คนนี้แหละใช่เลย P. 19

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
พูดจบร่างโปร่งก็ลุกขึ้นอย่างว่องไวก่อนจะไปยังไม่วายหันมาพูดทิ้งท้าย
“พี่ก็รู้ว่าพี่เจ็มเค้าคงมีเหตุผลอะไรบางอย่างทำไมไม่ลองฟังเค้าบ้างล่ะ พอเค้าโทรมาพี่ก็ไม่ยอมรับสายปิดกั้นเค้าทุกทางแบบนี้เมื่อไหร่จะคุยกันรู้เรื่องที่พูดเนี่ยเพราะเป็นห่วงหรอกนะ พี่ไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าชอบนั่งเหม่ออยู่เรื่อยถ้ามันรู้สึกแย่นัก ทำไมไม่ทำให้มันจบไปสักทีผมว่าพี่เจ็มเค้าก็รู้สึกไม่ต่างจากพี่หรอก”
ก๋วยจั๊บนั่งนิ่ง รู้ทั้งรู้ว่าที่น้องชายพูดออกมาถูกต้องทุกอย่างแต่ในใจยังไม่วายมีทิฐิ
‘นายไม่มาเป็นฉัน นายไม่รู้หรอกเกี๊ยว ว่าฉันรู้สึกอย่างไร’
เกี๊ยวเดินเข้ามาในบ้าน ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนที่เสียงแจ๋วๆของแป้นจะดังตามมา
“สวัสดีค่า อ้าวคุณเจ็มหรือคะ ...ค่ะ..ค่ะ หนูแป้นไงคะ อ๋อ...คุณจั๊บ อยู่ค่ะ รอแป๊บนึงนะคะ หนูจะรีบไปตามให้”
พูดจบเด็กสาวก็รีบวิ่งออกมาทันที เกี๊ยวยิ้มให้นิดๆ แล้วเดินไปยกหูโทรศัพท์ขึ้นคุยกับอีกฝ่าย
“หวัดดีครับ พี่เจ็ม”
เจมินี่ยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงของเกี๊ยวทางโทรศัพท์ “เป็นไงสบายดีไหม”
“ผมน่ะสบายดี แต่มีบางคนแถวนี้ไม่ค่อยสบายสักเท่าไหร่หรอก ว่าแต่เมื่อไหร่จะกลับมาสักทีล่ะครับ”
“คงอีกสักพักน่ะ ขอพี่เคลียร์อะไรๆทางนี้ให้เรียบร้อยก่อน ถึงจะกลับไปได้ ว่าแต่เค้ายังไม่หายโกรธพี่อีกรึ”
“ยังเลยพี่ ของพี่น่ะแบบพิเศษ ว่ากันตามจริง ผมยังไม่เคยเห็นพี่จั๊บโกรธใครขนาดนี้มาก่อน ส่วนใหญ่ก็โกรธแป๊บๆก็หาย มีพี่เนี่ยแหละ จะสองเดือนแล้วยังไม่หาย แต่ก็ช่วยไม่ได้อยากหนีพี่ผมกลับไปทำไมเล่า”
พูดจบก็อมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจยาวมาทางโทรศัพท์ ร่างโปร่งรีบพูดต่อ
“หึ หึ มัวแต่ชักช้าระวังนะพี่ พักนี้มดแดงแถวนี้มันยิ่งชุมอยู่ด้วย”
“อะไร เอายามาฉีดสิ จะได้ตาย”
“ไม่ใช่มดแบบนั้น มันเป็นคำเปรียบเปรยน่ะพี่ ประมาณว่าผู้ชายไง เดี๋ยวนี้นะมาจากไหนกันบ้างไม่รู้ มาหาพี่จั๊บทุกวัน หัวกระไดไม่แห้งเลยนะพี่ นี่ผมไม่ได้มุขน้า มีจริงๆ ยิ่งเดี๋ยวนี้ทำธุรกิจร้านขนมด้วย ไม่มีใครไม่รู้จักคุณก๋วยจั๊บ บ้านขนมไทยหรอก พี่จั๊บไปเปิดบูธร้านขนมทีไร ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเชียว ไอ้คนซื้อก็ไม่ใช่ใครที่ไหน พวกผู้ชายแถวนั้นแหละ บางคนนะเหมาขนมเสร็จมีชวนไปดินเนอร์ด้วยนะ บางคนก็บอกว่าคุณจั๊บไม่ต้องขายให้เหนื่อย ถ้าไปอยู่กับเค้าจะให้ทั้งบ้าน ทั้งรถอีกต่างหาก”
เกี๊ยวพูดอย่างมันปาก ไม่สังเกตเสียงปลายสายที่เงียบลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เจ้าตัวยังพร่ำพรรณาถึงความเนื้อหอมของพี่ชายไม่ขาดปาก จนได้ยินเสียงห้วนๆของอีกฝ่ายดังขึ้น
“แค่นี้ก่อนนะเกี๊ยว พี่จะรีบไปเคลียร์งานแล้วจะรีบบินไปเมืองไทยภายในอาทิตย์นี้แหละ”
พูดจบสายก็ตัดไป ปล่อยให้เกี๊ยวยืนยิ้มเผล่อย่างอารมณ์ดี แหมต้องให้กระตุ้นนิดกระตุ้นหน่อย ถึงจะรู้ตัว พอหันหลังกลับไปก็ปะทะ
กับแผ่นอกแข็งแรงของร่างสูงที่มายืนอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เกี๊ยวเบ้หน้ายกมือผลักชีวาสเบาๆ
“มายืนซะใกล้เชียว ตกใจหมด มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“ก็ทันพอจะได้ยินนายเผาพี่จั๊บนั่นแหละ ไปพูดอย่างนั้นเดี๋ยวพี่เจ็มก็โมโหหึงขึ้นมาหรอก อีกอย่างพี่จั๊บเค้าก็ไม่ได้ชอบพวกนั้นซะหน่อย มาทีไรก็เจออิทธิฤทธิ์ท่านพี่แกทุกที”
“หึงสิดี จะได้รีบมา มัวแต่ชักช้าอยู่นั่นแหละ ต้องให้เกี๊ยวออกโรงเสียแล้ว อ๊ะ จะทำอะไรน่ะ”
ท้ายประโยคเจ้าตัวร้องออกมาเมื่อ ชีวาสขโมยหอมแก้มแผ่วเบา พร้อมทั้งกอดร่างโปร่งไว้หลวมๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“จะบ้าเหรอ ทำอะไรประเจิดประเจ้อ เดี๋ยวคนอื่นเห็นจะทำยังไง”
“ไม่มีใครเห็นหรอก พ่อกับแม่ไม่อยู่ไม่ใช่เหรอ”
ชีวาสเอ่ยแบบไม่ใส่ใจ แต่ทั้งสองคนต้องตัวแข็งทันที เมื่อได้ยินเสียงแหวจากด้านหลัง
“แต่ฉันอยู่โว้ย! ไอ้ชีวาส จะทำอะไรเกรงใจกันบ้าง นู่นจะทำก็ไปทำในห้อง เดี๋ยวเด็กๆเห็นจะตกใจกันหมด พวกนี้นี่”
ร่างโปร่งรีบผละออก พวงแก้มเป็นสีแดงเรื่อๆ เอ่ยตะกุกตะกัก
“บะ....บ้า พี่น่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้”
“ฉันพูดเรื่องจริงนี่หว่า แกจะไปดู๋ดี๋ จู๋จี๋ที่ไหน หัดดูรอบๆซะบ้าง”
ชายหนุ่มเอ่ยหน้าตาย ชีวาสยกสองมือขึ้นทำนองขอยอมแพ้
“โอเคครับ คุณพี่ก๋วยจั๊บ ต่อไปผมจะดูลู่ทางให้ดีก่อนแล้วค่อยทำ ดีไหมครับ จะไม่ทำให้คุณพี่ต้องเป็นห่วงว่าจะมีใครแอบเห็นอีกต่อไป โอ๊ย.....”
เสียงร้องเกิดจาก เกี๊ยวถองข้อศอกเข้าที่ท้องอีกฝ่ายเบาะๆเชิงสั่งสอน ก๋วยจั๊บส่ายหน้าอย่างระอา
“เออ อาทิตย์นี้พี่ไม่อยู่นะ จะไปต่างจังหวัดสักสอง สามวัน แกอยู่บ้านดีๆล่ะ”
“พี่จะไปไหน?”
“จำคุณป้าฉวีวรรณ เพื่อนสนิทของแม่ได้ไหม เขาจะจัดงานเลี้ยงในรีสอร์ทที่สระบุรี ก็เลยขอให้แม่ช่วยดูแลเรื่องของหวานให้ แต่แม่ไม่ว่างก็เลยให้พี่ไปดูแทน”
“ทำไมต้องไปเองด้วยล่ะ แค่ส่งขนมให้ก็พอแล้วไม่ได้เหรอ ไม่เห็นพี่จั๊บต้องไปดูเองเลย”
“ก็คุณป้าเขาขอร้องมานี่นา อีกอย่างงานนี้มีคนมาเยอะ เผื่อขนมเราจะดังไง”
ร่างโปร่งเบ้หน้า “แค่นี้ยังดังไม่พอหรือไง เดี๋ยวก็มีพวกจิตอกุศลตามมาอีกหรอก บอกไว้ซะก่อนนะ ผมเบื่อเป็นกันชนให้พี่แล้ว”
ก๋วยจั๊บหัวเราะเบาๆ แต่ไม่พูดอะไรทำให้เกี๊ยวหน้างอ “ผมไปด้วยได้ไหม ผมก็อยากไปเที่ยวบ้างนี่”
ร่างโปร่งเอานิ้วจิ้มหน้าผากน้องชายเบาๆ “ไปทำงานนะไม่ได้ไปเที่ยว อยู่นี่แหละ ดีไม่ดี ฉันก็ว่าจะหนีกลับมาก่อนเหมือนกัน”
เกี๊ยวมองตามหลังพี่ชายที่เดินหายเข้าไปในห้องแล้วหันมาหาชีวาส
“สงสัยพี่จั๊บแกจะลืมไปนะว่าแกน่ะ เคยนอนคนเดียวซะที่ไหน”
“ช่างแกเถอะ...ว่าแต่เราเข้าไปในห้องดีกว่านะ” ชีวาสตัดบท
เมื่อเห็นอีกฝ่ายมองมาอย่างสงสัย จึงเอ่ยต่อ
“ก็อยู่ตรงนี้ มันก็ทำอย่างนู้น อย่างนี้ไม่ได้น่ะสิ ใช่ไหม....... เข้าห้องซะ ก็ไม่ต้องกลัวใครเห็นแล้ว......” ท้ายประโยคเสียงแผ่วลง เมื่อนัยน์ตาคู่สวยฉายแววเรืองๆ
ปากได้รูปสั่นระริก ก่อนเสียงแหวจะดังระเบิดขึ้นจนได้ยินไปทั้งบ้าน
“ไอ้ลามก!!! จะอย่างนู่น นี่ ก็ไม่ได้ทั้งนั้นแหละ เจ้าบ้า!”
งานเลี้ยงรื่นเริงจัดอยู่บริเวณริมสระว่ายน้ำของรีสอร์ท คลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาในอาภรณ์สวยงาม ซุ้มอาหารถูกจัดให้อยู่ด้านข้างเพื่อให้บริการอาหารแบบบุฟเฟ่ต์ รวมถึงซุ้มของหวานซึ่งเป็นขนมไทยนานาชนิด ตอนแรกร่างโปร่งก็เดินวนเวียนคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ แต่คุณฉวีวรรณกลับลากเขาพาไปแนะนำกับคนนู้น คนนี้ จนก๋วยจั๊บไม่แน่ใจว่าสุดท้ายแล้วเขาจะสามารถจำใครได้บ้าง พอสบโอกาสร่างโปร่งก็แอบปลีกตัวออกมาเงียบๆ คว้าแก้วที่บรรจุคอกเทลสีสวยมานั่งอยู่บริเวณมุมมืดด้านหลังของงาน
เขามองดูนาฬิกาแล้วก็ถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นเวลา สี่ทุ่มแล้ว กว่าจะออกจากที่นี่ กว่าจะถึงกรุงเทพฯคงสักตีหนึ่งกว่าๆ หรือว่าจะแอบหนีออกไปตอนนี้เลยดีนะ แต่ไม่ดีหรอกมั๊ง เสียมารยาทแย่ กำลังคิดอะไรเพลินๆ ก๋วยจั๊บก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงพูดลอยมา
“เบื่อหรือครับ?”
ร่างโปร่งหันไปมองอย่างตกใจ เห็นคนยืนอยู่ในเงาตะคุ่มๆของต้นไม้ แล้วชายหนุ่มก็ก้าวออกมา เมื่อเห็นใบหน้าเจ้าของเสียงปริศนา ก๋วยจั๊บก็ร้องออกมา
“โธ่พี่ฉัตร ทำผมตกใจหมด มายืนทำอะไรมืดๆครับ”
ร่างสูงสง่าเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆแล้วตอบเสียงกลั้วหัวเราะ
“ เบื่อๆก็เลยแอบหลบออกมา ยืนอยู่ได้สักพักก็เห็นจั๊บหลบออกมาหมือนกันนี่แหละ ว่าแต่ยังไม่ตอบคำถามพี่เลยนะ”
“เปล่าหรอกครับ” ร่างโปร่งปฏิเสธ ขืนพูดออกไปตรงๆก็แย่กันพอดี “พอดีผมดูนาฬิกาเห็นว่าจะสี่ทุ่มกว่าอยู่แล้ว ก็เลยคิดว่ากว่าจะกลับกรุงเทพฯก็คงดึกน่าดู”
ดวงตาคมตวัดมาที่หน้าคนพูดทันที “อย่าบอกนะว่าคิดจะขับรถกลับกรุงเทพฯกลางดึกแบบนี้ พี่คนนึงแหละที่ไม่ยอมแน่ๆ ขับรถกลางดึกมันอันตราย”
“เอ่อ .....แต่ผม....” ยังไม่ทันจะพูด ฉัตรก็สวนออกมาอีก “อีกอย่าง คุณแม่ท่านคงไม่ยอมแน่ๆ เอาเป็นว่าค้างที่นี่สักคืนแล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับก็ได้”
ร่างโปร่งทำหน้าลำบากใจ นึกโกรธฉัตรอยู่หน่อยๆที่เอาคุณฉวีวรรณมาอ้าง แต่ให้ยังไงเขาก็ไม่อยากนอนค้างที่นี่จริงๆ ดวงตากลมโตเหลือบมองไปทางบ้านพัก แค่คิดว่าต้องนอนอยู่ในนั้นคนเดียวร่างโปร่งก็ขนลุกซู่ขึ้นมาทันที
“หรือว่า...กลัว....” ฉัตรซึ่งจับสังเกตร่างโปร่งอยู่เอ่ยอย่างนึกอะไรขึ้นมาได้
ก๋วยจั๊บส่ายหน้าโดยเร็วรีบพูดสวนขึ้นมาทันทีก่อนที่อีกฝ่ายจะเอ่ยคำที่เขากลัวที่สุดออกมา
“เปล่าหรอกครับ แต่ผมคิดว่าผมขับกลับได้จริงๆ พี่ฉัตรไม่ต้องกังวลหรอกครับ” ก๋วยจั๊บเอ่ยปฏิเสธอีกครั้ง หากคราวนี้ดวงตาคมกลับมองมาอย่างดุๆ
“ไม่มีแต่ ถ้าอยากจะกลับจริงๆ พี่จะขับรถไปส่งเอง ไม่อย่างนั้นทั้งคุณแม่ คุณพ่อและพี่ไม่มีทางนอนหลับแน่ๆ”
ร่างโปร่งมองตาละห้อย ลองพี่ฉัตรพูดอย่างนี้ คืนนี้คงกลับไม่ได้แล้วจริงๆ ฉัตรเอ่ยอย่างขำๆ
“ถ้าจั๊บกลัวผีเดี๋ยวไปนอนบ้านดียวกับพี่ก็ได้ บ้านที่พี่พักมีสองห้องพอดี”
“โธ่ พี่ฉัตร!! ผมอุตส่าห์ไม่พูดถึงแล้วนะ” ก๋วยจั๊บโอดครวญ มองร่างสูงอย่างงอนๆ แต่ก็ยอมตามอีกฝ่ายไปโดยดี
คนนี้แหละใช่เลย16
รถจี๊บสัญชาติยุโรปเข้าจอดสงบนิ่งอยู่หน้ารั้วไม้ ก๋วยจั๊บหันไปกล่าวขอบคุณด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ขอบคุณที่มาส่งนะครับ พี่ฉัตร จะเข้าไปในบ้านไหมครับ”
“ก็ดีเหมือนกัน พี่เข้าไปกราบคุณลุง คุณป้าหน่อย พาลูกท่านมาส่งซะค่ำ ว่าแต่พี่จะโดนเจ้าเกี๊ยวทำอะไรหรือเปล่า?”
ก๋วยจั๊บหัวเราะเบาๆ “ก็ไม่แน่หรอกครับ แต่รับรองไม่ถึงชีวิตแน่นอน เข้าไปกันดีกว่าครับ”
ร่างโปร่งเดินนำหน้าไปตามทางเดินที่ปูด้วยอิฐมอญ แสงสีเหลืองนวลจากตะเกียงแบบโบราณที่แขวนอยู่ข้างทางทำให้เดินได้ไม่ลำบากนัก กลิ่นดอกราตรีโชยหอมไปทั่วบริเวณ ขณะที่กำลังเดินนำอยู่นั้น ร่างโปร่งพลันสะดุดก้อนหินจนร่างเซถลา
“อ๊ะ!”
เสียงอุทานทำให้มือแกร่งเอื้อมคว้าเอวบางไว้อย่างทันท่วงที ฉัตรรอให้อีกฝ่ายทรงตัวได้แล้วจึงปล่อยมือออกอย่างสุภาพ
“ขอบคุณมากครับพี่ฉัตร เกือบล้มไปจับกบหลายตัวเสียแล้ว” ร่างโปร่งพูดอย่างเขินนิดๆ ก่อนจะหันไปนำทางต่อ
ชั่วครู่ปลายหางตาเหมือนเห็นเงาดำวูบไหวผ่านไป ก๋วยจั๊บหยุดชะงัก ดวงตากลมโตหันไปจับจ้องบริเวณที่เห็นเมื่อสักครู่ แต่ไม่พบสิ่งใด ฉัตรเห็นอาการผิดปรกติจึงเอ่ยถาม
“มีอะไรหรือจั๊บ”
“ผมเหมือนเห็นเงาคนเมื่อตะกี้ สงสัยจะตาฝาด ไปต่อดีกว่าครับพี่ฉัตร”
เมื่อขึ้นบ้านปุ๊บ เกี๊ยวที่เห็นหน้าพี่ชายก็ตะโกนเสียงลั่น
“โหย พี่จั๊บ กำลังจะโทรไปตามเลยเชียว ทำไมกลับค่ำจัง ผมมีอะไรจะบอก อ้าวนั่นใครมาส่งน่ะ”
ฉัตรที่เดินตามหลังมาส่งยิ้มให้น้อยๆ ร่างโปร่งเมื่อเห็นอีกฝ่ายชัดๆ ก็อุทานออกมา
“โธ่ พี่ฉัตรนี่เอง นึกว่าหนุ่มที่ไหนตามมาส่งพี่ผมเสียอีก”
“พาพี่ชายมาส่งซะค่ำ คงไม่ว่าอะไรหรอกนะ เกี๊ยว” ฉัตรสัพยอก
ร่างโปร่งยิ้มเขินๆเอ่ยแก้ตัว “ถ้าเป็นพี่ฉัตรก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ว่าแต่พี่จั๊บ มีคนมาหาแน่ะ รออยู่ที่ท่าน้ำ”
ร่างโปร่งนิ่งไปนิด แววตามีรอยสงสัย
“ใครหรือ?”
“ไปดูก็รู้เองแหละ รีบไปหน่อยก็ดีนะ เค้ามารอพี่นานแล้ว”

เมื่อฉัตรทราบว่าก๋วยจั๊บมีแขก จึงขอตัวกลับก่อนร่างโปร่งจึงเดินเลี่ยงมาที่ศาลาริมน้ำเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ที่ยืนหันหลังอยู่กลางศาลา ก็ทำให้หัวใจไหววูบถึงอย่างนั้นเสียงที่เปล่งออกไปกลับกระด้างจนตัวเองยังรู้สึกตกใจ
“มาทำไม?”
เจมินี่หันกลับมา ใบหน้ามีแววอิดโรยความเหนื่อยล้าปรากฏฉายชัดอยู่ในดวงตาสีเทาคู่นั้นร่างโปร่งก้าวเข้ามาประจันหน้ากับอีกฝ่ายที่ยังคงยืนนิ่งสงบอยู่

abcdefghij

เป็นคนสำคัญที่น้องไม่อยากลา

Ifoot-ballZ

ปากไม่ตรงกับใจอย่างงี้แล้วเมื่อไหร่จะได้(เป็นแฟน)กัน หุหุ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

tamia

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

com.win

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

gigusa

ขอบคุณมากครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

4_NAY

เจ็มกลับเมกาเถอะ  ให้ใครบางคนนอนร้องไห้

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุณ ครับผม

obchoeitoh

ขอบคุณครับ