## เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๖ ##

nutnakrobh

มาแล้วๆ..... อีกตอนนึง

*********************************************************************

พรุ่งนี้นี้แล้วสินะ..... วันที่ป็อบจะหมั้นกับพี่แอน....
หลังจากวันที่เรารู้เรื่องทั้งหมดจากปากป็อบ  เรากะป็อบก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลย...  มีคืนนี้นี่แหละที่ป็อบโทรมาหาเรา  เราคุยกันอยู่พักใหญ่  ป็อบยังเป็นห่วงเราอยู่เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน.... เพียงแต่มันเป็นความรู้สึกห่วงที่เราทั้งคู่มอบให้กันมันต้องหยุดอยู่แค่ในฐานะเพื่อนเท่านั้น....

“ ปอ... ป็อบขอโทษนะที่ป็อบ....” ป็อบพูดด้วยเสียงสั่นเครือ  เราจึงพูดแทรกขึ้นมาว่า

“ พอเถอะ... อย่าขอโทษปออีกเลย.... ปอเข้าใจ...  จากนี้ไปป็อบจะมีครอบครัวแล้วนะ... ป็อบมีคนที่ป็อบต้องรักและดูแล... ” ป็อบก็พูดแทรกขึ้นมาอีกว่า

“ แต่ป็อบรักปอนะ... รักมากด้วย....”

“ รักหนะรักได้... แต่ต้องรักแบบเพื่อนนะ...” เราพูด

“ อืม...” ป็อบพูดแล้วก็ร้องไห้ออกมา

“ ป็อบไม่ต้องรู้สึกผิดหรือรู้สึกแย่หรอกนะ... เรื่องมันผ่านไปแล้ว..  ช่างมันเถอะ... เรามาอยู่กับปัจจุบันดีกว่า” เราพูด

“ ถ้าปอมีปัญหาอะไร.. ปอต้องบอกป็อบนะ...” ป็อบพูด

“ อย่าเลย... ป็อบเอาเวลาไปดูแลครอบครัวของป็อบเถอะ” เราพูดจากใจจริง... ไม่ได้ประชดนะ

“ ปออย่าพูดแบบนี้สิ...” ป็อบพูดด้วยเสียงน้อยใจ

“ เหอะน่า... แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว” เราพูด

“ แต่ว่า....” ป็อบกำลังจะพูดแต่เราก็พูดแทรกในทันทีว่า

“ ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น... พรุ่งนี้ป็อบก็ต้องหมั้นแล้วนะ.... ถ้าพี่แอนมารู้แบบนี้เค้าจะเสียใจนะ” เราพูด

“ แต่ป็อบไม่ได้รักพี่แอนหนิ” ป็อบพูด

“ จะรักหรือไม่รักแต่ป็อบก็ต้องดูแลเค้า  เค้าเป็นแม่ของลูกป็อบนะ...” เราพูดเสียงดุ

“ อืม...” ป็อบตอบเสียงเรียบ

“ จากนี้ไปเราคงจะไม่ค่อยได้เจอกันอีก... ป็อบจะทำหน้าที่พ่อของลูกและสามีของภรรยาให้ดีที่สุดก็แล้วกัน” ป็อบพูด

“ ดีแล้วล่ะ...” พอเราได้ยินป็อบพูดแบบนั้นเราก็อดที่จะใจหายไม่ได้... จนในที่สุดน้ำตาที่เราพยายามกลั้นไว้มันก็ไหลออกมา....  แต่เราไม่อยากให้ป็อบได้ยินเดี๋ยวป็อบจะไม่สบายใจปล่าวๆ....

“ ป็อบรักปอนะ... รักมากด้วย... จากนี้ไปป็อบคงไม่ได้ดูแลปออีก... ปอต้องดูแลตัวเองดีๆนะ  ถ้าปอมีอะไรให้ป็อบช่วย... ปอบอกป็อบได้ตลอดเลยนะ... ” ป็อบพูด... เราได้ยินก็ยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่..... ทำไมกันนะ... ชีวิตเรามันถึงต้องมีแต่เรื่องให้เสียใจได้ตลอด......

“ อืม.... โชคดีนะ....” เราพูด

“ ครับ.....” ป็อบพูดแล้วก็วางสายไป

เรานั่งอยู่ที่สนามหญ้าหลังหอแล้วนึกทบทวนถึงบทสนทนาที่เราเพิ่งจะคุยกะป็อบเมื่อครู่... ทุกความรู้สึกมันต้องถูกหยุดไว้เพียงแค่คำว่าเพื่อนเท่านั้น.....

“ นี่... ยังเศร้าไม่หายอีกเหรอ....” เสียงใครบางคนพูดขึ้น... ฮัทนั่นเอง...

“ .............................” เราหันหน้าไปมองแล้วก็หันหน้ากลับมาโดยที่ไม่พูดอะไร  เราเช็ดน้ำตาแล้วกำลังจะลุกขึ้นเพื่อกลับห้องตัวเอง

“ อย่าเพิ่งไปดิ... นั่งคุยกันก่อน” ฮัทพูดพร้อมกับดึงมือเราให้นั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิม

“ รักเค้ามากสินะ.... ถึงยังทำใจไม่ได้หนะ.... นี่ก็เกือบจะเดือนนึงแล้วนะ ” ฮัทพูด เราหันไปมองหน้าฮัทโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

“ พวกนั้นมันเป็นห่วงปอมากเลยรู้มั้ย....” พวกนั้นที่ป็อบพูดถึงก็คือเพื่อนๆในกลุ่มเรานั้นแหละ...

“ เค้ารู้....” เราพูด

“ ฮัทเข้าใจนะว่าความรู้สึกที่ปอกำลังรู้สึกอยู่มันเป็นยังไง...  ปอลองมองไปข้างหน้าสิ... อย่าหยุดตัวเองเอาไว้กับเรื่องที่ไม่สบายใจในอดีต  คนเราหนะยังมีอะไรที่ต้องพบต้องเจออีกเยอะ.....” ฮัทพูดด้วยหน้าตาจริงจังอย่างที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน....  นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เรากะฮัทพูดกันแบบมีสาระแบบนี้

“ อืม.... เค้าจะพยายามก็แล้วกันนะ...” เราพูด

“ ทำให้แล้วกัน....  แล้วรู้เอาไว้ด้วยว่ายังมีคนที่เป็นห่วงอีกเยอะ...” ฮัทพูดด้วยท่าทางเขินๆแล้วฮัทก็ลุกขึ้นแล้วพูดต่อว่า

“ ปะ... ขึ้นไปข้างบนกันเหอะ....” ฮัทพูดพร้อมกับยื่นมือมาที่เรา  เราก็เลยเอามือไปจับมือฮัทแล้วก็ลุกขึ้น...เพื่อจะเดินขึ้นไปบนหอ...

“ ติ๊ด... แต๊ด... ติ๊ด...  แต๊ด... .........  ........” เสียงข้อความโทรศัพท์เราดัง..  เราก็เลยปล่อยมือออกจากฮัทแล้วกดดูข้อความ  ฮัทก็หันมามองเราด้วยความสงสัย

“ มาหาเค้าด้วย.... มีเรื่องสำคัญจะคุย   รออยู่ที่สวนหน้าคณะ................ นะ” เราอ่านข้อความที่ส่งมา.... ซึ่งเจ้าของข้อความนั้นคือ..... “ ภีม ”  หลังอ่านข้อความเสร็จเราก็หยุดคิดอยู่แป๊ปนึงว่าจะไปหรือไม่ไปดี  จนฮัทหันมาถามว่า

“ มีอะไรรึป่าว.... ทำไมทำหน้าแบบนั้น..” ทันทีที่เรากำลังจะตอบก็มีข้อความเข้ามาอีกอันนึงซึ่งเป็นของภีมเหมือนเดิม  ข้อความนั้นมีเมื้อหาประมาณว่า.....................

“ กำลังคิดอยู่ใช่มั้ยว่า..... จะมาหรือไม่มาดี....  ภีมขอร้อง... ปอมาเหอะนะ...  ยังไงภีมก็จะรอจนกว่าปอจะมา.............”

“ ใครเหรอ...... มีอะไรรึป่าว...” ฮัทถามเสียงแข็ง...

“ เค้ามีธุระหนะ.... ขอตัวก่อนนะ....” เราพูดแล้วก็เดินออกจากหอเพื่อออกไปที่นัดหมาย...

พอเราเดินไปถึงที่นัดหมาย.................. ซึ่งตรงนั้นมันจะมีที่นั่งอยู่หลายที่  เราก็กวาดสายตามองหาภีม.. ในที่สุดเราก็เห็น  ภีมมันนั่งอยู่ตรงที่ค่อนข้างลับตาคน  เราก็เลยเดินเข้าไปหา...   พอเราเดินไปถึงที่ภีมนั่งอยู่เราก็ลงนั่งตรงข้างๆภีม

“ ปออะไรเหรอ.....” เราถามเสียงเรียบ...

“ ไอ้ป็อบมันทำทำเฮี้ยกับแกใช่มั้ย......” ภีมพูดด้วยท่าทางหัวเสีย

“ ก็ไม่มีอะไรหนิ....” เรายังคงพูดด้วยหน้าตาเฉยเมย

“ ทำไมมีอะไรไม่บอกเค้า...” ภีมพูดด้วยท่าทางน้อยใจ

“ แล้วทำไมต้องบอก....” เราพูด

“ ก็เค้าเป็นห่วงแกหนิ....” ภีมพูดเสียงอ่อยๆ

“ ................................” เราไม่พูดอะไร.... ได้แต่ก้มหน้ามองพื้น

“ ถ้าเค้ารู้ว่าไอ้ป็อบมันจะทำเฮี้ยกับแกแบบนี้เค้าจะไม่ปล่อยแกให้มันหรอก” ภีมพูด

“ รู้ได้ไงว่าเกิดอะไรขึ้น...” เราพูดแต่ไม่ได้มองหน้าภีม

“ อย่ารู้เลย... เอาเป็นว่าเค้ารู้ก็แล้วกัน” ภีมพูด

“.............................................” เราเงียบ  ตอนนั้นเราแทบจะไม่ได้สนใจเท่าไหร่ว่าภีมมันจะพูดอะไร  เพราะในหัวเรามันมีแต่เรื่องของป็อบ

“ ร้องไห้รึป่าว.......” ภีมถาม  ทันทีที่ภีมพูดคำนี้ออกมาเราก็อดที่จะร้องไห้ออกมาอีกไม่ได้  เพราะเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเราก็ยังไม่สามารถจะทำใจได้ในตอนนั้น

“ ถ้าอยากจะร้องก็ร้องออกมาให้หมดเลยนะ.....” ภีมพูดแล้วดึงเราเข้าไปกอดไว้แนบอก  ภีมเอามือมาลูบหัวเราเพื่อเป็นการปลอบโยน  เราก็ร้องไห้อยู่กับอกภีมแบบนั้นเรากอดภีมตอบเพื่อเป็นการบอกให้ภีมรู้ว่าเรายอมรับกับคำปลอบโยนที่ภีมกำลังมอบให้เรา

“  ยังไงแกก็ยังมีเค้านะ.......... เค้าจะดูแลแกเอง...” ภีมพูดแล้วกอดเราไว้แน่นมากขึ้น

สักพักเราก็หยุดร้องไห้.... เราก็เลยผละตัวออกจากอ้อมกอดของภีม  เราเอามือเช็ดน้ำตาออกไป... ทันทีที่เราเอามือออกจากหน้าภีมก็จูบเราในทันที  ตอนแรกเราพยายามที่จะขัดขืนแต่สุดท้ายเราก็ยอมรับรสจูบที่ภีมมอบให้เราโดยดุษฎี  จูบครั้งนั้นมันเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน......

“ หลังจากวันนี้แกอย่าร้องไห้อีกเลยนะ....  ไม่ต้องไปนึกถึงมันอีก.....  ”  ภีมพร้อมกับเอามือมาลูบที่หน้าเรา.... แล้วภีมก็พูดอีกว่า

“ เรากลับมาคบกันนะ....” ความรู้สึกเราที่ได้ยินคำพูดนั้น.... เรารู้สึกว่าเรายังไม่พร้อมที่จะรู้สึกแบบนั้นอีก... เพราะเราเพิ่งจะเจ็บกับความรักมาหมาดๆ  

“ อย่าเลย...... ตอนนี้เค้ายังไม่อยากคบกับใครหนะ...” เราพูด

“ เค้าจะรอก็แล้วกันนะ..... ” ภีมพูด

“ เค้ายังไม่อยากจะมีใครตอนนี้....  ที่ผ่านมาเค้าเจอแต่ความผิดหวัง  เค้าเหนื่อยกับความรักแล้วหละ...” เราพูด

“ ที่ผ่านมาเค้าก็เคยทำให้แกเสียใจ......  เค้าก็ละอายใจนะที่จะขอให้เราคบกันอีก  แต่พอเค้ามารู้ว่าไอ้ป็อบมันทำไม่ดีกะแกเค้าก็ทนไม่ได้อ่ะ...” ภีมพูด

“ ช่างมันเหอะ....”    เราพูด

“ งั้นจากนี้ไปถ้าเค้าโทรหาแกได้มั้ย????” ภีมพูด

“ ก็แล้วแต่แกแล้วกัน...” เราพูด

“ งั้นเค้าจะโทรหานะ.... ส่วนเรื่องที่เค้าขอให้เรากลับมาคบกันหนะ...  เค้าแล้วแต่แกแล้วกัน...  เค้าไม่สนใจแล้วแหละว่าเราจะคบกันแบบไหน  แต่ขอแค่เราเป็นห่วงกันดูแลกันก็พอ” ภีมพูด

“ อืม.....” เราพูด

หลังจากนั้นเราก็แยกกันต่างคนต่างกลับเข้าหอของตัวเอง.................................

“ ดีเนอะคนเรา..... คบที่เดียวสองคน  เวลาเสียใครไปคนนึงก็ยังมีอีกคนคอยมาดูใจ” ทันทีที่เราเดินถึงหน้าหอ  ฮัทก็พูดจากวนประสาทเราในทันที  พอเราได้ฟังไอ้ความรู้สึกดีๆที่ได้คุยกันก่อนหน้านี้ก็หายไปหมด............

“ ว่างจริงนะ... ถึงมีเวลามาคอยตามดูคนอื่นหนะ” เราพูดพร้อมกับหันไปมองหน้าด้วยความโมโห

“ ไม่ได้ตามซะหน่อย.... ก็จูบกันประเจิดประเจ้อขนาดนั้น... ป่านนี้เค้าเห็นกันทั้งมอแล้วมั้ง”  ฮัทพูดด้วยเสียงกวนๆ

“ อย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัวได้ป่ะ.....” เราพูดด้วยท่าทางหัวเสีย

“ ไม่ได้อยากยุ่งซะหน่อย...  ก็เห็นร้องไห้ฟูมฟายขนาดนั้น  แต่ช่างเหอะ.... ก็มีคนมาคอยดูใจแล้วหนิ” ฮัทพูด

เราหันไปมองฮัทด้วยท่าทางหงุดหงิดแล้วเราก็เดินเข้าหอไปไม่อยากจะมาต่อปากต่อคำกะมัน  

เราเดินไปที่ห้องของน็อตและบิวซึ่งเป็นห้องที่รวมตัวของกลุ่มเราเพราะห้องมันอยู่กันแค่สองคน

“ มาแล้วเหรอ..... หายไปไหนมาเนี่ย  ” เติ้งถามขึ้นมาโดยที่ในมือถือไพ่อยู่  กิจวัตรประจำวันของพวกเราเวลาว่างๆก็คือ... เล่นสลาฟน่ะเอง

“ ไปเดินเล่นมาหนะ....” เราพูด

“ แหมๆ... ไปกะใครมาเนี่ย...  ไปกะฮัทป่าว  เห็นหายไปกันทั้งคู่เลย ” บิวถามเรา

“ ป่าวๆ เราคนเดียวหนะ ” เราพูด

“ มะ... ลงมาเล่นด้วยกัน” แช็ปพูด

พอเราลงนั่งเล่นสลาฟได้สักพักฮัทมันก็เดินเข้ามา....  

“ เขยิบหน่อยดิ.... เล่นด้วย” ฮัทมันพูดอยู่ข้างๆระหว่างเรากะบิว

“ งั้นเราไปนอนก่อนนะ.... ง่วงแล้วหนะ” เราพูดแล้วก็ลุกขึ้น... รำคาญฮัทหนะ

“ อ้าวคืนนี้ไม่นอนด้วยกันเหรอ...” น็อตถามเรา

“ ไม่ดีกว่า.... ไม่อยากนอนเบียดกันหนะ ” เราพูด  จริงๆไม่ใช่ย่างที่เราพูดหรอก  เราแค่อยากนอนคิดไรคนเดียวอ่ะ

“ เออๆงั้นเรากลับด้วยดิ... จะได้เดินไปพร้อมกัน” เติ้งพูดแล้วก็ลุกขึ้นเดินมาที่ประตูพร้อมเรา

“ แช็ป... คืนนี้แกนอนห้องนี่ใช่มั้ย” เติ้งหันไปถามแช็ป  คือมันสองคนอยู่ห้องเดียวกันหนะ... ซึ่งอยู่ติดกะห้องเรา  ( อยู่ชั้นสามหนะ) ส่วนที่เหลือมันอยู่ชั้นสองกันหมด

“ อืม....” แช็ปตอบ

“ งั้นไปนะ....” เรากะเติ้งก็เดินขึ้นมาแล้วก็แยกย้ายกันเข้าห้องนอน

คืนนั้นเป็นอีกคืนที่เรานอนหลับยากซะเหลือเกิน  ในสมองยังคงคิดถึงเรื่องป็อบแถมยังมีเรื่องภีมอีกเรื่องนึง....... พรุ่งนี้แล้วสิ... ที่เค้าทั้งคู่จะหมั้นกัน....
เรานอนคิดไปคิดมา... วกวนไปมา....  บางที่ก็ร้องไห้บ้าง....  จนหลับเราไปตอนไหนก็ไม่รู้

###################################################################

จบแล้วๆ.............. อีกตอนนึง...................

klans_821

ขอบคุณครับ

HRHPrince

เอ้ะยังไง

boolle2525

ขอบคุณนะคับ