เรื่องเล่า

นายชมพู

'เรื่องเล่า'

          ผมหลับ….หลับไปนานแล้วบางครั้งบางคนจะเอยถึงผมจนผมต้องตื่นมาฟังถึงสิ่งที่ผมถูกเอย…มาฟัง.มาฟังอีกครั้ง……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………ผมอยู่ในบ้านหลังหนึ่งมองชายวัยหนุ่มที่กำลังถูกกาลเวลาพรากความอ่อนวัยไปทีล่ะนิดชายคนนั้นเดินเข้าไปหาลูกชายตัวน้อยก่อนจะอุ้มเขาขึ้นบันไดเพื่อส่งเข้านอนก่อนที่ลูกชายตัวดีจะตื้อให้เค้าเล่าเรื่องที่ชอบให้เล่าเป็นประจำ“เรื่องเพื่อนของเค้า เพื่อนที่จากไปนานแล้ว” ชายหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนโยน

.

.

.

.

.

.

หลายวันมานี้เขารู้สึกเบื่อมากถึงแม้พ่อจะให้เขาคอยเฝ้ากิจการของครอบครัว แต่นั้นก็ใช่ว่าจะสนุกซักหน่อยเขาถอนหายใจออกมาก่อนจะกดแอปพลิเคชั่นที่คุ้นเคย ปลายนิ้วไถลไปบนหน้าจอแก้วเหมาะมือไล่ดูชีวิตประจำวันของแต่ละคนที่อัพโหลดลงโซเชียลจนสะดุดเข้ากับโปรไฟล์ที่คุ้นเคย และรูปภาพรถมอเตอร์ไซค์ที่เขาเองอยากได้เลยกดแชททักทายถึงความต้องการที่เหมือนกันของคนทั้งสอง ข้อความต่างๆล่วงเลยมากกว่าครึ่งค่อนชั่วโมง จนเขาชวนอีกคนไปดูหนังในสัปดาห์หน้า การนัดแนะเป็นไปอย่างราบรื่นจนในข้อความสุดท้ายที่ระบุถึงการพบปะในครั้งนี้มีเพียงเขากับเพื่อนตัวเล็กสองคนเท่านั้นก่อนที่เขาจะออกจากแชทไป…………………………………….วันเวลาผ่านไปอย่างไม่รอใครจนถึงเวลานัดแต่ดันต้องเลื่อนไปก่อนเป็นเช่นนี้อยู่หลายครั้งแต่เพื่อนของเค้าก็กล่าวว่า‘ไม่เป็นไร’ เสมอ…………………………………….จนในคืนหนึ่งที่เขาได้ฝันถึงเพื่อนคนนี้…..ได้มาหาเขาถึงที่บ้านในตอนค่ำชวนเขาไปเดินเล่น ขาประหลาดใจมากแต่ก็ตามไป เขามองดูเสี้ยวหน้าของเพื่อนตัวเล็กมันดูผ่อนคลายแต่แฝงไปด้วยความเศร้าคล้ายจันทร์เว้าแหว่งสีเงินยวงเยือกเย็นดูเงียบเหงา ก่อนที่เจ้าของจะค่อยๆ คลี่ยิ้มให้เขาราวกับถูกกอดโดยใครซักคน…มันอบอุ่น………………………ปากเล็กๆค่อยเอยประโยคชวนเขานอนลงตรงสนามหญ้ากว้าง……คอยแหงนหน้ามองท้องฟ้าอันเคว้งคว้าง…..แม้จะไม่มีเสียงเพียงเล็กน้อยออกจากปากเราทั้งสอง….กลับไม่รู้สึกถึงความเงียบ….”ปอ…มึงมีความสุขป่าวช่วงนี้”คนตัวเล็กเอยขึ้นมา….”ก็เรื่อยๆ ว่ะ….มึงล่ะ” คนข้างเขาคลี่ยิ้มเศร้า……”ก็คงเรื่อยๆเหมือนกัน”……..”เหรอ?......ไม่สบายใจอะไรบอกเราได้นะเตี้ย”……..”อืม….บอกอยู่แล้ว”…..”ดีแล้ว”…..ความเงียบเข้าครอบคลุมอีกครั้งแสงดาวระยิบระยับราวกับกำลังสื่อสารระหว่างกันและกัน……”เออปอ….กูคงไปดูหนังกับมึงไม่ได้แล้วว่ะ”…….”เอ้ยทำไมอ่ะ”เขาลุกขึ้นนั่งพรวดพลาด…….”คือกูว่าหลังจากนี้ กูไม่ค่อยมีเวลาว่างว่ะ”…….”พรุ่งนี้ล่ะเดี๋ยวกูว่างให้มึงเลย” มันหัวเราะออกมา….”กูไม่ว่างตั้งแต่พรุ่งนี้เลยว่ะกูต้องไปนู้นไปนี่เยอะไปหมด กูคงไม่มีเวลาว่างแล้วว่ะวุ่นไปหมดเลย”….เขาเงียบไปความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นในท้อง……”มึงไม่ต้องคิดมากนะเว้ย กูไม่ได้โกรธมึงหรอก” มันพูดพลางตบไหล่เขาเบาๆผมล้มตัวลงนอนอีกครั้ง…..”กูขอโทษนะ”……..”อืม….”……ความมืดเข้าครอบคลุมพื้นที่อีกครั้งสายลมอ่อนพัดผ่านตัวพวกเราไป ดวงดาวสั่นไหวเหมือนกำลังร้องไห้…..”ปอ….กูต้องไปแล้วว่ะ”มันลุกขึ้นนั่งหันหน้ามามองเขา…….”ปอ….กูขออะไรมึงอย่างดิ”…..”เอาดิ”……”กูอยาก….ให้มึงกอดกูได้ไหม”มันมองหน้าเขาก่อนจะผลุบตาลงมองพื้น เขาค่อยๆ เอามือโอบตัวของมันกอดแน่นมันกอดผมตอบเวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนมันคลายกอดผมแล้วลุกขึ้นยืนหันมายิ้มให้เขาก่อนจะพูด“มึงต้องมาหากูนะ ปอ” ก่อนจะฉีกยิ้มอีกครั้งแล้วจึงออกวิ่งไปข้างหน้าโบกมือลาแล้ววิ่งอีกครั้ง……วิ่งไปเรื่อยๆ เหมือนไม่รู้สึกเหนื่อยราวกับว่ามันรอ……รอที่จะทำเช่นนี้มานาน ราวกับว่าที่ที่มันจะไปนั้นคือ  จุดหมายที่มันเลือกไว้แล้ว…………………………………..ราวกับว่ารอยยิ้มนั้นจะคงอยู่ไปอีกนาน  จะอยู่บอกว่ามันเคยมีความสุขอย่างไร

.

.

.

.

…………เขาลืมตาขึ้นมา ข้างกายมีเหล่าเพื่อนๆ ของเขา แต่ละคนมีความรู้สึกในสีหน้าที่คล้ายกันที่ไม่สามารถเปล่งออกมาเป็นวาจาได้…………ผมก้าวไปข้างหน้าก่อนจะวางดอกไม้จันลงบนพานตรงหน้า…’โลงศพของไอ้เตี้ย’…และคลี่ยิ้มให้กับรูปถ่ายของมันแล้วเปล่งเสียงอันแหบแห้งออกไป

“กูมาหามึงแล้วนะเตี้ย”

#The_End

takeshi

ขอบคุณครับ

pipi1

ของคุณครับ

jarongrit

ขอบใจมาก

dook007

ขอบคุณครับ

taira

แต่งดีครับ

Non0039

ขอบคุณครับ

Tedap

ขอบคุณครับ

vpn14

ขอบคุณครับ

theera

ขอบคุณครับ

phare

ขอบคุณครับ

Tedap

ขอบใจมากๆ

sakdi

ขอบคุณครับ

Tedap

ขอบคุณมาก

Keyin

ขอบคุณครับ เศร้ามากครับ

Tedap

ขอบคุณครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

kite

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

daisuke338

ขอบคุณครับ