ความรัก...ของผม3
ตอนที่ 3“นี่ๆทุกคนรู้หรือเปล่าว่าพรุ่งนี้คุณแพร จะเข้ามาเยี่ยมที่บริษัทเราพร้อมกับคู่หมั้นของคุณเอกันนะ”ผมที่กำลังจะเดินเข้าประตู
ห้องทำงานได้ยินเข้าอย่างจัง
“ผู้ชายที่ชื่อเต้ไง ที่เคยเป็นแฟนเก่าของพี่น็อตไง”ผมเห็นเจ้านัทกระซิบกระซาบกับเจ้าเป้สองคน
นี่มันเป็นผลกรรมของผมหรือเปล่านี่ ผมไปทำอะไรให้สองคนนั้นหนักหนาถึงได้ตามจองเวรกันไม่เลิกเสียทีหรือพรุ่งนี้ผมต้องทำ
แสร้งว่าป่วยดีไหมเพราะผมยังไม่พร้อมเจอหน้าเขาและเธอเลย
“คุณน็อต............................”
“.........................................”
“คุณน็อตครับ............................”
“.........................................”
“คุณน็อตครับบบบบบบบบบบบบบบบบบ............................”
“หา..ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมมัวแต่คิดเรื่องที่จะทำยังไงให้พรุ่งนี้ไม่มาทำงานดีนะ
“ผมจะบอกว่า ทางประชาสัมพันธ์ด้านล่างแจ้งมาว่าพรุ่งนี้ทางคุณแพรกับท่านประธานจะมาเยี่ยมที่นี่นะครับ”
“ครับ ....แล้วยังไงต่อครับ”
“ผมจะถามว่าคุณโอเคนะครับ ถ้าไม่ไหวจริงๆก็เล่าให้ผมฟังได้นะครับ อย่าเก็บไว้คนเดียว”
“ขอบคุณครับ แต่ผมไม่เป็นไร”
ทำไมคุณเลขถึงพูดจาแปลกๆกันนะ ปกติก็ไม่ค่อยพูดถึงเรื่องส่วนตัวกันเท่าไหร่ มีแต่คุยเรื่องงานเป็นหลัก ห้องอยู่ตรงกันข้าม
แต่เวลากินข้าว ดูหนังหรืออะไร แทบจะไม่เจอกันเลยก็ว่าได้
“ทุกคนวันนี้เตรียมตัวให้พร้อมนะครับ อีกสักพักท่านประธานจะเข้ามาถึงแผนกเรา ทำตัวตามปกตินะ” คุณเลขหันมากำชับทุก
คนให้เป็นธรรมชาติที่สุด
ทุกคนอาจจะงงใช่ไหมหล่ะครับ ทั้งๆที่วันนี้ผมวางแผนไว้แล้วว่าจะไม่เข้าบริษัท แต่ดูเหมือนเจ้าคิงคองห้องตรงข้ามจะล่วงรู้
แผนของผม ผมที่โทรไปลากับคุณเลขตั้งแต่เจ็ดโมงด้วยเหตุที่ว่าผมไม่สบาย พอผมวางโทรศัพท์ได้ประตูห้องผมก็ถูกเคาะอย่าง
บ้าคลั่ง พอเปิดประตูออกดูถึงเห็นเป็นเจ้าคิงคองห้องตรงข้ามทำการวัดไข้เบื้องต้น พอรู้ว่าผมไม่ได้เป็นหวัดเลยถูกฉุดกระชาก
ลากถูมาที่บริษัทจนได้ ถึงตอนนี้ผมยังโทรตัวเองไม่หายเลยว่าทีหลังก่อนเปิดประตูโปรดดูก่อนว่าใครมาเคาะ
“ทุกคนครับนี่คือท่านประธานของเรา ข้างๆที่เห็นเป็นคุณแพรและก็ของหมั้นของคุณแพรนะครับ”ผมแทบไม่ได้ฟังที่คุณเลข
แนะนำหรือพูดคุณกับท่านประธานเลย ผมเอาแต่ยืนก้มหน้า เพราะผมไม่อยากเจอสายตาที่มองมาทางผมคนนึงมองมาด้วย
ความคิดถึง ส่วนอีกคนมองมาด้วยความอาฆาต
“เอ่อผมขอตัวสักครู่นะครับ ”ผมรู้สึกอยู่ตรงนั้นไม่ไหวแล้ว ผมทนไม่ได้จริงๆ
ผมเดินมาเข้าห้องน้ำ แต่ก็ถูกใครสักคนดึงแขนเอาไว้
“น็อตย้ายมาที่นี่ทำไม น็อตไม่บอกเต้หล่ะ ทำไมน็อตถึงใจร้ายแบบนี้”
“ขอโทษนะครับ ผมว่าเราไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันกรุณาปล่อยมือผมด้วยครับ”
“ไม่เกี่ยวข้องหรอ เราเป็นแฟนกันนะน็อต น็อตอย่าทำอย่างนี้”
“เราเคยเป็นแฟนกันครับ ตอนนี้เราเลิกกันไปนานแล้วครับ คุณกำลังจะหมั้น ผมกำลังมีชีวิตใหม่ ขอร้องหล่ะครับอย่ากลับมา
อีกเลย ตอนนี้ผมมีความสุขดี”
“เต้ อยู่นี่นี่เองแพรตามหาตั้งนาน มาคุยกับเพื่อนเก่าหรือค่ะ ไปค่ะเดี๊ยวต้องไปแผนกอื่นต่อ”ผมเลือกที่จะเดินหนีออกมาและไม่
หันไปมองคนทั้งคู่ ผมเห็นสายตาคู่นั้นที่มองเหย้หยันที่เข้าสามารถแย่งแฟนผมไปได้
ผมนั่งร้องไห้ในห้องน้ำสักพัก เสียงมือถือผมก็ดังขึ้น ผมไม่ได้ดูว่าใครโทรเข้ามา
“ฮั..ล...โห.....ล ครับ”
“นี่คุณอยู่ไหนครับ คุณเป็นอะไรร้องไห้ทำไม บอกผมสิครับคุณน็อต”
“ผมขอลาได้ไหมครับ ผมคงทำงานต่อวันนี้ไม่ไหว ยังไงรบกวนคุณเลขด้วยนะครับ ขอบคุณครับ”
ผมเลือกที่จะปิดเครื่องหนีเลยก็ว่าได้แล้วเดินออกจากห้องน้ำ เพื่อจะไปที่รถแล้วขับกลับคอนโด แต่ด้วยแรงพยาบาตรมั้งผมเจอ
กับคุณแพรที่ยืนรอผมอยู่ที่รถของผม
“มาแล้วสินะ อีเกย์ อีหน้าด้าน คิดหรอว่าเต้เขาจะกลับมาคบกับแกอีกน่ะ”
“ขอโทษนะครับ ผมไม่เข้าใจว่าคุณพูดเรื่องอะไร”
“แกอย่าคิดนะว่าเต้จะกลับไปหาคนอย่างแก ฉันแย่งแกมาได้ ฉันไม่ยอมให้เต้กลับไปหาแกหรอก”
“คุณไม่ต้องกลัวหรือกังวัลไปหรอกครับ ผมไม่แย่งเขากลับมาหรอกครับ”
“แกมันหน้าด้าน คิดว่าใช้มารยาแล้วเต้จะกลับมาคบกันแกหรอ แกบอกฉันมานะว่าแกแอบนัดเอากันกี่ครั้งแล้ว”
“คุณพูดเรื่องอะไรผมไม่เข้าใจ”
“อย่ามาทำเป็นแกล้งโง่หน่อยเลย เต้หายไปทุกคืนหรือบางทีหายไปเป็นวันตอนแรกฉันคิดว่าเขามีธุระ แต่ฉันไปสืบมาว่าเขา
ออกตามหาแก แกมันหน้าด้านจะแย่งเต้ไปจากฉัน”
“ผมว่าคุณคงเข้าใจผิดไปใหญ่แล้วหล่ะครับ ผมทำงานที่นี่ไม่เคยเจอคู่หมั้นของคุณเลย วันนี้เป็นวันแรกครับที่ผมได้เจอเขา
ส่วนคุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็เรื่องของคุณครับ” ผมกำลังจะเดินไปที่รถแต่ก็ถูกคุณแพรเข้ามาทำร้าย ผมทำได้แค่ปัดป้องเท่านั้น
“แกมันอีเกย์หน้าด้าน ฉันจะบอกให้เอาบุญนะ เต้น่ะเขาไม่ได้ทำฉันท้องหรอก แต่ฉันท้องมาก่อนแล้ววันนั้นฉันเมา เต้ก็เลยตก
เป็นเหยื่อแล้วเป็นพ่อของลูกฉันไงหล่ะ ไอ้เกย์โง่”ผมไม่เข้าใจว่าเธอจะมาบอกผมทำไม ผมไม่อยากรู้อะไรเลย
แล้วหลังจากนั้นสักพักก็มีคนเข้ามาห้ามก็คือคุณเลขนั้นเอง
“คุณเป็นไรหรือเปล่าคุณน็อตพอได้แล้วแพรเข้าไปอยู่กับคู่หมั้นแพรเถอะ”
“ขอบคุณครับคุณเลขผมไม่เป็นอะไรมาก ผมขอตัวนะครับ”
ผมนั่งร้องไห้อยู่หลังพวงมาลัย ทำไมเขาต้องเคียดแค้นผมขนาดนั้น ผมไปทำอะไรให้เขาขนาดนั้นหรือทำไมถึงเกลียดผม
ขนาดนี้ผมเคยไปทำอะไรให้หรือไง
“ก๊อก ก๊อก คุณขับรถไหวไหม”อยู่คุณเลขก็เข้ามาเคาะกระจกรถผม
“ผมไหวครับ แต่ขอผมพักสักหน่อย”
“งั้นเดี๊ยวผมขับให้ดีกว่า รอแปปนะครับ ฮัลโหลเชอรรี่ฝากลางานของพี่กับคุณน็อตด้วยนะ ไว้พรุ่งนี้พี่จะเข้ามาเครียต่อนะ
ขอบคุณครับ”คุณเลขวางสายไปแล้วผมไม่รู้ว่า คนในสายถามอะไรคุยเลขเลยอึดอัดแบบนี้ แต่บรรยากาศตอนนี้ก็ไม่ได้ดีไปสัก
เท่าไหร่ผมเงียบ เขาก็เงียบ
“คุณเช็ดน้ำตาก่อนนะครับ เดี๊ยวผมจะพาไปไหว้พระนะครับ หยุดร้องไห้ก่อนนะ”
“ขอบคุณนะครับ แต่ผมอยากกลับห้องมากกว่า”
“อย่าดื้อเลยคุณ ให้ผมพาคุณเที่ยวนะ จะได้สบายใจขึ้น”
ผมไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่นั่งเงียบให้คุณเลขพาทัวร์อย่างเดียว แต่ไหนๆก็ไหนๆหล่ะตอนแรกว่าจะไม่ไป แต่ผมคงทนการตื้อ
ของเขาไม่ไหวเลยยอมเลยตามเลย คุณเลขให้เหตุผลที่ว่าถึงผมกลับไปผมก็จมอยู่กับความเศร้า มีเขาอยู่ผมจะไม่เศร้าแล้ว
“นี่คุณเดี๊ยวเราแวะทานข้าวกันก่อนนะ นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว แวะร้านนี้แล้วกัน ไปลงครับคุณ”
ผมเดินลงจากรถอย่างกับหุ่นยนต์ ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรทำไมก่อนหน้านี้ผมเข้มแข็ง หรือที่ผ่านมาผมแค่หลอกตัวเองว่าผมลืม
เขาได้แล้วจริงๆ แต่วันนี้มันไม่ใช่เลย ผมรู้แล้วว่าผมยังลืมเขาไม่ได้จริงๆความพยายามที่ผ่านมันพังลงหมดแล้ว
“คุณสั่งอาหารสิครับ”
“เอ่อผมไม่รู้ว่าร้านแบบนี้อะไรอร่อย งั้นคุณสั่งเผื่อผมด้วยได้ไหมครับ”
แล้วโต๊ะก็เงียบอีกครั้งเมื่อเด็กเสริ์ฟเพิ่งจะรับออเดอร์ไป ผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไปจนอาหารถูกนำมาเสริ์ฟ
“คุณถ้าผมขอถามเรื่องที่เกิดขึ้น คุณพร้อมจะเล่าให้ผมฟังไหม ผมบอกตามตรงนะยิ่งคุณเป็นแบบนี้ผมไม่ชินเท่าไหร่เลย”
“จะให้ผมเล่าเรื่องไหนก่อนดีหล่ะครับ”
“เรื่องคุณกับคู่หมั้นของน้องแพรแล้วกันครับ”
“น้องแพร นี่คุณรู้จักกันมาก่อนหรือครับ....................”ผมไม่รู้ว่าสีหน้าตอนนี้ของผมเป็นอย่างไร
“พ่อของผมเป็นหุ้นส่วนของบริษัทนี้ครับ แม้แต่ลุงธนากรด้วย แต่กับน้องแพรผมไม่ได้สนิทถึงขั้นรู้นิสัยที่แท้จริง เอาตรงๆผมยัง
ตกใจเลยที่เห็นแพรอาละวาด ตบตีคุณและด่าทอคุณแบบนั้น”ผมไม่รู้ว่าเขาสนิทกันถึงขั้นไหน
“อ่อเป็นแบบนี้นี่เอง คุณยังอยากฟังเลือกของผมไหมหล่ะครับ”
“อยากฟังสิครับ ถ้าผมรู้ถึงปัญหาผมจะได้ช่วยคุณแก้ไขไงครับ ผมอยากให้คุณกลับมายิ้มได้อีกครั้งนะครับ”
“ผมกับเต้เราเจอกันที่เรียนพิเศษตอนม.ห้าครับ เขาเข้ามาจีบผมเพราะเขาแพ้พนันเพื่อนแต่ด้วยความที่เราเริ่มคุยกันทำความรู้
จักกัน เราเลยตกลงคบกันครับ จนเรียกมหาลัยเราตังเป้าหมายว่าเราจะเอ็นทรานเข้าคณะเดียวกัน จนแม้กระทั่งทำงาน
ความสัมพันธ์ของเราเริ่มบั่นทอนลง ผมกับเขาถูกบรรจุในคนละแผนกทั้งที่เราเรียนสาขาเดียวกันแท้ ผมถูกดึงตัวอยู่ฝ่ายบัญชี
ส่วนเต้ถูกดึงตัวไปทำการตลาดแทน คุณเชื่อไหมหล่ะครับว่าแรกๆเข้าปกติดีทุกอย่างจนเมื่อสองปีก่อนเขาไม่ค่อยมีเวลาให้ผม
ทั้งๆที่เราทำงานที่เดียวกัน ปกติเราต้องกลับด้วยกัน กลายเป็นว่าเขาไม่ว่างต้องไปเจอลูกค้าบ้าง ไปเสนองานลูกค้าบ้าง
วันหยุดก็ไม่ค่อยได้เจอกันเหตุผลก็เหมือนเดิม เขาต้องเตรียมงาน แต่คุณเชื่อไหมหล่ะครับ ผมได้ยินเพื่อนในแผนกเขาคุยกัน
ว่าเต้มักจะถูกคุณแพรชวนไปเที่ยวด้วยบ่อยๆ”ผมเล่าถึงตรงนี้อยู่ๆน้ำตาผมก็ไหลออกมาอีก
“คุณเล่าต่อไหวไหม ถ้าไม่ไหวก็พักก่อนก็ได้นะครับ ผมไม่อยากคุณฝืนเลย”
“ผมไหวครับ งั้นผมเล่าต่อนะครับ หลังจากที่ผมแอบได้ยินมานั้น แรกๆผมก็ถามเขานะครับว่าที่ไม่ว่างเนี่ยไปกับคุณแพรมาจริง
ไหม เขาก็พูดบอกนะครับว่าจะเอาเวลาที่ไหนไปเขาต้องทำงาน ผมถูกคนที่รักว่าผมกลายเป็นคนที่ระแวงเขาทั้งๆที่เขายอม
ทำงานหนักเพื่ออนาคตของเราสองคน ตอนนั้นผมเชื่อในสิ่งที่เขาพูด ผมกลับไม่สนใจคำพูดของคนรอบข้างแม้กระทั่งคนใน
แผนกผมพูดว่าเหมือนเจอเต้แฟนผมถูกคุณแพรหิ้วเข้าโรงแรม แรกๆผมก็ไม่เชื่อผมคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระด้วยซ้ำ แต่คุณรู้ไหมเต้
มาเล่าความจริงให้ผมฟังวันไหน วันครบรอบแปดปีของเรา เขาบอกเลิกผมเพราะเขาบอกว่าเราทำคุณแพรท้องเขาต้อง
รับผิดชอบ ถึงตอนนั้นผมเอาแต่โทษตัวผมเองว่าเป็นเพราะผมที่โง่เองไม่ว่าเขาจะพูดอะไรผมเชื่อเขาหมด ไม่เคยระแคะระคาย
เลยถูกเขาหลอกมาต้องนาน รู้ตัวอีกทีก็ถูกทิ้งเสียแล้ว ”
“ทำไมคุณถึงยอมเลิกกับคุณเต้ง่ายๆแบบนี้หล่ะครับ ทั้งๆที่คุณไม่ผิดอะไรเลย”
“ผมก็ไม่รู้ครับทำไมผมถึงต้องยอมเขาด้วย ผมรู้แค่ว่าตอนนั้นผมไม่สามารถอยู่ทำงานที่นั้นได้ ผมรู้สึกเหมือนเป็นตัวประหลาด
ที่เดินไปทางไหนก็จะเจอกลุ่มคนยืนนินทา จนผมตัดสินใจลาออก คุณธนากรเลยยื่นข้อเสนอให้ผมย้ายมาที่นี่แทน”
“เรื่องเป็นแบบนี้นี่เองคุณไม่ต้องห่วงคุณยังมีผม ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเองไม่ต้องเศร้านะครับ เดี๊ยวผมพาไปไหว้พระครับ”แล้ว
ผมกับคุณเลขก็ลงมื้อทานมื้อนั้น แต่บนโต๊ะจะมีแต่คุณเลขที่พยายามยิงมุกใส่ผมซึ่งขำบ้างแป้กบ้างพอแป้กนี่ผมจะขำเป็น
พิเศษไม่ได้ขำเพราะสงสารนะครับ แต่เพราะว่าขำที่แกยังกล้าเอามาเล่า
คุณเลขพาผมขึ้นมา ไหว้พระที่พระธาตุดอยสุเทพ ผมถึงทางขึ้นตรงพญานาค สิ่งที่ออกจากปากหัวหน้าผมคืออะไรรู้ไหมครับ
เขาพนันกับผมว่าใครไปถึงข้างบนช้าสุด คนนั้นโดนคนชนะลงโทษอะไรก็ได้หนึ่งอย่าง และก็เป็นไปตามคาดผมแพ้ก้ใครจะไป
ขายาวก้าวขึ้นบันไดทีสามสี่ขั้นกันละ ผมขึ้นได้ครึ่งเดียวมองเลยขึ้นไปคุณคิงคองยืนโบกมือทักทายอยู่
“คุณโกงผมนี่ ผมไม่คุณชินกับบันไดแบบนี้ โอ๊ยเหนื่อยคุณขอพักแปปนึงนะแล้วขึ้นไปสาการะนะ ขอนั่งก่อน”
ผมได้นั่งพักคุณเลขก็บริการเต็มที่โดยการไปหาน้ำดื่มกับยาดมมาให้แทน แล้วเราค่อยๆเดินขึ้นไปกราบสักการะพระธาตุดอยสุ
เทพแถมยังถ่ายรูปมาเป็นที่ระลึกด้วยแถมคนถ่ายให้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คุณเลขนี่เองหล่ะครับถ่ายได้สวยมากอย่างกับมืออาชีพ
แน่ะแต่หน้าผมบึ้งตึงไปหน่อยช่วงแรก จนคุณเลขยิงมุกตลกผมเลยเผลอยิ้มออกมา พอเราไหว้พระกันสบายใจขึ้นมาหล่ะผมก้
เดินไปเข้าห้องน้ำ ระหว่างที่ผมทำธุระส่วนตัวอยู่นั้นไลน์ผมเด้งไม่หยุดเลย ตอนแรกก็กะจะเข้าไปด่าเสียหน่อยแต่พอกดที่
หน้าจอดูทำให้ผมด่าไม่ออกเลยที่เดียว
กลุ่ม : แผนกบัญชีแสนวุ่นวาย
คุณเลข : ส่งรูปภาพ
คุณเลข : ส่งรูปภาพ
คุณเลข : ส่งรูปภาพ
คุณเลข : ส่งรูปภาพ
นัท : ไหนบอกลาหยุดเพราะพี่น็อตไม่สบาย ที่แท้แอบไปเที่ยวกันนี่เอง
เชอร์รี่ : พี่น็อตตาดูเศร้าๆนะค่ะ
เป้ : แก้มพี่น็อตเป็นอะไรครับทำไมมันดูแดงผิดปกติ
พอเจ้าเป้พิมพ์จบเท่านั้นหล่ะครับ คนอื่นก็ตังสันนิฐานกันไปต่างๆนานา
นัท : นี่เฮียเลขลงไม้ลงมือกับพี่น็อตของผมหรอเนี่ย
คุณเลข : น้อยๆหน่อยกับคุณน็อตของแก ของพี่เว้ย ไม่ต้องแตกตื่นกันไปครับ พรุ่งนี้ผมจะเล่าให้ฟังนะ
น็อต : ผมทะเลาะกับคนอื่นน่ะครับ คุณเลขเข้ามาห้ามเลยพามาเที่ยวในตัว ไว้มีโอกาสเรามาเที่ยวกันทั้งแผนกเลยนะครับ
แล้วลิงสองตัวก็โอดครวญว่าพวกผมหนีเที่ยวไม่สงสารคนในแผนกเลย ใจจริงผมก็ไม่ได้อยากมาผมอยากพักผ่อนอยู่ห้องแต่คน
ข้างๆดันบอกกลัวผมจะฟุ้งซ่าน เลยให้พาผมมาไหว้พระ
“คุณจะพาผมไปไหนครับ ผมอยากกลับห้องแล้วนะ”คุณเลขไม่ฟังอะไรผมเลย ขับโดยไม่ฟังผมพูดอะไรเลย
“นี่คุณผมจะกลับห้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”พูดดีๆด้วยไม่ฟังต้องใช้วิธีนี้หล่ะ
“โอ๊ยคุณ อย่าตีผมสิ ผมขับรถอยู่นะ”
“ผมพูดแล้วคุณไม่ฟังทำไมหล่ะ ถ้าคุณไม่หยุดผมจะหยิกคุณแทนนะ”
“ผมจะพาคุณไปกินข้าวครับ นี่จะเย็นแล้วนะ”
“ก็ไม่พูดต้องแต่แรก ผมคิดว่าคุณจะพาผมเที่ยวอีกนี่”
เรามาถึงร้านอาหารแล้วก็แบบเดิมแต่ครั้งนี้ต่างจากร้านก่อนที่ คุณเลขผาผมเข้าร้านข้าวซอยผมไม่รู้จะสั่งอะไรยังไงก็เลยยกให้
เป็นหน้าที่ของคุณเลขแทน คุณเลขก็เลยแนะนำว่าให้ทานน้ำพริกหนุ่มกับไส้อั่ว แถมยังมาแนะนำให้ผมกินอะไรหลายๆอย่างผม
ย้ายมาอยู่ที่นี่สักพักนึงแล้วก็จริงแต่อาหารหลักๆที่ผมกินเลยก็พวกข้าวราดแกงกับอาหารตามสั่งประเภทอาหารเหนือนี้ ไม่รู้จะ
สั่งอะไรเพราะไม่เคยทาน มื้อนี้เราพูดคุยกันมากขึ้นเหมือนผมเริ่มเปิดใจที่จะพูดหรือระบายให้ใครสักคนฟังถึงความรู้สึกของผม
“นี่คุณน็อต ผมขอเรียกคุณว่าน็อตเฉยๆได้ม่ะ”
“เรียก น็อต ก็ได้ครับ ไม่ต้องน็อตเฉยๆหรอก”พอผมพูดเสร็จสีหน้าของคุณเลขกับนิ่งสนิท
“น็อตก็เล่นมุกแป้กเหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า ส่วนน็อตเรียกผมว่าพี่เลขแทนแล้วกัน ไม่ต้องพูดเรียกว่าคุณเลขหรอก”
“ครับ ลุงเลข ”
“เดี๊ยวจะโดนนะ น็อตชักจะมากไปหล่ะนะ”
“โถ แซวเล่นนิดหน่อทำเป็น งั้นเปลี่ยนเป็นน้าเลข โอ๊ย คุณเคาะหัวผมทำไมอ่ะ”
ผมพูดยังไม่ทันจบเลย โดนเคาะหัวจนได้ ใช่ซิพอให้เรียกพี่ปุ๊ปทำตัวสนิทสนมมาเชียว
...............................................................TCB
ขอบคุณครับผม{:5_130:} ขอบคุณครับ ขอบคุณนะครับ น๊อตจะได้คืนดีกับเต้ไหมนะ ขอบคุณครับ เปนกำลังใจให้รอต่อนะครับ เนื้อเรืรองสนุกครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ชะนีนี่ร้ายนะ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก สนุกมากคับ ขอบคุณมากๆเลยครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ แพร นิสัยไม่ดี
เลข น่ารักจัง
หน้า:
[1]
2