ประสบการณ์นักเรียนแลกเปลี่ยน 1 ปีในครอบครัวชาวฝรั่งเศส (EP.9)

SFdrink2731

กรี้ง...กรี้ง...เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น ด้วยความตกใจ ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในความมืดของห้องนอนที่ผมไม่คุ้นเคย หัวของผมมึนอยู่เล็กน้อยก่อนจะนึกขึ้นได้อีกทีว่ากำลังนอนอยู่ที่บ้านของควินติน ผมค่อยๆลุกออกจากเตียงและจึงรู้ได้ว่าอากาศตอนเช้าของประเทศฝรั่งเศสนั้นหนาวเอาซะมากๆโดยเฉพาะกับการที่ผมนอนโดยไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ผมเปิดโคมไฟตั้งโต๊ะเล็กๆที่หัวเตียงให้เห็นทางในห้อง ว่าแล้วผมจึงเดินไปเปิดกระเป๋าเป้และเอาเสื้อผ้ากับเครื่องอาบน้ำที่จำเป็นจะต้องใช้ออกมา แต่ทว่าห้องนอนของผมที่บ้านของควินตินนั้นไม่ได้มีห้องน้ำภายในตัวห้องเหมือนกับห้องนอนที่บ้านของอาอเล็ก ทำให้ผมต้องยอมทนเดินฝ่าอากาศหนาวเย็นนั้นออกมานอกห้องนอน ผมให้ผ้าขนหนูพันรอบเอวเพื่อกันท่อนล่างของผมที่กำลังอยู่ในสภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่นงัวเงียอยู่ตามประสาผู้ชายเวลาเพิ่งตื่นนอน ผมแง้มประตูเปิดอย่างเบามือเพื่อไม่ให้เสียงบานประตูนั้นดังมากจนไปปลุกคนอื่นในบ้าน หลังจากนั้นจึงค่อยๆก้าวออกมาจากห้องและเดินตรงไปที่ห้องน้ำ  แต่เมื่อเดินมาอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ ผมก็ได้ยินเสียงน้ำมาจากในห้องเหมือนกับว่ามีคนกำลังอาบน้ำอยู๋ในนั้นอยู่ ผมจึงไม่สามารถเข้าไปใช้ห้องน้ำได้ทันทีในตอนนี้ ผมถอนหายใจแล้วค่อยๆย่างกลับมาที่ห้องนอนของตัวเองให้เบาที่สุด
"ท็อป"​ เสียงหนึ่งเรียกผมจากด้านหลัง เป็นเสียงเรียกเบาๆที่เหมือนกับเสียงกระซิบ ผมสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจเพราะภายในบ้านนั้นก็เงียบสนิทอยู่ ผมหันไปมองต้นเสียงนั้นจึงทำให้รู้ว่าควินตินกำลังยืนเรียกผมอยู่จากประตูห้องของเขาที่ผมเพิ่งเดินผ่านมา "มีคนอยู่ในห้องน้ำหรอ"
"อืม" ผมพยักหน้าตอบ
"เข้ามาอาบน้ำที่ห้องผมก่อนก็ได้ เดี๋ยวไปไม่ทันรถบัสโรงเรียน"
ว่าแล้ว ผมจึงเดินตามควินตินเข้าไปในห้องนอนของเขาที่มีห้องน้ำภายในห้อง ควินตินบอกผมให้รีบอาบน้ำเพราะว่าควินตินตอนนี้ก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาบอกว่าต้องรีบกว่าตอนอยู๋ที่บ้านลูซี่อีกเพราะว่าป้ายรถบัสที่ผ่านใกล้บ้านของควินตินที่สุดนั้นเป็นป้ายรถบัสต้นทางและรถบัสจะผ่านที่ป้ายนั้นเช้ากว่าที่ผ่านป้ายที่บ้านลูซี่มากๆ ผมพยักหน้ขณะที่ควินตินเดินออกจากห้องนอนของเขาพร้อมกับบอกว่าจะไปเตรียมอาหารเช้าให้ หลังจากกองเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนเอาไว้ภายในห้องนอนของควินตินแล้ว ผมก็รีบเข้าไปอาบน้ำตามที่ควินตินบอกทันที ผมต้องอาบน้ำด้วยความเร่งรีบเอามากๆถึงแม้ว่าน้ำจะเย็นและอากาศจะหนาวมากๆก็ตาม
นี่ผมกำลังจะต้องไปเจอหน้ากับลูซี่อีกแล้วหรอ...แล้วผมจะอธิบายกับลูซี่ยังไงที่ผมมานอนค้างบ้านของควินตินโดยที่ไม่ได้บอกก่อน...แล้วลูซี่จะทำอะไรผมอีกรึเปล่า...แล้วอาอเล็กจะทำอะไรผมอีกรึเปล่า

เมื่ออาบน้ำเสร็จ ผมจึงรีบออกมาเช็ดตัวและแต่งตัวภายในห้องนอนของควินติน เวลานี้เริ่มเช้ามากขึ้นแล้วทำให้มีแสงในห้องนอนมากขึ้นทำให้ผมเห็นสภาพของห้องน้ำที่รกรุงรังไปหมด มีทั้งกางเกงในที่ถอดแล้วม้วนขดเป็นเกรียวกองอยู่ทั่วทั้งห้อง เศษอาหาร และกองเสื้อผ้าที่ใส่แล้วพาดไปมาตามเตียงและโต๊ะเก้าอี้เต็มไปหมดจนผมแทบไม่มีที่เดินภายในห้อง ผมมองจ้องไปที่ซากกางเกงในเหล่านั้นอยู๋นานเพราะเนื่องจากมันเป็นสีขาวทำให้เห็นว่าที่เป้ากางเกงในนั้นมีคราบเหลืองของฉี่อยู่ ผมอยากจะลองแตะและดมกลิ่นมันบ้างซักครั้ง แต่ไม่...สิ่งที่ผมต้องทำตอนนี้ก็คือการรีบแต่งตัวให้เสร็จและลงไปกินข้าวเช้ากับควินติน นี่หรือว่าเหตุผลที่มีความคิดแย่ๆแบบนี้เกิดขึ้นมาในหัวของผมแล้วคือผมกำลังหลงรักควินตินเข้าเอาซะมากๆ

"ท็อป" อยู่ดีๆขณะที่ผมกำลังแต่งตัวอยู่นั้น ควินตินก็เปิดประตูห้องเข้ามาโดยที่ผมยังไม่ได้ใส่กางเกงเลย
"เชี่ย" ผมอุทานเป็นภาษาไทยด้วยความตกใจ ทำให้ควินตินเหวอไปแต่เขาก็ดูพอจะเข้าใจได้บ้างว่าผมยังโป้อยู่ในห้อง แต่ควินตินก็ไม่ได้มีท่าทีจะรังเกียจแต่อย่างใด อันที่จริงเขากลับเปิดประตูห้องเข้ามาโพล่งๆในขณะที่ผมรีบหยิบกางเกงออกมาสวม
"ไม่ต้องตกใจหรอก ก็อย่างที่บอกว่าของนายมันเล็ก มองยังไงก็เห็นไม่ชัดหรอก" ควินตินยิ้มมุมปาก "จะมาบอกว่าไม่ต้องรีบแล้วก็ได้"
"ห้ะ ทำไมล่ะ" ผมถาม
"โถ่ว ก็นายช้าซะขนาดนี้อ่ะไปยังไงตอนนี้ก็ไม่ทันรถบัสอยู๋แล้ว เดี๋ยวผมจะขี่มอเตอร์ไซค์ไปกัน"

\\"เกาะไว้แน่นๆนะ" ว่าแล้วควินตินก็ขับมอเตอร์ไซค์ออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว ผมที่นั่งซ้อนท้ายอยู๋นั้นไม่ได้รู้สึกกลัวเลยแม้แต่นิดแต่กลับชอบเสียมากกว่าเวลาที่ควินตินยิ่งขับมอเตอร์ไซค์เร่งความเร็วมากขึ้นๆ เหมือนกับว่าเลือดนักซิ่งมันแล่นพล่านในตัว และผมเองก็รู้สึกว่าผมสามารถไว้ใจควินตินได้ทุกอย่าง ผมเลื่อนมือมาเกาะที่เอวควินตินไว้แน่น ไม่ได้เพราะความรู้สึกกลัวแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะความรู้สึกอยาก อยากที่จะสัมผัสจะรัดตัวของเขาเอาไว้ให้แน่นที่สุด จนผมแทบไม่รู้ตัวเลยว่าที่จริงแล้วผมกำลังกอดควินตินเอาไว้แน่นๆ
"นิ ทำอะไรอ่ะ" ควินตินอุทานแต่ผมแทบไม่ได้สนใจเพราะเสียงลมและเสียงเครื่องยนต์มอเตอร์ไซค์นั้นดังกลบเสียงพูดของควินตินจนหมด

ชนบทที่มีรถแล่นไปมาน้อยอยู่แล้วนั้นทำให้ผมตื่นตาตื่นใจกับทิวทัศน์ข้างทางได้ตลอดเวลา โดยเฉพาะเวลารุ่งเช้าแบบนี้ที่ดวงอาทิตย์กำลังขึ้นพ้นขอบฟ้าเต็มดวง ควินตินขับพาผ่านมาทางทะเลสาบที่ผมแทบไม่ได้สังเกตเห็นเลย เพราะในเวลาปกติที่รถบัสขับผ่านนั้นท้องฟ้ายังมืดอยู่ แต่ตอนนี้ที่ดวงอาทิตย์กำลังขึ้นที่หลังภูเขาและแสงอาทิตย์ที่สาดมากระทบกับผิวน้ำของทะเลสาบนั้น ถึงแสงจะจ้าเข้าที่ใบหน้าของผมจนผมไม่กล้ามองมันนานๆ แต่ว่าจิตใจของผมนั้นกลับรู้สึกสงบร่มรื่นอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผมมานานแล้ว เหมือนกับว่ามันเป็นช่วงเวลาที่มีความหมายมากๆ เหมือนเป็นจุดหมายปลายทางของอิสรภาพที่ผมตามหาและได้สัมผัสมันแล้ว ณ ตอนนี้

พวกเรามาถึงโรงละครที่วันนี้ควินตินต้องซ้อมละครต่อเพียงแค่ไม่กี่นาทีก่อนเวลาเข้าเรียน ควินตินเองก็พาผมไปเก็บของที่ห้องล็อคเกอร์อย่างรีบร้อนเพราะกลัวจะไปเริ่มซ้อมกับเพื่อนๆไม่ทัน ผมเองก็รู้สึกผวาอีกครั้งขณะเดินเข้าไปในห้องหลังเวทีของโรงละคร ที่ๆนักแสดงทุกคนกำลังวอร์มอัปเตรียมตัวสำหรับซ้อมแสดงต่อ และที่สำคัญที่สุด ผมกลัวที่จะต้องเจอหน้าลูซี่อีกที่นี่ แต่โชคยังดีที่เมื่อผมมองไปรอบๆห้องแล้วนั้น ลูซี่ไม่ได้อยู่ด้วย

"วันนี้นายมาเป็นคอสตูมให้ผมเหมือนเดิมนะ" ควินตินเอ่ยขณะวางกระเป๋าและถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็ว
"ห้ะ ไม่" ผมรีบปฏิเสธทันที เพียงเพราะไม่อยากเจอหน้าลูซี่อีก "เดี๋ยวก็ไม่รู้เรื่อง ลืมเปลี่ยนชุดอีกหรอก"
"ไม่หรอก" ควินตินรีบพูดสวนแล้วจึงหยิบชุดหมายเลข1ออกไปสวมด้วยตัวของเขาเอง "วันนี้ซ้อมฉากเดิมนะ ยังไงนายก็คงจะรู้คิวอยู่แล้วหนิ" ผมถอนหายใจด้วยความไม่สบายใจ ผมไม่อยากต้องไปเจอหน้าลูซี่อีกเลย

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วนั้น ควินตินก็รีบวิ่งออกไปแสตนด์บายที่ข้างเวทีทันทีพร้อมกับตะโกนให้ผมไม่ลืมชุดหมายเลข2ไปเปลี่ยนไปเขา และเมื่อควินตินไปถึงข้างเวทีแล้วนั้น ไฟของโรงละครก็ดับลงทันทีเป็นการส่งสัญญาณเริ่มการซ้อม ผมเองก็รู้หน้าที่แล้วว่าจะต้องเตรียมชุดไปเปลี่ยนให้ควินตินก็รีบไปหยิบชุดหมายเลข2ที่ราวชื่อควินตินมาถือเอาไว้ในมือ แล้วเดินไปรอที่ข้างเวที ผมยืนมองควินติน นักแสดงรูปหล่อของละครปีนี้ แสดงอยู่ แสงไฟที่สาดส่องมาบนใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของเขาแม้จะไม่ได้แต่งหน้าแต่อย่างใดก็กลับทำให้เขาดูเปล่งประกายอย่างเป็นธรรมชาติและน่าหลงใหลเป็นที่สุด

"ท็อป" เสียงหนึ่งเรียกผม
"มากาเร็ต"
"วันนี้มาทำคอสตูมหรอ" มากาเร็ตถามผม แต่ก่อนที่ผมจะเอ่ยตอบอะไรเธอก็พูดขึ้นว่า "เป็นเด็กใหม่แล้วได้มาทำงานในนี้รวดเร็วแบบนี้อ่ะ ระวังตัวนะ นายก็รู้ว่านายไม่สมควรจะได้ทำในสิ่งนี้ และไม่สมควร... ควินตินไม่ใช่เกย์ นายก็รู้ เลิกเล่นป่วนประสาทกับเขาได้แล้ว ระวังจะเสียใจ" พูดจบมากาเร็ตก็เดินหายไปในหมู่เบ็คเสตจที่ยืนดูนักแสดงทำการแสดงอยู่ข้างเวทีนั้นด้วย หัวใจของผมสั่นแรงมากๆ ทำไม...ทำไมมากาเร็ตถึงรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับควินตินได้ล่ะ? หรือว่าควินตินเป็นคนเอาไปบอกมากาเร็ตด้วยตัวของเขาเอง แต่...เขาจะบอกให้มันได้อะไรขึ้นมาในเมื่อเขาเองคือคนที่เสียหายที่สุดถ้ามากาเร็ตนี้ หรือว่า...ลูซี่

5 4 3 2 1 fade out
ฉับพลันนั้นเอง ไฟในโรงละครก็ดับลง นักแสดงจึงรีบวิ่งเข้ามาที่ข้างเวที ผมเองก็รีบวิ่งเข้าไปหาควินตินทันทีเพื่อเอาชุดไปให้เขาเปลี่ยน
"ทำไมมันรัดแปลกๆล่ะ" ควินตินทัก "มันควรจะใส่ง่ายกว่านี้หนิ หรือว่าไม่ใช่ชุดของผมอีก"
"บ้า ก็หยิบมาจากราวที่ชื่อของนายแล้วไง" ผมเถียง แต่ควินตินเองก็ไม่มีเวลาที่จะตรวจดูชุดอีกและเพราะแสงไฟนั้นมืดสลัวไปหมดทำให้ไม่สามารถมองเห็นชุดที่ตัวเองใส่อยู่ได้

5 4 3 2 1 fade in
เมื่อทอมให้สัญญาณไฟ เพียงไม่กี่วินาทีก่อนหน้านั้นควินตินก็รีบวิ่งออกไปยืนแสตนด์บายบนเวทีรอให้เปิดไฟบนเวทีทันที แต่เมื่อไฟเปิด เรื่องที่บนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ทุกคนในโรงละครถึงกับต้องร้องตะโกนออกมาเพราะว่าชุดที่ควินตินใส่อยู่นั้น ถึงจะเป็นชุดของควินตินเองก็จริง แต่ที่น่าตกใจคือบริเวณก้นนั้นขาดเป็นรูกว้างจนมองเห็นก้นของเขาที่สาดแสงไฟของเวทีขาวเนินได้อย่างชัดเจน รวมทั้งยังมีรอยขาดที่ด้านหน้าที่เป้ากางเกงของควินตินเองทำให้เห็นควยของควินตินที่มีขนาดใหญ่มากๆนั้นนูนออกมาเป็นท่อนอย่างชัดเจนเช่นกัน

ไม่นานหลังจากที่ทอมสังเกตเห็นสิ่งนี้เกิดขึ้น เขาก็สั่งหยุดการซ้อมการแสดงแล้วให้ปิดไฟบนเวทีและสั่งให้นักแสดงทุกคนเข้าไปหลังเวทีให้หมด ทอมเองก็เดินขึ้นมาบนเวทีจากบันไดข้างเวทีด้วยท่าทางโกรธเคือง
"นายทำอะไรของนาย" ควินตินรีบวิ่งเข้ามากระซิบผมพร้อมกับดึงเสื้อลงมาบังควยและบั้นท้ายของเขาไว้
"ควินตอน ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจนะ ผมไม่ได้เป็นคนทำนะ
"ใครดูแลคอสตูมของควินติน" ทอมตะโกนขึ้นท่ามกลางเสียงชุลมุนของแบคเสตจ
"คนนี้ไง" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยตอบทันที ต้นเสียงนั้นคือคนที่ผมรู้สึกประหลาดอย่างมากที่สุด มากาเร็ตยืนอยู่และชี้นิ้วมาที่ผม "เด็กใหม่ ที่ไม่รู้เรื่อง"
"นาย ทำอะไรกับชุดนักแสดง" ทอมที่โมโหมากเดินเข้ามาใกล้ผม "นายออกไปเลยนะ รู้มั้ยว่าชุดแสดงนั้นราคาแพงแค่ไหน นายเพิ่งมาใหม่เรื่องอะไรมาดูแลเป็นแบคเสตจได้"
ผมไม่สบตาของทอมเลยแม้แต่นิด จากที่ปกติถ้าตอนอยู่ที่ประเทศไทยและโดนครูด่าผมคงยืนหน้าสลอนสู้เต็มที่แล้ว แต่หลังจากผ่านเรื่องราวเลวร้ายที่กระทบจิตใจผมแรงๆมานั้น ผมกลับกลายเป็นคนที่อ่อนแอลงมาก ผมมองไปที่ควินติน สายตาของเขาก็ดูโกรธเคืองเช่นเดียวกันทอม
"นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกใช่มั้ย ครั้งที่แล้วก็เอาชุดผิดมาให้นักแสดงใส้ อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ" ทอมยังคงพูดต่อ "ออกไปได้เลย เลิกมาเกะกะที่นี่ได้แล้ว กลับไปเรียนภาษาให้ได้ก่อนแล้วค่อยเสล่อมาที่นี่" ผมที่อ่อนแอลงนั้นเองไม่รู้สึกถึงการต่อสู้กลับเลย ได้แต่ก้มหน้ารับฟังคำพูดของทอมนั้น แต่ถึงแม้หูผมจะได้ยินเสียงนั้นก็ตามแต่หัวของผมนั้นกลับไม่ได้คิดประมวลถึงคำพูดนั้นเลยด้วยซ้ำ ในหัวของผมนั้นน่ะหรอ มีแต่ความผิดหวัง ผมกลับรู้สึกว่าการหนีออกจากบ้านมาตามลำพังเป็นความผิดพลาดของผม ผมเองที่รู้สึกว่าตัวเองได้รับอิสรภาพที่ผมตามหามานานนั้นมาแล้วกลับรู้สึกว่าอิสรภาพนั้นไม่ใช่สิ่งที่จะอยู่กับผมตลอดไป มันเป็นสิ่งที่ผมไขว่คว้าโดยที่ไม่เคยนึกเลยว่าเมื่อได้มันมาจะรักษามันไว้ได้อย่างไร อิสรภาพของผมเป็นคนที่ชื่อควินตินนี้รึป่าว ผมเองก็ยังไม่แน่ใจ แต่ถ้าผมไม่สามารถเก็บรักษามันไว้ได้อีกล่ะ ผมอาจจะต้องเลิกค้นหาและสร้างมันด้วยตัวของผมเอง... ผมโยนเสื้อผ้าตัวเก่าของควินตินที่ผมถืออยู่นั้นลงและวิ่งหนีออกมาจากโรงละครนั้นโดยไม่ได้กลับไปเอาสัมภาระตัวเองที่ห้องล็อคเกอร์ก่อนเลยเสียด้วยซ้ำ ความรู้สึกนี้กลับมาไล่ตามผมอีกครั้ง ความรู้สึกของการหนี หรือที่จริงแล้วผมน้ันขี้ขลาดและการหนีปัญหาก็คือหนทางการแก้ไขปัญหาที่ดีที่สุดที่ผมจะทำได้ หรือที่จริงแล้วทุกปัญหาไม่จำเป็นต้องได้รับการแก้ไข หรือปัญหานั้นอาจจะไม่ใช่ปัญหาเลยตั้งแต่แรก แต่มันแค่เกิดจากตัวของผมเอง ใช่...หรือตัวของผมเองนั่นแหละที่เป็นปัญหา ผมไม่สามารถหยุดความคิดที่ไม่เป็นเรื่องเป็นราวในหัวของผมได้ จะทำอย่างไรดี ผมวิ่งและวิ่งต่อไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน กลับไปบ้านอาอเล็กก็ต้องยอมเป็นเครื่องระบายทางเพศให้กับอาและอาจจะรวมถึงคนอื่นๆภายในบ้านไปแล้วด้วยตอนนี้ จะกลับเข้าไปหาควินตินก็ต้องเจอกับคนอื่นๆในโรงละครที่คงจะเกลียดผมเอาเข้าทุกคนแล้วตอนนี้ และไหนจะควินตินที่ผมเองกลับรู้สึกว่าเขาไม่สามารถช่วยเหลืออะไรผมได้อีกแล้วตอนนี้ ผม...ผมกลายเป็นคนไม่มีที่พึ่งอีกครั้ง หรือนี่คือตัวผมที่แท้จริง ตัวผมที่ไร้ค่าและไม่ว่าจะทำอะไรเป็นอะไรก็ไม่เคยมีคนเห็นคุณค่านั้นเอง ผมพยายามนึกหาหนทางและผมก็พยายามาหาที่ที่ผมจะสามารถสงบสติอารมณ์และหาทางออกจากปัญหานี้ไปให้ได้

\\
เสียใจ...ความรู้สึกเดียวตอนนี้ที่ผมมีคือความเสียใจ ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังก้าวเข้าสู่ความผิดพลาดที่ใหญ่หลวงที่สุดในชีวิต และไม่มีวันที่จะกลับแก้ไขได้อีกเว้นเสียแต่ว่าจะเดินหน้าต่อ ผมมองไปที่มากาเร็ต เธอเหมือนกับเป็นคนละคนกับที่ผมเคยรู้จัก มากาเร็ตเป็นคนที่น่ารักและมักมีน้ำใจต่อผู้คนเสมอซึ่งตรงกันข้ามกับคนที่ยืนอยู่ต่อหน้าของผมตอนนี้ ท็อปเองที่กำลังโดนว่าอย่างหนักแต่ผมกลับไม่สามารถช่วยเหลือปกป้องเขาได้อีกเลยจนกระทั่งเขาวิ่งหนีไปโดยที่ไม่ได้มองหน้าผมเลย ผมเสียใจมากๆ ผมเสียใจกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น หรือมันจะเป็นความผิดพลาดของผมที่ไม่ได้ดูแลท็อปให้ดีพอ
"โอเคทุกคน กลับมาซ้อมต่อนะ" ทอมเอ่ยหลังจากที่ท็อปวิ่งออกไปจากหลังเวทีแล้ว
"ทอม" ผมเรียก "ผมขอเวลาไปดูเด็กเมื่อกี้หน่อยได้มั้ย เขาน่าจะเสียใจมาก"
"ควินติน เราไม่มีเวลาแล้วนะ เดี๋ยวก็จะหมดชั่วโมงเรียนแล้ว" แต่ทอมปฏิเสธ
"ใช่ค่ะ" และมากาเร็ตก็พูดแทรกเข้ามา เธอค่อยย่างก้าวเข้ามายืนจ้องตาผมด้วยความโกรธเคือง "ถ้านายสนใจคนๆนึงมากกว่าการแสดงของภาคล่ะก็ ไม่อยากเล่นบทนี้แล้วก็ได้นะ"
"มากาเร็ต ทำไมเธอถึงเป็นคนแบบนี้ไปได้"
"ควินติน...นาย...ชั้นน่ะผิดพลาดเองที่ไปหลงรักคนอย่างเธอ และไว้ใจคนอย่างเธอ"
5 4 3 2 1 fade out ทอมที่กำลังเดินออกไปนั่งที่ที่นั่งผู้กำกับโชว์ตามเดินก็ตะโกนขึ้นเสียงดัง และแล้วไฟในโรงละครก็ถูกปิดมืดลงอีกครั้ง
"ถ้านายสนใจเด็กคนนั้นมากกว่าชั้นล่ะก็...ตามไปเลยซิ" มากาเร็ตเอ่ยแล้วจึงเดินออกไปแสตนบายบนเวทีแสดง
5 4 3 2 1 fade in ทอมตะโกนให้สัญญาณอีกครั้ง ไฟบนเวทีฉายขึ้นให้ผู้ชมได้เห็นนักแสดงอย่างชัดเจน
"อ้าว" ทอมอุทาน "ควินติน บทของนายต้องออกมาฉากนี้นะ รู้แล้วไม่ใช่หรอ" ผมเองที่ยืนอยู่ตรงข้างเวทีนั้นกลับรู้สึกว่าไม่ว่าผมได้เลือกที่จะทำความผิดพลาดไปแล้ว ไม่ว่าผมจะเลือกเดินหนีออกไปตอนนี้เพื่อช่วยเหลือท็อปที่กำลังอ่อนแอหรือเดินออกไปเพื่อแสดงในตอนนี้และปล่อยให้ท็อปวิ่งหนีไปโดยไม่มีที่พึ่งในเมืองที่เขาเองก็ยังไม่รู้จักดี ผมคิดว่าไม่ว่าผมจะเลือกทางไหนมันก็คือความผิดพลาดที่ผมทำเอาไว้และต้องตามเช็ดชำระทั้งนั้น แต่ถ้าหากว่าละครเรื่องนี้สามารถกลับมาแก้ไขได้ ความรู้สึกของท็อปตังหากที่เอากลับคืนมาไม่ได้แล้วถ้าหากโดนทำลาย ผมจึงหันหลังและวิ่งออกมาจากโรงละครทันทีโดยไม่ได้สนใจเสียงเรียกของทอมที่ตะโกนมาจากด้านหน้าเวทีเลยแม้แต่อย่างใด

"ท็อป" ผมตะโกนเรียกหาท็อปทันทีที่ออกมาจากโรงละครได้ "นายอยู่ไหน" แต่เนื่องจากว่าเมืองที่ผมเรียนอยู่นั้นไม่ใช่เมืองที่เจริญอะไรทำให้ช่วงเวลาบ่ายในเมืองไม่ได้มีคนเดินไปมาบนท้องถนนอยู่เยอะ แต่นั่นก็ทำให้ผมได้รู้ว่าท็อปไม่ได้อยู่แถวนี้แล้ว ผมจึงรีบวิ่งออกตามหาไปตามถนนที่อยู่ติดกับโรงละคร ผมมองไปทั่วๆโดยที่จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าท็อปใส่เสื้อผ้าอะไรในวันนี้และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถนนที่ผมกำลังวิ่งตามหาท็อปอยู่นั้นเป็นถนนเส้นที่ท็อปผ่านมาแล้วรึป่าว หรือมันกำลังพาผมให้ออกห่างจากท็อปให้ไกลมากกว่าเดิม
"นายอยู่ไหนน่ะ" ผมตะโกนเรียกหาอีก โทรศัพท์หรือแม้แต่สิ่งของอื่นๆที่จะสามารถช่วยติดต่อท็อปได้นั้นผมก็ไม่ได้เอาออกมาจากโรงละครด้วยเพราะความรีบร้อน ผมเองก็ไม่รู้ตัวเหมอนกันว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ยิ่งวิ่งต่อก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังทำความผิดพลาดมากขึ้นอีกแต่หันหลังกลับไป พวกเขาก็ไม่ได้มีอะไรสำคัญเท่ากับท็อปอีกแล้วตอนนี้สำหรับผม ผมวิ่งออกตามหาอยู๋นานแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอตัวหรือเห็นใครที่ลักษณะใกล้เคียงกับท็อปเลย ผมเริ่มล้าและหมดแรงจนต้องค่อยๆเดินอย่างช้าๆแทนพร้อมกับหายใจอย่างเหนื่อยหอบ และแล้วผมก็หยุดนั่งพักที่ม้านั่งริมถนน ค่อยๆสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อให้ร่างกายตัวเองได้หายเหนื่อย ผมหลับตาลงและในวินาทีนั้นความรู้สึกเสียใจก็แล่นเข้ามาอีกครั้ง น้ำตาหรอ...นี่ผมกำลังร้องไห้ ผมเสียใจ มันคือความผิดพลาด แต่ผมจะพยายามแก้ไขมันและใช่ ผมกลับรู้สึกว่าผมสูญเสียท็อปไปไม่ได้

"นายอยู่ไหนน่ะ ผมขอโทษนะ ผมขอโทษที่ดูแลนายไม่ดีพอ ขอร้องล่ะ อย่าพึ่งหนีไปนะ" ผมได้เพียงแต่บ่นพรึมพรำกับตัวผมเองจนกระทั่งแสงอาทิตย์เริ่มส่องเข้ามาใกล้ขึ้นบนใบหน้าของผม ผมลืมตาขึ้นและมองลอดผ่านแสงอาทิตย์จ้าๆนั้นไป เมืองนี้ยังคงเป็นเมืองที่ใหม่มากๆสำหรับท็อปและเขาไม่มีทางไปที่ไหนที่เขาไม่คุ้นเคยมาก... ท็อป ผมกำลังตามหานายอยู่นะ ผมขอโทษ... ผมทำได้เพียงแต่หวังว่าท็อปจะให้อภัยผม และถ้าท็อปอยากจะทำแบบนั้นจริงๆ ก็มีที่เดียวเท่านั้นที่ท็อปรู้ว่าเมื่อมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น ผมก็จะตามหาตัวเขาได้จากที่แห่งนี้

topto

ตามต่อสนุกมาก

nuangnut1996

ขอบคุณครับ

takeshi

ขอบคุณครับ

Mite

ขอบคุณมากเลยนะครับ
สนุกมากเลย
ผูกเรื่องได้น่าสนใจมากด้วย
จะติดตามต่อไปเรื่อยๆนะครับ

thai_boys

ขอบคุณมากๆครับ

lovelovena

ขอบคุณครับ

testuser886

ทอปหนีอีกแล้ว ขอบคุณมากคับ

69c0f4d6cc5579e

ขอบคุผณครับ

mamisan1179

ขอบคุณครับ

Oaktaku

ขอบคุณครับ

ceva

ขอบคุณครับ

naeXnote

ขอบคุณครับ

Chaws07

ขอบคุณครับ

Lk48

สนุกมากครับ

tjkung

ข อ บ คุ ณ ค รั บ

Earthz_xx

ขอบคุณครับ

:black:magic:

Krassakorn

รอตามอ่านตอนต่อไป