พลังจิตพิชิตชาย : Part 3

ปัจจุบัน ผมทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายการตลาด และแน่นอนว่าหัวหน้าของผมคงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคุณภัทรพล ซึ่งเป็นทั้งเพื่อนร่วมงานที่ดี เป็นพี่ชายที่คอยให้คำปรึกษา เป็นเพื่อนกินดื่มเที่ยวในเวลาเหงา รวมถึงยังเป็นเมียแบบลับๆของผมโดยที่เขาไม่รู้ตัวอยู่หลายครั้ง นี่ก็ผ่านมา 5 ปีแล้วจากอุบัติเหตุในครั้งนั้น พลังพิเศษของผมในตอนนี้แข็งแกร่งขึ้นมาก ผมสามารถควบคุมอะไรหลายๆอย่างได้มากกว่าเดิม แม้จะยังไม่ถึง 100% ก็ตาม

“แฮปปี้เบิร์ธ เดย์ทู้ยู แฮปปี้เบิร์ธ เดย์ทู้ยู แฮปปี้เบิร์ธเดย์ แฮปปี้เบิร์ธเดย์...” เสียงร้องเพลงอวยพรวันเกิดพร้อมเค้กก้อนเล็กๆที่เพื่อนสนิทที่ผมรักที่สุดสองคนถือมาให้ผม ในขณะที่ผมกำลังขะมักเขม้นอยู่กับงานของตัวเองบนโต๊ะทั้งๆที่เป็นช่วงพักกลางวัน ทุกคนในบริษัทต่างออกไปกินข้าวกันหมด

“เฮ้ยยย...ขอบใจหว่ะพวกมึง” ผมพูดออกไปแบบเขินๆ เพราะไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีเซอร์ไพรซ์แบบนี้

“ไม่ได้มีแค่พวกกูกับเค้กเท่านั้นนะเว้ย กูยังมีไอ้นี่...” คมพูดขึ้นมาพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือให้ผมดู ปรากฏเป็นหน้าของคุณภัทรพล Facetime เข้ามา

“สุขสันต์วันเกิดนะเอก เสียดายที่ต้องมาดูงานต่างประเทศ อดไปกินเหล้าฉลองด้วยกันเลยนิ ไว้เดี๋ยวกลับไปผมจะจัดหนักให้ เตรียมล้างท้องรอไว้ได้เลย” คุณภัทรพลพูดกับผมแบบทีเล่นทีจริง ความจริงผมก็นึกเสียดายอยู่เหมือนกันที่คุณภัทรพลไม่ได้มาอยู่ร่วมฉลองวันเกิดกับผมในปีนี้

“ได้เลยครับพี่ แล้วผมจะรอพี่กลับมานะครับ เรายังต้องเจอกันอีกนานครับไม่ต้องห่วง ขอบคุณนะครับ” พูดจบผมก็หัวเราะแก้เก้อก่อนจะตัดสัญญาณไป

“ไอ้เอกมึงอย่ารอช้า เทียนจะละลายหมดแล้ว รีบๆเป่าซะพวกกูจะได้แดกเค้ก” แบงค์รีบตัดบท ก่อนที่ผมจะเวิ่นเว้อไปมากกว่านี้ ผมหลับตา ตั้งจิตอธิษฐาน แล้วเป่าเทียน

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ แน่นอนว่าสิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าคือเพื่อนรักของผมสองคน คมและแบงค์ กำลังอยู่ในอิริยาบถของคนที่มีความสุข หัวเราะคิกคักและส่งยิ้มให้กันอย่างร่าเริง หากแต่ร่างทั้งสองนั้นนิ่งค้างไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวใดๆ ผมตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นเอง ผมค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อนทั้งสอง

คม เป็นชายหนุ่มขาวตี๋รูปร่างดี ผิวเนียนใสดูสะอาดสะอ้าน ผู้ชายทันสมัยที่เฟี้ยวฟ้าวอย่างมันเป็นที่หมายปองของสาวๆหลายคนในออฟฟิศ เสียดายที่มันมีลูกมีเมียไปเรียบร้อยแล้ว ถ้าไม่นับรวมนิสัยเหี้ยๆที่พวกผมรู้ใส้รู้พุงกันหมดแล้วหล่ะก็ คมนั้นจัดได้ว่าเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟคมากคนหนึ่งเลยทีเดียว

ส่วนแบงค์นั้นก็ไม่ต่างอะไรกับคมมากนัก เรียกว่าสูสีกันเลยก็ว่าได้ แบงค์เป็นผู้ชายตามสไตล์เด็กโรงเรียนคริสเตียน ออกแนวคุณหนูไฮโซ รูปหล่อพ่อรวย แม้จะหยาบคายไปหน่อยก็เถอะ นอกจากรูปร่างหน้าตาภายนอกจะดูดีแล้ว แบงค์ยังเป็นคนที่มีความคิดและมีจิตใจที่ดีอีกด้วย เพราะอย่างนี้เลยทำให้มันได้เป็นคนแรกในกลุ่มที่ชิงแต่งงานก่อนเพื่อน

แต่นาทีนี้เรื่องอื่นไม่สำคัญเท่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เพื่อนรักสุดหล่อของผมสองคนที่ผมรู้สึกว่าพวกมันมีเคมีที่เข้ากันอย่างลงตัว บอกตามตรงเลยนะว่าผมอยากเห็นมันสองคนได้เสียกันมานานแล้ว ติดอยู่ที่มันทั้งสองคนเป็นผู้ชายแท้ๆ ผมจึงหมดสิทธิ์ลุ้น ตอนนี้โอกาสมาหยุดอยู่ตรงหน้า ผมเลยต้องรีบคว้าเอาไว้ ผมใช้เวลาที่มีมองพวกมันสองคนอย่างชี่นใจ

“พวกมึงกอดกันให้กูดูหน่อยสิ” ผมกระซิบข้างๆหูของทั้งคู่ แบงค์และคมค่อยๆขยับตัวและเริ่มทำตามคำสั่งของผมเหมือนหุ่นยนต์ จากใบหน้าที่ยิ้มแย้มก็เปลี่ยนไป ทั้งคู่กอดกันอย่างไร้อารมณ์ด้วยสีหน้าและแววตาเหม่อลอย

“จงแสดงความรักต่อกันอย่างหื่นกระหายให้กูได้เห็นกับตา เดี๋ยวนี้!!!” ผมออกคำสั่งด้วยเสียงดังพร้อมกับดีดนิ้วหนึ่งที

ทุกอย่างเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ คมกับแบงค์กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างนัวเนียจนแทบจะรวมเป็นร่างเดียวกัน คมไซร้ซอกคอแบงค์ แบงค์ใช้มือทั้งสองตะปบไปที่บั้นท้ายของคม คมใช้มือซ้ายล้วงไปที่เป้ากางเกงของแบงค์ ในขณะที่อีกมือหนึ่งกดหัวของแบงค์ให้โน้มลงมาใกล้ๆ แล้วทั้งคู่ก็จูบปากแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม คมค่อยๆใช้มือรูดเจ้าโลกของแบงค์ขึ้นๆลงๆอย่างช้าๆจนแข็งตัว จากนั้นก็ค่อยๆเริ่มใช้มือจัดการกับน้องชายของตัวเอง แบงค์เริ่มปลดกระดุมเสื้อของคมและของตัวเองไปพร้อมๆกัน ในขณะที่คมก็ค่อยๆปลดเข็มขัดและตะขอกางเกง ผลัดกันรุกผลัดกันรับกันอย่างบ้าคลั่งทั้งคู่ จนในที่สุดแบงค์ลงมานั่งคุกเข่ากำลังอ้าปากจะบ๊วบน้องชายไซส์บิ๊กที่กำลังตื่นตัวของคม

“หยุด!!!” ผมตะโกนออกมาก่อนที่อะไรๆมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ทุกอย่างหยุดนิ่งแข็งค้างอยู่ท่าเดิม ผมมองเพื่อนรักทั้งสองคนของผมอีกครั้งด้วยความรู้สึกสำนึกผิดกับสิ่งที่ผมได้ทำลงไป

“กูขอโทษ พวกมึงกลับไปแต่งตัวให้เรียบร้อย เอาเค้กพวกมึงกลับไปด้วย แล้วค่อยมาเจอกันใหม่ตอนเลิกงาน” ผมออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ คมกับแบงค์รับคำสั่งแล้วเดินจากไป

วันเกิดปีนี้ผมก็หวังว่าตัวเองจะได้พบเจอกับความสุขเหมือนทุกๆปีแหละนะ เพียงแต่ผมไม่อยากกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ใช้คนอื่นเป็นเครื่องมือระบายความใคร่เพื่อสร้างความพอใจให้กับตัวเองอีกก็เท่านั้น อยู่ๆก็นึกอยากจะเป็นคนดีขึ้นมาซะงั้น อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะเป็นคนดีไปได้ซักกี่น้ำ

“เกิดมา 28 ปีแล้วเว้ยยยย สุขสันต์วันเกิดนะเป็นเอก”

..........

ฝากติดตาม Facebook ด้วยนะครับ
www.facebook.com/freezemodeling

..........