แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย NOOFONG เมื่อ 2025-3-3 23:08
ตอนที่ 5
: Part ธารา หลังจากวันนั้น... ผมก็กลับไปใช้ชีวิตตามปกติ
แต่ชีวิตปกติของผมตอนนี้ ก็แทบไม่มีเวลาให้หายใจอยู่แล้ว
ตั้งแต่เปิดเทอม ตารางเรียนของผมก็แน่นขึ้นมาก เช้าถึงเย็นมีเรียนทุกวัน ไหนจะคลาสแลป ไหนจะงานกลุ่ม ไหนจะโปรเจคท์ที่อาจารย์ทยอยสั่งกันแบบไม่ได้นัดหมาย
ช่วงนี้ผมแทบจะหมกตัวอยู่แต่ในห้องสมุด กับโต๊ะทำงานในห้องพัก มากกว่าจะได้ไปเดินเล่นเหมือนเมื่อก่อน
พอหมดเวลาจากมหา’ลัย ตกหัวค่ำ ผมก็ต้องรีบไปทำงานที่คลินิกสัตว์
งานที่คลินิกเองก็ไม่ได้ง่ายเหมือนกัน ช่วงเปลี่ยนฤดูทำให้สัตว์เลี้ยงป่วยเยอะขึ้น เคสหนัก ๆ เข้ามาเยอะจนบางทีผมแทบไม่มีเวลาพัก
บางวันวิ่งวุ่นช่วยเคสฉุกเฉินจนลืมเวลากินข้าวไปเลยก็มี
เหนื่อย... แต่ก็ต้องอดทน
ตารางชีวิตของผมเลยวนลูปอยู่แค่ "เรียน – งาน – นอน"
ถ้าไม่ใช่เรื่องเรียน ก็เป็นเรื่องคลินิก ถ้าไม่ใช่เรื่องคลินิก ก็เป็นงานที่อาจารย์สั่ง
ผมแทบไม่ได้เจอใครนอกเหนือจากเพื่อนในคณะกับพี่ ๆ ที่ทำงานเลย
แล้วถ้าให้พูดกันตามตรง...
ผมก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นเลยเหมือนกัน
บางทีพอได้พัก ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูข้อความ ก็เห็นว่ามี "บางคน" ทักมาบ้าง
ข้อความที่ส่งมาไม่ถี่มาก แต่ก็มีมาเรื่อย ๆ
"ทำอะไรอยู่?"
"กินข้าวยัง?"
"อย่าหักโหม"
"พี่โทรไป ไม่รับ?"
ข้อความสุดท้ายนี้ ผมกดเข้าไปอ่านแล้วก็เลื่อนผ่านไป
...ก็แค่ไม่มีเวลา ไม่ได้ตั้งใจจะเมินหรอก
แต่พอคิดไปคิดมา ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเอง จงใจไม่ตอบ หรือแค่ยุ่งจนลืม กันแน่
เวลาว่างของผมมีน้อยมาก ถ้าไม่อ่านหนังสือก็ทำงาน ถ้าไม่ทำงานก็หมดแรงเกินกว่าจะมานั่งตอบแชทใคร
ผมเลยเลือก ไม่สนใจมันไปซะเลย
คืนไหนที่เลิกงานดึกมาก ผมก็แค่นั่งรถกลับห้อง อาบน้ำ แล้วก็ล้มตัวลงนอนทันที
เหนื่อยจนแทบไม่มีแรงคิดอะไรด้วยซ้ำ
ผมมีชีวิตของผมให้ต้องจัดการ
ไม่ได้มีเวลามานั่งสนใจอะไรอื่น
แต่ก็ไม่รู้ทำไม...
พอเห็นข้อความพวกนั้น ผมถึงได้เผลอเปิดอ่านข้อความแล้วอ่านข้อความเล่าอยู่ดี
แต่ถึงจะยุ่งยังไง ผมก็ยังมีโลกอีกใบที่ไม่ได้หายไป
โลกที่ไม่มีใครรู้...
โลกที่ผมสามารถเป็นใครก็ได้ และปลดปล่อยทุกอย่างได้ตามใจ
ไลฟ์ในดาร์กเว็บ
ถึงช่วงนี้จะยุ่งจนแทบไม่มีเวลาหายใจ แต่ผมก็ยังกลับมาไลฟ์อยู่บ้าง แม้จะไม่ได้บ่อยเหมือนเมื่อก่อนก็ตาม
จากที่เคยอยู่ไลฟ์เป็นชั่วโมง กลายเป็น แค่เปิดเข้ามา แป๊บเดียวก็ลงไลฟ์
ไม่ใช่ว่าเบื่อ หรือไม่อยากทำแล้ว แต่เพราะ...
มันไม่มีเวลา
และ...
มันไม่รู้สึกตื่นเต้นเท่าเดิม
ทุกครั้งที่ผมนั่งอยู่หน้ากล้อง สวมหน้ากากบาง ๆ เปิดไฟสลัวให้เห็นแค่เรือนร่าง กับเสียงครางแผ่วเบาที่ถูกกรองผ่านตัวกรองเสียง
มันควรจะเร้าใจเหมือนเมื่อก่อน
แต่มันกลับให้ความรู้สึกแปลก ๆ
เหมือน...
ขาดอะไรบางอย่างไป
ยอดผู้ชมยังเยอะเหมือนเดิม ข้อความที่พิมพ์เข้ามายังคงไหลมาเรื่อย ๆ
"อยากเห็นมากกว่านี้"
"เสียงของหนูลิลลี่เร้าใจจริง ๆ"
"ขอให้ทำแบบนี้ได้ไหม?"
มันก็เป็นเหมือนทุกครั้ง
แต่ทำไม...
มันไม่เหมือนเดิมวะ?
ผมจบไลฟ์เร็วกว่าที่ตั้งใจ กดปิดหน้าจอแล้วทิ้งตัวลงนอน
สมองมันไม่แล่น ไม่อินเหมือนเมื่อก่อน
แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม
มันไม่ใช่เพราะผมเบื่อ... แต่มันเหมือนผมกำลัง ‘เปรียบเทียบ’ อะไรบางอย่างในหัวโดยไม่รู้ตัว
ผมพลิกตัวไปมา ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
หน้าจอแจ้งเตือนว่า "มีข้อความค้างอยู่"
ผมมองมันครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจกดเข้าไปดู
"นอนดึกอีกแล้ว?"
"พรุ่งนี้มีเรียนไหม?"
"ถ้าหนูยังไม่เลิกหักโหม พี่จะต้องลงโทษแล้วนะ"
ผมอ่านแล้วก็ไถ่ผ่านไปเรื่อย ๆ ไม่ได้ตอบอะไร
นิ้วเลื่อนค้างอยู่บนหน้าจอชั่วครู่ ก่อนจะกดล็อกเครื่องแล้วโยนมันลงข้างเตียง
บ้าเอ๊ย... ไม่ต้องมาแคร์กันขนาดนี้ก็ได้ป่ะวะ?
ผมหลับตาลง พยายามปล่อยให้ตัวเองหลับไปโดยไม่ต้องคิดอะไรให้มาก
ผมยุ่ง... ผมไม่มีเวลา...
ผมไม่ควรต้องมาสนใจเรื่องอื่น
แต่ทำไมพอหลับตาลง ภาพที่แวบเข้ามาในหัว กลับเป็นแววตาเจ้าเล่ห์กับรอยยิ้มกวน ๆ ของใครบางคนกันวะ...?
: Part เพลิงภพ ผมนั่งเอนหลังพิงเบาะหนังแท้ในออฟฟิศส่วนตัวของ EMBER มินิบาร์ที่เพิ่งเปิดใหม่ แต่ยังไม่ทันได้ผ่อนคลาย โทรศัพท์ในมือกลับดึงความสนใจของผมไปอีกครั้ง
"อ่านแล้ว แต่ไม่ตอบ..."
สายตาผมจ้องมองหน้าจอที่โชว์ว่า ‘ธาราอ่านข้อความแล้ว’ แต่ไม่มีข้อความตอบกลับ
ผมไม่ได้ส่งอะไรยาว แค่ทักไปตามปกติ
"ทำอะไรอยู่?"
"กินข้าวยัง?"
"อย่าหักโหม"
ผมแค่…อยากให้รู้ว่ายังมีคนห่วงเขาอยู่
แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ ‘ความเงียบ’
ช่วงนี้ผมแทบไม่มีเวลาว่าง งานเปิดกิจการใหม่ทำให้ต้องวุ่นกับการวางระบบ จัดหาซัพพลายเออร์ คัดเลือกพนักงาน และดูแลทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทาง
EMBER ไม่ใช่แค่บาร์หรูหราที่ต้องแต่งตัวเต็มยศถึงจะเข้าได้ ผมอยากให้มันเป็นพื้นที่ที่คนสามารถมานั่งดื่มได้ในบรรยากาศที่เป็นกันเอง
ไม่ต้องเป็นลูกค้าระดับ VIP แค่มีเงินพอซื้อเครื่องดื่มก็มากินได้ จะมานั่งเงียบ ๆ หรือจะมาสังสรรค์กับเพื่อนก็ไม่มีใครว่า
มันควรจะเป็นโปรเจกต์ที่ทำให้ผมโฟกัสได้เต็มที่…
แต่กลับมีบางอย่างทำให้ ‘สมาธิ’ ของผมถูกดึงออกไปจากงานตรงหน้าอยู่ตลอด
"ไอ้เพลิง!"
เสียงเรียกจากเพื่อนสนิทของผม ไอ้ริว ดังขึ้นจากประตู มันเดินเข้ามาพร้อมขวดเบียร์ในมือ ทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามกับผม
"อะไรของมึง?" ผมขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปมองมัน
"มึงเถอะ อะไรของมึง?" ริวกระดกเบียร์แล้วมองผมด้วยสายตาจับผิด "ช่วงนี้กูเห็นมึงทำตัวแปลก ๆ ว่ะ"
"แปลกตรงไหน?"
"กูว่ามึงรู้ตัวดี"
"...หืม?" ผมเลิกคิ้ว ไม่ได้ปฏิเสธหรือยอมรับ
"มึงแม่ง…เอาแต่มองโทรศัพท์ ไม่ก็ถอนหายใจเป็นสิบรอบต่อวัน" ริววางขวดเบียร์ลงบนโต๊ะ "มีอะไรติดค้างในใจรึไง?"
ผมไม่ได้ตอบ แต่เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะยกแก้ววิสกี้ขึ้นจิบ
ผมพยายามไม่ใส่ใจเรื่อง ‘หนูธารา’ แต่ทุกครั้งที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ผมก็ยังอดเลื่อนดูแชทไม่ได้
ผมรู้ว่าเขายุ่ง เปิดเทอมแล้ว ตารางเรียนคงแน่น ไหนจะงานที่คลินิกอีก
เขามีชีวิตของเขา และผมก็มีชีวิตของผม
เราไม่ได้เป็นอะไรกัน
ไม่มีสถานะ ไม่มีความผูกพัน
แล้วทำไม...
แค่เห็นว่าเขาอ่านข้อความแล้วไม่ตอบ ผมถึงได้หงุดหงิดขนาดนี้?
"หรือมึงกำลังหวงเด็ก?" ริวแซวขึ้นมา สายตาล้อเลียนเต็มที่
"หึ" ผมหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยกมือขึ้นนวดขมับ
"เปล่า"
"แน่ใจ?"
ผมเหลือบตามองมันก่อนจะเบือนสายตากลับไปที่โทรศัพท์ที่ยังโชว์แชทค้างอยู่
‘ผมไม่ได้รู้สึกติดใจอะไรพี่ขนาดนั้น’
คำพูดนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผม
‘งั้นทำไมผมถึงรู้สึกว่าอยากให้เขายอมรับ... ว่าเขาติดใจ?’
ผมรู้ว่า ‘ความสัมพันธ์แบบนี้’ ไม่น่าจะมีที่ไปมากกว่าความเร่าร้อนในค่ำคืนหนึ่ง
แต่ยิ่งคิดถึงภาพของเขาในคืนนั้นใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยร่องรอยของความพึงพอใจ เสียงครางแหบพร่าที่ถูกกดทับไว้ข้างหู ร่างกายที่สั่นสะท้านใต้สัมผัสของผม
ผมก็ยิ่งรู้สึกอยากเอาชนะใจเด็กนั่น
"มึงน่ะ..." ริวมองผมอย่างรู้ทัน ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก "ถ้ามึงไม่คิดอะไรจริง ๆ ก็คงปล่อยไปนานแล้ว"
"...อะไร?"
"แต่ดูสภาพมึงตอนนี้ดิ" มันยักคิ้ว "ยังจะมานั่งส่งข้อความไปหาคนที่ไม่ตอบอีกเนี่ยนะ?"
"...!"
ผมชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพ่นลมหายใจแรง ๆ
"มึงจะไปเข้าใจอะไร..." ผมพึมพำ ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะเสียงดัง
"อืม กูคงไม่เข้าใจจริง ๆ" ริวหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยกเบียร์ขึ้นดื่ม
ผมเอนตัวพิงเก้าอี้ ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศในห้องทำงาน
ผมไม่ชอบ ‘ความสัมพันธ์ที่ไม่มีข้อผูกมัด’
ถ้าผมต้องการอะไร... ผมต้องได้มันมา
: Part ธารา ผ่านไปเกือบสองเดือนได้แล้ว ชีวิตของผมยังคงยุ่งเหมือนเดิม ทั้งเรียน ทั้งหาเงิน แต่ก็ยอมรับว่าหักโหมเกินไปจริงๆ แม้ว่าจะไม่ได้รับงานที่คลินิกถี่เหมือนช่วงแรก แต่ก็ยังไปอยู่ สัปดาห์ละ 2-3 วัน
เพราะอะไรน่ะเหรอ?
ง่าย ๆ เลย... เงิน
ผมไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทอง ค่าใช้จ่ายรายวันก็ต้องดูแลเอง ไหนจะค่าหนังสือ ค่าเดินทาง ค่าอาหาร
ทุกอย่างล้วนแต่ต้องใช้เงิน และผมไม่มีสิทธิ์ให้ตัวเองหยุดพัก
แต่ผลของการฝืนตัวเองมากเกินไป... ก็ค่อย ๆ แสดงออกมาให้เห็นชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ
เช้านี้ผมยืนอยู่หน้ากระจกในห้องพัก มองเงาสะท้อนของตัวเองที่ดู ซูบลงกว่าปกติ
แนวไหปลาร้าเด่นชัดขึ้น ผิวที่เคยดูสุขภาพดีกลับซีดกว่าที่ควรจะเป็น เสื้อเชิ้ตที่เคยพอดีตัว ตอนนี้หลวมจนเห็นได้ชัด
น้ำหนักผมลดลงอีกแล้ว
ผมรู้อยู่แล้วว่าการกินข้าวไม่ตรงเวลา กับการทำงานหนักเกินไปมันจะส่งผลแบบนี้... แต่ก็ยังเลือกจะทำมันต่อไป
มันไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก
ขอแค่ยังมีแรงลุกไปเรียน ไปทำงาน
แค่นั้นก็พอแล้ว
แต่พักหลัง ๆ นี้ มีบางอย่างที่ทำให้ผมเริ่มไม่มีความสุขกับตารางชีวิตที่แน่นเอี้ยดของตัวเองอีกต่อไป
มันเป็นความรู้สึก ‘ถูกจับจ้อง’
เหมือนมีสายตาของใครบางคนเฝ้ามองผมอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นระหว่างเดินไปเรียน นั่งรอรถไฟฟ้า หรือแม้แต่ตอนออกจากคลินิก
มันเป็นความรู้สึกอึดอัดที่ผมไม่สามารถอธิบายได้
ครั้งแรกที่รู้สึกได้ ผมคิดว่ามันคงเป็นแค่ ความคิดไปเอง
แต่เมื่อมันเกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมก็เริ่มแน่ใจว่ามันไม่ใช่แค่จินตนาการ
–
คืนนั้น...
หลังจากเลิกงานที่คลินิก ผมเดินออกมาเพื่อเรียกรถกลับห้องเหมือนทุกคืน แต่ขณะที่กำลังรอรถตรงหน้าคลินิก ผมก็รู้สึกถึงมันอีกครั้ง
สายตา
มันไม่ได้โจ่งแจ้ง แต่เป็นความรู้สึกหนักอึ้งรอบตัว เหมือนใครบางคนซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดและมองผมอยู่
ผมพยายามมองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ ถนนในเวลานี้ค่อนข้างเงียบ มีเพียงแสงไฟข้างทางที่กระพริบเป็นจังหวะ กับเสียงเครื่องยนต์จากรถที่แล่นผ่านไปเป็นระยะ
ผมเม้มปากแน่น สูดหายใจเข้าลึก ๆ บอกตัวเองว่า ไม่มีอะไร
มันต้องเป็นความคิดไปเองแน่ ๆ
แต่พอเดินไปที่ป้ายรถเมล์ ระหว่างที่รอรถอยู่นั้น ผมได้ยินเสียงฝีเท้าตามหลังมา
ตึก... ตึก... ตึก...
เสียงนั้นไม่ได้ดังมาก แต่ชัดเจนพอจะทำให้ผมรู้ว่า มีใครบางคนกำลังเดินตามหลังผมอยู่
หัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล มือกำโทรศัพท์แน่นโดยอัตโนมัติ ก่อนจะตัดสินใจหันขวับไปมอง
ว่างเปล่า
ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น
ถนนเงียบสนิท มีเพียงแค่เงาของเสาไฟที่ทอดลงบนพื้น กับสายลมเย็น ๆ ที่พัดผ่านตัวไป
แต่ผมรู้สึกได้...
ใครบางคนอยู่ที่นี่
ตั้งแต่วันนั้น ผมก็เริ่มไม่กล้าอยู่คนเดียวอีกเลย
จากที่เคยเดินกลับห้องคนเดียว... ผมเปลี่ยนเป็นเดินกลับพร้อมเพื่อน
จากที่เคยนั่งอ่านหนังสือดึก ๆ ในคาเฟ่คนเดียว... ผมเปลี่ยนเป็นไปกับกลุ่มเพื่อน
จากที่เคยเลิกงานแล้วกลับคนเดียว... ผมเปลี่ยนเป็นรอให้พี่ ๆ ในคลินิกกลับพร้อมกัน
"ธารา ช่วงนี้ดูแปลก ๆ นะ"
เสียงของ พี่มายด์ รุ่นพี่ในคลินิกเอ่ยขึ้นระหว่างที่เรากำลังช่วยกันจัดของ
ผมหยุดมือไปชั่วขณะ ก่อนจะพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
"หือ? เปล่านะพี่ ผมปกติ" ผมหัวเราะแห้ง ๆ
"ปกติที่ไหน" พี่มายด์กอดอก "ปกติเลิกงานแล้วนายก็กลับเองตลอด แต่นี่ขอติดรถพี่ ๆ กลับด้วยทุกวัน แถมไม่เคยไปไหนคนเดียวเลย นายกลัวอะไรอยู่รึเปล่า?"
ผมชะงัก
กลัว...?
ผมควรใช้คำว่ากลัวได้ไหมนะ?
มันไม่ใช่แค่กลัว... มันเป็นความระแวง เป็นความไม่ปลอดภัย
"ก็... ผมแค่รู้สึกไม่ค่อยโอเคช่วงนี้" ผมพูดเสียงเบา
"หมายความว่าไง?"
"พี่เคยรู้สึกไหม เวลาที่เหมือนมีใครจ้องเราอยู่ข้างหลังตลอด" ผมพูดช้า ๆ "แต่พอหันไป... กลับไม่เห็นอะไรเลย"
พี่มายด์นิ่งไป ก่อนจะขมวดคิ้วจริงจังขึ้น
"ช่วงนี้มีใครมายุ่งกับนายไหม?"
"...ไม่มีนะครับ"
"แล้วไปมีปัญหากับใครรึเปล่า?"
"...ก็ไม่นะครับ"
"งั้นอาจเป็นสตอล์กเกอร์" พี่มายด์พูดตรง ๆ "ไม่เคยมีใครมาทำตัวน่าสงสัยใกล้ ๆ นายเหรอ?"
"...ไม่แน่ใจครับ"
"ถ้ามันทำให้นายรู้สึกไม่ปลอดภัยจริง ๆ ก็ระวังตัวไว้หน่อย" พี่มายด์เอ่ยเสียงจริงจัง "อย่าประมาท"
ผมพยักหน้าช้า ๆ แต่ในใจกลับรู้สึก หนักอึ้งกว่าเดิม
–
กลางดึกคืนนั้น
ผมนั่งอยู่ในห้อง ไถ่โทรศัพท์ไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีจุดหมาย ก่อนจะสะดุดเข้ากับแชทที่คุ้นตา
‘พี่เพลิง’
ผมเม้มปากแน่น เลื่อนไปดูข้อความที่เขาส่งมา
"ทำอะไรอยู่?"
"นอนรึยัง?"
"ทำไมพักนี้ดูหาย ๆ ไป?"
"มีอะไรหรือเปล่า?"
ข้อความสุดท้ายทำให้ผมนิ่งไป
ผมไม่ได้ตอบเขามาสักพักแล้ว บางทีพี่เพลิงอาจจะรู้สึกแปลก ๆ
ผมลังเลว่าควรจะตอบกลับไปดีไหม แต่สุดท้าย...
ผมเลือกที่จะกดล็อกหน้าจอ แล้วโยนโทรศัพท์ลงข้างเตียง
–
ที่มหา’ลัย
เสียงพูดคุยจอแจดังทั่วห้องเรียน แม้ว่าจะยังไม่ถึงเวลาเรียนหมด แต่สมาธิของเพื่อน ๆ ส่วนใหญ่ก็เริ่มหลุดลอยไปไกลจากเนื้อหาในตำราแล้ว
อาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้องพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับหัวข้อที่กำลังสอน แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันผ่านเข้าหูซ้ายแล้วไหลออกหูขวาทันที
เหนื่อย...
ร่างกายเริ่มประท้วงหลังจากที่ต้องตื่นเช้าติดกันมาหลายวัน ผมเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือ เฮือกสุดท้ายก่อนหมดเวลาเรียนแค่ไม่กี่นาที
และแน่นอนว่าเพื่อน ๆ ผมเองก็แทบจะรอให้หมดคาบเต็มที
"เฮ้อออออออ จบสักทีโว้ยยยย"
เสียงของ ไอ้ต้น เพื่อนสนิทในกลุ่มดังขึ้นทันทีที่อาจารย์เดินออกจากห้อง เพื่อนรอบข้างต่างพากันถอนหายใจแล้วเริ่มเก็บของอย่างรวดเร็ว
"แม่งงง เหนื่อยสัด คาบเมื่อกี้คืออะไร วนไปวนมา ไม่เข้าใจโว้ย!"
"ก็แกหลับตั้งแต่ 10 นาทีแรกแล้วป่ะ?"
เสียงของ หญิง เพื่อนในกลุ่มอีกคน แซะขึ้นมา ไอ้ต้นทำหน้าเบะปากทันที
"เออ กูยอมรับว่าหลับ! แต่ก็เพราะเรียนเหนื่อยนี่ไง!"
ผมหัวเราะเบา ๆ พวกมันเถียงกันแบบนี้ทุกวันจนกลายเป็นเรื่องปกติ ผมหยิบกระเป๋ามาสะพายก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน ๆ ที่เริ่มคุยกันเรื่องอื่น
"ไปกินเหล้ากันไหมคืนนี้?"
คำชวนจาก ไอ้เบส ทำให้ผมหยุดชะงักไปนิดหนึ่ง
"ที่ไหน?" หญิงถามขึ้น
"ร้านใหม่ที่เพิ่งเปิดไง กูเห็นรีวิวแล้ว ร้านแม่งสวยอยู่ บรรยากาศโคตรดี"
ผมฟังพวกมันคุยกันเงียบ ๆ โดยไม่ได้แสดงความเห็นอะไร
"ธาราไปปะ?" ไอ้ต้นถามหันมามองผม
"หือ?"
"ไปดื่มปะ?"
"กู..."
ผมลังเลไปนิดหน่อย ปกติผมไม่ค่อยออกไปดื่มกับเพื่อนเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ถ้าจะดื่มก็ดื่มคนเดียวมากกว่า
แต่ช่วงนี้มันเครียดจริง ๆ ทั้งเรียน ทั้งทำงาน มันหนักไปหมด
"ไปเหอะน่า ถือว่าไปคลายเครียด" หญิงพูดเสริม "เห็นมึงหน้าซีดมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ"
"นั่นดิ มึงดูซูบไปเลยอ่ะ ธารา" ไอ้เบสเสริม "ไปกินข้าวด้วย กินเหล้าด้วย คืนนี้กูเลี้ยงเอง"
"โห ได้หรอวะ?" ไอ้ต้นทำตาโต
"เออ"
"ไอ้เบส สัญญาแล้วนะมึง"
"เออออออ"
ผมฟังพวกมันคุยกันแล้วยิ้มขำ
"โอเค งั้นกูไปด้วย"
"เยส! งั้นเดี๋ยวสักสองทุ่มเจอกันหน้าร้าน"
"ไหน ๆ วะ?"
"อยู่ไม่ไกลจากมหา'ลัย เดินไปได้นะ"
–
หลังจากแยกกับเพื่อน ผมก็กลับห้องเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับค่ำคืนนี้
มันนานแค่ไหนแล้วนะ... ที่ไม่ได้ออกไปดื่มกับเพื่อน ๆ แบบนี้
ชีวิตช่วงหลังมีแต่เรียน ทำงาน แล้วก็นอน ผมแทบไม่มีเวลาให้ตัวเองเลย
เออ... ไปดื่มให้สมองโล่งก็คงดีเหมือนกัน
ผมเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์ขาดเข่าสวมแทนชุดนักศึกษา วันนี้ไม่ได้แต่งอะไรเป็นพิเศษ แค่แต่งให้สบาย ๆ ไม่ร้อนเกินไปก็พอ
ยืนสำรวจตัวเองหน้ากระจกแวบหนึ่ง...
แม่ง... ซูบไปเยอะจริง ๆ
แนวไหปลาร้าเด่นชัดกว่าเดิม ผิวดูซีดเซียวกว่าปกติ ไม่รู้เพราะนอนน้อยหรือเพราะกินไม่เป็นเวลาติดต่อกันหลายสัปดาห์
ผมถอนหายใจ ก่อนจะคว้าเสื้อคลุมมาใส่ทับให้ดูดีขึ้นเล็กน้อย
–
สองทุ่มตรง
ผมเดินมาถึงหน้าร้านแล้วก็พบว่าเพื่อน ๆ มาถึงกันเกือบครบแล้ว
"เห้ย! ธารามาแล้ว!" ไอ้ต้นยกมือโบกให้
"ร้านแม่งดูดีชิบหายเลยว่ะ" ไอ้เบสพูดพลางกวาดตามองรอบ ๆ
ร้านเหล้าร้านนี้ไม่ได้ดูวุ่นวายหรือเสียงดังมากนัก เป็นมินิบาร์ที่มีไฟสีส้มสลัว ๆ ตกแต่งด้วยไม้และกระจก ดูแพงและมีสไตล์
ผมมองเข้าไปด้านในแวบหนึ่ง...
แต่ไม่รู้ทำไม...
เหมือนมีสายตาบางอย่างกำลังมองมาทางผม
"เข้าไปกันเถอะ" หญิงพูดขึ้นก่อนที่พวกเราจะพากันเดินเข้าไปด้านใน
กลิ่นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์กับกลิ่นหวานของน้ำหอมลอยปะปนกันอยู่ในอากาศ เพลงจังหวะเบา ๆ ดังคลอให้บรรยากาศดูผ่อนคลาย
ผมเดินตามเพื่อน ๆ ไปนั่งที่โต๊ะใกล้บาร์ ก่อนจะสั่งเครื่องดื่มกัน
"เอ้า ดื่ม!"
แก้วเหล้าชนกันเบา ๆ ก่อนที่ของเหลวร้อนแรงจะไหลลงคอ
ผมรู้สึกถึงความอบอุ่นที่กระจายไปทั่วร่างอย่างรวดเร็ว
"โคตรดี" ไอ้ต้นพึมพำ
"เออ เหมือนได้ชาร์จพลัง"
ผมหัวเราะเบา ๆ พลางหยิบแก้วของตัวเองขึ้นมาจิบ
"ว่าแต่มึงเถอะ ธารา ช่วงนี้เป็นไง?"
ไอ้เบสหันมาถาม พลางเอนตัวพิงพนักเก้าอี้
"ก็เหมือนเดิม" ผมตอบพลางหมุนแก้วเล่น
"เหมือนเดิมคืออะไร? เรียนหนัก? ทำงานหนัก? หรือแอบไปมีแฟนแล้ว?" หญิงแซวขึ้นมา
"แฟนบ้าอะไร กูมีเวลาให้ตัวเองยังไม่มีเลย" ผมเบะปาก "ตารางชีวิตก็เหมือนเดิม เรียนเช้า งานเย็น กลับห้องก็นอน"
"เหี้ย... แม่งโคตรน่าเบื่อ" ไอ้ต้นพึมพำ "ชีวิตมึงมีแต่งานกับเรียนจริง ๆ เหรอ?"
"เออดิ" ผมถอนหายใจ "พวกมึงคิดว่ากูมีเวลาทำอะไรอย่างอื่นอีกเหรอ?"
"ไม่รู้ดิ เผื่อไปติดเกมอะไรใหม่ ๆ ไง"
"เออว่ะ ช่วงนี้เล่นเกมอะไรวะ?" ไอ้เบสเสริม
ผมหัวเราะเบา ๆ "กูไม่ได้เล่นเลยว่ะ"
"ฮะ!? นี่มันธาราคนเดิมรึเปล่า?!" หญิงทำหน้าตกใจ "ไอ้คนที่เคยติดเกมงอมแงม ไหนบอกหน่อยว่าใครสิงร่างมึงอยู่?"
"กูแค่ไม่มีเวลา"
"พูดเหมือนชีวิตมึงมีแต่งาน" ไอ้ต้นแซว
ผมทำหน้าเซ็ง ๆ ก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอีกครั้ง
"แล้วพวกมึงล่ะ?" ผมเปลี่ยนเรื่องบ้าง "ช่วงนี้เป็นไง มีอะไรน่าสนุกไหม?"
"กูกำลังติดเกมใหม่อยู่เลย" ไอ้เบสว่า "เป็นเกมออนไลน์ที่ต้องใช้ทีมเวิร์คเยอะมาก"
"แล้วมึงเล่นกับใคร?" ผมถาม
"ก็พวกคนในดิสคอร์ดแหละ บางทีก็มีเด็กนอกเข้ามาแจม โคตรฮา"
"จริง กูก็เล่นกับแม่งนะ" ไอ้ต้นเสริม "แต่ปัญหาคือกูแม่งดวงซวย โดนจับไปอยู่กับทีมกากตลอด!"
"ก็นั่นมันมึงไง"
"สัด หุบปาก!"
เสียงหัวเราะดังขึ้น ไอ้ต้นทำหน้าเซ็ง ๆ แต่ก็อดขำตามไม่ได้
"เออ แล้วนี่มึงเล่นดิสคอร์ดอยู่ปะวะ ธารา?" หญิงถาม "ไม่ได้เห็นเข้าห้องแชทเลยช่วงนี้"
"ไม่ได้เล่น" ผมส่ายหัว "ไม่มีเวลาอย่างที่บอก"
"แต่ก่อนนี่ยังเป็นเจ้าพ่อดิสคอร์ดอยู่เลย" ไอ้เบสหัวเราะ "ช่วงนี้ทำไมเก็บตัวจังวะ?"
"กูยุ่ง"
"สาบานว่ามึงแค่ยุ่ง?"
"เออ"
"ไม่มีคนให้คุยใช่ไหม?"
"ไอ้เหี้ย" ผมหัวเราะ "พวกมึงนี่คิดมากจริง ๆ"
"แต่มึงดูซูบไปจริง ๆ นะ" หญิงเอ่ยเสียงจริงจังขึ้นมานิดหน่อย "กินข้าวบ้างหรือเปล่า?"
"กินดิ"
"แน่ใจ?"
"เออ"
ไอ้เบสกับไอ้ต้นพยักหน้าให้กัน เหมือนจะทำข้อตกลงบางอย่างในใจ ก่อนที่พวกมันจะกระดกเหล้าแล้ววางแก้วลงบนโต๊ะ
"งั้นพวกกูจะเลี้ยงมึงทั้งคืน" ไอ้เบสประกาศ
"เหี้ยไรของมึง" ผมเลิกคิ้ว
"เห็นมึงดูโทรม ๆ ไง ถือว่าเป็นการเยียวยาจิตใจ"
"เหรอ..." ผมพึมพำ ไม่ได้ปฏิเสธอะไร
"แต่ต้องเล่นเกมก่อน"
"เกมอะไรวะ?"
"กูเล่นกันทุกครั้งที่ดื่ม" ไอ้ต้นยิ้มกวน "ใครตอบคำถามไม่ได้ ต้องกระดกทีเดียวหมดแก้ว"
"ง่าย ๆ แค่ต้องตอบความจริง" หญิงเสริม "แต่ถ้าไม่อยากตอบ... ก็ต้องดื่ม"
ผมหัวเราะเบา ๆ "เออ ๆ เล่นก็ได้"
–
"โอเค เริ่มเกมกัน!" ไอ้เบสพูดขึ้น พร้อมกับดีดนิ้วเสียงดัง
ผมนั่งเอนหลังพิงเก้าอี้ หรี่ตาลงมองพวกมันที่ทำหน้าตาตื่นเต้นเกินเหตุ
"กติกาก็คือ..." หญิงเริ่มอธิบาย "เราจะหมุนขวด ถ้าปากขวดชี้ไปที่ใคร คนนั้นต้องตอบคำถาม"
"แต่ถ้าไม่อยากตอบ?" ผมเลิกคิ้วถาม
"ก็ดื่มหมดแก้วไปเลย!"
"ง่าย ๆ แค่นั้น" ไอ้ต้นเสริม "ใครโกหกเรารู้แน่"
"เหอะ กูไม่กลัวหรอก" ผมยักไหล่
"งั้นเริ่มเลย!"
ไอ้ต้นเป็นคนจับขวดมาหมุนครั้งแรก ขวดหมุนเร็ว ๆ อยู่บนโต๊ะไม้ก่อนจะหยุดลงที่...
ผม
"...เหี้ย" ผมสบถเบา ๆ "ไอ้ขวดเวร"
"ฮ่า ๆๆ มึงเริ่มก่อนเลย ธารา!" ไอ้เบสหัวเราะอย่างสะใจ "คำถามแรกง่าย ๆ เลยนะ"
"ถามมา"
"ตอนนี้มึงกำลังชอบใครอยู่รึเปล่า?"
ผมนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะในลำคอ
"ไม่"
"จริงอ่ะ?" หญิงทำหน้าไม่เชื่อ "คือไม่มีเลย?"
"เออ ไม่มี" ผมตอบพลางกระดกเหล้าเข้าปาก
เกมดำเนินต่อไป ขวดถูกหมุน และคำถามก็ไล่เรียงกันมาเรื่อย ๆ
บางคำถามก็เป็นเรื่องปกติ บางคำถามก็ทำให้ทุกคนหัวเราะจนแทบสำลัก
แต่แล้ว...
ขวดหมุนมาหยุดที่ผมอีกครั้ง
ไอ้ต้นหัวเราะกวน ๆ "มึงแม่งโคตรซวย"
"เออ ๆ เอาเลย ถามมา" ผมยอมรับชะตากรรม
ไอ้เบสทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์
"คำถามคือ... มึงเคยนอนกับใครแล้วติดใจที่สุด?"
"...!"
ผมสำลักเหล้าไปหนึ่งรอบก่อนจะรีบวางแก้วลงแล้วจ้องหน้าพวกมัน
"อะไรของพวกมึงวะ!?"
"เฮ้ย กติกาไง ตอบไม่ได้ก็ดื่ม!"
"กู..."
ผมอ้าปากจะเถียง แต่ภาพบางอย่างแวบเข้ามาในหัว
สัมผัสร้อนแรง เสียงทุ้มต่ำที่กระซิบข้างหู สัมผัสร้อน ๆ ที่ลากไล้ไปทั่วร่าง
"พี่เพลิง..."
"เฮ้ยยยย!!!"
เสียงของไอ้เบส ไอ้ต้น และหญิงประสานกันแทบจะทันที
ผมรู้ตัวว่าพลาดแล้ว รีบคว้าแก้วขึ้นมากระดกทันที
"อ๋อออออออ~" หญิงลากเสียงยาว "กูว่ามันต้องมีอะไรแน่ ๆ!"
"ใครคือพี่เพลิง!? พวกกูต้องรู้!" ไอ้ต้นตะโกน
"ไม่รู้จัก ไม่เคยเจอ ไม่เคยได้ยิน มันเป็นใคร ธารา!?" ไอ้เบสเร่ง
"เฮ้ย ๆ พอเลย ๆ!" ผมยกมือขึ้นห้าม ใบหน้าร้อนวูบขึ้นมาทันที
"เหี้ยแล้วววว"
ไอ้เบสทำหน้าเหมือนเพิ่งค้นพบความลับบางอย่าง "สรุปคือมีจริง ๆ ใช่ไหม!? ไม่ใช่แค่ One night stand ใช่ไหม!?"
"ไม่มีโว้ย! เรื่องแค่นั้น ทำไมพวกมึงต้องอยากรู้ด้วย!?"
"ก็เพราะมึงหน้าขึ้นสีแบบนี้ไง!"
"กูเมา!"
"ไม่ต้องมาหลอกกูเลย มึงเขินแน่นอน!"
ผมหัวเราะแห้ง ๆ พยายามกลบเกลื่อน แต่ในใจกลับรู้สึก แปลก ๆ
ทำไมต้องมีชื่อหมอนั่นโผล่มาในหัวก่อนเป็นอันดับแรกวะ...?
"เออ ๆ พอแล้ว ๆ กูเริ่มมึนแล้วว่ะ" ผมเปลี่ยนเรื่อง รีบยกแก้วดื่ม
"เออออ เมาแล้วสินะ"
"แหงดิ เล่นถามเรื่องแบบนี้"
ไอ้ต้นหัวเราะก่อนจะยกแก้วขึ้นชนกับผมอีกครั้ง
–
เสียงหัวเราะของเพื่อน ๆ ดังไปทั่วโต๊ะ แก้วเหล้าถูกชนกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมเริ่มรู้สึกว่าร่างกายเบาขึ้น หัวหมุนเล็กน้อย แต่ก็ยังคุมตัวเองได้อยู่
หลังจากเล่นเกมกันไปพักใหญ่ ทุกคนก็ดื่มกันต่อแบบไม่เร่งรีบ พูดคุยเรื่องไร้สาระไปเรื่อย
แต่ผมกลับเริ่มรู้สึกแปลก ๆ
แม้จะเมา แต่สัญชาตญาณของผมยังคงบอกว่า...
‘มีใครบางคนกำลังจับจ้องผมอยู่’
ผมทำเป็นก้มหน้ากินต่อ ไม่แสดงท่าทีผิดปกติ ก่อนจะค่อย ๆ เบี่ยงสายตากวาดมองไปรอบ ๆ ร้าน
บรรยากาศยังคงครึกครื้นเหมือนเดิม ลูกค้านั่งพูดคุยกันตามโต๊ะ บางคนนั่งดื่มที่บาร์ พนักงานเดินไปมาพร้อมกับเครื่องดื่มในมือ
ดูปกติทุกอย่าง
แต่แล้ว...
สายตาของผมหยุดลงที่โต๊ะหนึ่งใกล้กับมุมมืดของร้าน
ผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น...
เขาสวมเสื้อฮู้ดสีดำ ดวงตาถูกซ่อนอยู่ใต้เงาของหมวก
ถึงจะมืด แต่ผมรู้สึกได้ว่า... เขากำลังมองมาทางนี้
‘ใครวะ...?’
ผมหรี่ตาลง จ้องเขากลับไป แต่ชายคนนั้นกลับไม่ขยับตัวเลยแม้แต่น้อย
ความรู้สึกไม่สบายใจก่อตัวขึ้นในอก นี่มันไม่ใช่แค่คนมองธรรมดาแน่ ๆ
ผมกลืนน้ำลาย คิดจะหันไปถามเพื่อน ๆ ว่ามันเห็นเหมือนผมไหม
แต่พอหันกลับไปอีกครั้ง...
เก้าอี้ตรงนั้นว่างเปล่า
"เป็นไรอะ มึงเงียบไปเลย?" ไอ้ต้นเอ่ยถาม
ผมสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
"เปล่า กูแค่เริ่มมึน ๆ"
"โห เมางี้ก็ไม่สนุกดิ" ไอ้เบสแซว ก่อนจะยกแก้วขึ้นอีกครั้ง "เอ้า ดื่มอีก!"
"เออ ๆ" ผมหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะยกแก้วขึ้นชนกับมัน
–
เวลาผ่านไปจนเกือบเที่ยงคืน เพื่อน ๆ เริ่มทยอยแยกย้ายกันกลับ ไอ้ต้นกับหญิงขึ้นแท็กซี่ไปพร้อมกัน ส่วนไอ้เบสก็เดินไปขึ้นวินมอเตอร์ไซค์ที่อยู่หน้าร้าน
"มึงกลับยังไง?" หญิงหันมาถาม
"กูอยากเดินเล่นให้สร่างหน่อย"
"แน่ใจนะ?"
"อืม เดินไม่ไกลหรอก" ผมฝืนยิ้ม "เจอกันพรุ่งนี้"
อากาศกลางคืนเย็นกว่าที่คิด ลมพัดผ่านร่าง ทำให้ความมึนเมาเจือจางลงเล็กน้อย
ผมยกมือขึ้นนวดขมับช้า ๆ พยายามเคลียร์หัวตัวเองให้โล่งขึ้น
"แค่เดินสักพัก เดี๋ยวก็สร่าง..."
เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นถนนดังก้องในความเงียบของซอยหลังร้าน ถนนเส้นนี้เป็นเส้นที่ลัดไปยังถนนใหญ่ คนไม่ค่อยพลุกพล่าน แสงไฟจากเสาไฟฟ้าทำให้มองเห็นทางได้ราง ๆ
แต่ถึงอย่างนั้น ความรู้สึกอึดอัดในอกก็ไม่จางหายไปเลย
มันมาอีกแล้ว...
ความรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังเดินตามหลัง
ผมชะลอฝีเท้าให้ช้าลง ก่อนจะเบี่ยงสายตามองไปยังเงาสะท้อนบนกระจกร้านค้าปิดสนิทข้างทาง
ว่างเปล่า
ไม่มีใคร...
แต่ผมรู้ว่ามี
มีใครบางคนอยู่ตรงนั้น
ผมหยุดเดินกะทันหัน ตั้งใจฟังเสียงรอบตัว
ตึก... ตึก...
เสียงฝีเท้ายังอยู่
เหี้ย... มีคนเดินตามกูจริง ๆ
สัญชาตญาณเตือนให้รีบเดินเร็วขึ้น แต่ขากลับรู้สึกหนักอึ้ง
กูต้องรีบออกจากตรงนี้
ผมกัดฟัน ย่ำเท้าให้เร็วขึ้น พยายามไม่หันกลับไปมอง แต่แล้ว...
เสียงฝีเท้าก็เร่งความเร็วขึ้นตาม!
แม่งเอ๊ย!
ผมรีบวิ่งทันที แต่ยังไม่ทันถึงถนนใหญ่ แขนของผมก็ถูกกระชากอย่างแรง!
แรงกระชากจากด้านหลังทำให้ผมล้มกระแทกเข้ากับผนังตึกในตรอกแคบ
แผ่นหลังกระทบกับพื้นปูนเย็นเฉียบ ร่างของผมถูกตรึงแน่นจากแรงกดทับของใครบางคน
"อื้อออ!"
เสียงร้องของผมถูกกลืนหายไปเพราะมือหนาหยาบของมันที่กดปิดปากแน่น กลิ่นบุหรี่ฉุนจัดกับกลิ่นเหงื่อเหม็นสาบของมันทำให้ผมอยากอาเจียน
ผมดิ้นสุดแรงเกิด ขาทั้งสองข้างพยายามเตะสะเปะสะปะเพื่อถีบตัวออกไป แต่แรงที่เหลืออยู่ของผมเทียบกับมันไม่ได้เลย
"ลิลลี่ของพี่..."
เสียงกระซิบแหบพร่าข้างหูทำให้ร่างของผมแข็งค้าง
‘ลิลลี่’
ชื่อนี้... มีแต่คนในดาร์กเว็บที่รู้
ไอ้เหี้ยนี่เป็นใคร!?
มันเป็นหนึ่งในคนที่ตามดูไลฟ์ของผมหรือเปล่า!? หรือมันเป็นใครที่เจาะจงมาตามล่า ‘ตัวจริง’ ของผม!?
“หนูหนีพี่ไปทำไม...”
ปลายจมูกของมันซุกไซ้ลงบนลำคอของผม ลมหายใจของมันเป่ารดผิว ทำให้รู้สึกขยะแขยงจนอยากจะกรีดร้อง
“อย่าแตะต้องตัวกู! ไอ้เหี้ย อื้อออ!!”
ผมพยายามดิ้น สะบัดหัว หวังให้มือที่ปิดปากอยู่หลุดออก แต่ทุกการต่อต้านของผมกลับถูกกดให้แน่นขึ้น
มือสกปรกของมันเริ่มไล่ต่ำลงไปตามร่างของผม ลากผ่านแผ่นอก ก่อนจะเลื่อนลงมาที่เอว
มันกำลังจะถอดกางเกงผมออก!!
ไม่!
ความกลัวพุ่งทะลุจุดสูงสุด ผมพยายามดิ้นรนจนตัวโยน แต่เพราะแอลกอฮอล์ที่ยังค้างอยู่ในร่าง ทำให้ขยับตัวได้ไม่คล่องเหมือนปกติ
มือของมันกระตุกเข็มขัดของผมออก เสียงโลหะกระทบกันดังขึ้นในความเงียบ
"ดี... อยู่นิ่ง ๆ นะ หนูน้อยของพี่"
เสียงของมันเต็มไปด้วยความวิปริต
ขณะที่มือหยาบนั่นกำลังจะดึงซิปกางเกงลง ผมเบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรงจนเจ็บไปหมด
ใครก็ได้... ช่วยผมที!
ปั้ก!
เสียงหนัก ๆ ดังขึ้น
ร่างของไอ้โรคจิตสะดุ้งเฮือก ก่อนจะเซถลาไปข้างหน้า เหมือนโดนบางอย่างกระแทกเข้าที่หัวอย่างแรง
ผมลืมตาโพลงทันที
ภาพตรงหน้าพร่าเลือนจากความกลัวและฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ทำให้หัวหมุน
แต่ผมเห็นร่างสูงของใครบางคนยืนอยู่ตรงนั้น
“ไอ้เวร กล้าดียังไงมายุ่งกับของๆกู”
ผมเงยหน้าขึ้น และเห็นดวงตาคมกริบจ้องมองลงมา
สติของผมค่อย ๆ ดับวูบลง
ร่างทั้งร่างเอนเข้าไปหาเขาโดยไร้เรี่ยวแรง
ทุกอย่างดำมืดลงในที่สุด
************************* อัพต่อแล้วนะครับ ฝากเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ ลองเดากันซิ ว่าใครมาช่วยหนูธารา
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-2-24 11:43:20
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-2-24 17:47:41
โพสต์ 2025-2-24 18:57:46