คำปลอบโยนอันแสนอบอุ่น4

iBloom

ในฝั่งของธัน


ผมนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง พลางปล่อยให้ความคิดวนเวียนในหัว เรื่องของผมกับพิม ความรู้สึกที่ผมมีต่อภัทร และความกดดันจากครอบครัว พิมเป็นคนดี แต่ทุกอย่างระหว่างเรามันเป็นเพียงเรื่องของธุรกิจ การหมั้นหมายของเรามาจากการที่ทั้งสองตระกูลต้องการสร้างพันธมิตรทางธุรกิจ พ่อกับแม่คงคิดว่านี่เป็นการลงทุนที่ดีสำหรับอนาคตของผม แต่มันกลับเป็นภาระทางใจที่ผมต้องแบกรับ ผมไม่ได้รักพิม ไม่ได้รู้สึกว่าเธอเป็นคนที่ผมต้องการอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต


ในขณะเดียวกัน ผมรู้ดีว่าภัทรเป็นคนที่ทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตมันมีสีสันและความหมาย เขาเป็นเหมือนอากาศบริสุทธิ์ที่ผมได้สูดเข้าไป เขาทำให้ผมรู้ว่าความรู้สึกที่แท้จริงคืออะไร ผมคิดเรื่องนี้มาหลายวันแล้ว และวันนี้ผมตัดสินใจจะคุยกับแม่


แม่ของผมเป็นคนเดียวในบ้านที่ผมรู้สึกว่าผมสามารถพูดคุยได้ทุกเรื่อง แม่เป็นคนใจดีและเข้าใจลูกเสมอ ผมเดินเข้าไปหาแม่ที่ห้องนั่งเล่น แม่มองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ราวกับรู้ว่าผมมีเรื่องในใจ


"แม่ครับ ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย" ผมเริ่มด้วยเสียงที่เคร่งเครียด


"มีอะไรหรือจ๊ะธัน? ลูกดูไม่ค่อยสบายใจเลย" แม่ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน


ผมนั่งลงตรงข้ามแม่ สูดหายใจลึกก่อนจะเริ่มพูด "แม่ครับ ผมไม่อยากแต่งงานกับพิม ผมไม่ได้รักเธอ ผมมีคนอื่นที่ผมรัก... ภัทร... เพื่อนของผม"


แม่มองหน้าผมอย่างจริงจังแต่ก็ไม่ได้แสดงอาการตกใจอะไร แม่เงียบไปชั่วครู่ก่อนจะพูดขึ้น "นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ลูกกล้าพูดความรู้สึกของตัวเองออกมาตรงๆ แม่ดีใจนะที่ลูกเปิดใจแบบนี้"


ผมรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่ยกออกจากอก เมื่อแม่พูดเช่นนั้น ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมได้รับการปลอบใจและความเข้าใจจากคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต


"ภัทรทำให้ลูกเปลี่ยนไปในทางที่ดีนะ แม่เห็นว่าลูกดูมีความสุขเวลาที่อยู่กับเขา" แม่พูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน "ว่างๆ พาภัทรมาเยี่ยมแม่บ้างนะ ส่วนเรื่องพ่อ แม่จะหาทางคุยกับเขาเอง อย่ากังวลไปเลย"


ถึงแม้แม่จะพูดให้ความมั่นใจแบบนั้น แต่ผมก็ยังแอบกังวลอยู่ลึกๆ พ่อของผมเป็นคนที่ตัดสินใจทุกอย่างในครอบครัว และมักจะยึดตนเองเป็นสิทธิ์ขาด แต่แม่ก็เป็นคนเดียวที่สามารถพูดกับพ่อได้ และผมเชื่อว่าแม่จะช่วยจัดการเรื่องนี้


หลังจากพูดคุยกับแม่ ผมรู้สึกเบาลงมาก ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาภัทร ความคิดถึงและความกังวลในใจทำให้ผมอยากได้ยินเสียงของเขา


"ฮัลโหล ภัทร" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น แต่ภัทรกลับฟังดูแปลกไป


"สวัสดีครับธัน คุณมีอะไรหรือเปล่า?" ภัทรตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ฟังดูเหมือนเขาพยายามวางตัวเป็นเพื่อนที่ดี แต่ผมรู้สึกได้ว่าเขาพยายามห่างเหินจากผม


"ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่คิดถึง เลยโทรมาหา" ผมพูด แต่ภัทรกลับเงียบไปนิดหนึ่งก่อนจะตอบสั้นๆ


"ดีใจที่ได้ยินนะครับ ผมยังอยู่ตรงนี้เสมอถ้าคุณต้องการใครสักคนฟัง"


คำพูดของเขาทำให้ผมรู้สึกแปลกใจ ภัทรเคยเป็นคนที่สดใสและเปิดใจเสมอเมื่อเราอยู่ด้วยกัน แต่ครั้งนี้เขาดูเหมือนจะพยายามเก็บความรู้สึกบางอย่างไว้ ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ผมรู้ว่าภัทรกำลังพยายามห่างจากผม


หลังวางสาย ผมได้แต่ถอนหายใจ ภัทรอาจจะรู้สึกว่าเขาเป็นเพียงเพื่อน แต่ผมรู้ดีว่ามันมากกว่านั้น ผมจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เขาเข้าใจว่าผมรู้สึกอย่างไรจริงๆ


---------------------
กลับมาที่ภัทร


หลังจากวางสายจากธัน ภัทรนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ความรู้สึกภายในจะแตกออกมา น้ำตาไหลอาบแก้มโดยไม่อาจห้ามได้ เขารู้สึกเหมือนกำลังสูญเสียบางสิ่งที่สำคัญไป ความรักที่เขามีให้กับธันกลับทำให้เขาต้องรับมือกับความเจ็บปวดและความผิดหวัง


ภัทรมองไปยังใบคำร้องขอย้ายไปเป็นแพทย์ชนบทที่วางอยู่บนโต๊ะ เขาตัดสินใจแล้วว่าจะต้องเดินออกจากชีวิตของธัน ก่อนที่ทุกอย่างจะซับซ้อนเกินกว่าที่จะหาทางแก้ไข เขารู้ดีว่าธันมีอนาคตที่วางไว้แล้ว มีครอบครัวที่รอให้เขาแต่งงานกับพิม และมีความคาดหวังที่ใหญ่หลวงจากพ่อแม่ของธัน


ภัทรคิดว่าเขาควรจะจากไปเสียก่อน เพื่อที่ธันจะได้ไม่ต้องเลือก และเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดที่มากขึ้นไปกว่านี้


"ผมรักคุณ แต่เราคงไม่ใช่ทางที่ถูกต้อง" ภัทรพูดเบาๆ กับตัวเอง ขณะที่น้ำตายังคงไหลไม่หยุด

nuangnut1996

สนุกมากครับ

mojimaru

ขอบคุณครับ

นิโหน่ย

ดีมากกกก อยากให้มาต่อเร็วๆ

lekthai

เอาใจช่วย2คน

eg1

ขอบคุณครับ

ore

ชอบ

Phatthara

ขอบคุณครับ

tjkung

ข อ บ คุ ณ ค รั บ

Nukinho

ขอบคุณครับ

princo78

ขอบคุณครับ

sengjit

ขอบคุณครับ

S_carlettyz

โอ้ย เป็นกำลใจให้ทั้งคู่ฮือ