คุณหนูพีทกับชาวสวน `EP 46 ขับใสไล่ส่ง

nuttsoy

ตอนที่ 46 ขับใสไล่ส่ง

วันนี้ผมตื่นลงมากินข้าวเจอน้องเฟิร์สนั่งกับพ่อเลี้ยง มีแม่ผม มีพ่อเลี้ยงพร้อมหน้าเลยครับ ส่วนน้องเก้าคอยยืนเสิร์ฟ ผมคิดในใจ เฮ้ย อะไรวะ นี่หลงเด็กใหม่ขนาดนี้เลยหรอวะเนี่ย ให้นั่งโต๊ะ งานไม่แตะเลย และปล่อยให้เก้า คอยยืนเสิร์ม หรือน้องเก้ามันเก่าแล้ววะ ยังงัยเนี่ย ต้องไปเคลียร์ แต่ก็อย่างว่าแหละ เราอยากให้มันหนีไปจากที่นี่ซักที ใจจริงก็สงสารมัน ไม่อยากให้มันต้องมาตูดบานในบ้านผม เมื่อทุกอย่างบังคับให้ต้องทำแบบนี้ ความร้ายกาจจึงปรากฏขึ้น

“เฮ้ย มากไปรึเปล่า ไอ้เฟิร์ส มาอยู่บ้านไม่ทำห่าอะไร อยู่ ๆ จะมานั่งโต๊ะ กินอาหารดี ๆ ได้งัย” ทุกคนเงียบ

“พีท พูดกับน้องไม่ดีเลย เป็นอะไรนะ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ จงเกลียดจงชังอะไรน้องนักหนา แม่ไม่เข้าใจ” ผู้เป็นแม่พูดแบบอัดอั้น ที่เห็นลูกตัวเองนิสัยแย่กว่านี้

“ก็ผมรำคาญ เห็นแล้วมันเกะกะลูกกะตา ผมเกลียดขี้หน้ามัน” ผมพูดน้ำตาแทบตกใน เพราะใจจริง ก็ไม่ได้เกลียดน้องเค้าเลย แต่ก็ต้องจำเป็นต้องทำ เพราะไม่งั้น พ่อเลี้ยงก็ไม่หยุด

“ผมจะกลับบ้านครับ งั้นผมไปอยู่กับยาย ทุกคนจะได้สบายใจ”

“ดีเลย คิดได้อย่างนี้ก็ดีแล้ว ไปซะวันนี้เลย เกะกะ”

“เจ้าพีท พ่อไม่ชอบนะ ที่พูดกับน้องแบบนี้” พ่อเลี้ยงตบโต๊ะ ทุกคนสะดุ้งเฮือก ผมคิดในใจ ปกป้องกันจริง ๆเลยนะ หมั่นไส้ จะอ้วก จะเย็ดละสิ ไม่ว่า

“ถ้าแกหัวใจมันร้อนรนนัก ฉันจะส่งแก ไปช่วยงานที่สวนส้ม รู้สึกว่าอยู่บ้านแล้วฟุ้งซ่าน”พ่อเลี้ยงอินทัชบอก

“หรอ พ่อเลี้ยง และพ่อเลี้ยงไม่ฟุ้งซ่านเลยนะ ทางที่ดี ผมว่าพ่อเลี้ยงควรจะหอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่ข้างนอกด้วย เพราะผมก็รำคาญพ่อเลี้ยงด้วยเหมือนกัน”ผมสุดจะทนแล้ว บอกไปก็ไม่มีใครเชื่ออยู่แล้วเนี่ย มีแต่ผมกับน้องเก้า ที่เก็บความลับนี้อยู่ในใจเพียงสองคน วิธีนี้ คงเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับผม

“พีท หยุดก้าวร้าวพ่อเลี้ยงเดี๋ยวนี้นะ”แม่พูดกับผม ตาจ้องเขม็งมาที่ผม

“ไอ้เฟิร์ส เพราะมึงคนเดียว” ทันที ผมก็เอาจานข้าวคว่ำหัวน้องเฟิร์ส และต้องบอกในใจ เฟิร์ส พี่ขอโทษนะ ไม่งั้นเฟิร์สก็ไม่ยอมไป

“พีททท อย่า” ผู้เป็นแม่บอก แต่ไม่ทันแล้วครับ แม่ลุกขึ้นมาตบหน้าผม พั้วววววว ผมรู้สึก อึ้ง ชา ที่โดนแม่ตบ เพราะแม่เคยตบผมเลย

“แม่………………..แม่ตบหน้าพีทหรอ” ผม พูดในน้ำเสียงแผ่วเบา น้ำตาร่วงเผาะ แล้วผมก็วิ่งออกไป

“พีท พีท ลูกกกกก ลูกแม่ แม่ขอโทษ” แม่ผมจะตามไป

“ไม่ต้องตามไป ต้องดัดนิสัยมัน แม่ผมร้องไห้โฮ แทบทรุดลงกับพื้นตรงโต๊ะกินข้าว น้องเฟิร์สลงมาช่วยพยุงแม่เลี้ยงขึ้นมานั่งบนโต๊ะ แม่ผมนั่งกุมขมับ น้ำตาไหลอาบแก้ม

“ทำไมลูกพีทถึงเป็นคนแบบนี้ก็ไม่รู้คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ”

“ใจเย็น ๆ คุณ ของแบบนี้มันต้องค่อยพูดค่อยจา เดี๋ยวผมไปคุยให้เอง” พ่อเลี้ยงลุกจากโต๊ะ อาหารไปหาผมในครัว

………………………………………………………………………………………………………………………………………………….......

“ฉันรู้นะ ว่าแกอยู่ในนี้” ผมมองพ่อเลี้ยงด้วยความเกลียด ผมเดินออกมา พ่อเลี้ยงมาหาผมพอดี บีบคางผม ผมแทบไมทันตั้งตัวเลยครับ

“เดี๋ยวนี้ปากเก่งนักนะ มึงบอกอะไรแม่มึงเมื่อคืน เฮอะ”

“โอ้ย พ่อเลี้ยงปล่อย ไม่ปล่อย และผมจะตอบได้งัยละ”คนเหี้ยอะไร แรงโคตรเยอะเลย

“มึงฟ้องอะไรแม่มึง” พ่อเลี้ยงกระซิบใส่หูผมแต่สายตางี้ โคตรอาคาต

“พ่อเลี้ยง ปล่อยพีท พีทเจ็บ”

“เจ็บหรอ แค่นี้มึงเจ็บหรอ ไอ้พีท มึงจำไว้นะ ถ้ามึงฟ้องอะไรแม่มึงอีก แม่มึงไม่ปลอดภัยแน่”

“มึงจะทำอะไรแม่กู” ผมทำท่าจะต่อยพ่อเลี้ยงแต่มือพ่อเลี้ยงกำไว้แน่น

“เรื่องนั้น มึงไม่ต้องห่วง เดี๋ยวมึงก็รู้” พ่อเลี้ยงบีบมือผมและบิดมือผม ผมโคตรปวดเลยครับ

“โอ้ย โอ้ย โอ้ย พ่อเลี้ยง พีทเจ็บ”

“มึงคิดจะต่อยกูหรอพีท ฮะ มึงกล้าหรอกระดูกกูกับมึงนะ มันคนละเบอร์มึงดูดสารรูปตัวเองด้วย ตัวเล็กกว่ากูตั้งเยอะ คิดจะมาต่อกู”

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย” พ่อเลี้ยงเอาอีกมือมาบีบปากผม ไม่ให้ผมขอความช่วยเหลือผมได้แต่มองหน้าพ่อเลี้ยง

“และมึงจำไว้นะ เฟิร์สนะ เด็กของกู ขืนมึงไปวุ่นวายอีกละก็ มึงกับแม่ไม่ตายดีแน่”

“มึงอยากตายยังงัย มึงบอกกูมาเลย จะว่าไป มึงก็หล่อดีนะ กูไม่อยากให้ศพมึงตายแบบไม่หล่อ” พ่อเลี้ยงพูดไปบีบปากผมตลอดเลย

“เดี๋ยวมึงไปแดกข้าว และไปขอโทษ แม่มึง กับน้องเฟิร์สซะ ไม่งั้น มึงเตรียมรับกระดูกแม่มึงได้เลย” ผมแทบชอล์กที่พ่อเลี้ยงพูดกับผมอย่างนั้น น้ำเสียงดูเรียบเรียบ หากแต่เย็นเฉียบ เหมือนเป็นคำพูดที่ออกมาจากสัตว์เลือดเย็นและพ่อเลี้ยงก็เดินออกไปผมได้แต่ยืนเหวอร้องไห้อยู่ในครัว นี่เราแพ้ใช่มั้ย ผมบอกกับตัวเอง ไอ้อินทัช มึงร้ายกว่าที่กูคิดไว้จริง ๆ ว่าแล้วผมก็ตั้งสติและเดินออกจากครัวไป
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………

“แม่ครับ พีทขอโทษ เฟิร์สด้วยนะ พี่ขอโทษ” ผมฝืนใจทำสายตาไม่ได้มอง ใครมองใครก็รู้ว่าไม่ได้เต็มใจขอโทษ

“ฉันกินไม่ลง เก้า เก็บจาน” แม่ผม ลุกไปเลย ผมอึ้งสิครับ แม่คงโกรธผมมาก ผมก็ได้แต่นั่งเฉยทันทีที่แม่ผมลุกไป พ่อเลี้ยงกลับยักคิ้วใส่ผม ประกาศตนว่า ตนเองต่างหากที่เป็นฝ่ายชนะ

“เก้า พี่จะไปกินที่นอกระเบียงนะ” ว่าแล้วผมก็เดินออกไป พ่อเลี้ยงคิดในใจ เออ ดี ไม่แดก อีแก่จะได้ตายไวๆ

“มา เฟิร์ส เก้า ลูกกินข้าวกับพ่อนะลูก” พ่อเลี้ยงแกล้งพูดให้ผมได้ยิน ผมสุดแสนจะเอือมระอา ผมหยุดอยู่ตรงประตูบ้านและก็เดินไป พอกินเสร็จก็เอาจานไปล้าง เสร็จแล้วก็มานั่งดูทีวีกับแม่ แต่แม่ผมใจแข็งมากครับ ไม่คุยกับผมซักคำ พ่อเลี้ยงเดินมาพอดี นั่งข้าง ๆ

“พีท เดี๋ยวพ่อจะให้พี่นนท์มารับ ไปช่วยงานที่สวนส้มนะลูกนะ” สุดยอดเลยพ่อเลี้ยงหัวใจทำด้วยอะไรอะ อยู่ต่อหน้าคนอย่าง ลับหลังคนทำตัวอย่าง นี่มันมนุษย์ หรือสัตว์กันแน่วะเนี่ย เลวสุดยอดเลย ผมในใจ มีแต่คำว่า เกลียด เกลียด กับเกลียด ผมเดินออกไปเลย ไปนั่งรอพี่นนท์ข้างนอก น้องเก้ามองผมด้วยความเห็นใจไหน ๆ ก็ไม่มีใครคุยด้วยแล้วนี่ ก็นั่งมันสะข้างนอกบ้านมันซะเลย แปลกเนอะ บ้านงี้โคตรใหญ่เลย แต่อยู่ไม่ได้
…………………………………………………………………………………………………………………….…………………………………

taira

ขอบคุนคับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

maravann

ขอบคุณครับ

lekthai

ขอบคุณ

lieber_dich

สู้ๆครับ

mm2013

ขอบคุณมากครับ

ten.nxxvx

เฮ้~ มันค้างงง 55

aka_365

อ่านเเล้วเกลียดพ่อเลี้ยงมากๆเลย

Yud6565

ขอบคุณครับ

manuswin

ขอบคุณครับ