..........บางสิ่งที่หายไป........กับใจบางคน....... ตอน 11

โอ๊ต

ตอนที่ 11 “รู้ตัว 2”
ผมพยายามมองว่า พวกนี้คนห้องผมรึเปล่า เปล่าเลยครับ พวกนี้คนห้องอื่น ผมรู้ก็เพราะ ไอบาสครับ มันยืนมองผมกับไอแม็ค สายตามันเย็นชามากครับ เย็นชาที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ
“แม็ค…พอเถอะ…เราปวดขา” ผมกระซิบบอกแม็ค
“ปวดหรอ…” มันถามผมแบบเป็นห่วง
แล้วมันก็ปล่อยผมครับ มันกระโดดลงจากอ่างแล้ววิ่งไปเอาผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่บนสังกะสีมาเช็ดตัวให้ผม
“ใส่เสื้อก่อนนะ” มันเอาเสื้อมาใส่ให้ผมครับ
“ไม่เป็นไร เราใส่เอง” ผมพยายามบอกมันครับ
“นายอยู่นิ่งๆ เดียวล้ม” ก็จริงครับ เพื่อนผมมันห่วงผม เพราะผมยืนขาเดียว แต่ไอคนที่ไม่รู้อะดิ มันจะคิดเป็นอื่นไป
“ถอดออกนะ” มันบอกผม
“ถอดอะไร” ผมถามมัน
“บ็อกเซอร์อะ ถอดนะ” เอาแล้วครับ ไอแม็คกำลังจะดึงบ็อกเซอร์ผมลง
ผมก็รีบคว้าขอบเอาไว้ดิ ถึงผมกับมันจะคบกันมานานแค่ไหน แต่เรื่องเห็นอะไรต่อมิอะไรของกันก็ไม่ใช่เรื่องอยู่ดี
“เอาผ้ามาคลุมให้เราก่อนดิ” มันเอาผ้ามาคลุมให้ผมครับ เอาหล่ะผมพร้อมจะเปลี่ยนบ็อกเซอร์แล้ว
“เราถอดเองดีกว่า” ผมบอกมัน
“อายอะดิ” มันแซวผมครับ
“อืม…” ผมตอบ อันที่จริงผมอายไอพวกที่เข้ามาอาบน้ำอีกฝั่งอะครับ
กว่าผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ก็เกือบแย่ มันยากตรงที่ใส่กางเกงอะครับ เท้าผมวางได้แค่ข้างเดียว เวลาใส่กางเกงต้องใส่ข้างที่ไม่เจ็บก่อน แล้วถึงตามด้วยข้างที่เจ็บ ซึ่งผมต้องให้ไอแม็คช่วย แน่นอนไอบาสมันมองผมแน่ๆ ส่วนผมก็ได้แต่ทำใจครับ
พอถึงเวลาค่ำ หลังจากที่พวกผมกินข้าวเย็นแล้ว วันนี้เซนเตอร์ผม ขอร้องให้ผมทำอาหารให้พวกมันกิน ซึ่งแน่นอนครับผมทำ โดยมีเพื่อนคอยอำนวยความสะดวกให้ผมด้วย คนหนึ่งแผนกล้าง คนหนึ่งแผนกหัน อะไรแบบนี้แหละครับ ผมปรุงอย่างเดียว วันนี้ อาจารย์ให้ไก่มาเซนเตอร์ละตัว แล้วแต่ว่าจะทำอะไรกัน ผมก็เลยทำต้มย้ำไก่พันธ์ให้พวกมันกินกันซะเลย
วันนี้เพื่อนผมเอาใจผมกันใหญ่ คงดีใจที่ได้กินอะไรอร่อยๆ หลังจากที่อดอยากอยู่หลายมื้อ ฮา ฮา
ผมโดนพวกมันหามมาที่สนามที่ใช้สำหรับกิจกรรมรอบกองไฟ พออาจารย์กล่าวเปิดเสร็จ การจุดไฟก็เริ่มขึ้นตอนนี้ไฟฟ้าทุกดวงในคายถูกปิดแล้วครับ สวยมากครับ สวยมากๆ ที่ท้องฟ้ามีกลุ่มดาวมายมาก เป็นภาพที่ผมจำได้มาตลอด แล้วเสียงเพลงก็บรรเลงขึ้น
“โอ้เหมือนมีไฟ ไฟ ไฟ ลุกขึ้นเจิดจ้า สุขอุราเมื่อเรามาพบหน้ากัน ค่ำคืนนี้มีสุข ฯ” เป็นภาพที่ผมประทับใจครับ
ในค่ำคืนที่แสนหนาว แต่มันก็อุ่นไปด้วยกองไฟกองขนาดใหญ่กลางสนาม แน่นอนครับ มันเป็นค่ำคืนแห่งการรอคอยของทุกๆ คนที่มาเข้าค่ายลูกเสือ
“ขอเชิญกลุ่มลูกเสือที่เป็นตัวแทน ออกมาแสดงพิธีเปิดการชุมนุมรอบกองไฟด้วยครับ” อาจารย์คนหนึ่งประกาศครับ
“ถึงเวลาที่เราโดนทำโทษแล้วนะเลย์” ไอแม็คมันพูดกับผมครับ
“อวยพรเราด้วย” มันทิ้งท้ายครับ
ผมหรอครับ นั่งหัวเราะดิ ในขณะที่กลุ่มผมกำลังเดินออกไปกัน ผมก็นั่งหัวเราะท้องแข็งอยู่คนเดียว จนมารู้ตัวทีหลัง
“เอ้ย…ไมเหลือเราคนเดียวหล่ะ” ผมพึมพำครับ
ตอนนี้ที่นั่งกลุ่มผมมีผมนั่งหัวโด่อยู่คนเดียว ตอนนี้ สายตาทุกสายตา มองมาทางผมครับ
“จะเข้าใจไหมเนี๊ย ว่ากรูขาเจ็บ” ผมคิดในใจ
แล้วเพลงก็บรรเลงขึ้น กลุ่มเพื่อนผมครับ มันเดินเข้าไปหาอาจารย์บ้าง หาเพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆ บ้าง ผมก็เลยถึงบางอ้อ แสดงว่าอาจารย์ให้พวกมันไปโค้งใครก็ได้มารำวงกับพวกมันแน่เลย
ผมสังเกตุจะมีแค่ไอบาสคนเดียวที่ไม่ไปโค้งใคร ส่วนเพื่อนผมหรอครับ ได้อาจารย์เพื่อนแม่มันมาเป็นคู่รำไปเรียบร้อยแล้ว
ไอบาสครับ ไอบาสมันเดินมาทางผม
“มันคิดจะทำอะไรวะ” ผมคิด
“มันเดินมาทำไป”
“อย่าโค้งกรูนะมรึงไม่ใช่ผู้หญิง” แต่ผมก็ดีใจเล็กๆ มันใกล้เข้ามาแล้วครับ
“เอ้ย....กรูขาเจ็บอยู่ รำด้วยไม่ได้หรอก” ตอนนี้ผมมองมันแบบเต็มๆ ครับ คืนนี้มันหล่อจังแฮะ
แล้วมันก็โค้งครับ
แน่นอนคนที่มันโค้งก็คือ เพื่อนผู้หญิงที่นั่งถัดไปจากผมอีก 2 เมตร ผมนะโคตรโมโหเลย ถ้ามันโค้งอย่างเดียวผมไม่ว่าหรอก แต่มันโค้งลงแล้วหันหน้ามาทางผม บอกเป็นนัยๆ ว่า “เสียดายกรูหล่ะสิ” แบบนี้ผมรับไม่ได้
แต่ผู้หญิงคนนี้ดิครับ สวยจัง น่ารักด้วย เพื่อนๆ ในกลุ่มมันก็เชียร์กันใหญ่ บางคนก็มีกรี๊ด… ผมอยากจะบอกพวกมันจริงๆ ว่าที่ไอบาสมันทำอะ มันประชดผม (รึเปล่าไม่รู้)
เพลงยังบรรเลงอยู่ คณะรำวงมาตรฐานได้รำไปอย่างไม่ค่อยจะเป็นเอาเท่าไหร่ โดยเฉพาะเพื่อนผม แต่ไอบาสดิครับ ทำไมมันดูสนิทกับผู้หญิงคนนั้นจังเลย
“มันรู้จักกันหรอว่ะ” ผมคิด
“สาดสนิทกันไวจังนะมรึง”
“เพื่อนมรึงก็เชียร์กันจัง”
“เอ๊ะ…มรึงเป็นไรนิ”
“เอ๊ะ…มรึงหึงมันหรอวะ”
“ไม่…….ม่ายช่าย…” ผมคิดบ้าบออยู่คนเดียว จนกระทั่งเพลงจบ ทุกคนก็เข้ามานั่งที่
ถึงเวลาที่ทุกกลุ่มจะเริ่มการแสดงกันแล้วครับ อาจารย์ให้หัวหน้ากลุ่มไปจับสลากเลือกลำดับที่ต้องแสดง
พวกผมได้ลำดับรองสุดท้ายครับ ตอนนี้ผมไม่รู้หรอกครับว่า พวกมันเตรียมอะไรกันมาแสดง
“ก่อนที่จะมาพบกับกลุ่มแรก ขอเชิญพบกับกลุ่มสุดท้ายก่อนครับ” อาจารย์พูดออกไมค์
“โห……ไม่เอา……..” แน่นอนครับตามมาด้วยเสียงโหของกลุ่มสุดท้าย แต่ทำไงได้หล่ะ เรามันก็แค่เด็ก จะมีปากเสียงอะไรได้
ดังนั้นลำดับขึ้นตอนจึงต้องเลื่อนไปตามระเบียบ กลุ่มของผมก็เลยได้แสดงเป็นกลุ่มสุดท้ายแทน
การแสดงเป็นไปอย่างสนุกสนาน มีทั้งการแสดงแบบธรรมดา แบบไม่ธรรมดา แบบหาสาระไม่เจอและแบบสาระมากเกิน แต่ที่ผมดูนะ บางคนเล่นแบบถวายชีวิต บางคนอะดิ เล่นแบบโดนบังคับ ดูแล้วก็เพลินดี
จนมาถึงกลุ่มผม เพื่อนสี่ห้าคนเดินออกมารวมที่กลางสนาม รวมถึงไอบาสด้วย ผมเดาออกว่ามันจะแสดงอะไร เพราะเห็นหัวหน้ากลุ่มผมถือกีตาร์ออกไปด้วย
พอจัดที่นั่งเสร็จเรียบร้อย หัวหน้ากลุ่มผมก็ยื่นกีตาร์ส่งให้ไอบาส
“มันเล่นกีตาร์เป็นด้วยหรอวะ” ไอแม็คถามผม แล้วกรูจะรู้ไหมนิ
“เออ…เราก็พึ่งรู้นี้แหละ” ผมตอบมัน
“ขอเชิญนักร้องรับเชิญออกมาร่วมแสดงด้วยครับ” ไอบาสมันพูดออกไมล์ครับ
นั่งไงออกมาแล้ว ก็ผู้หญิงที่มันโค้งเมื่อกี้นี้อะครับ ลุกออกไปแล้ว เพื่อนๆ กรี๊ดกันใหญ่
“เวลาเตรียมตัวน้อย ถ้าผิดพลาดก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ” เธอผู้นั้นกล่าว
เสียงมนุษย์หน้าหม้อทั้งหลายส่งสียงเชียร์กันใหญ่เลยครับ
“ใจละลาย…เมื่อมองแววตาเธอ…มันช่างดูว่างเปล่า…
ภายในใจช่างอ้างว้างเงียบเหงา…ทั้งๆ ที่เธออยู่ตรงนี้” โห…เพราะสุดๆ ครับ ผมขนลุกเลย
“ปล่อยมือฉันแล้ว…จากไปซะเถอะ…เข้าใจแล้วว่าเราไม่รักกัน…
ก็ยอมรับว่ามันคงถึงวัน…ที่ชีวิตของฉัน…ไม่เหลือใคร”
เพลงจบ เสียงปรบมือดังสนั่น แต่ผมดิครับก้มหน้าร้องไห้อยู่ ผมห้ามมันไม่ได้ น้ำตามันออกมาเอง ผมห้ามได้แค่เสียงเท่านั้นที่ไม่ให้มันออกมา
“ครับอีกเพลงสำหรับคืนนี้ ผมขอมอบให้ใครคนหนึ่ง” ครับเสียงนี้ผมจำได้ เสียงไอบาสครับ
“ขอให้มีความสุขนะครับ” แล้วเสียงกรี๊ดของผู้หญิงทั้งหลายก็ดังขึ้น แต่ผมสังเกตุไอบาสมันมองมาที่ผมก่อนที่มันจะก้มหน้าลงดีดกีตาร์ต่อ
ผมจำชื่อเพลงไม่ได้ แต่ผมชอบเพลงนี้มาก ชอบตั้งแต่วันนั้น มันเป็นเพลงของเเร็บเตอร์ อัลบัมไหนไม่แน่ใจ
มีท่อนหนึ่งร้องว่า
“รู้ตัวบ้างไหมว่าใครคอยเธอ…ขอเพียงแต่เธอมองมาสักที…
แล้วเธอจะเจอแววตาที่ดี…อบอุ่นและมี…ความหมาย…
ฉันยังไม่เคยเจอใครเหมือนกัน…ต้องการผูกพันธ์ตัวเธอทั้งใจ…” ขอโทษนะครับถ้าผมพิมพ์ผิด
มันเป็นเพลงที่ไอบาสมันร้องครับ ทั้งๆ ที่น้ำตาเต็มหน้าผม แต่ตอนนี้ผมไม่อายแล้วที่จะมองหน้ามัน เช่นเดียวกันมันก็มองหน้าผมตลอดเหมือนกัน เสียงมันเพราะมาก เพราะกว่าต้นฉบับอีก แถมยังมีเพื่อนผู้หญิงคนนั้นร้องประสานเสียงด้วย มันยิ่งทำให้เพลงเศร้ามากขึ้นกว่าเดิม
เพลงจบเสียงปรบมือกึกก้อง การแสดงครั้งนี้ของกลุ่มผมเป็นที่ประทับใจแก่อาจารย์และนักเรียนด้วยกัน ซึ่งแน่นอนครับ รวมถึงผมด้วย เพราะมันทำให้ผมรู้สึกว่า เพลงสองเพลงนี้ มีคนตั้งใจที่จะร้องให้ผม ถึงแม้ว่าความหมายของมันในตอนนั้นคือการบอกลาก็ตาม

โอ๊ต

ขอโทดด้วย พอดี เรียนจบ แล้วได้งานทำเรย เรยไม่มีเวลาลงอ่ะคับ

angiejole

สนุกจังเลย...ขอบคุณมากค่ะ

blackart

สวดยอดมากๆน่ะคราบ

bigzerotheera

ซึ้งจัง

minone

ขอบคุนคับ

watsana

ขอบคุณนะครับ

Armoola

jumboa

ขอบคุณครับ...

sugarxxx

เป็นความประทับใจในการออกค่ายนะ

jarn20116

ขอบคุนนะครับ

tidchoo2

เป็นค่ำคืนที่น่าจดจำ

amepol

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

mario54101

ขอบคุณมากครับ

eg1

ขอบคุณคับ

SEart

ดีครับ

obchoeitoh

ขอบคุณครับ