++ The Diary ครั้งหนึ่งผมก็เคยมีผัว++ * 11-12

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว     “ต้อมอยากเจอเนลเร็วๆจังเลย คิดถึงมาก อยากกินชะอมไข่ทอดน้ำพริกกะปิฝีมือเนลด้วย…”
     โดยเฉพาะย่อหน้าสุดท้ายมันทำให้ผมยิ่งรักผู้ชายคนนี้มากขึ้น
     “ต้อมสัญญาจะไม่ทำให้เนลผิดหวังนะเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ต้อมรักเนลคนเดียว รักที่สุดเลยอย่าทิ้งต้อมไปไหนนะ...รักเสมอ ต้อมครับ”
     เนลไม่ทิ้งต้อมไปไหนหรอกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป!ตอนที่ 11  
      ผมหาเวลาว่างช่วงวันหยุดลองวีคเอ็นลงไปหาต้อมที่ภูเก็ต ผมรู้สึกตื่นเต้นมากๆ เพราะเราก็ไม่ได้เจอกันเกือบเดือนแน่ะ ต้อมมารอรับผมที่สถานีขนส่ง เราดีใจกันมากแต่แสดงอาการเยอะไม่ได้เพราะเราไม่ได้อยู่กันสองคน ต้อมไม่ได้พาผมไปพักที่บ้านของเค้าหรอก แต่เปิดห้องที่โรงแรมให้ผมแทน ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดมากหรอกว่าต้อมจะกลัวที่บ้านรู้มั้งถึงไม่พาผมไปรู้จักกับพ่อเค้า ซึ่งดีซะอีกเราจะได้อยู่ด้วยกันสองคนได้อย่างสนิทใจ
     ช่วงเวลาสองสามวันที่อยู่ภูเก็ตผมมีความสุขมาก ต้อมขี่มอเตอร์ไซค์แล้วผมซ้อนท้าย โห...เหมือนผู้หญิงข้าใครอย่าเตะ เอ๊ย! อย่าแตะเลยอะ นั่งกินลมชมเมืองไปเรื่อยๆ ต้อมทำหน้าที่เป็นไกด์ชั้นเยี่ยมพาผมตะลอนเที่ยวได้ไม่มีหยุด
      “เนล ต้อมจะไปหางานทำที่กรุงเทพฯ แล้วนะ”
     “เฮ้ย! จริงดิ อย่าหลอกกันนะเว้ย”
     “ที่ที่ต้อมสมัครงานทางเน็ต เค้าเรียกตัวแล้ว เป็นโปรแกรมเมอร์น่ะ”
     “ไม่เห็นบอกกันเลย”
     “ก็อยากเซอร์ไพรส์ไง มาถึงภูเก็ตต้อมก็จะบอก”
     “แล้วงานทางนี้ล่ะ พ่อต้อมว่ายังไง แล้วต้อมจะไปเมื่อไหร่”
     “โห มาเป็นชุดเลยแม่คุณ ช้าๆ”
     “พ่อต้อมไม่ว่าไง เห็นดีด้วย ส่วนงานทางนี้ต้อมก็คุยกับหัวหน้าแล้วล่ะ ไม่มีปัญหา แล้วอาทิตย์หน้าต้อมจะไปกรุงเทพฯ...เราไปอยู่ด้วยกันนะ”
     “โอเค เดี๋ยวกลับไปเนลจะไปดูห้องนะ”
     ในที่สุดเราก็จะได้อยู่ด้วยกันจริงๆ แล้วเหรอเนี่ย ผมดีใจจนบอกไม่ถูก ใครไม่มาเป็นอย่างผมไม่มีทางรู้หรอกว่า การที่มีผู้ชายแท้ๆ มาคอยเทคแคร์ คอยห่วงใย และรักเราจริงมันเป็นเรื่องที่อะเมซิ่งมากๆ แต่ใช่ว่าผมจะหน้ามืดตามัวละเมอเพ้อพกจนไม่คิดหน้าคิดหลังอะไรนะครับ ผมคิด คิดตลอดแหละ บอกแล้วไงว่าผมเป็นคนคิดมาก คิดไปไกล คิดไปก่อนล่วงหน้า แต่อย่างว่าแหละอะไรที่มันยังมาไม่ถึง ก็อย่าเพิ่งไปกลัวมัน ขอให้รู้แค่เพียงว่าวันนี้เรามีความสุข พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ ถ้ามัวแต่มานั่งตั้งหน้าตั้งตาลุ้นหรือว่าเตรียมใจว่าเมื่อไหร่จะเลิกกัน รับรองได้ว่าประสาทกินกบาลตายชัวร์!
     หลังจากที่ผมกลับมากรุงเทพฯได้เพียงอาทิตย์เดียวต้อมก็ตามมา ผมได้ย้ายออกจากบ้านของพี่สาวเข้าไปอยู่ที่แมนชั่นกับต้อม ชีวิตคู่เราดูดีมากประหนึ่งคู่ผัวตัวเมียสุดชีวิต ต้อมก็ยังเป็นต้อมคนเดิมที่คงไม่แคร์สายตาใครๆ ก็เพราะอย่างนี้นี่ไง ผมถึงมั่นใจในตัวเค้ามาก โห คุณครับใครจะคิดล่ะว่าเราจะคบกันมายาวถึง 5 ปี นี่ก็จะเข้าปีที่ 6 แล้ว ผมแอบหวังเหมือนกันนะว่าเราจะอยู่ด้วยกันถึง 10 ปี มันก็แปลกเนอะ จากคนที่ไม่ได้รู้สึกว่าชอบมาก่อน ไม่ใช่สเป็คเลย แต่กลับมารักกันได้และคบกันได้อย่างยาวนาน
     จนกระทั่งวันหนึ่งผมได้พาต้อมมารู้จักกับเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่ทำงานของผม ซึ่งหารู้ไม่ว่าหายนะกำลังจะมาเยือนชีวิตคู่ของผมแล้ว!  
     “ต้อม นี่แนน”
          ‘แนน’ เพื่อนผู้หญิงรุ่นน้องที่ออฟฟิศที่ถือว่าสนิทกับผมที่สุดคนหนึ่ง ไปไหนก็ไปด้วยกัน ไปเที่ยว ไปกินข้าว ไปดูหนังฟังเพลง เต้นระบำร่ำสุราถึงไหนถึงกัน เรียกว่าซี้เป็นเงาตามตัวกันเลยล่ะ และบ่อยครั้งที่เรามักจะไปเที่ยวด้วยกันเป็นกลุ่มมีผม ต้อม แนน และก็โจ้ อ้อ...‘โจ้’ นี่ก็เป็นเพื่อนผู้หญิงรุ่นน้องที่สนิทอีกคน แต่ถ้าเทียบกับแนนผมจะสนิทกับแนนมากกว่า
     “หน้าบึ้งเชียว เป็นไรยะ”
     “ทะเลากะพี่วีอะ” แนนมักจะมีปัญหากับพี่วีแฟนมันบ่อยๆ มีเรื่องทีไรก็จะมานั่งหน้าเม้งบ่นให้ฟัง
     “ประจำเลยอะแก ฉันเบื่อแทนว่ะ”
     “อืม แนนก็เบื่อ เออ วันนี้ต้อมมารับปะ แล้วจะไปไหนกันหรือเปล่า”
     “ไป วันนี้ต้อมมันจะพาไปกินสุกี้อะ เงินเดือนมันออกละ”
     “ไปด้วยดิ”
     “สาระแนเชียวนังแนน เค้าจะไปจู๋จี๋กินกันสองคนสามีภรรยา ชอบเป็นก้างจริงๆ นะแก กลับไปเคลียร์กับพี่วีก่อนเหอะ” โจ้แตะเบรกนังแนนดังเอี้ยดเข้าให้ เล่นเอานังแนนค้อนขวับคอแทบหักเลยทีเดียว
     “ก็ฉันเบื่อนี่ยะ อยากไปเดินเล่นกับพี่เนลด้วย”
     “ไม่ต้องเลย”
     รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เค้าบอกว่ามันมักจะมาคู่กับคราบน้ำตาเสมอ จริงไม่จริงผมก็ไม่รู้อะนะ แต่สำหรับผมถ้ามีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะนั่นแสดงว่าผมกำลังมีความสุข ไม่ว่าผมรักต้อม ต้อมรักผม ผมรักเพื่อน หรือว่าเพื่อนรักผม ใบหน้าผมจะบ่งบอกออกมาทันทีว่าผมมีความสุขมากแค่ไหน และเวลาผมคบกับใครไม่ใช่แต่ว่าคบเป็นแฟนเท่านั้นที่จะให้ทั้งใจ คบเพื่อนผมก็จะเอาใจคบด้วยเหมือนกัน คือไว้ใจ ไม่เคยมีระแวงหน้าพะวงหลัง และเพราะคำว่า ‘ไว้ใจ’ นี่ล่ะที่ทำให้ผมต้อง…เสียใจ!
ตอนที่ 12
     เย็นวันนี้ผมยังคงนั่งทำงานอยู่ที่ออฟฟิศเกินเวลาเหมือนเช่นทุกวัน ส่วนแนนกลับไปตั้งแต่ 6 โมงแล้วเห็นบอกว่าจะไปซื้อของที่เดอะมอลล์บางกะปิ ผมกดโทรศัพท์หาต้อมจะถามว่าถึงห้องหรือยัง ซื้ออะไรมากินบ้าง แต่ คำตอบที่ผมได้รับมันกลับทำเอาผมหน้าร้อน ใจสั่น นั่งไม่ติดเก้าอี้เลย!
     “ต้อมเหรอ อยู่ไหนอะ”
     “อยู่เดอะมอลล์”
     ”ไปทำอะไรอะ”
     “มาซื้ออุปกรณ์คอมฯ”
     “แล้วกินข้าวยังอะ”
     “อ๋อ กินพิซซ่าอยู่”
     “กินคนเดียวเหรอ”
     “กินกับ...แนนอะ พอดีบังเอิญมาเจอกันน่ะ”
     ทำไมต้องไปกินกับแนน?...เท่านั้นแหละ  ความหึงขึ้นหน้าผมปาโทรศัพท์มือถือทิ้งลงพื้นทันที ผมอาจจะดูเป็นคนไม่มีเหตุผล อารมณ์ร้อน ไม่ยอมฟังอะไรก่อน เค้าอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดก็ได้
     ต้อมกับแนนกลับมาหาผมที่ออฟฟิศอีกครั้ง เหมือนจะมาอธิบายว่าอะไรเป็นอะไร แต่ลมพายุมันยังไม่สงบง่ายๆ ถึงแม้ว่ามันจะเบาลงแล้วก็ตามแต่ความขุ่นข้องหมองในใจมันก็ยังไม่จางหาย แนนถูกโจ้แยกไปคุยไม่ให้เข้าใกล้ผม เพราะคงรู้ว่าผมโกรธอยู่ ส่วนต้อมเข้ามาง้อตามระเบียบ ผมก็มึนตึงใส่ ประชดประชัน ไม่ยอมคุยด้วย แถมกลับบ้านก็กลับใครกลับมัน
     เช้าวันรุ่งขึ้นผมมาทำงาน แนนทักทายผม แต่ผมก็ไม่ใส่ใจ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ผมยอมรับนะว่ายังโกรธอยู่บ้าง ถึงจะไม่มากเหมือนเมื่อคืน แต่มันก็ยังเป็นตะกอนกร่อนอยู่ในใจ...ความหึงนี่มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ
     “พี่เนล แนนมันร้องไห้อยู่ในห้องน้ำน่ะ” โจ้เดินลุกลี้ลุกลนเข้ามาจนทำเอาคนในห้องต้องหันไปมอง
     “ร้องทำไม”  
     “มันบอกว่าพี่ไม่ยอมคุยกับมัน มันเสียใจ”
     “แล้วทีมันไปกินข้าวกับผัวคนอื่นล่ะ”
     ยังไม่ทันที่โจ้จะพูดอะไรต่อ พนักงานผู้หญิงห้องข้างๆ คนนึงก็วิ่งมาบอกอย่างหน้าตาตื่นว่าแนนชักตัวเกร็งหมดสติ พวกผู้ชายกำลังช่วยแบกไปส่งโรงพยาบาลกัน!
     “มารยา!”
     “เนลไม่ไปดูมันหน่อยเหรอ ถ้ามันไม่แคร์เนล มันไม่เป็นขนาดนี้หรอกนะ” พี่ๆ ที่แผนกออกอาการเป็นห่วงแนนมาก และดูเหมือนกำลังรุมตำหนิผมกลายๆ ยังไงไม่รู้
     “พี่ แอ๊คติ้งแบบนี้ทำไมเนลจะไม่รู้ เนลเคยทำมาก่อน”
     ใช่ ผมเคยทำมาก่อน สมัยตอนผมเป็นเฟรชชี่ปีหนึ่งที่ต้องเข้าห้องประชุมเชียร์ แล้วถูกบรรดาพวกพี่ว้ากเกอร์ ตะคอก ตะเบง จนตบะแตก ผมแกล้งบีบน้ำตาทำสีหน้าบ่งบอกถึงความปวดร้าวที่โดนกระทำเยี่ยงนี้ แต่เท่านั้นยังไม่พอ มือไม้ผมออกอาการเริ่มเกร็ง หายใจติดขัด ร้องไห้ไม่หยุดเหมือนคนสติมันอยู่กับตัว...มารยาชัดๆ แน่นอน นี่ล่ะมารยาที่ใครก็สามารถทำได้ทั้งนั้น จากที่แกล้งๆ แต่ด้วยความอินมันเลยทำให้อะไรดูสมจริงไปเสียหมด…ไม่เชื่อก็ลองทำดูสิ!
     หลังเลิกงานโจ้และเพื่อนอีกสองสามคนไปเยี่ยมแนนที่โรงพยาบาล เห็นว่าต้องนอนพักคืนนึง ผมเลยกลายดูเหมือนเป็นคนใจร้าย ไม่มีเหตุผล ทั้งๆ ที่แนนก็เป็นคนที่สนิทกันแท้ๆ แต่ทำไมผมถึงมีความหึงอย่างไร้สติเช่นนี้ก็ไม่รู้ หรือเพราะอาการเก่ากำเริบที่นังเอจักรีเพื่อนซี้ขาสั้นเคยวิเคราะห์ว่าผมเป็นโรคน้ำในหอยไม่เท่ากัน ฮอร์โมนเลยขาดการทรงตัว ทำให้อารมณ์ขุ่นมัวได้ง่ายๆ อืม อาจจะเป็นไปได้เนอะ หึ!
     “ฮัลโหล พี่เนลเหรอ เออ แนนมันไม่ได้เป็นไรมากหรอก หมอบอกว่ามันหายใจไม่ทันเลยเกร็งก็เท่านั้นน่ะ พรุ่งนี้ก็กลับได้ละ”
     “อืม...”
     “มันฝากขอโทษด้วยนะ มันบอกเสียใจ ทีหลังจะไม่ไปเจอต้อมอีกแล้ว”
     “เออๆ ช่างเหอะ ตอนนี้ก็อารมณ์เย็นขึ้นบ้างแล้วล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะโจ้”
     “แล้วพี่เนลคุยกับต้อมหรือยังอะ”
     “ยัง ก็ว่าจะคุยวันนี้ล่ะ รอต้อมกลับมาก่อน”
     “………………”
     “ฟังอยู่ปะเนี่ย โจ้”
     “ฟะ ฟังอยู่พี่ เอ่อ...พรุ่งนี้คุยกันนะ”
     ผมนั่งทบทวนกับตัวเองอยู่หลายรอบ คิดแล้ว คิดอีก ว่าผมคงคิดมากไปจริงๆ นั่นแหละ ต้อมก็เป็นแฟนผม ส่วนแนนก็เป็นเพื่อนรุ่นน้องที่สนิทกันซึ่งผมก็ดีกับเค้ามาก ไม่ได้ต่างอะไรกับที่ผมดีกับต้อมเลย แล้วอีกอย่างแนนก็มีแฟนแล้วนี่นา เรื่องแบบนั้นมันคงไม่เกิดขึ้นหรอก เอาล่ะ วันพรุ่งนี้ผมจะกลับมาเป็นคนเดิม เราจะสนุกสนานเฮฮากันอย่างเก่า...
        แนนกลับมาทำงานตามปกติ บรรยากาศที่ร้อนระอุเมื่อสองสามวันก่อนกลับมาเย็นสบายเหมือนเดิม ท่ามกลางความโล่งอกโล่งใจของเพื่อนๆ พี่ๆ ที่ทำงาน แนนเข้ามาขอโทษผมอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่สำนึกผิด ผมก็อดอมยิ้มไม่ได้พร้อมให้อภัยเพราะไม่ได้ติดใจอะไรแล้ว สำหรับต้อมเราสองคนได้เคลียร์กันไปเมื่อคืนเรียบร้อย ทุกอย่างแฮปปี้ดีพร้อมท์
     “คืนนี้ไปเที่ยวกันนะ อยากไปนั่งฟังเพลง ต้อมเป็นเจ้ามือ” ผมเอ่ยปากชวนแนนกับโจ้ เพราะเห็นว่าวันนี้เป็นวันศุกร์ แล้วอีกอย่างก็อยากให้สัมพันธภาพกลับมาต่อติดเหมือนเดิม
     “ต้อมไปแนนไม่ไปอะ เดี๋ยวพี่ก็หึงอีกหรอก” นังแนนทำทีแขวะผมทีเล่นทีจริง
     “ไปเหอะ ไม่มีอะไรแล้วน่า ไม่หึงแล้ว โจ้ไปด้วยนะ อย่าปฏิเสธ”
     “จะดีเหรอพี่ โจ้ว่าพี่ไปกับต้อม 2 คนเหอะ”
     “ทำไมเหรอ มีอะไรรึเปล่า”
     “………….”
     “ว่าไงโจ้ ”
     “เอ่อ...ไปก็ไปพี่ ร้านเดิมใช่ปะ”
     “ใช่แล้ว”
     แล้วเย็นวันนี้เราสี่คนก็มานั่งฟังเพลงกันที่ร้านประจำแถวโชคชัย 4 ความสนุกและมิตรภาพกลบความรู้สึกหึงหวงไปแล้วหมดสิ้น ผมน่ะคิดมากไปจริงๆ นั่นแหละ การที่ต้อมกับแนนไปเจอกันวันนั้นมันก็แค่บังเอิญ เพื่อนเจอกันก็ต้องทักทายกัน หรือจะกินข้าวด้วยกันมันก็ไม่มีอะไรนี่ ถ้าผมคิดได้แบบนี้ตั้งแต่วันนั้นมันก็คงดีเนอะ แต่ก็ช่างเถอะ ผ่านแล้วก็ผ่านเลย จริงๆ ผมก็ไม่อยากขี้หึง จู้จี้ ขี้บ่น หรือว่างอนใส่ต้อมมากนักหรอก กลัวเค้าเบื่อเหมือนกัน ทุกวันนี้ผมก็พยายามทำดีกับต้อมมาก ดูแลห่วงใยตลอด ผมไม่อยากเสียต้อมไป เพราะเราคบกันมานาน  นานซะจนที่ทำให้ใครหลายๆ คนอิจฉาความรักของเรา เพราะฉะนั้นผมก็ต้องคอยประคับประคองให้ความสัมพันธ์ของเราทั้งสองไปตลอดรอดฝั่งให้ได้
     “เนล พรุ่งนี้ต้อมว่าจะไปเที่ยวกับพวกไอ้ตุ๊น ไอ้จบนะ มันชวนไปบ้านมันที่ต่างจังหวัด”
    “เหรอ...ไปสิ ฝากความคิดถึงถึงตุ๊นกับจบด้วยนะ” ตุ๊นกับจบเค้าเป็นเพื่อนสนิทของต้อมที่เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน และก็ค่อนข้างรู้จักผมเป็นอย่างดีเพราะอยู่หอเดียวกันหมด
     “ทิ้งพี่เนลไปเที่ยวกับเพื่อน ระวังพี่เนลจะแอบไปหาผู้ชายนะจ๊ะ เดี๋ยวจะหาว่าแนนไม่เตือน”
     “พี่เนลเค้าไม่ชั่วเหมือนแกหรอก นังแนน” โจ้กับแนนเปิดฉากฉะกันขำๆ ทำเอาผมอดหัวเราะไม่ได้
...เหตุอันใดพอความรักเธอเริ่มต้น ชายทุกคนหลีกไกล เหตุอันใดเธอเคยคิดดูหรือไม่ใครล้อมกรอบตัวเองตั้งข้อแม้รักเสียมากมาย จะมีชายใดเป็นได้ดัง เช่นกฎเกณฑ์เธอวางไว้ใครบ้างจะมีทางเป็นชายของเธอ
เธอเห็นใคร ไยถึงต้องหลอกตัวเอง …
     มาที่นี่ไม่ผิดหวังจริงๆ ขอเพลงนี้ทีไรนักดนตรีก็เล่นให้ทุกที เพลงโปรดของผมอีกเพลงนึงเลยนะเนี่ย ‘เจ้าสาวที่กลัวฝน’สงสัยใช่มั้ยล่ะครับว่า เอ๊ะ!เนื้อหาเพลงนี้มันตรงกับชีวิตผมยังไงเหรอถึงชอบ เปล่าครับ ไม่ได้เกี่ยวอะไรเลยเหตุผลเดียวที่ชอบคือ มันเพราะดีอะ
    หากเธอคิดพบรักที่ชื่นฉ่ำอย่ามัวทำตัวเองมืดมนอย่ากลัวฝน เพราะฝนนั้นเย็นฉ่ำ อย่ามัวทำตามความคิดเดิมลองคิดดู ลองหาทางสู้กับฝน…

pongsakron01

ขอบคุณครับ

pun_pun

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุนครับ

minone

ขอบคุนคับ

basatthaphong

ขอบคุณครับ

EH700

ขอบคุนครับ

misteryamada

ขอบคุณครับ

aotmini

ขอบคุณมากๆๆเลยนะครับ

mooman

ขอบคุณครับ

Sbai

คิดมากไปหรือเปล่า

หอกหัก

ขอบคุณมาก

obchoeitoh

ขอบคุณครับ