มาเฟียนักศึกษา

เอ: เอ้อ~ไอ้โต้มึงก็35แล้วนะเมื่อไรมึงจะมีผัววะ

เพื่อนๆทุกคนก็เออกันขึ้นกันมาทังโตะ

ต้น: กูว่ามึงน่าจะไปเที่ยวต่างประเทศดูนะคนที่นั้นเขาอาจจะชอบและยอมรับมากกว่าบ้านเรา

เพื่อนคนอื่นๆก็ต่างพูดเพราะสงสารผมที่อยู่คนเดียวบ้านหลังใหญ่ก่อนเพื่อนอีกคนพูด* G w* D0 {& r% b

ก้อย: โต้เราว่าเธอน่าจะไปดูบ้านเด็กกำพร้าดูไหม? เพื่อจะเจอเด็กที่พอรับมาเลี้ยง ถ้าโต้โอเครนะ

ทุกคนเห็นดีกับความคิดกันหมด" Q4 x4 Y+ o5 f9 a

เอ: จริงหวะโต้ กูก็ลืมนึกเลยว่ามี มึงไม่ลองไปดูละเพื่อเจอเด็กมึงถูกใจก็รับมาเลี้ยงเป็นลูก มึงก็เรี่มอายุมากละนะ

ต้น: นั้นดิ คนอะไรมีตังชะเปล่าลูกเทียมก็ไม่ทำ กูกะไอ้เอแนะนำที่ดีๆให้ไปทำก็ไม่ทำ

เหตุผลที่ผมไม่ทำเพราะผมคิดว่าต้องการเด็กที่เกีดจากความรักจริงๆไม่ใช้เกีดจากไปฝากน้ำกับใครที่เราไม่รู้จัก ผมคิดแบบนั้นมานานจนผมไปตรวจล่าสุดว่าน้ำผมตัวอ่อนไม่แข็งแรงและมีน้อยด้วยจนไม่สามารถมีลูกได้ ตัวผมเองก็ทำแต่งานจนไม่สนใจเรื่องเพศเลยอย่าว่าแต่คิดเลยแค่ช่วยตัวเองผมก็ไม่ค่อยทำเพราะผมเลีกงานมาผมก็เหนื่อยและหลับไปเป็นแบบนั้นมา10กว่าปีจนผมแทบจะไม่รู้สึกถึงอารมณ์ทางเพศเลย หลังจากจบงานสังสรรค์ผมก็กลับมาบ้านก่อนจะทำงานต่อจนผมป่วยขึ้นมาในวันให้หลังด้วยความที่ผมอยู่คนเดียวพ่อแม่ก็เสียไปแล้ว ส่วนญาติๆส่วนใหญ่ก็ไปอยู่เมืองนอกกัน ผมไปลมตอนกำลังจะออกไปทำงานทำให้คนที่เดินผ่านหน้าบ้านเห็นเข้าก่อนจะเรียกรถพยาบาลมารับผมไป พอทางโรงพยาบาลติดต่อเพื่อนผมได้เพื่อนผมก็มาหาผมทันที ก่อนเพื่อนผมจะโน้มน้าวผมว่า ถ้าผมเป็นลมข้างในบ้านจะทำยังไงใครจะรู้ ก่อนผมจะคิดตัดสินใจว่าเอาวะจะลองดู และแล้วผมก็ออกจากโรงพยาบาลหลังนอนมา3วันจากความเหนื่อยและเครียดสะสม ก่อนผมจะขอใช้วันลาประจำปีพักผ่อนยาว1เดือน ทางบริษัทก็อนุญาตผมทันทีเพราะผมแทบจะไปขอลางานเลยจนหัวหน้าต้องยัดเยียดวันหยุดวันหยุดให้ ผมขอลางานได้แล้วผมก็ชวนเพื่อนไปบ้านเด็กกำพร้ากันพอมาถึงหน้าบ้านเด็กกำพร้า2 h( z6 P% d. V/ q; [* l

เอ: มึงโอเครมั้ยไอ้โต้?# W" J1 ?3 {* S) I8 n

ผม: เออ กูไหว% `6 d1 O0 K0 d1 D% C' U0 E

เอ: มึงไม่ต้องกดดันหลอกมึงไปดูก่อนถ้ามึงโอเครมึงค่อยรับมาเลี้ยง แต่มึงคิดดีๆนะคนที่มึงจะรับมาเขาต้องกายเป็นลูกของมึงนับจากนนี้ไปจนมึงตาย4 Q7 j- y) ~0 r/ ]

ผม: นี้ละที่กูคิดหนัก

เอ: เอานะไป! เข้าไปกัน: [5 N& _5 G4 l7 S

ก่อนผมกับเพื่อนจะลงจากรถแล้วเดีนเข้าไปที่นั้นสิ่งแรกที่ผมเห็นเลยคือเด็กๆมากมายในสถานนี้กำลังเล่นกันสนุกสนานบางคนก็อ่านหนังสือบางคนก็ตั้งทีมเตะบอลกัน4 j- \7 x T/ g: w- A3 o

ผม: นี้ใช้เด็กกำพร้าทังหมดหลอ?/ b4 ?" L0 J! [0 c; D

เอ: ใช่ ทังหมดนี้เกีดจากความไม่พร้อมของพ่อแม่หลือบางคนก็สูญเสียพ่อแม่ไปแล้วญาติก็รับเลี้ยงจนสุดท้ายก็มาลงเอยกันที่นี้1 @% E: @% C, ]3 Z3 L& f

ผมได้ยินผมก็สงสารจนน้ำตาคลอ พวกเราเดีนเข้ามาไม่ถึง1นาทีก่อนเด็กๆทุกคนจะหันมามองพวกผม แล้วพากันวิ่งมาหาพวกผมด้วยท่าทางดีใจมาก ทุกคนเข้ามาล้วนถามว่าผมมาที่นี้ทำไม มารับเด็กไปเลี้ยงหลอ รับผมไปนะคับผมจะเป็นเด็กดี อะไรก็ว่ากันเราโดนร้อมจนเดีนไม่ได้ก่อนที่คนดูแลที่นั้นจะเดีนออกมารับพวกผม พวกเด็กๆก็พากันซะหลายโตกันไปเล่นต่ออย่างไว ก่อนเขาจะพาผมไปที่ห้องครูใหญ่; B. E9 Z. p8 ^& X4 f o# j; k3 W

ผ.อ: สวัสดีคับ

ผมและเพื่อน: สวัสดีคับ4 b' b$ @& Y. Z" ]$ H* T% _5 }! y

ผ.อ: เขีญนั่งก่อนคับ F+ \6 Z) Q I

ผ.อ: ไม่ทราบว่า คุณคือ?

เอ: พวกผมติดต่อมาดูว่าจะรับเด็กไปเลี้ยงคับ

ผ.อ: อ๋อ แสดงว่าเป็นคู่แต่งงานใหม่ใช่ไหมคับ?

เอ: เปล่าๆคับผมมีเมียกับลูกแล้ว ผมแค่พาเพื่อนมา% y6 l V( b3 R g' Z1 D2 i

ผ.อ: ขอโทษด้วยคับ ที่เข้าใจผิด

เอ: ไม่เป็นไรคับ4 {) l4 z: a7 {2 Y

ผ.อ: งั้นขอถามชื่อว่าที่คุณพ่อหน่อยคับ จะได้คุยสะดวก& R. B: h0 `5 n1 u+ g9 Z

ผม: โต้คับ$ u( z, [3 D# c3 O

ก่อนผ.อจะจับกระดาษขี้นมาดู

ผ.อ: โอเครคับคุณโต้ คุณโต้ทำอาชีพที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์ใช่ไหมคับ?

ผม: คับ2 Y1 {, V& M* Y% p

ผ.อ: แล้วตำแหน่งละคับ

ผม: หัวหน้าฝ่ายคับ

ผ.อ: อืม ดูจากสถานะกานเงินของคุณจะถือว่าสูงนะคับ# @5 E i: c$ H! h! `$ C

ผม: ก็พอเก็บแต่ละเดือนคับ

ผ.อ: คุณก็น่าตาไม่เลว เงินเดือนก็สูง ทำไมถึงตัดสินใจรับเด็กกำพร้าละคับ สู้ไปทำเด็กหลอดแก้วไม่ดีกว่าหลอคับ คนนั้นจะเป็นลูกจากเลือดเนื้อคุณจริงๆนะคับ

ผมก็เล่าความจริงตามที่พูดไปข้างบนให้ผ.อฟังก่อนผ.อจะถอดแว่นลง

ผ.อ: แบบนี้ก็แย่นะคับ ยังหนุ่มแท้ๆ(ก่อนผ.อจะเอาแฟ้มเอกสารออกมายื้นให้ผม)

ผ.อ:นี้คือข้อมูลของเด็กๆทังหมดที่นี้ดูกันได้ตามสบายหลือเอาไปดูที่บ้านก่อนก็ได้ค่อยตัดสินใจ

ผมรับแฟ้มนั้นมาดู

ผ.อ: เฮออ เด็กๆที่นี่น่าสงสารส่วนใหญ่ก็เกีดจากความไม่พร้อมของพ่อแม่ บางคนอยากมีแทบตายก็มีไม่ได้กลับกันคนไม่อยากมีกับสกิดก็มีละ บางส่วนก็มาจากการสูญเสียหรือเป็นที่ไม่ต้องการของญาติๆหรือพ่อแม่ถึงได้เอามาทิ้งกับเรามีเด็กบางคนก็อยู่ที่นี้จนโตที่นี่ทางเราก็งานให้ทำเพื่อให้เขามีกำลังเลี้ยงตัวเอง2 m9 f" k2 j. @# ~7 \

ผ.อก็พูดไปผมก็นั่งเปีดดูข้อมูลของเด็กๆทีละคนจนมาสะดุดตากับคนหนึ่งชื่อน้องเจมมี่ น้องอายุ12ขวบเป็นลูกครึ่งฝรั่งคนเอามาฝากคือคนเป็นแม่ ก่อนผมจะถามผ.อ: ]+ J0 B; T& I

ผ.อ: อ๋ออ เด็กคนนี้มาอยู่ตั้งแต่4ขวบก่อนจะโดนรับไปเลี้ยงหลายรอบก่อนจะกลับมาหาเราเหมือนเดีม

ก่อนผ.อจะพาผมไปดูสนามเด็กเล่นก่อนจะชี้ให้ผมดูว่าเป็นคนใหน น้องเจมมี่ตัวผอมบางผิวสีน้ำตาลผมสีทอง หน้ามีกละตรงแก้มน้องเตะบอลกับเพื่อนๆอยู่ ก่อนผมจะหลุดปาก; w% ?8 C# @/ h5 I6 T# O8 U

ผม: ผมรับคนนี้คับ2 r' x2 u: T& b5 y7 A, {

ทำเอาผ.อกะบไอ้เอหันควบมาหาผม: \6 h; L5 Y; Q. w) I }1 n7 M

เอ: หา!!!! มึงแน่ใจแล้วหลอโต้8 a* ^: F0 m( U; b5 b3 b( g+ n. c6 i

ผมยืนนิ่งดูก่อนจะได้สติ3 d7 Y, U# U7 x5 m4 ]$ K5 I$ q

ผม: หือ หะ?

เอ: มึงเอาจริงหลอจะรับเด็กนั้น? f8 }5 W# p- P5 B

ผ.อ : ถ้าคุณจะรับจริงๆเราต้องถามเด็กๆก่อนว่าจะอยากไปอยู่กับคุณไหม

ผม: ได้คับ6 Q! d) m1 J& P/ O4 a

ก่อนเราจะกลับมาที่ห้องผ.ออีกครั้งแล้วผ.อก็บอกพี่เลี้ยงไปเรียกน้องเจมมี่มา ก่อนน้องจะเดีนเข้ามาน้องใส่ชุดเตะบอลเหงื่อท่วมตัวเนื้อตัวมอมแมม

ผ.อ: ทักทายชะสิ

เจมมี่: สวัสดีคับ(น้องก้มไหว้)7 X' X$ Z. E$ v# B

ผ.อ: นี้คือคนจะรับเลี้ยงเธอเขาใส่เสื้อสีฟ้า8 N( `* t; S3 T C# x1 O

เจมมี่หันมองผม( _4 ^ ^9 N4 A& s

ผม: ไงคับเจมมี่ ฉันชื่อ โต้นะยินดีที่รู้จักนะ

เจมมี่: ผมไม่ไปคับ' Q0 z. r! e, L7 ]( l

ผ.อ: เห็นไหม ผมบอกแล้ว

ผม: ฉันขอถามเหตุผลหน่อยได้มั้ย?

เจมมี่: ถ้าจะรับผมต้องรับแฝดผมไปด้วย

ผม: หืมม? น้องมีแฝดหลอ* `4 R. ?% Q5 q; K( `# z

ผ.อ: อ้อลืม จริงคับน้องมีฝาแฝดอีกคนแต่จะเรียกว่าแฝดก็ยังไงเพราะค่อนข้างไม่เหมือนกัน; X9 p* a: |! }9 {% B5 S

ผม: เรียกได้ไหมคับ?4 N5 z7 h6 a4 P

ผ.อก็บอกครูพี่เลี้ยงไปเรียก ก่อนน้องเจมมี่

เจมมี่: ผมไปเรียกเอง0 w3 S1 D' B0 u- a

ก่อนน้องจะวิ่งออกไปไม่นานน้องก็มาพร้อมกับเด็กอีกคนผมมองดูหน้าคล้ายกันนิดๆแต่ผิวอีกคนจะเข้มกว่านิดหน่อยผมสีดำตาสีดำ ชึ่งต่างจากเจมมี่ตัวขาวเหลืองตาสีฟ้าผมทอง1 O& Y) u% r; i' g6 Q1 ~5 D& X

ผ.อ: ไหว้แขกสิ1 G4 c! K- f/ Z3 P

เจมมี่สกิด

เจมมี่: ไหว้สิจิมมี่1 v1 F, {1 Q E0 T+ l$ {% b

ก่อนเด็กที่ยืนข้างจะไหว้อย่างกระด้างใส่ผม

จิมมี่: หวัสดี8 J, ?% e, [ \, J6 @

ผม: 555สงสัยคนนี้จะชน

ก่อนจิมมี่จำขำด้วย' g; q& B% E# A+ r. j2 n

ผ.อ: ชนๆจริงๆเคยมีคนรับจิมมี่ไปไม่ถึงเดือนก็กลับมาเพราะคนที่รับไปบอกว่าคุมประพฤติยากมากน้องชนไม่ยอมฟังก่อนจะเอามาส่งเรากลับ แล้วก็มีอีกหลายคนรับไปทังสองก็กลับมาส่งเพราะสองคนข้อนข้างชนไม่เชื่อฟังแต่เราก็งงว่าทำไมทังๆที่อยู่ รร ครูก็บอกว่าน่ารัก

ผม: ถ้าฉันอยากเอาเธอทังสองไปอยู่ด้วยกันจะไปไหม?$ O- ?$ k8 Y6 n7 f

ทังสองมองหน้ากัน1 p5 S3 _6 b' ]+ n5 S

จิมมี่: พวกผมไปก็ได้ถ้าพี่รับความร้ายกาจของเราได้

เอ: มีงจะเอาจริงหลอ?

ผม: เอานา กูลาพักตั้งเดือน; `: ?4 u) N" ^. r/ Y

เอ: มึงนี้ชอบอะไรท้าทายจริงๆ; B- V$ K/ Y( ~& q, ~

จิมมี่: เราดื้อมากนะ ไม่ฟังด้วย เลือกกินด้วย7 C7 v* E/ \8 R. L/ \/ T

เอ: อกอี๋พ่อจะแตกเด็กอะไรแข็งกระด้าง

ผม: ผมรับคับ

ผ.อ: งั้นเราขอเวลาตรวจสอบความพร้อมของคุณก่อนนะคับ$ H* o% r Q8 E* ?

ก่อนผมกับเพื่อนจะออกมาเด็กทังสองก็วิ่งไปเล่นต่อโดยไม่ลาเราสักคำ

เอ: งานหยาบนะนั้น

ผม: เออ น่าไม่ไหวก็เอามาส่งเขาคืน

เอ: ก็จริง

ก่อนวันต่อมาจะมีเจ้าหน้าที่เข้ามาดูบ้านผมดูสภาพแวดล้อมของบ้านพร้อมกับห้องที่ผมจะให้เด็กๆนอน เจ้าหน้าที่ก็ชมผมว่าบ้านผมใหญ่เลี้ยงได้สบายสภาพแวดร้อมเหมาะกับเด็กก่อนเขาจะกลับไป วันต่อมาผมก็เข้ารับการประเมินจากแพทย์จิตวิทยาเพื่อตรวจอารมณ์ของผมว่าจะรับมือกับเด็กๆได้ไหม ก่อนหมอจะถามผมว่าการเลี้ยงเด็กเป็นการรับผิดชอบใหญ่หลวงไม่ใช่การเลี้ยงสัตว์หรือต้นไม้ตอนนี้คือชีวิตคนจริงๆก่อนผมจะผ่านการประเมินแล้ววันต่อมาเอกสารทางสถานเด็กกำพร้าก็ส่งมาที่บ้านผม ผมก็ขับรถไปรับเด็กๆที่นั้นก่อนจะออกมาเพื่อนๆน้องวิ่งมาส่งกัน" @) N' ^- m: P

เพื่อน: อย่าลืมแวะมาหาบ้างหละ- N$ W' V. O9 A7 J& L

จิมมี่: ไปไม่นานเหมือนทุกทีนั้นแหละ

เพื่อน: ก็จริงจะรอรับนะ

จิมมี่: อืม' ?1 y2 }7 q1 x3 b/ s

เจมมี่: ไปก่อนนะ2 M1 }3 ^( O7 r3 E9 b

ก่อนเราทังสามจะขึ้นรถกับบ้านกัน ก่อนที่เด็กทังสองจะเรี่มแสดงความชนทันที เจมมี่และจิมมี่หยอกกันบนรถไปมาเสียงดังเพื่อทำให้ผมอารมณ์เสีย ชึ่งได้ผลผมเรี่มอารมเสียละแต่ก็ข่มใจตัวเองได้

เจมมี่: พี่คับๆ! ก่อนกลับขอแวะกินเอมเคได้ไหม?) K( r* I( v( Q5 I- V7 u

จิมมี่: ใช่ๆ!อยากกินเอ็มเค

ผม: ไม่ได้ วันนี้ต้องกลับบ้านเอาของไปเก็บก่อน& v) h' F3 ?8 z, ]

พอทังสองคนได้ยินแบบนั้นก็ร้องทำหน้าบึ้งกัน1 `2 |4 ?" w! q2 P0 ]4 S% H

จิมมี่: พ่อแม่คนก่อนๆใครก็พาเราไปกินเอมเคไม่ก็พิชช่าทังนั้น- V9 [9 C: A6 ]( G& {5 N2 p; S7 X

เจมมี่: ใช่ เราอยากกินอะไรเขาก็พาไป ไม่เหมือนพี่ใหนว่าพร้อมดูแลเรา ขี้งก!

ก่อนทังสองจะทำกิริยาไม่เหมาะสมต่างๆนาๆบนรถผมก็ข่มอารมณ์จยในที่สุดก็ถึงบ้าน เด็กๆเห็นบ้านก็ดีร้องดีใจกันใหญ่1 U$ _/ ?2 E/ ^* D4 _8 z/ i& _

เจมมี่: บ้านโคตรใหญ่!

จิมมี่: ใช่!!มีสระว่ายน้ำด้วย2 g* f; i4 j: T/ u

เจมมี่เราไปว่ายกัน

ผม: มาขนของลงรถก่อน

พูดไม่ทันขาดคำทังสองก็วิ่งโดดลงน้ำกันทังชุดแบบนั้น ยอมรับทำผมหัวร้อนขึ้นอีกขั้น ผมโมโหกะจะไปต่อว่าก่อนจะตั้งสติว่า ในที่ทำงานประสาทแดกกว่านี้ยังผ่านไปได้เขาแต่ชนในวัยของเขา ก่อนผมจะเดีนกับมายกของเด็กๆเข้าบ้าน พอเด็กๆเห็นผมไม่ว่าอะไรก็ยิ่งชนกันใหญ่ขึ้นจากสระวิ่งไล่กันไปมาเสียบดินจนเลอะไปหมดก่อนจะวิ่งไล่กันเข้ามาในบ้าน จนบ้านรกไปหมด

ผม: เด็กๆหยุด!

ทังสองไม่ฟังยังวิ่งไล่กันต่อจนไปชนแจกันผมตกแตกทังสองหยุดทันที ผมหันไปดูเป็นแจกันที่พ่อผมชอบมาก ผมเดือดเลือดขึ้นหน้าตอนนี้: w6 b/ ?) d6 t# d. U4 u7 t0 B

เจมมี่: เราขอโทษคับ) P1 C& p3 s5 t

จิมมี่: นายนั้นแหละชนเรา!7 n$ X% Q. R& s% b! J

เจมมี่: นายนั้นละวิ่งไปทางนั้นทำไม) B& [; ~7 X }( _8 b- a9 G

ผม: เงี้ยบ!!!- A, n1 ]; P! J

ก่อนทังสองจะหยุดทะเราะกัน ผมเดีนไปหยิบมี่กวาดพื้นมากวาดเศษแจกัน& B( z1 [' A2 k1 j

ผม: ยืนนิ่งๆนะอย่าขยับเดียวโดนบาด

ทังสอง: ค้าบบบ

ผมกวาดเสร็จเห็นทังสองยืนตัวสั่นกันสงสัยจะหนาวแล้ว

ผม: ฉันจะพาขึ้นไปห้องของแต่ละคนนะ# ^$ K; x( Z* t+ q

จิมมี่: ไม่เอาเราจะนอนด้วยกัน!!0 y1 T6 Q I0 s& h

เจมมี่: ใช่!เราจะนอนด้วยกัน!!!! y5 C3 u4 n) s* o4 X' ]( z3 `

ผม: ไม่ได้เราโตกันแล้ว ต้องนอนห้องใครห้องมัน, @7 n& J# x4 p2 V1 L

ทังสอง: ไม่ๆๆๆๆๆ จะนอนห้องเดียวกัน$ m* g3 F* R: ~" N

ผม: อ่ะๆก็ได้ นอนด้วยกันก็ได้" I8 `# h. M5 X g. U& q @: a

ทังสอง: เย้!!

ผม: แต่ทังสองต้องไปย้ายที่นอนไปที่ห้องใครคนหนึ่งนะต้องเอาไปทังเตียง

จิมมี่: สบายมาก!!!

เจมมี่: ใช่!สบายมาก

ผมก็นำทังสองคนขึ้นไปบนห้องก่อนทังสองจะตกใจห้องตัวเอง

เจมมี่: โหวววห้องมี ทีวีด้วย

จิมมี่: ห้องเราก็มีๆ

จิ่มมี่: เตียงนอนก็ใหญ่ด้วย

เจมมี่: จริง~~ สุดยอด

ผม: เอาละ ใหนใครจะย้ายไปห้องใครบอกฉันมา ฉันจะเอาห้องหนึ่งทำห้องนอนแขก

ทังสองคนต่างก็ไม่อยากขนของย้าย ต่างคนก็อยากให้อีกคนย้ายมา/ M. i( K8 B& P

ผม: ยังไงสรุป

เจมมี่: ผมย้ายไปก็ได้ แต่จิ่มมี่นายต้องมาขนช่วยเรานะ

จิมมี่: เห~~~

เจมมี่: จะมาเห๋ อะไร

จิมมี่: ก็ได้

ผม: ไปอาบน้ำกันก่อนไปตัวเปียกเชียว5 e6 o, k- o# `

ก่อนทังสองจะไปอาบน้ำกัน ทังสองอาบน้ำพร้อมกันสงสัยตอนอยู่บ้านเด็กกำพร้าก็ทำแบบนั้นผมก็ไม่เอะใจก่อนผมจะลงมาทำกับข้าวข้างล่างวันนี้เด็กๆบ่นอยากกินเอ็มเคกัน ผมเปีดดูตู้เย็นก็มีของมากพอจะทำสุกี้ก่อนผมจะเตรียมสุกี้ไว้ให้เด็กๆ ผมดูเวลาเด็กๆอาบน้ำกันนานมาก ผมจะไปเคาะประตู

ผม: เสร็จยังข้าวเย็นเสร็จละนะ

จิมมี่: อย่าเข้ามานะ!!! เรากำลังออกไป* b) t* @5 k, O1 _2 z# v9 @

ก่อนทังสองจะใส่ชุดที่เอาไปเปี่ยนด้วยออกมาผมยังไม่แห้งดีเลยผมจับผ้าจะเช็ดผมให้ทังสองก็ปัดมือผมออก ก่อนจะเดีนลงมาโตะกินข้าว ผมคิดในใจว่า ทำไมถึงก้าวร้าวได้ขนาดนี้ ก่อนผมจะข่มอารมณ์สู้ ลงไป เด็กร้องตกใจกัน2 r8 T" k5 @4 S) }! e* X

จิมมี่: ว้าว!!!พี่สั่งเอ็มเคมาให้เราเลยหลอ?8 Y4 o' v+ B M" U; e' L3 |

เจมมี่: ว้าวน่ากินจัง) t9 w4 @4 c5 x* r& u" D7 g

ผม: เปล่าพี่ทำเอง เอ้านั่งสิกินกัน

ก่อนทังสองจะนั่งลงผมก็เอาเนื้อเอาผักลงให้เด็กๆเต็มหม้อ ก่อนมือถือผมจะดังผมบอกให้เด็กๆกินรอก่อนผมจะเดีนออกไปคุยโทรศัพท์ผมยืนคุยได้15นาทีได้ก่อนจะเข้ามาเด็กๆยังนั่งนิ่งไม่กินกันน้ำผลไม้ที่ผมเทให้ก็ไม่กิน4 l. Q/ q+ i; T7 G+ e/ ^4 r

ผม: ทำไมไม่กินกันละใหนบอกว่าอยากกิน/ T: z* g$ U' V! W

เจมมี่: คือออ* P2 X+ |/ ~/ _7 c# U$ c

ผม: หืม?

จิ่มมี่: พี่กินให้ดูก่อน1 x; N/ k0 ^" Z6 r# }5 q

ผม: โหวว นี้คิดว่าพี่วางยาเราหลอ?

ก่อนทังสองจะยื้นแก้วน้ำทังสองมาให้ผม ผมก็รับมาดื่ม พร้อมทังกินชุกกี้ในหม้อ เด็กๆก็นั่งนิ่งไม่กินกัน) ~6 o- w6 f, A1 T

ผม: กินให้ดูแล้วนิ ไม่มีอะไรหลอก

เด็กๆยังนิ่ง ก่อนผ่านไป10นาทีอยู่ๆ

เจมมี่: น่าจะไม่มีอะไร

จิมมี่: กินกันเถอะ

ก่อนทังสองจะเรี่มคีบของในหม้อมากินกันจนอิ่มแป้กัน หลังจากกินเสร็จทังสองก็วิ่งขึ้นไปบนห้อง ผมก็เก็บถ้วยจารมาล้างก่อนจะได้ยินเสียงเด็กย้ายของกันก่อนผมจะขึ้นไปจะช่วยเด็กๆก็บอกไม่ต้องช่วยเดียวทำกันเองได้ ผมก็ยืนดูเขาขยายามแกะเตียงออก ก่อนจะไม่ไหว

ผม: ยังไงให้ช่วยไหม?

เจมมี่: ช่วยยกที่นอนหน่อยคับมันหนัก7 ^ I0 v C( d# B

ก่อนผมจะไปช่วยยกพร้อมกับถอดเตียงช่วยเด็กๆก่อนจะขนไปช่วยก่อนจะช่วยประกอบด้วย หลังจากนั้นเด็กๆก็ขอทำเองผมก็ลงมาดูงานที่คนในทีมส่งมาให้ วันนี้ทังคืนเด็กๆไม่ยอมนอนกันเลยสลับกันเดีนออกมาส่องผมที่นั่งทำงานที่โตะทานข้าวผมก็มองขึ้นไปก็พากันหลบหน้าผม ผมก็นั่งทำงานต่อจนดึกก่อนจะขึ้นมาอาบน้ำนอนหลังจากนั้นก็ผ่านมาสามอาทิตย์ที่ผมอยู่กับเด็กๆช่วงสามอาทิตย์ที่ผ่านมาเด็กๆชนทุกวันนับวันยิ่งรุนแรง บางวันก็เอาสอมาขีดเขียนฝาบ้านพร้อมทังเล่นดินโคลนวิ่งเข้ามาในบ้านชื่งผมก็ต้องเป็นคนทำความสะอาด ผมพยายามข่มอารมณ์ไว้ให้มันผ่านไปเพราะคิดว่าแค่ชนตามภาษาเด็กผมก็พยายามสอนแต่เด็กก็เหมือนจะฟังแต่ก็ไม่จนผมคิดว่าเขาสองคนคงแกล้งผม จนมาถึงวันที่ผมฟิวส์ขาดคือวันที่ฝนตกเด็กๆออกไปเล่นข้างนอกไม่ได้ ก่อนที่จิมมี่จะเอาบอลออกเล่นในบ้านก่อนจะไปโดนแก้วใบโปรดของแม่ผมแม่ชอบใช้ใบนี้มากจนท่านเสียผมเอามาเก็บไว้บนตู้โชวเพราะเป็นของที่ผมรักมากวันนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมใช้คับรุนแรงกับเด็กผมด่าเด็กๆยอมรับวันนี้มีคำมากมายที่ผมพูดไม่เหมาะสมก่อนผมจะไล่ให้เด็กขึ้นไปบนห้อง ก่อนผมจะอารมณ์เย็นลงผมจึงมาเก็บเศษแก้วน้ำใบนั้นวันนั้นช่วงบ่ายเด็กๆก็ไม่ลงมาเลยจนถึงเย็นผมก็เรียกลงมากินข้าวเด็กก็ลงกันมาง่ายๆมานั่งกินกันเสร็จผมก็บอกให้กลับห้องไปก่อนพวกเขาจะขึ้นห้องไปจนคืนนั้นผมความเหนื่อยสะสมบวกกับงานที่ทีมส่งมาปรึกษาในช่วงที่ผมทังแล้วยังจะมาดูแลบ้านที่เด็กๆทำลกอีก เด็กขึ้นห้องไปแล้วผมก็ปิดไฟข้างล่างก่อนจะขึ้นมาห้องทำงานด้านบน ผมเดีนเข้ามานั่งบนโตะก่อนจะหันไปมองเศษแก้วและเศษแจกันของพ่อผมก่อนผมจะเดีนไปนั่งลงต่อหน้ากองเศษนั้น. R! g; b2 r& h2 M. g' x7 S

ผม: พ่อคับแม่คับ ผมทำอะไรผิดหลอคับ?

ผม: ทำไม ผมถึงมีความสุขเหมือนคนทั่วไปไม่ได้ละ

ผม: ผมผิดมากหลอถึงต้องถูกลงโทษแบบนี้1 V* H7 X6 J( a% D

ผม: หลือผมไปก่อเรื่องอะไรในชาติที่แล้วมามันถึงตามมาหาผม พ่อคับแม่คับผมไม่มีสิทธิ์ที่จะมีความสุขจริงใช่ไหมคับ?- M% C' }$ A/ y, S' N

ก่อนผมจะจับเศษสิ่งของขึ้นมาร้องไห้เพราะเหนื่อยและท้อมาก& s7 P, L n6 P# o; B9 K$ L

ผม: หรือผมไม่เหมาะที่จะมีความสุขจริงๆ

ผม: ผมไม่เหมาะกับเด็กๆเหล่านี้สินะ

ผม: ที่เกีดขึ้นเพราะพ่อแม่กำลังบอกผมใช่มั้ยคับ- ~6 m' f# I1 ? l0 E# p

ผม: หรือผมควรจะพาเด็กๆกลับไปที่ของเขา8 `" R2 T0 | L* K! {# L- }& x6 r- F

ผมนั่งกอดเข่าร้องไห้ในห้องทำงานจนผมได้ยินเสียงดันประตูผมหันไปมองก็เห็นเป็นน้องเจมมี่ที่แอบดูอยู่แล้วเผลอดันประตูเข้ามา ผมปาดน้ำตาที่หน้าก่อนจะตั้งสติ, F7 X; U: H J1 c6 d. h4 F

ผม: ว่าไงเจมมี่ทำไมยังไม่นอน

เจมมี่: คือ~~พี่โอเครมั้ย?

ผม: อืมมม พี่โอเคร(น้ำตายังไหลออกจากตา)* L- N2 [: r* |

เจมมี่: งั้นพี่ร้องไห้ทำไมหลอคับ?

ผม: พี่แค่เหนื่อยกับงานไม่มีอะไร ไปนอนเถอะนะ เดียวพี่ก็จะไปนอนละ

เจมมี่: คับ งั้นราตรีสวัสดิ์คับ$ C. j2 O2 p$ ]

ผม: อืม, {" w5 z- P9 h7 E# K7 S& k

เจมมี่กำลังจะปิดประตูก่อนจะเปีดกลับมาอีกทีน้องเดีนเข้ามาแล้วนั่งลงข้างๆตรงพื้นห้อง* D& k& U2 ]0 Q1 d

เจมมี่: พี่คิดถึงพ่อแม่พี่หลอคับ?2 T, \4 s8 }* @% |+ ^

ผม: ก็มีบ้างวันที่พี่เหนื่อยพี่ก็จะมาดูรูปกับของที่พวกท่านชอบ

เจมมี่: แต่พวกผมก็ทำมันพังหมดสินะคับ- E9 s: \: B8 f/ d

ผม: อืมใช่* V7 |6 X$ m K9 |

เจมมี่: แล้วที่ผ่านมาทำไมพี่ถึงไม่ว่าพวกผมเลยละทั่งๆที่พวกผมก็ชนขนาดนั้น1 w1 F, I& f d

ผม: ถ้าว่าแล้วหยุดพวกเธอก็ควรหยุดตั้งแต่วันแรกแล้ว

เจมมี่: ก็จริง

ผม: พี่ขอโทษนะที่ว่าวันนี้2 W- n2 O @; [6 n" e. B

ผม: ถ้าพวกเธออยากกลับไปหาเพื่อนพรุ่งนี้พี่จะไปส่งนะ

ผมกำลังจะลุกก่อนเจมมี่จะดึงมือผมไว้จนกับมานั่งที่เดีมน้องนั่งเอาหน้าชนเข่าก่อนจะเล่าให้ฟังถึงเหตผล