เพิ่งรู้ว่าการเขียนเขียนบล็อก การแต่งเรื่องนี่มันยากขนาดนี้

 เป็นคนที่ชอบนึกคิดจินตนาการมาก แต่พอเอาเรื่องที่คิดมาเขียนนี่ โอ้โห ยากและเหนื่อยจริงๆอย่างเรื่องพ่อลูกที่เขียนได้5ตอนแล้ว บอกตรงนี้เลยตรงๆนะครับว่าไปต่อยากจริงๆ มันเหนื่อยที่ว่าตอนเขียนเร่ต้องจินตาการภาพในหัวว่าลูกคือคนนี้ พ่อคือคนนี้ ต้องทำแบบนี้ๆ แล้วมันก็เสียวไงครับ พอเสียวก็ว่าวจนแตก พอว่าวแตกกหมดอารมณ์เขียนไปละ จากที่แต่ก่อนตามเรื่องของคนอื่นว่า ทำไมเขาไม่เขียนต่อวะ ปล่อยให้อารมณ์ค้างเติ่งทำไม พอเรามาเขียนเองเท่านั้น เข้าใจเลย คือการที่จะเขียนเรื่องให้มันติดต่อกันเป็นตอนๆ มันยาก อย่างเรื่องที่ผมชอบที่ตามก็เป็นเรื่อง ลูกชายจะสวิงกิ้งกิ๊กของพ่อ อันนั้นเป็นเรื่องที่ผมโคตรชอบเลย รีเฟรชหน้าของคนเขียนบ่อยๆนะว่าจะมามั้ย จะมาเมื่อไหร่ ทำไมไม่มาเขียนต่อวะ ถึงจะรู้ว่ามันเป็นเรื่องแต่ง แต่มันก็เสียวเวลาอ่านนะ แต่คอนี้ผมก็เข้าใจแล้วนะ เพราะผมก็เป็นแล้วเช่นกัน 5555