ขอรัก แค่สักครั้ง P4.

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ถึงแล้วโทรบอกหน่อยนะจะได้ไม่ต้องห่วง”
   “หลับไปเถอะน่า เราไม่เป็นไรหรอกแล้วค่อยคุยกันใหม่ วันนี้ดึกมากแล้ว นอนซะ”
   “อือ”
ผมเดินกลับมาที่รถ และขับกลับ  ถึงโฟนจะบอกให้ระวัง แต่เข็มบนหน้าปัดก็ชี้ความเร็วที่เฉลี่ย 150-160 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ผมยอมรับว่าขับรถเร็วมาก โดยเฉพาะเวลาที่ไม่สบายใจ ผมอยากให้ลมที่ผมกำลังพุ่งผ่าน กระแทกเอาเรื่องราวร้ายๆ ออกไปให้หมด ในขณะความเร็วสูง หัวใจผมจะมีสมาธิจดจ้องอยู่กับพื้นถนน ไม่วอกแวกไปถึงสิ่งที่ทำให้เสียน้ำตา
   ผมขับเลยซอยที่ปกติจะต้องเลี้ยวเพื่อมุ่งตรงสู่ที่พัก ความจงใจที่จะขับอ้อมนิดหน่อยเกิดขึ้นเพราะไม่อยากกลับไปที่หอ ในช่วงเวลาที่จิตใจอ่อนแอแบบนี้การอยู่คนเดียวเป็นเรื่องไม่น่าพิศมัยนัก ทิวทัศน์รอบข้างเปลี่ยนไปจากภาพคุ้นตา ต่างกับบริเวณใกล้ชุมชนหอพักที่เต็มไปด้วยตึกแถว และร้านอาหารแผงลอย ไกลออกมาอีกหน่อยผมค้นพบว่ามีร้านอาหารน่านั่งหลายร้านซุกซ่อนตัวเองอยู่รอบนอก สายตาผมสะดุดเข้ากับร้านกาแฟร้านหนึ่ง แม้ในเวลาเกือบจะเที่ยงคืนเช่นนี้ก็ยังมีลูกค้าอยู่ในร้านหลายคน ด้านนอกของร้านเป็นสนามหญ้าสีเขียวที่ถูกตกแต่งอย่างดี ที่เจ๋งก็คือมีฟูกหนังอันเบ้อเริ่มกระจายตัวอยู่ตามมุมต่างๆ ในสวน สำหรับคนที่อยากดื่มด่ำกับบรรยากาศด้านนอก ส่วนตัวร้านนั้นเป็นกล่องกระจกสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ 2 ชั้น วางซ้อนกัน ผมจอดรถ และเปิดประตูบานใหญ่ กลิ่นหอมของกาแฟลอยมาแตะจมูก อากาศในร้านยังเย็นฉ่ำ โต๊ะเก้าอี้ส่วนใหญ่เป็นโซฟาดูนุ่มน่านั่ง
   “หวัดดีครับ รับอะไรดี” พนักงานหน้าใส ตัดผมสกินเฮด อายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมเอ่ยขึ้นผ่านเคาเตอร์ที่อยู่ด้านข้างตู้โชว์ขนมเค้กและคุกกี้ หมวกสีน้ำเงินเข้มกับเอี๊ยมสีเดียวกันใส่ทับชุดนักศึกษาทำให้ร้านกาแฟเล็กๆ นี้ดูดีขึ้นมาก
   “ร้านปิดกี่โมงครับ” ผมถามคำถามกลับไป
   ชายหนุ่มร่างบางทำหน้างง ก่อนจะตอบ “เที่ยงคืนครับ”
   สายตาผมเหลือบขึ้นดูนาฬิกาในร้าน อีกแค่สิบห้านาทีร้านก็ปิดแล้ว คงเป็นการดีกว่าถ้าผมจะสั่งกลับไปที่บ้าน “เอา มอคค่าร้อนที่นึงครับ”
   “รับขนมไปทานเพิ่มไหม ช่วงดึกๆ ลด 25% ครับ”
   “อะไรอร่อยล่ะ ผมไม่เคยมาทาน”
   “อืม...” พนักงานคนนั้นยืนคิดอยู่นาน ก่อนจะให้คำตอบ “จริงๆ แล้ว ผมชอบทุกอันเลย ลองสุ่มเลือกไปกินสักอันก็ได้ฮะ”
   ผมยิ้มขึ้นมา เมื่อเห็นบลูเบอร์รี่ชีสเค้กวางอยู่ ปิงมันทำไอ้เจ้าแบบนี้อร่อยมาก  ผมกินจนน้ำหนักขึ้นเลย
“งั้นเอา บลูเบอร์รี่ชีสเค้กเพิ่มแล้วกัน”
   ผมจ่ายเงินแล้วก็เดินมานั่งที่โซฟา ส่วนพนักงานคนนั้นก็หายเข้าไปด้านหลังร้าน มีชายวัยกลางคนท่าทางใจดีเดินมาเก็บเงินลูกค้าอีกสองสามคน
“โอ้ย  ปวดหลังชะมัดเลย พ่อหนุ่ม” ชายตัวอ้วนตาตี่ผิวขาวมากพาร่างใหญ่โตมานั่งข้าง ดูแล้วคงเป็นเจ้าของร้าน
“เพิ่งมาครั้งแรกเหรอ ไม่คุ้นหน้าเลย”
   “ใช่ครับ ปกติไม่ค่อยได้ผ่านมาทางนี้เท่าไหร่”
   “พี่ก็เพิ่งเปิดมาได้ครึ่งปีเอง”
   “แต่ร้านคุณลุงสวยมากเลยนะครับ ลูกค้าก็เยอะ ดึกแล้วยังมีคนอยู่เลย”
   “ก็พออยู่ได้นะ เศรษฐกิจแบบนี้จะทำอะไรก็ต้องคิดหนักหน่อยล่ะ”
   “ฮ่าๆ จริงครับ”
   “นี่... วันหลังก็แวะมาอุดหนุนใหม่นะ เรียนคณะไหนล่ะเรา”
   “สินกำครับลุง”
   “ชวนเพื่อนมาทานเยอะๆ เดี๋ยวลุงลดให้” คุณลุงยิ้มพร้อมยักคิ้ว เคยมีคนบอกว่าเวลาคนเราอายุมากขึ้น ริ้วรอยบนใบหน้าจะบ่งบอกความเป็นตัวตนของเราว่าเป็นคนแบบไหน ร่าเริง เศร้าสร้อย มองโลกในแง่ดี เก็บตัว สร้างสรรค์ สู้งาน... ผมหวังว่าเมื่อผมอายุเท่าคุณลุงผมจะมีใบหน้าที่เปี่ยมสุขจนเหมือนยิ้มอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ได้เช่นกัน
   “ของที่สั่งได้แล้วครับ” พนักงานคนเดิมวางแก้วกระดาษใบใหญ่ที่อัดเต็มไปด้วยกาแฟเย็นเจี๊ยบ
   “เอ ผมว่าผมสั่งเป็นกาแฟร้อนไปนา” ผมพลั้งปากพูดไปไม่ทันคิดว่า คุณลุงที่นั่งอยู่ข้างๆ เป็นเจ้าของร้าน
   “เอ้า ไอ้ตั้ม  ทะเลาะกับแฟนหน่อยใจลอยไปไหนต่อไหนเลยเนี่ย ไปเปลี่ยนให้ลูกค้าไป”
   “โอ้ย ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องเปลี่ยนหรอก กาแฟเย็นก็ดีเหมือนกัน อากาศข้างนอกร้อนจะตายชัก คงไม่ค่อยมีคนสั่งกาแฟร้อนเท่าไหร่ ผมผิดเอง”  พนักงานที่ชื่อตั้ม หน้าแดงระเรื่อ ไม่รู้ว่าเพราะโดนดุเรื่องกาแฟ หรือว่าไปพูดถึงแฟนของเขากันแน่
   “ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวลุงไปทำให้ รอแว๊บ” ว่าแล้วคุณลุงก็โยกย้ายร่างตุ้ยนุ้ยของแกเข้าหลังร้านไป
   “ขอบใจนะพี่” ตั้มพูด
   “ไม่เป็นไรๆ เราบ้าสั่งกาแฟร้อนไปเอง”
  “ไม่หรอก ผมก็ชอบกิน  พี่หมอกแกทำกาแฟร้อนอร่อยเหาะเลย”
   คุณลุงคงได้ยินคงดีใจ “แล้วเลิกดึกขนาดนี้กลับยังไง อยู่หอเหรอ”
   “อือ ใช่ครับพี่  หออยู่ใกล้ๆ นี่เอง เดินแป๊บเดียวก็ถึง”
   “ทำไมเรียกพี่ล่ะ”
   “ก็ผมอยู่ปีหนึ่งนี่นา ส่วนพี่ปีสองแล้วไม่ใช่เหรอ”
   “อ้าว รู้ได้ไงเนี่ย  เราเคยเจอกันเหรอ”
   “แหมพี่  เป็นหลีดคณะดังซะขนาดนั้น ทำไมคนอื่นจะไม่รู้จัก”
   “ฮ่ะๆ ลืม!”
      “ตั้ม ตั้มเอ๊ยย เอ็งเอาถ้วยกระดาษไปเก็บไว้ไหนหมดห๊ะ”  ตั้มขอตัววิ่งเข้าไปหลังร้าน   อีกไม่กี่นาทีผมก็ได้มอคค่าควันฉุยมาถืออยู่ในมือ พร้อมกับขนมเค้กที่เพิ่มจำนวนจากหนึ่งเป็นสอง อภินันทนาการโดยคุณลุง เพื่อเป็นการขอโทษที่ทำกาแฟให้ผิด
   “เดี๋ยววันหลังผมพาเพื่อนๆ มากินครับลุง เตรียมร้านรอไว้ได้เลย” ผมบอกคุณลุงก่อนจะเดินออกจากร้าน “แล้ววันหลังเจอกันใหม่นะน้อง คราวหน้าจะสั่งกาแฟเย็น”
   “ค..ครับพี่”
   ประตูหอพักถูกปิดลง ผมจิบกาแฟร้อนในมือ ... อร่อยเป็นบ้า!
ตอนที่ 4 รักที่ไร้น้ำตา
   มืดไปหมด...
   ผมพยายามจะถ่างเปลือกตาให้ห่างออกจากกัน ของเหลวอุ่นๆ ไหลผ่านลงมาจากไรผม ผ่านหน้าผากและตกลงไปที่แก้ม สัญชาตญานบอกว่ามันคือเลือด แม้จะไม่มีสีแดงสดของมันเป็นพยานก็ตาม
   ชื่อของผมถูกตะโกนร้องเรียก
   ภาพเลือนลางตรงหน้าปรากฎขึ้นในที่สุด มันเบลอจนเกินกว่าจะจับรายละเอียดได้ มีแต่เสียงเรียกเท่านั้นที่แจ่มชัด ใบหน้าของใครคนหนึ่งเปรอะเปื้อนไปด้วยสีแดง
ริมฝีปากขยับเรียกชื่อของผมไม่ขาด แต่ก็แค่ไม่นานนักก่อนที่เสียงจะเงียบไป จนผมต้องเปลี่ยนเป็นฝ่ายเรียกหาแทน
   บอล
   บอล ตื่นสิ
   บอล!
   “บอล ~ตัวเงินตัวทอง~อะไรของมึงวะ” เสียงของไอ้เอ็กซ์ดังขึ้น พร้อมกับเท้าที่อุตส่าห์ยืดมาถีบท้อง
   “โอ้ย เจ็บ  ถีบกูทำไม”
   “ก็มึง ละเมอ ร้องห่าเหวอะไรอยู่ได้”
   “เฮ้ย..พล”
   “มีอะไรวะ”
   “มึงเป็นอะไร.....”
   ผมเอามือแตะที่แก้มตัวเอง... น้ำตา
   “ฮะๆ  เชี่ยะแม่ง  สงสัยจะฝันร้ายจริง  เดี๋ยวกูมา”  ผมเดินตัดเข้าห้องน้ำไปล้างน้ำล้างตา แต่น้ำตาเจ้ากรรมก็ยังไหลออกมาเรื่อยๆ มันออกมาเอง ผมไม่ได้เศร้าหรืออะไรทั้งนั้น
   หยุดสิ ... ผมวักน้ำในอ่างล้างมือสาดใส่หน้าตัวเอง
   หยุดสิ! ... แรงมากขึ้น
   หยุดสิโว้ย! ... มากขึ้นอีก
   ก๊อกน้ำถูกหมุนปิด และน้ำตาก็หยุดไหล  ...บ้าชะมัด
   ที่คอของผมมีสร้อยที่ร้อยแหวนเอาไว้วงหนึ่ง เป็นแหวนเรียบๆ ไม่มีลวดลายใดๆ ไม่มีอักษรอะไรเลย... ผมเอื้อมมือกำมันไว้ ใจเย็นพล โลกนี้ไม่มีคนที่ชื่อบอลที่นายรู้จักอีกแล้ว เรื่องมันผ่านมาหลายปีเกินไปจนนายลืมมันไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอไง  ผมมองกระจก ใบหน้าสีขาวซีดกับผมยาวสีดำชุ่มน้ำปรกอยู่เต็มหน้าผากจ้องกลับคืนมา ไม่มีหยดน้ำไหลเอ่อล้นออกมาจากสองตาอีกแล้ว
   “เฮ้ย พล  เป็นไงมั่ง” ไอ้เอ็กซ์เคาะประตูห้องน้ำเสียงลั่น
   “ไม่เป็นไร” ผมเปิดประตู และยืนจ้องหน้าไอ้เอ็กซ์ ผมยิ้ม อยากให้มันมั่นใจว่าไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ
   เอ็กซ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เออ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว หิวฉิบหายเลยว่ะ หาไรกินเหอะ”
   ถ้าเอ็กซ์ประกาศว่าหิวนั่นแสดงว่าไข้ของมันคงหายแล้ว ผมเอื้อมมือไปจับหน้าผากมัน “แหม มึงนี่หายไข้ปุ๊บก็แดกเลยนะ นี่แหละน้าที่เขาบอกว่านิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นแดก”
   “สาด” เอ็กซ์ปัดมือผมออก
   “ไปแต่งตัวสิวะ” ผมไล่มัน
   ไอ้เอ็กซ์ก้มลงปลดกางเกงกันตรงนั้น “เมื่อไหร่มึงจะเปลี่ยนชุด ให้ดีๆ เหมือนคนธรรมดาเขาบ้าง- - เฮ้ย!”
   ตุบ!  ไอ้เอ็กซ์หล่นไปนั่งจ้ำเบ้ากับพื้น “เชี่ย  เจ็บ”
   ผมหลุดหัวเราะออกมา แต่ไอ้เอ็กซ์นิ่วหน้า สงสัยมันคงจะเจ็บจริง  ผมโยนกางเกงให้มัน มองไอ้เอ็กซ์ใส่กางเกงทั้งที่ยังนั่งอยู่ก็อดขำอีกไม่ได้ เนื่องจากขาเจ็บมันก็เลยต้องกระดึ๊บๆ เอา “ขำอะไรมึง ไม่โดนแบบกูบ้างให้มันรู้ไป”
   ไอ้เอ็กซ์ชูมือขึ้นสองมือ “เปลี่ยนเสื้อให้ด้วย”
   ด้วยความหมั่นไส้ผมเลยถีบมันไปทีนึง “ไอ้กระแดะ เปลี่ยนเสื้อมันไม่ต้องใช้ตีน เปลี่ยนเอง” ว่าแล้วผมก็โยนเสื้อไปแหมะบนหัวมัน
   “เฮ้อ พล มึงว่าไหมว่าเดี๋ยวนี้เพื่อนดีๆ มีน้ำใจมันหายากเนอะ”
   “เออใช่ กูก็กะว่าจะไปแดกข้าวคนเดียว แล้วทิ้งเพื่อนกูนอนหิวตายอยู่ในห้องให้สมกับเป็นคน~ตัวเงินตัวทอง~ๆ อย่างที่มึงบอก”
   ไอ้เอ็กซ์ยิ้มจนตาที่ตี่ของมันขีดเป็นเส้นเดียว “~ช้างน้อย~ เหอะ”
   สุดท้ายผมก็แบกไอ้เอ็กซ์ทุลักทุเลลงไปกินข้าวที่ร้านป้าเล็กจนได้ ตอนแรกผมกะจะซื้อไปให้มันกินที่ห้องแต่ไอ้เอ็กซ์ยืนกรานว่ายังไงก็จะลงมา มันบ่นว่าเบื่อจะตายอยู่แต่ในห้อง  บริเวณหอพักในช่วงหัวค่ำยังแออัดไปด้วยผู้คนเช่นเดิม
   “ไข่ระเบิด ขอเยิ้มๆ นะป้า”
   “มึงแดกอย่างอื่นมั่งสิวะเอ็กซ์ แม่งกินแต่ไข่แบบนี้เดี๋ยวก็ขาดวิตามิน”
   “แหม  ทำเก่งเชียวนะมึง เรียนหมอเหรอไง”
   “ทำไมวะ  ไม่ต้องเรียนหมอก็รู้ว่าไม่กินผักจะขาดวิตามิน สมองมีแต่มัดกล้ามอย่างมึงคงคิดไม่ออก”
   “เออใช่ พูดถึงหมอ  กูยังไม่ได้ขอบคุณเพื่อนคนนั้นเลย”
   “เขาชื่อเป้โว้ย หัดจำซะบ้างไอ้ปลาทอง”
   “เออๆ นั่นแหละ  ถ้าเจอกันคราวหน้ากูว่าชวนไปเลี้ยงข้าวขอบคุณดีกว่า”
   “อืม ก็ดี”

แล้วตกลงจะจีบปะวะรายนี้ไม่ค่อยสเป็กมึงเลยนี่นา ดูคุณหนู๊คุณหนู ปกติมึงชอบติสๆ แนวๆหน่อยไม่ใช่เหรอ เหมือนอย่างน้องตั้มของมึงไง”
   “อย่ามาวิจารณ์สเป็กกู เป้เขาก็น่ารักดีเอาไว้เคลียร์กับรายปัจจุบันให้ได้ก่อน”
   “คาสซาโนว่าพล มึงนี่เลวได้ใจกูเหลือเกินว่ะ”
   “กูก็แค่ยังไม่เจอคนที่ใช่ โว้ย”
   “มึงยังไม่เจอ หรือว่ามึงไม่อยากเจอกันแน่วะพล”
   “.....” ผมเงียบ

Ifoot-ballZ

อ่านเรื่องนี้ละได้คิดหลายอน่างเลยอ่ะ ใช้ภาษาอบอุ่นดีจิงๆ

Aunkuna

ขอบคุณครับ

abcdefghij

นี่คือสิ่งสำคัญที่เรายังอยู่ด้วยกัน

piyanate

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุนนะคับ^^

ริว

ขอบคุณมากครับ

game6969

ขอบคุนมากมายคัฟ

chabooae

ขอบคุณมากๆครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

หกคนอลเวง