ขอรัก แค่สักครั้ง P11.

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ไปดิ ..เราไม่ได้ทำอะไรหรอก”   ก็เป็นอันว่าเย็นนั้นผมพาเป้ไปนั่งร้านป้าเล็กแทนที่จะเป็นไอ้เอ็กซ์ผมเล่าให้เป้ฟังว่าวันนี้เอาเบสไปขึ้นสายใหม่มาส่วนเป้ก็พูดถึงมือกลองที่ยังคว้าน้ำเหลว
   “เฮ้อแบบนี้แค่จะเข้ารอบก็ท่าทางต้องลุ้นกันตัวโก่งเลยล่ะนะ” ผมหัวเราะพลางตักข้าวเข้าปาก“ว่าแต่มีใครเล่นบ้างเนี่ยเรายังไม่รู้เลย” ผมถาม
“มีแค่สามคนเอง ก็มีปิงเล่นกีต้าร์ เราคีย์บอร์ดแล้วก็ นายเล่นเบส ความจริงก็อยากจะหากีต้าร์มาอีกสักคน แต่ยังไงปัญหาจริงๆ ก็คือมือกลองเนี่ยแหละ”
   “นายเคยฟอร์มวงกับปิงเหรอ”
   “เปล่าหรอก เราไม่เคยเล่นวงมาก่อนเลย จนกระทั่งมาเรียนมหาลัย ปกติเล่นแต่เปียโน” ... ให้ตายเหอะ  นี่กูกำลังจีบคุณหนูตัวจริงเสียงจริงเลยนะเนี่ย
   “แล้วโฟน แฟนปิงเขาเล่นดนตรีไม่เป็นเหรอ ทำไมไม่ชวนมาล่ะ” ผมถาม
   เป้หลุดขำออกมา “เป็นสิ แต่ว่ามันมีเหตุผลนิดหน่อยน่ะ” แล้วเป้ก็เล่าถึงแผนการณ์ของปิงให้ฟังแถมตบท้ายด้วย “เสี่ยวเป็นบ้าเลย”
   “บ้าเหรอ... ออกจะเท่” ผมทำหน้าจริงจัง เพราะสมัยก่อนผมก็เคยทำอะไรคล้ายๆ แบบนี้ให้ใครคนนั้นเหมือนกัน
   “หรือว่า...” เป้จ้องหน้าผมเขม็ง ลักยิ้มที่มุมแก้มขวาบุ๋มลึกลงตามรอยยิ้มที่กว้างขึ้น “นั่นแน่ นายเคยร้องเพลงจีบคนอื่นมาก่อนล่ะสิท่า” ...หมอ.. หมอนี่  กวนนักนะ   ใบหน้าผมร้อนผ่าว ไม่รู้จะแก้เขินยังไง เลยหยิบตะเกียบเคาะหัวไปหนึ่งที ดังเป๊ก
   “โอ้ย เจ็บ” เป้หยุดกิน แล้วเอามือขยี้ผม
      “สม  กวนดีนัก”
   คุณชายเป้บอกว่าจะแวะไปที่ร้านกาแฟ ผมเลยต้องเดินไปส่ง ... นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่น่าหนักใจ ผมนึกว่าตอนที่เจอตั้มเมื่อวานความจะแตกซะแล้ว แต่อยู่ดีๆ ตั้มก็บอกว่าไม่รู้จักผมเสียอย่างนั้น ผมไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตามน้ำ ไม่รู้ว่าทำไปเพราะรู้ว่าผมกำลังตามจีบเป้ หรือว่ามีอะไรอย่างอื่นกันแน่ ถึงอย่างไรก็ตามผมคงไม่ได้รู้คำตอบเร็วนักหรอก จะให้พูดตรงๆ ผมก็ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่กับขนมในถุงสีขาวที่ทำมาให้เป้ ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้มคิดอะไรอยู่  ผมมองกลับเข้าไปข้างในร้านผ่านกระจกใส รอยยิ้มของเป้ปรากฎขึ้นบนใบหน้า   เจ้าบ้า... ผมนึกว่าลักยิ้มที่แก้มแบบนั้นจะมีให้สำหรับผมคนเดียวเสียอีก นายเล่นแจกจ่ายเขาไปทั่วเลยเนี่ยนะ ... เจ้าบ้าเอ้ย
   ว่าแต่ทำไมผมต้องอารมณ์เสียด้วยเนี่ย!?
   ผมเดินผ่านผู้คนมากมายกลับหอ  เวลาแบบนี้ผมอยากให้เอ็กซ์มาอยู่ใกล้ๆ ชะมัด มึงหายหัวไปไหนของมึงวะ ไหนจะไอ้พฤติกรรมแปลกๆ ของมึงอีก ผมไม่รู้จะไปที่ไหน เดินไปที่ห้องไอ้เอ็กซ์ เคาะประตูอยู่นานก็ไม่มีเสียงตอบ ไฟก็ยังปิดเงียบ ผมเลยถือวิสาวะเปิดเข้าไปนั่งรอ
   ไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยแต่ว่าหนึ่งปีเต็มที่ผมกับเอ็กซ์เป็นเพื่อนกันมา เราแทบจะไม่ได้ห่างกัน ยกเว้นช่วงปิดเทอมแล้ว เราตัวติดกันเป็นตังเม ผมหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์ของเอ็กซ์ ... ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ความหงุดหงิดยิ่งเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว
   “มึงปิดมือถือทำไมวะ” ผมอารมณ์เสียใส่ตัวเอง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอคอย เข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อยจนตอนนี้เข็มทั้งสองบอกเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว ความหงุดหงิดลดน้อยลงและความเป็นห่วงกับความกังวลเริ่มเข้ามาแทนที่ คุณโทษผมไม่ได้หรอกนะ สำหรับคนที่เคยสูญเสียคนรักไปเพราะอุบัติเหตุแบบผม ในเวลาแบบนี้ก็คงคิดได้แต่เรื่องร้ายๆ
   ผมโทรหามันอีกครั้ง ทั้งที่รู้ว่าผลลัพท์ก็คงเหมือนเดิม ความอดทนหมดลง ผมเริ่มโทรหาเพื่อนที่คิดว่าเอ็กซ์อาจจะอยู่ด้วย
   “อ้าว มันไม่ได้อยู่กับมึงเหรอ” ส่วนใหญ่จะตอบกลับมาแบบนี้
   ผมเดินวนไปวนมาเหมือนหนูติดจั่น เพื่อนทั้งหมดที่นึกออกว่าเอ็กซ์มันน่าจะไปอยู่ด้วยก็โทรไปหมดแล้ว จะออกไปตามหาก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากไหนก็เลยได้แต่เดินแล้วก็นั่ง นั่งแล้วก็เดินอยู่อย่างนั้น จังหวะที่แหมะก้นอยู่บนพื้น ผมก็เหลือบไปเห็นลังไม้กล่องเล็กๆ ด้วยความไม่รู้จะทำอะไร ผมเลยฉวยและกำลังจะเปิดมันออกดู
   เสียงไขกุญแจดังขึ้น
   “พ.. พล”
บทที่ 14
   “พล ..” ผมเลื่อนกล่องเก็บไปไว้ที่เดิม แล้วหันไปทางเสียงของเอ็กซ์
   “มึงหายหัวไป- -” ผมกำลังจะเอ่ยปากต่อว่า แต่ก็ต้องหยุด “เอ็กซ์ !! มึงไปโดน`ตัวเงินตัวทอง`อะไรมา  ใครทำมึง ใครทำมึง!!” มือขวาของมันบีบอยู่ที่ไหล่ซ้าย เลือดสีแดงซึมออกมาไหลอาบเรื่อยลงมาที่แขนและเริ่มหยดลงพื้น หน้าของเอ็กซ์ซีดมาก
   ผมเดินไปแกะมือมันออก เสื้อเชิ้ตสีขาวเปรอะเลือดชุ่ม ผมเอาผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่มาพันรอบต้นแขนเผื่อว่ามันจะพอช่วยห้ามเลือดได้ ผมพาเอ็กซ์ลงมาข้างล่างแล้วขับอีแก่มุ่งหน้าไปโรงพยาบาล
   “พล คือกู...”
   “ไม่ต้องพูด ไปโรงพยาบาลก่อน แต่เดี๋ยวมึงกับกูมีเรื่องต้องเคลียร์กัน”
   หลังจากนั้นบรรยากาศก็มีแต่ความเงียบ ผมเป็นห่วงมัน แต่ก็ยังโมโหและโกรธ ทางออกคือตอนนี้ผมเงียบไว้ก่อนดีกว่า ขืนพูดไปก็มีแต่จะด่ามัน ไว้ให้หมอดูแผลเสร็จค่อยจัดการทีเดียว
   ผมเลี้ยวรถจอดที่หน้าห้องฉุกเฉินเหมือนเดิม ส่งเอ็กซ์นั่งรถเข็นก่อนจะเลยไปจอดรถที่ใกล้ๆ แล้ววิ่งกลับมา “อ้าว หวัดดีครับพี่หมอจำผมได้ไหม” โชคดีจริงๆ ผมเจอพี่รหัสของเพื่อนเป้ที่ชื่อโฟนพอดี พี่เขาทำหน้างงๆ แต่พอเห็นหน้าเอ็กซ์ เขาก็ร้องอ๋อขึ้นมาทันที “เพื่อนโฟนใช่ไหม”
   “ใช่ครับพี่  ผมรบกวนพี่หน่อยนะครับ”
   พี่เขาเสยผมแล้วหันไปพูดกับคนไข้ที่นั่งกุมแขนตัวเองอยู่ “ไงล่ะคราวนี้ไปแทงกะใครที่ไหนมา น้องเอ้ย อะไรจะบู๊ล้างผลาญขนาดนั้น”
   “เอ่อ...” เอ็กซ์ได้แต่นั่งอ้าปาก ไม่รู้จะเถียงยังไง  ผมเดินไปยื่นบัตร ทำเรื่องอีกนิดหน่อย  พอกลับมาเอ็กซ์ก็โดนลากเข้าไปห้องเย็บแผลแล้ว ผมนั่งรออยู่หน้าห้องที่มีม่านสีเขียวกั้น เสียงโลหะก๊อกแก๊กดังขึ้นอยู่ภายใน
   “ลึกอยู่เหมือนกันนะ ไปโดนอะไรมา”
   “คือมีเรื่องนิดหน่อย พี่ครับมันต้องเย็บไหม” พอถึงประโยคนี้เสียงของเอ็กซ์ก็เบาลงจนแทบจะกระซิบ แต่สำหรับคนที่เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจแบบผมก็คงได้ยินอยู่ดี
   “ต้องสิ แผลยาวแบบนี้ เอ้าถอดเสื้อออกจะได้ล้างแผลดีๆ”
   “ม..ไม่เย็บไม่ได้เหรอครับพี่ ผมกลัวเข็ม”
   “ไม่ได้หรอก”
   “เอ่องั้น ให้เพื่อนผมเข้ามาอยู่ด้วยได้ไหมครับพี่”
   ม่านสีเขียวถูกเปิดออก พี่พยาบาลโผล่หน้าออกมาเห็นผมนั่งรออยู่ก็เชิญผมเข้าไป “เข้ามาสิคะ” ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เอ็กซ์ “สำออยนะมึง”
   “เชี่ย กูกลัวเข็ม” ผมลอบมองแผลตรงหัวไหล่อย่างหวาดเสียว ขนาดประมาณ 4 เซ็นต์ได้ มีรอยช้ำอยู่ตามแขนหลายที่ ...นี่แม่งไปฟัดกับใครมากันแน่ ปกติแล้วเอ็กซ์ไม่ใช่คนที่จะหาเรื่องใคร
   “ฉีดยาชานะ เจ็บหน่อย”
   เอ็กซ์เอื้อมมาบีบมือผมแน่น น้ำตาเล็ดเลย ... ตอนนี้จะด่าก็ด่าไม่ลงครับ สงสารมาก ใช้เวลาประมาณไม่กี่นาทีก็เย็บแผลเสร็จ ไอ้เอ็กซ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “นึกว่าจะตายซะแล้ว”
   ... ใครว่ามึงจะรอดวะเอ็กซ์
   หลังจากรับยา ผมก็ควบอีแก่กลับหอ
   “พล มึงอย่าเงียบเดะ โกรธกูเหรอสาด” แต่ผมเงียบ
   “กูแบบว่ามีเรื่องนิดหน่อยก็เลย...”
   ผมจอดรถเข้าข้างทาง “นิดหน่อยตรงไหนวะ! แผลแบบนี้ถ้าเปลี่ยนจากโดนแขนมาโดนท้องล่ะมึงจะทำไง...”
   เอ็กซ์จ้องผมตาค้าง “คราวก่อนก็ขาแข้งแทบจะหัก นี่ยังไม่ถึงเดือนมึงก็เสือกไปโดนแทง ยังจะโกหกกูอีกเหรอว่ามีเรื่องนิดหน่อย”
   “แต่มึงเอง ก็ไม่ได้บอกกูทุกเรื่องนี่พล..” เอ็กซ์สวนผมกลับ หน้าของผมชาเหมือนโดนต่อยเข้าแรงๆ ผมโมโหเอ็กซ์แทบตายที่มีอะไรแล้วไม่บอก แต่ตัวเองกลับเป็นฝ่ายที่ไม่เคยบอกเล่าเรื่องราวของตัวผมเองเลย เป็นความเห็นแก่ตัวที่ร้ายกาจซึ่งผมทำลงไปโดยไม่รู้ตัว
   “เอ่อ ..กูขอโทษ” เอ็กซ์พูดสิ่งที่ผมควรจะเอ่ยออกไป ฝ่ายที่ต้องขอโทษควรจะเป็นผมมากกว่า
   “กูห่วงมึงนะเอ็กซ์ กูไม่อยากจะเสียคนที่กูรักไปอีก มึงเป็นเพื่อนคนเดียวของกูนะ ฉะนั้นดูแลตัวเองหน่อย ถือว่ากูขอร้องล่ะ”
   เป็นครั้งแรกตั้งแต่คบกันมาที่ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เอ็กซ์คิดอะไรอยู่
   “กูไปบอกเพื่อนในวงว่ากูจะไม่เล่นให้พวกมันแล้ว ทะเลาะกันก็เลยได้แผลมา”
   “เดี๋ยว กูตามไม่ทัน ไม่เล่นอะไร”
   “ก็งานประกวดดนตรีไง คือเพื่อนในวงโรงเรียนเก่าชวนกูไปเล่น แต่.. กูอยากจะเล่นกับมึงมากกว่าอ่ะ แล้วตำแหน่งกลองก็ว่างอยู่  ให้กูเล่นด้วยได้ป่ะล่ะ”
   “สรุปว่าแผลที่ได้มา เพราะว่ามึงไปขอเลิกเล่นกับวงก่อน เพื่อจะมาเล่นกับกู”
   “เออ”
   “มึงบอกมามีใครบ้าง กูจะไปต่อยแม่งเรียงตัวเลย”
   “เฮ้ยอย่า พวกมันกินไปเยอะ  จริงๆ แล้วพวกมันเป็นคนดีนะ มึงอย่าไปเอาคืนหรืออะไรอย่างงั้นเข้าใจไหม”
   “อ.. อืม”
   “พล..”
      “อะไรวะ”
      “กูดีใจนะที่มึงห่วงกู”
   ผมเอามือขยี้หัวมัน “ไม่ห่วงมึงแล้วจะให้กูให้ห่วงใครวะ”
   “ก็คุณชายมึงไง อย่านึกว่ากูไม่เห็น ไปเดทกันมาทีเดียว มึงก็นั่งเหม่อถึงทั้งวันทั้งคืน”
   “อ..อะไรของมึง อย่ามาเดา”
   “กูจะได้เห็นเสือโดนถอดเล็บก็คราวนี้ล่ะวะ”
   รถเคลื่อนตัวอีกครั้ง เอ็กซ์กูอยากบอกว่าตอนที่มึงพูดว่า ดีใจที่กูห่วงมึง น่ะ   ใจกูเต้นแรงฉิบหาย ...  มันเป็นแค่ความบังเอิญที่เกิดขึ้นกับกู หรืออันที่จริงแล้วมึงก็เป็นเหมือนกันวะ
ตอนที่ 15 เปียกปอน
   “เป็นไงมั่ง” ผมถาม ไอ้ปิงที่เคี้ยวขนมตุ้ยๆ
   “อืม ถ้าไม่นับว่ามันหวานไปหน่อย กูว่าก็อร่อยเลยว่ะ” ผมพยักหน้าพร้อมกับจดจำว่าจะต้องไปบอกเจ้าของขนมชิ้นโตอันนี้ ว่าเกจิอาจารย์ให้ความเห็นว่าหวานไป
   “เออใช่ กูหามือเบสให้มึงได้แล้วนะ”
   “เฮ้ย จริงเหรอ~~ เพื่อนเลิฟ” ไอ้ปิงหน้าตาตื่น หลังจากมันทำหน้าง่วงตลอดเวลาที่ผมไปที่ห้องมัน “ใครวะ”
   “พลน่ะ” และก่อนที่ปิงจะถามว่าใคร “คนที่เป็นกรรมการตอนที่คัดตัวฟุตบอลไง”
   “อ๋อ... มึงไปรู้จักได้ไงวะเป้”
   “อ่าา.. เอ่อ  กูก็ไปกินข้าวด้วยสองสามครั้ง”
   “อ่ะแห๊ม   อ่า หะ หะ แห๊ม” ไอ้ปิงทำหน้ากวนตีนซึ่งเป็นความสามารถพิเศษส่วนตัวที่มันทำได้ดีจริงๆ
   กูถีบมันสักป้าบ จะผิดอะไรไหมเนี่ย  ดูไอ้ปิงร่าเริงกับมือเบสคนใหม่เป็นอย่างมาก จนลืมไต่สวนความสัมพันธ์ของผมกับพล
   พวกเราทั้งคู่ปรึกษากันอีกนิดหน่อยเรื่องเพลง ท่าทางปิงคงทำการบ้านมาเยอะ และได้เพลงที่อยู่ในใจหลายเพลงแล้ว เหลือแต่เรื่องซ้อมซึ่งไวที่สุดเท่าไหร่ก็ยิ่งดีซึ่งถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดก็คงจะเป็นพรุ่งนี้เลย เย็นนั้นผมไปทานข้าวกับพลตามคำชวน แล้วก็ไม่ลืมที่จะแวะไปหาตั้มที่ร้านกาแฟ
   “หวานไปเหรอพี่เป้” หนุ่มร่างบางหัวสกินเฮด เอานิ้วจิ้มแยมในกระปุกมาชิม “ว่าแต่พี่เป้ไปไหนมาอ่ะเนี่ย กินข้าวหรือยัง”
   “กินแล้วล่ะ เมื่อกี้นี้เอง กับคนที่น้องตั้มบอกว่าหน้าคล้ายเพื่อนไง” ผมบอก แต่ใบหน้าของคู่สนทนาดูเคร่งเครียดขึ้น
   “มีอะไรหรือเปล่า” ผมถาม

ตั้มตอบคำถามด้วยรอยยิ้มในแบบปฎิเสธทุกข้อกล่าวหาจนผมไม่กล้าจะถามอะไรเพิ่มผมชวนตั้มคุยเรื่องอื่นเพลินจนลืมเวลา รู้ตัวอีกทีก็จะถึงเวลาปิดร้านแล้วปิงโทรศัพท์มาบอกว่าวันพรุ่งนี้จะนัดเจอกันทั้งวงเพื่อคุยกันสักหน่อยคำนวนดูแล้วเหลือเวลาอีก 5 วันก่อนจะส่งเดโมผมคิดว่าอย่างดีก็ทำเพลงส่งทัน แต่โอกาสที่จะเข้ารอบก็น้อยเต็มทีถึงอย่างไรผมก็คงต้องยอมแพ้กับน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ ของปิง หมอนี่คิดจะทำอะไรแล้ว ไม่เคยจะเหยียบเบรคเป็นเหมือนชาวบ้านชาวเมืองเขาหรอก

Aunkuna

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

คำว่าเพื่อน อุปสรรคอันยิ่งใหญ่สำหรับความรัก

ทำไมคนเราต้องกลัว ถ้าไม่กลัวอะไรๆมันก็อาจจะดีกว่านี้หรือไม่ก็เลวร้ายกว่านี้ก็ได้

ืnneess

ขอบคุนนะคับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอยคุนคราฟ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

เอ็กซ์แอบรักพลหรือเปล่านะ