..........บางสิ่งที่หายไป........กับใจบางคน....... ตอน 13

โอ๊ต

ตอนที่ 13 “จบกัน 2”
“เฮ้ย…” ผมอุทานเบาๆ
คนๆ นั้นมองผม ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเลยครับ ต่างจากทุกครั้งที่มองผม ถึงแม้ว่าช่วงหลังจะเค้าจะมองผมแบบเย็นชาบ้าง แต่สายตาที่เย็นชายังดีกว่าสายที่เค้ากำลังมองผมอยู่ในตอนนี้
ไอบาสครับ คนที่มองผมอยู่คือไอบาส
ส่วนคนที่ผมนอนตักทั้งคืน และตอนนี้มันก็ยังไม่ตื่น นอนในท่าหลังพิงฝาผนังอยู่ ก็คือ ไอแม็คเพื่อนรักผมนั่นเอง
ผมทำอะไรไม่ถูก จริงๆ มันเหมือนผมกำลังถูกใครบางคนกำลังเชือดเฉือนผมอยู่ เชือดผมด้วยสายตาที่กำลังมองผมอยู่ในตอนนี้
ไอบาสเดินไปแล้ว คงเดินไปเก็บของเตรียมจะกลับบ้าน
“แม็ค…” ผมเรียกมัน
“แม็ค…” อีกครั้ง คราวนี้ผมเขย่ามันด้วย
“แม็ค…ตื่น” ผมเขย่าจนมันตื่นขึ้น หน้าตามันเหมือนไม่ได้นอนทั้งคืน
จริงๆ ผมก็สงสารมันนะ น่าจะให้มันนอนต่อ มันคงนอนไม่สบายเท่าไหร่ เพราะผมนอนหนุนมันทั้งคืน
“ตื่นนานแล้วหรอ…” มันงัวเงียถามผม
“นานแล้ว…” ผมตอบมัน
“เมื่อคืนเป็นไร” เอาแล้วกรู ไม่คิดจะถามอะไรมั่งเลยหรอ
“เปล่า” ผมยังปฏิเสธมันอยู่ จะให้กรูบอกมรึงหรอว่า มรึงคิดว่ากรูเป็นไอบาสก็เลยซบซะเต็มที่เลย
“ช่วงนี้แปลกๆ นะนาย” มันบอก ผมก็คิดได้ดิครับ จริงแฮะ ช่วงนี้มันเกิดอะไรกับผม ผมก็รู้สึกนะครับว่า มันแปลกจริงๆ จนขนาดเพื่อนผมพูดออกจากปากแล้ว แสดงว่าผมคงเปลี่ยนไปมากอยู่
“ไม่มีอะไรหรอก” ผมยังยืนยันกับมัน
“เก็บของเถอะ” ผมบอกมันให้เก็บของ เพื่อเตรียมกลับบ้าน
“เลย์…เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ” เอาแล้วไง
“ก็คุยมาดิ” ผมบอกมัน
“เราต้องคุยกับนายสองต่อสอง” จะอะไรอีกมรึง ชอบทำให้กรูคิดมากได้ตลอด
“คุยตอนนี้ก็ได้” ผมพยายามบอกมัน
“ไม่…นายเตรียมตอบคำถามเราให้ดีแล้วกันนะ” เอากับมันดีครับ ไอแม็ค เวลามันจะเล่นก็เล่นเกินเหตุ แต่เวลาจริงจัง ก็ห้ามมันไม่ได้ แล้วผมต้องฟังมันไหมเนี๊ย
วันนี้พวกผมต้องเดินทางกลับบ้านกันครับ เพื่อนๆ ผมช่วยพยุงผมออกมารวมที่สนาม
“แม็ค…เราต้องเดินกลับหรอว่ะ” ผมถามมัน
“………………………..(เงียบ)” ไม่มีเสียงตอบใดๆ
“แม็ค……” ผมถามมันอีกครั้ง
“กรูไม่รู้……..” มันตอบนิ่งๆ แต่ผมอึ้งๆ ครับ เพราะมันไม่เคยพูดแบบนี้กับผมเลยครับ
“ตามใจมรึง…” ผมสวนกลับไป มันก็ได้แต่มองหน้าผม
ผมไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร รู้แต่ว่า ทั้งผมและมันต่างก็อึดอัดด้วยกันทั้งคู่
พิธีปิดการเข้าค่ายเสร็จลงอาจารย์เดินออกมาบอกให้ทุกคนเตรียมตัวกลับ มีเสียงลูกเสือพูดกันต่างๆ นานา เพราะแต่ละคนไม่อยากเดินกลับกันทั้งนั้น เพราะขามาเดินมา ขากลับก็คงเดินกลับอีก
และแล้ว รถที่พวกผมนั่งกันมาจากโรงเรียนก็ขับเข้ามาอีกทางหนึ่ง ซึ่งเป็นทางที่อาจารย์ออกคำสั่งห้ามไม่ให้ลูกเสือทุกคนเดินเข้าไป เพราะเกรงว่าจะเกิดอันตรายได้ แต่รถพวกนี้ดิครับ ผ่านมาได้ไง
“ลูกเสือทุกคน ขนของขึ้นรถที่ตัวเองนั่งมากันได้” อาจารย์คนหนึ่งออกคำสั่ง
พวกผมก็งงดิครับ นี้แสดงว่า มีทางที่รถสามารถเข้ามาได้หรอ
เพื่อนๆ ต่างขนของขึ้นรถกัน รวมทั้งไอแม็คด้วย มันขนของๆ ผมก่อนแล้วจากนั้นมันก็ขนของๆ มัน แต่หน้ามันดิครับ ยังกะส้งตีง…
ตอนนี้ผมสนใจอยู่แค่ไอแม็คคนเดียวส่วนไอบาสอะหรอครับ ผมลืมไปแล้ว ผมไม่อยากให้เพื่อนผมเป็นแบบนี้ มีอะไรทำไมมันไม่บอกผมดีๆ
พวกผมขึ้นรถกันแล้ว และเตรียมตัวกลับบ้าน ทางที่ผมกลับทางนี้ เป็นคนละเส้นทางกับตอนที่มากันในตอนแรกเป็นทางที่รถวิ่งได้อย่างสบายและที่สำคัญสวยมากครับ ต้นไม้เยอะดี บรรยากาศภายนอกค่อยข้างดี แต่ภายในดิครับ สรุปมรึงเป็นอะไรนิแม็ค อย่าเป็นแบบนี้ดิ กรูอึดอัด
“แม็ค…” ผมลองเรียกมันดูครับ
“……..(เงียบ)” มันมองหน้าผมนะครับ แต่มันไม่พูดอะไรกับผม
“แม็ค…” ผมลองเรียกมันอีกครับ
“กรูขอคิดอะไรของกรูก่อนได้ไหม” มันตอบครับ มันเป็นอะไรไม่รู้ มันไม่เคยพูดกับผมแบบนี้เลยครับ
“นายเป็นไรว่ะ” ผมพยายามจะเอาคำตอบให้ได้
แต่มันกลับมองหน้าผม แบบหาเรื่องอะครับ ผมเลยต้องเงียบ กรูนิเป็นห่าไรว่ะ
รถขับมาถึงโรงเรียนเวลาประมาณ บ่ายสองโมง เพื่อนๆ ช่วยกันพยุงผมลงจากรถ ส่วนไอแม็คก็ไปจัดการกับกระเป๋าทั้งของมันและของผม ตามที่ตกลงกันเอาไว้ในตอนแรกมันจะให้ที่บ้านเอารถมารับและผมก็จะกลับกับมัน แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ในแล้วครับว่าจะได้กลับรึเปล่า
ตอนนี้อาจารย์ปล่อยให้กลับบ้านกันแล้ว ผมก็เลยเขย่งไปที่หน้าอาคาร เพื่อโทรศัพท์ให้ที่บ้านมารับ ขณะที่ผมกำลังกดอยู่นี้ ก็มีใครซักคนกระชากผมออกจากโทรศัพท์จนผมเกือบล้ม
“มรึงจะทำอะไร ไอเลย์…” ไอแม็คครับ ดูท่าทางมันโกรธผมมาก ผมไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร รู้แต่ว่าผมกลัวมันนะครับ
“โทรกลับบ้าน…” ผมตอบมันไป ส่วนมันก็เอาหูโทรศัพท์ที่อยู่ที่มือผมวางแล้วหันมาด่าผมต่อ
“มรึงจะกลับกับกรูไม่ใช่หรอ” มันไม่เคยพูดแบบนี้กับผมเลยครับ ปกติผมกับมันจะไม่ใช้คำว่ามรึงกรูกัน แต่วันนี้มันต้องเป็นอะไรแน่ๆ
“มรึงถามกรูสิ…กรูเป็นอะไร” คราวนี้ผมก็เอาบ้างครับ อดทนมานานแล้ว
"มากับกรู” ไอแม็คครับมันจับข้อมือผมแล้วลากไปเลย มันลืมรึเปล่าว่าผมเจ็บขาอยู่
“โอ้ย…แม็ค…เราเจ็บ” มันคงนึกขึ้นได้ รีบมาดูเลย เออแต่ถึงยังไง กรูก็ยังห่วงมรึงอยู่ดี
สุดท้ายมันเลยต้องพยุงผมไปหาที่เงียบๆ นั่งคุยกันครับ ผมก็ได้แต่เดาว่ามันจะคุยเรื่องอะไร มาถึงที่ตั้งนานแล้ว แต่ไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากปากของทั้งผมและมัน มันไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อนอะครับ
“มรึงบอกกรูมาเลย์…” ออกมาแล้วครับ มันหายเป็นใบ้แล้ว
“บอกเรื่องอะไร” ผมถามมันไป
“ไอเชี้ยบาสมันทำอะไรมรึง” มันก็ทำเยอะอะ มรึงจะเอาเรื่องไหนหล่ะ
“มรึงรู้ว่ามันต้องมีเรื่องอะไรซักอย่าง ระหว่างมรึงกับไอห่าบาส” ง่ะ มรึงรู้ด้วยหรอ
“ไม่มีอะไรหรอก” ผมยังปฏิเสธครับ
“ไอเลย์..มรึง..มรึงเห็นกรูเป็นเพื่อนมรึงอยู่รึเปล่า” เอากับมันครับ ลองมันพูดแบบนี้แสดงว่ามันน้อยใจสุดๆ
“ขอเราคิดก่อนนะ” ครับผมขอมันคิด ขอคิดจริงๆ
ตอนนี้เกิดความเงียบเข้ามาแทนที่ระหว่างผมกับมัน ผมพยายามคิด แต่ยังไงก็คิดไม่ตก
“แม็คกรูอยากจะบอกมรึงนะ” ผมคิดในใจ
“แต่กรูไม่กล้าบอก”
“กรูอยากจะเล่าทุกอย่างให้มรึงฟัง”
“แต่กรูกลัวมรึงเสียความรู้สึก”
“เพราะอะไรมรึงรู้ไหม”
“เพราะมรึงชอบไอบาส”
“แต่กรูเกลียดไอบาส” นั่นแหละครับ คือสิ่งที่ผมคิดได้ตอนนั้น แต่สิ่งที่ผมกำลังจะบอกมันก็คือ
“แม็ค…ถ้านายรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรา นายยังจะเป็นเพื่อนเราอยู่ไหม” อันนี้ผมถามมันแบบจริงจังครับ
“เลย์…มรึงกับกรูคบกันมากี่ปี มรึงจำได้ไหม” เออจริงสิ ผมกับมันคบกันมากี่ปี ทำไมผมไม่เคยนับ ไม่เคยสนใจเลย
“มรึงจำได้ไหม…” มันถามย้ำครับ
“อืม…จำได้” ผมบอกไปงั้นแหละครับ แต่จริงๆ ผมรู้ว่าผมกับมันคบกันมานานมากๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเรื่องเวลาเลย
“กี่ปี…” เอาให้แล้วไงครับ ตอนนี้เกิดวิชาคำนวณขึ้นในหัวผมแล้ว ผมนิ่งอยู่นาน ได้แล้วครับ ได้ผลลัพธ์แล้ว
“9 ปี..” ผมตอบมันอย่างมั่งใจ
“แล้วมรึงคิดว่า 9 ปี ที่มรึงคบกรู มรึงคบกรูเพราะอะไร” ตอนนี้ไอแม็คมันจริงจังมากเลยครับ
แล้วมันก็นั่งลงคุกเข่าที่หน้าผม ผมหละเชื่อมันเลยว่ามันจะกล้าทำแบบนี้กับผม มันจับมือผมทั้งสองข้างขึ้นมาแล้วมันก็มองหน้าผมครับ
“มรึงบอกกรุได้ยังว่ามรึงเป็นอะไร” มันเน้นเสียง
“แม็ค…เราเป็นเกย์หว่ะ” คราวนี้ผมกล้าพูดออกมาได้ไงไม่รู้ครับ
มันเงียบไปซักพัก เอาซิครับ ตอนนั้นผมต้องลุ้นกับมันว่ามันจะรับได้รึเปล่า
“เรื่องมรึงเป็นเกย์กรูรู้แล้ว” อ้าวสาด รู้ตอนไหน นานยัง ทำไมกรูพึ่งรู้ตัวหล่ะ
“แล้วเมื่อคืนเป็นไร…ร้องไห้ทำไม” มันเอาอีกเรื่องมาพูดครับ
“เราเครียส…เราไม่รู้ว่าเราจะบอกเรื่องนี้กับนายยังไงดี” คราวนี้มันเงียบไปอีกครับ
“แม้กระทั้งตอนไอห่าบาสมันร้องเพลง แล้วมรึงกับมันมองกันด้วยหรอ” มันถามมา ผมก็เลยโง่เลยครับ จะหาอะไรมาแก้ตัวก็ไม่รู้ดิ
“อืม…” เป็นคำเดียวที่หลุดออกจากปากผมได้
“เลย์…ถ้ามันทำอะไรมรึงก็บอกกรูมาดิ” มรึงจะให้กรูบอก มรึงหรอว่ามันจูบกรุ ละก็ล้วงไอหนูกรูด้วย
“เปล่าจริงๆ แม็ค…ไม่มีอะไรระหว่างเรากับไอบาสหรอก” มันเป็นคำตอบที่ดีที่สุดที่ผมคิดได้ครับ
มันทำท่าเหมือนจะเชื่อ
“ถ้ามีอะไรบอกเรานะโว้ย ถ้าไอห่าบาสมันทำอะไรบอกเรานะ เราไม่เอามันไว้แน่” มันพูดเสียงหนักครับ
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงแค้นอะไรนักหนา สำหรับผมนะ ความแค้นของผมกับไอบาสหมดไปแล้ว แต่ความแค้นของไอแม็คกับไอบาสมันเหมือนจะไม่จบง่ายๆ
“เลย์…” มันเรียกให้ผมหันหน้ามาหามัน
“…จุ๊บ…” ไอแม็คครับ มันจูบผมครับ ผมก็งงดิ นี้มันเป็นเกย์หรอเนี๊ย
“เลย์…จูบแรกของกรูอยู่กับมรึงนะ” มันพูดแบบเรียบๆ
“และจูบแรกของมรึงก็อยู่กับกรูนะ” มันทำหน้าซึ้งใส่ผม
“นาย….เป็นเกย์หรอว่ะ” ผมถามแบบไม่แน่ใจ
“เอ้ย…ไอห่า กรุไม่ได้เป็นเกย์” มันรีบปล่อยมือผมทันที
“แล้วทำไมถึงกล้าทำแบบเมื่อกี้ว่ะ” ผมถามมัน
“xxxแค่อยากให้จูบแรกของxxxอยู่กับคนที่xxxรักมากที่สุดในตอนนี้เท่านั้น” แล้วมันก็หน้าแดงขึ้น แดงขึ้น และแดงขึ้น แม็คหน้าxxxจะระเบิดรึเปล่าเนี้ย
“แม็คกรูขอโทษนะ จูบแรกมรึงอยู่ที่กรูก็จริง แต่จูบแรกกรูไม่ได้อยู่กับมรึง” ผมคิดในใจ
ตอนนี้ผมรู้แล้วครับว่าความเป็นเพื่อนระหว่างผมกับไอแม็ค มันมีความผูกพันธ์กันมากแค่ไหน เวลานี้ผมไม่สนใจอะไรแล้ว ผมแคร์เพื่อนผมคนนี้คนเดียว ถ้าจะให้ผมเลือกระหว่างไอบาสกับไอแม็ค ครับแน่นอน ผมต้องเลือกไอแม็คอยู่แล้ว
“กลับกันยัง” ผมถามมัน หลังจากที่รอให้มันหายหน้าแดงก่อน
“มรึงอยากกลับแล้วหรอ” ไอแม็คมันถามครับ
“แม็ค…อย่าพูดมรึงกรูกับเราได้เปล่า” ผมเตือนมัน เพราะมันคงลืมตัวจริงๆ
“เออ...เราขอโทษนะ” เปลี่ยนไวจริงนะมรึง
“เราลืม” อันนี้กรูรู้ละ
ไอแม็คมันก็ช่วยพยุงผมเดินมาจนถึงกระเป๋าตอนนี้รู้สึกว่า แม่มันให้คนที่บ้านมารับแล้ว ผมกับมันก็เลยได้กลับบ้านกัน
พอกลับถึงบ้านที่บ้านก็ถามกันใหญ่ว่าเป็นไงบ้าง และที่สำคัญขาผมเป็นอะไร แทนที่ผมจะได้พักผ่อนผมกลับต้องไปโรงพยาบาลแทน เหนื่อยนะเนี้ย กลับมาถึงบ้านอีกรอบผมก็หลับเป็นตาย ที่โรงพยาบาลผมต้องเอ็กซเรย์ด้วย แล้วได้ยามาอีกเพียบ ตื่นขึ้นมาขาผมก็ดีขึ้น หายบวม เออ…ดีจังแฮะ ผมเลยทำการรื้อของในกระเป๋าเพื่อเตรียมให้ทหารรับใช้ที่บ้านซัก รื้อไปรื้อมา ก็ไปเจอกระดาษอะไรอีกไม่รู้อยู่ข้างใน เขียนว่า
“ขอโทษที่ทำไม่ดีกับนาย ตั้งแต่วันนี้ไป เรากับนายต่างคนต่างอยู่ ไม่รู้จักกัน ขอให้มีความสุขกับคนที่นายรัก” เป็นจดหมายครับ แต่ไม่ลงชื่อ แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าใครเขียนมาให้ผม
ในตอนนี้ถึงผมจะรู้สึกเจ็บบ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับต้องเสียน้ำตา
ครับ ผมมีเพื่อนที่รักและเป็นห่วงผมอยู่แล้ว ผมจะต้องสนใจอะไรกับคนที่ผมไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของเค้า
“โชคดีนะบาส…ต่อจากนี้ไป…เราต่างคนต่างอยู่…ไม่รู้จักกัน…เราจะไม่นึกถึงนายอีก” ผมเขียนประโยคนี้ ต่อท้ายจดหมายที่ไอ บาสส่งมาให้ผม แล้วเก็บเอาไว้ในกล่องบนหัวเตียงผม

komkid

มี XXX ไมอ่ะ มันคือไร อ่าน ไม่สนุกเลย **-**

bigzerotheera

เจ็บตามเลย

minone

ขอบคุนคับ

watsana

ขอบคุณนะครับ

Armoola

jumboa

ขอบคุณครับ..

sugarxxx

ถึงเป็นเกย์ก็ยังเป็นเพื่อนกันตลอดไป

jarn20116

ขอบคุนนะครับ

tidchoo2

เหมือนซีรีย์ซีซั่นนี่กำลังจบ แต่ก็มารออ่านนะ

amepol

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

mario54101

ขอบคุณมากครับ

Eakkadoor

ใจหายอะครับ

SEart

ใจหาย

SEart

ดีครับ