- ++ "กลับไม่ได้ ไปไม่ถึง"++- ฿ 5 - 6

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

@ ง้อ @
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นก่อน ผมเห็นโอนอนอยู่ข้างๆผมอะครับ ( มายังไงตอนไหนก็ไม่รู้ ) ผมก็งงว่าโอเค้ามานอนตอนไหนผมรีบปลุกทุกคนให้ตื่นและอาบน้ำ แต่ผมไม่กล้าที่จะปลุกโอ ผมให้มินเป็นคนปลุกโอ โอเค้าตื่นมามองหน้ามิน แล้วถามมินว่า
" เคนอะ เคนอยู่ไหน "
มินบอกกับโอว่า เคนกำลังช่วยพี่แทนทำกับข้าวอยู่ ( ผมทอดไข่เป็นอย่างเดียวนะครับ นอกนั้นพี่แทนเป็นคนทำอะ )ผมมานั่งจัดเตรียมจานแล้ว  
@ ความจริงในใจ @
วันเวลาผ่านไป ผมกับโออยู่ในฐานะเพื่อนสนิท โอเค้าก็ยังเป็นโอที่น่ารักของผมเสมอหลังๆมานี้มีสาวๆมาจีบโอเยอะมากครับ ดูเค้าก็สนุกกับการจีบสาวด้วย แต่เค้าก็ดูแลผมอย่างที่เคยผมมีความคิดที่จะบอกความในใจให้โอได้รู้ ผมพยายามจะพูด แต่ผมก็กล้าๆกลัวๆ
แล้ววันนั้นก็มาถึงครับ วันที่ผมได้บอกความในใจให้โอได้รับรู้
คืนนั้นเราโทรคุยกันอย่างที่โทรทุกวัน เรื่องที่คุยก็เป็นเรื่องทั่วไป แต่คืนนั้นผมไม่ค่อยพูดมากนัก เค้าถามผมว่า
โอ          "วันนี้ดูมึงไม่ค่อยพูด เป็นอะไรรึเปล่า ง่วงนอนแล้วเหรอ " (ตอนนั้นประมาณ ตี 2 ครับ)
ผมบอก    "ไม่เป็นอะไรอะ ยังไม่ง่วง "
โอ           " มีอะไรก็บอกกันได้นะ เราเป็นเพื่อนกัน ไม่ต้องเกรงใจ "
ผมบอก    " โอ ตั้งแต่เราคบกันมา โอว่าเราดีกับโอมั๊ย "
โอ            " เคนดีมาก ...กับโอเคนดีมากๆ "
ผมบอก    " วันไหนที่โอไม่เจอเรา โอคิดถึงเรามั๊ย "
โอ            " คิดถึงสิ คิดถึงมากด้วย "
ผมบอก    " ถ้าวันหนึ่ง เราต้องห่างกันไป โอจะคิดถึงเรามั๊ย "
โอ            " ทำไมอะ เคนจะไปไหน ก็คิดถึงอยู่แล้ว บางครั้งเราอยู่บ้านเฉยเรายังคิดถึงเคนเลย ทำไมเคนถามเราอย่างนี้อะ"
ผมบอก     " เปล่าก็ถามเล่นๆ "
โอ             " เคนดีกับเราทุกอย่าง เราก็รักเคนมากด้วย ถ้าไม่มีเคนสักคน โลกนี้มันคงไม่สดใส จริงมั๊ย "
ผมบอก      " โอรักเราจริงเหรอ "
โอ              " จริง ในกลุ่มเพื่อนๆ เคนเป็นคนที่เรารักที่สุด "
ผมบอกกับโอว่า              “รอสักครู่นะ”
ผมรีบวิ่งออกไปที่สนามหน้าบ้าน พร้อมกับร้องไห้มากๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมร้อง ร้อง ผมเสียใจมากครับ ถึงผมจะรู้ว่า โอเค้าต้องตอบแบบนี้ แต่ผมก็รับไม่ได้ ในใจผมมันอ่อนล้า ผมรู้สึกว่าผมเหนื่อยมากๆ แต่ผมก็พยายามควบคุมสติ ผมค่อยๆหยุดร้อง แล้วผมก็กลับมาคุยกับโอ ( ผมหายไปประมาณ ครึ่งช.ม. )
โอยังไม่ได้วาง เค้าถามผมว่า
โอ            " เคนหายไปไหนมา นานจัง "
ผมบอก    " เปล่า "
โอ            " เคนเป็นอะไรเปล่า เสียงสั่นๆ ร้องไห้เหรอ ร้องทำไมอะ "
ผมบอก     " โอ เราอยากร้องเพลงให้โอฟัง โออยากฟังมั๊ย " ผมพูดไปเสียงก็สั่น
โอบอก      " อยาก "
(เพลงที่ผมร้องให้โอฟัง เป็นเพลงที่ผู้หญิงร้อง เป็นเพลงที่สื่อว่าเราอยากให้รู้ว่าเรารักเค้า แต่เค้าไม่ได้รับรู้ เป็นเพลงที่ผมชอบมาก แต่ผมขอเก็บไว้นะครับ )
ผมก็ร้องเพลงให้โอฟัง แถมตอนท้ายเพลงผมก็ร้องไห้ด้วย
พอร้องจบ โอเค้าก็เงียบ ผมถามโอว่า    " เข้าใจมั๊ย "
โอเค้าก็เงียบไป สักครู่เค้าก็ตอบว่า    " เข้าใจ "
แล้วโอก็ไม่พูดต่อ เราต่างคนต่างเงียบ
ผมก็บอก             " ไม่มีอะไรแล้ว แค่นั้นแล้วกัน " แล้วผมก็วาง
คืนนั้น ผมนอนคิดไป ร้องไห้ไป ผมพยายามทำใจ และคิดว่าเราต้องห่างกันแล้วจริงๆใช่มั๊ย โอเค้าคงโกรธ และเกลียดผมมาก ผมคิดไปมากมาย ต่อจากนี้เมื่อเจอเธอจะทำอย่างไร จะให้คบเธออย่างไรได้เหมือนเดิม จะให้ยิ้มให้พูดกัน เหมือนดังเป็นคนเดิม ฉันจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร ต่อจากนี้จะมองตากับเธอได้ไหม จะมองหน้าเธอยังไงได้เหมือนเคย เมื่อได้รู้ว่าเธอนั้นไม่มีใจกันเลย ฉันจะทำอย่างไรต่อไป ยังไม่รู้เลย
@ เหตุผลไม่ต้องมี @
วันเสาร์ ผมโทรไปหาโอ ชวนเค้าไปเที่ยว เค้าบอกไม่ว่างมีนัด ผมก็ไม่ได้ถามอะไรเค้าต่อ
ตอนนั้นโอเค้าก็มีแฟนอยู่แล้ว ผมคิดว่าเค้าต้องไปกับแฟนเค้า วันอาทิตย์ ผมไปห้างดังแถวประตูน้ำกับมิน เราไปกัน 2 คน ไปซื้อของ เดินเล่นทั่วไป มินพาผมเดินไป บอกไปทางนั้นดีกว่า ผมงงว่าทำไมเค้าต้องจับแขนแล้วดึงผมไป
ผมหันกลับทางเดิม แล้วบอกมินว่า มึงเป็นอะไร แล้วผมก็เห็นโอ เค้าเดินมากับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งมันไม่ใช่แฟนเค้า  โอเค้าก็หันมาเห็นผมพอดี เค้าก็ยิ้ม แล้วจะเดินเข้ามาหาผม  ในใจผมโมโหมากครับ ไม่รู้เพราะอะไร ผมรีบเดินไปทางที่มินบอก ส่วนมินเค้าก็เดินตามผม
โอวิ่งมาหา แล้วบอก " พวกมึงมาซื้ออะไรวะ "
ผมไม่มองและไม่ตอบเค้า
ส่วนมิน หันไปตอบโอว่า " มาเดินเล่น ไปก่อนนะ "
โอเค้าเรียกผม " เคน เคน " ผมก็ไม่หัน ( มาทำให้เราตกหลุมรักแล้วทำไม่รู้เรื่อง )
ผมกับมินเดินกลับไปที่ป้ายรถเมล์ล้วนกลับบ้านอะครับ มินก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะเค้ารู้ว่าผมรับไม่ได้
ถึงบ้าน มินเค้าก็มาเล่นที่บ้านผม ผมขอตัวขึ้นไปบนห้อง ผมไม่รู้เป็นอะไร นั่งอยู่หน้ากระจก น้ำตาก็ไหล ผมพยายามหาคำตอบว่าร้องไห้ทำไม แล้วมินก็ขึ้นมาหาผม ผมรีบเช็ดน้ำตา มินมาเปิดโทรทัศน์ดูแล้วชวนผมคุย ผมก็คุย แล้วผมก็นอนหลับไป
ตอนเย็น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
มินก็รับ มินตอบทางโทรว่า " หลับอยู่ "
และตอบอีกครั้งว่า " ไม่ได้เป็นอะไรนะ "
ผมรู้ว่าเป็นโอแน่ แล้วมินก็วาง
มินหันมาหาผมแล้วบอก โอโทรมา ถามว่า " มึงเป็นอะไร เดินหนีมัน "
ผม " มันบอกกูว่าไม่ว่าง แต่มันไปกับใครก็ไม่รู้ "
มิน " มันจะไปกับใครก็เรื่องของมัน "
ผม " กูบ้าเอง " แล้วผมก็พลิกตัวไปอีกข้าง
ผมยังนอนไม่หลับ มินเค้าก็นั่งดูโทรทัศน์ต่อ อีกประมาณสักครู่ ก็มีคนเปิดประตูเข้ามา ผมไม่ได้หันไปมองเพราะคิดว่าเป็นพี่ปุ้ย
โอเค้าพูดขึ้นมาว่า " เดินหนีทำไม "
ผมตกใจมาก ไม่คิดว่าโอเค้าจะมา แต่ผมก็ไม่ได้หันไปหาเค้า
มินก็เรียกผม " เคน เคน "
โอเค้าบอกว่า " เดินหนีทำไม " ผมตกใจมากครับ ไม่นึกว่าโอเค้าจะมาที่บ้าน ผมไม่ได้หันไปหาเค้านะครับ
โอเค้าเดินมาที่ด้านข้างตรงหน้าผม แล้วนั่งลงบอก " ลุกขึ้นมาคุยกันดีๆ "
ผม " ไม่ได้หลับ กูชวน มึงไม่ไป แล้วมึงไปกับคนอื่น "
โอ " ก็เพื่อนๆกัน เค้ามาชอบกูมาชวนกูไปเดินเล่น มันผิดด้วยเหรอ "
ผมก็เงียบ โอถ้าย้ำ " ผิดเหรอ "
ผม " เรื่องของมึง อยากไปไหนกับใครก็ช่างมึง "
โอ  " มึงหึงกูเหรอ อยากเป็นแฟนกูใช่มั๊ยอะ "
ผม " ไอ้โอบ้า ทำไมกูต้องอยากเป็นแฟนมึง "
โอ  " กูหล่อ " แล้วโอก็ลุกไปนั่งที่ปลายเตียง
โอ  " จะไปเตะบอล จะไปด้วยกันมั๊ย "
ผม " มิน มึงจะไปด้วยมั๊ย " มินหายไป ผมมองหาเค้าไม่เห็น ( หายไปทุกครั้ง ที่ต้องการ ) ผมลุกขึ้น เดินผ่านโอ เค้าดึงแขนผมแรงมาก ผมล้มใส่โอเค้า
โอบอก " หึงมากใช่มั๊ย ที่รักจ๋า " โอพูดแบบกวนๆ
       ผม " ปล่อยกูไอ้โอ "
       โอ " กูไม่ปล่อย "
ผมจับน้องชายโอ แล้วบีบ โอเค้าบอก " ยอมแล้ว ปล่อยแล้ว ยอม "
จริงๆแล้ว ผมไม่อยากปล่อย แต่ก็ไม่กล้าจับต่อไปอะครับ เดี๋ยวโอรู้ว่าผมอยากทำอย่างอื่นมากกว่าจับ ผมลุกขึ้น จะไปอาบน้ำ โอเค้าก็เข้ามากอดข้างหลังแล้วจับของผมคืน ผมก็ดิ้น เอามือไปจับของโอ  สรุปแล้ว โอก็ทำให้ผมหายโกรธ แถมผมยังได้จับของโอด้วยครับ
แต่ตอนนั้นเราก็แค่ จับกันเล่นๆ ตามประสาเด็กน้อยอะครับ
@ โดดเรียน @
ในช่วงที่เราเรียนด้วยกัน โอเค้าไม่ตั้งใจเรียนนัก ตอนเย็นเราจะไปเรียนพิเศษด้วยกัน โอเค้าชวนผมโดดตั้งแต่มัธยม วันแรกที่ไปเรียนพิเศษ โอเค้าขับมอไซด์ไปเรียนโดยมีผมซ้อนท้ายโอ เราไปถึงที่เรียนพิเศษกันและเข้าไปเช็คชื่อ ทุกคนที่เรียนดูหน้าตาเป็นเด็กตั้งใจเรียนมากครับ  มีแต่ผมกับโอที่ดูไม่อยากเรียนนัก คือที่เรามาเรียนกันเพราะพ่อแม่ของโอเค้าอยากให้โอเรียน แต่โอเค้าไม่อยากไม่นั่งเรียนคนเดียวเค้าก็ชวนผมไปเรียนเป็นเพื่อน ผมก็ตกลง( เพราะอยากอยู่ใกล้ๆ เค้า อะครับ )
หลังจากที่ผู้สอนเช็คชื่อแล้ว โอเค้าก็ลุกขึ้นขอไปเข้าห้องน้ำแล้วสะกิดผม ผมไม่เข้าใจที่เค้าทำ แต่ผมก็ลุกออกไปตามโอเค้า เค้าพาผมลงมาแล้วขับมอไซด์ออกไปข้างนอก
ผมถามโอว่า " โอจะไปไหน ไม่เรียนเหรอ "
โอ " เราต้องไปเรียนรู้จากประสบการณ์จริง เรียนในห้องน่าเบื่อ "
ผม " แล้วเราจะไปไหนกันอะ "
โอ  " เดี๋ยวก็รู้ "
โอเค้าพาผมมาที่ดิโอ มานั่งเล่นโดยมีเพื่อนเค้าจาก ร.ร. อื่นนั่งเล่นกันอยู่แล้ว ผมงงว่าเค้านัดกับเพื่อนมาที่นี่เหรอ
แต่โอเค้าบอกว่า " ไม่ได้นัด มากันปรกติอยู่แล้ว "
ผมก็ลงไป โอเค้าทักทายเพื่อน วันนี้ผมเห็นโอเค้านั่งคุยกันกับเพื่อนเรื่องไปจีบผู้หญิง ร.ร. อื่น  แต่ผู้หญิงเค้ามีแฟนแล้ว และแฟนของผู้หญิงคนนั้นก็อยู่ ร.ร.เดียวกับเรา ( ไม่งงนะครับ ) แย่งแฟนกันอะครับ ( โอนะโอ ทีเราไม่ชอบ )
แล้วเค้าก็ตกลงอะไรกัน ผมก็ไม่เข้าใจ เพราะผมนั่งห่างออกไป แล้วเราก็กลับบ้านตามเวลาที่เรียนพิเศษเลิก โอพาผมไปที่บ้านเค้าก่อน แล้วมาส่งผมที่บ้าน
คืนนั้นเราก็โทรคุยกันตามปรกติ
ผมถามโอว่า " วันนี้ไปคุยอะไรกับเพื่อน " โอเค้าก็ไม่ตอบผมอะครับ
ตอนเช้า โอมารับผมและไปเรียนตามปรกติ พอถึงกลางวัน ทานข้าว ผมเห็นเพื่อนโอที่เจอกันเมื่อวานมาหาโอแล้ว แล้วโอเค้าก็ลุกออกไปจากอาหาร ผมสงสัยมาก มินบอกไม่มีอะไร แต่ผมก็ยังสงสัยอยู่ ผมแอบเดินตามโอไปโดยที่พวกเค้าไม่รู้ตัว ไปแถวหลัง ร.ร. เค้าไปนั่งคุยอะไรกันสักครู่ก็มีกลุ่มผู้ชายอีกกลุ่มเดินมา
แล้วพวกนี้ก็วิ่งไปตี ผมเดาว่าเค้านัดตีกัน ผมวิ่งไปเรียกโอ วิ่งไปดึงโอ โอก็ไม่สนใจ ผมเกือบโดนลูกหลง ครูที่ร.ร.มาห้ามศึกครั้งนี้และพวกเราก็โดนเข้าห้องที่ทุกคนในร.ร.ไม่อยากเข้า
เรานั่งอยู่ในห้อง โดนทำโทษทุกอย่าง ผมก็โดนด้วย ผมโกรธโอมากครับ ผมเดินออกมาหน้าเศร้า แต่พวกโอเค้าเห็นเป็นเรื่องสนุก
พวกมินก็มารอผมที่หน้าห้อง มินบอก " มึงก็ไปกับเค้าเหรอ "
ผม " มึงยังมาพูดเล่นอีกเหรอ กูโดนตัดคะแนนด้วย "
แล้วผมก็เดินแยกออกมา ตอนนั้นผมไม่อยากคุยกับใครอะครับ โอเค้าเดินมาหาผม แล้วบอก " ขอโทษ "
ผม " มึงไม่ต้องพูด กูไปห้าม มึงก็ไม่สนใจกู "
โอ  " มันเป็นเรื่องของลูกผู้ชาย หยามไม่ได้ "
ผม " โอ มึงอย่ามายุ่งกับกู "
มันก็เดินตามหลังมาแล้ว กระโดดขี่หลังผม แล้วบอก " กูจะยุ่ง "
ผมพยายามดันโอออก เค้าก็ไม่ยอม แกล้งผม
ผมบอก " อย่าให้กูเห็นอีกนะ ว่ามึงไปชกต่อยกับใคร "
โอ " ไม่ได้ กูให้ไม่ได้เพราะ กูชอบเรื่องพวกนี้ "
ผมหันมามองหน้าโอตาเขียว
โอ " จ๊ะ ไม่ทำแล้ว ไม่ทำ แต่ถ้าคนอื่นทำก่อนก็..."
เค้าไม่มีแผลเลยนะครับ ทั้งที่ดูแล้วน่าจะเจ็บไม่น้อย มีแค่รอยล้มเล็กน้อย
สักครู่ มินเดินมาบอกผมว่า " โดนตัดคะแนน เพื่อช่วยคนที่เรารัก คุ้มนะ "
ผมเตะไอ้มินอะครับ มันก็บอกอีกว่า " เพื่อเธอ "
แล้วมันก็วิ่งไป โอก็หัวเราะ
หลังจากที่ผมไม่ได้เข้ามาเล่าเรื่องราวเก่าๆให้เพื่อนๆได้ฟัง เพราะผมต้องไปทำงานอยู่นาน( ขอโทษนะครับ )ผมกลับมา ผมพักผ่อนอย่างเต็มที่ ก่อนที่ผมจะไปทำงานตามปรกติ
วันนั้นผมไปทำงาน ตอนเย็นผมขับรถกลับบ้าน ผมแวะเติมน้ำมันแล้วผมก็กำลังจะเข้าไปดื่มกาแฟที่ร้านซึ่งอยู่ในปั๊ม ผมเห็นโอเค้ายืนอยู่ แล้วเค้าก็กำลังหันมาเห็นผมพอดี ผมตกใจเล็กน้อย เพราะเราไม่ได้เจอและไม่ได้คุยกันมานานแล้ว ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นผมควรทำอย่างไร
ผมจึงตัดสินใจยิ้มให้โอ (แต่ในใจของผมมันอยากเข้าไปหาเค้า เข้าไปกอดเค้า )
โอยิ้มแล้วเดินมาหาผม ผมทักทายเค้าอย่างเคย เค้าก็ตอบผมอย่างดี ผมถามโอว่าเปลี่ยนเบอร์ใหม่เหรอ โอเค้าก็บอกว่าเปลี่ยนแล้ว ผมก็ไม่ได้ถามอะไรโออีก แล้วเค้าก็มองหน้าผม ก่อนที่จะบอกเบอร์ใหม่กับผม ผมบอกโอว่า เราไปก่อนนะ แล้วผมก็หันหลังเดินกลับไปที่รถ
โอเค้าเรียกผมว่า " เคน " ผมก็ไม่หันกลับไป
ผมรู้สึกว่าน้ำตามันคลอ แทบจะไหลออกมาแล้ว  ผมพยายามบอกกับตัวเองว่า เราไม่มีอะไรต่อกันอีกแล้ว ไอ้คนใจร้าย เราอย่าหันกลับไปนะ ผมรีบขึ้นรถ แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาอย่างที่ผมไม่สามารถหยุดมันได้ ผมรีบขับรถออกแต่มือไม้มันก็สั่นไปหมด
ผมค่อยๆ แอบมองโอ เห็นเค้ากำลังมองผมอยู่ แล้วมีผู้หญิงคนหนึ่ง เดินมาที่โอแล้วเค้า 2 คนก็เดินไปด้วยกัน  ผมไม่เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นชัดนัก แต่ผมมั่นใจว่า ไม่ใช่แฟนโอคนเดิมแน่นอน
ตอนนั้นความรู้สึกปวดร้าวมันยิ่งเพิ่มขึ้นในใจผมมากมาย ผมขับรถไป ร้องไห้ไป เหมือนคนเสียสติ วันนั้นผมไม่รู้ว่า ผมขับรถไปไหนบ้าง แต่ผมมาถึงหน้าบ้านจากปั๊ม ใช้เวลา เกือบ 3 ช.ม.
รถก็ไม่ติด ซึ่งปรกติแล้ว มันใช้เวลาแค่ 20 นาที  ผมจอดรถที่หน้าบ้าน แล้วนั่งคิดอะไรไปเรื่อยๆ คิดถึงวันเวลาเก่าๆ  มีใครเคยเป็นอย่างนี้บ้างมั๊ยครับ เพื่อนๆคนไหนที่เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก อ่านไปเรื่อยๆนะครับ แล้วจะเข้าใจครับ
ก็...นะ.. เคยแสดงออกซึ่งความรักต่อเรา เคยออดเคยอ้อน จนเราเชื่อใจ ห่างกันไปเพราะเชื่อว่าจากปัญหาทางบ้าน เราก็พยายามเข้าใจ..
อยู่มาวันหนึ่ง เห็นไปกับ(ผู้หญิง)อีกคนหนึ่ง  มันทำให้รู้สึกเหมือน เขาพร้อมจะมีคนใหม่เสมอ เขาไม่แคร์ความรู้สึกเราหรือเปล่า
หรือการคบแฟนเป็นผู้หญิงทำให้ทางบ้านเขาวางใจหรืออีกนัยหนึ่ง อาจจะพูดได้ว่า.. เราลืมและตัดเขาออกจากหัวใจไม่ได้ เราซื่อสัตย์เกินไปมั้ยเนี่ย..
ห่างไกลก็คงไม่คิดถึง(มาก)  ประสบพบเจอก็...มันบาดใจน่ะนะ.. จะไม่ให้ไม่เจ็บ ไม่ร้องได้อย่างไร...
หลังจากนั้นผมก็เข้าบ้าน ผมบอกตัวเอง เราไม่สามารถเดินไปเจอกันได้ ผมตัดสินใจ ลบเบอร์เค้าออกจากมือถือผม (แต่ในใจลึกๆ ก็ยังรอ รอว่าจะมีเบอร์โอที่ผมลบขึ้นมาหรือเปล่า แต่ก็ไม่มีครับ )  ผมไปทำงานตามปรกติ แต่อาจเศร้ากว่าทุกวัน
ตอนเย็น ผมยังไม่อยากกลับบ้าน ผมไปเดินเล่นคนเดียวที่สะพานพุทธ และแวะซื้อดอกไม้ที่ปากคลองตลาด ซึ่งมันทำให้ความเศร้าลดลงบ้าง เพราะผมไม่ได้นั่งคิดเรื่องโอ และไม่ได้รอโทรศัพท์โอ
ผมกลับถึงบ้านตอน 4 ทุ่มกว่า กำลังจะเลี้ยวรถเข้าบ้าน ที่ปากซอย  ผมเห็นรถมอไซค์คันเก่าที่ผมคุ้นเคย  ผมจำได้เพราะมันเป็นของโอ แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะจอดดู
หลังจากขับผ่าน ผมมองที่กระจก เห็นโอเค้าเดินมายืนอยู่ที่มอไซด์  แล้วมือถือผมก็ดัง ผมมั่นใจว่าเป็นโอ เพราะผมเห็นเค้าถือโทรศัพท์ที่หู ก่อนที่ผมจะหยิบขึ้นมารับ
โอเค้าบอกผมว่า " มารับไปขับรถเล่น "
ผมจอดรถที่ริมถนนในซอยซึ่งไม่ไกลจากโอเค้ามากนัก ผมเงียบ ก่อนที่จะพูดกับโอว่า
" ตอนนี้เคนอยู่ได้ เคนอยู่คนเดียวมานานแล้ว ไม่มีใครดูแลเคนก็อยู่ได้ โอเลิกทำอย่างนี้ได้แล้ว พวกเราโตกันแล้ว "
โอบอก " แต่เราเป็นเพื่อนกันอย่างเคย ได้มั๊ย "
นี่เป็นประโยคที่ทำให้ผม เสียใจในทันที
ผมตอบเค้าว่า " อะไรคือเพื่อนกันอย่างเคย ที่โอหายไปมีแฟน ที่โอไม่ติดต่อกับเรา เรียกว่าเพื่อนกัน เหรอ "
ผมพูดแล้วก็ร้องไห้ ผมบอกต่อว่า " ให้เคนจำแต่สิ่งดีๆโอนะ เคนไม่อยากจำเรื่องราวที่มันไม่ดี "
ผมพูดไปร้องไห้ไป และหันไปเห็นโอเค้าที่ข้างกระจก ผมตกใจมาก ไม่รู้ว่าโอเค้าเดินมาตอนไหน
โอยืนมองผม แล้วพูดในมือถือว่า " โอขอโทษ "
ผมเห็นแล้วก็อยากหายโกรธเค้า แต่ผมก็พยายามไม่มองโอ วางมือถือ แล้วขับรถออกไป ผมถึงบ้านแล้วรีบเข้าบ้าน เข้าห้องนอน แล้วก็ร้องไห้เหมือนอย่างเคย ผมไม่เปิดไฟที่ห้องนอน โอเค้าก็โทรเข้ามาที่มือถือตลอด ผมก็ปิดมือถือ เค้าก็โทรเข้าเบอร์บ้านอีก หลายครั้ง
ผมแอบดูโอ เห็นเค้าจอดมอไซค์อยู่ข้างบ้านตรงกับห้องผม โอเค้ายืนอยู่ที่เดิม เค้าโทรศัพท์ ท่าทางเหมือนทะเลาะกับใคร ซึ่งผมว่าเป็นแฟนเค้า เพราะถ้าเป็นคนอื่น โอเค้าจะไม่คุยนานมากนัก
ตี 2 ผมก็ยังดูเค้า เห็นโอมองขึ้นมา แต่เค้าไม่เห็นผม ผมนั้นหลับไป มารู้ตัวอีกที ตอนตี 5 กว่า ผมมองไปเห็นแต่รถโอ ผมคิดว่าเค้าคงกลับไปแล้ว แต่ก็สงสัยว่า ทำไมเค้าจอดรถไว้ที่นี่ ผมลงมาค่อยเปิดประตู แล้วเดินไปที่รั้วบ้าน ตรงโอจอดมอไซค์ เห็นโอเค้านอนอยู่กับพื้น ข้างๆมอไซค์ ผมตกใจว่า เค้าเป็นอะไรหรือเปล่า และคิดว่าเราทำเกินไปแล้ว ผมเปิดประตูออกไป
โอเค้านอนเอามือหนุนหัว มือถือยังอยู่ในมือ ผมบอกดังๆว่า " รู้มั๊ยว่ามันอันตราย "
โอตกใจเล็กน้อย แล้วลืมตามองผม ผมถามต่อว่า " ทำไมไม่กลับบ้าน "
โอเค้าก็ไม่ตอบ นั่งทำหน้าเศร้า
ผมเดินกลับเข้าบ้าน แล้วบอกเค้าว่า " มานอนในบ้าน เอารถมาจอดในบ้านด้วย เดี๋ยวหาย "
โอเค้าก็ดูท่าทางดีใจ และทำตาม โอเค้าเดินเข้ามา ผมเดินไปปิดประตู แล้วเดินขึ้นห้องโดยไม่พูดกับโอ ผมไม่รู้ว่าโอเค้าทำยังไง ผมลงมาแอบดูเห็นเค้านอนอยู่ที่โซฟา โอเค้าคงง่วงนอนมาก ผมให้โอนอนที่นั่น เพราะเห็นว่าพี่ปุ้ยตื่นนอนแล้ว
ผมบอกพี่ปุ้ยให้เปิดแอร์และหาผ้าห่มให้โอ ส่วนพ่อแม่ผม ไม่ว่าโออยู่แล้ว เพราะเค้ารู้ว่าเราเป็นเพื่อนกันมานาน และครอบครัวเราคุ้นเคยกันดี ถึงเค้าจะไม่ได้มาบ้านผมนานแล้ว แต่แม่ของโอเค้าก็เจอกับแม่ของผมที่ห้างแถวบ้านอยู่บ่อยๆ ครับ
ผมตื่นมาตอนเช้า เปิดประตูลงไปดูโอ เห็นเค้ายังนอนอยู่ที่เดิม ผมอาบน้ำแต่งตัวและเตรียมตัวไปทำงาน ก่อนออกจากบ้าน ผมบอกกับพี่ปุ้ยว่าหลังจากที่ผมไปทำงานให้ปลุกโอขึ้นไปนอนห้องผม เพราะผมดูว่าวันนี้เค้าคงไม่ไปทำงาน
ตอนบ่าย พี่ปุ้ยโทรมาหาผม ว่าพี่ปุ้ยปลุกโอขึ้นไปนอนที่ห้องแล้ว แต่ดูท่าทางโอไม่ค่อยสบาย ใจจริงผมเป็นห่วงเค้านะครับ แต่ผมบอกพี่ปุ้ยว่า ให้ทำโจ๊กให้เค้ากินและกินยาด้วย ถ้าโอเค้าตื่นก็บอกให้เค้ากลับบ้าน
ตอนนั้นผมรีบทำงานที่ค้างให้เสร็จ เพราะใจผมตอนนี้อยู่ที่บ้านแล้ว ผมออกจากที่ทำงานแล้วแวะซื้อข้าว ขนมกลับบ้าน
ผมกลับมาถึงบ้านและขึ้นไปที่ห้อง เห็นโอยังนอนอยู่ พี่ปุ้ยบอกว่าโอยังไม่กินข้าวเลย ผมปลุกโอ เค้าค่อยๆตื่น ดูท่าทางโอไม่ค่อยกล้ามองหน้าผมนัก ผมบอกว่าตื่นมากินข้าวก่อน แล้วกินยาด้วย ออกไปหาหมอมั๊ย เค้าบอก ไม่เป็นอะไร
ผมถามโอว่า โทรบอกที่บ้านหรือยังว่าอยู่ที่นี่ เดี๋ยวเค้าเป็นห่วง
โอตอบว่า " บอกแล้วว่าอยู่บ้านเคน "
ผมถามโอว่า " มีอะไรหรือเปล่า "
โอเค้ามองหน้าผม แล้วบอกว่า " เคน โอขอกอดเคนได้มั๊ย "
ผมมองหน้าเค้า แล้วบอกว่า  " ได้สิ ก็เราเป็นเพื่อนกัน "
ผมเดินเข้าไปหาเค้าเพราะตอนนั้นผมรู้ว่าเค้ามีเรื่องไม่สบายใจ โอเค้านั่งอยู่ที่เตียง ผมไปยืนหน้าโอแล้วลูบผมโอเบาๆ ผมโน้มโอเข้ามาที่อก เค้าก็กอดผม
ผมบอกเค้าว่า " อย่าคิดมากนะ " โอเค้ากอดผมแน่น
ดูโอเค้าสั่นๆ ผมรู้ว่าเค้าร้องไห้อยู่ โอเค้าพูดขึ้นมาประโยคนึงว่า
" หลายครั้งที่โอทำให้เคนเสียใจ แต่เคนก็ไม่โกรธโอ มีแต่โอที่เวลาเสียใจยังมาให้เคนปลอบ "
ผมบอก " รู้ตัวด้วยเหรอ "
โอมองหน้าผม ผมยิ้มให้เค้า เค้าก็หัวเราะ แล้วบอกว่า "เคนเป็นคนที่รักเราที่สุด เราไม่ได้มาเพื่อขออะไร "
ผมมองหน้าเค้า เค้าก็มองหน้าผม แล้วผมก็บอกโอว่า " หิวข้าวจัง" เราก็ขำแล้วผมก็ชวนเค้ากินข้าวกัน
วันนั้น ผมไม่รู้ว่าโอเค้ามีเรื่องอะไรในใจผมไม่รู้ว่าโอเค้ามาหาผมเพื่ออะไร ผมไม่ได้พอใจในความเจ็บปวดแต่เรื่องราวทั้งหลายมันไม่ได้เกิดขึ้นเพียงเวลาสั้นๆ แต่มันเป็นเวลาที่ค่อนข้างยาวนานความรักความผูกพันมันไม่จางหายไป ผมได้แต่บอกกับตัวเองว่าขอให้เราเป็นเพื่อนกันตลอดไป ( เพื่อนนะครับ )

abcdefghij

อย่ามา น่ารันะเด๋ยวรัก ตายเลย

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับผมม

ริว

ขอบคุณครับ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

Klong

ขอบคุนครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

GBOMK

ขอบคุนคับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

minone

ขอบคุนคับ

natthaphat.sam

ขอบคุนคราบ

baslowbatt

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุณครับ

obchoeitoh

ขอบคุณครับ