ปลาท่องโก๋ : ดรีมเวิลด์ ( 4 )

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกทีผมไม่เข็ด ผมยังทำร้ายคนที่ผมรัก และตอนนี้เขารักผมเหมือนกันแล้วทำร้ายเขายังไม่หยุด ผมเป็นแฟนกับพวงบุปผา ผมรู้ว่าความเป็นห่วงผม กับความหึงหวงผมที่ไอ้เบนซ์มีต่อผม มันเป็นห่วงความปลอดภัยของผม มากกว่าการที่มันจะหึงหวงผมซะอีก
ผมสลดใจ มันดีกับผมขนาดนี้เลยหรือ แต่ก็ได้แค่สลดใจเพราะผมก็ไม่คิดที่จะทำอะไรให้มันดีขึ้นมาเลย กลับถลำลึกไปกับพวงบุปผาซะอีก ผมพาเธอไปเที่ยวน้ำตกผมอยากมีอะไรกับผู้หญิง ผมจะได้หายเป็นเกย์ซะที แต่พอพาเข้าโรงแรมจริงๆทั้งผมและก็เธอ ต่างคนต่างรู้ว่าเราไม่ต้องการมัน


ผมไม่ได้ทำอะไรเธอ ผมยังบริสุทธิ์ และผมได้ได้เข้าใจอะไรบางอย่างที่ติดค้างในใจผม เหตุผลที่พวงบุปผามาขอเป็นแฟนกับผมไงล่ะ เธอไม่ได้เล่าอะไรมากมาย แค่ขอโทษที่เธอหลอกใช้ผม ให้กลายเป็นเครื่องมือทำอะไรสักอย่าง ผมไม่โกรธเธอนะ เพราะผมก็ไม่ต่างกับเธอใช้เธอเป็นเครื่องกีดกันไอ้เบนซ์
แต่ทำไมๆ ทำไมไอ้เบนซ์มันต้องไปเห็นผมกับผา เข้าโรงแรมกันด้วย ผมจนด้วยคำพูดที่จะอธิบายผมตกใจที่มันโมโหหึงขนาดเอาปื่นมาจ่อหัวผม มันแก้ผ้าผม มันจะข่มขืนผมแสดงความเป็นเจ้าของตัวจริงไม่ใช่แค่ทำให้กันภายนอก ลึกๆผมก็ดีใจ ผมกับมันจะได้ผูกพันธุ์กันเกินเพื่อนซะที
แต่มันก็ดีกว่าที่ผมหวังไว้ มันกลัวผมเจ็บ ทำเอาผมสะอึก มึงรักกูขนาดนั้นเลยหรอว่ะเบนซ์ ทั้งที่ตอนนั้นผมเตรียมใจไว้แล้วเจ็บแค่ไหนผม
ก็จะทน ผมยอมมัน เพราะผมอยากมีอะไรผูกมัด ผูกพันธุ์กับมัน ไอ้ที่เรียกว่าผมเป็นเมียมันจะได้เป็นอย่างสนิทใจซะที
สุดท้ายวันนั้น มันก็ไม่ได้ทำอะไรผม ผมนอนคิดนอนร้องให้สงสารมัน ยิ่งเห็นตอนมันทำร้ายตัวมันเอง เอาหัวโขลกผนังปูน ทั้งหมัด ทั้งเท้า ทั้งทุบ ทั้งเตะ ทั้งต่อย เจ็บจี๊ดในใจผม ผมตามมันไปที่บ้านแล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิด เลือดโชกไปหมด ผมต้องทำชดเชยอะไรให้มันสักอย่าง
ทำแผลให้มัน อาบน้ำให้ แล้วก็นอนกอดมัน แล้วผมก็ทำได้แค่นี้เอง...
วันนั้นอยากอยู่กอดมันไว้ตลอด แต่ต้องไปช่วยพ่อแม่ขายของ ก็เลยลุกกลับบ้านตอนตี 5 กะว่าสายๆจะไปหามันไปหาอะไรให้กิน ไปทำแผล ไปอยู่กับมันทั้งวัน แต่พวงบุปผาดันมาหาผมแต่เช้า มาช่วยแม่ผม เธอทำตัวน่ารักมาก แม่ผมชอบเธอ แต่ในใจของเราลึกๆแล้วต่างคนต่างรู้ดี
หลังจากการพูดคุยในที่โรงแรม พวกเราไม่ได้ต้องการกันและกัน แต่เพียงรออะไรสักอย่างอะไรที่มันจะทำให้คลี่คลาย พวงบุปผาเธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน เรา 2 คนต่างมืดมน เราเลยเห็นใจกัน สนิทสนมกันไว้ดีกว่า คนอื่นจะมองว่าเราคบเป็นแฟนกันเราก็ไม่สน เพราะเรารู้ดีว่ามันเป็นได้แค่เพื่อน
หลังจากพวงบุปผากลับบ้านไป ผมก็รีบมาหาไอ้เบนซ์มาด้วยใจที่คิดถึง และโหยหามันคงยังนอนหลับปุ๋ยไม่ตื่นแน่วันหยุดแบบนี้ แถมที่บ้านยังไม่มีคนอยู่ และมันก็เจ็บอยู่ด้วยแต่พอเข้าไปกลับไปเจอมันกับไอ้เพื่อนใหม่ ที่มันเพิ่งเจอกันไม่กี่วัน จากข่าวที่เข้าหูมา มัน 2 คนรู้จักกันเพราะเรื่องขาดเรียนของอาจารย์เกวลิน แถมมันยังซ้อนมอเตอร์ไซค์ กลับบ้านด้วยกัน ผมฟังมัน2คนกำลังทำกับข้าว อย่างมีความสุข สนุกสนาน ผมนั่งฟัง
อยู่นาน แอบดูอยู่นาน จนในที่สุดก็ตัดสินใจกลับ ผมบอกกับตัวเองว่า "มึงช้าไปแล้วแว่น....."
ช้าไป ช้าไปแล้วสินะ ..............ผมก็พยายามทำใจ ไม่เคยสู้ที่จะเอาของรัก แถมยังเคยผลักไสไล่ส่งมันอีก ผมเศร้า ผมกลุ้ม สารพัด พวงบุปผาคอยทำให้ผมดีขึ้นตลอด ผมไม่ได้เล่าอะไรให้เธอฟังทั้งนั้น แต่เธอสัมผัสและรู้สึกเองได้ ว่าผมกำลังไม่สบายใจ ผมไม่เคยคิดหรอกนะว่าจะมา
ทัศนศึกษา
ตอนนั้นไม่มีอารมณ์ใฝ่เรียนใฝ่รู้หรอก แต่ผมก็ตกลงไปกับเธอ สิ่งที่ทำให้ผมพอจะเดาเรื่องของผาได้ก็คือ ตอนที่ไอ้เบนซ์มาเล่าว่าผาซ้อนมอเตอร์ไซค์ไอ้หมอกไป ผมเก็บมันมาคิด แต่ยังไม่มีเหตุผลประกอบ ผมไปถามเธอเรื่องหมอก เธอไม่บอกอะไร แต่ผมเดาจากความรู้สึกและสีหน้า ก็พอจะรู้ว่าน่าจะใช่ไอ้หมอกนี่หล่ะ ต้นเหตุในปัญหาของเธอ และยิ่งมาแน่ใจที่ก็ในวันนี้ ไอ้หมอกมาจากไหนไม่รู้ ทั้งๆที่ไม่ได้เรียนโรงเรียนนี้
แต่กลับมาทัศศึกษากับพวกเรา มันถามแต่เรื่องของผา ถามจนผมแน่ใจ 100% ว่าไอ้นี่หล่ะ ตัวต้นเหตุ ผมไม่ได้บอกความจริงมันไป เพราะผมเดาเรื่องราวไว้ว่ามันจะออกมาเป็นอย่างไร
ผมรู้จักนิสัยเพื่อนรักของผมคนนี้ดีเหมือนกัน อยากจะดัดนิสัยมันบ้าง ผมตอบมันไปแบบเท็จๆมันฟังแล้วทั้งสีหน้า สายตา ก็เศร้าลงไปถนัดตา สงสารเหมือนกัน แต่ก็เพื่อมัน กับผา...
ที่ช็อคที่ตะลึงที่สุดก็ตอนไปเจอไอ้เบนซ์กับไอ้หมอนั่นออกมาจากห้องน้ำเดียวกันนั้นหล่ะ พฤติกรรมของมันบนรถ ที่ซบที่กอดกัน ทำไมผมจะไม่เห็น ผมแอบมองตลอด แต่มันอยากกัน ถึงขนาดมาทำอะไรกันในห้องน้ำในปั๊มเชียวหรือ อารมณ์หึง อารมณ์หวง เกิดขึ้นมาอัตโนมัติ
ไม่ปกปิกไม่ซ่อนเร้นอีกแล้ว น้ำตาไหลออกมาเยอะมาก ผมต้องเอาน้ำกวักใส่หน้าปิดบังความอาย ที่ผมร้องให้เพราะมัน มันไม่อธิบายสักนิด
แต่มันก็ไม่ผิด เพราะผมไม่เคยตอบตกลงเป็นว่าหายโกรธหรือยอมเป็นแฟนมัน มันจะมาอธิบายให้ผมรู้ทำไม มันจะอธิบายอะไรอีกล่ะ ก็คงเป็นแบบที่ผมคิดไว้นั่นหล่ะ
ไม่ชอบ ไม่ชอบอะไรที่มันอึมครึมแบบนี้ ผม ไอ้แว่น ไอ้หมอก เพื่อนรักกันทั้งนั้น คิดได้แล้วผมก็ลุกออกจากที่นั่ง เบียดรุติที่กำลังหลับอยู่ แล้วก็โผไปนั่งตักไอ้หมอก
"ว่าไงที่รักหมอก ไม่ได้เจอกันนานเลยนะที่รัก^_^" แรดสุดๆ- -*
"ค_ยเถอะมึง กูหนัก" มันด่าผมแต่ผมไม่สนหรอก โอบรอบคอแล้วค่อยๆไถล ไปนั่งแทรกกลางระหว่างมันกับไอ้แว่น(อย่าลืมนะเรากำลังนั่งอยู่บนรถทัวร์) 2 เบาะติดกันแต่เรานั่งกัน 3 คน
"จะมานั่งเบียดทำเชรี่ยไรเนี๊ยไอ้เบนซ์ กลับไปที่นังมึงเลยไอ้เบนซ์" ไอ้แว่นมันด่าผม ผมเลยเบนเป้าหมายไปหาไอ้แว่น หันไปโอบกอดมัน
"แว่นอ่ะ...^_^ ไม่รักเค้าเหรอออออ....?????" พูดไปก็โอบก็ซุกไปที่คอมัน มันก็พยายามดันผมออก แต่ผมก็ขืนๆไว้ แต่ก็ยอมปล่อยมัน แล้วผมก็ยกแขน 2ข้างไปโอบมัน 2 คนไว้ ดึงกระชับเข้ามา
"เรา 3 คนไม่ได้ใกล้ชิดกันแบบนี้มานานแล้วนะโว๊ย กูดีใจที่ได้นั่งเบียดใกล้ชิดกับพวกมึง 2 คนแบบนี้อีกครั้ง"
หน้าตาผมดูจริงจังอย่างมาก ไอ้หมอกยิ้มแล้วเอามือมายีหัวผม ส่วนไอ้แว่นก็ไม่ได้ปากหมาใส่ผม มันก็ยิ้มๆอายๆ
"เป็นไงบ้างว่ะหมอก กลับมาจากกรุงเทพไม่คิดจะมาหากูที่บ้านมั่งเลยนะมึง แถมเจอกันที่น้ำตกคราวก่อนก็เกือบจะต่อยกะกูอีก มึงนี่จริงๆเลยนะ" พูดถึงเรื่องน้ำตก ก็อดคิดถึงเรื่องนั้นมาไม่ได้
เรื่องที่ไอ้แว่นเข้าโรงแรมกับพวงบุปผา ผมหันไปมองสบตากับมัน แต่มันหลบหน้าผม
"ก็...มีเรื่องวุ่นวายใจหน่อยว่ะ โทษทีที่ไม่ได้ไปหา กูก็คิดถึงพวกมึง 2 คนมากเหมือนกัน"ไอ้หมอกตอบ
"เรื่องไรว่ะหมอก?" ผมถามมัน หน้ามันถอดสีทันที
"เอ่อ...."มันไม่ตอบ
"เออ ช่างมึง ไม่บอกกูก็รู้เรื่องผู้หญิง...."มันตกใจมองหน้าผม ผมยักคิ้วทำท่าเหมือนจะรู้อะไรมาก แต่ปล่าวเลย แค่เดาๆเอาเพราะเห็นมันกับพวงบุปผาคราวนั้น แต่พอพูดเรื่องนี้ไอ้หมอกกับไอ้แว่นก็เงียบกันไปทั้งคู่
"เดี๋ยวถึงที่หมายแล้ว มึง 2 คนเดินเที่ยวกับกูนะ หมอก แว่น" ผมหันหน้าไปฟังคำตอบจากมันทั้ง 2 คน
"อือ" ไอ้หมอกตอบมา ผมหันไปทางไอ้แว่น ที่ตอนนี้เงียบ แต่ก็มองสบตาหมอกกลับมา
"อือ...." มันตอบมาเบาๆ
ทางด้านรุติก็ได้เวลาตื่นมาซะที คนทั้งคันรถเขาตื่นมาดูบรรยากาศข้างนอกรถอย่างตื่นเต้นกันนานแล้วรุติคงยังงงๆ ว่าผมหายไปไหน
"รุติ เราอยู่นี่"
"อ้าวเบนซ์ แล้วไปนั่งทำไรตรงนั้น..."
"มาคุยกับไอ้หมอกนะ เพื่อนรักกัน ไม่ได้เจอกันนาน"
"อ๋อ...นายคนนั้นที่มีเรื่องกันที่น้ำตก...." รุติคงจำหน้าหมอกได้ ส่วนหมอกก็มองหน้ารุติกลับไปเหมือนกัน รุติเป็นฝ่ายยิ้มตอบหมอกกลับมาก่อน 2 คนนั้นก็เลยยิ้มให้กัน บรรยากาศเลยดีขึ้น รุติหยิบขนมหยิบน้ำ ส่งมาให้ผมกับหมอก ก็เป็นขนมจาก 7-11 ที่เราแวะพักเมื่อเช้านั่นหล่ะ ผมเริ่ม
หิวเหมือนกัน แกะเลย์ห่อใหญ่ รสสเต็กบาบีคิว ออกมาหยิบแล้วส่งให้หมอกกับแว่นหยิบ ได้บรรยากาศวันคืนสมัยเด็กๆดีเหมือนกัน พวกเรามักกินขนมห่อเดียวกัน มี 3 คนไม่เคยซื้อขนมมา 3 ห่อหรอก
ซื้อมา 1 ห่อพอ มาแย่งกันกิน ไม่ได้หิวไรมากมายหรอก สนุกมากกว่า กินไปคุยไป ไอ้หมอกก็คุยจ้อ เล่าเรื่องที่ไปอยู่กรุงเทพให้ฟัง รุติ หมอก แว่น ผม คุยกันรื่นหูเชียว ไอ้เจ้ารุติที่ก็นั่งไม่ติด คุยอยู่ตรงที่นั่ง สงสัยจะไม่ออกรส มายืนเบียดพิงเบาะคุยกัน 4 คน มือก็หยิบขนม ปากก็ทั้งคุย    ทั้งกิน
ไอ้แว่นกับผมก็เลยลืมเรื่องที่เขม่นกันอยู่ออกไปชั่วคราว บนรถตอนนี้ข้างนอกก็เป็นตึกสูงๆตระง่านเต็มไปหมด เพื่อนๆบนรถแต่ละคนไม่ล่ะสายตาออกจากริมหน้าต่างเลยเชียวหล่ะ
"แว๊ดดดๆๆๆๆ....แจ๊ดดดๆๆๆๆๆๆ.....แว๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ...แจ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
คุยกันยังไม่จบเลย อาจารย์เกวลินเจ้าเก่า ก็มาบอกกำหนดการณ์อีกครั้ง ผมจึงต้องรีบลุกกลับมานั่งที่ตัวเอง กลัวเดี๋ยวแกจะมาหาเรื่องอะไรผมอีก ไม่อยากลำบาก มาถึงกรุงเทพได้ไม่นาน ในที่สุดก็เหมือนจะถึงที่หมายซะที รถแล่นออกไปชาญเมืองกรุงเทพ ผ่านฟิวเจอร์พาร์ค รังสิต แล้วก็เลยออกไปอีกไม่ไกล ก็ถึงพิพิธภัฑณ์ ก่อนถึงนี่สิ ทำเอาพวกเรากรี๊ดดีใจกันใหญ่ ก็มันผ่านสวนสนุกดรีมเวิล์ดด้วย แต่รถก็ขับเลยไป พวกเราก็เลยจ๋อยกันเป็นแถว แต่บ่ายๆก็ได้มาเล่นแล้ว
พอลงจากรถ พวงบุปผาก็วิ่งแจ้นมามาเกาะแขนไอ้แว่น ทำออกหน้าออกตาเหมือนจะทำประชดไอ้หมอกไอ้ที่พวกเราตกลงกันว่าจะไปเดินเที่ยวด้วยกันเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ เพราะพวงบุปผาพยายามที่จะดึงไอ้แว่นไปเดินกับกลุ่มเพื่อนของเธออีก2คน แต่รุติก็เป็นฝ่ายที่ชวนเธอมาเดินกับพวกเราก่อน เธอจึงไปเรียกเพื่อนของเธอมากลุ่มของผามีอีก 2 คน ชื่อแพร กับพู เธอ 2 คนนี้ก็เข้าขั้นเรท 11รดไม่เบา ออกแนวเกะแกะกับนายรุติทั้งคู่เลย
สรุปพวกเราเดินเที่ยวพิพิธภัฑณ์กัน 7 คน มีผม รุติ ไอ้แว่น ไอ้หมอก พวงบุปผา แพร พู พวงบุปผากับไอ้แว่น ออกแนว จ๊ะจ๋าจนน่าหมั่นใส้ ยิ่งไอ้หมอกด้วยแล้ว หน้าตามันตอนนี้พอๆกับผู้ร้ายฆ่าคน ที่กำลังโกรธแค้นอาฆาต แต่รุตินี่สิ น่าสงสารที่สุดโดนสองสาวแพรกับพู ติดแจ จนไม่เป็นอันต้องดู ต้องชมอะไร
มาทัศนศึกษาเหมือนไม่ได้มาต่างคนต่างไม่สนใจกับสิ่งรอบข้างเลย ผมกับไอ้หมอกสนใจสายตาจับอยู่กับแต่คู่ของไอ้แว่นกับผา ยัย2คนนั้นก็เอาแต่ถามนั่นถามนี่เจ๊าะแจะกับรุติรุติก็ไม่เป็นอันต้องทำอะไร คอยแต่ตอบคำถามซึ่งแต่ล่ะคำถามไม่ได้สร้างสรรค์เชิงเรียนรู้เหมือนจุดประสงค์ในการการมาทัศนศึกษาในครั้งนี้เลยเช่นคำถามว่ามีแฟนมาแล้วกี่คน ตอนนี้โสดมั้ย บ้านอยู่ไหน ฯลฯเดินไปเดินมายิ่งเดินยิ่งเบื่อแต่โชคดีที่เราเดินมาเจอกับกลุ่มยัยใหม่พอดีพวกเธอกำลังชมพวกพี่ๆสาธิตอะไรสักอย่างเกี่ยวกับไนโตรเจนเหลวซึ่งมีความเย็นติดลบ 180 องศา (หรือปล่าวถ้าจำไม่ผิด???)

pongsakron01

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

เชอะ!! ฟังแล้วเหมือนแว่นมาแก้ตัว เหอๆ รักไปเลยนะ เจ๊พวงนั่นหนะ

jun2010

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณครับ

phzaa

ขอบคุณครับ

cokebundit

ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันนะคับ

princo78

ขอบคุณครับ