ปีใหม่.. เพื่อนใหม่.. และจิตใจของผมที่เปลี่ยน (ep.1)

iamnothuman

19 ธันวาคม พ.ศ.2560     2.41นาฬิกา
     ผมสะดุ้งลืมตื่นขึ้นมา หัวของผมราวกับเป็นอัมพาตเพราะมันแทบจะไม่มีความรู้สึกใดๆนอกจากอาการมึนงง ผมรู้สึกคลื่นไส้อยากจะอาเจียณแต่ทำไม่ได้เพราะร่างกายผมทุกส่วนตอนนีี้ไร้ความรู้สึก มีเพียงแต่ดวงตา 2 ดวงที่ขยับไปมา
     ผมหลับตาลงอีกครั้ง พยายามตั้งสติระลึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า.. ผมกำลังกลับจากงานปาร์ตี้วันเกิดไอ้ดอลลาร์ ไม่ซิ หรือผมไม่ได้กลับ ผมไม่แน่ใจว่าผมนอนค้างที่บ้านมันหรือผมติดรถเพื่อนซักคนออกมา
     ผมได้ยินเสียงคนพูดกัน..
     เสียงนั้นขาดๆหายๆเพราะถูกแทรกด้วยเสียงลมพัดไปมา มันคือเสียงวิทยุ.. เสียงจากรายการเพลงประจำวันอังคาร ผมจำเสียงของดีเจผู้จัดรายการได้ดีแต่เพราะอะไรนั้นผมจำไม่ได้
     ผมลืมตาขึ้นอีกครั้งแล้วพยายามสังเกตบรรยากาศรอบๆตัว.. มีเพียงความมืด และแสงไฟสีส้มส่องเข้าตาผมอยู่เนืองสลับกับความมืด หรือผมอาจจะกำลังนอนอยู่ท้ายรถของใครซักคนที่กำลังแล่นมุ่งตรงไปข้างหน้าบนถนนในเวลากลางคืน ถ้าเป็นอย่างงั้นจริง แล้วผมกำลังอยู่บนรถของใคร และเขากำลังจะพาผมไปที่ไหน ผมไม่รู้เลย
     "คุณแน่ใจจริงๆหรอว่าจะไม่ทำให้เขาเจ็บ" ผมได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นท่ามกลางความมืดและความเงียบ
     "เขาทำให้ชั้นเจ็บมากกว่ามาแล้ว.." ตามด้วยเสียงผู้หญิง ผู้หญิงคนนี้ผมจำเสียงนี้ได้ดี ฉับพลันนั้นหัวสมองผมราวกับคอมพิวเตอร์ที่ได้เริ่มต้นทำงานใหม่ ความรู้สึกที่เหมือนมีพลังที่จะใช้ชีวิตต่อ ผมจำเสียงนี้ได้.. วีอยู่ในรถคันนี้กับผมด้วย

18 ธันวาคม พ.ศ.2560     17.50นาฬิกา
     นี่ก็ใกล้เวลาที่ผมควรจะขับรถออกจากคอนโดเพื่อไปงานปาร์ตี้ของไอ้ดอลลาร์ได้แล้ว แต่ผมกลับรู้สึกไร้พลังงาน ผมขาดความมั่นใจในตัวเองถึงแม้ผมจะใส่เสื้อเชิร์ตสีเทามันวาวตัวโปรด กับกางเกงสแล็กขา 4 ส่วน และฉีดน้ำหอมขวดประจำที่ผมชอบกลิ่นของมันมากๆ.. น้ำหอมขวดที่วีซื้อให้ผมเป็นของขวัญวันครบรอบ 2 ปีของเราเมื่อต้นปีที่ผ่านมา
     มันเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ผมยังตัดวีออกจากชีวิตผมไม่ได้ สิ่งของทุกสิ่งและสถานที่นี้มันมีความทรงจำทุกอย่างตลอด 2 ปีเศษๆของผมกับวี มันถูกเก็บไว้ในทุกๆการกระทำของผม ผมรู้ว่าผมมีความรักได้เพียงครั้งเดียว และตราบใดที่ผมยังมีวีอยู่ในหัวใจโดยไม่มีใครเข้ามาแทนที่ ความทรงจำของวีก็จะยังติดอยู่กับตัวผมไม่ไปไหน เพราะผมลืมเธอไม่ได้จริงๆ
     ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเพื่อเช็คข้อความ.. ไม่มีข้อความใดๆจากเพื่อนๆ นั่นทำให้ผมรู้สึกเคว้งคว้างมากเข้าไปยิ่งกว่า ผมหลับตาลงพยายามทำสมาธิ แต่แล้วความมืดก็ครอบครองร่างกายของผม หัวของผมหลับสนิท ความทรงจำที่เกี่ยวกับวีกลับมาอีกครั้งโดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจ

26 สิงหาคม พ.ศ.2560      19.11นาฬิกา
     "กลับมาแล้ว" ผมเอ่ยทันทีที่เธอพลวดพลาดผ่านประตูเข้ามา "โทษทีที่สาย อาจารย์แม่งปล่อยช้าชิบหายเลย"
     "เออ.. ไม่เป็นไร" วีขานรับ "ไป.. ไปกินข้าวกัน"
     ผมรีบวางกระเป๋าหนังสือลงที่ตู้ข้างประตูแล้วจูงมือนุ่มๆของวีพร้อมกับตัวเธอออกไปนอกห้อง วันนี้เป็นวันที่พิเศษมากๆสำหรับเรา 2 คน เมื่อ 26 สิงหาคม 2 ปีที่แล้วเป็นวันที่ผมขอวีเป็นแฟนหลังการรับน้องของมหาลัยจบลง ผมรู้จักกับวีมาตั้งแต่สมัยประถม เราเรียนที่โรงเรียนประถมเดียวกันมาตลอด 6 ปีถึงตอนมัธยมเราจะไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันเพราะพ่อแม่วีให้วีย้ายไปเรียนอยู่โรงเรียนอินเตอร์ แต่สุดท้ายแล้ว โลกของเรา 2 คนก็โคจรมาบรรจบกันได้อย่างลงตัว

26 สิงหาคม พ.ศ.2560     21.30นาฬิกา
     "โอ้ยยย.. อิ่มชิบหายเลย" ผมอุทานเบาๆเพื่อสร้างรอยยิ้มบนในหน้าวี "เป็นไง อร่อยป้ะ"
     "กินกับท็อป อะไรก็อร่อยหมดแหละ" คำตอบนั้นของวีมันให้ผมรู้สึกเขินอายเป็นที่สุด
     "หรอครับ.. งั้นลองกินท็อปน่าจะอร่อยกว่านะครับ"
     "บ้าล่ะ พูดไรลามก"
     "ไส้กรอกไซส์ท็อปเท็น 8นิ้ว ว่างๆขยายได้ 9นิ้วครึ่งเลยนะคร้าบบบ"
     "พอแล้ว หยุด.. ทุเรศหว่ะ" วีชักสีหน้าใส่ผมแต่ผมไม่กลัวหรอกครับ ผมกลับรู้สึกสนุกเสียด้วยซ้ำเพราะตอนนี้ผมได้ปลุกค*ยของผมให้ตุงอยู่ในกางเกงในเรียบร้อยแล้ว
     "ท็อป.." วีเรียกสติผมกลับมา
     "ว่าไง" ผมขานตอบ
     "หลับตา"
     "ทำไมอ่ะ"
     "เอ่อน่า.. บอกให้หลับตาก็หลับ อย่าเรื่องมากเลยน่ะ" ผมทำมาที่วีบอกโดยดี ผมไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรหรอกครับ ผมรู้ดีอยู่แล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้น สิ่งที่ผมไม่รู้ก็คือวันครบรอบปีนี้ผมจะไปอะไรของขวัญจากลูกสาวเศรษฐีอินเตอร์คนนี้เพียงเท่านั้น
     "อ่ะ" วีเอ่ย ผมค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆเพื่อสร้างบรรยากาศการลุ้นสิ่งที่วีถืออยู่ในมือ เหนือความคาดหมายของผมมากๆ.. มันกล่องยี่ห้อรองเท้าที่ผมอยากได้เป็นเวลานานแต่หาซื้อไม่ได้เพราะมันเป็นลิมิเต็ทอิดิชั่นเท่านั้น ผมแทบจะร้องกรี้ดดังๆให้แต๋วแตก แต่ผมก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น ตอนนี้บนใบหน้าผมมีเพียงรอยยิ้มกว้างๆเท่านั้น กว้างจนจะฉีกได้เหมือนกันตัวตลกโจ้กเกอร์
     "เหี้ย.. จริงจัง.." ผมพูดขณะรับกล่องรองเท้านั้นมาจากวี ผมค่อยดึงฝากล่องขึ้นอย่างบรรจง สิ่งที่ผมเห็นภายในกล่องนั้นเหนือความคาดหมายมากๆ.. กล่องเปล่า
     "จริงจังค่ะ สุดที่ร้ากกก" วีเอ่ยพร้อมกับขำไปในเวลาเดียวกัน สีหน้าของผมกลับกลายเป็นคนอมทุกข์ไปในทันที
     "โคตรเหี้ยอ่ะ ที่รักหลอกเราเล่นใช่ป่าว"
     "ป่าวไม่ได้หลอกเล่น.. ก็เห็นที่บ้านแม่มีกล่องรองเท้าที่ท็อปอยากได้ ก็เลยจะเอามาให้ไง"
     "เหี้ย กูบอกว่าอยากได้รองเท้า ไม่ใช่กล่องรองเท้าไอสัส"
     "อ้าวเห้ย เดี๋ยวนี้ขึ้นมึงขึ้นกูกับกูเลยหรอว้ะ" วียังคงขำอย่างอิ่มเอมต่อไป "แต่หน้ามึงตอนหมดความหวังที่มันสุดๆแล้วจริงๆว่ะ กูขำชิบหาย555555"
     "เอาเหอะ ยังไงก็เอา.. ท็อปก็มีของจะให้วีเหมือนกัน" วีหยุดขำแล้วทำหน้าตาสนใจในสิ่งที่ผมกำลังจะบอกเธออย่างมาก แต่ผมไม่พูดอะไรกับเธอต่อ ผมกำมือเธอไว้แน่นพร้อมกับวางเงินจำนวนหนึ่งไว้บนโต๊ะเป็นค่าอาหารกับพนักงานโรงแรม
     "หลับตาซิ" ผมกระซิบบอกวีขณะที่เรา 2 คนกำลังเดินผ่านประตูลิฟท์ไปด้วยกัน ซึ่งวีก็ยอมทำตามแต่โดยดี ผมกดลิฟท์ลงดิ่งไปที่ชั้นลานจอดรถที่ผมจอดรถไว้ ใช่ครับ ของขวัญที่ผมเตรียมไว้ให้วีนั้นอยู่ที่รถ ผมใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้จับมือวีนั้นขยำที่ท่อนค*ยของผมที่แข็งจนหัวยื่นออกมาจากขอบกางเกงใน ผมขยำอย่างเร้าอารมณ์ตัวเองที่สุดโดยที่วีไม่ได้รับรู้การกระทำของผมเลยแม้แต่น้อย
     "นานจัง" วีบอกแต่ผมไม่ได้ตอบเธอกลับ
     ลิฟท์ลงมาถึงชั้นลานจอดรถในที่สุด ผมรีบจูงมือวีเดินออกจากลิฟท์ในทันที เวลาที่ผมเดินและหัวค*ยของผมเสียดสีกับผ้าด้านของกางเกงสแล็ก มันทำให้ผมเสียวซ่านอยากจะกระโดดโหยงๆในทุกๆก้าว
     ผมปลดล็อครถและจัดท่านั่งให้วีนอนอยู่ท้ายรถ ผมเองก็ค่อยปิดประตูแล้วล็อคมันจากด้านใน ผมนอนขึ้นค่อมร่างกายของวีไว้ ริมฝีปากของผมและวีประกบกันแน่น ผมสอดลิ้นของผมเข้าไปกระทบกับลิ้นของวี มันช่างเร้าอารมณ์เสียเหลือเกิน ความรู้สึกของลิ้นฝาดๆด้านๆที่เสียดสีกับริมฝีปากนุ่มๆสีชมพูและฟันของวี.. ผมรูู้สึกได้ว่าร่างกายของผมมันพร้อมขับเคลื่อนต่อ ผมปล่อยปากจากปากนุ่มๆของวี แล้วลงมาไซร้ที่ร่องคอของเธอให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ กลิ่นหอมของน้ำหอมชาแนล น้ำหอมโปรดที่วีใช้มันยิ่งทำให้ลำค*ยของผมกระดกเฮือกๆขึ้นลงเสียดสีกับกางเกงสแล็กจนผมหยุดตัวเองไม่ได้ ผมเลียลำตัวของวีลงมาจนถึงบริเวณระหว่างเต้านมทั้ง 2 ข้างของวี ผมปลดเสื้อและเสื้อในของเธอออก เผยให้ผมเห็นเต้านมโตๆราวกับแตงโมลูกใหญ่ 2 ลูกที่ได้รับการเจริญพันธุ์มาอย่างดี ที่หัวของแตงโมทั้ง 2 ลูกมีจุกไตแข็งๆสีชมพูอ่อนอยู่ ผมใช้มือทั้ง 2 ข้างบิดแรงๆที่จุก 2 จุกนั้น วีร้องครวญครางอย่างหนักด้วยเสียงแหลมๆที่ฟังดูน่ารักน่าเอ็นดูเป็นที่สุด "อ้าาาา.. อ้าาาา.. อ้าาาา.." ผมรู้ว่าเธอทั้งเจ็บทั้งทรมานแต่ผมกลับรู้สึกเป็นที่สุด ผมเลิกจากการเลียที่ระหว่างเต้านมของวีเพราะผมรู้สึกคอแห้ง ผมอยากลองชิมน้ำแตงโมของวีจากแตงโมทั้ง 2 ลูก ใบหน้าของวีแหงนขึ้นทันทีที่ผมคอบปากลงเพื่อชิมรสชาติของแตงโม ปากของวีอ้าค้างพยายามจะส่งเสียงแต่เหมือนกับโดนอะไรบางอย่างสะกัดกั้นไว้ไม่ได้เสียงนั้นออกมาได้ มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆ "อ่ะ.. อ่ะ.. อ่ะ.." เสียงนั้นทำให้ลำค*ยของผมที่เสียดสีกับกางเกงอยู่นั้นทนการถูกปิดกั้นอยู่ไม่ไหว ผมปลดกางเกงของผมออกตามด้วยกางเกงในสีแดงสดที่ตรงเป้าและขอบกางเกงในนั้นชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำหนืดๆส่งตรงมาจากหัวค*ยสีชมพูคล้ำๆของผม ท่อนค*ยผมตั้งตรงดิ่วในทันทีที่มันได้ออกมารับอากาศภายนอกกางเกงใน มันตั้งตรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนราวกับดาบซามูไรที่ผ่านการตีและขัดมาเป็นอย่างดีและด้วยเวลาอันยาวนาน ผมทันไม่ไหวแล้ว ผมจำได้ว่าผมลืมสั่งของหวานกับพนักงานโรงแรม ผมเลยตัดสินใจใช้ดาบเล่มตรงสวยนนั้นผ่าลงที่แตงโมทั้ง 2 ลูกเพื่อที่ผมจะได้ชิมมันเป็นอาหารหวานของมื้อนี้ วีร้องครางอย่างสุดเสียงแต่มีเพียงผมเท่านั้นที่ได้ยิน ผมใช้ปลายดาบอันแหลมคมค่อยๆจี้ไปที่จุกแตงโมข้างหนึ่งแล้วจึงออกแรงแรงขึ้นเพื่อให้ผ่าเปลือกแตงโมได้ แต่แตงโมของวีเป็นแตงโมพิเศษ เป็นแตงโมที่ไม่มีเปลือก มีเพียงเนื้อในนุ่มๆที่นุ่มยิ่งกว่าเยลลี่หรือเจลาติน ผมรู้สึกเหมือนกำลังขยำถุงน้ำก้อนโตที่เต่งและตึงมากๆ
     "อย่าลืมตานะครับ ที่รัก" ผมกระซิบที่หูของวีพร้อมเลียมันเบาๆเป็นการส่งท้าย ผมใช้เน็ตไทของมหาลัยปิดตาทั้ง 2 ข้างของวีไว้สนิท แล้วจึงเอื้อมไปเปิดโซนเก็บของหน้ารถ หยิบถุงยางอนามัยและเจลหล่อลื่นที่ผมเตรียมไว้ออกมา ผมค่อยๆฉีกซองแล้วนำถุงยางครอบลงที่หัวค*ยของผม ผมรูดมันลงมาให้สุด น่าแปลกที่เนื้อถุงยางอนามัยนั้นยังไม่สามารถครอบลงที่ดาบได้ถึงสุดด้ามดาบเลย ผมทาเจลหล่อลื่นเพื่อขัดดาบให้มันวับ ผมดึงกางเกงในสีครีมสดของวีลงและใช้เจลหล่อลื่นที่เหลืออยู่ที่นิ้วมือนั้นชโลมลงที่ช่องนั้นของวี เธอดิ้นพล่านราวกับถูกไฟฟ้าช็อต ใช่ ผมนี่แหละจะใช้ท่อนค*ยใหญ่เกินขนาดมาตรฐานถุงยางอนามัยของผมช็อตที่ตัวของวีเอง
     ผมค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปนิ้วหนึ่ง ตามด้วย 2 และ 3 นิ้ว ด้านในช่องนั้นมันเหมือนกับหลุมหลบภัยในฤดูหนาวไม่มีผิด มันทั้งอุ่นและชื้นแฉะจนผมอยากจะเอาตัวทั้งตัวของผมเข้าไปอยู่ตลอดชีวิต วีปัดมือของผมออกขณะที่ผมพยายามสอดนิ้วที่ 4 เข้าไป เธอคงจะทนความเจ็บปวดไม่ไหวแต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือท่อนดาบซามูไรของผมนั้นใหญ่และยาวยิ่งกว่านิ้ว 4 นิ้วนั้นมากๆ เรียกได้ว่าเทียบกันไม่ติดเลยดีกว่า
     ผมจับขาทั้ง 2 ข้างของวีพาดไว้ที่ไหล่ของผมพร้อมกับขยับช่องของเธอมาให้ใกล้ๆกับดาบที่ขัดจนมันวับของผม หัวของผมติดกับเพดานรถแต่มันก็ไม่ใช่อุปสรรคในการที่ผมใช้ดาบนั้นสวนฉับเข้าไปในช่องอันแสนอบอุ่นนั้นของวีเลยแม้แต่น้อย ผมแทงมันเข้าไปตรงๆรวดเดียวอย่างไม่ลังเล แต่สิ่งที่สวนกลับออกมาเป็นน้ำเหลวๆสีแดงเข้ม ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา วีก็ไม่ใช่เด็กสาวใสซื่อบริสุทธิ์อีกต่อไป
     ดาบนั้นเข้าและออกจากช่องนั้นของวีเร็วขึ้นและเร็วขึ้น
     "โอ้ยยย.. โอ้ยยย.." ผมและวีร้องครวญครางดังๆเป็นเสียงเดียวกัน ร่างกายของเรา 2 คนและรถคันโปรดของผมขยับไปมาเป็นจังหวะเดียวกันราบกับเสียงเพลงที่บรรเลงด้วยความรักและความผูกพันธ์มาตลอด 2 ปี แตงโมทั้ง 2 ลูกบนร่างของวีเด้งไปมาตามจังหวะเพลงเช่นกันมีเพียงแต่จุกของแตงโมนั้นที่แข็งทื่อเป็นไตไม่ยอมเอนจอยกับเสียงเพลง
     ขาข้างหนึ่งของวีหล่นจากบ่าผมลงไปที่พื้นด้านหลังเบาะหน้า ศีรษะของเธอก็เช่นกัน ผมสวยๆสีน้ำตาลอ่อนของเธอห้อยย้อยลงไปที่พื้นรถอย่างสวยงาม ผมยังคงชักดาบนั้นเข้าและออก เข้าและออก เข้าและออกต่อไปเพียงแต่เพิ่มน้ำหนักและแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ผมก้มลงดูดเลียน้ำหนืดๆที่เปอะเลอะจุกแตงโมของวีอยู่ มันช่างอร่อยเสียงยิ่งกว่าอาหารตามภัตตาคารไหนๆบนโลกใบนี้เสียอีก
      ผมรู้สึกได้ถึงน้ำที่แล่นไหลอยู่ในตัวผม
      "จะแตกแล้วครับ โอ้ยยยยย.. เสียว" ผมตะโกนพร้อมกับนำดาบออกมาจากช่องของวี น้ำสีแดงบริสุทธิ์ก็ทะลักออกมาจากช่องนั้นมากขึ้น บนถอดถุงยางที่ทำหน้าที่เป็นปลอกดาบชั้นเลิศออก ตามด้วยการขัดถูถลกดาบนั้นขึ้นลงๆอีกเพียงสองสามครั้ง น้ำหนืดๆข้นๆก็พุ่งเข้าใส่แตงโมทั้ง 2 ลูก จุกของมันทั้ง 2 และเข้าสู่โพรงปากของวีที่เปิดอ้ารออยู่เป็นที่เรียบร้อย น้ำนั้นไหลทะลักออกมาเยอะมากเสียจนเรียกได้ว่าวีกำลังจมอยู่ในน้ำนั้นจากหัวค*ยของผมก็ว่าได้
      ผมปล่อยวีให้นอนสลบอย่างความรู้สึกนั้นไว้ที่เบาะหลัง ตัวผมก็คลานไปที่เบาะคนขับทั้งๆที่น้ำจากหัวค*ยก็ยังคงเยิ้มเปี่ยมเป็นทางระหว่างที่ผมคลานขึ้นไปที่เบาะหน้านั้นด้วย ผมรีบขับรถบึ่งตรงออกจากโรงแรมไปให้เร็วที่สุดโดยที่ผมและวีไม่ได้ใส่เสื้อผ้าหรือเครื่องแต่งกายใดๆปกปิดร่างกายของเราไว้เลย

18 ธันวาคม พ.ศ.2560     19.28นาฬิกา
      โชน - "ไอท็อป มึงหายหัวไปไหนว้ะ ทำไมยังไม่มาอีก.. เนี่ย คนไม่ครบ แฺฮปไอ้ดอลไม่ได้นะเว้ย รีบมาเร็ว"
      เกล - "ท็อป มึงเป็นไรป่าว ไม่สบายป่าว ทำไมยังไม่มาอีก รีบๆนะ รถติดอยู่หรอ สบายดีใช่มั้ย เพื่อนๆเป็นห่วงมึงนะเว้ย"
      ผมลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือ ชิบหาย มันสายมากๆแล้วสำหรับงานวันเกิดของไอ้ดอล ผมรีบรุกขึ้นจากโซฟาเพื่อไปล้างหน้า แต่กางเกงสแล็กโปรดของผมกลับเปียกโชกไปด้วยน้ำเงี่ยนจากค*ยผมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมไม่เคยฝันเปียกมาก่อนเลยเพราะผมมีวีเป็นเพื่อนระบายอารมณ์มาด้วยตลอด เพียงแค่ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนบนโลกผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
      ผมรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอน เปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบกางเกงสแล็กตัวอื่นและกางเกงในออกมาเปลี่ยน ตาย.. ผมไม่ได้ซักกางเกงในตัวอื่นไว้ ผมจึงจำใจต้องใส่เพียงแค่กางเกงสแล็กโดยไม่ได้ใส่กางเกงใน มันรู้สึกโล่งโหวงๆแปลกๆแต่ก็ไม่เป็นไรเพราะตอนนี้ผมไม่มีเวลามากพอแล้ว ผมรีบวิ่งไปที่ลิฟท์เพื่อลงไปที่รถ ผมวางกระเป๋าข้าวของทุกอย่างไว้ที่เบาะหลังของรถแต่ผมดันเหลือบไปเห็นคราบเลือดของวีในวันนั้นมันยังคงติดอยู่ที่เบาะหลังของรถ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของผมอย่างไม่คาดหมาย ผมยังต้องลืมเธอให้ได้ ผมขับรถแล่นออกไปจากลานจอดรถของคอนโดภายใต้ความรู้สึกสูญเสียและคราบน้ำตา

leotero

น่าติดตามครับ ขอบคุณครับ

mm2013

ขอบคุณครับ

ddavp

ขอบคุณครับ

fallenangelus

ขอบคุณครับ

eng111

ขอบคุณครับ

ton_gori

อืม วิธีเล่าเรื่องแปลกดีแฮะ ไม่เคยเจอมาก่อน

Gooddy

ขอบคุนครับ

tjkung

ข อ บ คุ ณ ค รั บ

tonclub

เสียวๆๆๆทากชอบคับ

NubwoX

ขอบคุณครับ