แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Hot_hormone เมื่อ 2020-10-13 18:00
ความเดิมทั้งหมด
ไอ้เหี้ยเหม่ง ทาสทหารบอดี้การ์ดในวัย 18 ปี ถูกเรียกขึ้นมาใช้งานที่โลกชั้นกลางด้วยคำสั่งของคุณหนูวิน เด็กหนุ่มที่รักสนุกสุดเหวี่ยง นอกจากเรื่องบนเตียงที่ต้องโดนจัดโหดเล่นทาสเต็มขั้น ไอ้เหี้ยเหม่งยังต้องเข้าร่วมประลองชิงมงกุฎทองคำที่ไอ้พวกเด็กอภิสิทธิ์ชนจัดกันแบบลับ ๆ ผู้เข้าท้าชิงก็มาจากค่ายฝึกทาสทหารค่ายอื่นที่เป็นตัวท๊อปทั้งนั้น มีแต่ไอ้เหี้ยเหม่งที่ยังอ่อนหัดกุ๊กไก่ ทั้งหมดก็เพราะไอ้เด็กวินปากดี เสือกท้าทายว่า บอเตโล่ หรือ ค่ายฝึกของไอ้เหี้ยเหม่ง ยังฝึกไก่ได้เก๋ากว่าค่ายฝึกง่อย ๆ ของผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ งานนี้ไม่หมูสำหรับหน้าอ่อนแต่ตัวใหญ่ล่ำยักษ์อย่างไอ้เหี้ยเหม่ง แต่อย่างน้อยไอ้เหี้ยเหม่งก็ยังรุ่นพี่ทาสทหารที่เป็นบอดี้การ์ดให้คุณหนูโน เพื่อนรักของไอ้เด็กวิน มาเป็นพี่เลี้ยงให้ ชื่อว่า ไอ้เฮียเหมา ชื่อของ ไอ้เฮียเหมาเป็นที่รู้จักถึงความอึดทรหดกันดีอยู่แล้ว แล้วให้เป็นพี่เลี้ยงไอ้เหี้ยเหม่งที่ย่อมลงให้ใครที่ไหนก็ปวดสมองฉิบหาย ตอนนี้ผ่านมาแล้วสองงานประลอง คราวนี้ถึงทีที่ไอ้เหี้ยเหม่งต้องแข่งกับผู้ท้าชิงคนใหม่อีกครั้ง
ความเดิมตอนที่แล้วทั้งหมดได้ที่ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามมาตลอดสี่ปีนะครับผม
ประเภทของนิยาย เรื่องแต่ง - ต้นฉบับ - โจ๋งครึม - ไซไฟแฟนตาซี - ซาดิสต์ และ มาโซคิสต์ - คอมเมดี้ - ดราม่า Bara - Shota - Yaoi
- 26 -
" คืนวันนี้งั้นเหรอ ! " ไอ้เด็กวินร้องเสียงหลง หลังจากไอ้เด็กโนเพื่อนยากโยนโทรศัพท์โฮโลแกรมให้แม่งดู ภาพโฮโลฉายคู่ปะทะระหว่างไอ้เหี้ยเหม่งกับไอ้เสือเดช เงินเดิมพันอยู่ฝั่งไอ้เสือเดชถึงเก้าสิบสี่เปอร์เซนต์ ไอ้เด็กวินขมวดคิ้วงึดแล้วมองไอ้เหี้ยเหม่งที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ตอนนี้พวกแม่งทั้งหมดอยู่ในรถลีมูซีนของไอ้เด็กโน ไอ้สองเด็กนั่งอยู่ฝั่งด้านหลัง ส่วนไอ้เหี้ยเหม่งกับไอ้เฮียเหมานั่งอยู่ฝั่งหลังคนขับ แต่นี่คือห้องผู้โดยสารส่วนตัว ไอ้พวกสูทดำที่อยู่ในห้องคนขับไม่ได้ยินบทสนทนาในนี้
" มึงจะป๊อดเหี้ยอะไรวะไอ้วิน " ไอ้เด็กโนพูดแทรก " เดี๋ยวไอ้เหมาก็ช่วยไอ้เหม่งชนะเองแหละน่า " พูดจบ เขาก็กดโทรศัพท์โฮโลแกรมต่อ ไอ้เหี้ยเหม่งฉีกยิ้มคึก งานประลองรอบนี้มันกะจะฟัดไอ้เดชหน้าคว่ำ เพราะเมื่อคืนแม่งเสือกได้สอยไอ้เด็กบุ๊ค งานนี้ถ้าแม่งชนะ ไอ้เด็กวินอาจจะยอมให้แม่งเย็ดสดสักรอบสองรอบ แค่คิด แม่งก็ยิ้มหน้าโง่ออกมา " หึ " ไอ้เด็กวินจ้องไอ้เหี้ยเหม่งเขม็ง หน้าตากวนส้นตีนดีแท้ พร้อมพูดเนิบ ๆ " กูไม่ได้ป๊อดเว๊ยไอ้โน แต่กูมีนัดดูบลัดสเตจคืนวันนี้ ตั้งใจจะไปเอาของเด็ดด้วย มึงไปแข่งแทนกูได้รึเปล่าวะ " ไอ้เด็กโนเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมามองไอ้เพื่อนหัวยุ่ง พร้อมขมวดคิ้วปมใหญ่ " มึงได้บัตรบลัดเสตจมากี่ใบ " เขาถาม
" สองใบ " ไอ้เด็กวินตอบแล้วชูบัตรที่แม่งโคตรภูมิใจนำเสนอให้ไอ้เด็กโนดู ไอ้เด็กโนคว้าหมับเร็วโคตร ไอ้เด็กวินเอ๋อแว๊บแล้วกระโดดคลุกวงในกับไอ้เด็กโนหนุบหนับ " งานเริ่มเที่ยงคืน " ไอ้เด็กโนอ่านหน้าบัตรแล้วกดหัวของไอ้เด็กวินงุด ๆ ดิ้น ๆ เขาฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วพูดกึ่งบ่งการว่า " มึงจัดการไอ้เหี้ยบุ๊คก่อนเที่ยงคืนซะ ไม่งั้นกูไม่คืนบัตรคอนเสิร์ตให้มึงแน่ " ไอ้เด็กโนไม่พูดเปล่า แม่งหย่อนบัตรลงในกล่องหน้ารถที่ไม่มีทางเปิดได้ถ้าไม่รู้รหัส " เฮ๊ย ! ! " ไอ้เด็กวินตะโกนหน้าตาตื่น " กูต้องไปเอาของเด็ดในงาน ! " เจ้าของเสียงหน้ามุ่ย ทำเสียงฮึดฮัด " มึงก็ไปแทนกูดิวะไอ้โน จัดการไอ้บุ๊คไม่น่าจะยากเท่าไรหรอกน่า " ไอ้เด็กโนมองหน้าหล่อของไอ้เพื่อนสนิทแล้วนั่งเต๊ะจุ๊ยกดโทรศัพท์โฮโลแกรมพร้อมพูดนิ่ง ๆ " ไม่มีมึงอยู่จะสนุกได้ไงวะ " พอไอ้เด็กวินได้ยินก็ทำหน้างงตึง เขาถาม " ทำไมกูไม่อยู่แล้วไม่สนุกวะ " ไอ้เด็กโนไม่ตอบ เขายิ้มกวน ๆ เจ้าเล่ห์ ๆ
" คุณหนูโนครับ " เสียงจากไอ้พวกสูทดำในห้องคนขับผ่านลำโพงเข้ามาในห้องโดยสาร " ถึงที่นัดหมายแล้วครับ คุณหนูต้องการให้พวกกระผมรอรับกลับกี่โมงครับ " ไอ้เด็กโนก้มมองนาฬิกาในโทรศัพท์ เขาคิดแว๊บหนึ่งแล้วตอบ " ห้าทุ่ม " พูดจบไอ้เฮียเหมาก็เปิดประตูลงฝั่งซ้าย ไอ้เหี้ยเหม่งเปิดลงฝั่งขวา เปิดประตูรอนายน้อยของพวกแม่งพร้อมยืนกร่างประกบอารักขา ไอ้เด็กโนเดินลงแทบจะทันทีพร้อมคุยโทรศัพท์กับปลายสายที่โทรเข้ามา ส่วนไอ้เด็กวินมองไอ้กล่องหน้ารถแบบเคือง ๆ " เป็นไงเป็นกันวะ ! " ไอ้เด็กวินลงรถ สบสายตากับไอ้เหี้ยเหม่งที่ยืนยิ้มแยกเขี้ยว เด็กหนุ่มเอ่ยปาก " จัดการไอ้บุ๊คแบบด่วนจี๋เลยนะ กูไม่อยากพลาดนัดสำคัญ " ไอ้เหี้ยเหม่งได้ยินก็ยักคิ้วพร้อมก้มหัวรับคำสั่ง " ครับนายท่าน ! " ไอ้เด็กวินยักคิ้วตอบ หน้าหล่อ ๆ ทำทีท้าทายก่อนจะเอ่ยปากถาม " ของรางวัลขึ้นอยู่กับเวลาละกันนะ ถ้าจบเร็ว กูจะจัดหนักให้ ตกลงไหม " ไอ้เหี้ยเหม่งสบตากับเจ้านายของแม่งแล้วทำหน้าเหร่อหรา ตื่นเต้น " ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่ผิดหวังแน่นอนครับผม ฮึ๊ย ! " โครม ! ไอ้เฮียเหมาซัดกบาลของไอ้เหี้ยเหม่งพร้อมกด ๆ หัวของแม่งให้ก้มลงรับคำสั่ง " เออ ๆ กูรู้แล้ว ! ! ไม่ต้องกดหัวกูแล้ว ! "
" โดโจ " สถานที่ซื้อขายทาสทหาร พรั่งพร้อมด้วยสินค้าของเล่นออกใหม่ทุกรูปแบบ แต่ตึกโดโจนี้ใหญ่พิเศษกว่าโดโจที่ไอ้เหี้ยเหม่งเจอกับไอ้เหมาเป็นครั้งแรก ที่นี่สูงกว่า และวันนี้ครึกครื้นเป็นพิเศษ สงสัยไอ้พวกเด็กหนุ่มอภิสิทธิ์ชนกระจายข่าวกันแล้วว่า นัดแข่งขันระหว่างไอ้เสือเดชกับไอ้เหี้ยเหม่งจะดวลกันที่นี่คืนนี้ ไอ้เหี้ยเหม่งเดินตามไอ้เฮียเหมาเข้ามาในโดโจ ไม่ใช่ว่ามันไม่ชินที่ต้องแก้ผ้าแล้วให้ไอ้เด็กวินจูงบ้องข้าวหลามของมันให้เดินตาม แต่มันไม่ชินกับบรรยากาศดุเดือดที่มองไปทางไหนก็เห็นแต่ไอ้พวกตัวท๊อปรุ่นเก๋าเดินกร่างกันไปทั่ว ตอนที่มันอยู่ค่ายกักกันของบอเตโล่ มันเคยเห็นไอ้พวกหัวหอกแค่สองครั้ง คือตอนที่มันเข้าไปในบอเตโล่เป็นครั้งแรก กับตอนที่ได้เข้าดูงานรับรองของไอ้พวกเด็กหนุ่มอภิสิทธิ์ชน มันทึ่งกับภาพที่เห็นเบื้องหน้า ความถึกเถื่อนทรหดของไอ้พวกตัวท๊อปห่างกับแม่งหลายขุม ยิ่งตอนนี้ไอโหดเถื่อนของไอ้พวกตัวท๊อปทุกตัวกำลังกระจายไอระอุข่มกันจนทำให้แม่งอึดอัด แต่ช่างแม่ง ถ้ามันอยู่ที่นี่ตอนนี้ได้ อย่างน้อยมันก็ไม่ไก่อย่างที่คิด " หึ หึ " มันยิ้มหน้าเข้ม
ในโดโจนี้ ไอ้พวกเด็กอภิสิทธิ์ชนจะคล้องข้อแขนคล้ายกำไลทองคำขาว เชื่อมโซ่ยาวไปคล้องกับห่วงครอบบ้องบาซูก้าของไอ้พวกทาสทหารที่เป็นบอดี้การ์ดของตน ทาสทหารทุกคนแก้ผ้าออกหมดที่จุดรวมพลด้านข้างเพื่อตรวจสอบสิ่งแปลกปลอมและสำรวจหมายเลขกับระดับประจำตัว แต่หลังจากนั้น ทาสทหารบางคนยังนุ่งได้ผ้าขาวม้าเนื้อดีที่ยาวเกือบคลุมข้อเท้า แต่ทาสทหารบางคนถูกเจ้านายของพวกมันสั่งแก้ผ้าออกหมดเพื่อบ่งบอกความเก๋าทรหดขั้นเทพ โดโจนี้ตั้งแต่ชั้นสองขึ้นไปเป็นพื้นที่ฟรีโซน เพราะฉะนั้นไอ้พวกเด็กหนุ่มจึงอวดสรรพคุณของไอ้พวกทาสทหารบอดี้การ์ดได้เต็มที่ แต่ไม่ใช่ไอ้เด็กโนกับไอ้เด็กวิน ตามจริงไอ้เด็กวินไม่ได้ยี่หระกับไอ้เหี้ยเหม่งมากเท่าไร จึงไม่ได้สนใจว่าไอ้เหี้ยแม่งจะแก้ผ้าหรือนุ่งผ้าขาวม้า ท่าทางแบบนี้ทำเอาไอ้เหี้ยเหม่งจ๋อยงึด แต่สำหรับไอ้เด็กโน เขาไม่เคยปล่อยไอ้เฮียเหมาแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่นง่าย ๆ เพราะแค่ทุก ๆ ที่ไอ้เฮียเดินผ่าน ไอ้พวกเด็กหนุ่มอภิสิทธิ์ชนแถวนั้นต้องถึงกับเหลียวหลังมามอง แม้แต่ไอ้พวกทาสทหารตัวท๊อปก็ยังต้องจ้องไอ้เฮียเหมาเหมือนกำลังประเมินความเจ๋งของแม่ง
" ซวยแน่กู ! " ไอ้เด็กวินตะโกน พร้อมขยี้ผมจนหัวฟู " ไอ้โน มึงช่วย ... " แกร๊ก ! ยังไม่ทันไอ้เด็กวินพูดจบ ไอ้เด็กโนก็ครอบกุญแจมืออีกอันเข้ากับข้อมือของไอ้เด็กวิน " เฮ๊ย ! มึงทำเหี้ยอะไรเนี่ยะ " ไอ้เด็กวินถามละล่ำละลัก แต่ไอ้เด็กโนทำเฉย ไอ้เด็กวินพยายามแงะ ๆ แต่ไอ้เด็กโนถอนหายใจแล้วพูด " มึงไม่ต้องมาลูกไม้กับกูเลยไอ้วิน กูเห็นมึงหลุกหลิก ๆ มาตั้งแต่เข้าโดโจแล้ว " ท่าทางของไอ้เด็กโนเหมือนจับผิดเด็กโข่งได้ ไอ้เด็กวินหน้าเหว๋อหน่อย ๆ แต่ก็เข้าอีหรอบเดิมคือ ทั้งคู่มะลุ้มมะตุ้มทุบกันตุ้บตั้บ ไอ้เฮียเหมายิ้มชอบใจ เพราะเวลาที่เห็นเจ้านายของมันสนุก มันจะเผลอยิ้มแก้มปริจนไอ้เหี้ยเหม่งรู้สึกแหม่ง ๆ " บอกกูมาว่ามึงจะไปไหน " ไอ้เด็กโนถามผู้เป็นฝ่ายแพ้ในยกนี้ ไอ้เด็กโนวินนั่งหน้ามุ่ยบุ๊ยปากแล้วตอบขอไปที " กูนัดไอ้พวกหลังห้องเอาไว้เมื้อกี้ มันอยู่ชั้นลอยกันหมด "
" ไอ้พวกหลังห้องเหรอ " ไอ้เด็กโนทวนคำแล้วนึกตาม ใช่ว่าไอ้เด็กวินจะสุงสิงกับพวกแม่งอยู่บ่อย ๆ แต่ก็ใช่ว่าไอ้เพื่อนตัวแสบจะไม่คบค้าสมาคมด้วยเลย งานนี้มีอะไรน่าสนใจอยู่บ้างแล้ว ไอ้เด็กวินคิดได้เลยปลดข้อแขนทองคำขาวของเขาที่คล้องอยู่กับบ้องบาซูก้าของไอ้เฮียเหมาออก แล้วกำลังจะบอกไอ้เฮียว่า " เหมา ช่วย . . . " แต่ " ไม่ได้ครับนายน้อย " ไอ้เฮียตอบเสียงเข้ม ไอ้เหี้ยเหม่งสะดุ้งเฮือก นี่เป็นครั้งแรกที่มันเห็นเจ้านายถูกบอดี้การ์ดของตัวเองปฏิเสธ หน้าตาของไอ้เหี้ยเหม่งเหร่อหร่าโคตรตลก " เฮ้อ . . . " ไอ้เด็กโนถอนหายใจเพราะถ้าจะมีใครสักคนจะรู้ทันทุกอย่างที่เขาคิด ก็คงต้องบอดี้การ์ดของเขานี่แหละ กรึ๊บ ! ไอ้เด็กโนกลัดกุญแจมือของตนที่ผูกกับไอ้เด็กวินเข้ากับราวเหล็กริมระเบียง คราวนี้ไอ้เด็กวินทำหน้าอึ้งจังงัง ไอ้เด็กโนมองใบหน้าหล่อเถื่อนของไอ้เฮียเหมาที่มองมาที่ตนด้วยสายตาไม่ยอมว่าง่าย ไอ้เด็กโนรู้เลยว่าไอ้เฮียเหมาคงไม่ปล่อยเขาไปแน่ เด็กหนุ่มจึงคว้ามือของไอ้เฮยเหมาแล้วเดินนำไปในซอกลึกซอกหนึ่ง แต่ก่อนจะไป เขากำชับไอ้เหี้ยเหม่งพร้อมส่งสายตาเพชรฆาต " อย่าแก้มัดให้ไอ้วินเด็ดขาด " ไอ้เหี้ยเหม่งกลืนน้ำลายลงคอดังกร๊วบ แต่ทุกการกระทำระหว่างไอ้เด็กโนกับไอ้เฮียเหมาอยู่ในสายตาของมันทั้งหมด
กุกกัก ๆ ไอ้เด็กวินกำลังพยายามกระทุ้ง ๆ ให้กุญแจมือหลุดจากราวเหล็ก แต่ถึงเขาจะออกแรงแค่ไหน ดูท่ากุญแจนั่นจะไม่หลุดออกมาแน่ " บ้าฉิบ " เขาบ่น " นี่ไอ้โนใช้กุญแจเบอร์สามสิบเลยเหรอวะ " กุญแจมือเบอร์นี้ใช้สำหรับพวกทาสทหารเท่านั้น ไอ้เด็กวินทำหน้าเซ็งพร้อมหันขวับไปหาไอ้เหี้ยเหม่ง แต่ดูจากทรงไอ้หมอนี่ท่าทางจะหวั่น ๆ กับไอ้เพื่อนตัวดีอยู่ไม่น้อย อีกอย่าง มีไอ้โนไปด้วยก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร คิดได้ปุ๊บก็สั่งไอ้เหี้ยเหม่งให้ไปเร่งไอ้เพื่อนตัวดี " เฮ๊ย ! มึงไปดูทีดิ๊ว่าไอ้โนชักช้าอะไรอยู่กับไอ้เหมา ถ้าแม่งกำลังนัวกันอยู่ มึงทะลุกลางปล้องเลยนะเว๊ย ! " ไอ้เหี้ยเหม่งก้มหัวรับคำสั่ง " ครับผม ! ! " แล้ววิ่งไปทางซอกนั่น ในใจกำลังนึกว่า อะไรคือ " ทะลุกลางปล้อง " วะ
ในซอกนั้นไม่มีคนอื่น มีแค่ไอ้เฮียเหมากับไอ้เด็กโน แต่ยังไม่ทันที่ไอ้เหี้ยเหม่งจะโผล่พรวดเข้าไปป๊ะจังงังกับพวกเขาทั้งสอง มันก็ได้เห็นฉากที่ไม่เคยเห็นเลยในชีวิตนี้ " เหมา . . . เราไปไม่นานหรอกนะ งานนี้เราต้องไปกับไอ้วินแค่สองคนเท่านั้น " ไอ้เด็กโนพูดเสียงอ่อน แต่แค่พูดคงไม่ทำให้ไอ้เหี้ยเหม่งยืนอึ้งตาค้าง เพราะไอ้เด็กโนไม่พูดเปล่า เขากำลังกอดไอ้เฮียเหมาแน่นแนบกล้ามอก ทำท่าอย่างกับออดอ้อนเต็มที่ แต่ที่ทำเอาไอ้เหี้ยเหม่งหัวร้อนตาแข็งเต็มสูบคือ ไอ้เฮียแม่งเสือกกอดตอบด้วย แถมไม่ใช่แค่กอดตอบธรรมดา มือข้างหนึ่งรวบร่างเล็กเอาไว้แนบอก อ่อนโยนฉิบหาย ส่วนอีกข้างยกขึ้นมาลูบหัวทุยชนิดที่บอบเบาแบบสุด ๆ พร้อมกระซิบถาม " แล้วทำไมกระผมถึงตามคุ้มครองนายน้อยไม่ได้ครับ " เด็กน้อยยังซุกหน้าลงกับกล้ามอกก่อนตอบ " ตามจริงก็อยากให้ไปด้วย แต่มีงานอยากนายให้ไปจัดการให้หน่อย เพราะถ้าให้ไอ้เหม่งไปคนเดียว สงสัยจะไปไม่ถูกแน่ "
" ฮึ๊ย ! ! " ไอ้เหี้ยเหม่งทำหน้าเดือดปุด นี่มันอ่อนด๋อยขนาดนี้เชียวเหรอวะเนี่ยะ แต่ยังไม่ทันทีมันผลีผลามทำเรื่องโง่ ๆ เช่นเดินโพล่งออกมาแบบท่าง่อย ๆ มันตะลึงหนักกว่าเดิมอีกที่ไอ้เฮียเหมาประกบริมฝีปากลงบนหัวทุยแผ่วเบา แล้วกระซิบเสียงเข้ม " กระผมสมควรอยู่ดูแลนายน้อยตลอดเวลา กระผมไม่อยากให้เกิดเรื่องเลวร้ายแบบคราวที่แล้ว " น้ำเสียงแบบนี้โคตรห่วงไอ้เด็กโน ไอ้เหี้ยเหม่งรับรู้ได้ แต่เด็กโนกลับกอดแน่นกว่าเดิม " เรารู้น่า แต่เราไปกับไอ้วิน แล้วยังอยู่ในตึกเดียวกัน เราดูแลตัวเองได้นะ " เสียงกระเง้ากระงอดแบบนี้ ต่อให้เป็นสุดยอดลูกผู้ชายอกสามศอก ร่างกายแข็งแกร่งก็ยวบยาบลงได้ " อย่าทำกระผมลำบากใจเลยครับ กระผมปล่อยท่านไว้ลำพังไม่ได้ครับ " ไอ้เฮียเหมาตอบเสียงเข้มแต่เจือความเป็นห่วงสุดตีน ไอ้เฮียเหม่งไม่เคนเห็นมุมนี้ของไอ้เฮียเหมา หรือทาสทหารบอดี้การ์ดคนไหน แต่ไออุ่นบางอย่างฟุ้งกระจายออกมาจนมันสัมผัสได้ ยิ่งตอนที่ไอ้เฮียเหมาไล้ใบหน้าลงมาแนบข้างหูเพื่อกระซิบตอบไอ้เด็กโน ไอ้เหี้ยเหม่งได้แต่ประมวลภาพที่เห็น แต่มันยังไม่เข้าใจ " ถ้าอย่างนั้น " ไอ้เด็กโนพูด " เหมาเอาโทรศัพท์โฮโลของโนไปละกัน " พูดจบเด็กหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์ให้ ไอ้เฮียเหมาทำหน้างงนิดหน่อย " เหมาเปิดดูได้ตลอดว่าโนกำลังทำอะไร ถ้าเกิดอะไรไม่ดีขึ้นกับโน โนคิดว่าเหมาจะช่วยโนทัน " สายตาของไอ้เด็กโนเชิงท้าทายแบบนี้เคยเล่นเอาไอ้เฮียเหมาแทบคลั่งมาแล้วหลายรอบ ตบท้ายด้วยคำท้าท้ายที่ถ้าเป็นลูกผู้ชายอกสามศอกของบอเตโล่จริง คำตอบคือได้เท่านั้น " เรื่องแค่นี้ นายคงทำได้ใช่ไหม "
ไอ้เฮียเหมาอึ้งนิดหน่อย แต่คิดอยู่แล้วว่านายน้อยของมันต้องมาไม้นี้ คำท้าแบบนี้ก็เหมือนคำสั่งให้ออกฝึกในค่ายกักกัน ถ้ามันทำไม่ได้คือต้องโดนกำจัดทิ้ง มันกอดร่างบางแนบอกอีกรอบ สูดกลิ่นไออุ่นของคนผู่เดียวที่มันรักหนักหนา แต่ครั้งนี้เด็กน้อยผละออกแล้วเผยลักยิ้มพูดว่า " ถ้าทำได้ คืนนี้จะให้กอด โอเคไหม " ไอ้เฮียเหมาหน้าแดงก่ำ ลูกผู้ชายอย่างแม่งถ้าโดนท้า แถมของรางวัลโคตรจะแจ๊คพอต ถ้าปฏิเสธก็คือโง่เต็มทน " นายน้อยแน่ใจนะครับ " รอยยิ้มประดุจราชสีห์เผยวับบนใบหน้าไอ้เฮียเหมาตัวล่ำ ไอ้เด็กโนเงยมอง ใบหน้านี้น่ารักแบบที่หาใครเทียบยาก มีผลต่อหัวใจของไอ้เฮียเหมาโดยตรง เหมือนกระต่ายตัวเล็ก ๆ ที่พร้อมให้ขย้ำได้ตลอดเวลา " ถ้าไม่แน่ใจ เราไม่พูดหรอก " ไอ้เด็กโนตอบพร้อมยิ้ม แต่ถ้าไม่สังเกตุให้ดี กระต่ายตัวนี้ก็แสบใช่เล่น ลูกล่อลูกชนเยอะจัด ถ้าไอ้เฮียหวังจะขย้ำ ก็ต้องออกแรงไล่ต้อนมากเป็นพิเศษ
" ครับนายน้อย ผมจะรอท่านที่ชั้นนี้ " ไอ้เฮียเหมาพูดพร้อมใบหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่ยังไม่ทันที่มันจะพูดกำชับให้เจ้านายของมันระวังตัว ไอ้เด็กโนก็ประกอบกรอบหน้าของมันด้วยมือสองข้างของเขาแล้วโน้มลงกดริมฝีปากบดเบียดดุดัน " ออร์ " ไอ้เฮียเหมาครางรับลงลำคอ ทั้งคู่สอดปลายลิ้นเข้าหากัน กอดเกลียวจนเกิดเสียงก้องไปทั่วซอกหลืบ ไอ้เฮียเหมาอยากหยุดเวลานี้เอาไว้ แต่ไอ้เด็กโนเป็นฝ่ายผละออก ทว่าไอ้เฮียกลับโผเข้าจูบอีกรอบโดยที่ไอ้เด็กโนไม่ได้อนุญาต ไอ้เหี้ยเหม่งที่กำลังแอบมองอยู่ถึงกับอึ้งตาโต รสจูบของไอ้เฮียเหมาหวานปลายลิ้นแต่รุนแรงกว่าเก่าเป็นเท่าตัว ไอ้เฮียเหมารุกคืบด้วยกอ้อมกอดที่แน่นขึ้น บ้องบาซูก้าของแม่งกดชิดเด็กหนุ่มจนเขารู้สึกคับตึงไปทั่วหน้าท้อง " เย็ดเข้ ! " ไอ้เหี้ยเหม่งอ้าปากค้าง ริมฝีปากที่กำลังแลกประสานโรมรันดุดันจนน้ำลายของทั้งสองฝ่ายไหลย้อย แต่เด็กหนุ่มแหย่ไอ้เฮียด้วยการงับริมฝีปากล่างของแม่งเล่นแล้วผละออก เขาเช็ดปากพร้อมมองหน้าที่กำลังทั้งหื่นทั้งหวงของไอ้เฮียเหมา " จูบนี้มีราคานะเหมา " เด็กหนุ่มพูดทะเล้น หน้าตาน่ารักของแม่งโคตรละลายหัวใจของไอ้เฮียเต็มเปา ไอ้เฮียตั้งใจจะก้มลงจูบซ้ำ แต่เด็กหนุ่มหันหน้ามาหนีทางมุมที่ไอ้เหี้ยเหม่งแอบอยู่แล้วพูด " ไม่ต้องหลบหรอ กำลังจะไปหาไอ้วินเดี๋ยวนี้แหละ "
นี่เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วไม่รู้ที่ไอ้เหี้ยเหม่งเสือกทำให้ไอ้เฮียเหมาอดแดก ไอ้เฮียกดหัวของไอ้เหี้ยแม่งงุด ๆ ซุกวงในอยู่ใต้วงแขนแล้วลากคอออกมาที่ระเบียงด้านนอก ไอ้เด็กวินนั่งขัดสมาธิหน้ามุ่ยอยู่ที่เดิม ไอ้เด็กโนปลดกุญแจมือให้เขาแล้วพยักหน้าให้เดินนำขึ้นไปชั้นลอย " ไม่เอาไอ้เหมากับกับไอ้เหม่งไปด้วยเหรอ " ไอ้เด็กวินถามเพื่อนซี้ แต่ไอ้เด็กโนส่ายหน้า เขาบอกว่ามีเรื่องให้ทั้งไอ้เฮียเหมากับไอ้เหี้ยเหม่งจัดการ ไอ้เด็กวินไม่ใช่คนเรื่องมาก แถมอีกอย่าง ไอ้เหี้ยเหม่งก็ใช่ว่าจะท๊อปฟอร์มพอให้แม่งเดินอวด ๆ ได้ทั่ว ไอ้เด็กโนกดโทรศัพท์โฮโลอีกเครื่องที่ตนมีเพื่อส่งข้อความบางอย่างให้ไอ้เฮียเหมา เด็กหนุ่มพูดไปกดไป " จัดการทุกอย่างตามนี้ให้หน่อยนะ " ไอ้เฮียเหมาก้มมองข้อความที่นูนออกมากจากหน้าจอโทรศัพท์พร้อมรอยยิ้มหื่น ๆ " ได้ครับนายน้อย " มันพูดแล้วก้มหัวรับคำสั่ง
ไอ้เด็กโนกับไอ้เด็กวินขึ้นชั้นบนไปด้วยลิฟต์ด้านหลังสำหรับแขกวีไอพี ไอ้เฮียเหมามองไอ้เด็กโนอย่างห่วง ๆ แต่ไอ้เด็กโนแค่เหือบมองมันแว๊บเดียวพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตามสไตล์ กึก ! ประตูลิฟต์ปิดและทยานขึ้นชั้นบนจนถึงหมายเลขของชั้นลอย ไอ้เฮียเหมามองตัวเลขกระพริบ ๆ และดับลง เป็นสัญญาณว่านายน้อยของมันถึงที่หมายและปลอดภัย " ได้เวลาเดินเที่ยวแล้วเว๊ย ! " จู่ ๆ ไอ้เหี้ยเหม่งก็ตะโกนเสียงดัง ไอ้เหี้ยเหมากดปุ่มสัญญาณรักษาความปลอดภัยบนหน้าจอโทรศัพท์โฮโล ไอ้เหี้ยเหม่งเดินผิวปากดุ่ย ๆ วนไปวนมารอให้ไอ้เฮียเหมาจัดการกับไอ้เครื่องเหี้ยนั่นให้เสร็จ แค่แป๊บเดียวเท่านั้น ไอ้เฮียก็รวบหัวของไอ้เหี้ยเหม่งแล้วกดเข้าวงในจนไอ้เหี้ยแม่งดิ้นงึดงัด ไอ้เฮียเหมาฉีกยิ้มหื่น " เดี๋ยวพี่พาเที่ยวเว๊ยไอ้น้อง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ! "
" โดโจเซนเตอร์ " ประจำเมืองนี้ใหญ่กว่าที่ไอ้เหี้ยเหม่งคิดไว้มาก โดโจครั้งที่มันไปมายังไม่มีร้านค้าสารพัดมากมายขนาดนี้ แต่ตอนนี้มันกับไอ้เฮียเหมาอยู่ที่ชั้นสอง ถึงจะเป็นฟรีโซนแต่ก็ไม่มีอะไรโดดเด่นเพราะเป็นแค่ร้านกิจกรรมทั่วไป แต่ไอ้เฮียเหมาต้องไปร้านประจำที่ถูกสั่งไว้ในโทรศัพท์โฮโลก่อน ระหว่างทาง ไอ้เหี้ยเหม่งสำรวจทุกสิ่งใหม่แปลกตาแบบสนอกสนใจเป็นพิเศษ โดโจแห่งนี้หอมฟุ้งกลิ่นฟีโรโมนบางอย่างที่ทำเอามันแข็งตัวอยู่ตลอด มันเริ่มหน่วง ๆ บ้องบาซูก้าเพราะอาการเซี่ยนหม้อเริ่มปะทุ มันก้มมองผ้าขาวม้าที่งัดกระโดงของแม่งเอง แล้วขำที่ไอ้เฮียน่าจะปวดหนับกว่าแม่งเยอะ ผ้าขาวของไอ้เฮียงัดโค้งเต็มท่อน ดูท่าไอ้เฮียคงกำลังโดนตะคริวแดก อึดอัดฉิบหาย
ประตูร้านที่หมายเปิดออก เสียงเพลงเมทัลหนัก ๆ ปะทะไอ้เหี้ยเหม่งจนแม่งหูวิ้ง ไอ้เฮียเดินกร่างนำเข้าไป ไอ้เหี้ยเหม่งเห็นไอ้พวกทาสทหารกำลังยืนกร่างกอดอกรอคิวเป็นแถว ๆ ที่นี่คือร้านตัดผมที่จัดไว้เฉพาะทาสทหารเท่านั้น ชื่อร้านว่า " เซียนกร " พอไอ้เฮียเหมาก้าวเข้ามาในร้าน ไอระอุเถื่อนอึดทรหดของแม่งก็กระจายอัดห้องจนเล่นเอาไอ้พวกที่อยู่ในห้องหันมามองแม่งเป็นตาเดียว สายตาทุกคู่ประเมินความเก๋าของไอ้เฮียเหมาแล้วพวกแม่งทั้งหมดในนั้นก็ทำสีหน้ายอมรับหรือไม่ก็ท้าทาย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ไอ้เหี้ยเหม่งเห็นความเจ๋งของไอ้เหมา ความเจ๋งของห้าร้อยหัวหอกจากบอเตโล่ แม่งอยากลองซัดกับไอ้เฮียสักตั้ง อยากตะบันไอ้หน้าหล่อ ๆ ดิบ ๆ ที่ทุกคนให้ความสนใจฉิบหาย
" ไอ้เหมา " เสียงจากด้านหลังตะโกนเรียก ไอ้เฮียเหมากับไอ้เหี้ยเหม่งหันไปมอง ไอ้เฮียเหมาก้มหัวแสดงความเคารพ ไอ้เหี้ยเหม่งรีบทำตาม เจ้าของร้านชื่อว่า " ปี่ " กวักมือให้ทั้งสองเดินตามไปหลังร้าน ไอ้เฮียเดินกร่างโชว์ร่างกายกำยำทุกสัดส่วนข้ามผ่านไอ้พวกทาสทหารทั้งหมดของห้อง ไอ้เหี้ยเหม่งเดินตาม แต่สายตาสังเกตว่าไอ้พวกทาสทหารจ้องรอยสักของไอ้เฮียเหมาแบบทึ่ง ๆ พร้อมสีหน้ายอมรับในฐานะสุดยอดทาสทหารตัวเก๋าของบอเตโล่ หลังร้านเป็นส่วนต้อนรับเฉพาะแขกพิเศษเท่านั้น ในนั้นมีเพียงโซฟาไม้ที่รับกับเสื่อทรงตะวันออกตรงกลางห้อง ในห้องมีกระจกที่สูงจดเพดานอยู่ฝั่งตรงข้ามกับโซฟา ดาวน์ไลท์จากเพดานยิงลำแสงลงมาที่กลางเสื่อ ทั้งหมดดูสะอาดสะอ้าน ไม่ตกแต่งพิธีรีตรองมากมาย " สวัสดีครับนายท่าน " ไอ้เฮียเหมาทักทายพร้อมก้มหัวทำความเคารพ ไอ้เหี้ยเหม่งรีบเอาอย่างทันที " สวัสดีครับผม ! "
ช่างปี่มองไอ้เหี้ยเหม่งพร้อมรับใบมีดในมือกับเครื่องสี สายตาของเขาดูสงสัยนิดหน่อย " คุณหนูวินกล้าดีนะที่เลือกไอ้หมอนี่มาแข่งงานใหญ่ขนาดนี้ " ไอ้เหี้ยเหม่งได้ยินถึงกับทำหน้าจ๋อยงึด ช่างปี่ยิ้มสนุกแต่ใบมีดในมือยังถูกลับอย่างชำนาญ ไอ้เฮียเหมาปลดผ้าขาวม้าออกเผยให้บ้องบาซูก้าขนาดยักษ์ที่แข็งโป๊กดำมะเมื่อม มันเดินไปนั่งคุกเข่าบนเสื่อแล้ววางผ้าขาวม้าทิ้งไว้ " ยังไงก็ช่วยไอ้หนุ่มนี่หน่อยนี่ละกันนะไอ้เหมา ถ้าพวกเอ็งชนะ บอเตโล่ก็จะได้ชื่อไปด้วย " ช่างปี่พูดไปก็บรรเลงเพลงกรรไกรสลับกับปลายมีดจนทรงผมกับรูปหนวดและเคราของไอ้เฮียเหมาออกมาอย่างหล่อ จากนั้นก็ถงคราวของไอ้เหี้ยเหม่ง มันแก้ผ้าลงไปในคุกเข่าแล้วมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ด้านหน้า ถึงหน้าตาของมันจะไม่ได้หล่อเหลาเต็มขั้น แต่โครงหน้าดิบ ๆ เถื่อน ๆ แบบลูกผู้ชายสมัยโบราณก็บทำให้มันดูสมชาติบอดี้การ์ดนักรบ ขอบหน้าของมันชัด รูปกรามกับดวงตาดุ ๆ หยาบ ๆ ตอบใบหน้าคมเข้มไม่แพ้ใคร แต่ส่วนที่ดีที่สุดของใบหน้าเพียงแค่ว่ามันไม่รู้สึกก็คือคิ้วและจมูกที่รับกันอย่างลงตัว คิวของมันหนาได้รูปในแบบที่หาใครซ้ำยาก แถมยังกวัดขึ้นได้ทรงหางมังกรอย่างที่ตำราชายชาตรีควรครอบครอง อีกทั้งทรงจมูกยังสูงรับกับหัวคิ้วทียบเคียงดวงตา ไอ้เหี้ยเหม่งจ้องมองปลายกรรไกรที่กำลังเฉือนผมเผ้าไม่เข้าท่า พร้อมกับปลายมีดที่สะบัดแรงตัดแต่งรูปหนวดจนเห็นรอยบากข้างแก้มขวาสามรอยชัดเจน มันมองหน้าตาของตัวเองแล้วทึ่งนิดหน่อย เข้าตำราว่า ลูกผู้ชายถึงจะไม่คมเข้มเข้าท่า แต่ถ้าทรงผมกับรูปหนวดเข้าที่ ชายทุกผู้ย่อมหล่อเหลาเข้าสูตร
" ไอ้เหมา ! " อีกเสียงหนึ่งเรียกขานออกมาจากด้านหลัง ไอ้เฮียเหมาที่กำลังดูไอ้เหี้ยเหม่งตัดหล่อเป็นครั้งแรกก็หันขวับไปมองต้นเสียง มันเห็นเจ้าของเสียงปุ๊บก็รีบก้มหัวทักทายทันที " สวัสดีครับนายท่าน ! " ไอ้เหี้ยเหม่งมองผ่านกระจกไปก็พบกับชายแก่ที่น่าจะอายุมากกว่าช่างปี่ไม่มาก ทั้งสองหน้าตาคล้ายกัน แต่พอได้ยินไอ้เฮียเหมากล่าวชื่อว่าเป็นช่างปัก ไอ้เหี้ยเหม่งเลยทึกทักได้ว่าทั้งสองน่าจะเป็นพี่น้องกันแน่นอน " หันหลังมาให้กูผลงานชิ้นโบว์แดงหน่อย " ช่างปักสั่ง ไอ้เฮียเหมารีบทำตามแล้วกร่างแกร่งกล้ามหลังให้เห็นรอยสักรูปมังกรเต็มแผงที่โคตรจะน่าเกรงขาม ช่างปักเอานิ้วไล้ไปตามรอยสักนั้นแล้วยิ้มสนุก " ท่าทางงานสักงานใหม่ที่คุณหนูโนฝากไว้คือมึง ไม่น่าจะใช่ไอ้หนุ่มนั่น " ช่างปักพูดพร้อมตบป่าแกร่งของไอ้เฮียเหมาเป็นการเตรียมมือ ไอ้เหี้ยเหม่งทำหน้าอยากรู้เลยถามเสียงขึงขัง " นายท่านเป็นช่างสักลายงูให้ไอ้ลูกหมาเหมาเหรอครับ " ช่างปักได้ยินถำถามแล้วขำลั่น " ไอ้ลูกหมาเหมา ฮ่า ฮ่า ฮ่า " พร้อมกับหันมามองไอ้เหี้ยเหม่งผ่านกระจกใส " ไอ้เด็กน้อยเอ๊ย ! กูสักรูปมังกร ไม่ใช่รูปงู ! ! "
คราวนี้ทั้งร้านขำลั่น ไอ้เหี้ยเหม่งยังนั่งงง มังกรกับงูก็เหมือน ๆ กันรึเปล่าวะ แต่ช่างแม่ง มันถามต่อทันทีว่า " กระผมอยากสักบ้าง ต้องทำยังไงครับ ! " ไอ้ช่างปักจ้องหน้าของไอ้เหี้ยเหม่งเขม็ง แล้วหันไปหาไอ้เฮียเหมา " เอ็งตอบคำถามนี้ให้ไอ้เด็กนั่นเข้าใจหน่อยสิวะ " ไอ้เฮียเหมากอดอกกร่างแต่ยังไม่ตอบอะไรเพราะมันรู้ว่าคำตอบอาจทำให้ไอ้เหี้ยเหม่งไม่บ้าพลังก็ผิดหวังไปเลย ไอ้ช่างปักเห็นว่าความเงียบของไอ้เหมาคือคำตอบที่พูดลำบาก เขาเลยยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกหนึ่งทีแล้วตอบ " หึ ถ้างั้นกูบอกให้ก็ได้ " ไอ้เหี้ยเหม่งฉีกยิ้มอยากรู้ สายตากระหายของเด็กหนุ่มอายุแค่สิบแปดอย่างมนทำให้ช่างปักนึกขำ " มึงไม่ต้องทำอะไรเลย เพราะไม่ใช่ว่าทาสทหารทุกคนจะมีรอยสักอย่างไอ้เหมาได้ "
ไอ้เหี้ยเหม่งงงกับคำตอบ แต่ชายช่างปักสูงวัยก็เฉลยคำตอบต่ออีกว่า " ไอ้เหมาเป็นทาสทหารองครักษ์ที่ถูกเลือกมาเป็นกรณีพิเศษ นายใหญ่เลือกมันเป็นบอดี้การ์ดให้คุณหนูโน ทายาทล้านล้านของตระกูลทรัพย์บริบูรณ์ หนึ่งในตระกูลที่ทรงอิทธิพลที่สุดในโลก และเป็นหนึ่งในเก้าตระกูลที่ก่อตั้งบอเตโล่ " ไอ้เหี้ยเหม่งได้ฟังก็อึ้งเล็กน้อย แต่มันสงสัยว่า เลือกเป็นกรณีพิเศษคืออะไร " ทำไมไอ้เหมาถูกเลือกละครับ " ช่างปักได้ยินคำถามก็ส่ายหน้า แต่ครั้งนี้ไอ้เหฮียเหมาตอบเอง " นายใหญ่เลือกให้กูขึ้นมาเป็นบอดี้การ์ดให้นายน้อยหลังจากที่กูชนะการประลองอึดเถื่อนที่กูเคยเล่าให้มึงฟัง " ไอ้เหี้ยเหม่งพยักหน้าเข้าใจ แต่ยังไม่รู้ว่าเกี่ยวอะไรกับการสัก " แล้วเรื่องสักละครับ " มันถาม ช่างปักเลยกระดกแก้วเหล้าก่อนตอบอีกรอบ " พวกทาสทหารมีกล้ามเนื้อแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปหลายร้อยเท่า กูเป็นช่างสักคนเดียวที่สักทะลุเนื้อแกร่งของพวกแม่งได้ แต่มันก็ไม่ง่ายเลยสำหรับกู " เขากระดกแก้วเหล้าอีกครั้ง มองดูสายตาใคร่รู้ของไอ้เหี้ยเหม่ง " ถ้ามึงอยากสัก มึงต้องให้กูสักให้ แต่กูจะสักเฉพาะกับทาสทหารที่คัดพิเศษมาแล้วเท่านั้น เพราะรอยสักทุกรอยใช้เวลานาน และวิธีการก็ยุ่งยากซับซ้อน อย่างลายของไอ้เหมา กูใช้เวลาห้าปี "
" ห้าปี ! " ไอ้เหี้ยเหม่งตะโกนทึ่ง ไอ้ช่างปักขำก๊ากจนแก้วเหล้าสั่น ไอ้เฮียเหมาฉีกยิ้มเถื่อนพอนึกถึงเรื่องสักตลอดห้าปีนั้น ช่างสักพยักหน้าให้ไอ้เหี้ยเหม่งแล้วเล่าความ " เกือบหกปีด้วยซ้ำ " เขาพูด " กูจะลงเข็มได้ก็เฉพาะตอนที่ไอ้เหมาน้ำแตกเท่านั้น เพราะตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่กล้ามเนื้อของทาสทหารจะอ่อนแรงมากที่สุด " ไอ้เหี้ยเหม่งได้ยินก็นึกภาพตาม แต่ช่างสักยื่นแก้วเหล้าให้มันกระดกดื่มเล่น ซึ่งไอ้เหี้ยเหม่งก็เต็มใจ " กูต้องไปที่คฤหาสน์ทรัพย์บริบูรณ์แทบทุกคืน " ไอ้ช่างปักพูดต่อ " ไอ้เหมาถูกฝึกโหดเพื่อเป็นของขวัญ เป็นองครักษ์ให้คุณหนูโนตอนที่ท่านอายุครบสิบเอ็ดขวบ มันฝึกเย็ดเถื่อนแทบทุกท่วงท่าลีลาบนเตียงชนิดที่กูเองก้คาดไม่ถึง ฮ่า ฮ่า ฮ่า " เขาขำ แต่สายตาของไอ้เหี้ยเหม่งวิบวับอยากรู้ต่อ " ทุกครั้งที่ไอ้เหมากำลังจะน้ำแตก นายใหญ่จะสั่งให้แม่งกลั้น แล้วกูต้องรีบลงเข็ม แต่ไอ้ยักษ์นี่คงเก็บกดฉิบหาย กูลงเข็มยังไม่ได้ถึงสองนาที แม่งก็กลับมาแข็งโป๊กเหมือนเดิม เอาง่าย ๆ ว่า มันต้องฝึกเย็ดกับพวกหุ่นแทบทุกคืน คืนหนึ่งเกือบจะได้แตกเป็นสิบ ๆ น้ำ แต่ก็ทำไม่ได้ พอกูได้จังหวะ กูก็ลงเข็มทันที "
ไอ้เฮียเหมานึกย้อนไปวันเก่าก็นึกถึงบุญคุญของนายใหญ่กับช่างปักที่อดทนชุบเลี้ยงมันมา มันก้มหัวขอบคุณท่าน " ขอบคุณนายท่านที่อดทดสักให้กระผมนะครับ " นายปักสะบัดข้อมือแล้วส่ายหน้า เขายิ้มกริ่มแล้วเยาะว่า " มึงไปขอบใจนายน้อยของมึงซะ ไม่ใช่กู ตวามอึดของมึงอ่อนลงเยอะมากพอได้เจอนายน้อยเป็นครั้งแรก ฮ่า ฮ่า ฮ่า " ไอ้เฮียเหมาหน้าแดงแป๊ด ไอ้เหี้ยเหม่งงงกับที่ช่างปักพูดจึงถามว่าทำไม แล้วไอ้เด็กโนเกี่ยวอะไร คำตอบของช่างปักทำเอาไอ้เฮียเหมาหูแดงจนแม่งต้องเบือนหน้าหนี ช่างพูดตอบว่า " ก็หลังจากวันที่คุณหนูโนเปิดตัวเป็นทายาทโดยสมบูรณ์ตอยอายุเก้าขวบ ไอ้เหมาก็เจอนายน้อยของมันครั้งแรก หลังจากนั้นพอแม่งฝึกเย็ด แม่งกลั้นน้ำไม่ได้สักรอบ แตกเอา ๆ แถมครางแต่ชื่อคุณหนูจนกูยังขำมาถึงทุกนี้เลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ! "
ติดตามตอนต่อไป 24 ตุลาคม 2563 เวลา 22.00
แก้ไข : สะกดผิด
| 
www.pixiv.net/member.php?id=3145401
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-10-13 14:49:47
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-10-13 15:46:22
โพสต์ 2020-10-13 19:29:36
โพสต์ 2020-10-13 21:57:08