เริ่มด้วยใคร่ ลงท้ายด้วย..? 5 (75%)

hate

V ( 75% )




           น่ารำคาญ

           เราถอนหายใจรู้สึกอึดอัดทั้งที่บริเวณที่เรานั่งนอกจากเราแล้วก็มีเพียงผู้หญิงใส่แว่นดูคงกระพันเรื่องการเรียนอยู่คนเดียวเท่านั้น ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็นั่งเยื้องอยู่ข้างหน้าไปอีกสัก 2 แถวโต๊ะเห็นจะได้

           ไม่หรอก เราไม่ได้อึดอัดเพราะเธอคนนั้น แต่เป็นเพราะสายตาสอดรู้สอดเห็นของหลายๆคนในคลาสต่างหาก ดูก็รู้ว่าข่าวเรื่องเรากับเจเจอร์คงแพร่กระจายราวกับเชื้อระบาดไปเรียบร้อยแล้ว ...อืม นกรู้พวกนี้ทำงานกันไวดีเหมือนกัน ทั้งที่เรื่องมันเกิดขึ้นแค่ชั่วข้ามคืนผ่านมาเท่านั้น

           จะว่าเรื่องความอยากรู้อยากเห็นของคนนั้นน่ากลัว ก็คงจะอย่างนั้นมั้ง แต่สำหรับเรา.... เรากลับมองว่ามันตลกดีมากกว่า คิดดูสิ คนคนหนึ่งจะมีความอยากรู้เรื่องของคนอื่นได้มากมายขนาดไหนกัน? คนพวกนี้ตีโจทย์เรื่องความอยากรู้อันไม่มีที่สิ้นสุดของมนุษย์แตกละเอียดเสียยิ่งกว่าเรื่องเรียนที่เป็นหน้าที่หลักของอนาคตของชาติซะอีกนะ

           ข่าวลือแพร่สะพัดยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง ไม่รู้หรอกว่าคนพวกนั้นสรรหาอะไรมาลือกันเพราะไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่ แต่มีเรื่องหนึ่งที่รู้สึกตลกที่สุดตอนได้ยินคนในเซคชั่นพูดกันถึงข่าวที่ถึงกับลงในหนังสือพิมพ์ของมหาวิทยาลัยเลยก็คือ...


           ‘เจเจอร์วิวถึงคราวรักร้าว! มือที่สามเริดหน้าเข้าไปป่วนคู่รักสุดฮอตถึงงานวันเกิดหนุ่มเจร์เมื่อคืนวาน เจเจอร์ถึงกับซึมซัดน้ำเมาเป็นลิตรๆย้อมใจไม่หลับไม่นอนจนเกือบหมดหล่อเพราะถูกคนรักสุดร้อนแรงสะบัดรักต่อหน้ามือที่สามและคนที่ไปร่วมงานวันเกิดอีกนับสิบ!!’


           เรากลั้นขำจนน้ำตาคลอ ทั้งที่พยายามแทบตายที่จะไม่หัวเราะออกมากับความคิดอันโง่เง่าของคนเหล่านั้น พวกเขากลับคิดว่าเราเสียใจเรื่องของเจเจอร์จนปล่อยโฮกลางห้องเรียนซะอย่างนั้น และเพราะต้องการให้เราได้ทำใจจึงไม่มีใครกล้าเข้ามานั่งใกล้เราในระยะโต๊ะเรียนตัวยาวสองตัวทั้งหน้าและหลังเลยตลอดคาบเรียน

           เราเองก็อยากจะซึ้งใจในความหวังดีของพวกเขาหรอกนะ เพียงแต่ว่าเรื่องพวกนี้มันจี้เส้นจนเกินไป

           เรากับเจเจอร์เคยรักกันที่ไหน? ไม่เคยบอกเลยด้วยซ้ำว่าคบกันในฐานะคนรักแค่ควงกันไปไหนมาไหนคนก็ตีตนไปก่อนไข้คิดกันเองเสียแล้ว ยังเรื่องมือที่สามที่ไม่มีใครออกมายืนยันตัวตน ไหนจะเรื่องที่ว่าเจเจอร์ซึมถึงขั้นนอนไม่หลับอีก


           มันบ้ามากที่มีคนเชื่อเรื่องปรุงแต่งพวกนั้นอยู่เยอะพอสมควร

           ....ทั้งที่เป็นเรื่องตลกที่หามูลความจริงไม่ได้เลยแท้ๆ

           .

           .

           โตยธารเลิกเรียนช้ากว่าเราครึ่งชั่วโมง ยังเหลือเวลาอยู่อีกครึ่งชั่วโมงกว่าๆ เมื่อไม่รู้ว่าจะไปรอที่ไหนเราเลยเลือกที่จะไปนั่งรออีกฝ่ายอยู่ในร้าน‘นมนม’ซึ่งเป็นร้านนั่งเล่นขนาดเล็กข้างคณะของเขาเพื่อฆ่าเวลา ไม่รู้หรอกว่าถ้าเขาเลิกเรียนแล้วจะชวนไปไหนต่อดี ไม่ได้คิดเอาไว้ล่วงหน้าเพราะตัวเราเองก็ไม่ใช่นักเที่ยวตัวยง

           ที่ผ่านมาก็มีแต่คนพาไปตลอดไม่เคยต้องไปไหนมาไหนเอง ส่วนที่ที่เคยไปที่พอจะใช้ได้เราก็จำไม่ได้แล้วว่ามันอยู่ตรงไหนและไปยังไง


           อืม.... เพิ่งรับรู้ว่าตัวเองความจำสั้นกว่าที่คิด

           แต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ถึงจะจำภาพบรรยากาศของสถานที่นั้นๆได้เราก็ไม่อยากจะเอาเวลาไปเสี่ยงเพื่อตามหามันอยู่ดี


           “ขอโทษนะครับ”

           เราชะงักมือที่กดพิมพ์ข้อความส่งบอกโตยธารให้เขารู้ว่าตอนนี้เราอยู่ตรงไหน เงยขึ้นมองตามเสียงข้างต้นเล็กน้อยเมื่อไม่เห็นว่าน่าสนใจเราก็ก้มหน้าพิมพ์ข้อความต่อจนเสร็จพร้อมกดส่ง ยกแก้วนมสดร้อนขึ้นจิบนิดหน่อยอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตอบข้อความกลับมาเร็วกว่าที่คิด


           - ตกลงตอนไหนว่าผมจะไปด้วย? -

           “หึ..”

           “ขอโทษนะครับ”เสียงนั้นเข้มขึ้นกว่าเดิมเราส่งข้อความตอบกลับเสร็จพอดีเลยเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง

           ชายหนุ่มร่างสูงในชุดไปรเวทเสื้อโปโลสีอ่อนกางเกงยีนส์สีเข้มเข้ารูปยืนส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้แต่ดวงตาคู่คมกลับมองสำรวจเรา ไม่ได้จาบจ้วงแต่ก็ไม่ได้ปิดบังว่ารู้สึกอย่างไรเช่นกัน เห็นความพึงพอใจในแววตาคู่นั้นเล็กน้อย.... มือเรียวขยับเลื่อนเก้าอี้ในขณะที่สายตายังคงจับจ้องมองเราไม่ละไปไหน

           “ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ?”

           เราเงียบ ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้ต้องการอะไร แน่ล่ะในเมื่อเขาแสดงออกชัดเจนขนาดนี้ให้เด็กอนุบาลดูยังดูออกเลย ถึงเขาจะดูดีแต่เราก็ไม่คิดที่จะสานต่อไมตรีนั้นอยู่ดี ที่เราทำคือการก้มหน้าเล่นมือถือต่อไม่สนใจชายแปลกหน้าอีก

           แต่ก็พอจะรู้สึกตัวว่าเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามที่เคยว่างเปล่ากลับไม่ได้ว่างเปล่าอีกต่อไป

           ถ้าจะถามกันทั้งที่ไม่คิดฟังคำตอบแล้วจะถามทำไมตั้งแต่แรก?

           “เรียนอยู่คณะนี้เหรอครับ? เอ... แต่จะว่าไปก็ไม่เคยเห็นหน้าเลยแฮะ หรือว่ามานั่งรอใครเอ่ย?”

           “รำคาญ...”

           “ครับ?”


           ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมหลายคนที่เข้าหาถึงได้ชอบสรรหามุกจีบที่ฟังดูเหมือนกับจะไปจีบเด็กประถมซะมากกว่าแบบนั้นมาใช้กับเราอยู่เรื่อย หรือหน้าตาเราชวนให้คิดว่าคงจะชอบความนุ่มนวลหรือน้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนชวนฝันอะไรอย่างนั้นหรือไงนะ?

           เราละสายตาจากโทรศัพท์เงยหน้าขึ้นเอียงคอน้อยๆมองคนถือวิสาสะทั้งที่ไม่ได้รับอนุญาตแล้วส่งยิ้มหวานให้จนอีกฝ่ายคล้ายจะชะงักอึ้งไป.....

           .

           .

           “ถ้าอยากนั่งก็นั่งไปเงียบๆสิ เราไม่ชอบคนพูดมากมันน่ารำคาญ”

           “...”

           ออกจะขำนิดหน่อย

           ...อันที่จริงก็ไม่นิดสักเท่าไหร่ ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเข้าขั้น‘ช็อค’ไปแล้วเรียบร้อย ก็ไม่ได้ผิดไปจากที่คิดนัก พอตั้งหลักได้เขาก็ละล่ำละลักขอตัวซึ่งเราก็ไม่ได้คิดที่จะรั้งเอาไว้อยู่แล้ว

           “วิว? น้องวิวจริงๆด้วย มาหาไอ้เจร์เหรอ”

           จะต้องให้ถอนหายใจทิ้งอีกกี่ครั้งกันนะ....

           “เปล่า”

           “อ อ้าว.....”

           เราลุกขึ้นยืนเพราะจ่ายเงินตอนสั่งเครื่องดื่มแล้วเลยไม่ต้องเสียเวลาเดินไปที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์อีก เราเดินผ่านร่างสูงของรุ่นพี่ที่น่าจะเป็นเพื่อนคนหนึ่งของเจเจอร์ออกจากร้านโดยไม่คิดที่จะเอ่ยลา ไม่เห็นจำเป็นในเมื่อเราไม่ได้รู้จักกับเขาเป็นการส่วนตัวอะไรอยู่แล้ว

           “ไปกันเถอะ”เราคว้ามือเรียวทันทีที่เดินถึงตัวร่างโปร่ง โตยธารดูเหรอหราเล็กน้อยมือเรียวพยายามจะดึงมือออก

           แต่เราไม่ปล่อยซะอย่างเขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วล่ะ

           “จะพาไปไหน บอกไว้ก่อนเลยนะถ้าเป็นอย่างคราวนั้นผมไม่ไปด้วยแน่นอน”

           เขาคงจะหมายถึงเมื่อวานที่เราลากเขาไปโดยที่ไม่มีจุดมุ่งหมายล่ะมั้ง ถึงแม้ว่าสุดท้ายจะไปจบกันอยู่ที่ห้องสมุดก็เถอะ “ไปเดทกัน”

           “เดท?”

           “อื้อ คนคบกันเขาก็ต้องไปเดทกัน... เราเข้าใจไม่ถูกต้องเหรอ?”เอียงคอขมวดคิ้วน้อยๆ ส่วนโตยธารนั้นเงียบไป

           “ไปตกลงคบด้วยตอนไหนกัน...”

           “แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธนี่หน่า เพราะงั้นวันนี้เราไปเดทกันเถอะ”เรายิ้มจนตาหยี เหมือนตัวเขาเองก็จนใจจะเถียงต่อหรือไม่ก็คงจะเหนื่อยใจเพราะคงรู้ว่าไม่ว่ายังไงเราก็ต้องลากเขาให้ไปด้วยกันจนสำเร็จอยู่ดี

           “แล้วจะไปไหนล่ะ?”

           เราทำเป็นหยุดคิดเล็กน้อย ....

           “เราให้น้ำเลือกแล้วกัน”

           อยากรู้ ..ว่าคนอย่างโตยธารจะพาเราไปเที่ยวที่ไหน มันน่าสนุกดีกับการได้คาดเดาความคิดของอีกฝ่าย ดูเผินๆแล้วโตยธารอาจดูเหมือนคนที่มักจะถูกคนอื่นอ่านออกได้ง่ายๆ แต่เรากลับไม่คิดว่ามันเป็นอย่างนั้น

           จากความรู้สึกของเรา.....

           คนคนนี้ยังมีอะไร‘มากกว่า’ที่ตาเห็น

           .

           .

           “ไหนบอกว่าให้ผมเป็นคนเลือกไง ผมก็เลือกแล้ว..ฮะๆ อะแฮ่ม!......”

           บางทีมันก็ไม่ทันแล้วหรือเปล่า? อยากจะหัวเราะก็หัวเราะไปเลยสิ... อย่างที่คิดเลย คนคนนี้น่ะ.....

           .....เป็นมากกว่าที่ตาเห็นจริงๆนั่นหละ

           “เอาหน่า ไหนๆก็มาถึงนี่แล้ว ไปทำบุญกันเถอะเพราตา”


           เราเดินตามแรงกระตุกที่มือไปก็ไม่เชิงว่าว่าง่ายหรอก ตอนนี้เรารู้สึกเบลอๆมากกว่า มองลงไปยังมือที่ถูกกอบกุมเอาไว้ด้วยมือเรียวของอีกฝ่ายนิ่งๆ... ก่อนที่จะหลุดยิ้มออกมา

           โตยธารพาเรามาที่วัดแห่งหนึ่ง ไม่รู้หรอกว่าชื่อวัดอะไรรู้แค่ว่าต้องนั่งเรือข้ามฟากมาจากตลาดน้ำที่อยู่อีกฝั่ง มันก็ไม่ได้ไกลอะไรมากแต่จากมหาลัยก็นั่งรถหลายต่ออยู่เหมือนกัน เอาเถอะ....เขาขยันพาเรามาเราก็จะขยันไปกับเขาด้วยแล้วกัน อันที่จริง

           มันก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่นักหรอก

           “ผมไม่ได้มาทำบุญนานแล้วนะ ตั้งแต่เข้าเทอมสองของปีสองได้ล่ะมั้ง”

           เราหันกลับไปมองเสี้ยวหน้าของคนที่ยืนให้อาหารปลาอยู่ข้างๆกันเล็กน้อยแล้วหันกลับไปมองปลาตัวโตที่ไม่รู้สายพันธุ์แย่งกันกัดกินขนมปังในน้ำ เงียบไปสักพักเราก็พูดขึ้นมาบ้าง

           “ตั้งแต่เกิดนี่เป็นครั้งแรกที่เราได้เข้าวัด”หันไปเห็นสีหน้าคล้ายจะอึ้งไปของเขาก็ต้องหลุดขำออกมาเบาๆ “เรานับถือคริสต์น่ะ แต่ก็ไม่ได้เคร่งอะไรมากนักหรอกนะ”

           “อ้อ...”

           “และนี่ก็เป็นครั้งแรกเลยด้วยที่คู่เดทพาเรามาทำบุญ แปลกดีเหมือนกัน”

           “แล้วปกติ ..ไปไหนกันล่ะ?”

           เรายิ้มพลางขยับเข้าใกล้ร่างโปร่งมากขึ้นกว่าเดิม เขย่งน้อยๆพร้อมกระซิบตอบด้วยเสียงกระเส่าข้างหูจนหูขาวๆเริ่มเปลี่ยนสีเป็นชมพูระเรื่อพอกันกับใบหน้า ปากบางเม้มเมื่อเราจงใจแตะริมฝีปากเฉียดติ่งหูของเขาเบาๆ


           “คนทะลึ่ง อยู่ในวัดในวาหัดสำรวมหน่อยสิ ....บ้าจริงๆ”

           เราถอนหายใจแต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะความเหนื่อยหน่ายหรือรำคาญ ...มองตามหลังร่างโปร่งที่เดินขึ้นจากชั้นปูนเป็นขั้นๆริมท่าน้ำที่มีเอาไว้สำหรับให้คนลงมาเพื่อให้อาหารปลาโดยเฉพาะ ไม่มีรอกัน ไม่รู้ว่าเพราะเขินหรืออายสิ่งที่เราตอบเขาไปเมื่อครู่กันแน่

           แต่ไม่ว่าอย่างไหนก็ตาม......

           จะทำตัวน่ารักไปถึงเมื่อไหร่กันนะ โตยธาร?

           .

           .

           การเดินตลาดน้ำไม่ใช่สิ่งที่เราเคยทำมาก่อนพอกันกับการทำบุญ ด้วยอากาศที่ร้อนอบอ้าวของเมืองไทยไม่ได้ชวนให้อยู่ในที่แคบๆเลยแม้แต่น้อย และโดยเฉพาะอากาศร้อนกับอาหารร้อนๆ ....ไม่ได้น่าพิสมัยเลยสักนิด

           แต่เพราะมีพัดที่ทำจากไม้สานคอยพัดให้ถึงจะไม่ได้ตลอดเวลาเพราะอีกฝ่ายก็ชักมือกลับไปพัดให้ตัวเองด้วยเหมือนกัน ไม่รู้ทำไม.....แต่เราไม่รู้สึกร้อนอะไรมากมายอย่างที่คิด ผิดกันคนที่โบกพัดให้กับทั้งตัวเองและเรากลับมีเหงื่อออกจนแทบชุ่มเสื้อนักศึกษา

           ความบางของเสื้อนักศึกษาทำให้แอบเห็นยอดอกสีอ่อนรำไร แน่นอนว่าเราเห็นคนอื่นก็ต้องเห็น

           ไม่ชอบเลย

           เราลุกขึ้นพอดีกับที่ผัดไทกุ้งแม่น้ำสดที่คนร่างโปร่งนำเสนอสุดๆถูกยกมาวางบนโต๊ะ กลิ่นหอมชวนชิมของมันไม่ได้ทำให้เรามีอารมณ์อยากนั่งกิน เราบอกให้โตยธารนั่งรออยู่ที่นี่ โดยไม่รอคำตอบเราหมุนตัวเดินออกจากร้านเล็กๆริมท่าน้ำทันที

           จำได้ว่าตอนเดินผ่านกับโตยธารมาตามทางนี้เห็นมีร้านขายเสื้อผ้าอยู่หลายร้านด้วยกัน....

           เดินได้สักพักจนแสบผิวเราก็ยิ้มออกมาได้ เลี้ยวเข้าร้านที่เป็นจุดมุ่งหมาย เลือกเสื้อยืดสกรีนลายเป็นชื่อของตลาดน้ำแห่งนี้มาสองตัว สีเดียวกันคือสีเขียวอ่อนดูสบายตาต่างกันก็ตรงขนาดไซส์ของเสื้อเท่านั้น พอจ่ายเงินเสร็จเราก็หมุนตัวเดินออกจากร้านเดินตรงกลับไปทางเดิม


           ....ก็คิดว่าเป็นแบบนั้นน่ะนะ

           แต่ดูเหมือนว่าร้านผัดไทที่เราให้โตยธารนั่งรออยู่จะไม่ได้อยู่ในละแวกนี้

           เรายืนนิ่งอยู่กับที่ คงหลงซะแล้ว..... มือถือไม่ได้อยู่กับตัวจำได้ว่าวางไว้บนโต๊ะที่ร้านผัดไทนั่น น่าจะนับได้ว่าเป็นประสบการณ์ครั้งแรกอีกเรื่องเลยก็ว่าได้ วันเดียวได้มาหลายประสบการณ์ .....อืม


           ก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่จริงๆนั่นหละ

jarongrit

ขอบใจมาก

topto

ต่อๆชอบมากขอบคุณจากใจที่แบ่งปัน

Gooddy

ขอบคุนครับ