ขอรัก แค่สักครั้ง P13.

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

ผมพาเอ็กซ์ขึ้นไปข้างบน เป็นช่วงเวลาพอดีกับที่ฝนเริ่มตกหนักท้องฟ้ามืดครื้มจนเหมือนตอนโพล้เพล้มากกว่าจะเป็นช่วงบ่ายผมช่วยเพื่อนถอดเสื้อออกอย่างทุลักทุเล พอแกะผ้าพันแผลออก ผมก็ถึงกับอุทานออกมา “เชี๊ยะ บวมฉิบหายเลย”  เอ็กซ์พยักหน้าด้วยท่าทางเจ็บปวดผมวิ่งฝ่าฝนไปเซเว่นกวาดเอาน้ำแข็งในตู้แช่เย็นมาประคบให้มันหลังจากนั้นประมาณชั่วโมงนึงผมก็ค่อยโล่งใจ เมื่อแผลดูหายบวมลงไปบ้างแต่สิ่งที่น่ากังวลใหม่ก็คือ เอ็กซ์เริ่มมีไข้ผมเรียนรู้ได้จากคราวที่มันเจ็บจากเล่นบอลเมื่ออาทิตย์ก่อนว่าจริงๆแล้วร่างกายของเอ็กซ์ไม่ได้แข็งแรงเหมือนภาพลักษณ์ภายนอก ผมบังคับให้มันกินพาราแก้ปวดไปสองเม็ดก่อนที่ปล่อยให้นอนหลับส่วนผมก็นั่งเล่นคอมอยู่ด้านข้าง
ไม่มีการสนทนาเรื่องที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับเรื่องที่ห้องซ้อม  ผมรู้ดีว่าคงยังไม่ถึงเวลา ดูเหมือนว่าไอ้เปรตนั่นจะเป็นเพื่อนเก่า และไม่่น่าจะใช่คนที่ฝากแผลให้เอ็กซ์เมื่อคืนนี้ ถึงแม้ว่าผมอยากจะโยนความผิดไปให้มันก็ตามที  สิ่งที่รบกวนผมมากที่สุดโดยที่ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม คือการที่มันเรียกเพื่อนของผมด้วยชื่อที่ไม่คุ้นหูเอาเสียเลย  “...โย”
   ผมมองหน้ามันที่กำลังหลับด้วยความหมั่นไส้ ถ้านั่นเป็นชื่อเล่นอีกชื่อของมัน ผมก็ไม่เคยได้รับรู้มาก่อนเลย  ความจริงกลับเด่นชัดขึ้นมาอีกครั้ง   ความจริงที่ว่า  ผมไม่รู้เรื่องอะไรในอดีตเกี่ยวกับเพื่อนคนนี้เลย
   หน้าจอคอมพิวเตอร์เป็นรูปเดสท็อปนิ่งอยู่อย่างนั้น  ผมแค่เปิดมันทิ้งไว้โดยไม่ได้ใส่ใจอะไร  มันจะเหมือนกับที่ผมคบเอ็กซ์ไว้เป็นเพื่อนหรือเปล่านะ    ‘แค่คบเอาไว้ ไม่ได้ใส่ใจอะไร’      ไม่เข้าใจเอาเลย  บางครั้งผมก็คิดว่าผมกับมันใกล้กันมากเกินไปจนบางทีเฉียดเกินเลยคำว่าเพื่อน  แต่เอาเข้าจริงบางทีผมอาจจะอยู่ห่างกับมันเหลือเกินก็เป็นได้  วงกลมที่ผมสร้างขึ้นมาล้อมรอบตัวเองเอาไว้ มันกว้างเกินไปจนตอนนี้มันเริ่มทำให้ผมอึดอัด  ผมนึกถึงเป้ขึ้นมา แล้วคิดอยู่ว่าหากเป็นเป้เป็นผม เป้จะทำยังไง จะรู้สึกอย่างไร
   ฝนยังคงตกต่อไปอยู่อีกหลายชั่วโมง ท้องฟ้าในวันนั้นไม่มีช่วงเวลาให้ได้สดใส  กว่าที่เมฆดำทะมึนจะลอยหายไป ดวงอาทิตย์ก็กำลังจะบอกลาขอบฟ้าแล้ว   เอ็กซ์ยังหลับไม่ตื่น ผมวางหลังมือลงบนหน้าผากแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะไม่รู้สึกถึงไข้อีกแล้ว มันสะลืมสะลือลืมตาขึ้นมานิดนึง ผมบอกมันว่าจะไปหาซื้ออะไรมาให้กิน  ดูเหมือนจะยังครึ่งหลับครึ่งตื่น มันทำหน้างงเหมือนไม่เข้าใจว่าผมพูดว่าอะไรแล้วก็หลับตานอนต่อ
   ผมเดินออกจากห้อง แทนที่จะกดปุ่มที่ชั้นหนึ่ง ผมกลับทำตรงกันข้ามโดยกดไปชั้นที่ 16  ประตูลิฟท์เปิดออก ผมเดินเลี้ยวเปิดประตูนิรภัยสีแดงเพื่อพบกับทางหนีไฟ  ก้าวขาขึ้นบันไดไปอีกชั้นและผลักประตูเหล็กบานเล็กออกก็ถึงชั้นดาดฟ้ากว้างโล่ง  น้ำฝนยังคงเจิ่งนองอยู่ในพื้นที่ส่วนใหญ่ ผมพาตัวเองไปที่มุมโปรดข้างกับแท๊งค์น้ำขนาดยักษ์ 3 ใบ ท้องฟ้าเป็นสีส้มหลายเฉดจนบางทีเหมือนเป็นสีขมพูเข้ม ดวงอาทิตย์แตะพื้นขอบฟ้าและกำลังลดตัวเองลงไป  มีเพียงเสียงของลมเบาๆ และความชุ่มชื้นพัดผ่านใบหน้า เสียงจอแจและจราจรอันติดขัดดูจะล่องลอยขึ้นมาไม่ถึง  ดวงไฟตามถนนหนทางเริ่มปรากฎเป็นเส้นทางซับซ้อนเกี่ยวกระหวัดกัน ดูวุ่นวายแต่ก็สวยงามไปในที ตึกรามบ้านช่องก็เริ่มส่องสว่างต้อนรับราตรีที่เข้ามาหา
   ตั้งแต่มัธยมผมก็ติดนิสัยชอบมานั่งที่สูงๆ เวลาอารมณ์ขุ่นมัว  เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ว่าตอนนี้ผมเหงาเหลือเกิน
   “เป็นไงบ้าง..”  เสียงของเป้ดังลอดผ่านโทรศัพท์ออกมา
   แค่คำคำเดียว ผมก็รู้สึกว่าผมได้รับการปลอบประโลมอย่างวิเศษ   เหมือนมีคนกระซิบบอกผมว่าเรื่องร้ายที่กำลังรู้สึกอยู่มันเป็นแค่ความฝัน  ตื่นขึ้นมาเจอกับความจริงสิ เห็นไหมว่ามันไม่มีอะไร   ทุกอย่างเรียบร้อยดี
   “ไปกินข้าวกันเหอะเป้”
   บางครั้งความรักมันก็ไม่สามารถเข้าใจได้  แต่เราก็รู้สึกถึงมันได้จริงๆ
ตอนที่ 17 [เป้] once upon a friend เพื่อนกาลครั้งหนึ่ง
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปตั้งแต่พวกเราซ้อมแล้วก็ทำเพลงเดโมส่งให้คณะกรรมการ แม้ว่าจะมั่นใจว่าคงจะผ่านเข้ารอบอย่างแน่นอน แต่ลึกๆ แล้วผมก็หวังจะเห็นรายชื่อวงตัวเองบนป้ายประกาศอยู่ดี ตลอดช่วงเวลานี้พวกเราทั้งสี่คนใช้เวลาร่วมกันค่อนข้างมาก เห็นก็มีแต่ปิง ที่ต้องรับศึกหนักเพราะว่าโฟนเริ่มระแคะระคายว่าทำไมหมู่นี้แฟนตัวเองหายตัวบ่อยเหลือเกิน แต่ผมไม่เป็นห่วงมันนักหรอก หมอนี่มันเจ้าเล่ห์จะตาย ลื่นไถลไปได้เรื่อยๆ บทมันจะเนียน ใครก็จับโกหกยาก
   ส่วนเอ็กซ์เข้าขากันกับปิงเป็นปี่เป็นขลุ่ย พลกับผมก็ใกล้ชิดกันมากขึ้นไปโดยปริยาย สองอาทิตย์หลังมานี่ พลมาหาผมที่คณะเกือบทุกวัน ความจริงผมก็รู้สึกแปลกๆ
อยู่บ้างที่มีผู้ชายตัวสูงปรี๊ด หัวยุ่งๆ มานั่งยิ้มแฉ่งรอรับอยู่ทุกวี่ทุกวัน แต่ก็คงไม่โกหกถ้าหากจะบอกว่าผมรู้สึกดีอยู่ไม่น้อย หลังจากนั้นก็จะซ้อมเพลงในทุกๆ วันจันทร์ พุธ แล้วก็ศุกร์  พวกเราเริ่มเล่นเข้ากันมากขึ้น อะไรก็ดูจะเป็นใจและแผนการของปิงที่จะไปเล่นในรอบชิงก็ไม่ได้จะดูยากเย็นเหมือนที่คิดไว้ในตอนแรก ส่วนใหญ่คงต้องยกความดีความชอบให้กับเอ็กซ์ พลบอกให้ผมฟังว่าคนในชมรมดนตรีหลายคนถามถึงชื่อมือกลองกันใหญ่หลังจากได้ฟังเดโม ส่วนเรื่องเพื่อนของเอ็กซ์ที่เคยมาหาเรื่องนั้นก็ไม่เห็นอีก ผมไม่รู้ว่าพลเคลียร์กับเอ็กซ์เรื่องนี้หรือยัง  แต่เท่าที่ดูสองคนนั้นก็ปกติกันดี
   ท้องฟ้าในตอนนี้ทอแสงสีส้มสดใส หลังจากเหล่าเมฆฝนได้กลั่นตัวตกลงมาให้เมืองกรุงเฉอะแฉะพอประมาณ ผมเก็บข้าวของและเดินลงมาที่บันไดหน้าคณะ
พร้อมกับปิง
   “เฮ้ยปิง วันนี้แวะไปหน้าชมรมดนตรีหน่อยป่ะ”
      “เออก็ดี กูได้ข่าวว่ามันจะประกาศผลเข้ารอบแรกในช่วงวันสองวันนี่แหละ”
   “แล้วทำไมทำหน้าเป็นตูดอย่างงั้นวะ” ผมถามปิงที่ทำหน้าเบื่อโลก ทั้งวันนี่มันนั่งเหม่อถอนหายใจไปนับสิบรอบแล้ว
   “ก็โฟนอ่ะเด่ะ” ปิงถอนหายใจเป็นครั้งที่สิบเอ็ด
   “ไหนว่าหลบไหวไง พ่อคุณปลาไหล”
   “แหม่ ก็นะ  เล่นซ้อมอาทิตย์ละสามวัน แถมไอ้สองวันที่เหลือ โฟนก็เรียนแลปอะไรก็ไม่รู้เลิกโคตรช้าเลย มันก็เลยไม่ค่อยได้เจอกัน ตอนนี้งอนตุ๊บป่องเลยว่ะเนี่ย”
   “มึงก็ไปง้อซะสิ  จะเก๊กไปทำพระแสงดาบอะไร” เขางอนก็ง้อซะสิวะ โอ้ย กลุ้ม!!
   พลกับเอ็กซ์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว เห็นหน้าปุ๊บผมก็รู้ทันทีว่าคงเป็นการแจ้งข่าวดี เอ็กซ์ดูร่าเริงเป็นพิเศษวิ่งมากอดคอผมกับปิง พลหันมายิ้มให้ พร้อมกับเดินนำไปที่บอร์ดตรงหน้าชมรมดนตรีซึ่งมีคนมามุงอยู่ประปราย รายชื่อวงของพวกผมปรากฎอยู่ในลิสต์ตามคาด
   พวกเราถอยออกมานั่งคุยกันว่าวันนี้จะไปฉลองด้วยกันสี่คน ระหว่างนั้นก็มีอีกกลุ่มเข้ามามุง ผมเหลือบเห็นคนที่ตัวสูงที่สุดในกลุ่มก็นึกได้ว่าเป็นมือกีต้าร์ที่เกือบจะมีเรื่องกันวันก่อน ...แสดงว่าวงนี้ก็เข้ารอบด้วยเหมือนกันสินะ  ชายคนนั้นไล่มือขึ้นไปที่ชื่อวงของเราก่อนจะเดินตรงเข้ามาหา
   พลกับปิงชักสีหน้าทันที
   “ใจเย็นสิพวกนาย เรามาแบบสันตินะ”  เขายิ้มพร้อมกับชูนิ้วไขว้กัน
   “ดีใจด้วยนะโย”
   เอ็กซ์ลุกขึ้นยืน “ขอบใจมาก ยี่”
   ดูท่าทางพลจะนั่งไม่ติดที่ ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมคนที่ชื่อยี่ ถึงเรียกเอ็กซ์ว่าโย แต่ก่อนที่เรื่องราวจะเลยเถิด ผู้ชายตัวสูงปรี๊ดคนนั้นก็ถอนทัพไปพร้อมกับเพื่อน
ในวง
   เอ็กซ์หันหน้าจ๋อยๆ มาหา “ขอโทษนะ”
   ปิงลุกขึ้นไปขยี้หัวเอ็กซ์  “ไม่เป็นไรๆๆ  เอางี้เอ็กซ์  วันนี้เราให้นายเลือกร้านเลย”
   “เฮ้ย จริงดิ  ขอกูคิดก่อนนะ” เอ็กซ์พูด สายตาจ้องพลซึ่งดูท่าทางจะอารมณ์บูดเต็มที่ แต่เจ้าตัวได้แต่นั่งหน้ามุ่ย
   บรรยากาศงานเลี้ยงที่ควรจะสนุกสนานก็กลับอึมครึมโดยมีเพื่อนซี้ทั้งสองหน่อเป็นเหตุ ขนาดที่ทั้งผมและก็ปิงบิ้วกันสุดฤทธิ์แต่ก็ไม่เป็นผล ผมเห็นท่าจะไม่ดี ก่อนกลับเลยลากพลออกมาคุย เพราะว่าสองคนนั้นต้องกลับกันเอง ขืนปล่อยให้ยังเป็นแบบนี้มีหวังได้ทะเลาะกันตาย
   “พล เป็นไร”
  “อารมณ์เสียน่ะเป้”
   “ใจเย็นดิ  เอ็กซ์มันไม่ได้ทำไรผิดนะ”
   “อือ เราก็รู้  แต่มันอารมณ์เสีย จะให้ทำไงล่ะ”
   ... พล นี่ขี้งอนเหมือนกันนะเนี่ย ผมไม่ยักกะรู้
   “ค่อยๆ คุยกันเข้าใจไหม” ผมพูดจริงจัง พร้อมกับจ้องหน้า อีกฝ่ายผงกหัวรับ
   “สัญญานะ”
   พล ทำหน้าตลกๆ ใส่ผม  พร้อมกับบอกว่า “ไม่สัญญานะ แต่จะพยายาม.. ได้ป่ะ”
   “พยายามให้มันเยอะๆ แล้วกัน”
   “งั้นเราขอกำลังใจหน่อย” พลทำหน้าทะเล้น และก็ยื่นแก้มมาให้
   “น..นี่ไม่ใช่เวลามาล้อเล่นนะ!!”
   “คร้าบ คุณชาย”
   ดูท่าทางพลจะอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย ก่อนที่พวกเราจะแยกย้าย ฝนก็เริ่มตกหนักลงมาทันทีพลกับเอ็กซ์ขับรถกลับ ส่วนผมกับปิงต่างคนก็เอารถมา
      ฝนตกหนักมากจนผมแทบจะมองไม่เห็นทางด้านหน้า ประกอบกับทางที่ผ่านไม่ค่อยมีไฟข้างถนนอยู่แล้วก็ยิ่งทำให้ขับยากเข้าไปใหญ่ ผมขับไปได้หน่อยนึง ตั้มก็โทรศัพท์เข้ามา ผมควานหาหูฟังก็ไม่เจอ เลยต้องหยิบมือถือขึ้นมากดพูดแทน
   “ฮัลโหล ตั้มเหรอ”
   “ครับพี่เป้ พี่เป้ทำไรอยู่เหรอ” เสียงสดใสจากปลายสายดังขึ้นแข่งกับเสียงฟ้าร้อง
   “อ๋อ เพิ่งกลับจากกินข้าว  ตั้มยังไม่เลิกงานเหรอ ให้พี่ไปหาไหม”
   “ดีเลยครับพี่ผมกำลังจะ...
   “เฮ้ย!”
  อยู่ดีๆ ตัวอะไรก็ไม่รู้วิ่งตัดเข้ามาหน้ารถครับ
ผมตกใจหักพวงมาลัยรถพุ่งไปเกือบจะตกขอบทาง เท้าของผมเหยียบเบรคมิด ไม่รู้ว่ารถหมุนปัดอยู่เท่าไหร่ พอรู้ตัวอีกทีมันก็หยุดนิ่งแล้ว  เสียงของตั้มดังลอดโทรศัพท์ออกมา “พี่เป้ พี่เป้ เป็นอะไร”
   ผมหยิบมือถือขึ้นมา “ตั้มเหรอ อือ พี่ไม่เป็นไร มีตัวอะไรก็ไม่รู้วิ่งมาตัดหน้ารถ”
   ระหว่างที่กำลังมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น กระจกข้างรถก็ถูกเคาะ
   “ตั้มเดี๋ยวพี่โทรไปหาอีกทีนะ”
   ผมเปิดประตูแง้มออกไป สายฝนซาดกระหน่ำเข้ามาทันที
   “นาย นาย ไม่เป็นไรนะ”  เสียงคุ้นหูอย่างประหลาดดังขึ้นท่ามกลางสภาพอากาศเหมือนพายุ ผมพยายามจะมองหน้าพลเมืองดีคนนั้นแต่ด้วยความมืดทำให้มองเห็นไม่ชัด รู้แต่ว่าเขาเป็นชายตัวสูง “ไม่เป็นไรครับ... คิดว่าอย่างนั้นนะ”
   “นายขับรถไปจอดข้างทางก่อนดีกว่า” ผมปิดประตูแล้วรีบทำตามคำแนะนำ พอลงจากรถอีกทีผมก็เจอผู้ชายตัวสูงโปร่งกำลังเข้าไปช่วยลูกหมาที่โดนรถผมเฉี่ยวกำลังนอนครางอยู่ที่พื้น  ที่แท้หมอนี่คือเพื่อนของเอ็กซ์ที่ชื่อยี่นี่เอง ดูท่าทางแล้วเป็นคนใจดีมากๆ ผมไม่เข้าใจว่าคนที่เสียเวลามาช่วยหมาตัวนึงที่โดนรถชนจะกลายเป็นคนที่ดูนักเลงและหาเรื่องคนอื่นได้ยังไง
   ผมเดินเข้าไปหายี่ ที่กำลังคุ้ยผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเป้ตัวเองมาพันขาที่ดูท่าจะเจ็บของเจ้าสุนัขเคราะห์ร้าย
   “อ.. อ้าว นาย!?” ท่าทางอีกฝ่ายก็ประหลาดใจกับการพบกันโดยบังเอิญแบบนี้
   ผมรีบเข้าไปช่วยพันขา “นายว่าพาไปโรงพยาบาลดีไหม” ผมพูดกึ่งตะโกนแข่งกับเสียงฝน
   เขาอุ้มหมาตัวนั้นขึ้น “ลองไปที่คณะสัตวะก่อนแล้วกัน”
   ผมวิ่งไปเปิดประตูรถ และขับไปที่คณะสัตวะอย่างเร็ว แต่ว่าตึกทุกตึกปิดไฟเงียบเชียบ ผมหันหน้าไปทางยี่  “นายรู้จัก โรงพยาบาลสัตว์ที่ใกล้ๆ แถวนี้ไหม”

อีกฝ่ายส่ายหน้าอย่างหมดหวังมือของเขาลูบท้องหมาตัวนั้นอยู่ตลอดเวลา  ผมจำได้ลางๆ ว่าแถวๆหน้ามหาลัยมีคลีนิคสัตว์อยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเปิดอยู่ถึงกลางดึกแบบนี้หรือเปล่า แต่อย่างไรก็ต้องลองเสี่ยงไปดู
   ระหว่างทางทั้งผมและก็ผู้ช่วยจำเป็นแทบจะไม่ได้คุยกันผมเองก็ใช่ว่าจะชอบหน้าหมอนี่สักเท่าไหร่ แต่ดูจากท่าทางแล้วเขาก็ใช่ว่าจะเป็นคนไม่ดี

Aunkuna

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

น่าสงสารตั้มกับเอ็กจะจบยังไงนะเรื่องนี้อ่ะ

ืnneess

ขอบคุนนะคับ อ่านใกล้จบแล้วสนุกดี

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนครสฟ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

วุ่นวายกันจังเลย

obchoeitoh

ขอขอบคุณ