หล่อนชื่อดาหวัน ตอน2 เรื่อง...ผี

Micconn

หล่อนชื่อดาหวัน ตอน2 เรื่อง...ผี
ต่อจากตอนที่แล้ว
ภาพที่เห็นคือพี่ดาหวันนอนหงายอยู่บนฟูกบางๆ นัยน์ตาเหลือกลานแนนิ่งขาดใจตายไปแล้ว
เพื่อนข้างห้องเล่าว่าได้ยินเสียงทะเลาะกันตอนดึก เกี่ยวกับเรื่องหึงหวง แต่ไม่มีใคร-สนใจ...ตำรวจสันนิษฐานว่าผัวคงบันดาลโทสะบีบคอเมียจนตายแล้วหลบ หนีไป
พี่ดาหวันไม่มีญาติที่นั่น ตำรวจก็นำศพไป ได้ข่าวว่าติดตามหาคนร้ายแต่ไม่ได้วี่แวว-เลย...ชาวบ้านล้วนแต่มีหน้าตา หวาดๆ บรรยากาศยามค่ำคืนก็เยือกเย็นน่าวังเวงใจชอบกล เสียงหมาเห่าหอนโหยหวนยิ่งทำให้ขวัญเสีย ต่างรีบปิดประตูเข้านอนกันทั้งนั้น
คืนหนึ่ง ดิฉันกำลังนอนหลับอยู่กับแม่ในมุ้ง เปิดหน้าต่างสับขอทุกบานเพื่อรับอากาศ จู่ๆ ก็ต้องสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อดังวู่หวิวมาตามสายลม
ตอนแรกว่าจะปลุกแม่ แต่เกิดรู้สึกเคลิบเคลิ้มเหมือนถูกสะกด ทำให้เปิดมุ้งออกไปยืนเกาะหน้าต่างด้านระเบียง สรรพสิ่งตกอยู่ในความมึดสลัว เสียงเรียกชื่อดิฉันดังขึ้นใกล้ๆ หู พร้อมกับกลิ่นแป้งน้ำมองเล่ย์อวลกรุ่นมาเข้าจมูกจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว
"พี่ดาหวัน..." หลุดปากอุทานเบาๆ ขณะนั้นเองก็มองเห็นร่างตะคุ่มๆ นั่งตัวตรงที่เก้าอี้ข้างลูกกรง ดิฉันตัวแข็งทื่อ ตาเบิกโพลง รู้สึกมีก้อนแข็งๆ แล่นขึ้นมาจุกลำคอ ขณะที่ใบหน้านั่นค่อยๆ หันมามองอย่างเชื่องช้า...หันมา...หันมาจนเห็นเสี้ยวหน้าที่ดิฉันจำได้อย่าง แม่นยำ
พี่ดาหวันนั่นเอง...ใบหน้าสะสวยเหมือนเดิม ปากแดงสดก็เผยอยิ้มอย่างที่เคยเห็น แต่มันฉีกกว้างขึ้น กว้างขึ้นจนเป็นรอยยิ้มเต็มหน้า
โลกทั้งโลกเหมือนกำลังแตกสลายไป ความทรงจำครั้งสุดท้ายคือปากแดงสดคล้ายสีเลือดกำลังยิ้มกว้าง กับกลิ่นแป้งน้ำฉุนเฉียวเต็มจมูก...ดิฉันได้ยินเสียวตัวเองร้องกริ๊ดแสบแก้ว หูก่อนจะสิ้นสติไป

อีก 2-3 วันต่อมาก็ได้ข่าวว่าตำรวจตามจับสามีพี่ดาหวันได้ที่สวนฝั่งธนเขาสารภาพว่า ฆ่าเพราะฤทธิ์หึง...วิญญาณพี่ดาหวันคงจะสงบสุข และไม่เคยมาให้เห็นอีกเลย...