คนนี้แหละใช่เลย P. 14

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
‘นายต้องมาแน่ๆ เจ็มนายไม่กล้าปล่อยให้ฉันรอหรอก’
เจมินี่ชำเลืองมองนาฬิกาเป็นระยะๆจนก๋วยจั๊บชักรำคาญจนต้องบอก
“นี่ ถ้ามีนัดล่ะก็ รีบไปเถอะ มัวแต่แอบมองนาฬิกาอยู่นั่นแหละ”
“เปล่านี่” เจมินี่ปฏิเสธมองแขนที่พันผ้าพันแผลสีขาวไว้เอ่ยเบาๆ
“ยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า”
“อืม มันก็เริ่มปวดๆน่ะ แต่คงไม่เป็นอะไรมากหรอกพูดแล้วยังเจ็บใจไม่หาย ”
“หมอนั่นแกล้งนายใช่ไหม?”
“ใช่” ก๋วยจั๊บยอมรับ
“แล้วทำไมไม่เห็นโกรธเลย ปกตินายต้องเข้าไปลุยแล้ว” ชายหนุ่มหันหน้ามาทันที พูดเสียงเข้ม
“ไม่โกรธเรอะ นายคิดว่าฉันจะไม่โกรธหรือไง ฉันแทบอยากจะหักคอหมอนั่นเลยด้วยซ้ำ” ร่างโปร่งนิ่งไปอึดใจแล้วพูดต่อ
“แต่ว่าฉันก็เล่นงานหมอนั่นไม่ได้หรอก ใครๆก็เห็นว่าฉันมากับนาย ถ้าฉันมีเรื่องเขาก็อาจจะว่านายได้ แล้วก็ไม่มีใครเห็นว่าหมอนั่นขัดขาฉัน พูดไปก็เท่านั้น”
“สรุปว่าเป็นห่วง กลัวฉันเสียชื่อเสียง ว่างั้นเถอะ”
“ฉันน่ะนะ ไม่มีทาง” ก๋วยจั๊บย่นจมูก ว่าแต่ตอนนี้ชักหิวซะแล้ว “นี่ ฉันหิวแล้วนะ ใจคอจะไม่พาไปกินอะไรอร่อยๆหน่อยหรือไง ทีนายไปนอนบ้านฉันแม่ฉันยังทำนู่น ทำนี่ให้กินตั้งเยอะ”
“นายนี่ขี้โวยวายจริงๆเลยนะ ฉันยังไม่ทันว่าอะไรสักหน่อย ตอนเด็กๆแม่เอาโทรโข่งให้กินหรือไง?” เจมินี่ประชด ก๋วยจั๊บตาโตมองอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อสายตา
“โห นี่ปากคอเราะรายขึ้นเยอะนะ หรือจริงๆแล้วปากมันเสียก่อนหน้านี้ตั้งนานแล้วฉันพึ่งรู้หรือเปล่า เอาล่ะจะพาไปกินข้าวหรือไม่พาไป ฉันหิว!”
สปาเกตตี้จานโตโต ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนเกินจะห้ามใจไหวที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ทำให้ชายหนุ่มกลืนน้ำลายดังเอื๊อก เจมินี่นั่งเท้าคางมองอีกฝ่ายตาไม่กระพริบ เอ่ยเย้าว่า
“อ้าว ไม่กินเหรอ ถ้าไม่กินฉันขอกินก่อนนะ หิวพอดี”
มือที่เอื้อมมาหมายจะคว้าจานสปาเกตตี้ถูกร่างโปร่งปัดออกเบาๆ แถมเจ้าตัวยังเอาสองมือบังจานสปาเกตตี้ไว้พร้อมส่งสายตาพิฆาตไปให้ ทำให้เจมินี่หัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนที่ชายหนุ่มจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับ
“ฮัลโหล”
“นายอยู่ไหนเจ็ม ทำไมถึงยังไม่มา” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของอีกฝ่ายทำให้ชายหนุ่มหน้าเครียดขรึมลง เสียงของลอเรนซ์ยังพูดต่อไปอีก “ฉัน ‘รอ’ นาย และจะไม่ยอมกลับด้วย จนกว่าจะได้เจอ รีบมานะ” เสียงลอเรนซ์เงียบไปแล้ว
ชายหนุ่มเก็บโทรศัพท์แล้วเอ่ยขึ้น “จั๊บ ฉันต้องไปทำธุระ แต่จะรีบกลับมา”
“อ้าว ..นายจะไปไหนน่ะ ไม่กินข้าวด้วยกันก่อนเหรอ” เจมินี่มีสีหน้าลำบากใจ ก๋วยจั๊บจึงตัดสินใจไม่ถามต่อ “รีบไปรีบมาล่ะ ถ้าชักช้านะฉันจะกินสปาเกตตี้ของนายด้วย” เจมินี่หัวเราะก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากร้าน
ชายหนุ่มเดินเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อนไปยังภัตตาคารอาหารฝรั่งเศสที่อยู่ตรงหัวมุมถนนห่างออกไปอีกสามล็อค เมื่อก้าวผ่านประตูเข้าไป ก็ได้พบลอเรนซ์นั่งส่งยิ้มน้อยๆมาให้ ชายหนุ่มเอ่ยทัก
“เจ็ม ฉันรู้อยู่แล้วว่านายต้องมา นั่งก่อนสิ”
เจมินี่ทรุดตัวลงนั่ง นัยน์ตาสีเทาทอดมองลอเรนซ์ตรงๆ “มีอะไรก็ว่ามา ...ฉันคงอยู่ไม่นาน”
“ทำไมพูดเย็นชาอย่างนั้นล่ะ ไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันแท้ๆ” ลอเรนซ์ตัดพ้อ มือเรียวยาวยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ ลอเรนซ์ก็ยังคงเป็นลอเรนซ์ที่ยังต้องดูดีในทุกสถานการณ์
“ฉันคิดถึงนายมากเลยนะ นายไม่คิดถึงฉันบ้างเหรอ” เสียงนุ่มที่เอ่ยถามอย่างมีนัยทำให้เจมินี่เผลอขมวดคิ้ว
“ฉันเลิกคิดถึงนาย ตั้งแต่วันที่นายเดินออกจากห้องไปอยู่กับพ่อฉันแล้ว” เจมินี่โต้ แต่ลอเรนซ์ยังคงยิ้มน้อยๆ เอ่ยกระเซ้า
“ไม่จริงมั้ง ถ้านายไม่คิดถึงฉัน...” ลอเรนซ์เอื้อมมือไปกุมมือแข็งแรงของเจมินี่แล้วบีบเบาๆ
“ตอนนี้นายคงไม่อยู่ที่นี่หรอก”
เจมินี่ถอนหายใจ สิ่งที่หมอนั่นพูดมันก็ถูกอยู่บางส่วน แต่อย่างน้อยเขาควรทำให้ลอเรนซ์รู้เสียบ้างว่าเจ้าตัวไม่ได้มีอิทธิพลกับเขามากเหมือนสมัยก่อนอีกต่อไปแล้ว
“ที่ฉันมาเพราะฉันไม่อยากให้นายต้องมารอ เพราะรู้ดีว่าการรอคอยมันทำให้รู้สึกแย่ขนาดไหน เหมือนเมื่อก่อนที่นายให้ฉันรอที่นี่ ตรงนี้ และฉันเองก็มีคนที่รออยู่ซึ่งไม่อยากให้เขาต้องรอนาน” เจมินี่ลุกขึ้นยืน “ขอตัวก่อนนะ รอย ฉันต้องกลับไปหาเขาแล้ว”
ลอเรนซ์อึ้งไปพักใหญ่ ใบหน้างามปานสลักเสลานั้นซีดขาว ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่น สองมือกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ ใครกันที่ทำให้ชายหนุ่มเปลี่ยนไป เขาต้องการให้เจ็มทรมาน ทรมานจากการคิดถึงตัวเขาเท่านั้น แล้วนี่เจ็มถือดีอย่างไรถึงมาพูดกับเขาแบบนี้ ความคิดบางอย่างผุดขึ้นในสมอง ลอเรนซ์ลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยเสียงเรียบๆ
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปเถอะ ฉันจะไม่รั้งนายไว้หรอก”
เจมินี่หันหลัง ก้าวเท้าจะเดินออกไป แต่ยังไม่ทันพ้นประตูเสียงอุทาน และเสียงร้องของคนในร้านที่ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มหันกลับมาแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งของลอเรนซ์ล้มลงนอนอยู่ที่พื้น ชายหนุ่มรีบถลันเข้าไปประคองตัวลอเรนซ์ไว้ ชายหนุ่มปรือตามองอีกฝ่ายแล้วพยายามจะดันตัวออกห่าง
“ไม่เป็นไร ฉันแค่หน้ามืด นายไปเถอะ”
“รู้สึกยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ชายหนุ่มพยุงร่างสูงโปร่งให้ลุกขึ้น แต่ลอเรนซ์ก็ทรุดฮวบลงไปอีก เจมินี่จึงช้อนร่างของอีกฝ่ายไว้ในอ้อมแขน
“ไปพักที่ห้องฉันก่อนแล้วกันรอย นายไม่ไหวแล้ว”
เจมินี่พยุงลอเรนซ์ให้นั่งลงบนเก้าอี้โซฟาตัวยาวในห้องรับแขก ลอเรนซ์หลับตาเอนตัวซบพนักพิง แพขนตาสีน้ำตาลหรุบต่ำ
“ดีขึ้นไหม ไปหาหมอดีกว่า หน้าของนายซีดมาก”
“ฉันไม่เป็นไรมากหรอก แค่อยากได้น้ำสักแก้ว” เสียงแผ่วๆดังลอดออกมาจากริมฝีปากสวยได้รูป เจมินี่รีบเดินไปที่ครัวจึงไม่ทันเห็นรอยยิ้มเหยียดๆของลอเรนซ์
เมื่อได้ดื่มน้ำแล้ว ลอเรนซ์จึงเอ่ยขอบคุณ เจมินี่จึงให้ลอเรนซ์พัก นายแบบหนุ่มเอ่ยขึ้น
“ขอบใจมากนะเจ็ม ฉันนี่แย่จริงๆทำให้นายต้องลำบาก ฉันค่อยยังชั่วขึ้นแล้ว จะกลับแล้วล่ะ”
“หน้านายยังซีดอยู่เลย ...รอย พักที่นี่ก่อนก็ได้”
“ไหนนายว่านัดใครไว้ไม่ใช่เหรอ ป่านนี้เขารอแย่แล้วนะ”
“พระเจ้า! ก๋วยจั๊บ! รอย นายอยู่คนเดียวไปก่อนนะ ฉันต้องไปรับเขาก่อน” เจมินี่อุทานแล้วผลุนผลันออกไปจากห้องทันที
เมื่ออยู่คนเดียวลอเรนซ์ก็ลุกขึ้นอย่างว่องไว อาการอ่อนเพลียก่อนหน้านี้หายไปโดยสิ้นเชิง ชายหนุ่มพึมพำ
“เอาล่ะ ได้เวลาโชว์ไทม์แล้ว เจ็มที่รัก รับรองนายลืมฉันไม่ลงเลยแน่ๆ”
“เอ้า ออกแรงหน่อยสิ ล้างยังนั้นมันจะสะอาดที่ไหน”
ชายร่างใหญ่ในชุดพ่อครัวพูดเสียงดังลั่น ก๋วยจั๊บหน้าบึ้งออกแรงขัดจานเพิ่มอีกนิด ตอนนี้ถ้าถามว่าอยากจะทำอะไรที่สุด เขาตอบได้โดยไม่ต้องคิดเลย
“มันน่าฆ่าให้ตายนัก” ชายหนุ่มคำรามเบาๆ หลังจากเจมินี่ปล่อยให้เค้ารอ เค้าก็รอจนทนไม่ไหว พอเรียกบริกรมาคิดเงินก็ไม่ได้เอากระเป๋าสตางค์มาอีก นั่นก็เพราะเจ้าบ้านั่นบอกว่าจะเลี้ยงนั่นแหละ แล้วดูสิโทรศัพท์ก็ไม่ได้พกมา วี่แววเจ้านั่นก็ไม่มี ท้ายสุดเขาก็อ้อนวอนเจ้าของร้านขอล้างจานแทนโดนจับส่งตำรวจ
“เพราะเจ้าบ้านั่นคนเดียวแท้ๆ”
และจะด้วยเหตุผลว่าเจ้าของร้านกลัวจานแตกหรือเหตุผลใดก็ตามในที่สุดก๋วยจั๊บก็ได้มายืนอยู่หน้าร้าน พร้อมด้วยปัญหาใหม่ที่ตามมา
‘จะกลับห้องยังไงล่ะ’
ตอนมานั้นเจมินี่เป็นคนพาเดินมา แต่ตอนนี้มองไปทางไหนมันก็เหมือนๆกันหมด ก๋วยจั๊บแทบจะปล่อยโฮกลางถนนจริงๆ หรือว่าคืนนี้เขาต้องนอนข้างถนนซะแล้ว
“จั๊บ!”
เสียงคุ้นๆ ร่างโปร่งหันไปมอง เจมินี่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหา แค่เห็นหน้าความโกรธก็พุ่งปรี๊ดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
“มาทำไม!”
“ฉันขอโทษ มันมีเรื่องน่ะ”
“อ๋อ ! แน่ล่ะ ถ้านายไม่มีคำอธิบายดีๆล่ะก็ มีเรื่องแน่ๆ คราวหลังถ้าคิดจะพามาปล่อยทิ้งไว้ก็ไม่ต้อง นายมันแย่ที่สุด!”
“ฉันก็ขอโทษแล้วไง กลับห้องก่อนนะ แล้วจะอธิบายให้ฟัง”
ก๋วยจั๊บฮึดฮัดแต่ก็ยอมเดินตามเจมินี่กลับห้องแต่โดยดี ระหว่างทางสองคนต่างเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรแม้แต่คำเดียว เจมินี่แอบชำเลืองมองใบหน้าบูดบึ้งของอีกฝ่ายแล้วต้องถอนหายใจ ดูท่าทางโกรธน่าดู เมื่อกลับถึงห้อง ก๋วยจั๊บก็ทรุดตัวนั่งบนโซฟาอย่างแรง
“เอ้า อธิบายมา ถ้าเหตุผลไม่ดีล่ะก็น่าดู” ก๋วยจั๊บขู่ ดวงตากลมโตมองคาดคั้น
ยังไม่ทันที่เจมินี่จะได้อธิบายอะไร ประตูห้องชายหนุ่มก็เปิดออก ลอเรนซ์ในชุดเสื้อคลุมซาตินสีดำของเจมินี่เดินเนิบนาบออกมาท่ามกลางสายตาตกตะลึงของเจมินี่
และก๋วยจั๊บ
“รอย!”
“นี่..นาย!”
ลอเรนซ์ยิ้มเหยียดๆ สองแขนเรียวโอบกอดเข้าที่คอของอีกฝ่าย ปรายตามองก๋วยจั๊บอย่างท้าทาย
“กลับมาแล้วเหรอเจ็ม เรามาต่อกันเลยดีกว่า”
ก๋วยจั๊บอ้าปากค้างแล้วนิ่งไปชั่วครู่ สมองกำลังประมวลคำพูดของอีกฝ่ายก่อนจะ เค้นคำพูดออกมาอย่างยากเย็น
“นี่เหรอ..... เรื่องที่นายว่า......” ร่างโปร่งก้มหน้า และเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ตะโกนดังลั่นห้อง
“นายทิ้งฉันให้รอที่ร้านอาหาร โดยไม่สนใจว่าฉันจะเป็นยังไง ในขณะที่กลับมานัวเนียกับผู้ชายคนนี้อย่างนั้นเหรอ นายมันแย่ที่สุด!”
พูดจบชายหนุ่มก็วิ่งหนีเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูดังโครมใหญ่ ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จนเจมินี่ตั้งตัวไม่ทัน
ชายหนุ่มผลักลอเรนซ์ออก พูดเสียงเข้ม “รอย มันไม่ตลกเลยนะ นี่นายแกลังทำไม่สบายใช่ไหม ทำไมทำบ้าๆอย่างนี้”
“ทำไมล่ะเจ็ม นายทำเป็นรังเกียจฉัน ฉันทนไม่ได้หรอกนะ จำไว้นะยิ่งนายปฏิเสธฉันมากเท่าไหร่ ฉันก็จะทำให้นายยุ่งยากมากเท่านั้น”
ลอเรนซ์เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องของก๋วยจั๊บแล้วตะโกนเข้าไป “นี่!!! ฉันจะบอกอะไรไว้ให้รู้ ห้องนี้แต่เดิมเคยเป็นห้องเดิมของฉัน!
ไม่แน่นะต่อไปฉันอาจจะมาทวงห้องคืนก็ได้ ถ้าถึงวันนั้นนายก็เตรียมตัวให้ดีแล้วกัน”
พูดจบลอเรนซ์เดินกลับเข้าห้องของเจมินี่สักพักชายหนุ่มก็เดินออกมาในชุดที่เรียบร้อย ลอเรนซ์ยิ้มนิดๆก่อนจะออกไป
เจมินี่ถอนหายใจยาว ชายหนุ่มเดินไปเคาะประตู ส่งเสียงเรียกคนในห้อง
“จั๊บ ....เปิดประตูหน่อย”
คำตอบที่ได้รับคือเสียงวัตถุบางอย่างกระทบประตู เสียงตะโกนดังมาจากในห้อง
“ไม่ต้องมายุ่ง คนโกหก”
“จั๊บ..เราต้องพูดกันให้รู้เรื่องนะ เปิดเดี๋ยวนี้!” เจมินี่พูดอย่างเหลืออด เคาะประตูเสียงดัง
ได้ยินเสียงชายหนุ่มดังออกมาแว่วๆ “ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว ไม่อยากฟังคำพูดของนายหรอก อ้อ ฉันไม่เปิดให้นายหรอกนะ มีปัญญาก็เข้ามาเองแล้วกัน”
เจมินี่ส่ายหัว คนดื้อพอถึงเวลาก็ดื้อจนน่าตี ชายหนุ่มเดินกลับเข้าห้องแล้วเดินออกมาพร้อมกุญแจที่อยู่ในมือ ร่างสูงใช้เวลาเพียงเล็กน้อยในการไขกุญแจเข้าไป พอเห็นหน้าเท่านั้น ร่างโปร่งก็เริ่มโวยวายทันที
“ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย ออกไปเดี๋ยวนี้นะ”
“มาพูดกันให้รู้เรื่องก่อน” เจมินี่พูดเสียงเข้ม ก๋วยจั๊บชำเลืองไปทางห้องน้ำ เจมินี่พูดดักอย่างรู้ทัน “กุญแจห้องน้ำฉันก็มี ไม่ต้องคิดเข้าไปหลบในนั้นเลย”
“จะพูดอะไรก็พูดมา”
“ฉันไม่ได้จะทิ้งนายไว้ ฉันแวะไปหาลอเรนซ์แล้วเขาไม่สบาย ฉันเลยพากลับมาพักที่ห้องก็เท่านั้น”
“ถ้าหมอนั่นไม่สบาย ฉันก็คงอาการโคม่า เตรียมเข้าห้องไอซียูแล้ว” ก๋วยจั๊บประชด
เจมินี่ก้าวยาวๆมานั่งที่ปลายเตียงมองลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย
“เชื่อฉัน.... ฉันเคยโกหกนายหรือไง”
ก๋วยจั๊บเสมองไปทางอื่น ใจก็คิดว่าชายหนุ่มไม่ได้โกหกหรอกแต่มันแค่โมโหเท่านั้นเองแล้วก็ไอ้ความรู้สึกแกว่งๆในอกนี่มันคืออะไรนะ

abcdefghij

ต้องส่ิงกระจกแต่เช้าทุกวัน

Ifoot-ballZ

เจมินี่จะไปหรือไม่.....? โปรดติดตาม

pongsakron01

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนมากนะคับ ^^

tamia

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

สนุกมากๆเลย

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

gigusa

ขอบคุณมากครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

4_NAY

ไอ้จั๋บเอ้ย

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

MissA

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุณ ครับผม

obchoeitoh

ขอบคุณครับ