ขอรัก แค่สักครั้ง P14.

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที

ความเดิมตอนที่แล้ว
   อีกฝ่ายส่ายหน้าอย่างหมดหวัง มือของเขาลูบท้องหมาตัวนั้นอยู่ตลอดเวลา ผมจำได้ลางๆ ว่าแถวๆ หน้ามหาลัยมีคลีนิคสัตว์อยู่แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเปิดอยู่ถึงกลางดึกแบบนี้หรือเปล่า แต่อย่างไรก็ต้องลองเสี่ยงไปดู
   ระหว่างทางทั้งผมและก็ผู้ช่วยจำเป็นแทบจะไม่ได้คุยกันผมเองก็ใช่ว่าจะชอบหน้าหมอนี่สักเท่าไหร่ แต่ดูจากท่าทางแล้วเขาก็ใช่ว่าจะเป็นคนไม่ดี
5 นาทีแห่งความอึดอัดผ่านไป ในที่สุดผมก็ขับมาถึงร้านจนได้ แถมยังเป็นโชคดีที่ไฟหน้าร้านยังเปิดอยู่ แม้ว่าประตูเหล็กจะถูกเลื่อนลงมาเกือบครึ่งแล้ว  ผมรีบจอดรถและวิ่งไปหน้าร้าน
   “พี่ครับ พี่ครับ  ยังเปิดอยู่ไหมครับ” ผมตะเบ็งเสียงเรียก
   ไม่นานก็มีคุณน้าผู้หญิงหน้าตาใจดีออกมาเปิดประตู
“โทษทีน้อง ร้านปิดแล้ว”
   ผมคอตก แต่อีกเสียงนึงก็ดังขึ้นมาช่วย
“ช่วยหน่อยนะครับ ผมมีลูกหมาโดนรถชนมา มันร้องใหญ่เลย  คงจะเจ็บแย่”
   คุณน้ามองทั้งลูกหมาและทั้งคนที่เปียกปอนเหมือนลูกหมาทั้งคู่อยู่อย่างชั่งใจเพียงไม่นาน ก่อนจะเอ่ยปาก
“เข้ามาก่อนสิ”
   ผมและยี่มุดประตูร้านเข้าไป ส่วนคุณน้าก็เดินไปเปิดไฟในห้องตรวจที่อยู่ด้านหลัง
   “ปกติพี่ปิดแล้วนะ  แต่เห็นน้องสองคนลำบากมา จะไม่ช่วยก็คงใจดำเกินไป”
   พวกเราทั้งสองแทบจะแย่งกันพูดขอบคุณ  คุณน้าอุ้มลูกหมาตัวนั้นเข้าไปในห้องตรวจ แล้วแวะเอากาแฟร้อนกับผ้าเช็ดตัวมาให้
“นั่งกินกันไปก่อนนะ  เดี๋ยวพี่ขอไปดูหมาก่อน”  พูดแล้วพี่ก็หายตัวไปด้านหลัง
   ห้องต้อนรับเข้าสู่ความเงียบ  ขณะที่ผมกำลังชั่งใจว่าจะนั่งหุบปากแบบนี้ต่อไปดี หรือชวนคนข้างๆ คุย  หนุ่มตัวสูงก็ชิงทำลายความเงียบเสียก่อน
   “ขอบใจนะ”
   ผมงง “ขอบใจอะไร  เราต่างหากที่ต้องขอบใจนาย”
   “ไม่ค่อยมีคนลงมาช่วยนักหรอก... เราหมายถึงเวลาใครชนหมาสักคนเขาก็มักจะขับเลยไป ไม่มีใครลงรถช่วยพามาโรงพยาบาลเหมือนนายหรอก”
   “เราก็ว่าไม่เคยเห็นคนที่อยู่ดีๆ มาช่วยหมาที่โดนรถชนเหมือนกัน”
   อีกฝ่ายเงียบ...
   ผมยกกาแฟขึ้นดื่มอึกใหญ่ พลางเช็ดผมที่เปียก
   “นาย.. ทำไมนายต้องหาเรื่องเอ็กซ์ด้วย”
   “มันไม่ใช่เรื่องของนาย...  นายจะยุ่งอะไรด้วยล่ะ”
   ....  หมอนี่!   ผมนึกว่าเขาเป็นคนนิสัยน่าคบหาแล้วเชียว  นี่ผมเข้าใจผิดไปเองสินะ
   “เกี่ยวสิ เอ็กซ์เป็นเพื่อนเรา   นายไม่มีสิทธิ์มาทำแย่ๆ ใส่ใครต่อใครหรอกนะ”
   “งั้นนายก็น่าจะไปบอกหมอนั่นว่า มันก็ไม่ควรจะสัญญาอะไรกับใครเอาไว้ถ้ามันคิดว่ามันทำไม่ได้เหมือนกัน”
   ผมจิบกาแฟเข้าไปอีกอึกใหญ่
   “เราถามจริงๆ เหอะ  มันเกิดอะไรขึ้น  นายเคยเป็นเพื่อนกับเอ็กซ์มาก่อนไม่ใช่เหรอ มันเกิดอะไรขึ้น”
   “เรื่องมันยาว  แล้วก็ผ่านมาหลายปีแล้ว”
   “เรามีเวลานี่...   จริงไหม?”
   อีกฝ่ายนิ่งไปนาน
   ประตูร้านที่ทำจากกระจกใสเผยทัศนวิสัยที่ย่ำแย่ ภายนอกพายุยังคงพัดกระหน่ำโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ ข้างหลังร้านมีเสียงผู้ชายที่คนซึ่งฟังแล้วน่าจะเป็นผู้ช่วยของคุณน้าเจ้าของร้าน
   “เรากับโย รู้จักกันมาตั้งแต่ม.1”
   แค่ประโยคเริ่มผมก็ต้องขัดคนเล่าเสียแล้ว “ทำไมนายเรียกเอ็กซ์ว่าโย”
   “โยเป็นชื่อเล่น ที่มีเฉพาะที่บ้านของมัน กับเราเท่านั้นที่จะเรียกแบบนี้”
   ฟังแบบนี้แล้วผมเองก็รู้สึกว่าทั้งสองคนนี้อาจจะไม่ใช่แค่เพื่อนกันธรรมดาก็ได้
   “โยกับเราชอบเล่นดนตรีเหมือนกันตั้งแต่เด็กๆ  โยเล่นกลองเก่งมาก ซึ่งนายเองก็คงรู้” ผมพยักหน้า “ส่วนเราเล่นกีต้าร์  พวกเราสนิทกันมากและก็ฝันเอาไว้ว่าขึ้น ม. ปลายเมื่อไหร่จะทำวงประกวด และก็โตขึ้นจะเป็นนักดนตรีด้วยกัน”
   “ทุกอย่างกำลังไปได้สวย  พวกเราเปลี่ยนมือเบสกับนักร้องหลายคนจนในที่สุดก็ลงตัวตอน ม. 4 หลังจากนั้นก็ไปประกวด  วงของพวกเราดังเลยนะ ชนะไปหลายเวทีมากๆ  จนมีค่ายเทปเรียกให้เราไปคุยด้วย  เขาบอกว่าให้เล่นฝึกมือไปก่อน พวกเรายังเด็กและยังต้องการประสบการณ์  ถ้าเขาเห็นว่าน่าจะไปไหวเมื่อไหร่พี่เขาจะเรียกมาคุยอีกที หลังจากนั้นพวกเราก็มีกำลังใจมากขึ้น
   พูดจริงๆ นะ   ความรู้สึกตอนนั้นมันสุดยอดมากๆ  เหมือนว่าไม่มีอะไรฉุดพวกเราไว้ได้  ทั้งเราและก็โยรวมทั้งคนในวง พยายามกันสุดตัว  เราไปประกวดแทบจะทุกงาน
ที่ไปได้  ตอนนั้นความฝันที่จะเป็นนักดนตรีมันไม่ใช่อะไรที่เด็กๆ แล้วนะ   เราเข้าใกล้มันมาก  พวกเราสัญญากันว่าจนกว่าจะได้ออกเทป  พวกเราจะไม่ทิ้งกันไปไหน ยังไง
ก็จะเล่นดนตรีด้วยกันไปเรื่อยๆ
   ผ่านไปหลายเดือน พวกเราขึ้นเทอมปลาย พี่คนเดิมเขามาบอกว่าเขาอยากให้เราทำเพลงไปให้พี่เขาฟัง ถ้าเวิร์คก็อาจจะได้ไปรวมอยู่กับศิลปินอีกหลายๆ คนแล้วออกเป็นอัลบั้มศิลปินหน้าใหม่
   ตอนนั้นแหละที่มันเริ่มมีปัญหา
   อยู่ดีๆ โยมันก็เปลี่ยนไป  มันไม่มาซ้อมเหมือนเดิม  ตามตัวก็ยาก  เราถามว่ามันเป็นอะไรมันก็ไม่บอก  ทางฝ่ายพี่เขาก็เร่งวันมา  พวกเราทะเลาะกันหลายครั้ง  เราเคยให้เพื่อนมาเล่นแทนแต่วงที่ไม่มีมือกลองอย่างโยก็กลายเป็นวงธรรมดาๆ ไม่มีอะไรน่าสนใจ   สุดท้ายเราก็ทำเพลงส่งให้พี่เขาไม่ทันตามกำหนด
   วันนั้นเราโกรธมาก  ไม่เข้าใจว่าทำไมโยถึงเปลี่ยนไป  ทำไมต้องหลบหน้า  ปิดมือถือ  ทำตัวลึกลับตลอดเวลา  เราเข้าไปหามันถึงที่บ้าน แต่พอไปถึง แม่มันบอกว่ามันกำลังจัดของเตรียมตัวสำหรับพรุ่งนี้อยู่”
   “จัดของ?”
   “อือ ใช่จัดของ  เราถามแม่มันว่าจัดของอะไร  ก็ได้รับคำตอบว่ามันได้ทุนไปเรียนต่อม. ปลายที่ต่างประเทศ แล้วเครื่องก็กำลังจะออกพรุ่งนี้
   เราขึ้นไปหาโย ทั้งๆ ที่ยังโกรธและสับสน  เราไม่โกหกนายหรอกนะว่าตอนนั้นพวกเราทะเลาะกันแรงมาก  เราช๊อคน่ะ...   โยบอกว่าที่จริงแล้วมันไม่ได้อยากจะเล่นดนตรีเลย มันแค่เล่นเพราะว่าเราอยากให้มันเล่น  นายคิดดูสิ คนที่มีพรสวรรค์อย่างมัน ต่อให้นายไปหัดเล่นกลองสักสิบปีนายก็ตีได้ไม่เท่าโยหรอก  แล้วตอนนี้มันกลับมาบอกเราว่ามันไม่ได้อยากจะเล่นดนตรีแล้ว  มันจะไปเมืองนอก...  มันมาบอกเอาตอนที่ทุกอย่างสำหรับเรามันถอยกลับไม่ได้อีกแล้ว”
   “แล้วเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น”
   “เมื่อไม่มีโย อีกไม่นานนักวงก็ล่ม”
   “นาย... ชอบเอ็กซ์ใช่ไหม”
   “มันไม่ต่างกันหรอก  ไม่ว่าจะยังไงมันก็ทิ้งเราไปแล้ว  ทั้งความฝัน ทั้งความเป็นเพื่อน  แล้วพอหลังจากมันกลับมา มันก็มาเล่นให้พวกนาย   เราไม่เข้าใจหรอกนะว่านายไปชวนมันมาเล่นได้ยังไง หรือมีเหตุผลอะไรที่ทำให้มันยอมมาเล่นให้ แต่นึกดูว่ามันน่าโมโหขนาดไหน เพราะสิ่งที่พวกนายเห็นว่ามันเป็นแค่การประกวดวงดนตรีมหาลัยนั้น จริงๆ แล้วมันเป็นความฝันของคนอีกหลายคน และมันก็บอกเองว่าไม่อยากจะเล่นดนตรีอีกต่อไปแล้ว แต่นี่มันกลับมาเล่นให้นาย”
   “เพราะงั้น นายก็เลยไปอารมณ์เสียใส่เอ็กซ์มัน”
   “...”
   “เห็นแก่ตัวชะมัดเลย”
   “ว่าอะไรนะ”
   “เราบอกว่านายเห็นแก่ตัว  ถ้าหวังดีกับเอ็กซ์มันจริง นายก็น่าจะยอมรับในส่วนที่มันได้ตัดสินใจลงไปแล้ว  การที่นายจะรักใครจริงๆ มันหมายความว่านายพร้อมจะรักในสิ่งที่เขารัก  แม้ว่าสิ่งนั้นมันจะไม่ใช่ตัวของนายเองก็ตาม”
   “... คนอย่างนายจะไปเข้าใจอะไรล่ะ”
   ผมมองหน้าอีกฝ่าย พลางนึกถึงเรื่องของโฟนกับปิงขึ้นมา
“เข้าใจสิ   เข้าใจดีเลยด้วยซ้ำไป”
   คุณน้าพาลูกหมาตัวนั้นออกมาจากห้อง พร้อมกับเฝือกที่ขาหลัง ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง... ฝนซาลงตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
   “กระดูกร้าวนิดหน่อย คงต้องใส่เอาไว้แบบนี้ก่อนสักสองอาทิตย์ แล้วค่อยเอามาตัดเฝือกออก”
   ทั้งผมแล้วก็ยี่ขอบคุณเป็นการใหญ่ เขาตกลงที่จะเอาลูกหมาไปดูแลในช่วงนี้ก่อน
   ผมอยากจะขับไปส่งยี่ที่หอ แต่เขายืนยันให้ผมไปส่งที่เดิม
   “ถ้ายังรักก็ต้องพยายาม  นายก็ดูไม่ได้เป็นคนนิสัยแย่  ทำไมไม่ไปคุยกับเอ็กซ์เขาดีๆ ล่ะ  บางทีอาจจะดีกว่าที่นายทำอยู่ทุกวันนี้ก็ได้นะ”
   ยี่นั่งนิ่งก่อนที่จะเปิดประตูแล้วลงจากรถ  ผมส่ายหน้า... ท่าทางจะเป็นคนหัวแข็งกว่าที่คิดแฮะ
   หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าว เขาก็เดินกลับมาเคาะกระจก
   “ถ้าเป็นนาย นายจะให้อภัยไหม”
   “ถ้านายเป็นเอ็กซ์  แล้วเราขอโทษ .. เป็นนาย นายจะให้อภัยไหม”
   ผมยิ้มพร้อมกับพยักหน้า “อือ”
   “ขอบคุณมาก   ขับรถกลับดีๆ นะ”
ตอนที่ 18 [พล] กาลครั้งหนึ่ง เพื่อนกัน A long lost friend
   “พล มึงเป็นอาร๊าย   ทำไมต้องทำหน้าโหดใส่กูด้วย”  ไอ้เอ็กซ์ เหยียบคันเร่งอีแก่โฟล์คสวาเก้นสุดรักของมันพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วปานเต่าคลาน
   “อย่าเซ้าซี้น่า มึงขับไปเหอะ” จะหาว่ากวนตีนก็เชิญเถอะครับ  ตอนนี้ผมหงุดหงิด
   “พล มึงโกรธกูจริงเด้” ไอ้เอ็กซ์อ้อน
   “....” อะไรวะ  กูขอนั่งอยู่เงียบๆ  ไม่ได้เหรอ
   “ถ้าเป็นเรื่องยี่กูขอโทษนะ”
   เอาเข้าไป ยิ่งพูดยิ่งอารมณ์เสีย
   “ขอโทษทำไมวะ”
   “อ้าว ก็กูไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้มึงโกรธ”
   “ไม่รู้แล้วขอโทษทำเชี่ยอะไรวะ”
   ... แม่ง  ยิ่งพูด ผมยิ่งกลายเป็นคนไม่มีเหตุผล ซึ่งปกติผมก็ไม่ใช่แบบนี้หรอกนะ
   “เล่ามาสิ”
   ไอ้เอ็กซ์หันหน้าโง่ๆ ของมันมาหา  ดูหน้ามันแล้วก็โกรธไม่ลง
   “เรื่องของมึงกับยี่  แล้วเหตุผลที่ทำไมมันต้องเรียกมึงว่าโย”
   “มึงโมโหกูเรื่องนี้เหรอ”
   จริงๆ แล้วผมรู้สึกเสียฟอร์มนิดๆ ที่ต้องยอมรับ แต่ด้วยความอยากรู้ผมเลยเลยตอบมันไปว่า “เออ”
   ไอ้เอ็กซ์เปิดกระจกให้ลมในยามดึกพัดผ่านเข้ามา  มันเงียบไปสักพักซึ่งผมคิดว่ามันคงกำลังเรียบเรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นอยู่  ผมทอดสายตาไปไกลๆ กับร้านรวงข้างทาง
ของกรุงเทพฯ ที่ปิดไฟเงียบเชียบ  มหานครก็มีเวลาเข้านอนของมันเหมือนกัน  หลังจากขับไปได้ไม่นานหยาดฝนเม็ดเล็กๆ ก็โปรยปรายลงมาโดนใบหน้า  ผ่านไปแค่ไม่กี่นาทีจากฝนปรอยก็กลายเป็นพายุไปได้   ผมมองเอ็กซ์ แต่มันก็พยักหน้าเหมือนรู้  อีแก่ที่อายุอานามหลายสิบปีคงไปไม่รอดหากต้องขับฝ่าฝนตกหนัก เครื่องยนต์จะน็อก
เอาเสียก่อน  ผมมองเห็นทางเลี้ยวลอดใต้สะพาน ถึงจะดูเปลี่ยวแต่อย่างน้อยก็น่าจะปลอดภัยว่าฝืนขับไปทั้งที่มองอะไรแทบจะไม่เห็นแบบนี้

“เอ็กซ์กูว่าไปหลบใต้นั่นก่อนเหอะ”
   “ดีเหมือนกัน  นี่ก็กระตุกๆ แล้วเนี่ย”ว่าแล้วเอ็กซ์ก็เลี้ยวลงไปจอดที่ด้านล่างที่ดูคล้ายอุโมงค์สั้นๆ
   เอ็กซ์ดับเครื่องแล้วปิดกระจกขึ้นอีกหน่อยเสียงของพายุด้านนอกเบาลงจนสามารถคุยกันได้โดยไม่ต้องตะเบ็งเสียง  ผมมองไปด้านหน้าที่ดูด้านหน้าที่เหมือนกับมีม่านน้ำมากางกั้นคิดไปก็เหมือนว่าเราอยู่ในห้องที่มีผนังสองด้านและม่านที่เกิดจากฝนตกอีกสองด้าน

Ifoot-ballZ

อะไรแปปเดียวจะจบเอาซะแระ

ืnneess

ขอบคุนนะคับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

เดาไม่ออกเลยนี่

thine

ขอบคุณมากครับ