เริ่มด้วยใคร่ ลงท้ายด้วย..? 19 (75%)

hate

XIX






           นิ้วโป้งปาดเกลี่ยหยาดน้ำใสที่พรมอยู่บนแก้มเนียนอย่างอ่อนโยนก่อนที่ฝ่ามือเล็กจะแนบลงบนผิวแก้มเนื้อนุ่มแผ่วเบา ปลายนิ้วชี้ไล้ไปตามโครงหน้าได้รูปของคนที่เพิ่งหลับลึกไปได้ไม่นานในขณะที่ดวงตากลมโตสีอัลมอนด์ทอประกายอ่อนหวานอย่างยากที่จะหาดูได้จากคนตัวเล็กคนนี้

           ยิ่งย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่ก็ให้หัวเราะออกมาเบาๆกับความช่างอ้อนของคนตัวบางที่นานๆเจ้าตัวจะทำให้เขาเห็นที อ่า ...ไม่สิ จะว่านานๆครั้งก็ไม่ถูกนักในเมื่อโตยธารมักจะแสดงความเอาแต่ใจและช่างออดช่างอ้อนเหลือเกินเวลาอยู่บนเตียงกับเขาเสมอ ซึ่งแต่ก่อนเรื่องบนเตียงระหว่างเขาสองคนก็ไม่เคยเว้นว่างสักคืนในทุกยามที่ได้อยู่ด้วยกัน


           มันเริ่มขึ้นมาจากความใคร่


           เริ่มแรกเพราตาแค่รู้สึกใคร่รู้และใคร่ในตัวของโตยธารเพียงเท่านั้น หากแต่คนตัวเล็กไม่เคยนึกว่าจะมีวันนี้.... โดยเฉพาะกับคนที่ไม่เคยแคร์ใคร ทำทุกอย่างไปเพื่อความพึงพอใจส่วนตนล้วนๆอย่างเขาจะมีวันที่ได้‘รู้สึก’เช่นนี้เข้าจริงๆ


           วันที่มันลงท้ายด้วยความรู้สึกพิเศษที่มีให้ได้แค่เพียงคนคนเดียว


           ใบหน้าหวานสวยแนบหน้าผากลงบนหน้าผากเนียนของคนที่อยู่ในห้วงนิทรา ตากลมจ้องมองอีกฝ่ายอยู่เนิ่นนาน..... นานเท่าใดเพราตาเองก็ไม่ได้สนใจจะนับหรือแม้แต่เสียเวลาหันไปมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง

           คนตัวเล็กรู้แค่ว่ากับโตยธารเขาไม่เคยเต็มอิ่มเลยสักครั้ง ไม่ว่าจะเรื่องเซ็กส์หรือเรื่องไหนๆก็ตามแต่

           ริมฝีปากที่อิ่มเอิบขึ้นจากการบดขยี้จูบแนบแตะลงบนกลีบปากบางที่ช้ำน้อยๆจากสาเหตุเดียวกันเบาๆก่อนที่จะค่อยๆผละจาก ร่างขาวนวลเปลือยเปล่าลุกขึ้นจากเตียงนุ่มละจากร่างกายอันอบอุ่นที่แสนคิดถึงอย่างเชื่องช้า ไม่อยากห่าง สองสัปดาห์ที่ผ่านมาสร้างบทเรียนให้กับคนตัวเล็กมากมายเหลือเกิน


           ไหนจะความรู้สึกที่มีต่อโตยธารที่มันแน่ชัดเจนอยู่ในก้อนเนื้อที่เต้นอยู่ในอกข้างซ้าย

           ไหนจะบทเรียนที่ได้เรียนรู้มาจากลุงใหญ่... แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยเต็มใจรับมันมาก็เถอะ

           ไหนจะเรื่องของว่ายกงที่ยืนกรานท่าเดียวในคำสั่งเสียสุดท้ายของผู้เป็นมารดาของเขาก่อนท่านจะจากไปอย่างไม่มีวันกลับอีก


           ใช่ มารดาของเพราตาเสียชีวิตไปนานแล้ว นานขนาดไหนเพราตาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน คนตัวเล็กแทบจะไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับมารดาอยู่เลยแม้แต่น้อยนอกจากใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกันอยู่หลายส่วนที่เคยเห็นผ่านรูปถ่ายเท่านั้น ความจริงคนตัวเล็กก็แทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตัวเองยังมีครอบครัวอยู่ที่ประเทศจีนอีกหนึ่งครัวใหญ่นอกจากปะป๊ากับอเล็กซ์

           ถึงจะไม่น่าเชื่อ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าที่ว่ายกงยอมอ่อนข้อให้และปล่อยเขากลับมาประเทศไทยอีกครั้งเป็นเพราะได้ลุงใหญ่ช่วยพูดให้อีกแรง หวงเจี่ยหลุนช่วยเขาเอาไว้จากกรงทองที่เปิดประตูอ้ารอเขาตั้งแต่ก้าวแรกที่ได้ก้าวเดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่โตหลังนั้น

           ถึงจะหรูหราแต่ก็เป็นความหรูหราที่ไร้ซึ่งความมีชีวิตชีวา

           เขาเคยอยู่ที่นั่นเมื่อคราวยังเด็กก็จริงแต่กลับไม่รู้สึกโหยหามันเลยแม้แต่น้อย


           “วิว”


           คนตัวเล็กชะงักมือที่กำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตเมื่อถูกรวบกอดไว้จากข้างหลัง คนที่คิดว่าหลับไปแล้วด้วยความเพลียกลับยังไม่หลับแถมยังมีแรงลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วโอบกอดเขาเอาไว้แน่นถึงขนาดนี้อีก

           ริมฝีปากอิ่มจุดรอยยิ้มเบาบางก่อนที่ร่างเล็กจะหันกลับไปยกแขนขึ้นคล้องรอบลำคอร่างโปร่งเอาไว้ ดวงตากลมโตทอประกายอ่อนหวานขับให้ใบหน้าที่หวานสวยอยู่แล้วยิ่งดูน่าหลงใหลราวกับภาพวาดชิ้นเอก... “ใช่จริงๆ...”

           “แล้วคิดว่าตัวเองกำลังฝันเปียกอยู่หรือ?”หยอกด้วยเสียงใส ร่างเล็กระบายรอยยิ้มพลางไล้ฝ่ามือนุ่มไปตามดวงหน้าที่แต่ก่อนเคยจืดชืดไร้สีสันหากแต่บัดนี้กลับดูหวานน่ารักขึ้นเป็นกอง ใบหน้าเนียนแต้มริ้วแดงอย่างน่ามอง


           หากแต่ที่แดงไม่ใช่แดงเพราะความเขินอายที่ถูกหยอก...

           ร่างบางเบี่ยงหน้าหลบมือเล็กพลางแกะแขนที่คล้องอยู่บนต้นคอออกแล้วก้าวถอยหลัง ปากบางแดงช้ำพอกันกับดวงตาคู่กลมขบเม้มแน่นจนเจ้าตัวได้กลิ่นคาวเลือดจางๆ ....เจ็บไม่เท่ากับหัวใจดวงนี้ที่กำลังเต้นอยู่ในอกข้างซ้าย


           “ผมแพ้แล้ว”

           “..?”

           “ความรู้สึกของผม มัน..ไม่เหลือให้วิวเล่นอีกแล้วล่ะ”

           “.....”

           “ฮะๆ ..ตอนนี้ผมเหนื่อย เหนื่อยกับการไม่รู้อะไร ฮึก .........เหนื่อยเหลือเกินเพราตา”


           รอยยิ้มจางหายไปจากดวงหน้าสวยทันที หัวใจดวงน้อยหล่นวูบเมื่อเห็นหยดน้ำใสล่วงเผาะลงจากดวงตากลมสีอ่อนของอีกฝ่าย คิดประมวลตามคำตัดพ้อของอีกฝ่ายก็ให้เข้าใจทุกอย่าง

           เพราตาตรงเข้าไปรวบลำตัวเปลือยเปล่าของอีกคนเอาไว้ในอ้อมแขนเล็กๆของตัวเอง มันรวดเร็วเสียจนร่างโปร่งไม่ทันได้ตั้งตัวหากแต่โตยธารกลับไม่ได้ขยับกายหนี ร่างบางเพียงแค่ยืนนิ่งๆอยู่ในกอดของคนตัวเล็กเท่านั้น ไม่ได้สะอื้นฮักอะไรมากมายแต่น้ำตากลับไหลไม่หยุด


           ถามว่าโกรธไหม?

           โตยธารตอบได้ทันทีเลยว่าไม่ ...ไม่ เขาไม่ได้โกรธเพราตา ไม่แม้แต่จะเฉียดคำๆนั้นเลยด้วยซ้ำ แต่เขาเพียงแค่เป็นห่วงอีกฝ่ายมากจนเกิดความน้อยใจ น้อยใจที่ตัวเองไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับอีกฝ่ายเลย ไม่รู้...ว่าเกิดอะไรขึ้นคนตัวเล็กถึงได้เงียบหายหน้าไปถึงสองสัปดาห์ ติดต่อไม่ได้ ไม่ได้รับข่าวสารอะไรจากคนรักแม้แต่นิด

           คนรัก ?..... บางที อาจจะมีแค่เขาคนเดียวก็ได้ที่ยกให้เพราตาคือคนรัก ในขณะที่อีกฝ่ายอาจจะไม่ได้ยกย่องเขาขนาดนั้น


           เขากำลังงี่เง่าเขารู้ตัวดีแต่มันก็อดคิดไปในแบบนั้นไม่ได้ ความคิด ....เขาห้ามมันไม่ได้จริงๆ


           ตุบ!


           กายโปร่งบางถูกดันให้นั่งลงบนเตียงพร้อมกับร่างเล็กที่คร่อมทับอยู่บนตักเปล่าเปลือย เรียวปากถูกฉกฉวยอย่างไม่ทันตั้งตัวจากคนที่คร่อมกายทับอยู่ ไม่ได้ล่วงล้ำเร่าร้อน  ไม่ได้ดูดดื่มกระหายหิว หากแต่กลับนุ่มละมุนราวกับกำลัง‘ขอลุแก่โทษ’ ความอ่อนโยนที่ได้รับทำให้ร่างบางเผลอไผลหยุดความคิดน้อยใจโยนความงี่เง่าของตัวเองทิ้งไปแล้วตอบรับจูบนั้นด้วยความวามหวานแทนคำว่า‘ให้อภัย’


           บางทีคำพูดสวยหรูอาจจะไม่สำคัญเท่ากับความรู้สึกที่ส่งผ่านถึงกัน อย่างที่บอก... เขาแค่น้อยใจแต่ไม่ได้โกรธขนาดจะเล่นตัวไม่ยอมยกโทษให้เมื่ออีกฝ่ายสำนึกผิด อืม ..เพราตาดูสำนึกผิดจริงๆเพราะตัวเล็กๆที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตยังไม่ได้ติดกระดุมดีที่นั่งในท่าหวาดเสียวจนอะไรๆสัมผัสกันอยู่บนร่างเขาในตอนนี้กำลังสั่นระริก ดวงตากลมโตสีอัลมอนด์คลอหน่วยไปด้วยหยาดน้ำใสให้คนมองรู้สึกใจอ่อนยวบยาบ


           โตยธารก็แค่นี้แหละ เอาเข้าจริงก็ทำใจแข็งกับคนคนนี้ไม่ลงหรอก

           รักมากขนาดนี้ ต่อให้จะถูกใครตราหน้าว่าเป็นไอ้งั่งเขาก็ไม่คิดที่จะโต้แย้ง


           “...อย่าเหนื่อยเลยนะ โตยธาร”จมูกเล็กเชิดขึ้นน้อยๆนั้นแดงก่ำ คนตัวเล็กไม่ได้สะอึกสะอื้น... แม้ว่าน้ำเสียงจะสั่นแค่ไหนก็ตาม

           ร่างบางเผลอถอนหายใจยาว แต่อีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าคนร่างบางถอนหายใจออกมาก็ขมวดคิ้วยุ่ง ปากอิ่มเจ่อเพราะฤทธิ์จูบเม้มเป็นเส้นตรง สองแขนเล็กที่โอบอยู่รอบคอขาวประสานมือแน่นขึ้นพร้อมกับลำตัวที่ขยับเบียดแนบเสียดสีอีกฝ่ายไปมาจนพาให้อะไรๆที่สัมผัสกันอยู่เริ่มมีปฏิกิริยา....

           โตยธารครางฮือในลำคอใบหน้าขาวแดงก่ำเหหันหนีไปอีกทาง ....เลยไม่เห็นรอยยิ้มร้ายที่ปรากฏอยู่บนมุมปากบางของคนเจ้าแผนการ


           “นะ โตยธารอย่าเหนื่อยกับเพราตาเลยนะ”


           เสียงหวานกระซิบออดอ้อนข้างหูพร้อมใบหูที่ขึ้นสีพอกันกับใบหน้าจะถูกปากอิ่มเม้มเบาๆ คนร่างบางขนลุกซู่ ร้อนผละผ่าวไปทั่วสรรพางค์กายเมื่อแผ่นอกเปลือยเปล่าถูกสาบเสื้อที่ติดกระดุมเพียงสองเม็ดล่างเสียดสี ในจังหวะหนึ่งที่ยอดอกถูกถูไถด้วยยอดอกสีหวานสวยของอีกคน

           “เพราตาครับ....”ปากบางเม้มแน่นใบหน้าที่หวานขึ้นเพราะอารมณ์บางอย่างที่ถูกปลุกเร้าขึ้นมาหันกลับมามองใบหน้าสวยจัดที่หยาดเยิ้มไปด้วยอารมณ์เดียวกันไม่ต่างกันอีกครั้ง

           “หือ?”


           “คนช่างยั่ว!”


           เพราตาหลุดขำออกมาทันทีที่ถูกร่างบางบริภาษใส่ด้วยคำน่ารักๆ(?)แบบนั้น ก่อนที่ร่างเล็กจะร้องครางออกมาเสียงหลงเมื่อร่องทางของเขากำลังถูกอะไรบางอย่างล่วงล้ำเข้ามาช้าๆ แม้จะรู้สึกเสียดๆอยู่บ้างแต่ก็อดขมิบรัดอะไรบางอย่างที่ว่านั้นไม่ได้

           ทุกอย่างเป็นไปตามสัญชาตญาณ ความโหยหาในสัมผัสของอีกฝ่ายทำให้คนตัวเล็กยกสะโพกขึ้นจนนิ้วเรียวที่สอดแทรกอยู่หลุดออกจากรอยจีบสีหวาน มือเล็กดันคนรักให้นอนแนบไปกับเตียงก่อนที่ตัวเองจะขยับยืนเข่าปลดกระดุมสองเม็ดออกแล้วถอดเสื้อเชิ้ตเกะกะออกจากร่างกาย ....ใช้มันมัดรวบข้อมือบางทั้งสองข้างของอีกฝ่ายเข้าด้วยกันแทน

           โตยธารเบิกตาน้อยๆ กำลังจะอ้าปากถามหากคนตัวเล็กกลับไม่ปล่อยให้คำถามนั้นได้หลุดออกมา

           ร่างเล็กโน้มกายทาบไปกับลำตัวบางของคนใต้อาณัติพลางแลบลิ้นสีสดแตะเลียไปรอบกลีบปากบางช้ำช้าๆ ในขณะที่มือเล็กลูบไล้แก่นกายที่กำลังตื่นตัวของอีกฝ่ายเบาๆ รูดรั้งจนมันตื่นเต็มที่จนส่วนหัวขับน้ำใสๆออกมา เพราตาปาดน้ำใสๆนั้นแล้วใช้มันลูบบริเวณร่องทางที่ยังคงปิดสนิทของตัวเองพร้อมส่งนิ้วเข้าไปช้าๆ


           “อื้มม..”


           ใบหน้าหวานสวยเชิดขึ้น ปากอิ่มเจ่อบวมเผยอครางหวาน สะโพกกลมกลึงขยับส่ายไปมาด้วยความกระสันยามส่งนิ้วอีกนิ้วเข้าไปในร่องทางคับแน่นของตัวเอง ...คนร่างบางหน้าร้อนวาบนอนนิ่งค้างอย่างคนถูกสาป เพราตากำลังช่วยตัวเองให้เขาดูอย่างนั้นหรือ?

topto

ต่อๆชอบมากขอบคุณจากใจที่แบ่งปัน

Gooddy

ขอบคุนครับ