เริ่มด้วยใคร่ ลงท้ายด้วย..? 18 (100%)

hate

จำได้ไม่เคยลืม

           ผู้ชายคนนี้........


           ไม่รู้หรอกว่าเขาต้องการอะไรจากเราถึงได้ส่งคนไปอัญเชิญเรามาถึงที่นี่... ประเทศจีน ที่ที่เราไม่เคยคิดที่จะกลับมาเหยียบอีกเป็นครั้งที่สอง แต่เขาก็ดึงเรากลับมาอีกจนได้ ถึงจะไม่รู้จุดประสงค์ของชายคนนี้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะยอมเดินไปตามเกมของเขาเสียทุกอย่างแน่นอน


           ‘ลุงใหญ่เป็นคนอันตราย ไม่ใช่ว่าเป็นคนไม่ดี เพียงแค่ไว้ใจไม่ได้และไม่ควรไว้ใจ’


           ปะป๊าเคยบอกเราแบบนั้นและเราก็เห็นด้วย


           “เหม่ออะไรอยู่?”

           ตุบ!

           “บ้าจริง! อย่าทีเผลอได้ไหมลุงใหญ่”


           เกือบไปแล้วเชียว โชคดีที่เราเป็นคนความรู้สึกไวเลยสามารถเอียงหลบแล้วปัดแขนที่เต่งแน่นนั้นได้ทันท่วงทีก่อนที่จะถูกเสยหมัดใส่

           เขาไม่แม้แต่จะหยุดให้เราได้พัก หมัดหนักๆถูกปล่อยใส่มาเป็นระยะ เราทำได้แค่หลบกับยกแขนขึ้นปัดป้องเท่านั้น ทั้งที่อายุมากแล้วแท้ๆแต่แรงยังดีไม่ต่างจากแต่ก่อนเลยสักนิด ขืนปล่อยให้เขาพุ่งหมัดมาแบบนี้เรื่อยๆมีหวังคงได้โดนเราสักหมัดสองหมัดแน่ๆ


           “เรามีคนรักแล้ว”คิ้วเข้มๆของเขาขมวดเล็กน้อยหากแต่กลับไม่ได้ชะงักอย่างที่คิด

           แต่ไม่เป็นไร....

           “เป็นผู้ชายที่ปากไม่ตรงกับใจแต่ก็น่ารักมากกว่าใครๆ พออยู่บนเตียงกลับเร่าร้อนจนแทบจะหลอมละลายเรายามได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน”


           ตุบ! ปึ้ก!


           “รู้ไหมว่าคนของลุงใหญ่ขัดเดทครั้งที่สองของเรากับเขา ทั้งที่กำลังคิดอยู่เลยแท้ๆว่าเซ็กส์หลังจากการเดทในครั้งนี้เราจะเป็นฝ่ายรับหรือฝ่ายรุกดี...”ในจังหวะที่เราก้มลงเพื่อหลบแขนยาวๆที่ส่งหมัดน่ารำคาญมาไม่หยุด เราเหวี่ยงแขนสุดแรงโดยเล็งที่หน้าท้องที่คงจะเต็มไปด้วยลูกลอน แต่เขากลับใช้แขนแข็งๆกันไว้ได้ทัน เราจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนที่จะหมุนตัวถอยไปตั้งหลักใหม่

           เราหอบในขณะที่เขาไม่แม้แต่จะหายใจแรง แต่สีหน้าที่เคยเคร่งครึมของเขากลับเริ่มยุ่งยากขึ้นมากเล็กน้อย แม้จะเป็นแค่เสี้ยวนาทีแต่ก็เราก็เห็นมันจนได้

           เราไม่รอให้เขารุกเหมือนเดิมแต่กลับเป็นฝ่ายพุ่งเข้าหาเขาแทน เหวี่ยงหมัดเล็กๆไปเขารับได้พร้อมกับดึงแขนเราเข้าหาตัวแล้วสวนกลับด้วยหมัดที่หนักและคมกว่า มันเฉี่ยวแก้มเราไปแค่ไม่กี่มิลเท่านั้น ..แต่นั่นล่ะดี

           เราอาศัยจังหวะที่เขาหยุดเคลื่อนไหวเพราะจับตัวเราไว้ได้กระซิบเบาๆข้างหู“ลุงใหญ่คงจะไม่เข้าใจ”


           ตุบ!

           “อึก!”


           นิ่วหน้าเมื่อถูกอีกฝ่ายสกัดขาจนเสียการทรงตัวทั้งที่เราส่งขาไปสกัดก่อนแท้ๆแต่เขากลับหลบได้แถมยังเอาคืนด้วยท่าเดียวกันจนเราล้มไม่เป็นท่า มือหนาจับตัวเรากดลงกับพื้น แม้จะปูด้วยหญ้านุ่มแต่ก็จุกไม่น้อยเมื่ออีกฝ่ายใช้แขนกดตัวเราเอาไว้จนดิ้นหนีไปไหนไม่ได้


           “คุณชาย! / คุณหนูวิว!”

           ใบหน้าคมโน้มลงใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นระพวงแก้มใส เสียงทุ้มทรงอำนาจกระซิบกลั้วหัวเราะ

           “เป็นแผนเบนความสนใจคู่ต่อสู้ที่ใช้ได้ แต่เสียดายที่ยังไม่น่าสนใจพอ”

           “...”เราถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนที่จะชะงักเมื่อได้ยินคำพูดประโยคถัดมาของเขา......


           “แต่เห็นแก่ที่หาเรื่องเบนความสนใจได้ดี ไว้จากเสร็จเรื่องคราวนี้.... ลุงใหญ่จะ‘สอน’อะไรดีๆให้”


           ใบหน้าคมเข้มที่มีไรหนวดขึ้นเล็กน้อยกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจจางๆก่อนที่ร่างสูงจะผละกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ระบายรอยยิ้มเยือกเย็นราวกับเป็นคนละคนกับเมื่อครู่....



           “เอาล่ะ ได้เวลาไปเยี่ยมว่ายกง1กันแล้ว”

           .

           .




แถมอีกนิด


           “งั้นผมฝากมันด้วยนะพี่”


           รอจนร่างในชุดนักศึกษาเกือบถูกระเบียบขึ้นรถขับออกไปจนหายลับจากคลองจักษุเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงในชุดอยู่บ้านกางเกงขาสามส่วนสีครีมเสื้อยืดสีฟ้าเขียวสกรีนตัวอักษรภาษาอังกฤษคำว่า ‘STAFF’ สีขาวที่เหมือนความยาวจะสั้นกว่าช่วงตัวเล็กน้อยหากแต่เจ้าตัวกลับไม่ได้ใส่ใจแม้ว่ามันจะแนบติดลำตัวจนเห็นกล้ามเนื้อใต้ร่มผ้าได้รูปชัดเจนก็ตาม

           ขึ้นชื่อว่า ‘เสื้อตัวเก่ง’ ต่อให้ขาดเป็นรูชายหนุ่มก็หาได้สนใจ

           ช่วงขายาวหมุนเดินกลับเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้ง ถึงจะไม่ใช่บ้านของตัวเองแต่ก็ชินทิศชินทางไปเสียแล้วเนื่องจากมีเรื่องให้ได้แวะเวียนมาเรื่อยๆ

           การเปิดปิดหรือแม้แต่กดล็อคประตูเป็นไปอย่างช้าๆและระมัดระวังที่สุด เขาไม่อยากให้เจ้าของห้องที่กำลังหลับสนิทอยู่บนเตียงกว้างตื่นขึ้นมาโดยไม่จำเป็น ชายหนุ่มเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียง จ้องมองเสี้ยวหน้าคมเข้มที่โทรมลงไปถนัดตาจมไปกับหมอนนุ่มเสียแล้วครึ่งหน้าเงียบๆ


           “ไม่นึก ...ว่าจะมาเจอกันอีกครั้ง กับนาย ......ที่อยู่ในสภาพน่าสังเวชแบบนี้”


           เสียงทุ้มฟังนุ่มนวลเอ่ยออกมาแผ่วเบาหลังจากที่เงียบไปนานนับสิบกว่านาที ร่างสูงเคลื่อนกายเข้าไปยืนใกล้เตียงมากขึ้นอีกนิด ก่อนจะส่งปลายนิ้วเรียวลงไปเกลี่ยปอยผมสีดำสนิทคลอเคลียเลื่อนจนถึงสันกรามที่เริ่มมีตอหนวดขึ้นน้อยๆ


           ถ้อยคำพูดลอดออกจากกลีบปากบาง เบาแผ่วคล้ายกำลังพูดกับตัวเอง

           หากแต่คำพูดนั้นกลับสื่อถึงคนที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนเตียง


           .....


           “ร่างกายนี้ของนายถ้านายไม่รัก ...ก็ยกมันให้พี่ซะ”


           “...”


           “หัวใจของนายถ้าเขาไม่รับ ....ก็ยกมันให้พี่แล้วกัน”


           มุมปากบางเฉียบได้รูปสวยกระตุกยิ้มออกมาจางๆเมื่อร่างหนาบนเตียงครางอือออกมา


           จะด้วยความรำคาญที่ถูกก่อกวนหรืออย่างไรก็แล้วแต่



           พี่จะถือว่าเป็น 'คำตอบรับ' จากนายก็แล้วกัน .

topto

ต่อๆชอบมากขอบคุณจากใจที่แบ่งปัน

Gooddy

ขอบคุนครับ