บุษราคัมเหนือน้ำ: นักว่ายน้ำทีมชาติหน้าหล่อกับเสน่ห์ลึกลับของแม่บ้านวัยทอง - EP.5 โค้ชพิเศษ

Porschekub

เวลาเช้าตรู่ 5.00 น. วิคเตอร์สะดุ้งตื่นจากเสียงนาฬิกาปลุก ร่างกายยังเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าจากการฝึกซ้อมเมื่อวาน แต่สิ่งที่เขาสัมผัสได้ชัดเจนคือความกระตือรือร้นที่ยังคงค้างอยู่ในร่างกาย กล้ามเนื้อที่เคยอ่อนล้าดูเหมือนจะกลับมาแข็งแรงกว่าทุกวันก่อนหน้า เขาลุกขึ้นนั่ง มองไปที่โต๊ะข้างเตียง เห็น สร้อยข้อมือบุษราคัม สีเหลืองทองวางอยู่ที่นั่น
"แปลกนะ..." เขาพึมพำเบาๆ ความทรงจำเกี่ยวกับสร้อยข้อมือที่ยายแป๊ดให้เมื่อไม่กี่วันก่อนผุดขึ้นมาในหัว เขาจำได้ดีว่ายายแป๊ดบอกว่าสร้อยข้อมือนี้จะช่วยนำพาโชคและเสริมพลังให้เขา และเขาก็รู้สึกว่ามันได้ผลจริงๆ ตั้งแต่ที่เขาสวมมัน ร่างกายของเขาก็เหมือนกับได้รับพลังงานแปลกๆ ที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ขณะที่เขากำลังจะหยิบสร้อยข้อมือมาสวม ประตูห้องก็เปิดออก ยายแป๊ด ก้าวเข้ามาอย่างเงียบเชียบตามปกติ สายตาของเธอจ้องมองวิคเตอร์ด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ในมุมปาก "อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณวิคเตอร์" เสียงของเธออ่อนโยนเหมือนทุกวัน แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับแฝงไปด้วยความเข้มแข็งและอำนาจที่มองไม่เห็น
วิคเตอร์พยักหน้า ท่าทางยังง่วงงุน "อรุณสวัสดิ์ครับยาย" เขาทักกลับเสียงแผ่วๆ ขณะที่ยายแป๊ดเดินเข้ามาใกล้ โต๊ะข้างเตียงที่วางสร้อยข้อมือบุษราคัมอยู่ กลับดึงดูดความสนใจของเธอ
"คุณวิคเตอร์คะ..." ยายแป๊ดเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "วันนี้มีเรื่องที่แปํดอยากจะแนะนำใหม่นะคะ สร้อยข้อมือบุษราคัมนี้ มันช่วยคุณได้ดีมาโดยตลอดใช่ไหมคะ?" เธอเอื้อมมือไปจับสร้อยข้อมือที่วางอยู่ พร้อมสายตาจับจ้องไปที่วิคเตอร์
วิคเตอร์พยักหน้าช้าๆ "ครับ มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น เหมือนมีพลังเพิ่มขึ้นจริงๆ" เขาตอบอย่างซื่อสัตย์
"ดีใจค่ะที่คุณรู้สึกอย่างนั้น แต่แป๊ดว่าถึงเวลาที่เราต้องปรับตัวกันหน่อยแล้วค่ะ" ยายแป๊ดหยิบสร้อยข้อมือขึ้นมาและยิ้ม "แต่วันนี้แป๊ดมีข้อเสนอใหม่ค่ะ"
วิคเตอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย สงสัยว่าทำไมต้องเปลี่ยนอะไรที่ดูเหมือนจะได้ผลดีอยู่แล้ว "ข้อเสนออะไรเหรอครับ?"
ยายแป๊ดเอื้อมมือไปหยิบสร้อยข้อมืออีกเส้นจากกระเป๋าเสื้อออกมา มันเป็น สร้อยข้อมือ Garmin สีเหลืองสดใส ดูแตกต่างจากสร้อยข้อมือบุษราคัมอย่างชัดเจน "วันนี้คุณจะสวมเส้นนี้แทนค่ะ"
วิคเตอร์มองสร้อยข้อมือ Garmin ด้วยความสงสัย "ทำไมล่ะครับ? ผมคิดว่าสร้อยข้อมือบุษราคัมนี่ก็ดีอยู่แล้ว..."
ยายแป๊ดหัวเราะเบาๆ "ใช่ค่ะ มันดีมากสำหรับเริ่มต้น แต่ตอนนี้คุณต้องการอะไรที่ละเอียดขึ้น สร้อยข้อมือ Garmin นี้จะช่วยตรวจสอบสภาพร่างกายของคุณแบบเรียลไทม์ มันจะบอกทุกอย่าง ทั้งอัตราการเต้นของหัวใจ ระดับความเหนื่อยล้า หรือแม้กระทั่งประสิทธิภาพการเผาผลาญพลังงานค่ะ" เธอยื่นสร้อยข้อมือสีเหลืองให้ "และที่สำคัญ แป๊ดสามารถตรวจสอบค่าต่างๆ ผ่านแอปบนมือถือของแป๊ดได้ตลอดเวลา จะได้ช่วยดูแลคุณได้ดีขึ้น"
วิคเตอร์รับสร้อยข้อมือมาแต่ยังคงสงสัยเล็กน้อย "มันจำเป็นขนาดนั้นเลยเหรอครับ?"
ยายแป๊ดพยักหน้า "แน่นอนค่ะ คุณต้องเข้าใจว่านักกีฬาระดับคุณ ไม่ใช่แค่ฝึกซ้อมให้หนักเท่านั้น แต่ต้องคอยตรวจสอบร่างกายให้พร้อมที่สุดเสมอ คุณต้องการการดูแลที่ละเอียดอ่อนทุกนาที สร้อยข้อมือนี้จะช่วยให้แป๊ดรู้ว่าคุณเป็นยังไงในแต่ละช่วงเวลา ทั้งตอนซ้อม ตอนพัก และแม้แต่ตอนหลับ"
วิคเตอร์ค่อยๆ สวมสร้อยข้อมือ Garmin สีเหลืองลงบนข้อมือ "โอเคครับ ถ้ามันจะช่วยได้" เขาพูดเบาๆ แม้ยังรู้สึกอึดอัดนิดๆ
"ดีมากค่ะ คุณวิคเตอร์" ยายแป๊ดยิ้มพอใจ "ตอนนี้คุณไม่ต้องใส่ชุดว่ายน้ำทั้งวันเหมือนที่แป๊ดบอกเมื่อวานแล้วนะคะ หลังจากคิดดูดีๆ แป๊ดก็พบว่ามันอาจจะมีข้อเสียมากกว่าข้อดี อย่างการใส่ชุดว่ายน้ำทั้งวันอาจทำให้ร่างกายของคุณรู้สึกไม่สบายตัว หรือกล้ามเนื้อบางส่วนอาจถูกบีบรัดมากเกินไป จึงอาจส่งผลเสียต่อการฟื้นตัวของกล้ามเนื้อด้วยค่ะ วันนี้ก็ใส่ชุดออกกำลังกายดีกว่านะคะ เพราะโค้ชพิเศษที่มา ไม่ได้มาฝึกว่ายน้ำ แต่เป็นจิตแพทย์กีฬา"
เธอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่แฝงไปด้วยเจตนาที่แนบเนียนเหมือนเดิม "และที่สำคัญ คุณต้องการการผ่อนคลายมากกว่านี้ เพื่อให้สมองได้พักผ่อนจากความกดดันของการซ้อมค่ะ"
วิคเตอร์หัวเราะเบาๆ "ก็ดีครับ ผมก็คิดว่าคงจะโล่งขึ้นเยอะ" แม้เขาจะรู้สึกโล่งใจที่ไม่ต้องสวมชุดว่ายน้ำทั้งวัน แต่การสวม สร้อยข้อมือ Garmin กลับทำให้เขารู้สึกถึงการถูกควบคุมอยู่ตลอดเวลา ความรู้สึกแปลกๆ เริ่มผุดขึ้นมา การเปลี่ยนแปลงนี้อาจไม่ใช่แค่การปรับเปลี่ยนธรรมดา แต่เหมือนเป็นกลไกหนึ่งในแผนของยายแป๊ดที่จะค่อยๆ ควบคุมเขาทีละนิด โดยที่เขาเองไม่รู้ตัว...
เช้านี้ ยายแป๊ดจัดเตรียมอาหารเช้าไว้บนโต๊ะอย่างเรียบร้อย มีไข่ขาวม้วน ผักสด และแซนด์วิชโฮลวีต พร้อมแก้วน้ำผึ้งสีเหลืองทองที่วางอยู่ข้างจาน วิคเตอร์นั่งลงเงียบๆ ขณะที่ยายแป๊ดเดินมาใกล้เขา
“ทานเยอะๆ นะคะ คุณวิคเตอร์ วันนี้คุณมีฝึกกับโค้ชพิเศษ แป๊ดอยากให้คุณพร้อมที่สุด” ยายแป๊ดกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น พร้อมกับรอยยิ้มที่สื่อถึงความพอใจ
วิคเตอร์พยักหน้าเบาๆ หยิบแก้วน้ำผึ้งขึ้นดื่ม รสหวานแผ่ซ่านทั่วร่างกาย ความรู้สึกแปลกประหลาดจากการสวมสร้อยข้อมือ Garmin สีเหลืองที่ถูกเปลี่ยนมาแทนสร้อยข้อมือบุษราคัมยังคงค้างในความคิดของเขา แต่วิคเตอร์ไม่ได้ใส่ใจมากนัก
"ขอบคุณครับ แป๊ด" เขาตอบ ขณะทานอาหารโดยไม่คิดอะไรมาก
ยายแป๊ดนั่งลงที่โต๊ะ จ้องมองวิคเตอร์ที่ทานอาหารด้วยความเงียบ ทุกการเคลื่อนไหวของเขาไม่พ้นสายตาเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
“แม่ของคุณฝากข้อความนี้มาให้ค่ะ” ยายแป๊ดยื่นซองเอกสารมาให้ “เธอบอกว่าอยากให้คุณช่วยจัดการเรื่องธุรกิจของครอบครัวสักหน่อย เพราะมีบางอย่างที่ต้องการการเซ็นชื่อด่วนๆ”
วิคเตอร์ชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำว่า “ธุรกิจ” จากปากของยายแป๊ด เขารับซองมาเปิดอ่านคร่าวๆ "แม่ฝากเรื่องธุรกิจมาจริงเหรอครับ?" เขาถามเสียงเบา พลางยกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ
“ใช่ค่ะ คุณแม่ของคุณฝากบอกว่าเรื่องนี้สำคัญมาก เธอไม่อยากให้คุณลืมเรื่องครอบครัวไปเพราะการฝึกซ้อมอย่างเดียวนะคะ” ยายแป๊ดพูดพร้อมยิ้มอ่อนๆ
วิคเตอร์พยักหน้าอย่างลังเล "ครับ ผมจะรีบจัดการ"
การสนทนาไม่ได้ต่อเนื่องออกไป วิคเตอร์จดจ่ออยู่กับเอกสารตรงหน้า ทานอาหารไปเรื่อยๆ โดยไม่พูดอะไรต่อ ยายแป๊ดนั่งเงียบๆ ปล่อยให้เขาทานจนเสร็จ แล้วจึงยื่นแก้วน้ำผึ้งให้เขาอีกครั้ง "ดื่มน้ำผึ้งนี่นะคะ คุณจะได้รู้สึกดีขึ้น สดชื่นก่อนที่จะไปฝึก"
วิคเตอร์รับแก้วน้ำมากินจนหมด รสหวานอ่อนๆ ยังคงอบอวลอยู่ในลำคอ ขณะที่ร่างกายรู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลายเหมือนเคย
เสียงกริ่งประตูดังขึ้นขัดจังหวะการกินอาหาร
“โค้ชพิเศษมาถึงแล้วค่ะ” ยายแป๊ดพูดพลางยิ้ม มองไปที่ประตู
วิคเตอร์ยืนขึ้น ลุกขึ้นเตรียมตัวออกจากโต๊ะอาหาร โดยไม่สังเกตเลยว่าการเปลี่ยนแปลงในชีวิตของเขา กำลังเริ่มขึ้นทีละน้อยภายใต้การควบคุมของยายแป๊ด...
Session 1
เช้าวันนั้น ห้องนั่งเล่นหรูที่ถูกดัดแปลงให้เป็นห้องฝึกจิตใจของวิคเตอร์เริ่มเงียบสงบ แต่บรรยากาศกลับเต็มไปด้วยความกดดัน วิคเตอร์นั่งรออย่างใจจดใจจ่อ หลังจากที่ยายแป๊ดแนะนำให้เขาเตรียมตัวอย่างดี เขารู้สึกว่าเช้านี้จะมีบางอย่างที่ท้าทายมากกว่าแค่การฝึกกายภาพ
ประตูห้องเปิดออกเบาๆ หมอกันต์ก้าวเข้ามา ร่างสูงสง่าพร้อมชุดสูทเรียบหรูทำให้เขาดูเป็นทางการและมีอำนาจ "สวัสดีครับคุณวิคเตอร์" หมอกันต์กล่าวด้วยน้ำเสียงสุขุม "ผมเป็นจิตแพทย์ด้านการกีฬา ได้รับการแนะนำจากโค้ชเพื่อช่วยให้คุณเตรียมตัวในเชิงจิตวิทยา พร้อมสำหรับการแข่งขันโอลิมปิก"
วิคเตอร์ยิ้มรับ แต่ภายในกลับรู้สึกประหม่าเล็กน้อย การฝึกจิตใจในวันนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยทำมาก่อน ขณะเดียวกันสายตาของเขาก็หันไปมองยายแป๊ดที่นั่งอยู่เงียบๆ ที่มุมห้อง ราวกับเป็นพยานในการฝึก
"คุณเคยได้ยินชื่อผมบ้างหรือเปล่า?" หมอกันต์เอ่ยถามเบาๆ ขณะที่เขานั่งลงตรงข้ามวิคเตอร์
วิคเตอร์พยักหน้าเบาๆ "ครับ ผมเคยได้ยินมาว่าคุณเป็นจิตแพทย์ที่มีชื่อเสียงในวงการกีฬา นักกีฬาหลายคนประสบความสำเร็จหลังจากที่ได้ฝึกจิตใจกับคุณ"
หมอกันต์ยิ้มบางๆ แล้วเริ่มเปิดประเด็นการฝึกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "วันนี้ผมจะช่วยให้คุณรู้จักตัวเองมากขึ้น เพื่อให้คุณพร้อมทั้งร่างกายและจิตใจสำหรับการแข่งขัน"
หมอกันต์เริ่มต้นด้วยการให้วิคเตอร์นั่งในท่าที่สบายที่สุด และเริ่มตั้งคำถามเชิงจิตวิเคราะห์เกี่ยวกับชีวิตในวัยเด็กและครอบครัวของเขา "ผมอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับพ่อของคุณบ้าง... การที่ไม่มีพ่ออยู่ข้างคุณมันทำให้คุณรู้สึกอย่างไร?"
วิคเตอร์นิ่งเงียบไปชั่วครู่ ความทรงจำเกี่ยวกับพ่อที่ห่างเหินผุดขึ้นมาในหัว "พ่อผมเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จครับ... แต่เขาก็ไม่ค่อยมีบทบาทในชีวิตผมเท่าไหร่ หลังจากหย่ากับแม่ ตอนผมยังเด็ก... เขาแทบไม่เคยติดต่อหรือสนใจการเติบโตของผมเลย" น้ำเสียงของเขาเริ่มหนักขึ้น ความรู้สึกที่ถูกกดทับอยู่ภายในเริ่มค่อยๆ ถูกเปิดเผย
"แล้วคุณรู้สึกอย่างไรกับเรื่องนี้?" หมอกันต์ถามเบาๆ พร้อมกับจับตาดูปฏิกิริยาของวิคเตอร์
วิคเตอร์หายใจลึก "มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่างครับ... ผมพยายามเติมเต็มความว่างเปล่านั้นด้วยการเป็นที่หนึ่งในการแข่งขัน ผมอยากให้พ่อเห็นว่าผมเก่งแค่ไหน... แต่เขาไม่เคยสนใจ" คำพูดของวิคเตอร์เริ่มแฝงด้วยความเจ็บปวดที่สะสมอยู่ภายในใจมาตลอด
ขณะที่วิคเตอร์เล่า หมอกันต์นั่งฟังอย่างเงียบๆ แต่สายตาของเขากลับจับจ้องไปที่ท่าทางของวิคเตอร์ สังเกตความเครียดที่แฝงอยู่ในกล้ามเนื้อใบหน้า ขณะเดียวกัน ยายแป๊ดที่นั่งอยู่เงียบๆ ก็มองดูเขาด้วยความสนใจ เธอรู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างวิคเตอร์กับพ่อเป็นจุดอ่อนที่สามารถใช้เพื่อควบคุมเขาได้
"คุณแม่ของคุณเป็นคนที่สนับสนุนคุณอย่างเต็มที่ใช่ไหม?" หมอกันต์ถามต่อ โดยเปลี่ยนประเด็นไปยังแม่ของวิคเตอร์
วิคเตอร์ยิ้มบางๆ "ใช่ครับ... แม่เป็นคนที่คอยผลักดันผมเสมอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอเป็นผู้หญิงที่เก่งมากในวงการธุรกิจ แต่บางครั้งผมก็รู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรามันไม่เหมือนกับแม่ลูกทั่วไป... มันเป็นเหมือนความคาดหวังที่สูงตลอดเวลา" น้ำเสียงของวิคเตอร์เปลี่ยนไป เหมือนเขาพยายามยิ้มเพื่อปิดบังความเครียดที่สะสมอยู่ในใจ
Session 2
หลังจากมื้อกลางวัน วิคเตอร์กลับมายังห้องนั่งเล่นหรูที่ถูกเปลี่ยนให้เป็นห้องฝึกจิตใจ ร่างสูง 188 เซนติเมตรของเขายืนอยู่กลางห้องอย่างมั่นคง หมอกันต์ยืนมองเขาด้วยท่าทางที่สงบ "ช่วงบ่ายนี้ เราจะเน้นการฝึกที่ทำให้คุณผ่อนคลายและทำความรู้จักกับร่างกายตัวเองมากขึ้น" หมอกันต์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
วิคเตอร์พยักหน้า "ต้องทำยังไงครับ?"
"คุณจะต้องถอดเสื้อผ้า เหลือเพียงกางเกงในตัวเดียว เพื่อที่เราจะได้วิเคราะห์การเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้ออย่างละเอียด และเพื่อให้คุณรู้สึกถึงร่างกายและจิตใจที่เป็นหนึ่งเดียวกันมากขึ้น" หมอกันต์อธิบาย
วิคเตอร์นิ่งไปเล็กน้อย แต่เขาไม่รู้สึกอึดอัดมากนัก เพราะเขาคุ้นเคยกับการใส่ชุดว่ายน้ำอยู่แล้ว เขาหยิบเสื้อออก เผยให้เห็นแผงอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นหนา ก่อนจะถอดกางเกงวอร์มออก เหลือเพียงกางเกงในบ็อกเซอร์รัดรูป
สายตาของหมอกันต์จ้องมองอย่างตั้งใจ ขณะที่วิคเตอร์รู้สึกสบายใจมากกว่าที่คิด เขายืนอย่างมั่นคงและไม่รู้สึกอับอาย แม้ว่าจะเหลือเพียงกางเกงในก็ตาม
"ดีมาก" หมอกันต์พยักหน้า "ลองเดินไปมารอบห้อง ทำให้ตัวเองรู้สึกผ่อนคลายที่สุด"
วิคเตอร์เดินไปมารอบห้องนั่งเล่นตามคำสั่ง ความมั่นใจในร่างกายที่ฟิตและแข็งแรงของเขาเพิ่มมากขึ้น ยายแป๊ดที่นั่งมองอยู่จากมุมห้องยังคงจ้องมองร่างกายอันล่อนจ้อนของเจ้านายหนุ่มด้วยความพอใจ แต่เธอไม่พูดอะไร
"ตอนนี้... ขยับแขนขาและหายใจลึกๆ ให้กล้ามเนื้อผ่อนคลาย" หมอกันต์สั่งอีกครั้ง
วิคเตอร์ทำตามคำสั่ง แม้ว่าจะไม่เคยฝึกในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน แต่เขาก็ไม่รู้สึกอึดอัด เขาเชื่อมั่นในทักษะและความสามารถของตัวเองในการควบคุมร่างกาย และการที่เขาอยู่ในสภาพที่เปิดเผยเช่นนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของการฝึกที่เขาต้องการเพื่อเป็นแชมป์โอลิมปิก
Session 3
บรรยากาศในห้องนั่งเล่นหรูหราในยามเย็นยังคงอบอวลไปด้วยความเงียบสงบ หมอกันต์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ห่างออกไปจากวิคเตอร์เงียบๆ ขณะที่กำลังเตรียมการทดสอบสุดท้ายของวัน ซึ่งจะเป็นการท้าทายที่ล้ำลึกกว่าเดิม การฝึกที่ผ่านมาทั้งหมดในวันนี้ดึงเอาความอ่อนแอทางจิตใจของวิคเตอร์ออกมาทีละเล็กทีละน้อย ผ่านการวิเคราะห์ปมในชีวิต ความรู้สึกที่เขาขาดพ่อไปจากชีวิตตั้งแต่เด็ก และความกดดันจากแม่ที่เป็นนักธุรกิจหญิงผู้ประสบความสำเร็จ ทั้งหมดนี้ทำให้วิคเตอร์รู้สึกเหมือนถูกผลักดันไปสู่จุดที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ความกดดันในใจของเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ร่างกายยังต้องแบกรับภาระจากการฝึกซ้อมทางกายอย่างหนักหน่วง
วิคเตอร์ หนุ่มนักกีฬาหน้าใส วัย 20 ปี นั่งอยู่บนโซฟาหรูหราในชุดกางเกงในเพียงตัวเดียว กล้ามเนื้อแข็งแกร่งทุกมัดของเขาดูโดดเด่นท่ามกลางแสงไฟอ่อนๆ ที่สะท้อนลงบนผิวขาวเนียนของเขา ร่างสูงใหญ่ 188 เซนติเมตร เต็มไปด้วยพละกำลังและความงดงามดุจรูปสลัก กล้ามท้องที่ชัดเจน หน้าอกกว้าง ลำแขนล่ำสัน และไหล่ที่กว้างขวาง ดูเหมือนเทพบุตรที่ถูกสร้างมาเพื่อเป็นนักกีฬาระดับโลก ใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มบ่งบอกถึงความเหนื่อยล้า แต่ในขณะเดียวกันกลับสะท้อนถึงความมุ่งมั่นที่ต้องการพิชิตเป้าหมายสูงสุดของเขา — การเป็นแชมป์โอลิมปิก
หมอกันต์หันมามองวิคเตอร์ด้วยสายตาเคร่งขรึม ก่อนจะพยักหน้าให้ยายแป๊ด หญิงชราวัยทองที่ทำหน้าที่เป็นทั้งผู้ดูแลและคนใช้ประจำบ้าน "ตอนนี้ถึงเวลาทดสอบความไว้เนื้อเชื่อใจแล้ว แป๊ดจะเป็นผู้ทดสอบในขั้นสุดท้าย"
วิคเตอร์รู้สึกถึงแรงกดดันที่ถาโถมเข้ามา เขามองแป๊ดที่ยืนอยู่ไม่ไกล ทันใดนั้น แป๊ดก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้ามาหาเขาช้าๆ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่ซ่อนความพึงพอใจลึกๆ เอาไว้ หญิงชราแต่ยังคงทำหน้าที่เป็นคนใช้ เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าหนุ่มหล่อนักกีฬาที่ยังคงนั่งอยู่บนโซฟา ร่างกายแข็งแรงของเขาดูโดดเด่นท่ามกลางแสงไฟในห้อง ขณะที่ยายแป๊ดเริ่มถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น
วิคเตอร์มองตาค้าง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาแสดงออกถึงความสับสนระคนตกใจ เขาไม่คาดคิดว่าการทดสอบความไว้เนื้อเชื่อใจจะพาเขามาถึงจุดนี้ เขามองหญิงชราที่เขาเคยเห็นเพียงในชุดแม่บ้าน ถอดเสื้อผ้าออกจนหมด ร่างกายของยายแป๊ดเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นและความหย่อนยาน พุงพลุ้ยและหน้าอกที่หย่อนคล้อย ทำให้เธอแตกต่างจากหญิงสาวทั่วไปอย่างสิ้นเชิง
เมื่อยายป๊ดเดินมานั่งลงบนตักของวิคเตอร์ ความหนักหน่วงของร่างกายเธอกดลงมาบนลำตัวที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเด็กหนุ่ม กล้ามหน้าท้องขาวโพลนที่แข็งแรงของเขาสัมผัสกับพุงพลุ้ยสีน้ำตาลแก่ของหญิงชรา ความรู้สึกแปลกประหลาดทำให้วิคเตอร์รู้สึกไม่สบายใจนัก แต่ความแข็งตัวที่เกิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจของเขาทำให้ยายแป๊ดรับรู้ได้ถึงอำนาจที่เธอมีอยู่ในมือในขณะนี้
ยายแป๊ดนั่งนิ่งอยู่บนตักของหนุ่มหล่อร่างกำยำ สายตาของเธอจ้องมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาและร่างกายที่สมบูรณ์แบบของวิคเตอร์ เธอรู้สึกพึงพอใจอย่างยิ่งในสิ่งที่เธอได้เห็นและสัมผัสในขณะนี้ วิคเตอร์ที่เต็มไปด้วยพละกำลังและความหล่อเหลาที่ยากจะห้ามใจ แม้ว่าร่างกายของเธอจะทุเรศน่าเกลียด แต่เธอก็รู้สึกมีอำนาจในการควบคุมเด็กหนุ่มที่ไม่อาจหลีกหนีจากเธอได้
"รู้สึกยังไงบ้างคะ คุณวิคเตอร์?" ยายแป๊ดกระซิบถามใกล้หูของเขา น้ำเสียงนุ่มนวลแต่น่าเกรงขาม "นี่คือการทดสอบความไว้เนื้อเชื่อใจ แป๊ดจะดูแลคุณทุกอย่าง คุณไม่ต้องอายเลยค่ะ ทุกอย่างเป็นธรรมชาติ"
วิคเตอร์รู้สึกถึงความอับอายที่พุ่งขึ้นในใจ แต่เขากลับนิ่งเงียบ กล้ามเนื้อแข็งแรงของเขาเกร็งแน่น ใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มแสดงถึงความกดดันที่เขากำลังเผชิญ สาวแก่นั่งนิ่งบนตักของเด็กหนุ่มนักกีฬาดาวรุ่งรุ่นหลาน รู้สึกถึงความแข็งตัวที่ไม่อาจควบคุมของเขาได้อย่างชัดเจน ความตึงเครียดในห้องยังคงหนาแน่นจนแทบจะตัดได้
"คุณทำได้ดีมากค่ะ แป๊ดจะคอยดูแลทุกอย่างที่คุณต้องการ" แป๊ดพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ
หมอกันต์ที่นั่งอยู่ไม่ไกลพยักหน้าอย่างเห็นด้วย "ความไว้วางใจที่เราฝึกกันมาทั้งวันได้สำเร็จแล้ว นี่คือก้าวสำคัญในการเตรียมตัวสู่โอลิมปิก คุณไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว คุณมีทีมที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างและดูแลทุกอย่าง"
วิคเตอร์รู้สึกถึงความตึงเครียดทั้งในใจและร่างกาย ความแข็งแกร่งและความหล่อเหลาของเขาที่เคยทำให้เขาเป็นที่ชื่นชม กลับกลายเป็นภาระที่เขาไม่อาจควบคุมได้ในขณะนี้ สาวแก่ที่นั่งอยู่บนตักของเขาจ้องมองทุกส่วนของร่างกายเขาด้วยความพึงพอใจ ราวกับเธอได้ครอบครองบางสิ่งที่มีค่าและยิ่งใหญ่

lekthai

เสียวสนุกเพลิน

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Kammy

สนุกดีครับ

Rojza

สนุก

Papigaaa

ลุ้นมากกกเมื่อไหร่นะ เมื่อไหร่ รอติดตามครับ

คำปุ้ย

ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าน้องจะเบี่ยงเบนชอบคนแก่ไหมน้อง

Takkin7419

สนุกมากคับ มาต่อเร็วๆน่ะคับ

nutt'Za

ที่บอกว่าอยากได้วิชายายแป๊ดไม่เคยพูดเล่น คือ วาสนาจะสุดตรงไหนหนอ มีหนุ่มหล่อหุ่นดีชายแท้นักกีฬาตัวท็อปเกรดพรีเมี่ยมของแรร์อยู่ในกำลัง อยากมีบ้าง
ไปต่อกันไรต์ ยายแป๊ดไปสุดตรงไหน รอน้าาาา

Vivaboy

เมื่อไหร่ยายแป๊ดจะได้กิน วิคเตอร์ครับ
รอตอนวิคเตอร์โดนยายแป๊ดกินนะครับ

mrmanon

สนุกดีครับ

bigcgod

สนุกคับ

Toyoza

ขอบคุณครับ

ore

ชอบ

krool2ziii

ขอบคุณครับ

phitchapat2

ขอบคุณครับ

CKK

ขอบคุณครับ

freezz6969

รอวันจัดหนักกก

Isen

สนุกมากครัยบ ลุ้นไปด้วยยาวๆ