คนนี้แหละใช่เลย P. 10

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
พอได้ยินคำว่ากิน เกี๊ยวก็ลุกขึ้นโดยอัตโนมัติขณะที่กำลังบิดขี้เกียจ โทรศัพท์ที่วางไว้ข้างหมอนก็สั่นขึ้น เกี๊ยวหยิบมาดูอุทานออกมา
“หวา ลืมไปเลย ว่าไงพี่จั๊บ”
“ยังจะมาว่าไงอีก ทำไมไม่รับสายฮะ!” เสียงก๋วยจั๊บดังลอดมาตามสายเกี๊ยวทำหน้าเบ้รีบเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูทันทีเพื่อสวัสดิภาพของการได้ยิน
“หลับอยู่ โทรมาว่าไง”
“โทรมาบอกเฉยๆ พรุ่งนี้จะไปหา”
“แล้วตอนนี้อยู่ไหน?”
“ระยองรีสอร์ท”
เสียงอ้อมๆแอ้มๆของพี่ชายก่อความสงสัยขึ้นมาทันที ปกติแล้วพี่น่าจะตรงมาหาเขาเลยมากกว่า
“แล้วมากับใคร”
“มากับ เจมินี่”
“อ้าว แล้วพี่มากับพี่เจ็มได้ไง”
“มาได้ไงน่ะเหรอ เกี๊ยว ยังกล้ามาถามอีกเหรอ ก็น้องชายตัวแสบมันเล่นหลบออกจากบ้านแต่เช้าน่ะสิ ก็เลยต้องตามมาเอง พอดีกับที่เจมินี่เค้ามาพักผ่อนเจ๊วุ้นก็เลยส่งพี่เจ็มของแกมากับชั้นน่ะสิ ยังไม่พอนะ พี่เจ็มของแกก็ขับรถหลงมาจนถึงระยองรีสอร์ทนี่แหละ แถมรถก็ยางแตกอีก ต้องรอช่างมาซ่อมพรุ่งนี้เพราะรถไม่มียางอะไหล่
และทั้งหมดนี่เป็นเพราะใครรู้ไหม เพราะแกน่ะแหละ!”
ประโยคสุดท้ายน้ำเสียงหงุดหงิดก็ระเบิดมาเต็มที่ ทำให้เกี๊ยวแอบกลั้นยิ้ม
“ผมขอพูดกับพี่เจ็มหน่อย”
ชายหนุ่มรอสักพักก็ได้ยินเสียงทุ้มดังมาตามสาย
“Hi เกี๊ยว”
“พี่เจ็ม กลับมาเร็วจังนะพี่ ติดใจอะไรที่นี่หรือไง” เกี๊ยวเอ่ยแซว ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากปลายสาย
“ผมมีเรื่องจะขอร้องแต่อย่าไปบอกพี่ชายผมนะนะ พี่เจ็มช่วยพาพี่ผมไปเที่ยวที่สิ แบบให้ลืมเรื่องผมไปเลยนะ”
“ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นะ”
“เอาเป็นว่าชวนไปเที่ยวทั้งวันแล้วเย็นๆค่อยพามาหาผมแล้วกันนะ ช่วยหน่อยล่ะพี่เจ็ม ผมอายเพื่อน แค่นี้มันก็ล้อกันเหลือเกินแล้ว” เกี๊ยวบอกแบบไม่ซีเรียส
เมื่ออีกฝ่ายรับชายหนุ่มจึงยิ้มออกวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม เมื่อหันไปเห็นหน้าคนที่ยืนรออยู่เงียบๆ จึงเอ่ยทัก
“อ้าว รออยู่เหรอ ขอล้างหน้าแป๊บนึง”
เกี๊ยวค้นของในกระเป๋าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป สักพักก็ออกมาด้วยใบหน้าแจ่มใส เขาเปลี่ยนมาใส่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขาสั้น แล้วเดินไปหาคนตัวสูงที่ยืนรออยู่
“เสร็จแล้ว”
ชีวาสเลิกคิ้วเล็กน้อย ไม่ค่อยชอบใจกับการแต่งตัวของคนตรงหน้าสักเท่าไหร่
“จะใส่แบบนี้ออกไปจริงๆน่ะ”
“ทำไมล่ะ” เกี๊ยวถามอย่างงงๆ ปกติก็แต่งอย่างนี้ตลอด ชายหนุ่มก้มลงมองเสื้อ เอเสื้อก็ไม่ขาดนี่หว่า หรือมันย้วยแล้ว พึ่งใส่ไม่กี่ครั้งเอง
“ตกดึกน้ำค้างลงมันจะหนาว” ความจริงไม่อยากให้ใครเห็นผิวนวลๆนี้ต่างหาก
“กินเหล้าเข้าไปก็อุ่นเอง ไปเถอะน่า หิวแล้ว” เกี๊ยวตัดบท
ทั้งสองเดินออกมาเงียบๆ เมื่อเดินผ่านบังกะโลหลังหนึ่ง คนตัวเล็กก็ชะงัก หันไปกระซิบถามคนข้างๆทันที
“นี่ๆ ได้ยินเสียงอะไรไหม”
“เสียงแบบไหนล่ะ”
“ไม่รู้สิ คล้ายๆเสียงคราง เสียงหอบ เพื่อนเราป่วยหรือเปล่า”
ชีวาสเอียงหู ทำท่าคล้ายฟังอะไรบางอย่าง “ไม่ใช่หรอก หูฝาดน่ะ ไปเถอะ”
“แต่ชั้นได้ยินจริงๆนะ นั่นไง ไปดูดีกว่า” เกี๊ยวปราดเข้าไปที่หน้าต่างของบังกะโลหลังนั้นทันที
ภายในค่อนข้างมืด เห็นเป็นเงาคนตะคุ่มๆกำลังเคลื่อนไหวเป็นจังหวะ โดยมีเสียงครวญครางลอดออกมาเป็นระยะๆ
เกี๊ยวยืนตัวแข็งเมื่อมองเห็นใบหน้าของคนทั้งสองรางๆ ชีวาสเดินตามมาเงียบๆแล้วจูงมือเย็นเฉียบของอีกฝ่ายเดินออกมา
เมื่อเดินออกมาใกล้จะถึงเพื่อนๆที่ตั้งวงรอบกองไฟ ชายหนุ่มจึงปล่อยมือหันกลับไปมองหน้าแดงๆอย่างเข้าใจ
“เป็นไงล่ะ บอกแล้วว่าหูฝาด ไม่มีใครป่วยใช่ไหม”
“หูฝาดที่ไหน หูดีเกินไปต่างหาก ใครจะไปนึกว่า.....”คำพูดต่อไปหายเงียบไปในลำคอ
วาสแกล้งถามแหย่ว่า “ว่าแต่นายเห็นอะไร ล่ะ ถึงหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกอย่างนั้นน่ะ”
เกี๊ยวเม้มปากจะบอกได้ยังไงล่ะว่าเห็นเพื่อนกำลังประกอบกิจกรรมเข้าจังหวะอยู่ แต่พอมองดวงตาวิบวับของอีกฝ่าย ก็ร้องขึ้น
อย่างเจ็บใจ
“ชีวาส นายแกล้งชั้น!”
ชีวาสหัวเราะดังลั่นแล้ววิ่งเข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆที่หันมามองด้วยความสงสัย เกี๊ยวเดินหน้างอเข้าไปนั่งใกล้ทศ มองคนที่แกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ที่อยู่ตรงข้ามแล้วยิ่งขัดใจ
“ทศ เอาเหล้ามากินหน่อย”
“อ้าว ไม่กินอะไรรองท้องก่อนเหรอ”
“ไม่กงไม่กินแล้ว เอามาเลย”
ทศยื่นแก้วเหล้าให้เพื่อน สลับกับมองหน้าชีวาสอย่างนึกสงสัย โกรธอะไรกันอีกล่ะสองคนนี้ คิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่ให้ไปตามกันมา เดาไม่ออกบอกไม่ถูกแล้วแฮะ
เจมินี่เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำแล้วมองคนหน้ามุ่ยบนเตียงอย่างสะใจเล็กน้อย ชายหนุ่มเดินมานั่งบนเตียงเอ่ยลอยๆ
“ห้องสวีทของรีสอร์ทนี่เค้าก็ดีนะ สวยใช้ได้”
ก๋วยจั๊บหันขวับมาทันที “ไอ้สวยมันก็สวยหรอก แล้วจะนอนกันยังไงล่ะที่นี้”
“ก็นอนปกติ หรือนายต้องตีลังกานอนกันล่ะ”
“ชั้นหมายถึง นี่มันห้องสวีท” คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นอย่างพยายามสงบจิตใจ
“อือ”
“แล้วมันก็มีเตียงเดียว”
“อืม”
“แต่เรามีกันสองคน”
“แล้วไง”
“แล้วจะนอนกันยังไงเล่า”
เสียงที่แผดออกมาเรียกเสียงหัวเราะจากเจมินี่ได้เป็นอย่างดี
ชายหนุ่มพูดแบบสบายๆ “จะนอนยังไง ก็นอนธรรมดานี่แหละ เตียงก็กว้างขวาง จะนอนสักสามสี่คนก็ยังได้ ขอบอกก่อนนะ นายไม่มีทางไล่ชั้นลงไปนอนที่พื้นเหมือนที่บ้านนายได้เด็ดขาด”
“แต่ชั้นนอนดิ้น นายไม่กลัวชั้นจะไปถีบนายตกเตียงเหรอ” ก๋วยจั๊บขู่
“ไม่เป็นไร ชั้นทนได้ นอนๆเถอะน่า ดึกแล้ว ง่วงด้วย”
เจมินี่ล้มตัวลงนอนทันที ก๋วยจั๊บไม่รู้จะทำยังไงจึงลุกไปปิดไฟแล้วลงไปนอนข้างๆ ชายหนุ่มนอนตะแคงข้างหันหลังให้คนนอนสบายใจเฉิบ อย่างหมั่นไส้ เมื่อความเงียบเข้าปกคลุม สักพักก๋วยจั๊บก็เริ่มง่วง ชายหนุ่มขยับผ้าห่มมาคลุมตัวนึกในใจทำไมแอร์มันเย็นอย่างนี้ จะลุกไปปรับแอร์ก็ขี้เกียจแถมง่วงมากถึงมากที่สุดแล้วด้วย
ก่อนจะหลับไปคนตัวเล็กรู้สึกถึงวงแขนแข็งแรง อบอุ่นที่ตวัดเข้ามาหา ก๋วยจั๊บเบียดตัวเข้าไปซุกหาความอบอุ่นก่อนจะหลับไปอย่างสบายใจ เขาจึงไม่เห็นดวงตาสีเทาที่ทอประกายอ่อนโยนและวงแขนอบอุ่นที่กระชับแน่นขึ้น เจมินี่ถามตัวเองอยู่เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้เขาติดใจจนต้องกลับมาที่เมืองไทยอีก แต่ดูเหมือนว่าคำตอบจะอยู่ตรงหน้าเขานี่เอง
ชายหนุ่มแอบจุมพิตเบาๆที่หน้าผากของร่างในอ้อมแขนก่อนจะหลับตาลงไปพร้อมจิตใจที่ว้าวุ่น
ชีวาสมองใบหน้าขาวๆที่ตอนนี้แดงก่ำแล้วส่ายหน้านิดๆ พึ่งจะรู้นี่แหละว่าชอบคนขี้เมาเข้าให้แล้วเพราะไม่เคยได้ล้อมวงกินเหล้ากันเท่าไหร่ ผิดกับทศที่เห็นเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว
“เมายังวะเกี๊ยว” ทศถามเสียงอ้อแอ้
“คิด.ว่า ..ยาง ..ว่ะ”
“ฮ่า ฮ่า แต่ข้ามาวแล้ว” ทศหัวเราะชอบใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินโซเซออกไป
“เอ็งจาปายหนาย ทศ” เกี๊ยวตะโกนถาม
“กลับ....ปาย นอน”
แค่เห็นก็เชื่อว่าทศเมาแล้วเพราะแทนที่จะเดินกลับบังกะโล ทศกลับเดินลงไปที่ชายหาด ร้อนถึงแจ๊คที่ต้องลุกไปดึงตัวกลับไปบังกะโล โดยมีเกี๊ยวนั่งโบกมือให้อยู่ข้างหลัง
“ขอบจายว่ะแจ๊ค ฝากเพื่อนข้าด้วยน้า”
ชีวาสลุกมานั่งใกล้ๆคนขี้เมา เอ่ยถามเสียงอ่อนโยน “จะกลับหรือยัง”
ดวงตาคู่สวยฉ่ำเยิ้มตวัดมามอง แล้วก้มมองแก้วเหล้าในมือ ส่ายหน้าไปมาโดยไม่ตอบ ชายหนุ่มถือวิสาสะดึงแก้วเหล้าในมืออีกฝ่ายออก ไม่สนใจสายตาไม่พอใจของชินและสายตาอิจฉาริษยาของปาย
“กลับเถอะ พรุ่งนี้ค่อยกินต่อ”
เจ้าตัวยังนั่งนิ่ง พยายามเค้นคำพูดออกมา “ลุก...ม่าย....ขึ้น”
ชีวาสยิ้มนิดๆนั่งคุกเข่าหันหลังให้แล้วทำสัญญาณให้อีกฝ่ายขึ้นมา เกี๊ยวตวัดแขนโอบรอบคอชายหนุ่ม โดยชีวาสยืดตัวขึ้นอย่างระมัดระวัง เมื่อดูว่าคนตัวเล็กอยู่ในท่าที่เรียบร้อย ปลอดภัยแล้วจึงพากลับไปบ้านพัก
ชีวาสวางร่างสูงโปร่งลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม นิ้วเรียวเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าของอีกฝ่ายออก ดวงตาคมทอประกายลึกล้ำไม่ขี้เล่นเหมือนที่เป็น
เสียงอ้อแอ้ดังขึ้น “ทำมาย มองแบบนี้”
แทนคำตอบชายหนุ่มก้มหน้าลงบดเบียดริมฝีปากหนากับเรียวปากนุ่มอย่างเรียกร้อง เว้าวอน จนคนเมาทนไม่ไหว แต่พออ้าปากจะร้องประท้วงลิ้นนุ่มๆกับควานเข้ามาหาความหวานในปาก จูบนั้นเนิ่นนานจนแทบขาดใจ ชีวาสถอนริมฝีปากออกแล้วเอ่ยถามเบาๆ
“สงสัยอะไรอีกไหม”
เกี๊ยวส่ายหน้าเหมือนคนละเมอ ดวงตาคู่สวยฉายแววงุนงง ไม่แน่ใจว่านี่คือความฝันหรือความจริงกันแน่ ชีวาสก้มลงกระซิบข้างหู
“หลับซะนะ”
ชีวาสคลี่ผ้าห่มคลุมอีกฝ่าย ส่วนตัวเขาล้มตัวลงนอนข้างๆ ถอนหายใจยาวอย่างกลัดกลุ้มกับความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในอก
คนนี้แหละใช่เลย 9
กว่าที่ก๊วยจั๊บจะตื่นก็ปาเข้าไปเที่ยงกว่า แถมคนที่นอนข้างๆเมื่อคืนก็หายไปไหนไม่รู้
ชายหนุ่มทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยจึงลงมาข้างล่างด้วยใบหน้าสดชื่น กวาดสายตามองหาเจมินี่ จนพบนายแบบหนุ่มกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ในร้านอาหารของโรงแรม ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้าม
เจมินี่ส่งยิ้มให้เอ่ยถาม
“ไง ตื่นแล้วเหรอ”
“ถ้าไม่ตื่นแล้วจะเห็นมานั่งตรงนี้หรือไง”

ก๋วยจั๊บรวนใส่ทำให้เจมินี่ลดแก้วกาแฟที่กำลังยกขึ้นดื่มลง แล้วมองอีกฝ่ายด้วยสายตาสงสัยเต็มที่
“โกรธอะไรอีกล่ะ นอนก็พอแล้วนี่ หรือว่าหิว”
ก๋วยจั๊บจะอ้าปากตอบ พอดีกับที่พนักงานบริกรเดินนำเมนูมาให้ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนใจมาดูรายการอาหารแทน เมื่อสั่งอาหารเรียบร้อยเจ้าตัวจึงเอ่ยเสียงเขียว

abcdefghij

นี่คือสิ่งสำคัญ ที่เรายังอยู๋ด้วยกัน

Ifoot-ballZ

คู่น้องน่ารักกว่าคู่พี่อีกอ่ะ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนมากนะคับ ^^

tamia

ขอบคุณมากๆครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

com.win

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

gigusa

ขอบคุณมากครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

4_NAY

เจ็มจะกินก๋วยจั๊บยังไงน้า

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

minone

คับ ขอบคุณ ครับผม