คนนี้แหละใช่เลย P. 7

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“อ้าว ตื่นเร็วจริงคุณเมื่อคืนกลับกันมาดึกไม่ใช่เหรอ”
“เรียกเจ็มก็ได้ครับ ผมติดนิสัยตื่นตอนเช้าครับก็เลยลุกออกมาดูอะไรเล่น”
“ ไปงานวัดหนแรกล่ะสิ เป็นอย่างไรบ้าง ชอบไหมล่ะ” เจมินี่ยิ้มนิดๆ คุณลุงคนนี้ให้ความรู้สึกเรียบง่ายคนบ้านนี้ทำไมถึงทำให้เกิดความรู้สึกแบบนี้ทุกคนเลยนะ
“สนุกดีครับ คุณลุง”
“จริงสิ เมื่อคืนนอนกับใครล่ะ”
“กับก๋วยจั๊บครับ”
“อ้าว แล้วนอนสบายอยู่เรอะ จอมนอนดิ้นเลยนะขานั้น”
“ผมนอนข้างล่างครับ เลยรอดตัวไป”
“ลุงว่าเราเปลี่ยนที่ไปนั่งคุยกันตรงนั้นดีกว่า”
พูดจบคุณเทียนเดินนำไปนั่งที่ตั่งใกล้ๆกัน เมื่อเจมินี่นั่งเรียบร้อยแล้ว คุณเทียนจึงเริ่มถาม
“ว่าแต่เราทำอะไรอยู่ล่ะ เห็นหนูวุ้นเขาว่าเป็นนายแบบหรือ”
“ครับ เป็นมาตั้งแต่อายุ 15 แล้วครับ”
ดวงตาผู้มากวัยฉายแววประหลาดใจ “แล้วเอาเวลาที่ไหนไปเรียนกันล่ะ พ่อแม่ไม่ว่าเอารึ”
ใบหน้าของเจมินี่ขรึมลงเล็กน้อย “ผมแบ่งเวลาเอาครับ ส่วนแม่ผมท่านสนับสนุนเต็มที่”
เมื่อเห็นชายหนุ่มหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงพ่อ คุณเทียนจึงเปลี่ยนเรื่อง
“จะกลับเมืองนอกเมื่อไหร่ล่ะ”
“พรุ่งนี้ครับ”
“อยู่เที่ยวสักอีกสองสามวันสิ แล้วค่อยกลับ”
เสียงอ่อนโยนทำให้ชายหนุ่มเผลอยิ้มออกมา
“ต้องกลับไปทำงานครับ.....ขืนมัวแต่เที่ยว คงโดนดุ”
เจมินี่นั่งคุยกับคุณเทียนจนดวงอาทิตย์ฉายแสงอ่อนๆไปทั่วบริเวณบ้าน คนอื่นๆทยอยตื่นมานั่งล้อมวงคุยกันหมดเหลือแต่เพียงคนเดียวเท่านั้น
“เกี๊ยวไปปลุกพี่เค้าหน่อยไป”
คุณเทียนใช้ลูกชายให้ไปปลุกแต่เจมินี่รับอาสาจะไปปลุกให้ เพราะตั้งใจจะเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันด้วย เกี๊ยวมองหน้าเจมินี่แล้วหัวเราะหึหึ พูดเสียงเจ้าเล่ห์
“โชคดีนะครับพี่เจ็ม หึ หึ หึ”
เจมินี่ส่ายหน้า งงกับอาการหัวเราะแปลกๆของเกี๊ยว เมื่อเจมินี่ไปแล้ว วุ้นสะกิดให้เกี๊ยวหันมา
“ทำเรียกซะสนิทสนมเชียวนะ เจ้าเกี๊ยว หนอย”
“ก็พี่เจ็มเค้าบอกให้เรียกแบบนี้นี่นา เจ๊ว่าผมไม่ได้หรอกนะ”
“เออ เกี๊ยว ทำไมเมื่อกี้แกหัวเราะแปลกๆ เจ๊ฟังแล้วมันเจ้าเล่ห์ชอบกล”
เกี๊ยวฉีกยิ้มกว้าง หลิ่วตาให้เล็กน้อย
“โธ่ เจ๊ อย่าระแวงน่าไม่มีอะไรหรอก มันเป็นเซอร์ไพรส์ น่ะ เซอร์ไพรส์’
วุ้นมองอย่างจับผิด ไม่มีซะล่ะที่จะไม่มีอะไร แค่นึกไม่ออกเท่านั้นแหละ ว่าแต่มันมีอะไรกันล่ะ
เจมินี่เปิดประตูห้องเงียบกริบ มองคนนอนหลับอุตุอยู่บนเตียง แล้วเดินเลี่ยงไปล้างหน้า แปรงฟันที่ห้องน้ำ เมื่อออกมาแล้ว ก๋วยจั๊บยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ชายหนุ่มจึงเดินไปข้างเตียง เรียกเบาๆ
“เฮ้ นี่ นายตื่นได้แล้ว”
“เฮ้”
คนบนเตียงพลิกตัวนอนตะแคง แล้วมุดหัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม เจมินี่เกาหัว ก้มตัวลงไปเขย่าตัวเบาๆ
“นี่ ตื่นได้แล้ว”
แรงเขย่าเล็กๆนั่นส่งผลให้เปลือกตาบางกระพริบน้อยๆ ก๋วยจั๊บงัวเงียลืมตาตื่นขึ้น ได้ยินเสียงเรียกแว่วดังลอดเข้ามา คนตัวเล็กยิ้มน้อยๆ
“ฮั่นแน่ เจ้าเกี๊ยว วันนี้มีปลุกแบบใหม่ซะด้วย”
เจ้าตัวเอามือโผล่ออกมานอกผ้าห่ม พอจับเจ้าของมือที่กำลังเขย่าได้ก็กระชากเต็มแรง ทำให้คนปลุกเสียหลักล้มลงมา ชายหนุ่มตวัดผ้าห่มคลุมคนข้างล่างแล้วขึ้นมานั่งทับ ใช้สองมือขยี้ผมคนข้างล่างอย่างหมั่นเขี้ยว
“นี่แน่ะ นี่แน่ะ วันนี้ชั้นชนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ก๋วยจั๊บหัวเราะชอบใจ แต่แปลกที่วันนี้เจ้าน้องชายไม่โวยวายเหมือนเคย ชายหนุ่มมองผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยุ่งเหยิงอย่างอารมณ์ดีแล้วต้องชะงัก
ผมสีน้ำตาลทอง...อ่อนๆ
ผมใครหว่า?  
บ้านเราก็ไม่มีคนผมสีนี้นี่นา
หรือว่า?.........  
ก๋วยจั๊บค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดผ้าห่มดู เมื่อเห็นหน้าคนข้างล่างชัดๆ เจ้าตัวจึงเอาผ้าห่มปิดหน้าเหมือนเดิม ลุกออกมานั่งข้างๆเตียง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ พูดขึ้นลอยๆ
“ บางทีนะคนเราก็ทำผิดพลาดโดยไม่ได้ตั้งใจ นายว่าไหมเจมินี่”
ไม่มีเสียงตอบรับจากคนใต้ผ้าห่ม เจ้าตัวจึงพูดต่อไป
“คนไม่รู้ก็ย่อมไม่ผิดเนอะ ชั้นรู้ว่านายคงไม่โกรธหรอก”
ผ้าห่มถูกเลิกออก เผยใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังบูดบึ้ง ชายหนุ่มแผดเสียงดังลั่น
“ก๋วยจั๊บ! ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย”
“ก็ ....ก็ ....ชั้นนึกว่านายเป็นเจ้าเกี๊ยวนี่ ปกติเราก็เล่นแบบนี้กันทุกเช้า” ชายหนุ่มตอบตะกุกตะกัก
เจมินี่เสยผมที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่เข้าทาง ขยับมานั่งใกล้ๆคนตัวเล็ก
“รู้ไหม? ว่าชั้นจะทำยังไง”
ชายหนุ่มส่ายหน้า แล้วก็ต้องตกใจเมื่ออ้อมแขนแข็งแรงตวัดล็อคไม่ให้ขยับพร้อมมืออีกข้างก็จี้เข้าที่เอวอย่างไม่ยอมหยุด
“ก็ทำอย่างนี้ไงเล่า เป็นไงล่ะ นี่แน่ะ นี่แน่ะ.”
คราวนี้ถึงทีที่คนตัวใหญ่จะงงบ้างเมื่อ เห็นก๋วยจั๊บหลับตาพริ้มในอ้อมแขน ปากก็พูดว่า
“อ้าวหยุดเกาแล้วเหรอ เกาต่อสิ กำลังคันเลยเนี่ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใสเจีย เสียใจ ชั้นมันคนเส้นลึก จี้ให้ตายก็ไม่เป็นไร”
เจมินี่ปล่อยคนตัวเล็กทันควัน นึกเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้ ก๋วยจั๊บยักคิ้วให้ก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วเดินลอยชายเข้าห้องน้ำไปอย่างสบายอารมณ์ เจมินี่เดินกลับมาข้างนอกอีกครั้ง เกี๊ยวถามเสียงดัง
“ไง พี่เจ็ม ปลุกตื่นไหมล่ะ”
“ไอ้ตื่นก็ตื่นอยู่หรอก แต่ไม่มีเตือนเลยนะ”
“อ้าว เตือนก่อนก็ไม่สนุกน่ะสิ” ชายหนุ่มหลิ่วตาให้
ก๋วยจั๊บเดินออกมาจากห้อง ชายหนุ่มทรุดตัวนั่งใกล้ๆกับวุ้น เอ่ยถามหาคุณลำดวน
“แม่ไปไหนฮะ พ่อ”
“อยู่ข้างล่างแน่ะ ลงไปช่วยแม่เขาหน่อยไป ตั้งสำรับได้แล้วมั๊ง”
ก๋วยจั๊บลุกขึ้น พอดีกับที่คุณลำดวนเดินขึ้นมาบนเรือนโดยมีป้าอิ่มและพวกสาวๆถือสำรับตามมาด้านหลัง
“ดีจริง ตื่นกันหมดแล้ว มาทานข้าวกันก่อนนะ”
ทั้งหมดจึงล้อมวงนั่งรับประมานอาหารด้วยกัน เมื่อทานเสร็จแล้วป้าอิ่มจึงยกสำรับลง แล้วนำผลไม้กับขนมหวานที่จัดสวยงามขึ้นตั้งแทน
“นอนอีกสักคืนไหมจ๊ะ พรุ่งนี้ค่อยกลับ” คุณลำดวนถามอลิซ
หญิงสาวยิ้ม พูดเสียงอ่อนๆ “คงไม่ได้หรอกค่ะ กลับพรุ่งนี้ไฟลท์เช้าค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทัน”
“กลับพรุ่งนี้แล้วเหรอจ๊ะ ไว้มาเที่ยวอีกนะ ให้หนูวุ้นเขาพามาก็ได้”
“ขอบคุณมากค่ะ”
คุณเทียนมองเจมินี่แล้วเอ่ยว่า
“พ่อเจ็มก็เหมือนกัน ถ้าไม่รู้จะไปที่ไหน ที่นี่ยินดีต้อนรับตลอดเวลานะ นึกเสียว่าเป็น บ้าน ก็แล้วกัน”
เจมินี่อึ้งไปเล็กน้อย จับความนัยในกระแสเสียงนั้นได้ ชายหนุ่มยกมือไหว้อย่างเก้ๆกังๆ “ขอบคุณครับ”
เกี๊ยวดูนาฬิกาแล้วรีบลุกขึ้น “ผมต้องไปแล้วล่ะ มีเรียนตอนสิบเอ็ดโมง ไปก่อนนะครับพ่อ แม่ ไปล่ะนะพี่เจ็ม คุณอลิซ แล้วมาเที่ยวใหม่นะครับ”
ก่อนจะกลับก๋วยจั๊บเดินมาส่งทั้งสามคนที่รถ เจมินี่มองหน้าก๋วยจั๊บนิ่ง นาน แล้วเอ่ยถามสั้นๆ
“ถ้ามาอีกจะว่าไหม”
“จะว่าทำไมล่ะ อยากมาก็มาไม่ได้บังคับ”
คนตัวเล็กยิ้มให้ เจมินี่ยิ้มนิดๆกระซิบเสียงเบา “สัญญา แล้วจะมาอีก ถ้าเจ้าของบ้านยังเต็มใจต้อนรับ ไปล่ะ แล้วเจอกัน”
“ไว้พบกันใหม่ ลาก่อนครับ”
ชายหนุ่มมองตามรถจนรถเลี้ยวพ้นไปจากสายตา จึงก้าวขึ้นเรือน อดคิดถึงดวงตาสีเทานั้นไม่ได้ ความรู้สึกดีๆกำลังก่อตัวขึ้นในหัวใจอย่างช้าๆโดยที่เจ้าตัวไม่ทันรู้
ก๋วยจั๊บพึมพำ “ทำมาเป็นสัญญา เชอะ กลับไปจะลืมเราแล้วก็ไม่รู้”
ที่มหาวิทยาลัย.............. เกี๊ยวเดินเข้ามาใต้ตึกคณะ กวาดสายตามองหาเพื่อน เจ้าตัวยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนโบกมือไหวๆ
“วู้ ทางนี้เกี๊ยว”
“อ้าว ทศ ชินยังไม่มาเหรอ”
“มาแล้ว ไปไหนก็ไม่รู้ ว่าแต่ทำการบ้านมาหรือเปล่า เอามาลอกหน่อย”
“เฮ้ย เอ็งจะมาลอกฟรีๆได้ไงวะ เอาของมาเซ่นก่อน ถึงจะลอกได้”
“หนอย ไอ้งก เอ้า เอาไปเลย” ทศโยนถุงขนมซองละห้าบาทให้ แล้วคว้าสมุดของเกี๊ยวมาลอกอย่างเอาเป็นเอาตาย
เกี๊ยวกินขนม กวาดสายตาไปรอบๆ แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นคู่กรณีเก่ายักคิ้วแล้วยิ้มให้ ชายหนุ่มเบะปาก หันหน้าไปทางอื่น
“อ้าว เกี๊ยวมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวขาวทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามกับเกี๊ยว ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“มาเมื่อกี้ นายไปไหนมาเหรอชิน”
“เอ่อ.. ไปธุระมานิดหน่อย” ชินตอบเลี่ยงๆไป
เกี๊ยวพยักหน้ารับ ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากด้านหลังของชิน “พี่ชิน..”
คนเรียกเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี ถือหนังสือเดินเข้ามาหา เกี๊ยวมัวแต่มองหน้าเด็กคนนั้น จึงไม่ทันเห็นใบหน้าเคร่งเครียดของชินที่ผุดขึ้นมาขณะหนึ่ง ก่อนจะกลับเป็นปกติ
“เมื่อกี้พี่ลืมหนังสือไว้ ผมเลยเอามาให้”
“ขอบใจนะปาย” ชินกล่าวอย่างเสียไม่ได้
ปายมองหน้าเกี๊ยวแล้วยิ้มเหยียดๆ เอ่ยขึ้นว่า “สวัสดีครับ พี่คงเป็นพี่เกี๊ยวใช่ไหมครับ เห็นพี่ชินเค้าพูดถึงอยู่บ่อยๆ”
“สวัสดี นาย...เอ่อ”
“ผมชื่อปายเป็น ‘รุ่นน้อง’ พี่ชินครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
เกี๊ยวมองหน้าปายแล้วรู้สึกทะแม่งทะแม่งก็ลุกกะตามันไม่ได้บอกว่าอยากรู้จักเขาเลยนี่หว่า ไอ้เด็กคนนี้มันยังไงกันแน่เด็กหนุ่มใช้หนังสือพัดน้อยๆ บ่นให้ได้ยิน

abcdefghij

เสียงมันเปลยน ตอนนี้รอจะฟังคำนั้น

Ifoot-ballZ

ชีวาสน่ารักจังเลยอ่ะ....

pongsakron01

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

tamia

วันนี้พอแค่นี้ก่อน ง่วงแล้ว

manza555

สนุมากๆเลย

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

gigusa

ขอบคุณมากครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราห

4_NAY

ก๋วยจั๋บจะมีรัก แต่เกี๋ยวจะโดนหลอก

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุณ ครับผม

obchoeitoh

ขอบคุณครับ