ขอรัก แค่สักครั้ง P15.

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เอ็กซ์กูว่าไปหลบใต้นั่นก่อนเหอะ”
   “ดีเหมือนกัน  นี่ก็กระตุกๆ แล้วเนี่ย”ว่าแล้วเอ็กซ์ก็เลี้ยวลงไปจอดที่ด้านล่างที่ดูคล้ายอุโมงค์สั้นๆ
   เอ็กซ์ดับเครื่องแล้วปิดกระจกขึ้นอีกหน่อยเสียงของพายุด้านนอกเบาลงจนสามารถคุยกันได้โดยไม่ต้องตะเบ็งเสียง  ผมมองไปด้านหน้าที่ดูด้านหน้าที่เหมือนกับมีม่านน้ำมากางกั้นคิดไปก็เหมือนว่าเราอยู่ในห้องที่มีผนังสองด้านและม่านที่เกิดจากฝนตกอีกสองด้าน
ผมกับเอ็กซ์ช่วยกันเปิดกระโปรงหน้ารถเพื่อเช็คสภาพคร่าวๆ  ดูๆ ไปทุกอย่างยังดูใช้การได้ดี (หวังว่าอย่างนั้น) ผมกับเอ็กซ์ปีนขึ้นไปนั่งบนหลังคารถ ซึ่งเอ็กซ์
เอาตะแกรงอลูมิเนียมมาติดไว้ใส่ข้าวของตอนเดินทางต่างจังหวัด
  “อะ  ไหนๆ ก็ติดแหงกอยู่แบบนี้แล้ว เล่ามาสักทีสิวะ เก๊กอยู่ได้”
   “อะโด่  ที่แท้ก็อยากจะเสือกเรื่องชาวบ้าน  ทำมาเป็นโกรธกู”
   ผมตบกบาลมันไปทีนึง กะว่าจะเบาๆ แต่ด้วยความหมั่นไส้ก็เลยดังไปนิด
   “โอ๊ย สาด”
   “เล่ามาเดะ  กูรอนานแล้ว”
   เอ็กซ์เงียบพร้อมกับสูดหายใจเฮือก และเริ่มเล่าเรื่องราวของมัน   เรื่องราวที่ผมยังไม่เคยรู้
      “เรื่องมันเกิดขึ้นมานานแล้ว...  กูกับยี่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก บ้านพวกกูอยู่ใกล้กัน สมัยก่อนกูเป็นคนไม่ค่อยแข็งแรง ป่วยบ่อย เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น ปอดบวมมั่ง เป็นลมมั่ง อะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด  เพราะว่าขาดเรียนบ่อยมาก เพื่อนในห้องกูก็เลยน้อย  ไปเล่นอะไรกับใครเขาก็ไม่ได้ หมอสั่งห้าม แม่สั่งห้าม   ก็จะมีแต่ยี่เนี่ยแหละที่กูคุยได้  พอมารู้ตัวอีกทีกูก็ติดยี่มันเป็นตังเม
   พ่อกูเป็นคนดนตรี  เขาชอบฟังน่ะ   ตอนกูอยู่เบื่อๆ ที่บ้านกูก็ไม่รู้จะทำอะไร ส่วนใหญ่กูก็เล่นดนตรีเนี่ยแหละ  ตอนแรกก็พวกเปียโน กีต้าร์  แต่กูมาโดนจริงๆ ตอนที่ไปหาเพื่อนพ่อที่เป็นนักดนตรี น้าเขาเป็นกลอง  เป็นครั้งแรกที่กูรู้สึกว่าเชี่ย กลองแม่งโคตรเท่  หลังจากนั้นกูก็หัดเล่นกลองเรื่อยมา
   และก็ไอ้ยี่เนี่ยแหละที่มาชวนกูตั้งวงดนตรี  ตอนนั้นกูคิดว่า เออก็น่าสนุกดีก็เลยเอาด้วย”
   “เดี๋ยวก่อน ทำไมไอ้ยี่อะไรของมึงเนี่ย ต้องเรียกมึงว่าโย”
   “... อืม  โยเป็นชื่อเล่นจริงๆ ของกู   ชื่อเอ็กซ์นี่มาเรียกกันตอนกูเข้าม.1 แล้ว”
   “ทำไมวะ”
   “กูไม่ได้มาโรงเรียนวันแรกไง กูเป็นไข้เลือดออก  แล้วมันก็มีเด็กนักเรียนอีกคนชื่อ เอ็กซ์ ย้ายไปอยู่ห้องอื่นแต่ชื่อยังอยู่ห้องกู  พออีก 3-4 วันกูมาโรงเรียน เพื่อนก็เข้าใจผิดว่ากูคือเอ็กซ์ หลังจากนั้นเพื่อนก็เรียกกูแบบนี้”
   “แล้วมึงก็ไม่ว่าอะไร?”
   “อ้าว ก็มันเรียกผิดไปแล้ว จะให้กูทำยังไงอ่า”
   เนี่ยแหละครับนิสัยของเอ็กซ์  อะไรก็ได้ ยังไงก็ได้  ผมไม่แปลกใจเลยที่มันโตมาเป็นคนที่ดูเนือยๆ แบบนี้    มีคนมาชวนเล่นดนตรี..ก็ได้   มีคนมาเรียกมันด้วยชื่ออื่น..ยังไงก็ได้
   “หรือมึงอยากเรียกกูว่าโย  กูอนุญาตให้มึงเรียกกูก็ได้นะ”
   “ม่ายล่ะ  กูเรียกมึงว่า`ตัวเงินตัวทอง`เอ็กซ์ เหมือนเดิมแหละดีละ”
   “สาด”
   “อย่ามาออกอ่าว  มึงกลับเข้าเรื่องได้แล้ว”
   “ก็พวกกูก็หานักร้อง หามือกีต้าร์ แล้วก็ไปประกวด  ด้วยความเก่งกาจของกูอะนะ  มันก็ย่อมชนะเป็นธรรมดา  (ได้ทีเอาใหญ่นะมึง)  ตอนนั้นพวกเราสัญญากันว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหน จะเล่นดนตรีด้วยกันไปเรื่อยๆ
   แต่แม่งก็ถึงจุดอิ่มตัวว่ะ   คือมึงเข้าใจป่ะว่ากูอยากไปทำอย่างอื่นนอกจากเล่นดนตรีบ้าง   แต่ไหนแต่ไรกูก็แทบจะไม่มีเพื่อนเลย   พอกูโตขึ้นไอ้พวกโรคกระเสาะกระแสะที่เคยเป็นก็หายไป  กูอยากไปเตะบอล เล่นบาส มีเพื่อนเยอะๆ  แต่ก็ติดตรงดนตรีเนี่ยแหละ  กูเริ่มรู้สึกว่ากูไม่สนุกกับมัน  แต่ก็เกรงใจไอ้ยี่มัน  มันเป็นเพื่อนกูมาแต่เด็ก แล้วกูก็รู้ว่ามันคาดหวังเอาไว้เยอะมาก   กูก็อาศัยช่วงว่างไปเล่นกีฬา ไปเจอเพื่อนใหม่
   พออยู่ดีๆ ด้วยความเทพของกู (... เอ่อ เอ็กซ์...)  มันก็มีค่ายเพลงมาติดต่อ  ให้ทำเพลงไปให้มันฟัง  ไอ้ยี่ก็บ้าพลัง นัดซ้อมแม่งทุกวี่ทุกวัน  ตกเย็นเข้าห้องซ้อม เลิกปุ๊บสี่ทุ่ม   ทำอย่างงี้ทุกวัน  กูพูดตามตรงว่ากูอึดอัด
   สำหรับกูแล้ว กลองเป็นงานอดิเรก  แต่สำหรับยี่แล้ว มันคือชีวิต
   นานๆ เข้ากูก็ทนไม่ไหว  โดดซ้อมแม่งไปดื้อๆ  กูมีเพื่อนอีกกลุ่มนึง กูแบบว่าไปดูหนังหลังเลิกเรียน   ไปเตะบอล  ไปกินข้าว  โยนโบว์ลิ่ง อะไรแบบนี้ มึงอย่าหาว่ากูบ้านะ เพราะถึงมันจะดูไม่มีอะไร แต่กูโคตรมีความสุขเลย มันเป็นอะไรที่กูไม่เคยทำมาก่อนในช่วง ม. ต้น เหมือนเป็นสิ่งที่กูขาดไป
   ไอ้ยี่โกรธกูใหญ่ มันก็มาหาเรื่อง ทะเลาะกันหลายหน จนหลังๆ กูก็ปิดมือถือแม่งเลย”
   “มึงแม่ง`ตัวเงินตัวทอง`จริง”  ผมพูดไปอย่างงั้น ผมพอจะเข้าใจเอ็กซ์มันอยู่เหมือนกัน
   “เดี๋ยวเส่ะ อย่าขัดดิมึง..   ถึงไหนแล้วนะ อ่อ ใช่      เออ  บังเอิญช่วงนั้นแม่งมีโครงการทุนแลกเปลี่ยน  กูกำลังอยากหนีเรื่องวุ่นๆ ไปไกลๆ  กูก็เลยเดินไปสมัครขำๆ   ไปสอบ
ก็ขำๆ    แต่ตอนประกาศผลออกมาปรากฎว่า เสือกติด  ซะงั้น!?    โหแม่ง คราวนี้กูขำไม่ออก”
   “ทำไมวะ”
   “กูสงสารยี่ว่ะ”
   “....”
   “คือ ไอ้ค่ายเพลงเนี่ย ถ้ายี่มันได้ทำเพลง  มันก็เป็นใบเบิกทางเข้าวงการของมัน ตอนนั้นเครียดนะเว่ย  ทุนก็อยากไป ดนตรีก็อยากทำ  กูก็ครึ่งๆ กลางๆ อยู่เป็นอาทิตย์
จนอาจารย์แนะแนวมาเร่งเรื่องเอกสารที่จะต้องส่ง  กูเลยตัดสินใจจะไปคุยกับยี่ให้รู้เรื่องที่ห้องซ้อม  ตอนนั้นกูยืนอยู่หน้าห้องได้ยินมันซ้อมเพลงอยู่ ชะโงกผ่านกระจกไปดู ปรากฎว่ายี่มันหาคนมาเล่นกลองแทนตำแหน่งของกูได้แล้ว
   ใจแป้วเลยว่ะ  พูดจริงๆ   กูรู้นะว่ากูทำตัวไม่ดีแต่พอถึงตอนนั้นกูก็เสือกรู้สึกน้อยใจขึ้นมาพิลึก  คิดดูอีกทีก็ดีเหมือนกัน ยี่มันก็ได้ทำตามที่มันอยากจะทำแล้ว กูก็ไม่ต้องห่วงอะไรอีก  กูเลยส่งเอกสารทำเรื่องติดต่อทั้งหมดกับอาจารย์”
   “แล้วมึงได้บอกยี่หรือเปล่าวะว่ามึง กำลังจะไป”
   พอพูดมาถึงตรงนี้ เอ็กซ์ก็น้ำตาซึม “กูอยากนะเว้ย  แต่กูก็ไม่กล้า”
   “อย่าร้องไห้ดิวะ  ขี้แยจริงมึง”
   มันเอาอุ้งมือมาคลึงๆ รอบตา ปาดไปปาดมาอีกสองสามรอบ ก่อนจะเล่าต่อ
   “จนวันสุดท้ายก่อนที่จะไป จนแล้วจนรอดกูก็ยังไม่ได้บอกมัน   กูจัดแพ็คของรอบสุดท้ายเสร็จกำลังนั่งอยู่บนเตียง มือกำมือถือคิดแล้วคิดอีกว่าจะบอกยี่มันยังไง   พอจะกดเบอร์เท่านั้นแหละ เสียงปึงปังๆ ก็ดังขึ้นแล้วมันก็เปิดประตูผัวะเข้ามาในห้อง
   มันด่ากูใหญ่เลย แต่มันก็ร้องไห้ไปด้วย   พูดแล้วกูแม่งเลวชิบหาย...
   มันบอกว่ากูลืมสัญญาที่ให้กันไว้
   มันบอกว่ากูทิ้งมัน
   ฮึก..   กูไม่ได้ตั้งใจ ฮึก.. กูแค่อยากจะมีความสุขในแบบของกูบ้าง  ฮึก...”
   แล้วในที่สุดไอ้เอ็กซ์แม่งก็ร้องไห้เป็นเผาเต่า
   “เฮ้ย พอแล้วๆ  มึงไม่ต้องเล่าแล้วเอ็กซ์”
   “สาด  มึง.. ฮึก  มึงมาเสือกบอกอะไรตอนกูร้องแล้วเล่า ไอ้พล”
   ผมโยนทิชชู่ให้มันซับน้ำมูกน้ำตา ก่อนที่หน้าตี๋ๆ ของมันจะหมองไปมากกว่านี้
   “กูก็เข้าใจอะนะ    แต่ถ้ามันเป็นเพื่อนที่ดีกับมึงขนาดนี้ มันคงไม่ทำจนมึงได้แผลขนาดนั้นมั้ง”
   ไอ้เอ็กซ์ขี้แขนตัวเอง “ไอ้นี่อะเหรอ  ... แบบว่าอุบัติเหตุน่ะ  กูผลักกันไปผลักกันมาในร้านเหล้าแล้วกูก็ล้มกระแทกแก้วแตกเอง”
   โถ ไอ้เวร    ตอนมึงมาพูดบอกว่าจะเล่นกลองให้   มึงทำยังกะพระเอกหนังเกาหลี   ไอ้กูก็นึกว่าไปโดนเพื่อนในวงแทงมา
   “สบายใจขึ้นยัง...”
   “เออ   แล้วมึงเลิกโกรธกูได้หรือยัง”
   “ใครบอกกูโกรธมึง... กูพูดงั้นเหรอ?”
   หน้าของไอ้เอ็กซ์ยิ้มทั้งที่ตามันยังบวมและก็ท่วมน้ำตา  “กวนตีน”   อยู่ดีๆ  มือถือก็ดังขึ้น
   “เฮ้ย!”
   “ใครโทรมาป่านนี้วะ” เอ็กซ์ถาม
   “... ตั้ม ว่ะ”
ตอนที่ 19 ฝนที่ยังคงตกลงมา ..Still Rain
“... ตั้ม ว่ะ” ให้ตายสิ ผมนึกไม่ออกจริงๆ ว่าตั้มโทรหาผมทำไม ระหว่างเราไม่น่าจะมีอะไรต้องคุยกันอีก
   “ฮัลโหล” ผมพูด พยายามทำเสียงให้ดูธรรมดาที่สุด แต่ดูเหมือนปลายสายจะไม่ได้ปกปิดอารมณ์ตื่นเต้นเอาไว้
   “พลเหรอ ตั้มนะ”
   “มีอะไรเหรอตั้ม”
   “พี่เป้อยู่กับพล หรือเปล่า”
   ทำไม.. ต้องถามถึงเป้ด้วยนะ
   “ไม่ได้อยู่ ทำไมเหรอ” คราวนี้ผมเองที่น้ำเสียงเริ่มขุ่นมัว ผมไม่รู้่ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มันมีบางอย่างแน่นอน ตั้งแต่คราวก่อนที่ตั้มได้บังเอิญเจอกับเป้ ... แล้วบอกว่าผมกับเขาไม่รู้จักกัน  และไหนจะตอนที่เป้ไปหาตั้มที่ร้านอีก  ไหนจะยิ้มแบบนั้นอีก  ขณะที่ผมกำลังฟุ้งซ่านในเรื่องไม่เป็นเรื่อง ความคิดก็ถูกกระชากกลับมา
   “เมื่อกี้ พี่เป้โทรมา ...แล้วอยู่ดีๆ สายก็ตัดไป”   ผมใจหายวาบ
   ฝนตกหนักขนาดนี้ แล้วเป้ขับรถกลับหอคนเดียว  ผมคิดอะไรอย่างอื่นไม่ได้นอกจากอุบัติเหตุ  ภาพที่หลอกหลอนผมมาหลายต่อหลายปี แวบเข้ามาในหัวตลอดเวลา
แจ่มชัดจนหน้าของผมรู้สึกร้อนผ่าวเหมือนนอนนิ่งอยู่หน้าเปลวไฟ  จมูกได้กลิ่นน้ำมันที่ไหลเปรอะเปื้อนพื้นถนน และเสียงเรียกชื่อผมที่แผ่วเบาลงเรื่อยๆ
   “เฮ้ย พล เป็นอะไร” เอ็กซ์เขย่าตัวให้ผมหลุดจากภวังค์
   “ตั้มบอกว่าคุยโทรศัพท์กับเป้แล้วอยู่ดีๆ ก็ติดต่อไม่ได้”
   “ว่าไงนะ!?” เอ็กซ์หยิบมือถือตัวเองขึ้นมาโทรหาเป้
   ผมกลับไปคุยกับตั้มต่อ  “ติดต่อไม่ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอตั้ม”
   “ก็ตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว ตั้มโทรยังไงพี่เป้ก็ไม่รับสาย  ได้ยินแต่เสียงร้องตอนสุดท้ายแล้วหลังจากนั้นก็ติดต่อไม่ได้อีกเลย   เอ็กซ์หันมาส่ายหัว
“ไม่มีคนรับว่ะ”
   ความคิดร้ายกาจเกี่ยวกับคำถามว่า ‘ทำไมตั้มต้องโทรหาเป้ด้วย’ ยังวนเวียนอยู่ แต่ก็ถูกผมปัดมันออกไปไกลๆ ตอนนี้มีเรื่องที่น่ากังวลกว่านั้นมาก
   โชคดีที่ฝนเริ่มซาลงนิดหน่อย พวกเราตกลงที่จะขับย้อนไประหว่างร้านอาหารที่เพิ่งกินไปเมื่อครู่กับหอของเป้  ใจของผมสั่นตลอดเวลา ไม่เอานะ...  ทำไมใครที่ผมชอบ
จะต้องมีเรื่องแย่ๆ เกิดขึ้นทุกครั้ง
   ผมมองฝ่าสายฝนเพื่อมองหาร่องรอยของอุบัติเหตุ ทั้งที่ภาวนาขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้น  แต่จนแล้วจนรอดพวกเราก็ไม่เจออะไร  ผมกังวลหนักแต่คิดในแง่ดีอย่างน้อย
ตอนนี้ก็ยังไม่มีหลักฐานยืนยันอะไรว่าเป้่บาดเจ็บ
   เอ็กซ์จอดรถที่หน้าหอของเป้
   “เอาไงดี จะขับกลับไปดูอีกรอบไหม”
   ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ  “ไม่รู้เหมือนกันว่ะ”
   “เฮ้ย คนนั้นตั้มหรือเปล่าวะ” เอ็กซ์มันชี้ไปที่บริเวณใต้หอ มีผู้ชายตัวผอมในชุดเอี้ยมสีน้ำตาลของร้านกาแฟที่เปียกซกยืนปากสั่นหลบฝนอยู่  ผมลงจากรถวิ่งฝ่าฝนตรงเข้าไปที่เก้าอี้ยาวร้างลาผู้คน หย่อนก้นลงข้างๆ ตั้ม
   “หนาวไหม” ผมถาม ตั้มผงกหัวนิดๆ   หยดน้ำยังไหลจากไรผมผ่านใบหน้าขาวซีดตกแหมะลงบนพื้น ผมมองไปที่ลิฟท์  ร่องรอยของรองเท้าเชื่อมระหว่างม้าหินอ่อน
กับลิฟท์ตัวนั้น “ขึ้นไปดูมาหรือยัง” ผมถามต่อ ตั้มพยักหน้าเป็นครั้งที่สอง “อือ.. เคาะประตูตั้งนานแล้ว แต่ว่าไม่มีใครเปิด  ไฟในห้องก็ปิดสนิท”

   “ไปด้วยกันไหม?” ผมลุกขึ้นพร้อมกับยืนรอปฎิกิริยาของอีกฝ่ายเมื่อเห็นตั้มลุกขึ้นผมก็วิ่งไปเปิดประตูอีแก่ให้เขาขึ้นไปนั่ง
   “หวัดดีฮะ พี่เอ็กซ์” ตั้มทักทายคนขับ
   “ว่าไงตั้ม ทำไมเปียกมะล่อกมะแล่กแบบนี้ล่ะเนี่ย”
   ตั้มหัวเราะนิดหน่อย “ผมไปทะเลาะกับเทวดาบนฟ้ามาฮะพี่เอ็กซ์”

Ifoot-ballZ

ลุ้นแฮะ มีหลายคนมากเลย

ืnneess

ูขอบคุนนะคับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

จะลงเอยไงนะ

obchoeitoh

ขอบคุณครับ