“หัวใจเสริมใยเหล็ก”( 4 )

tanya

(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)


ตอน “ความว่างเปล่า”
ช่วงชีวิตนี้คือผมไปสอบเข้าเรียนที่โรงเรียนม.ปลายชื่อดังแล้วก็ดันติดซะด้วยแต่เจ้าเหล็กมันสืบทราบมาจากไหนก็ไม่รู้ว่าผมเรียนอยู่โรงเรียนนั้น ที่เข้ามาได้เพราะยัดเงินแน่ๆเพราะโรงเรียนนี้เขารับแต่พวกหัวกระทิซึ่งเจ้าเหล็กนี้ไม่ใช่เด็กเรียนอย่างผมเลยแม้แต่น้อย ตอนที่ 4 นี้จะมีแต่เรื่องเศร้ามากมายแต่ก็ยังดันทุรังมีรุ่นพี่มาจีบผมไอ้เจ้าเหล็กมันหึงถึงขั้นจับผมข่มขืนในห้องน้ำเลยทีเดียว 555 นึกถึงตอนนั้นแล้วขำจังใกล้เข้าไปทุกทีกับชีวิตในตอนนี้ของผมแล้วขณะนี้ผมกำลังเรียนอยู่มหาลัย รักกันกับเหล็กดีอยู่ ผ่านช่วง
ม.ปลาย มาได้นี่ก็ผ่านพ้นอุปสรรค์พ่อแม่แล้วแต่ดันมาเจออุปสรรค์รุ่นพี่แอบชอบ หึงกันไปหึงกันมา4.1 "ความว่างเปล่า"
ชีวิตคนเรานั้นมันเป็นอะไรที่มากกว่าละครน้ำเน่าฉากแต่ละฉากในการดำเนินชีวิตของแต่ละคนย่อมเป็นไปตามวิถีของมันแต่ใครจะไปล่วงรู้อนาคตที่ไม่แน่นอนได้เล่า?ใครจะไปรู้...ว่าชีวิตของผมจะต้องมาเจอกับอะไรที่เลวร้ายแบบนี้!
ผมทะเลาะกับเหล็กตั้งแต่เมื่อเดือนเมษายนซึ่งเป็นช่วงที่ผมจบการศึกษาจากมัธยมต้นและกำลังจะย่างก้าวเข้าสู่ชีวิตของเด็กมัธยมปลายผมสอบติดและได้รับการต้อนรับจากโรงเรียนมัธยมปลายชื่อดัง
แม้ผมจะเป็นคนที่เข้าหาคนได้ง่ายแต่การที่ต้องจากเพื่อนสนิทอย่างข้าวโอ๊ตผมก็ทำใจลำบากเพราะมันเป็นเพื่อนที่สนิทกับผมมากเพียงแค่เอ่ยปากชวนไปสอบเข้าโรงเรียนนี้ด้วยกันมันถึงกับชะงักจังงัง...
“เอ็งจะบ้าเหรอ! จะให้ข้าไปสอบเข้าโรงเรียนนั้นมีหวังข้าได้โดนเขาเตะตั้งแต่เห็นเกรดเฉลี่ยข้าแล้วละ”
ดังนั้นผมจึงต้องเดินต่อไปตัวคนเดียวหากแต่ไม่ใช่เพราะเหตุการณ์ในครั้งนั้นผมคงจะมีคนคนหนึ่งติดสอยห้อยตามผมเข้ามาในโรงเรียนหัวกระทินี้พร้อมผมได้แม้เขาคนนั้นจะมีมันสมองที่อยู่ในเกณฑ์ไม่มากไปกว่าเพื่อนข้าวโอ๊ตของผมแม้แต่น้อยแต่ผมรู้ว่าฐานะทางการเงินของเขานั้นน่าจะเป็นจุดสนใจให้กับโรงเรียนนี้ได้อย่างแน่นอน
ตอนนี้ผมเปลี่ยนเบอร์ใหม่ ไม่ออนเอ็ม ไม่แช็ท ไม่ออนฮายฯกับเฟคฯผมปิดกั้นช่องทางการสื่อสารทั้งหมดออกจากตัวผมแล้วแต่ผมก็ไม่อาจหยุดจดหมายที่ส่งเข้ามาในห้องผมโดยการสอดผ่านใต้ประตูได้
“เต๋า...เหล็กคุยกับพ่อแม่ของเหล็กแล้วเหล็กขอร้อง เต๋าออกมาจากห้องเถอะนะ!”
ผมหยิบเดินไปหยิบจดหมายนี้อ่านตรงประตูห้องเมื่อเสียงมอเตอร์ไซต์ของเหล็กที่คุ้นหูฟังดูห่างออกจากตัวบ้านผมไปไกลแล้วทุกครั้งที่ได้ยินเสียงรั้วหน้าบ้านเปิดผมจะชะเง้อดูว่าเป็นใครหากเป็นเหล็กผมจะรีบวิ่งสุดชีวิตขึ้นห้องผมปิดประตูล็อคแล้วนอนบนเตียงเอาหมอนกดหูไว้แต่ระยะหลังมานี้แม่ผมต้องห้ามปรามเหล็กไม่ให้เอะอะเสียงดังเอ็ดตะโรโมโหโวยวายอยู่ที่หน้าห้องผมเพราะชาวบ้านชาวช่องเขาจะรำคาญหนวกหูเอา ให้ค่อยๆ พูดกันดีๆ
ผมต้องลงมาหากินตอนกลางคืนเพราะนอนไม่หลับและกลางวันก็นอนอย่างเดียว บ่ายๆ เหล็กมันก็จะมาบ้านทุกวันดำเนินไป กระดาษจดหมายแผ่นเล็กๆ
ที่สอดเข้ามาทุกวันในตอนเย็นหลังเสียงคร่ำครวญของเหล็กจบลงในตอนนี้มันมากจนเป็นกองๆ
“ได้กินอะไรบ้างรึเปล่า อย่าคิดมากนะ”
“เครียดก็ออกไปเที่ยวสงกรานต์ด้วยกันสิ”
“อย่าทำให้แม่ของตัวเองเป็นกังวลสิ”
“เหล็กค่อยๆ คุยกับพ่อกับแม่แล้ว เราค่อยๆ ประนีประนอมเดี๋ยวผู้ใหญ่เขาก็ใจอ่อนเอง”
“ทำไมต้องหนีหน้ากันด้วย ตอบเหล็กหน่อยสิ”ฯลฯ
และท้ายข้อความของจดหมายทุกฉบับมักจะลงท้ายด้วยคำว่า
“เหล็กรักเต๋านะ” ซึ่งเมื่อนำกระดาษเหล่านี้มาเรียงต่อกัน
คงจะวนรอบห้องผมได้เลยเชียว...นั่นทำให้ผมนึกขึ้นว่ากระดาษ 1 แผ่นต่อ 1 วัน มันผ่านมากี่วันแล้วที่ผมใช้เวลาส่วนใหญ่หลบอยู่แต่ในห้องรอวันเปิดเทอม
ผมมองกระดาษที่อยู่ในลิ้นชักโต๊ะเขียนหนังสือของผมผมตกใจที่มันเยอะจนแทบจะล้นทะลักออกมา
ผมเปิดคอมพิวเตอร์ที่ถูกปล่อยให้เย็นชื้นจนสนิมอาจขึ้นได้เครื่องเก่าตกรุ่นมีเสียงแกร่กๆ ดังมาจากพัดลมเหมือนกับเสียงคนแก่ไอหน้าจอสว่างขึ้นและใช้เวลาบูทเครื่องนานสมอายุของมันผมคลิกดูปฏิทินและตกใจที่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยจนใกล้เปิดเทอมผมอยู่ในห้องเป็นเดือนเชียว!
ผมนั่งอึนอยู่กับจอคอมฯของตัวเองแล้วนึกไม่ออกว่าจะทำอะไรต่อผมกดปุ่มชัตดาวน์เครื่องแล้วไปนอนแผ่อยู่ที่เตียงไม่นานนักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น “ก๊อกๆ ก๊อก”
เสียงเคาะดูสุภาพเป็นมารยาทผมสะดุ้งและคิดว่าคงไม่ใช่เหล็กหรอกเพราะถ้ามันเป็นคนเคาะประตูผมต้องบุบเข้ามาอย่างน้อย 3 ถึง 5 เซนฯ ถึงจะรู้ว่าเป็นมัน
“เต๋า...นี้ข้าเอง ข้าวโอ๊ต”
เสียงเรียกชื่อผมดังลอดเข้ามาอย่างประหม่าที่หน้าประตูผมกระโดดลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดประตูห้องเจ้าข้าวโอ๊ตเพื่อนเก่าเพื่อนแก่และเพื่อนโคตรสนิทผม
มันทำตาโตใส่ผมแล้วใช้สายตากวาดตั้งแต่หัวจรดเท้าของผมอุทานขึ้นว่า
“อุ๊ แม่เจ้า...ผีหลอก!”
ผมหัวเราะคิกคักไปกับคำอุทานของมันเฮ้อ! ก็สภาพผมในตอนนี้ดูไม่ได้เอาเสียเลยหนิ!
“เอ็งได้กินข้าวอาบน้ำเหมือนคนปกติทั่วไปบ้างรึเปล่าทำไมโทรมเละเป็นผีซอมบี้อย่างนี้เล่า?” ข้าวโอ๊ตพูดรัวเร็ว
“ก็...แค่นอนไม่ค่อยหลับนะ”
ผมพูดเสียงแหบๆ ผมตกใจที่ได้ยินเสียงตัวเองแหบแบบนี้เหมือนคนที่ไม่ได้พูดมานานเจ้าโอ๊ตมันอยู่กับผมยันเย็น คุยเรื่องสัพเพเหระเรื่อยเปื่อย
ตั้งแต่โรงเรียนที่มันได้เข้า ไปเที่ยวสงกรานต์ที่ไหนเจอผู้ชายหล่อยังไง ซื้อเสื้อผ้าใหม่ ไปเที่ยวกับเพื่อนเก่า ฯลฯ
เพื่อนคนนี้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมามากแต่ก็ไม่อาจหยุดฝันร้ายของผมไว้ได้....
"แล้วตอนนี้ เหล็กกับเอ็ง เป็นยังไงบ้างวะ?"
ข้าวโอ๊ตเพื่อนผมถามถึงเหล็กขึ้นมา ทำเอาผมสะอึกทีเดียวผมไม่ได้ตอบอะไรไป ทำหน้าเหยเกให้มันเห็นมันก็พยักหน้าเข้าใจในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
แม่ผมก็คอยย้ำคอยพูดอยู่ตลอดว่าให้ข้าวโอ๊ตมาบ่อยๆ เพราะเห็นผมดีขึ้น
“มาบ่อยๆ นะจ๊ะ แม่อยากให้มาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเต๋ามันนะ น๊ะลูกนะ”แม่ผมพูดเชิงขอร้อง
“ไม่ต้องเป็นห่วงครับเพื่อนไม่เคยลืมเพื่อนหรอกครับ”ข้าวโอ๊ตพูดก่อนจะเดินออกจากบ้านผมไป
วันนี้เหมือนกับเป็นวันแรกที่ผมได้กินข้าวเย็นพร้อมกับแม่แม่ผมทำอาหารเยอะเกินไปแต่ผมก็กินมันหมดแทบยกจานเลียเพราะอาหารของแม่แต่ละอย่างทำเอาปากของผมหยุดกินไม่ได้เชียวละมันอร่อยมาก ผมอยู่ข้างล่างดูทีวีกับแม่รอให้อาหารย่อยแล้วค่อยขึ้นห้องไปนอนแต่วัน เพราะต้องเปลี่ยนเวลานอน
ก่อนที่จะเปิดเทอมในอีกไม่กี่วันที่จะถึงนี้แล้ว...
ไม่ไหวแล้ว...ร้อนและอึดอัดอะไรอย่างนี้ผมมองดูตัวเองที่ถูกมัดด้วยเชือกอยู่ในท่าพิศดารเชือกเรียงร้อยถักเป็นแนวแน่นอยู่ตามร่างเปลือยของผม
เชือกสีแดงเพลิงที่ตัดกับสีเนื้อขาวๆ ของผมดูสวยงามแต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดและร้อนอยู่มากเลยทีเดียวผมมองไปรอบๆ กายเห็นเป็นห้องรกๆ แต่ที่น่าตกใจก็คือพวกผู้ชายที่ใส่ชุดนักเรียนรุมร้อมผมอยู่นับสิบนั้นกำลังเหยียดยิ้มกระ~ตัวเงินตัวทอง~นกระหือรือให้ผมจนน่ากลัว!
ผมพยายามดิ้นรนให้รอดพ้นแต่ก็เหมือนกับคนโง่เพราะเชือกที่พันธนาการตามร่างกายผมอยู่นั้นช่างแน่นและเหมือนกับจะไม่มีปมแก้ให้หลุดได้
หากยิ่งดิ้นยิ่งเหมือนกับถูกงูเหลือมรัด ยิ่งดิ้นยิ่งแน่นขึ้นผมอึดอัดเหมือนจะขาดใจตาย แต่ก็ต้องหยุดหายใจเมื่อนักเรียนคนหนึ่งถอดกางเกงนักเรียนออก!
เผยให้เห็นดุ้นค_ยดุ้นใหญ่แข็งคับตุงเป้ากางเกงใน
ผมออกแรงดิ้นสุดชีวิตแต่ก็ทำได้แค่ขยับไปมาเล็กน้อยเพราะเชือกสีแดงเพลิงนั้นพันธนาการผมไว้ในทุกจุดรัดกุมและแน่นหนาเกินความจำเป็น ตอนนี้ผมคงดูเหมือนปูทะเลที่ถูกจับมัดแล้วเอามาเผามาย่างไฟร้อนๆ
นักเรียนคนนั้นขยับตัวเขามาใกล้แล้วถอดกางเกงในออกค_ยของเขาเด้งผึ่งขึ้นมาชี้ตรงกระตุกเต้นเป็นจังหวะเหมือนกับเร่งเร้าให้เจ้านายของมันรีบรุกฆาตเดินหน้าเข้าหาผม
ผมดิ้นพยายามส่งเสียงร้องแต่ก็ทำให้แค่เสียงอู้อี้เพราะผ้าที่อุดปากแล้วมัดรอบหัวผมอย่างแน่นหนามือของใครก็ไม่รู้ยังอุตสาห์ประกบปิดปากผมแน่นเข้าไปอีกช่องทางการหายใจในตอนนี้มีเพียงแค่จมูกของผมเท่านั้นและด้วยความอึดอัดจนแทบช็อคผมต้องตั้งสติเพื่อหายใจ!
เหมือนจะขาดใจตายที่ต้องแน่นิ่งปล่อยให้นักเรียนคนนั้นกระทำอานาจารบัดสีอยู่ตามตัวของผม แม้จะมีอารมณ์ร่วมแต่ถูกพันธนาการหนาแน่นเช่นนี้อาจทำให้ผมหัวใจวายตายได้ผมตั้งสติคอยจับตาดูนักเรียนคนนี้ที่ลามเลียน้องน้อยของผม
ผมครางกระเส้าออกมาเล็กน้อยด้วยความเสียวซ้านนักเรียนทุกคนรอบวงหัวเราะหึๆ ด้วยความชอบใจแล้วควักค_ยออกมาชักเล่นอยู่รอบๆ ตัวผม
นักเรียนคนที่กำลังลามเลียน้องน้อยของผมหยุดลงแล้วยกตัวผมขึ้นวางบนหน้าขา เอานิ้วที่เปียกชุ่มไปด้วยหล่อลื่นทะลวงควานกระตุกกดเน้นตรงจุดที่ทำให้ผมเสียวจนอดที่จะดิ้นสั่นร้องครางสุดเสียงไม่ได้
ผมรู้สึกเหมือนตัวพองบวมขึ้น เชือกรัดแน่นขึ้นเหมือนกับว่าเลือดในตัวสูบฉีดวิ่งพร่านอย่างลำบากนักเรียนคนนั้นจับเอาค_ยที่ใหญ่ยาวและมีแต่เส้นเลือดเส้นเอ็นที่ปูดโปนเกินจะทานทนมองดูได้ ค่อยๆ สอดใส่แหวกผ่านเข้ามา
ผมร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดดิ้นพรากๆพยายามขยับตัวสุดฤทธิ์แต่ก็ยิ่งเจ็บเพราะเชือกรัดแน่นเข้ามาผมวูบวาบเหมือนกับจะเป็นลมด้วยอากาศที่ไหลเข้าปอดแสนลำบากผมมึนชาไปกับความเจ็บที่ได้รับ พยายามตั้งสติสุดๆแล้ว
นักเรียนคนนั้นกดแทงทะลุพรวดเดียวเข้ามิดด้าม!!!
ผมสะดุ้งพรวดลืมตาตื่นขึ้นกลางดึกบนที่นอนในห้องของผมผมลุกขึ้นนั่งแล้วถอนหายใจ...มองนาฬิกาขณะนี้เป็นเวลาตี3 กว่าๆ
"เฮ้อ...ฝันอะไรในเช้าของวันเปิดเทอมอย่างนี้เนี่ย!"
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜田田｜門｜˚★。• ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//

somkaite

อ่านอยากจังตัวหนังสือสีฟ้าครับผม

badin

ขอบคุณมากมายครับ{:4_112:}

pongsakron01

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ{:sm-52:}

cawee

ขอบคุนคราฟ

teezajung1

ิอิอิอิอิอิอิแอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอ

thawatchai_01

ขอบคุนคับ                                    

hiroshi111

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณมาก

wiput

ขอบคุณครับ