คนนี้แหละใช่เลย P. 18

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“หรือที่ผ่านมา.....มันไม่เคยมีความหมาย.....หืม?”น้ำเสียงตัดพ้อทำให้ร่างโปร่งได้แต่นิ่งฟังคำพร่ำพรรณาของอีกฝ่ายเงียบโดยไม่ตอบโต้
“หรือฉันคิดไปเองว่านายก็อาจจะมีใจให้บ้างฉันไม่เคยมีความหมายกับนายเลยหรือไง?”
“เอ่อ .... ฉันว่าเราอย่าพึ่งคุยเรื่องนี้เลยดีกว่านะไว้เราค่อยคุยกันทีหลังดีกว่านะ”
คำพูดบ่ายเบี่ยงทำให้ ชีวาสถอนหายใจยาว
“ที่ไม่ตอบเพราะตอบไม่ได้ หรือ เพราะไม่อยากตอบนาย...ยิ่งปล่อยนาน ฉันเจ็บ .....เจ็บตรงนี้”
ชีวาสกุมมืออีกฝ่ายขึ้นมาวางไว้ตรงอกด้านซ้าย “ฉันรักนาย...แต่ไม่อยากทำร้ายตัวเอง หากนายไม่มีใจให้ช่วยพูดให้ฉันรู้เท่านั้นพอ ถ้าเราไม่สามารถเป็นไปได้มากกว่า ‘เพื่อน’ ฉันจะได้ทำใจ”
เกี๊ยวก้มหน้าหลบสายตาอีกฝ่าย ได้ยินเพียงเสียงพูดแผ่วเบา
“ถะ.....ถ้า ฉันบอกว่า เราไม่มีทางเป็นไปได้มากกว่าเพื่อนล่ะนายจะทำยังไง”
“ฉันก็คงจะต้องหลบไปทำใจที่ไหนไกลๆล่ะมั๊ง ตามสไตล์คนอกหักน่ะกินเหล้าเมาหยำเปให้ดูเสียผู้เสียคนเสียหน่อย บางทีก็อาจจะต้องดร็อปเรียนไว้ก่อน”
ร่างโปร่งเบี่ยงตัวออกแล้วมองหน้าอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้
“นี่จะเวอร์ก็ให้มันน้อยๆหน่อย พูดจาไร้สาระ”
“อ้าว นี่ฉันพูดจริงๆนะ นายไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นโรคหัวใจ” ชีวาสทำหน้าเศร้า เกี๊ยวตาโต
“อะไรนะ....โรคหัวใจอะไร ทำไมฉันไม่รู้เรื่องล่ะ หมอพึ่งมาบอกเหรอนายหลอกฉันล่ะสิ ฉันไม่เชื่อหรอก”
น้ำเสียงร้อนรนของร่างโปร่งทำให้ชีวาสกลั้นยิ้มก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“จริงๆนะ พูดจริงๆ ฉันเป็นโรคหัวใจ.....หัวใจขาดคนดูแลน่ะเป็นมานานแล้ว หมอบอกว่าจะหายก็ต่อเมื่อมีคนใจดีมาช่วยดูแล ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ชีวาสหัวเราะเสียงดังที่สามารถหลอกอีกฝ่ายได้ร่างโปร่งยกมือเตรียมจะทุบตีอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้แต่ชีวาสฉวยโอกาสโอบกอดอีกฝ่ายไว้เสียก่อน
“เอาน่า ฉันหยอกเล่นหรอก เวลาเห็นหน้านายแล้วมันอยากแกล้งแต่ก่อนหน้านี้ฉันพูดจริงนะ นายล่ะให้คำตอบฉันได้หรือยัง”
เกี๊ยวมองหน้าจริงจังของชีวาสแล้วอดคิดไม่ได้ว่าจริงๆแล้วจะว่าไม่ได้คิดอะไรกับผู้ชายตรงหน้าเลยมันก็ไม่ใช่ เพราะในยามที่ร่างสูงปกป้องตัวเขาจนตัวเองบาดเจ็บ ความรู้สึกตอนที่ต้องรอคอยให้อีกฝ่ายฟื้นลืมตาขึ้นมานั้นก็สร้างความกระวนกระวายใจให้เขาจนกินไม่ได้ นอนก็ไม่หลับ อย่างนี้แล้วจะเรียกว่าไม่คิดอะไรได้หรือ? แต่ครั้นจะให้บอกออกไปก็อายจนไม่กล้าพูดอุตส่าห์พยายามเลี่ยงมาจนถึงตอนนี้ วันนี้คงเลี่ยงไม่ได้แล้วกระมัง
ร่างโปร่งรู้สึกถึงแรงบีบเบาๆที่มือดวงตาคมที่ทอดมองมาทอประกายอ่อนโยนราวกับปลอบประโลมน่าแปลกที่เกี๊ยวรู้สึกถึงความรักเปี่ยมล้นในดวงคู่นั้นชายหนุ่มจึงตัดสินใจได้ในวินาทีนั้นเองร่างโปร่งเอ่ยกระซิบเสียงแผ่วที่ข้างหูของอีกฝ่าย
“ฉันก็...........ชอบ.......นาย......เหมือนกัน”
ชีวาสดันตัวอีกฝ่ายออก มองอย่างไม่เชื่อสายตา
“ที่พูดเมื่อกี้ ..จริงหรือเปล่า”
เกี๊ยวพยักหน้าอย่างอายๆ ชีวาสทำตาโต ตะโกนเสียงดังลั่น
“ไชโย! ไช...............อุ๊บ!”
เสียงขาดหายไปเนื่องจากร่างโปร่งรีบปิดปากของอีกฝ่ายไว้ก่อน “จะบ้าเหรอ นี่มันโรงพยาบาลนะ เกรงใจคนอื่นมั่งสิ”
เสียงดุๆของเกี๊ยวทำให้ชีวาสยิ้มแหยพอร่างโปร่งเอามือออกจึงพูดแบบไม่เต็มเสียง “ก็คนมันดีใจเลยลืมตัวนี่ อย่าดุนักสิ เฮ้อดุจริงนะ แฟนเรา”
“บ้า!” เกี๊ยวยกมือทุบอีกฝ่ายเต็มแรงจนร่างสูงสูดปากด้วยความเจ็บคนมือหนักตกใจรีบถาม
“เจ็บมากไหม โทษทีฉันลืมตัว”
“เจ็บมาก เจ็บมากๆเลยเนี่ย ขอหอมก่อน จะได้หายเจ็บ”
“มันเกี่ยวกันตรงไหน?”
ปากว่าอย่างนั้นแต่ร่างโปร่งกลับอมยิ้มเอียงแก้มให้อีกฝ่ายอย่างน่ารักชีวาสจรดปลายจมูกลงเบาๆบนพวงแก้มใส ความรู้สึกอิ่มเอมใจเกิดขึ้นในทันทีในที่สุดเขาก็ได้มาความรักของคนสองคนที่จะทำให้ชีวิตไม่เดียวดายเหมือนวันก่อนๆ
เจมินี่มองของเหลวสีเหลืองอ่อนที่อยู่ในแก้วก่อนจะเอ่ยถามเจ้าของมือที่ยื่นให้อย่างไม่ค่อยแน่ใจ
“ไอ้นี่ กินได้จริงๆเหรอ?”
คำถามนั้นทำให้อีกฝ่ายมองคนพูดแบบหมิ่นๆ เอ่ยเสียงสูง
“เหอะ ไม่รู้จักของดีเสียแล้ว ไอ้เนี่ย ..” ร่างโปร่งแกว่งแก้วเบาๆ“ไม่ได้หากินกันง่ายๆหรอกนะ หึหึ หึ โดยเฉพาะแบบที่ทำเองน่ะ”
นายแบบหนุ่มยังมองแบบไม่ค่อยไว้ใจ ทำให้ก๋วยจั๊บรำคาญยัดแก้วใส่มือของอีกฝ่ายโดยเร็วพร้อมกับโชว์ให้อีกฝ่ายมั่นใจด้วยการกระดกของเหลวสีเหลืองอ่อนในอีกมือหนึ่งลงคอไปอย่างรวดเร็วทำให้ชายหนุ่มที่นั่งมองมาแต่แรกเริ่มจะกล้าๆลิ้มลองของในแก้วบ้าง
เมื่อร่างสูงชิมของในแก้วแล้ว ก๋วยจั๊บจึงเอ่ยถาม
“ไง รู้สึกยังไงบ้าง”
“อืม ก็หวานๆปนขมนิดๆ มีแอลกอฮอล์ด้วย แล้วก็ได้กลิ่นคล้ายๆข้าวหมักมันคืออะไรน่ะ?”
“เค้าเรียกว่า สาโท เคยได้ยินไหม ไม่ได้หากินกันง่ายๆน้าที่เมืองนอกไม่มีให้กินหรอก โดยเฉพาะไหเนี้ยะ หมักเองกะมือเชียว เหอ เหอ”
“หมักเองกะมือ? ไว้ใจได้เหรอหะเกิดกินแล้วตายขึ้นมาทำไง”
“ถ้ากินแล้วตายจะมานั่งปากดีอย่างนี้ได้เหรอ ยัง...ยังเหลืออีกอย่างอันนี้คือสุดยอดของสุดยอดเลยล่ะ”
พูดจบเจ้าตัวก็คว้าขวดสีน้ำตาลคล้ายๆขวดเบียร์มาแล้วก็เทลงแก้วอย่างรวดเร็วเจมินี่มองแก้วน้ำที่บัดนี้มีน้ำใสๆอยู่ค่อนแก้วก่อนจะยกขึ้นดมแล้วทำหน้าเบ้เมื่อกลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนขึ้นมาปะทะจมูกเมื่อกลั้นหายใจจิบเข้าไปหนึ่งอึกก็รู้สึกร้อนวาบไปทั้งร่าง ร่างโปร่งรีบส่งขันน้ำเปล่าให้อีกฝ่ายอย่างรวดเร็วก๋วยจั๊บมองเจมินียกขันน้ำขึ้นจิบแล้วยิ้มขัน
“เป็นไงสุดยอดของสุดยอด แรงดีไหม?”
“นี่มันอะไรน่ะ ไม่เคยกินมาก่อน นี่กินของอย่างนี้เข้าไปได้ไงเนี่ย”
“เค้าเรียกว่าเหล้าขาว เรียกย่อๆว่า 40 ดีกรีฮ่า ฮ่า นี่ก็กลั่นเองกะมือเหมือนกัน”
เจมินี่หรี่ตามองคนที่นั่งหัวเราะคิกคักอยู่อย่างประหลาดใจเล็กน้อยเสียงฝีเท้าดังขึ้นภายนอกศาลาริมน้ำ ก่อนเจ้าของเสียงฝีเท้าจะโผล่หน้าเข้ามาปานยื่นถุงขนมในมือส่งให้เจมินี่ ก่อนจะพูดเปรยๆออกมา
“ไปซะแล้วคุณจั๊บ คุณเจ็มไม่ต้องให้กินแล้วนะครับแค่นี้พรุ่งนี้ก็ลุกไม่ขึ้นแล้วมั๊ง”
“อะไรกัน เห็นกินไปแค่แก้ว สองแก้วเองนะ” เจมินี่แย้งเพราะไม่คิดว่าก๋วยจั๊บจะคออ่อนขนาดนั้น
“กับคุณน่ะแค่แก้วสองแก้วครับ แต่ตอนคุณไม่อยู่น่ะคุณจั๊บนั่งกินกะผมตั้งแต่ตอนเย็นแล้วครับ สาโทนี่หมดไปสามไหแล้ว”
“ไม่น่าเชื่อ ก็เห็นคุยรู้เรื่องดีนี่” เจมินี่ปรายตามองไปยังร่างโปร่งที่ตอนนี้ฟุบหลับไปเรียบร้อยแล้ว
ปานทำหน้าเหมือนกับว่าเห็นไหมละ บอกแล้ว
“ก็เมาแบบพูดรู้เรื่องไงครับ คุณพาคุณจั๊บไปนอนเถอะตรงนี้ผมจัดการเอง รายนี้เมาเงียบครับ เหมือนไม่เมาแต่จริงๆเมาไปแล้ว”
เจมินี่จึงอุ้มร่างโปร่งกลับไปที่ห้องเมื่อวางร่างของก๋วยจั๊บลงบนเตียงแล้วชายหนุ่มยังนั่งมองอยู่อีกพักใหญ่มือแข็งแรงเกลี่ยผมที่ปรกใบหน้านวลออกอย่างเบามือแล้วถอนหายใจยาวออกมาเรื่องที่ตั้งใจจะบอกกับก๋วยจั๊บเป็นอันว่าคงต้องยกเลิกไปเสียแล้ว
“หวังว่าพรุ่งนี้ นายคงไม่โกรธฉันหรอกนะ จั๊บถ้าเป็นไปได้ฉันก็ไม่อยากจะทำอย่างนั้นหรอก”
ก๋วยจั๊บตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนๆเหมือนมีใครเอาค้อนมาทุบที่หัวชายหนุ่มสะบัดหน้าไปมาเพื่อไล่อาการมึนงงเมื่อมองไปที่มุมห้องเห็นที่นอนของเจมินี่ถูกพับเก็บไว้เป็นอย่างดีร่างโปร่งลุกขึ้นเดินออกจากห้อง ทำไมวันนี้บ้านมันเงียบๆจังเลยเขาเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ ก่อนจะเดินตรงไปที่ชานบ้านซึ่งก็เงียบเชียบราวกับไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว
“อะไรกันเนี่ย ไปไหนกันหมดนะ ทำไมบ้านเงียบอย่างนี้”
ชายหนุ่มพึมพำเสียงแผ่ว ขณะที่กำลังยืนหันรีหันขวางอยู่นั้นเสียงแหลมสูงของแป้นก็ดังขึ้นมาจากข้างหลัง
“อ้าวคุณจั๊บ มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้คะ?”
“มาก็ดีแล้วแป้น คนอื่นไปไหนกันหมด ทำไมมันเงียบๆอย่างนี้ล่ะ”
“อ๋อ........” แป้นลากเสียงยาว ก่อนจะตอบว่า “คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายออกไปข้างนอกค่ะ คุณเกี๊ยวเห็นว่าจะไปรับคุณชีวาสออกจากโรงพยาบาลส่วนคุณเจมินี่กลับไปแล้วค่ะ”
“อะไรนะ!! กลับไปไหน ทำไมฉันไม่รู้เรื่องล่ะ”
แป้นเอียงคอ มองอาการตกใจของคุณจั๊บอย่างนึกฉงน
“อ้าว คุณจั๊บไม่รู้หรอกรึคะมิน่าเมื่อเช้าหนูถึงไม่เห็นคุณมาส่งคุณเจ็มเลย คุณเจ็มเธอไปแต่เช้ามืดแล้วค่ะพวกคุณๆก็ออกมาส่ง หนูก็ออกมาส่งคุณเจ็มนะคะ”
ก๋วยจั๊บยืนนิ่ง นึกน้อยใจอย่างบอกไม่ถูก ที่อีกฝ่ายนึกจะไปก็ไปโดยไม่ได้ร่ำลาเลย อย่างน้อยก็น่าจะบอกเขาสักนิด
“คุณจั๊บ....คุณจั๊บคะ!”
เสียงเรียกของแป้นทำให้ชายหนุ่มสะดุ้ง ร่างโปร่งหันไปมองหน้าเด็กสาว
“คุณจั๊บไม่สบายหรือเปล่าคะ ทำไมหน้าซีดๆ”
ก๋วยจั๊บส่ายหน้า ฝืนยิ้ม “เปล่าหรอกฉันสบายดี แป้นไปทำงานต่อเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว”
“แล้วข้าวเช้า......”
“ฉันไม่รับหรอก ยังไม่หิว ไปเถอะ” ก๋วยจั๊บปฏิเสธก่อนจะไล่เด็กสาวให้ไปทำงานต่ออีกครั้ง
ร่างโปร่งเดินใจลอยกลับเข้าห้อง ภาพใบหน้าเปื้อนยิ้มของเจมินี่ผุดขึ้นในความคิดชายหนุ่มพึมพำเสียงแผ่ว
คนใจร้าย.......คอยดูนะ ฉันไม่ยกโทษให้นายหรอก” คนนี้แหละใช่เลย 15
เกี๊ยวนั่งเท้าคางมองใบหน้าด้านข้างของก๋วยจั๊บที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออยู่แล้วก็ถอนหายใจออกมาเสียงดัง
“เฮ้อ....... ”
เมื่อเห็นว่าร่างโปร่งยังไม่สนใจเจ้าตัวจึงถอนหายใจแรงและดังกว่าเดิม
“เฮ้อ   ”
ดวงตาคู่สวยจึงตวัดมองมาอย่างดุๆ เจ้าตัวลดหนังสือในมือลงเอ่ยเสียงเขียว
“เป็นอะไรของแกหะเกี๊ยว ถอนหายใจยังกะโลกจะแตก”
“ก็มันเบื่อนี่ ไม่เห็นมีอะไรหนุกๆทำเลย พี่จั๊บถ้าไม่ออกไปทำงานอยู่บ้านก็มัวแต่อ่านหนังสือ สนใจเกี๊ยวบ้างสิ”
“จู่ๆ เป็นอะไรขึ้นมา แล้วชีวาสไปไหนเสียล่ะถึงปล่อยให้แกมานั่งฟุ้งซ่านได้เนี่ย”
“ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวก็คงมาเองแหละ”
เจ้าตัวเปลี่ยนอิริยาบถมาเป็นนอนหนุนตักก๋วยจั๊บแทนเกี๊ยวทำท่าเหมือนจะถามอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบไป บนใบหน้าปรากฏรอยครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยถามไม่เต็มเสียง
“นี่พี่จั๊บ ...พี่ยังโกรธพี่เจ็มอยู่เหรอ?”
ก๋วยจั๊บก้มหน้าสบตากับน้องชาย เอ่ยเสียงแข็ง
“เปล่าโกรธ! แล้วไม่ต้องเอ่ยถึงคนๆนี้อีกนะ พี่ไม่อยากฟัง”
เกี๊ยวเบ้หน้า คิดในใจ มาอีหรอบนี้ทุกที ปากก็บอกว่าไม่โกรธไหงหน้าหงิกยังกะยักษ์
“ขอโทษเหอะ ไอ้ที่บอกว่าไม่โกรธๆ เนี่ย ปากมันตรงกะใจหรือเปล่าคุณพี่ แค่พูดถึงพี่เจ็มแค่เนี้ยะ ทำเป็นอารมณ์เสีย ไม่เอาละ ไปดีกว่าบรรยากาศมาคุแบบนี้ ไม่อยากอยู่หรอก”
พูดจบร่างโปร่งก็ลุกขึ้นอย่างว่องไวก่อนจะไปยังไม่วายหันมาพูดทิ้งท้าย
“พี่ก็รู้ว่าพี่เจ็มเค้าคงมีเหตุผลอะไรบางอย่างทำไมไม่ลองฟังเค้าบ้างล่ะ พอเค้าโทรมาพี่ก็ไม่ยอมรับสายปิดกั้นเค้าทุกทางแบบนี้เมื่อไหร่จะคุยกันรู้เรื่องที่พูดเนี่ยเพราะเป็นห่วงหรอกนะ พี่ไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าชอบนั่งเหม่ออยู่เรื่อยถ้ามันรู้สึกแย่นัก ทำไมไม่ทำให้มันจบไปสักทีผมว่าพี่เจ็มเค้าก็รู้สึกไม่ต่างจากพี่หรอก”

Ifoot-ballZ

อยากเจอแบบชีวาสมั่งอ่ะ รอต่อปายทาเคชิ......

4_NAY

นังจั๊บอย่าเล่นตัวมากไป

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุณ ครับผม