, q/ _( q7 m- m$ m! @8 _
$ `6 i$ L5 `7 a% a
( ~+ i; i& N5 f, n+ q, c) ^4 x, X
" R6 ?3 G, O- _พี่วุฒิไขกุญแจ...นนท์ก้าวเท้าเข้าไป...เป็นบ้านบังกะโลหลังเล็กๆ ยกพื้นขึ้นมาหน่อยนึง มีชานบ้านอยู่หน้าห้อง....ในห้องมีเตียงนอนห้องน้ำเดินเข้าไปอีกหน่อย...นนท์มัวมองสำรวจห้องพักนั้น...สักพักก็มีเด็กหนุ่มเดินเอากระเป๋าเสื้อผ้าของพี่วุฒิมาให้...ดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นกับพี่วุฒิจะสนิทสนมกัน....มารู้ทีหลังจากปากของพี่วุฒิว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของลุงเจ้าของบังกะโล...พี่วุฒิรื้อเอาเสื้อผ้าในกระเป๋าหยิบกางเกงเล กะเสื้อกล้ามออกมายื่นให้นนท์ “นนท์ไปเปลี่ยนใส่ชุดนี้ดีกว่า...เอาเสื้อผ้าที่ใส่อยู่แขวนไว้ละ...พรุ่งนี้จะได้ใส่กลับ” “อะไรนะ...พี่วุฒิกลับพรุ่งนี้เหรอ...” “อืมมม...พรุ่งนี้เราก็กลับเรือเที่ยวแรก 6 โมง ขี่รถกลับไปครึ่งชั่วโมงก็ถึง” “แต่นนท์ไม่ได้บอกเขาเลยนะ...งานนนท์ต้องเตรียมตั้งแต่6 โมง” “แค่สายครึ่งชั่วโมงไม่มีใครว่าหรอก….พี่อยากให้นนท์อยู่กับพี่คืนนี้นะคับ” มันสายไปแล้วที่จะกลับไป...นนท์จึงต้องจำใจยอมที่จะต้องค้างด้วยแต่นี่เพิ่งจะบ่ายโมงเอง...ทำไมพี่วุฒิจะต้องค้างล่ะ....กลับเรือเที่ยวสุดท้ายก็ได้นี่นา...กำลังคิด ๆ อยู่พี่วุฒิก็เดินมากอดนนท์...จูบลงที่หน้าผาก “นนท์...อยู่กับพี่คืนนี้นะ...เราอยุ่ที่รีสอร์ทเราก็ต้องเป็นอีกคน...แต่พี่อยากนอนกอดนนท์มานานแล้ว...คืนนี้พี่จะกอดนนท์ไว้ทั้งคืนเลยแต่ตอนนี้พี่จะพานนท์ไปเดินเที่ยว...นนท์หิวหรือยัง...ป่านนี้ป้าเติบ...คงทำอาหารเสร็จแล้ว..ไปกินกันก่อนไป” “อ้าว...นนท์นึกว่าพี่จะทำให้นนท์กิน” “เอาไว้มื้อเย็นละกัน...พี่จะเข้าครัวทำให้นนท์กิน...ไปเถอะเดี๋ยวอาหารเย็นหมด” หลังจากทานมื้อกลางวันเสร็จพี่วุฒิก็พานนท์ไปเดินเล่นต้องปีนขึ้นลงเขา...ตรงไหนที่ปีนยาก...นนท์แทบไม่ต้องปีนเองเลยเพราะเขาจะให้นนท์ขี่หลัง....สองคนเดินกันไปจนเจอกระท่อมหลังหนึ่ง... “นี่กระท่อมลุงแสง....พี่จะมาที่นี่บ่อยๆ ถ้ามาทีไรก็จะมานั่งคุยกับลุงแสงแก...เพราะแกทำปะการังขาย” “เป็นยังไง...”พี่วุฒิก็พานนท์ไปเจอลุงแสงที่กำลังต้มปะการังอยู่ แกบอกว่าไปงมมาจากทะเล....เอามาก็ยังทำไรไม่ได้...ต้องเอามาต้มก่อนมันถึงจะแข็งแล้วจะมีสีดำ...คนกรุงเทพส่วนใหญ่มาก็จะมาซื้อ....ลุงแสงแกทำไว้เยอะ...ส่วนใหญ่ก็จะเป็นกำไลข้อมือหรือเอามาใส่คอเหมือนปลอกคอ...อันไหนที่เสีย ๆก็จะเอามาทำเป็นพวงกุญแจ...สมัยนี้ไม่ค่อยมีให้เห็นแล้ว เพราะปะการังหายากขึ้นทุกที....ทีแรกนนท์คิดว่าจะมีแต่ปะการังสีแดงที่เอามาทำแหวน...มันก็ไม่ใช่สีแดงสดทีเดียวแต่ออกแดงส้ม...ราคาแพงเหมือนกัน....นนท์ซื้อไว้ตอนนั้นเพราะเห็นแล้วชอบ....ยิ่งตอนนี้ปะการังแดงยิ่งหายากเข้าไปอีก...เพราะต้องอนุรักษ์ไว้ นั่งอยุ่ที่กระท่อมลุงแสงสักพัก...พี่วุฒิก็ชวนเดินต่อ....ลุงแสงให้ปะการังที่เป็นกำไลข้อมือนนท์มาอันนึง....ซึ่งทุกวันนี้นนท์ยังคงเก็บไว้.... “พี่วุฒิจะเดินไปไหนอีกล่ะ...นนท์ไม่ไหวแล้วละ...เดินกลับเถอะ” “นี่แหละ..กำลังจะกลับ...แต่ถ้ากลับทางเก่าที่เรามามันไกล...กลับทางนี้ใกล้กว่า” “เอ๊ะ...แล้วพี่พานนท์เดินอ้อมมาทำไมตั้งแต่ทีแรกล่ะ” “ก้อพี่อยากให้นนท์เห็นวิวทะเล...ตอนที่เราขึ้นเขานั่นไงจำได้ป่าว...” อืมมม...มันก็จริงของเขานะ....ตอนที่ปีนขึ้นไปบนยอดเขา....มิน่าละทำไมพี่วุฒิถึงหยุดยืนอยู่ตั้งนานสองนาน...มองไปเห็นทะเลเวิ้งว้าง....แสงอาทิตย์ที่สาดส่องกระทบริ้วคลื่น..เป็นแสงวาววับ...มองไปสุดสายตาที่เส้นขอบฟ้ากับทะเลมาบรรจบกัน...ชีวิตของคนเราจะเป็นอย่างไรนะ...ชีวิตของคนสองคนจะมาบรรจบกันอย่างเส้นขอบฟ้ากับทะเลอย่างที่ตาเราเห็นมั้ย....หรือมันก็เป็นอย่างที่เป็นจริงอยู่...ที่ทั้งสองอย่างจะไม่มีวันมาบรรจบกัน....เหมือนทางรถไฟที่คู่ขนานกันไปตลอด...ใจคนเราละจะมีวันที่จะมาบรรจบกันได้มั้ย....นนท์อยากหยุดเวลาของชีวิตไว้แค่นี้...ถ้าพี่วุฒิคนที่อยู่ข้างๆ เขา ณ ตอนนี้รักนนท์จริง...นนท์ไม่อยากให้เวลาเดินต่อไปอีกเลย...นนท์กลัวว่าเมื่อเวลาเดินหน้าไปเมื่อเวลาที่เปลี่ยนแปลง....ใจคนจะเปลี่ยนแปลงไปตามเวลาด้วย... พอเดินกลับมาถึงบ้านพัก...เจ้าเด็กหนุ่มคนนั้นก็วิ่งมาหาพี่วุฒิ... “พี่วุฒิ....พี่วุฒิ....อาเขารอพี่อยู่....พี่จะนั่งเรือกระจกไม่ใช่เหรอ...เนี่ยะ...มีคนเช่าเรืออาเขาพี่รีบไปเลย...โน่นเรือจอดอยู่โน่น” เด็กหนุ่มชี้นิ้วไปทางเรือพี่วุฒิรีบฉุดมือนนท์ให้วิ่งตามเพื่อที่จะไปที่เรือ....ในเรือมีแต่ชาวต่างชาติที่เหมาเรือไป...พอขึ้นเรือได้...พี่วุฒิก็ให้นนท์ไปนั่งใกล้ๆคนขับส่วนพี่วุฒิลงนั่งกับพื้นเรือข้างหน้านนท์...จับมือนนท์ทั้งสองข้างให้ไปกอดที่บ่าของพี่วุฒิ...ดูเหมือนว่าพี่วุฒิจะไม่แคร์สายตาใคร....ทั้งเรือมีคนไทยอยู่ 3 คนนอกนั้นเป็นต่างชาติ....นนท์ได้ดูปะการังจากท้องเรือที่เป็นกระจกช่างสวยงามจริง ๆเห็นปลาเต็มไปหมด....สวย ๆทั้งนั้น...ฝรั่งที่มาเที่ยวบางคนอยากจะลงไปดำน้ำดู....แต่อาคนที่ขับเรือก็ห้ามไม่ให้ลงเพราะบริเวณตรงนั้นเป็นบริเวณที่อันตรายและห้ามลงน้ำ...คงเป็นเพราะลึกและคลื่นแรงด้วยนั่งเรือสักชั่วโมงก็กลับเข้ามาที่ฝั่ง....ดูเหมือนว่าพี่วุฒิจะรู้จักคนที่นั่นเยอะทีเดียว...มีแต่คนทัก...5โมงกว่าแล้ว...พี่วุฒิพาเดินกลับมาที่พัก...พอเข้าห้องได้เท่านั้นแหละ....พี่วุฒิก็จับนนท์ลงนอนบนเตียง...ตัวเขาถอดเสื้อไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้....แล้วประพรมรอบจูบลงทั่วไปหน้าของนนท์ “เค็มมั้ยพี่....มีแต่เหงื่อทั้งนั้นเลย” “ไม่เห็นเค็มเลย....หอมและหวานเสียด้วยซ้ำ” “ไหนให้นนท์ลองมั่งดิ...”นนท์เข้าไปไซร้ตรงรักแร้พี่วุฒิ....กลิ่นกายของผู้ชายที่มีเหงื่อออก....ถ้าใครได้ลองลิ้มชิมรสกลิ่นกายชายที่เหงื่อออก...จะรู้ว่ากลิ่นมันตราตรึงใจแค่ไหน...เป็นฟีโรโมนของบุรุษเพศ...แค่นนท์ลงไปไซร้ดมกลิ่นเท่านั้นแก่นกายชายของพี่วุฒิก็ตั้งโด่เลย.... “ไหนบอกจะอาหารให้นนท์กินเย็นนี้ไง…ไปอาบน้ำแล้วทำอาหารดีกว่า” นนท์แกล้งพี่วุฒิให้ค้างไว้อย่างนั้น...พี่วุฒิลุกขึ้นฉุดนนท์ให้เข้าไปอาบน้ำด้วยกัน...พี่วุฒิถอดกางเกงออกเดินโทงๆ จูงมือนนท์ให้ตามเข้าไป... “พี่อาบก่อนดีกว่า....นนท์อยากเข้าห้องน้ำด้วยพี่อาบเสร็จจะได้ไปทำอาหารไง...นนท์เข้าห้องน้ำ อาบน้ำเสร็จจะตามออกไป” “เอางั้นเหรอ....งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อน”นนท์มองตามผู้ชายที่เดินหันหลังให้....แผ่นหลังที่เต็.มไปด้วยมัดกล้าม..ก้นดูแน่นไปหมด...ขาและปลีน่องดูแข็งแรง...เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ.....แต่ไม่ปิดประตูห้องน้ำ....นนท์ลงนอนบนเตียง...ดูชายผิวคล้ำ...อาบน้ำฟองสบู่เต็มตัว...ใจหนึ่งก็อยากจะเข้าไปลูบไล้ฟองสบู่บนตัวนั้นเสียเหลือเกิน...แต่ก็ต้องห้ามใจตัวเองไว้...เพราะไม่กล้าที่จะเป็นคนเริ่มเอง...นนท์รู้แต่ว่า...ให้พี่เขามาเริ่มดีกว่า...ไม่อย่างนั้นก็คงดูไม่ดีเท่าไหร่...พี่วุฒิอาบน้ำเสร็จออกมาเช็ดตัวแล้วนุ่งกางเกงเลอีกตัวสวมเสื้อกล้ามเดินออกจากห้องไป....นนท์จึงเข้าไปทำธุระส่วนตัวอาบน้ำ....ต่อจากพี่วุฒิ...พออาบเสร็จ...กำลังแต่งตัว...ก็มีเสียงเคาะประตู... “นนท์อาบเสร็จยัง...พี่ทำกับข้าวไว้ให้นนท์เสร็จแล้ว” “เสร็จแล้วคับ...กะลังแต่งตัว….เดี๋ยวตามออกไป”นนท์รีบใส่เสื้อกางเกง สักพักไฟในห้องก็ดับ...นนท์มองไม่เห็นอะไร นอกจากแสงจากบานหน้าต่าง....แต่เอ๊ะทำไมบ้านอื่นไฟไม่ดับละ...ทำไมดับแต่หลังนี้...นนท์เริ่มรู้สึกแปลก ๆใจไม่ดี...จึงรีบไปที่ประตูแล้วปลดกลอนประตูออก พอเปิดประตูออกไปนนท์ก็ต้องแปลกใจที่พี่วุฒิยืนกอดอกยิ้มอยู่หน้าประตู...แล้วก็เข้ามาที่ตัวนนท์เอามือปิดตานนท์อยู่ด้านหลังเพื่อให้นนท์เดิน...แค่ไม่กี่ก้าว เขาก็จับตัวให้นนท์นั่งลง.... “พี่มีไรอยากให้นนท์นะ...เดี๋ยวพี่เอามือออกอย่าเพิ่งลืมตานะ”นนท์พยักหน้ารับ “เอ้า...ลืมตาได้แล้ว”.....นนท์ค่อยๆ ลืมตาขึ้น...ตรงหน้าเป็นโต๊ะอาหารที่จุดเทียนไว้ 3เล่ม....มองผ่านแสงเทียนไป...เห็นพี่วุฒินั่งอยู่พร้อมกับยื่นแขนมาเพื่อยื่นดอกกุหลาบสีแดงให้... “นนท์...พี่ให้นนท์นะ.... คนที่พี่รักมากที่สุด....1เดือนที่ผ่านมาที่นนท์พยายามจะเอาชนะใจพี่....ตอนนี้นนท์ได้ใจพี่แล้วนะ”นนท์หน้าแดงผ่าว...เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีคนมาบอกรัก....ว่าแล้วพี่วุฒิก็ลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ นนท์...แล้วจับมือนนท์...พี่วุฒิหยิบอะไรบางอย่างออกมา...เป็นแหวนทองวงเล็ก ๆ....พี่วุฒิค่อย ๆ บรรจงสวมแหวนทองวงนั้น...ที่นิ้วนางของนนท์.... “นนท์...พี่ไม่ใช่คนร่ำรวย...นนท์จะยอมรับได้หรือป่าว...นนท์พร้อมที่จะมีชึวิตอยู่กับพี่มั้ยคับ...” “พี่วุฒิ...นนท์ก็รักพี่นะ....นนท์ดีใจที่พี่เห็นนนท์เป็นคนสำคัญ...นนท์ก็ไม่ใช่คนที่จะต้องอยู่แบบร่ำรวยหรือกับคนที่ร่ำรวยขอแค่คน ๆ นั้นรักนนท์ด้วยใจจริงและตลอดไป นนท์ก็พอแล้วแค่นั้นจะรวยจะจนไม่เกี่ยวกับความรักหรอกนะพี่” พี่วุฒิกับนนท์ อายุไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่นัก นนท์อายุเพียง 23 ส่วนพี่วุฒิ 29 ห่างกันแค่6 ปี นนทฃ์ไม่เคยถามเรื่องเรียนจากพี่วุฒิ และนนท์ก็ไม่ได้แคร์เลยเรื่องการศึกษาเพราะการศึกษากับความรักมันคงไม่เกี่ยวกันหรอก .... คนที่การศึกษาสูง ๆมารักกันชอบกัน...ก็คงแค่เพียงให้สังคมยอมรับ...หรือแต่งกันอยู่กันเพื่อหน้าตา...ฐานะทางสังคม...แล้วจะอยู่กันทำให้เหนื่อย...เพราะไม่ได้มีความรักต่อกันเป็นพื้นฐาน...ยิ่งพวกไฮโซหรือคนใหญ่คนโตมากมายที่แต่งงานกับหญิง...แต่รสนิยมทางเพศก็เกย์ดีดีนี่แหละ...แต่ก็ต้องเป็นพวกแอบจิต...แอบกินผู้ชาย... มื้อค่ำที่แสนโรแมนติคมื้อค่ำมื้อแรกในชีวิตที่นนท์ได้นั่งกินใต้แสงเทียน...ผู้ชายคนนี้ทำไมโรแมนติคขนาดนั้น....ฝีมือทกับข้าวก็อร่อยเหลือเกิน...อาหารทะเลที่พี่วุฒิทำให้...ปูก็ไม่ต้องแกะต้องทุบให้ลำบากเพราะพี่วุฒิแกะมาวางไว้ให้เสร็จแล้ว...กุ้งอะไรของพี่วุฒิอีก...หน้าตาแปลกๆ รสชาติอะไรอีกตะหาก...พี่วุฒิบอกทีหลังว่าไม่เคยทำให้ใครทานเลย...ตั้งแต่ได้ไปเรียนทำอาหารมา...แล้วก็มีอาหารอีก 2อย่างที่พี่วุฒิทำมา...พร้อมกับจิบเบียร์เย็น ๆ ....ใต้แสงเทียน “พี่...ทำให้นนท์แบบนี้...เขินแย่เลยนะนี่....พี่รู้ป่าว...คนเดินผ่านไปผ่านมามองกันใหญ่เลย...” “ช่างเขาซิ...เขาคงอิจฉาเราสองคนมั้ง...ที่เรานั่งทานกันใต้แสงเทียน” “แต่นนท์ดิ....เขินนี่นา...แถมยังมาป้อนนนท์อีก...ตอนป้อนมีฝรั่งสองคนเดินผ่านมาพอดี..... มองแล้วยิ้มใหญ่เลย” “จะไปเขินทำไม...ถ้าเขาเป็นพี่...ที่มีคนนั่งอยู่ตรงหน้า...ที่น่ารักแบบนี้เขาก็ต้องทำแหละ” “พี่อย่ามาปากหวาน...” “ชิมปากพี่แล้วนี่...หวานมั้ยล่ะ”นนท์ไม่ตอบแต่หน้าแดงกล่ำเพราะคำพูดพี่วุฒิ พอทานเสร็จ...พี่วุฒิก็ชวนนัทไปเดินเล่นริมหาด...ตอนนั้นสามทุ่มกว่าแล้ว...ฟ้ามืดแต่ก็ไม่มืดเสียทีเดียว มีแสงเรือง ๆ จากดวงจันทร์ดวงดาว....พี่วุฒิเดินจับมือนนท์ไปตลอด “นนท์...ยังไม่ได้ตอบคำถามพี่เลยนะ...ว่านนท์จะอยู่กับพี่หรือป่าว” “นนท์ตอบไปแล้วนะ....พี่” “ก็นนท์ตอบพี่ตรงๆ ซิ....พี่อยากได้คำตอบตรง ๆ” “คับพี่...นนท์จะอยู่กับพี่”พี่วุฒิหยุดยืนอยู่ตรงนั้นแล้วจับมือนนท์ทั้งสองข้างเพื่อดึงแขนนนท์อ้อมมากอดเขาแล้วค่อย ๆก้มหน้ามาจุมพิตนนท์ที่หน้าผาก แล้วก็เปลือกตา... “พี่ขอบคุณมากนะ..นนท์...ชีวิตพี่ต่อจากนี้จะได้มีความหมายมากขึ้น...อีกสองสามวันนี้เงินเดือนออกพี่จะให้นนท์เก็บไว้...” “ไม่เอาอ่ะพี่...เงินเดือนพี่ทำงานเหนื่อยมาทั้งเดือน” “พี่ถือว่าวันนี้เราเป็นคนๆเดียวกันแล้ว...พี่อยากให้นนท์เก็บไว้....ถ้าพี่จำเป็นต้องใช้พี่จะไปขอที่นนท์เอง” “จะดีหรือพี่...” “นนท์ไม่รักพี่จริงๆ ใช่ป่าว...นนท์ถึงพูดแบบนี้” “นนท์รักพี่นะ...แต่นั่นมันเงินพี่...นนท์...” “ก็นนท์เป็นแฟนพี่...เป็นเมียพี่...พี่เอาเงินให้เมียพี่เก็บ...จะเก็บให้พี่ได้หรือป่าว” “ก้ออออ....ได้คับ..” “อย่าวนี้ซิที่รักของพี่”พี่วุฒิดึงแขนนนท์ที่กอดเขาอยู่ให้กระชับเข้ามาอีก...ชายสองคนยืนกอดกันอยู่นาน ณริมหาดแห่งนั้น.... “คืนนี้เป็นของพี่นะ...” “พี่อ่ะ” “ก็นนท์ออกจะน่ารักขนาดนี้...” “เดี๋ยวพี่ก็เบื่อนนท์เร็วอะซิ” “ไม่หรอก....พี่ไม่เคยรักใครมาก่อน...ผู้หญิงพี่ก็ไม่เคยรัก...ผู้ชายนี่ยิ่งแล้วใหญ่เลย...แต่พอพี่เจอนนท์...ก็ที่พี่บอกไปไง....หนึ่งเดือนที่นนท์เข้ามาพูดคุยกับพี่...มันทำให้พี่รู้สึกดี...พี่ไม่เคยเจอใครแบบนี้...ขนาดพี่ทำแกล้งไม่สนใจก็ยังตื้ออยู่” “พี่ก็...พูดมาทำไม...นนท์ไม่ได้ตื้อนะ...แต่อยากได้กับข้าวอร่อยๆ กินหรอก...ถึงแกล้งตื้อไปอย่างนั้น” “อ้าว...ทำไมแกล้งพี่อย่างนั้นละ...มานี่เลย...มาให้ทำโทษซะดีๆ”นนท์พยายามสะบัดมือออกจากพี่วุฒิ...แล้ววิ่งหนี....พี่วุฒิวิ่งไล่ตามเพื่อจะจับให้ได้... “มานี่...จะหนีไปไหน....มาให้พี่ลงโทษซะดีดี...” นนท์วิ่งไปตามชายหาด....พี่วุฒิตามมาข้างหลังติดๆ แล้วจับมือนนท์...แต่แทนที่นนท์จะหยุด กลับสะดุดก้อนหินล้มลงพี่วุฒิที่จับกุมมือนนท์ไว้ก็ดึงรั้งนนท์ไว้ไม่ทันถลาล้มไปด้วยกันทั้งคู่....เหมือนละครน้ำเน่าเลย...ที่นางเอกวิ่งหนีพระเอและล้มลงหน้าพระเอกก็ล้มมาตรงหน้านางเอก...ไม่ว่าเรื่องไหนก็เรื่องนั้น....แต่นี่ไม่ใช่ละครน้ำเน่านี่นา...แต่ดันเหมือนละครน้ำเน่าจริงๆนนท์พยายามผลักดันตัวพี่วุฒิออก แล้ววิ่งหนีกลับมาที่บ้านพักรีบเปิดประตูเข้าไปแล้วล๊อคกลอนประตู...พี่วุฒิพยายามดึงประตู...แต่ก้เปิดไม่ได้...นนท์ยืนหันหลังให้ประตู...ตาก็เหลือบไปเห็นหน้าต่างที่เปิดไว้...กำลังจะก้าวเท้าเพื่อไปปิด...แต่ไม่ทันเสียแล้ว....พี่วุฒิกำลังปีนเข้ามาแล้ว.... “อ้า.....จับตัวได้แล้ว....จะหนีพี่ไปไหน...คนดีของพี่....หนีเข้ามาในห้องนึกว่าจะจับไม่ได้เหรอ....มาให้ทำโทษซะดีดี” “เหนื่อยอะพี่...วิ่งหนีพี่ซะเหนื่อยเลย...เหนียวตัวไปหมดแล้ว...” “เหนียวๆ แบบนี้ละพี่ชอบ...นนท์รู้มั้ย พี่ชอบกลิ่นจากตัวนนท์ที่เป็นธรรมชาติมากกว่ากลิ่นที่มาจากน้ำหอมหรือสบู่” พี่วุฒิถอดเสื้อกางเกงนนท์ออกซึ่งมันก็ถอดไม่อยากอยู่แล้วเพราะเป็นกางเกงเลของพี่วุฒิก็เหมือนกัน....เขากดหัวนนท์ให้ลงไปใช้ปากชื่นชมกับท่อนลำของเขา...สักพักเขาก็จับนนท์อุ้มไปวางตรงขอบเตียง...ยกก้นของนนท์ให้ลอยสูงขึ้น...เขานั่งลงตรงหน้าเพื่อลงลิ้นกับร่องสวาทของนนท์...อย่างเสียวซ่าน....แล้วค่อย ๆชำแรกมันด้วยท่อนลำดำทะมึนของเขา...เมื่อเข้าไปหมดลำ พี่วุฒิก็ขยับเอวจากช้าไปเร็วสลับกันจนนนท์รู้สึกถึงน้ำอุ่น ๆ ที่ฉีดพุ่งเข้ามาในร่างของนนท์...พี่วุฒิล้มลงมานอนซบบนตัวนนท์...แต่ก็ยังเอาท่อนลำคาไว้....สักพักนนท์ก้ได้ยินเสียงกรนของพี่วุฒิ...อ้าวหลับเลยเหรอนี่....นนท์พยายามเรียกพี่วุฒิที่ข้างหูเขาเบา ๆ“พี่วุฒิ พี่วุฒิ”ไม่มีเสียงตอบ....ทำไงดีหว่า....แต่นนท์ก็รู้สึกว่าท่อนลำของพี่วุฒิยังไม่ได้อ่อนตัวลงเลย...แสดงว่าเขาแกล้งแน่ๆ....แบบนี้แกล้งหลับนี่นา...นนท์จึงคิดแกล้งพี่วุฒิ...ค่อย ๆขมิบรูสวาทที่ท่อนลำของพี่วุฒิยังคาอยู่....จากเบา ๆเพิ่มเป็นตอดรัดแรงขึ้น....ชักจะได้ผล... “อูยส์ส์ส์ส์....ซีดส์ส์ส์ส์.....ตอดรัดแน่นขนาดนี้ก็เสียวซิจ๊ะเมียจ๋า” “ตื่นได้แล้วเหรอ...ทีเรียกเมื่อกี้ทำเป็นเฉยๆ แกล้งหลับอะซิ....ตัวหนักซะขนาดนั้น...นอนทับตั้งนาน...” “งั้นนนท์ก็มานอนทับพี่ซิ”ว่าแล้วแกก็จับตัวนนท์กอดแล้วพลิกตัวให้นนท์อยู่บนตัวพี่วุฒิแต่ท่อนลำก็ยังคาอยู่อย่างนั้น “คืนนี้นอนท่านี้เลยนะ” “โห...อย่างนี้จะนอนหลับมั้ยนี่” “ก็ชอบมาบนหน้าอกพี่ซิ...พี่จำได้นะที่นนท์เล่าให้พวกแม่ครัวฟังว่า...ครอบครัวนนท์ไม่เคยให้ความอบอุ่นกับนนท์...ขอพี่เป็นคนให้แทนได้มั้ย” “แค่นี้นนท์ก็อบอุ่นแล้วละ...นนท์รักพี่นะ...”พี่วุฒิกอดรัดนนท์ไว้ เอามือมาลูบหัวนนท์ที่ซบหน้าอกเขาอยู่ “หลับนะคนดีของพี่...”นนท์มาสะดุ้งตื่นอีกทีก็ตอนที่พี่วุฒิจับท่อนลำของเขาซึ่งหลุดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้....แต่นนท์ก็ยังคงนอนอยู่บนตัวของพี่วุฒิ...เขาพยายามจะเอาท่อนลำที่แข็งชูชันขึ้นมาอีกเข้าไป... “พี่....นนท์ไม่ไหวแล้ว...พี่เล่นคาไว้ทั้งคืน...” “นะ...นี่ตี5 แล้ว...อีกรอบนึงนะ...จะได้อาบน้ำแต่งตัวไปรอเรือเที่ยวแรกกลับกัน”ยังไม่ทันต้องอนุญาตพี่วุฒิก็จับมันยัดเข้าไปซะแล้ว...พอเสร็จสมอารมณ์หมายของพี่วุฒิ...พี่วุฒิก็ก้มลงมาใช้ปากให้นนท์จนนนท์แตกทะลักใส่ปากพี่วุฒิ....เขาไม่คายออกหรือบ้วนทิ้ง...พี่วุฒิกลืนกินมันเข้าไปจนหมด...แล้วทั้งคู่ก็ไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อกลับไปทำงานในเช้าวันนั้น... พอข้ามฝั่งกลับมาพี่วุฒิไปเอารถมอเตอร์ไซค์ที่ฝากไว้ แล้วก้ไปที่รีสอร์ทพอใกล้ถึง...นนท์คิดว่า....พี่วุฒิจะปล่อยให้นนท์ลงหน้ารีสอร์ทเพื่อเดินเข้าไป...คนอื่นจะได้ไม่รู้ไม่เห็น....แต่ป่าวเลย....พี่วุฒิกลับขี่เข้าไป...โดยที่มีนนท์ซ้อนหลังอยู่...พี่เขาไม่กลัวคนอื่นหรือยังไง...นนท์ตั้งคำถามในใจ...คราวนี้เป็นขี้ปากแน่ๆ.... หลังจากวันนั้น....พี่วุฒิก็แสดงให้ทุกคนเห็นว่าเขาและนนท์รักกัน...โดยเฉพาะวันที่เงินเดือนออก...พอเขารับเงินเดือนแล้วเขาก็เดินเอาซองเงินมายื่นให้นนท์...แล้วบอกให้เก็บไว้...พี่วุฒิกับนนท์เจอกันทุกวันหลังจากงานเลิก....พี่วุฒิจะเก็บครัวเร็ว3 ทุ่มก็เสร็จแล้วแต่นนท์ซิต้องรอให้แขกกลับเข้าห้องพักให้หมดเสียก่อนจึงเลิกหน้าที่ได้ส่วนใหญ่ก็จะประมาณ 5 ทุ่ม....พี่วุฒิก็นั่งรอนนท์อยู่ตรงที่จอดรถอยู่ทุกคืน…บางคืนเขาก็มานอนที่ห้องนนท์...ถ้าโอ...กลับเข้ากรุงเทพ...แต่ส่วนใหญ่นนท์จะไปนอนที่ห้องพี่วุฒิ...เพราะเขาจะทำกับข้าวขนมไว้ให้นนท์ทุกวัน...ทั้งสองคนก็มีความสุขกันแทบทุกคืน...พี่วุฒิยิ่งรักนนท์มากขึ้นกว่าเดิม...วันหยุดทีไรทั้งสองคนก็จะข้ามไปเกาะเสม็ด...พี่วุฒิก็จะเข้าครัวทำอาหารอร่อย ๆให้นนท์กินทุกครั้ง....โลกของทั้งสองคนเหมือนโลกใบเดียวกัน...เสียงนินทาต่าง ๆที่เคยพูดกันก็เงียบไป...แต่ที่เดียวที่ไม่เคยมีเสียงนินทาเลยคือในครัว...ไม่ใช่ว่าเพราะพี่วุฒิอยู่ในนั้นแล้วไม่มีใครจะกล้าพูด....หากแต่นนท์ทำตัวให้เป็นที่รักของแม่ครัวทุกคน...เวลาที่นนท์ว่างจากงาน front นนท์จะเดินมาคุยกับแม่ครัวมาช่วยทำโน่นทำนี่...จนเป็นที่รักใคร่เอ็นดูของแม่ครัวทุกคน...ต่างจากโอ...ที่ไม่เคยเข้าครัวเลย...แม่ครัวทุกคนไม่ชอบโอ...เวลาที่โอจำเป็นต้องเข้าไปในครัว...ก็จะโดนแม่ครัวทั้งหลายชักสีหน้าใส่...เพราะโอเคยดูถูกพวกแม่ครัวว่าเป็นพวกการศึกษาต่ำ นนท์เองไม่เคยคิดแบบนั้นเลย....ไม่ว่าใครจะเรียนน้อยเรียนมากเรียนสูงแค่ไหนก็ล้วนแต่เป็นมนุษย์ปุถุชนด้วยกันทั้งนั้น...เพียงแค่กระดาษที่เอามาบอกว่าฉันเรียนจบโน่นจบนี่....หลายคนเรียนสูงแต่จิตใจต่ำก็มีมาก...สิ่งที่ได้มาน่าจะเรียกว่าอัตตาบัตร...ไม่ใช่ปริญญาบัตร...เรียนจบเป็นด็อกเตอร์...แต่ไม่เข้าใจชีวิตก็มีให้เห็นถมเถไป...ปริญญาเอกที่ได้มาก็เอามาเพื่อมาเอารัดเอาเปรียบคนอื่น...เอามาเพื่อแสดงตนให้คนอื่นเห็นว่า...ข้าเรียนจบมาสูง....มีหน้ากากของคนที่มีการศึกษา...คนที่ไม่มีการศึกษาสูงนี่ซิที่มีแต่ความจริงใจ....ปากกับใจตรงกันคิดอย่างไงก็พูดออกมาอย่างนั้น...ไม่ต้องเสแสร้งปั้นแต่งคำพูดคำหวาน คำตอแหลหรือจะต้องสรรหาคำมายกยอปอปั้นใคร...นี่ซิถึงจะดีกว่า...พวกที่ได้ปริญญาบัตรมาแต่จิตใจคับแคบ...จ้องเอาแต่ประโยชน์ส่วนตัว...ยิ่งมีคำนำหน้าอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย...ก็ยิ่งแสดงความเห็นแก่ได้..เห็นแก่ตัวมากขึ้น...จะอ้างว่าเพื่อตำแหน่ง...เพื่ออะไรก็ตาม...แต่ที่สุดก็ไม่หลุดไปจากเงิน...เงินที่เป็นผลประโยชน์ตอบแทนสำหรับตำแหน่งนั้น ๆ ...ยิ่งตำแหน่งสูง เงินก็สูงตาม...แต่ก็เป็นปกติธรรมดาของคนเราที่ต้องการเงินมาใช้ต้องการเงินมากขึ้น...แต่ก็น่าจะเอาความรู้ความสามารถของตนที่ร่ำเรียนมามาช่วยคนอื่น...มาทำประโยชน์ให้เกิดกับสังคมและประเทศชาติน่าจะดีกว่า เรื่องราวของพี่วุฒิกับนนท์....ที่ทั้งสองคนต่างมีความรักกัน...นนท์ย้ายออกจากห้องพักที่ทางรีสอร์ทจัดให้ไว้ในรีสอร์ท...ไปอยู่กับพี่วุฒิ...ซึ่งเป็นบ้านพักของรีสอร์ทเหมือนกันแต่ต่างกันตรงที่ห้องที่นนท์พักเป็นห้องพักที่เคยเป็นห้องพักแขกมาก่อน...แต่ก็ไม่ได้มีขนาดอะไรที่ใหญ่มากนัก...แต่ห้องพักพี่วุฒิที่เรือนคนงานห้องใหญ่กว่า...นนท์ย้ายมาแค่เสื้อผ้า...เพราะนนท์ไม่ได้มีข้าวของอะไรมากนัก...แต่พี่วุฒิมีครบทุกอย่างทีวี วิทยุ พัดลม...ถึงนนท์จะเลิกดึก พี่วุฒิก็เอารถมารอรับกลับ....เช้านนท์ต้องมาแต่เช้าเข้าทำงานก่อนพี่วุฒิ...พี่วุฒิก็จะขี่รถมาส่งแล้วก็กลับไปอาบน้ำ...ถึงจะกลับมาเข้าทำงานในครัว....ชีวิตของทั้งคู่ดำเนินมา....แต่แล้ววันหนึ่ง...เป็นวันที่นนท์ต้องจดจำไปชั่วชีวิต * S" a. D( ~* z
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2017-5-14 18:06:43
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2017-5-14 18:31:14
โพสต์ 2017-5-15 05:49:17
โพสต์ 2018-11-18 14:14:11
