ขอรัก แค่สักครั้ง P10.

tanya

ต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่ 1-9 โพสกระทู้ผิดครับ
ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

   ไม่มีคำพูดระหว่างเรามีเพียงเสียงดนตรีไพเราะที่ขับกล่อมค่ำคืนแห่งฤดูร้อนซึ่งดังกังวานก้องสู่ท้องฟ้าครามไร้ดาวของเมืองหลวงสีเทาอย่างกรุงเทพมหานครสายลมโอบอุ่นพัดพาเอากลิ่นอายของดินมาแตะจมูกผู้คนโดยรอบกำลังเคลิบเคลิ้มกับเสียงแซกโซโฟนที่กำลังเริ่มท่อนโซโลบรรยากาศแบบนี้ไม่ว่าจะใครก็คงต้องเบียดเข้ามาใกล้ชิดกันอีกนิดก็ใช่ว่าอากาศอุ่นแต่ใจจะอุ่นตามนี่นา  ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่แต่รู้ตัวอีกทีมือของเราก็สัมผัสกันแนบแน่นเสียแล้วผมมองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ สายตาของเขาจดจ้องไปเบื้องหน้าอยู่แสนนานแล้วผมก็ได้เห็นมันเป็นครั้งแรกรอยยิ้มของคนคนนี้ซึ่งไม่มีร่องรอยของความเศร้าเจือจางอยู่มันทำให้ผมตกหลุมรักผู้ชายคนนี้เข้าให้อย่างจัง จะเจ็บปวด ร้องไห้อีกเท่าไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ตอนนี้รู้สึกแบบนี้ถึงยังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะคิดแบบไหนก็ตาม โอกาสจะมากจะน้อยเหตุผลร้อยแปดพันประการก็คงหายไปกับความสุขที่ปรากฎขึ้นบนใบหน้าของคนคนนี้
   ผมเอื้อมจมูกไปสัมผัสแก้มที่ร้อนผ่าวของพล ขนาดไม่ใช่คนผิวขาวแต่ใบหน้าก็แดงระเรื่อขึ้นมาจนเห็นชัดแท้จริงแล้วพลเองก็คงไม่ใช่คนพูดเก่งนักเหมือนกันสิ่งที่เขาทำก็คือหอมผมคืนแล้วก็บีบมือผมแรงๆ หนึ่งทีแต่แค่นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้ใจของผมพองโต
ตอนที่ 12 [พล] วงกลมที่พังทลาย
   ผมมีวงกลมอยู่วงหนึ่ง
   วิธีการของผมง่ายมาก ผมเลือกพื้นที่ส่วนตัวของผมเอง วางความทรงจำที่ลึกที่สุด ที่จะเก็บเอาไว้กับผมคนเดียวเท่านั้นไว้ตามที่ต่างๆ ภายในวงกลม จัดเรียงความรู้สึก รอยยิ้ม น้ำตา ทุกอย่างไว้บนชั้นวางของอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย  ผมใช้เวลานานในการสร้างมันขึ้นมาแต่ในที่สุดมันก็เสร็จสมบูรณ์ ผมมีโลกของผมเอง ที่ที่มีแต่ผมเท่านั้นที่รู้จักมัน แล้วผมก็ผลักทุกทุกคนออกไปด้านนอก สิ่งเดียวที่จะทำให้ใครสักคนเข้ามานั่งอยู่ในห้องนี้ได้คือ... ความรัก
   นานมาแล้วผมเคยรับใครคนหนึ่งเข้ามาข้างใน เป็นครั้งแรกที่ผมรับเอาความรู้สึก ความทรงจำของคนอื่นเข้ามาภายใน โลกของผมสวยงามอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ผมพบปะทำความรู้จักกับความรัก และก่อสร้างมันขึ้นมา ผมเรียนรู้ว่าความรักเปิดโอกาสให้ผมโบยบินไปได้สุดแรงโดยไม่ต้องหวาดกลัวสิ่งใด เพราะรู้ว่าในตอนสุดท้ายแล้วถึงจะเพลี่ยงพล้ำ ผมก็จะมีใครสักคนรอผมอยู่ในโลกใบนั้น
   แต่แล้วคนคนนั้นก็จากไป  ด้วยความผิดของผมเอง  เพราะผมคนเดียว เลว....  นายมันเลว.. พล ยังจะร้องไห้ ยังจะกล้าเสียน้ำตา ในเมื่อนายเหมือนเป็นคนทำให้เขาตายแท้ๆโบยบินเหรอไง ...   นายจะทำยังพล   ในโลกใบนั้นไม่มีใครรอนายกลับไปอีกแล้ว
ต่อให้นายขาดใจตายตรงนี้ก็ตาม นายเสียเขาไปแล้ว
   ผมกลับเข้าไปในวงกลม ทำลายทุกอย่างทิ้ง ความทรงจำ ความรู้สึก โอบกอด น้ำตา  เสียงหัวเราะ คำสัญญา ...ทุกอย่าง ผมเผาทุกอย่างเป็นจุณ ผมใส่กุญแจปิดตายโลกใบนั้น และหยิบวงกลมขึ้นมาอีกวง   เป็นวงที่ใหญ่กว่ามาก และผมก็ผลักทุกคนออกไปไกล...   ไกลแสนไกล     จนผมแน่ใจว่าจะไม่มีใครได้ยินผมร้องไห้ จนไม่มีใครเห็นร่องรอยของน้ำตา
   เวลาหลายปีต่อมาวงกลมวงนั้นยังขยายใหญ่ออกไปเรื่อยๆ ผลักดันทุกคนให้ไกลออกไปมากขึ้นทุกที  ผมเหงา  เหงาเหลือเกิน  วงกลมวงนี้ไม่มีอะไรเลย มันเป็นสีดำว่างเปล่า มีแต่ความเงียบและความหนาวเหน็บที่ชัดเจนจนแทบจะสำลัก
   แต่ไม่นานมานี้ เรื่องราวหลายอย่างเกิดขึ้น
   โดยเฉพาะวันนี้    ผมเปิดประตูกลับมานั่งอยู่ในวงกลม และคิดถึงสัมผัสที่แก้มเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน น่าแปลกที่อากาศภายในเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นในฤดูร้อน ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ เป็นตุ๊กตาหมียักษ์ตัวใหญ่ สลากกาชาดตกอยู่ข้างๆ มัน ... ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ผมเผลอนำเอาความทรงจำเหล่านี้เข้ามา วงกลมวงใหม่มีโอกาสได้เก็บกักความทรงจำไว้เป็นครั้งแรก แต่ทว่าสิ่งที่ผมจะทำในคืนนี้ซุ่มเสี่ยงกับความพังทลายกับจิตใจมากกว่านั้น
   ระหว่างทางกลับบ้าน มีคนบอกว่าต้องหามือเบสมาแข่งดนตรี ผมนิ่งเงียบ...
  ในอดีตผมเคยใฝ่ฝันจะเป็นนักดนตรี ผมกับเขาคนนั้นตั้งวงขึ้นมาวงหนึ่ง ...   แต่เมื่อเคียวของมัจจุราชตัดผ่าโชคชะตาของพวกเรา       ผมก็ไม่เคยแตะต้องดนตรีอีกเลย
   ตอนนี้ผมอยากจะเล่นมันให้กับใครคนหนึ่ง ที่ผมต้องทำคือเปิดเข้าไปในโลกใบนั้นอีกครั้ง
   ผมเดินออกมา หยิบแหวนที่สวมอยู่วางลงที่ลูกบิดประตู หลับตา กลั้นหายใจและบิดประตูเปิดออก ความทรงจำส่วนใหญ่ไหม้หมดแล้ว  รูปถ่ายขาดวิ่นหลายรูปมีรอยยิ้มของผมกับเขาอยู่ ลางเลือนแต่ก็ยังคงอยู่ รูปก่อนวันที่เขาจะจากไปก็ยังคงอยู่ ถ่ายในห้องชุมนุมดนตรีของโรงเรียน  ผมสะพายเบส เขานั่งอยู่ด้านหลังกลองกำลังก้มหน้าก้มตาฟังเพลงท่าทางเอาจริงเอาจัง  น้ำตาของผมเริ่มไหลออกมาอย่างบังคับไม่ได้  ... เบส ใช่แล้วผมต้องหาเบสให้เจอ
   ภาพด้านหน้าลางเลือนเพราะแสงหักเหผ่านน้ำตา  ผมใช้เวลาค้นหาอยู่นาน เศษซากความทรงจำแต่ละอย่างที่พบเจอทำให้ผมเจ็บปวดจนแทบบ้า  กล่องสีดำใบใหญ่ถูกเปิดออก เบสห้าสายสีน้ำตาลยังคงอยู่ในสภาพดีจนเหลือเชื่อ  ผมหยิบมันและวิ่งหนีออกมาอย่างเร็ว ปิดประตูและใส่กลอนปิดตายมันอีกครั้ง หัวใจของผมเต้นถี่รัว น้ำตายังคงไหลออกมาเรื่อยๆ ผมนั่งลงกอดเบสตัวนั้นเอาไว้พร้อมกับสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ยอมให้ใครเข้ามาภายในวงกลมอีกเด็ดขาด ผมไม่อยากจะสูญเสียมันไปอีกแล้ว ฉะนั้นผมจะเก็บวงกลมวงใหม่ของผมไว้แบบนี้ ตราบใดที่ไม่มีใครเข้ามา วงกลมของผมก็จะไม่ถูกทำลาย ความรู้สึกและความทรงจำที่เป็นสุขของผมก็จะไม่สูญหายไปไหนอีก
   ก่อนรัตติกาลจะพรากเอาสติของผมไป
   ผมกดส่งข้อความ
'เป้ เราอยากเล่นเบสให้นาย.. ได้ไหม"
   ดวงตาปิดลงพร้อมกับน้ำใสๆ ที่ยังคงซึมออกมา
บทที่ 13 [พล] dream drummer
   ผมตื่นขึ้นมา.. ยังมึนหัวไม่หาย แถมลุกขึ้นมาเจอตุ๊กตาหมียักษ์ซึ่งครองพื้นที่เกือบครึ่งของเตียงนอนผมเข้าไปก็ถึงกับตกใจด้วยความไม่คุ้นตา
   “จริงดิ นายเล่นให้ได้จริงๆ เหรอ” เสียงของเป้ฟังดูตื่นเต้นจนเสียดายที่ผมไม่เห็นเขาทำหน้าตาตื่น
   “อือ ใช่  แต่เราไม่ได้เล่นมานานมากแล้วนะ” ผมบอก  นี่มันก็.. สี่ปีแล้วสินะ
   “ไม่เป็นไรหรอกๆ  แค่นายมาช่วยก็ดีมากแล้ว ทีนี้ก็เหลือแค่มือกลองล่ะ”
   ผมนึกอิจฉาปิง ผมอดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากผมตกที่นั่งลำบาก ไอ้เอ็กซ์มันจะทำอะไรแบบนี้ให้ผมหรือเปล่า ถึงมันจะเป็นเพื่อนที่ดี แต่ก็สมองทึบเสียเหลือเกิน ผมเองก็เป็นพวกปากหนัก อยากได้อะไร อยากให้ทำอะไรให้ ผมไม่มีวันพูดออกไปหรอก อย่างที่คนอื่นบอกนั่นแหละว่า สองคนนี้มันมาเป็นเพื่อนสนิทกันได้ยังไง
   ผมถอนหายใจ และดึงกล่องสีดำออกมาจากใต้เตียง ฝุ่นจับหนาเตอะ กลอนที่ล็อคอยู่มีสนิมขึ้น ต้องยอมรับว่าผมหวั่นใจอยู่เหมือนกันว่าสภาพของมันจะยังใช้การได้อยู่หรือเปล่า กล่องถูกเปิดออกเผยให้เห็นเบสตัวใหญ่ห้าสาย บอดี้เป็นไม้มะฮอกกานีสีน้ำตาลเข้ม มีรอยขูดบาดบิ่นอยู่เต็มไปหมด บ่งบอกว่ามันเองก็เป็นประจักษ์พยานในเหตุการ์เมื่อสี่ปีก่อนเช่นกัน สายเบสเก่าและถูกกัดกร่อนไปตามกาลเวลา ผมเริ่มทำความสะอาดมันใหม่.... ผมจะเล่นมันให้ดี  ผมเลิกที่จะเดินทางตามความฝันเพราะสิ่งที่เป็นจุดก่อกำเนิดมันได้สูญหายไป ตอนนี้ผมมีเหตุผลอื่นที่จะเริ่มเล่นมันใหม่อีกครั้ง
   “เอ็กซ์ วันนี้มึงทำอะไรหรือเปล่าวะ” ผมถามตอนที่นักศึกษาเริ่มลุกออกจากห้องเรียน
   มันทำหน้างงนิดหน่อย “เปล่า ไม่ได้ทำ มีอะไรวะ”
   “กูว่าจะชวนมึงไปดูของด้วยกันหน่อย”
   ไอ้เอ็กซ์ทำหน้าตื่นเต้น ก็ควรอยู่หรอก ถ้าไม่ได้ไปไหนกันเป็นโขยงเจ็ดแปดคน ผมกับเอ็กซ์ก็ไม่ค่อยได้ไปทำอะไรอย่างอื่นด้วยกันสองคน ยกเว้นเล่นเกมส์ หาข้าวกิน แล้วก็นอนอืดอยู่ในห้อง “ไปดิๆ แล้วของอะไรของมึงเนี่ยอะไรวะ” มันถามตลอดทางที่เดินไปขึ้นอีแก่
   ผมลืมบอกไปว่าเอ็กซ์มีรถคันนึง มันชื่อ ‘อีแก่’
   อีแก่เป็นโฟล์คสวาเก้นรุ่นคลาสสิคสีเขียวอื๋อ วิ่งได้ด้วยความเร็วสูงสุด 80 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เครื่องยนต์ขัดข้องมีปัญหาประมาณสี่ครั้งต่อปี อะไหล่ทุกอย่างเลิกผลิตไปแล้ว แต่ไอ้เอ็กซ์รักรถคันนี้ปานเมีย
   ไม่ใช่มันไม่มีเงินซื้อคันใหม่ บ้านมันแม้จะไม่รวยแต่เอ็กซ์ก็เป็นลูกชายคนโต กะอีแค่ถอยรถคันนึง แน่นอนว่ามันมีปัญญาแน่ แต่มันไม่ยอม มันรักของมันแบบนี้ เคยเลิกกับแฟนเก่าด้วยเหตุผลเพราะว่าแม่นางไม่ชอบอีแก่ บ่นร้อน บ่นเก่าตลอด เอ็กซ์เลยเลิกแม่งเลย... เหตุผลมึง`สวย`มาก ส่วนไอ้ผมน่ะ ยังไงก็ได้ขอแค่ให้วิ่งได้เป็นพอ
   ผมแวะกลับไปเอากระเป๋าเบสที่หอ “เย๊ด อะไรวะเนี่ย ปืนใหญ่เหรอ นี่มึงเล่นปืนเหรอวะ” ... เอ็กซ์ ปกติคนเราเก็บสมองไว้ในกะโหลก มึงทำยังไงให้กูรู้สึกว่าที่อยู่ในกะโหลกมึงไม่ใช่สมองวะ  “เออน่า ถึงร้านแล้วมึงก็รู้เอง”
   พวกผมขับรถมุ่งไปห้างขนาดใหญ่ ผมเดินเข้าร้านเครื่องดนตรี
   “พล .. นี่มันร้านดนตรี  มึงว่าห้างแบบนี้มันจะมีปืนขายเหรอวะ”
   “...”
   “อ้าวทำไมมึงทำหน้าแบบนั้นวะ”
   ผมส่ายหัว เปิดกล่องแล้วหยิบเบสออกมา เอ็กซ์ถึงกับตาค้าง “เฮ้ย! วอร์วิกซ์... หลายหมื่นนะตัวนี้”  มันทำหน้างง  พอๆ กับที่ผมแปลกใจว่าทำไมไอ้เอ็กซ์มันถึงรู้จักยี่ห้อเบสของผม “นี่ของมึงเหรอ”
   “อือ...  มึงรู้จักเหรอวะ” ผมถาม
   “วอร์วิกซ์ ตะกูลคอร์เว็ต รู้จักดิ”
   “รับอะไรครับน้อง” พี่คนขายเดินเข้ามาขัดจังหวะ สายตาดูเหมือนไม่เห็นด้วยกับการดูแลเครื่องดนตรีราคาแพงด้วยรอยขีดข่วนมากมายขนาดนั้น  ผมขี้เกียจจะอธิบาย จึงบอกความต้องการเรื่องต้องการเปลี่ยนสายเบส
      “กูไม่ยักรู้ว่ามึงเล่นดนตรี” ไอ้เอ็กซ์บอก
   “อืม กูเคยเล่นเมื่อนานมาแล้ว ...เอ็กซ์กูว่า กูจะลงแข่งงานประกวดดนตรีของมหาลัย” เอ็กซ์ดูอึ้งไป
   “มึงจะลงวงไหน...”
   “คุณชายชวนกูเล่นน่ะ กูก็เลย.. แต่ยังไม่รู้จะได้เล่นหรือเปล่า เขาบอกว่ายังหามือกลองอีกคนไม่ได้”  เอ็กซ์ดูท่าทางแปลกมากจริงๆ มันเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่ยอมพูดออกมา “มึงเป็น`ตัวเงินตัวทอง`อะไรเนี่ยเอ็กซ์”
   “หา กูเหรอ ปล่าวๆ”  พนักงานเอาสายเบสมาให้ ผมรับมันมา
   “มานี่กูช่วย” เอ็กซ์แกะสายออกหมด พร้อมกับเริ่มช่วยผมขึงสาย
   ถึงมันจะไม่ยอมพูดว่ามันเป็นบ้าอะไร แต่อย่างน้อยตอนนี้ผมก็แน่ใจอย่างหนึ่ง “กูก็ไม่ยักรู้ว่ามึงก็เล่นดนตรีเป็น”
   มันยิ้มแหยๆ ..ไอ้ห่านี่ปิดบังอะไรผมอยู่แน่ๆ  เอ็กซ์เป็นคนที่จับไต๋ง่ายมาก มันโกหกคนอื่นไม่เป็น และถ้ามันทำ มันก็จะมีท่าทางพิรุธอย่างที่สุดแบบที่เห็นกันอยู่ จริงๆ แล้วผมก็น้อยใจมันนิดหน่อยที่มันมีอะไรก็ไม่บอก แต่จะให้ไปนั่งไล่ว่าปิดผมเรื่องอะไรก็ไม่ใช่นิสัยของผม
   หลังจากตั้งสายเสร็จ ผมก็เสียบแอมป์ลองเสียงสักหน่อย น่าประทับใจไม่น้อย ถึงแม้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกจะดูยับเยิน แต่คุณภาพของเสียงยังใสและชัดเจนอยู่เช่นเดิม พวกเราแวะซื้อของกันอีกนิดหน่อยแล้วก็ควบอีแก่กลับหอ
    พฤติกรรมของไอ้เอ็กซ์น่าสงสัยขึ้นทวีคูณเมื่อมันบอกผมว่าจะไม่มากินข้าวด้วยในวันนี้ ให้ผมไปหาอะไรกินเอง
   “พล วันนี้กูมีนัด  มึงแดกข้าวเองเลยนะ” เอ็กซ์พูดแล้วก็เปิดประตูผัวะ เดินจ้ำอ้าวออกไป ทิ้งให้ผมนั่งงงอยู่ในห้องของมันเอง ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็ช่วยไม่ได้ ผมกดโทรศัพท์หาคุณชายเพื่อชวนออกไปหาอะไรใส่ท้องเป็นอาหารเย็น แล้วจะได้คุยเรื่องวงด้วย แต่พอเป้รับสาย ผมก็ดันเขินอยู่เล็กๆ .. ก็นะเมื่อวานเพิ่งเสียแก้มให้เขาไป “ฮัลโหล พลเหรอ ได้ยินป่าว”
   “เอ้อๆ  ได้ยินแล้ว”
   “มีอะไรเหรอ”
   “เย็นนี้ว่างไหมอ่ะเป้  ไปกินข้าวกันไหม”

“ไปดิ .. เราไม่ได้ทำอะไรหรอก”   ก็เป็นอันว่าเย็นนั้นผมพาเป้ไปนั่งร้านป้าเล็กแทนที่จะเป็นไอ้เอ็กซ์ผมเล่าให้เป้ฟังว่าวันนี้เอาเบสไปขึ้นสายใหม่มาส่วนเป้ก็พูดถึงมือกลองที่ยังคว้าน้ำเหลว
   “เฮ้อแบบนี้แค่จะเข้ารอบก็ท่าทางต้องลุ้นกันตัวโก่งเลยล่ะนะ” ผมหัวเราะพลางตักข้าวเข้าปาก“ว่าแต่มีใครเล่นบ้างเนี่ยเรายังไม่รู้เลย” ผมถาม

Aunkuna

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

โรแมนติกจัง. ....

ืnneess

ขอบคุนนะคับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะคร๊าฟ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะคร๊าฟ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ไอ้เอ็กซ์ไปขนกลองชุดแน่ๆ