เรื่องราวของโจ-จดหมายจากแม่

rupnong

โจยืนอยู่นิ่ง ๆ หน้าสะพานลอยเก่า ๆ ที่ขอบเมือง ลมเย็นพัดผ่านรอยสักที่คอ คำว่า “สู้” สลักด้วยหมึกดำสนิท ตัวอักษรคมกริบเหมือนมีดที่เขาใช้กรีดลงไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน เลือดเคยไหลซึมจากแผลนั้น ผสมกับเหงื่อและความเจ็บที่เขากัดฟันทน มือขวากำแน่นในกระเป๋ากางเกง ข้อนิ้วขาวซีดราวกับพร้อมทุบทุกอย่างให้เละ

“มึงมันตัวปัญหา อยู่กับมึงไม่ได้” คำจากจดหมายยับยู่ของแม่ยังฝังอยู่ในหัวเขาเหมือนตะปูที่เจาะลึกจนถึงกะโหลก แม่ทิ้งเขาไปตอนเขาอายุ 10 ขวบ ไม่มีคำลา ไม่มีกอด มีแค่กระดาษแผ่นนั้นที่เขายังเก็บไว้ในลิ้นชักเก่า ๆ ไม่กล้าเผา เพราะมันคือสิ่งเดียวที่ยึดโยงเขากับแม่ แม้ว่าจะเป็นความเจ็บปวดก็ตาม เขาจ้องมันบ่อย ๆ จนคำว่า “ตัวปัญหา” กลายเป็นเสียงที่ดังก้องในหูไม่หยุด

ชีวิตของโจคือสงคราม เขาเติบโตในซอยแคบ ๆ ที่กลิ่นฉี่ปนควันบุหรี่คละคลุ้ง คืนหนึ่ง ไอ้หนุ่มปากดีในซอยตะโกนล้อ “ไอ้ลูกไม่มีแม่ ควยแตก!” โจไม่พูดเยอะ หมัดพุ่งเข้าเต็มหน้าอีกฝ่าย เลือดพุ่งจากจมูกแตกกระจายไปติดกำแพงปูนเก่า ๆ เสียงกระดูกกร๊อบดังขึ้นตอนเขากระทืบซ้ำที่ซี่โครง “พูดอีกทีสิ ไอ้เหี้ย!” โจตะคอก กระชากคอเสื้อมันขึ้นมา เลือดไหลย้อยลงพื้น แต่ความโกรธในตาโจยังไม่มอด เขาเตะซ้ำที่ท้องจนมันนอนกอง หมาข้างถนนเห่าตอบรับราวกับเยาะเย้ย

โรงเรียนก็ไม่ต่างกัน เขาถูกไล่ออกสองครั้ง ครั้งแรกเพราะชกเพื่อนที่ล้อว่าเขา “ควยกำพร้า” หมัดซัดเข้าขมับจนมันล้มทั้งยืน ครั้งที่สองเพราะตะโกนใส่ครูที่บอกว่าเขาโง่ “มึงไม่มีวันโตเป็นคนดี” ครูใหญ่ตวาดใส่หน้า โจจ้องกลับด้วยตาแดงก่ำ ในใจคิด “กูจะทำให้มึงเห็น ว่าควยอย่างกูมันสู้ได้” เขาเดินออกจากโรงเรียนไปเงียบ ๆ ทิ้งคำด่าไว้ข้างหลัง

คืนนี้ บนสะพานลอยที่แทบไม่มีคน เสียงแตรรถจากถนนด้านล่างดังเจี๊ยวแทรกขึ้นมา กลิ่นควันไอเสียปนกลิ่นคาวเลือดจากข้อนิ้วที่แตกเมื่อกี้คลุ้งในจมูก โจมองเงาตัวเองในแอ่งน้ำขังข้างสะพาน หน้าเลอะเลือดจากชกตีเมื่อชั่วโมงก่อน เขายกมือลูบรอยสักที่คอ แล้วตะโกนใส่เงานั้น “มึงมันควยอะไรนักหนา? สู้แล้วได้ห่าอะไร?” เขากระทืบลงไปในน้ำจนกระเด็นเลอะขากางเกง แต่เงานั้นยังมองกลับมาเหมือนท้าทาย

มือของโจล้วงเข้าไปในกระเป๋า คลำเจอกล่องบุหรี่เก่า ๆ ที่เหลือมวนเดียว เขาจุดไฟ สูดควันลึก ๆ จนปอดแทบไหม้ กลิ่นคาวปากผสมกับควันพุ่งออกมาเป็นสาย เขานึกถึงจดหมายของแม่ คำว่า “ตัวปัญหา” ที่กรีดใจ เขากัดฟันแน่นจนกรามสั่น พูดกับตัวเองในใจ “กูมันควยจริง ๆ หรือเปล่า? หรือกูแค่โง่ที่ยังยอมเจ็บ?” เหงื่อไหลย้อยลงจากหน้าผาก ผสมกับเลือดแห้งที่แก้ม เขาขยี้บุหรี่ทิ้ง แล้วกำหมัดแน่น

แสงไฟจากรถคันหนึ่งสาดเข้าตา โจเงยหน้าขึ้น มองขอบฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อน ๆ เขากระทืบพื้นสะพานลอยจนฝุ่นผงปลิว แล้วตะโกนลั่น “สู้? กูจะสู้โว้ย! ไอ้ควยทุกตัวที่มองกูต่ำ กูจะทำให้เห็น!” ในหัวเขานึกถึง “หอสิงห์” หอพักชายในมหาวิทยาลัยที่ใคร ๆ ก็พูดถึง—ที่ ๆ กฎโหดเหมือนนรก ประเพณีรับน้องที่บดขยี้ความอ่อนแอทิ้งไป ที่ที่เขาจะพิสูจน์ว่าเขาไม่ใช่แค่ “ตัวปัญหา” แต่เป็นลูกผู้ชายที่แข็งแกร่ง “กูจะไปหอสิงห์” โจพูดกับตัวเอง เสียงแหบพร่า “กูจะผ่านทุกอย่างที่มันขว้างใส่กู ไอ้เหี้ยเอ๊ย แม่จะได้รู้ว่ากูไม่ใช่ควยที่มันทิ้ง!” เขาก้าวลงจากสะพานลอย ไฟในตาเดือดพล่าน เดินตรงไปยังมหาวิทยาลัยด้วยความมุ่งมั่นที่พร้อมเผชิญทุกอย่าง

ติดตามเรื่องราวของโจต่อได้ที่-ลูกผู้ชายหอสิงห์

nuangnut1996

สนุกมากครับ

rupnong

nuangnut1996 ตอบกลับเมื่อ 2025-4-9 14:25
สนุกมากครับ

ขอบคุณครับ

Ta_nut1985

ติดตามๆ

thai_boys

ขอบคุณครับรออ่านตอนต่อไป

tidchoo2

เพลินเลย ขอบคุณนะครับ

Nukinho

รอติดตามต่อครับ