"ความทรงจำ...ไม่เคยเลือน" คุณเอ๋/CT จากบอร์ด palm ครับ กระทู้ที่ 24

kabuki

ตอนที่ 45
พี่โด่งยกเบียร์จากขวดดื่มที่ระเบียงหลังห้อง เราปิดประตูห้องเบาๆ พี่โด่งหันมามอง
"ช้าจัง มานั่งใกล้ๆซิ" เรานั่งลงข้างๆพี่โด่ง แกคล้องคอเราไว้แล้วยื่นขวดเบียร์ "เอ้า กินหน่อย" รับเบียร์มาแล้วยก "เป็นอะไรนักหนา" ได้แต่แต่เอนหัวพิงที่ไหล่
"พอดีหมดสนุกกัน" พี่โด่งยังจิบเบียร์ไปเรื่อยๆ"เอ้ากอดเข้าไป" มือเราโอบรอบเอวแกแน่นขึ้น แกเอียงหน้ามอง
"ขี้แยอีกแล้ว" ตาเราเริ่มแดงๆน้ำตาคลอเบ้า เอ๋ในวันนั้นมันอ่อนไหวมาก
"พี่โด่งยกขวดเบียร์จนหมด แล้วลุกเดินเข้าไปในห้อง เปิดทีวีดู เราหยิบผ้าเดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนพรุ่งนี้คงต้องตื่นแต่เช้ามืด จัดการกับตัวเองเสร็จก็เข้านอน พี่โด่งยังคงดูทีวีอยู่ ไฟในห้องยังสว่าง เราข่มตาให้หลับเท่านั้น แต่ใจไม่หลับสักนิด เสียงทีวีเงียบไปแล้ว พี่โด่งคงกำลังอาบน้ำ เราลุกไปปิดไฟกลางห้อง แล้วเปิดไฟที่หัวเตียงแทนก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง เตียงยุบลงอีกฝั่งเหมือนคนนอน เราเปิดเปลือกตาขึ้น พี่โด่งนอนหันหลังให้ เราเศร้าใจหนักกว่าเดิมอีก พี่โด่งไม่เล่นด้วยเหมือนเคย อีกใจก็บอกตัวเองให้กอดเขา แต่อีกใจก็บอกว่าอย่าทรมานตัวเองอีกเลย พี่โด่งกระสับกระส่ายพลิกไปพลิกมาเราก็เลยหันไปมอง แกทำทีเหมือนงอนเบือนหน้าไปอีกทาง แล้วพูดขึ้นมาลอยๆ
"เบื่อคนพูดไม่รู้เรื่อง" พูดจบก็หันหลังให้อีก เรากลัวแกงอนก็โผเข้าซบที่ข้างหลังพร้อมซุกหน้ากับแผ่นหลัง พี่โด่งทำเหมือนรำคาญขยับตัวออกห่าง เราก็ชะงักมือออกแล้วขยับกลับไปนอนที่เดิม นิ่งกันอยู่พักแล้วแกก็หันหน้ามาหา
"เอ๋" แกสะกิดเราที่แก้ม เราลืมตาขึ้นมอง พี่โด่งประกบปากลงมาช้าๆเราจูบกันอย่างนั้นนานมาก
"เด๊ยวเราก็เจอกันอีกได้นี่เอ๋จะเศร้าทำไม เอ๋กลับบ้านพี่ก็อยู่คนเดียวเหมือนกัน ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบกันเลยนี่"
"แต่เอ๋กลัวว่าจะไม่ได้เจอพี่โด่งอีกเท่านั้น"
"พี่ดีขนาดนั้นเลยเหรอครับ" ตัวแกเริ่มทับเราลงมาทั้งตัว มือเสยผมเรา
"ดีมาก ดีจนไม่อยากจากไปเลยแหละ"
"เอ๋ไม่โกรธพี่เหรอ ที่ทำให้เจ็บตัวบ่อยๆ"
"ไม่โกรธ"
"แต่เอ๋พูดไม่รู้เรื่องนะ พี่ชักจะโกรธแล้ว" เราลูบคางแกเบาๆ "คิดไปใหญ่โตไปได้ มันไม่มีเหตุผลอะไรที่เอ๋จะกลัวเลย คิดถึงพี่ก็โทรมาคุยสิ เบอร์โทรศัพท์ก็มีหมด กรุงเทพฯนั่งรถมาเมื่อไหร่ก็ได้ พี่โตก็อยู่ พี่มองไม่เห็นว่าเราจะขาดการติดต่อกันได้เลยนี่"
"แล้วพี่โด่งจะรับโทรศัพท์เหรอ ถ้าเอ๋โทรมา"
"แล้วโทรมารึยัง เอ๋จำไว้นะ อะไรที่ยังไม่เกิดไม่ต้องไปคิดไปล่วงหน้า มันจะทำให้เสียใจเปล่าๆ ไว้ให้มันกิดขึ้นมาก่อน เดี๋ยวไม่มีน้ำตาเหลือไว้ร้องไห้ตอนเสียใจเข้าจริงๆนะ" พี่โด่งพลิกตัวลงนอนข้างๆ เราเองก็เหมือนจะได้คิด นึกตามคำพูดแก
"มันก็จริงอย่างที่พี่พูดนะ นี่เอ๋จะคิดมากไปทำไม" แค่นี้ก็เราก็ยิ้มออก เลยพลิกตัวไปนอนเอาหน้าเกยที่อกของแก พี่โด่งเหลือบตามองแล้วยิ้มให้
"แล้ววันนี้ พี่โด่งไม่สั่งลาหน่อยเหรอ" เราถามตรงๆ พี่โด่งเอานิ้วจิ้มที่หน้าผาก
"สรุปว่าที่ร้องไห้เนี่ย เพราะไม่อยากกลับบ้าน หรือเพราะกลัวไม่ได้นอนกับพี่อีก" พี่โด่งทำหน้าตาจริงจัง
"ก็ทั้งสองอย่าง"
"ก็แค่นั้น นั่งร้องไห้อยู่ได้ เสียเวลาชะมัด วันนี้คงไม่ได้แล้วมั๊ง หมดอารมณ์แล้ว" พี่โด่งเอามือปิดที่เป้าไว้
"พี่โด่งอ่ะ" เราเหมือนงอนๆขึ้นมาอีกจนได้ เลยพลิกตัวนอนหันหลังให้แก สักพักแกก็มากระซิบที่หู
"นี่จะบอกข่าวดีให้" เรายังไม่หันกลับ "พี่โทรไปขอหัวหน้าที่บ้านขอลาต่ออีกสองวัน อยากรู้มั๊ยข่าวดีคืออะไร" เหมือนใจชื้นขึ้นมารอฟังคำตอบด้วยใจระทึก"หัวหน้าก็อนุญาตด้วย"
"ยังไงเอ๋ก็ต้องกลับอยู่ดี"
"ใช่ยังไงก็ต้องกลับ แต่จะมีคนรูปหล่อไปส่ง ไม่ดีเหรอ"
"จริงเหรอพี่" เราหันหลังมาหา
"งั้นวันนี้ไม่ต้องสั่งลาแล้วนะ" พี่โด่งหอมแก้มทีนึง
"ก็ได้ งั้นเอ๋นวดให้นะพี่จะได้หายเมื่อย"
"ไม่ไหวมั๊ง เดี๋ยวเป็นเหมือนวันนั้นอีก" เราลุกขึ้นนั่งคร่อมที่ท้องแกแล้วก้มหน้าลงไปกระซิบที่หู
"หรือพี่ไม่อยาก"...........
พี่โด่งหน้าแดง ขึ้นมาพยักหน้ารับคำ
"ก็อยากเหมือนกัน".................

ตอนที่ 46
ไม่มีอะไรต้องให้ต้องเสียใจอีก เรายังคงนั่งคร่อมที่ตัวพี่โด่งจูบแกไล่ตั้งแต่หน้าผาก มาที่เปลือกตาทั้งสองข้าง สันจมูกและที่ปาก ค่อยๆสอดลิ้นเข้าทีละนิดทีละนิด พี่โด่งจ้องมองอย่างแปลกใจ จากปากมาที่คางซอกคอ ดูดต้นคออย่างที่แกเคยทำกับเรา พี่โด่งเกร็งมือบีบที่ไหล่เราแน่น ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนอนทีละเม็ดๆ แล้วกางเสื้อออก และเล็มที่ปลายหัวนมทีละข้าง พร้อมลูบมือไปตามร่างกายเบาๆ จากหน้าอกอราแตะปลายลิ้นตามความยาวของตัวแล้วไว่วนรอบสะดือโดยที่ไม่ได้สัมผัสส่วนนั้นของพี่แกเลย พี่โด่งเกร็งตัวตามลิ้นที่ลากยาว แกถอดเสื้อออก มือยังบีบที่ต้นแขนเราแน่นเรารู้สึกถึงอาการเกร็งเป็นจังหวะ พี่โด่งหายใจเบาๆ เราอ้าปากงับที่เป้ากางเกงนอน ส่วนนั้นมันเริ่มต่อต้านการสัมผัสแล้ว ขบเบาๆตามไปตามลำนอกกางเกง มือที่ว่างก็บีบไปตามต้นขาที่รกขนนั้นลูบขึ้นลูบลง พี่โด่งยกตัวขึ้นเพื่อรูดกางเกงออก เราจับมือแกไว้แล้วหยุดมองหน้า สายตาของพี่เขาเหมือนเว้าวอน เราค่อยๆรูดกางเกงลงช้าๆ พี่โด่งยกตัวขึ้นตามเพื่อให้มันถอดง่ายขึ้น มันค่อยๆโผล่ออกมาสู่สายตาเราเริ่มส่วนปลายแดงระเรื่อ ไปเรื่อยๆจนถึงโคนที่รกด้วยขนดำเป็นเงา เจ้าตัวร้ายค่อยๆบิดขี้เกียจงัวเงีย ก่อนจะกระดกตัวทักทายผู้มาเยือน กางเกงหลุดจากปลายเท้าแล้ว ลิ้นค่อยๆตวัดที่ปลายช้าๆตามร่อง แล้วอ้าบากขย้อนเข้าไปทีละนิด ทีละนิด ห่อปากให้แคบลงแล้วดูดเฉพาะที่ปลายแรงยังกับกระหายน้ำ ลำตัวมันยาวนักเก็บไม่หมด ถอนปากออกช้าๆ มือที่ว่างจับมันพาดขึ้นแล้วใช้ลิ้นลากตั้งแต่ปลายถึงโคน ก่อนจะแวะทักทายแฝดคู่ที่มาด้วยกันทีละข้าง ปลายลิ้นเตาะมันให้รั้งขึ้นมา พี่โด่งจับหัวเราแน่น สูดปากครวญครางเมื่อไข่ทั้งสองใบถูกรวบเข้าไปในช่องปากอุ่นๆพร้อมกัน แกยกตัวลอยขึ้น
"อา" เราค่อยๆคลายออกทีละเม็ด มันหดรั้งดันตัวอยู่ทีโคน จากนั้นเราก็นั่งมองมือถอกไปเรื่อยจนสุดรั้ง พี่โด่งบิดตัว แล้วเราก็หยุดมือที่เคลื่อนไหว นั่งบีบขาที่โคนทั้งสองข้าง กดระหว่างซอกไข่และหัวเหน่าแรงๆ เน้นๆ ลำตัวยาวของตัวร้ายกระดกตัวสู้
"เอ๋ พอก่อนพี่เสียวจนทนไม่ไหวแล้ว" พี่โด่งดันตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับผลักเรานอนลง
"แกล้งพี่ทำไม เสียวมากรู้มั๊ย"
"อยากให้พี่มีความสุขมากๆนะสิ"
"ใจจะขาดให้ได้เลย ระวังเถอะจะเอาคืน"
"ไม่กลัว" เราจ้องตาพี่โด่ง ท่อนล่างเราหลุดออกไปแล้ว พี่โด่งจับตัวเราพับไว้ครึ่งตัว เราเอามือบังส่วนนั้นไว้ สองขาอยู่ในระดันเดียวกันกับหน้า
"คราวนี้จะเอาคืนหล่ะ" พี่โด่งลุกขึ้นย่อเข่ากดปลายลงมาที่ทางเข้าหากแต่ไม่ดันเราหลับตาเพราะกลัวจะเจ็บ นอนท่านี้ทำให้มันเข้าได้สะดวกขึ้นพี่โด่งยังจ่อหัวที่ปากทางไม่ยอมเข้าไป
"เอ๋ ดูนี่" เราลืมตาพี่โด่งย่อเข่าค่อยๆปักหัวลงมาทีละนิดๆ มันความอุ่นค่อยๆแผ่ซ่านไปทั้งตัวเรา เรามองการชำแรกของพี่โด่งอย่างไม่วางตาทรมานเหลือเกิน ทั้งเจ็บทั้งเสียว
"พี่โด่ง เอาเข้ามาเร็ซๆ หน่อย ไม่ไหวแล้ว" พี่โด่งยิ้มก่อนจะดึงออกเกือบสุด
"ได้เลยครับ" แล้วแกก็กดพรืดเข้ามาจนมิด แช่ไว้สักพักก่อนจะขย่มเราอย่างแรงและเร็ว พี่โด่งเหมือนคนบ้าคลั่งกระหน่ำเข้ามาในตัวเรครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งลึกและเร็วนับจังหวะไม่ทัน หน้าขากระทบกับก้บตัวเราเสียงดังพั่บพั่บ เราส่ายหน้าเสียวเหลอเกิน มือทั้งสองข้างกำหมอนไว้แน่น บางครั้งก็เผลอยกตัวตามขึ้นมาแต่แล้วก็โดนดันกับแรงเป็นสองเท่า
"พี่โด่ง" เสียงเราสั่น เราตีที่ขาแกหลายครั้งเหมือนกับยิ่งเสริมให้แกฮึกเหิมมากขึ้น นานแสนนานพี่โด่งยกขาเราพาดบ่าแล้วโล้ตัวเร่งเฉพาะช่วงแรกถี่ๆ ก่อนที่จะหอบหายใจกระเส่า
"โอย โอย เอ๋ " แกไม่เปิดช่วงจังหวะให้หายใจซักนิด "เสร็จแล้ว "ถอนออกไปเกือบสุดก่อนจะดันเข้ามาใหม่พร้อมฉีดน้ำเข้ามาที่ตัวเรา น้ำอุ่นๆแดซ่านเข้ามาในตัวอย่างแรง พี่โด่งปล่อยขาเราลงแต่ยังคาท่อนเอาไว้อย่างนั้น แล้วซบลงที่ตัวเราจูบปากเราอย่างแรง หัวใจแกเต้นแรงมาก ตัวเราเป๊ยกไปด้วยเหงื่อของพี่โด่ง แกยังคงนอนทาบทับหอบหายใจถี่บนตัวเราก่อนที่เจ้าตัวร้ายจะค่อยๆหดตัว เราดึงมันออกช้าๆ เหนียวมือไปหมด .........


อย่าเพิ่งเบื่อพี่โด่งกันนะคะ นึกถึงแกทีไรเราก็เล่าให้ฟังได้ไม่รู้เบื่อจำได้ทุกเวลาที่อยู่ด้วยกัน พี่โด่งน่ารักคะเสมอต้นเสมอปลาย เราพยายามเรียบเรียงถ้อยคำเพื่อให้เพื่อนๆทุกคนเห็นภาพได้ชัดเจนที่สุด เพื่อนหลายคนอาจจะลุ้นให้เราโชคดี ถ้าอยากรู้ว่าเรากับพี่โด่งจะลงเอยแบบไหน ก็ต้องรอลุ้นต่อไป
อยากถามเพื่อนๆว่า สรุปแล้วเราเนี่ยรักใครที่สุดในบรรดาชายหนุ่มที่ผ่านมา ?
แต่ยังก่อนนะคะยังมีอีกหลายคน รออยู่อย่างที่เคยบอกและตอนนี้กับคนปัจจุบัน ยากที่จะบรรยายและเป็นคนที่ทำให้เราเสียใจที่สุดด้วย จนทำให้เราต้องมาพล่ามเรื่องเก่าๆให้ทุกคนฟัง เพื่อที่จะบำบัดจิตใจหลังจากที่ปรึกษาเพื่อนซี้ทั้งหลายจนทุกคนเลิกฟังกันหมดแล้ว อยากรู้จักเขามั๊ยคะ
ช่วงนี้งานหนักและเลิกดึกมาก ทุกครั้งที่เข้ามาเล่าก็จะเห็นรีของทุกคน ขอบคุณมากๆคะทุกกำลังใจ ทำให้หายเหนื่อยจากงานเลย
ตอบรีของ 1 คะ pocket book คงจะเป็นเรื่องยากเพราะมันมีตอนโป๊ๆเยอะไม่ไหวมังคะ แต่ก็ไม่แน่เพราะcopy เป็น word ไว้แล้ว คงต้องตรวจคำผิดและเรียบเรียงทุกอย่างใหม่อีกรอบ ขยายความให้เป็นนิยาย เรื่องเล่านี่เหมือนเป็นไดอารี่เล่มนึงเท่านั้นคงต้องใช้เวลามาก
รักทุกคนคะ
เอ๋/CT


.

minone

ขอบคุณครับผม

cokebundit

ขอบคุณมากนะครับ

tonone

ขอบคุณครับ

mooman

ขอบคุณครับ รอต่อนะครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

nongbasz

ขอบคุณนะครับ

gaybin

สนุกมากครับ

tong111222

ขอบคุนครับ

tong111222

ขอบคุนครับ

DarthVaderX

ยินดีจ๊าดนักเจ้า

Blackblood888

ขอบคุณครับผม

kazumaki

ขอบคุณครับ

Dajim

ขอบคุณมากนะครับ

pearl9845

ขอบคุณมากมากครับ

aka_365

ขอบคุณ​

kongkangman

ว่าอยู่ เหมือนจะโอแต่ไม่โอสินะ