รัก ที่ คลั่ง บทนำ

วนิดา.

                แสงไฟในเมืองหลวงของแผ่นดินใหญ่จีนเริ่มฉายแสงยิ่งขึ้นในเวลากลางคืน  ฝูงคนต่างเดินสวนกันไปมาและหยางเฟยอวี่เป็นหนึ่งที่อยู่กับผู้คนหลากหลายหน้าตาด้วยความที่หน้าตาของเขาโดดเด่นกว่าคนอื่นยิ่งทำให้คนที่เดินผ่านเขาไปต้องเหลียวหลังหันกลับมามอง

                ใบหน้าสวยสง่าเป็นดั่งพระเจ้าประทานให้กลับมีนัยน์ตาที่เศร้าสร้อยแล้วเหม่อลอยตลอดเวลา  ทำให้ผู้คนที่มองอดเสียดายทั้งยังเสียใจไปด้วย ฝูงคนเหล่านั้นต่างคิดกันภายในใจพร้อมกันว่า 'ใครกัน? ที่กล้าทิ้งหนุ่มน้อยคนนี้ได้ลง'

                ทว่าความจริงแล้ว เขาไม่ได้ถูกทิ้งอย่างที่ทุกคนคิดแต่เพียงแค่เขาจมปลักกับความรักแรกตัวเองจนถอนตัวไม่ขึ้นเสียมากกว่ากระทั่งชายหนุ่มรูปร่างสูงเพรียวมาหยุดที่ป้านโฆษณาตรงที่รอรถสาธารณะ  คนในภาพนั้นหล่อเหลาเอาการ เบ้าตาลึกตามฉบับคนจีน  จมูกโด่งสันเข้ากับริมฝีปากกระจับสีชมพูสดจนยากจะละสายตาหนี

                หยางเฟยอวี่จ้องมองภาพนั้นนานเกือบสิบนาทีและกว่าเขาจะรู้ตัวก็รับรู้ธารน้ำอุ่นหลั่งรินบนพวงแก้มขาวของตัวเอง  เขารีบยกมือขึ้นมาเช็ดหยาดน้ำตาตัวเองเพื่อปกปิดความอ่อนแอแล้วตั้งมั่นกับตัวเองว่า 'ในเมื่อแยกจากกันแล้ว ทำไมต้องเป็นฉันที่ต้องเสียใจ?'

                ถึงอย่างนั้นหยาดน้ำตายิ่งหลั่งพรั่งพรูมากขึ้นเรื่อยๆ  จนผู้คนที่นั่งรอรถสาธารณะมองเขาเหมือนกับคนบ้าแต่ติดที่หน้าตาดีแค่เท่านั้น  หยางเฟยอวี่มองภาพนั้นนานเท่าไหร่ น้ำตายิ่งไหลไม่หยุด เขาจึงเลือกที่จะเดินจากไปโดยไม่หวนกลับมา

                ทั้งที่ในสมองของเขายังฉายภาพจำตอนเวลาอยู่ด้วยกันซ้ำไปซ้ำมา..

                เขาเดินเอื่อยเฉื่อยบนทางเดินเท้าเสียงผู้กลุ่มผู้หญิงด้านหน้ายังพูดถึง 'จ้าวฉงซาน' ไม่หยุด  ทั้งหล่อนักหล่อหนาจนหยางเฟยอวี่เบะปากมองบนทั้งน้ำตา  เขาอยากตะโกนพูดกับคนข้างหน้าเหลือเกินว่า 'คนที่พวกเธอชมน่ะ  เป็นคนทำร้ายชีวิตฉันมาก่อน'

                ทั้งเจ็บแต่ก็ยังรัก มันวนเวียนอยู่อย่างนี้ไม่มีสิ้นสุดกระทั่งชายรูปร่างสูงใหญ่สวมชุดสูทสีดำสามคนมายืนขวางทางเดินเขา  คนแซ่หยางขบริมฝีปากแน่นพร้อมถอยหลังทว่าชายด้านหน้าดันเอ่ยขึ้นมา "ช่วยไปกับเราด้วยครับ คุณหยาง"

                เขาส่ายหน้ายังไม่จำยอม "ทำไมฉันต้องไปและฉันก็ไม่รู้จักพวกแก"  ว่าแล้วก็เตรียมหันหลังวิ่งหนีแต่แขนของเขาถูกจับไว้อย่างรวดเร็วแถมสลัดเท่าไหร่ไม่ยอมหลุดสักที

            "ถึงคุณไม่รู้จักพวกผม เจ้านายผมรู้จักคุณและคุณรู้จักเขาเช่นกัน"  ชายคนที่จับเขาไว้เอ่ยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนมากระซิบข้างหูของเขา "ผมไม่อยากใช้กำลังบังคับ  คุณก็ไม่อยากอายต่อหน้าฝูงชนด้วยใช่ไหมครับ?"

                หลังได้ยินจบหยางเฟยอวี่หันมองผู้คนล้อมรอบก็เป็นจริงอย่างที่ชายชุดสูทว่า  เขาพยักหน้าอย่างจำยอมก่อนถูกแรงดึงมหาศาลให้ก้าวตามไปรถหรูที่จอดไว้ข้างทางและร่างเขาก็ถูกยัดเข้ามาภายในรถด้วยความรวดเร็ว  เขาอยากให้ไปด่าชายคนนั้นทว่าข้างกายเขายังมีใครบางคนนั่งอยู่

            "ไง..คนรักเก่าของฉัน"  เสียงกระซิบข้างใบหูทำเอาคนแซ่หยางนั่งตัวแข็งก่อนเขาหันไปเผชิญหน้าอย่างแข็งกร้าว  พวกเขานั่งจ้องตากันไม่มีใครยอมใครกระทั่งรถเดินแล่นสู่ถนน เขาจึงต้องเปิดปากถามคนด้านข้าง "นายจะพาฉันไปไหน?"

            "เวลาเจอหน้าฉันแถมฉันยังทักท้ายนายก่อนแต่ทำไมนายไม่ทักทายฉันกลับ?"   เหมือนจ้าวฉงซานพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยสุดท้ายก็โดนเขาวกวนกลับมาจนแล้วจนเล่าเขาต้องขู่ว่าจะโดดลงจากรถตอนนี้  อีกคนถึงจะยอมเอ่ยปากออกมา "พาไปที่มีเราสองคนเป็นไง?"

                ความหน้าด้านหน้าทนของอีกฝ่ายทำเอาหยางเฟยอวี่ต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงคอ "ฉันกับนายเลิกกันมาตั้งนานแล้วนะ  หลังจากเลิกกันไปพอนายมีชื่อเสียงมีเงินและอำนาจก็ยังทำลายตะกูลฉันไม่ใช่หรือไง?"

            "ทีนี้ยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอว่าไป ที่ มี เรา สอง คน?"  ช่วงห้าตัวอักษรจีนสุดท้าย เขาเน้นย้ำชัดทุกถ้อยคำทว่าจ้าวฉงซานยังหัวเราะออกมาเสียงทุ้มนุ่ม

            "แล้วใครกันมายืนร้องไห้ตรงหน้าป้ายโฆษณาฉัน"  ความจริงนี้ทำหยางเฟยอวี่สะอึก ใช่  เขาต้องเจ็บแต่ก็ยังรักและเขาก็ไม่มีคำพูดแก้ตัวจึงนั่งเงียบอยู่ในรถขณะสองมือซุกซนมาลูบแถวขาอ่อนเขาไม่เลิก

            "ถ้านายยังไม่เลิกลวนลามฉัน ฉันจะโดดออกไปให้รถสิบล้อที่ตามหลังรถนายมาเหยียบสะ"  สิ้นคำขู่ของเขา อีกฝ่ายจึงยอมยกมือขึ้นเหนือหัวแล้วมีตัวอักษรจีนแปะอยู่กลางหน้าผากว่า 'ฉันจะไม่ลวนลามนายแล้วก็ได้'  เขาจึงวางใจนั่งนิ่งได้

                หยางเฟยอวี่เหลือบมองข้างนอกหน้าต่างวิวทัศน์ในเมืองหลวงเริ่มห่างหายจนกลายเป็นป่าและก็ป่า  สองทางมืดมิดทำให้เขาสงสัยจนต้องหันไปถามคนข้างกาย "สรุปนายจะพาฉันไปไหน?" ทว่าจ้าวฉงซานกลับเอนหลังพิงเบาะรถด้วยท่าทางสบายๆ

            "ถึงเวลานั้น นายคงรู้เอง"  แล้วภาพตรงหน้าหยางเฟยอวี่พลันมืดลงคล้ายมีคนมาปิดไฟ..

                จ้าวฉงซานมองคนที่หลับตาลงจากพิษยาสลบที่เขาเตรียมไว้อย่างรักใคร่ก่อนเขาจะลูบเส้นผมสีดำสนิทแผ่วเบา  "ถ้านายไม่บอกเลิกฉันวันนั้น  ฉันคงไม่ทำแบบนี้.."  เขาพูดกับคนที่อยู่ในห้วงฝันขณะนัยน์ตาคมเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจนแทบแยกไม่ได้

                สายตาคู่นั้นทั้งรักและเจ็บหนำซ้ำยังมีความตัดพ้ออยู่ยามมองหน้างดงามของอีกคน..

*ห้ามก็อปเพราะผมลงเว็บนักเขียนตัวเองไว้แล้ว หากนำไปหารายได้ส่วนบุคคลจะดำเนินการถึงที่สุด*

takeshi

ขอบคุณ​ครับ.

4554

ดีมากครับ

tajarak

ขอบคุณครับ

lekthai

ขอบคุณ

kkkggg

รอติดตาม

nuangnut1996

สนุกมากครับ

tazman

รอตอนต่อไแ

mm2013

ขอบคุณครับ

nokkao

โอ้ แนวนิยายจีนกามลังภายใน ไม่มีมานานแล้วครับ

arasi22

ขอบคุณครับ

thong.brown

รอติดตาม

tajarak

ขอบคุณ​ครับ

lnatl

น่าติดตาม