++ กว่าจะรู้ใจ (มันก็ใกล้จะสาย)++ # 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ไม่เป็นไร เข้ามาก่อนสิ"พี่รินทร์คงเห็นสีหน้าของผมคงไม่ต้องบอกหรอกน่ะครับว่าสีหน้าผมเป็นยังไง ก็หงอยสุดๆ แต่ก็ดีขึ้นแล้วล่ะก็พี่เขาคงไม่โกรธอะไรมากหรอก ก็ยังพูดดีกับเราอยู่เลย
"นี่ครับของฝาก มีขนมที่พี่ชอบด้วยแล้วนี่ก็ของลุงรันและพี่รงค์" ผมเอาของฝากวางบนโต๊ะเมื่อมาถึงม้านั่งใต้ต้นไม่ข้างบ้านพร้อมทั้งสาธยายสิ่งของที่ซื้อมาฝาก
ผมแอบเห็นรอยยิ้มน้อย ๆของพี่รินทร์ที่เขาพยายามปกปิดเอาไว้ ช่างดูดีอะไรอย่างนี้หนอ? ผมนั่งคุยกับพี่รินทร์
ได้ครู่หนึ่ง พี่รงค์ก็เดินเข้ามาร่วมแจมในวงสนทนา ผมสังเกตุเห็นว่าพี่รินทร์กับพี่รงค์เนี่ยหล่อคนล่ะแบบ คนหนึ่งหล่อหวาน คนหนึ่งหล่อเข้ม แถมคุยเก่ง อัธยาศัยดี ร่าเริง ใจดี ทั้งคู่ ใครได้เป็นแฟนคงน่าอิจฉานะ
สองทุ่มเห็นจะได้ผมจึงขอตัวกลับบ้านแต่ใจก็ยังอยากจะอยู่คุยต่อ แต่อย่างว่าแหละเกรงใจลุงรัน และก็กลัวแม่จะว่าด้วย
เลยยอมกลับบ้านแต่โดยดี (ไม่เป็นไรหรอกปิดเทอมแล้ว จะมาเมื่อไหร่ก็ได้ ผมคิดงั้นน่ะ)
ผมนั่งดูทีวีอยู่ในบ้านได้ครู่ใหญ่ อยู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้านดัง ผมเดินออกไปเปิดประตูเพื่อดูเจ้าของมือที่กดกริ่งที่ทำให้ผมต้องลุกขึ้นจากการดูทีวีอย่างเมามัน
-ป๋อง-ผมร้องอยู่ในใจด้วยความดีใจสุดขีด ก็ไม่ได้เจอหน้ากันตั้งอาทิตย์ ก็คนมันรักกันนี่นา (รักเขาฝ่ายเดียวน่ะ) ผมเลยรีบวิ่งออกไปเปิดประตู และด้วยความที่เป็นห่วงที่เขาหายไปแล้วก็ไม่โทรมาบอก เลยยิงคำถามไปก่อนที่เขาจะเอยทักทายผมด้วยซ้ำ
เขาตอบด้วยสีหน้าที่หงอยดูสำนึกผิด ผมเลยไม่ถือโกรธ แต่ก็น่ะ ความรู้สึกแรกก็อยากจะโอบกอดให้หายคิดถึงซะหน่อย
แต่ก็ไม่กล้าทำ กลัวว่าเขาจะโกรธและก็จะหลบหน้าผมไป ผมนั่งคุยกับเขาได้ครู่หนึ่ง รงค์น้องผมก็เข้ามาร่วมวงสนทนาคุยกันอย่างเมามันส์ ผมสังเกตุเห็นว่าเขาสองคนคุยกันถูกคอมากกว่าที่คุยกับผมซะอีก และตาเจ้ากรรมดันหันไปเห็นน้องท้องเดียวกันส่งยิ้มหวานให้ป๋องอีก แต่ผมคงไม่คิดอะไรถ้าป๋องไม่ส่งร้อยยิ้มหวานตอบกลับไป ผมไม่ชอบเลยและก็รูสึกหงุดหงิดใจที่มีใครมาทำอะไรแบบนี้กับคนที่ผมรัก ถึงแม้ว่าผมจะรักเขาข้างเดียว แต่ผมก็ได้แต่ภาวนาให้สิ่งที่ผมคิดไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ ผมกลัวกลัวที่จะต้องเสียเขาไปให้กับใคร แม้ว่าคนนั้นจะเป้นน้องชายของผมเอง ทำไงได้ก็ผมรักของผมมาตั้งนานแล้ว
ประมาณสองทุ่มป๋องก็ขอตัวกลับ ไอผมไม่อยากจะให้กลับแต่ก็ห้ามไว้ไม่ได้ก็ได้แต่ยอม ยอมให้เขากลับ แต่ก็น่ะ ตาเจ้ากรรมคุ่เดิม ดันเหลือบไปเห็น น้องท้องเดียวกันทำตาหวานส่งให้กับป๋องอีกก่อนลา อะไรของมันกันทำอย่างงั้นหมายความว่าไง ผมระแวงไอน้องคนนี้จริง ๆ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นอย่างที่ผมคิดไว้หรือเปล่า แต่ยังไงผมก็ไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนั้นเด็ดขาด...ผมส่งป๋องที่รั้วหน้าบ้าน และก็ขอบคุณเรื่องของฝาก
"ขอบคุณน่ะเรื่องขนมน่ะ แต่คราวหน้าถ้าไปไหนอย่าหายไปเงียบ ๆ โทรมาบอกพี่ด้วยพี่เห็นห่วงเข้าใจไหม?" ผมบอกกับเขาด้วยเสียงเรียบ ๆ
"ครับพี่รินทร์" เขารับคำ พร้อมส่งรอยยิ้มน้อย ๆก่อนหันหลังออกเดิน
ผมยืนมองแผ่นหลังของเขาจนลับตา ทั้งที่ไม่อยากให้เขากลับ อยากให้อยู่ในอ้อมกอดของผมตลอดไป แต่มันก็คงเป็นไปได้ยาก แต่ผมจะพยายามหาวิธีบอกเขาให้ได้ในสักวันหนึ่ง...
เวลาที่ทั้งคู่รู้จักกันนานวันเข้าจากที่ป๋องจากที่ป๋องเป็นเด็กมัธยมปลายตอนนี้ป๋องก็กำลังที่จะเตรียมสอบเอ็นทรานส์
เข้ามหาลัย ป๋องกับรินทร์เลยไม่มีเวลาที่จะได้เจอหน้ากันบ่อยนักส่วนใหญ่จะเป็นการโทรคุยกันมากกว่าผลสอบของป๋อง
ออกมาในวันหนึ่งหลังจากการสอบผ่านไปสองอาทิตย์ ป๋องสอบติดในคณะที่ต้องการตามคาดของมหา'ลัยแห่งหนึ่งที่ต้องเดินทางไปเรียนไกลในต่างจังหวัดซึ่งมันก็จะทำให้ทั้งคู่ต้องห่างกันไปอีก
ผมเดินออกจากบ้านพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระใบเล็กที่เป็นเป้สะพายหลัง ผมมุงหน้าไปที่บ้านหลังหนึ่งที่ผมไปเป็นประจำ ซึ่งวันนี้ผมจะไปลาเพราะผมต้องไปศึกษาต่อที่ต่างจังหวัดคงนาน ๆ ทีที่จะได้กลับมาที่นี่อีก
ผมเดินมาหยุดยืนที่หน้ารั้วบ้านของพี่รินทร์ครู๋หนึ่งพร้อมถอนหายใจเหือกใหญ่ด้วยที่ว่าเสียดายที่ผมจะไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ กับคนที่ผมรัก
ยังไม่ทันที่ผมจะได้กดกริ่ง พี่รินทร์ก็เดินออกมาหน้าบ้าน และบังเอิญที่พี่รินทร์หันมามองที่รั้วและเห็นผมยืนอยู่ เขาเลยจ้ำเท้ามาที่ประตูและเปิดประตูรั้วอย่างไม่รอช้า
"จะไปไหนหรอป๋อง พายกระเป๋าเป้อ่ะ"เขาถามขึ้นเมื่อเปิดประตูและเห็นผมสะพายเป้ไว้ที่หลังแต่ผมก็ยังไม่ทันที่จะตอบเขาก็ถามต่อกึ่งจริงกึ่งเล่น
"หรือว่าจะมานอนบ้านพี่?"เขาพูดจบก็ยืนยิ้มแหย ๆ เมื่อเห็นผมไม่ได้โต้ตอบอ่ะไรและก็เชิญผมเข้าไปในบ้าน
"เข้าบ้านก่อนเร็ว"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวป๋องก็จะไปแล้ว"ผมตอบด้วยนำเสียงที่พยายามจะทำให้เรียบ
"ไปไหนอ่ะ "เขาถาม ด้วยสีหน้าที่ดูงง ๆ คิ้วลงมาชนกันเหมือนว่าจะผูกกันเป็นปม
"ผมเอ็นติดครับ แต่มหา'ลัยอยู่ต่างจังหวัด" ผมพูดจบประโยค พี่ก็ขับรถเรียบเข้ากับข้างทางเดินห่างจากที่ผมยืนอยู๋ไม่ไกลนัก
"ผมมาลาครับ คงไม่ได้เจอกันอีกนานเลย"ผมฝืนยิ้มนิดนึงก่อนที่จะหันหลังเดินไปที่รถ และสาวเท้าขึ้นรถไปโดยไม่มองหลังเลย เพราะผมกลัวน้ำตาจะเอ่อล้นและไหลลงมา และทำให้คนภายในรถที่ผมนั่งอยู่ตกใจได้จึงได้แต่นั่งเงียบมองตรงไปข้างหน้าอย่างไม่คิดที่จะแม้แต่เหลียวไปมองคนที่ผมรัก ที่ไม่รู้ว่าเขาจะยืนอยู่ตรงนั้นหรือว่าเดินเข้าไปไหนบ้าน โดยที่ไม่ได้มีอาการเศร้าหรือว่าอะไรก็ตามที่คนรัก...ไม่ใช่สิคนที่สนิทต้องจากไปไกล และอาจจะไม่ได้เจอหน้ากันอีกนาน...แต่ก็ทำเอาผมตกใจและก็คิดว่าตอนนี้ผมคงหน้าซีดเหมือนไก่ต้มแน่เลย
"ไปไหนอ่ะ "ผมพยายามรวบสติถามออกไปอีกด้วยความที่สงสัย
"ผมเอ็นติดครับ แต่มหา'ลัยอยู่ต่างจังหวัด" เขาตอบออกมาแบบเรียบ ๆ
แต่ผมก็สังเกตเห็นได้ชัดว่าสีหน้าเขาดูหงอย ๆ เหมือนกับไม่ดีใจที่เอ็นติด
รถคันสีเขียวแก่จนจะออกสีดำคันหนึงขี่เรียบมาจอดเทียบเรียบทางเดินห่างจากผมกับป๋องไม่มาก โดยที่เครื่องยนต์ไม่ได้ดับ
"ผมมาลาครับ คงไม่ได้เจอกันอีกนานเลย"เขาพูดจบก็ยิ้มออกมานิดหน่อย และเดินไปทางที่รถคันนั้นจอดอยู่ เขาก้าวเท้าขึ้นรถไปโดยที่ไม่แม้แต่จะเหลียวหลังกลับมามองคนข้างหลังที่เป็นผม
ผมยืนอึ้งครู่หนึ่ง และตั้งสติสาวเท้าออกมาจากรั้วบ้านเพื่อที่จะรั้งเขาไว้ หลายต่อหลายคำพูดที่ผมอยากจะเอ่ยอยากจะบอกแต่มานก็ช้าไปแล้ว รถคันนั้น คันที่พาร่างคนที่ผมรักหายไปจากสายตาผมเสียแล้ว ผมรู้สึกได้ว่าตาของผมเริ่มหนักด้วยน้ำใส ๆที่เริ่มรวมตัวกันค่อยจะรินไหลลงมาโยที่ผมกั้นมันไว้ไม่อยู่ อาจจะเป็นเพราะว่าผมเสียใจกับความโง่งี่เง่า ของตัวเองก็เป็นได้ที่ไม่ยอมบอกความในใจออกไป และก็ด้วยความกลัวที่จะเสียเขาไปก็ได้หากบอกไปว่าผมชอบเขาในฐานะคนรัก
ผมตั้งสติ เช็ดน้ำตาที่มานอาบข้างแก้มของผมที่ถ้าใครเห็นอาจจะต้องอึ้งที่ได้เห็นน้ำตาของผม ผมเดินเข้าไปในบ้างอย่างแขว้งขว้าง รู้สึกว่าตัวเบาหวิว หัวใจมานหายไปไหนไม่รู้มันดูไร้ซึ่งชีวิต เหมือนคนถูกสาปอะไรทำนองนั้น ผมเป็นแบบนี้แล้วเขาล่ะ จะรู้สึกยังไง ตอนนี้เขาจะทำอะไร ตอนนี้เขาจะอยู่กับใคร ผมไม่รู้หรอกแต่ที่อยากรู้มากคือเขาคิดกับผมยังไง ทำไมมาลำลาด้วยคำแค่ไม่กี่คำแล้วก็จากไป เขาคงเห็นผมเป็นแค่คนนอก ไม่ว่าจะนอกสายตา นอกเชื้อสาย หรือว่าคนที่อยู่นอกใจเขาเท่านั้นเองอย่างเป็นแน่
ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บทำไม ทำไมผมไม่บอกไปให้รู้แล้วรู้รอดไปตั้งแต่ตอนที่เขายังอยู่ในที่ที่เราน่าจะเอื้อมได้ ถึงแม้ว่าจะเอื้อมอยากไปหน่อย หรอไม่ก็ต้องใช่ความพยายามสูงมากเลยทีเดียว..
ผมเข้ามาศึกษาที่มหา'ลัยในจังหวัดหนึ่งที่ไกลจากบ้านของผมประมาณห้าหกจังหวัดเห็นจะได้นี่ก็ผ่านไป 4 เดือนแล้วผมเริ่มที่จะคุ้นเคยกับที่นี่แล้ว มันดูจะต่างจังหวัด แต่ก็ดีครับบรรยากาศธรรมชาติดูสดใส สดชื่นดีครับ วันนี้ผมก็ยังคงตื่นเช้าเพราะต้องเข้าเรียนเช้า
"ดี วิทย์"ผมเอ่ยทักเพื่อนที่สนิทของผมคนหนึ่ง เขาชื่อ วิทยา แต่ผมรวมถึงเพื่อนในห้องเรียกเขาว่า วิทย์
"อืม ดี ป๋อง"เขาตอบกลับมาพลางก้มหน้าก้มตาจัดการกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ผมเห็นเขาเดินไปซื้อมาระหว่างที่ผมเดินทางมาที่มหา'ลัย ผมนั่งลงที่โต๊ะหินอ่อนสีขาวขุ่นที่ดูจะมีสีน้ำตาลปนที่บ่งบอกว่ามันก็มีอายุมากเหมือนกัน ผมนั่งอ่านหนังสือไปพร้อมกับที่วิทย์ที่ก้มหน้าก้มตากับภาระกิจยามเช้า
9.00 น. ผมเช้าเรียนวิชาของวันนี้ที่ห้องโสต ของอาคารตึกเก็บจะหลังสุดของมหาลัย ผม วิทย์ โก้ อาร์ม (เพื่อนในกลุ่มอีก 2 คน) นั่งติด ๆแถวกลางห้อง วิชานี้ก็ไม่น่าเบื่อมาก อาจารย์สอนสนุกดี เป็นวิชาที่แรก ๆ ผมคิดว่าจะน่าเบื่อเอามาก ๆ ผมนั่งเรียนวิชานี้ 3 ชั่วโมง และก็ได้เวลาพัก
"จะหาอะไรกินดีอ่ะวันนี้"โก้เพื่อนคนนึ่งถามขึ้นเมื่อเดินออกมาจากห้องโสต
"ไม่รู้...ขอคิดก่อน"วิทย์ เอ่ยเสนอ
"เราว่า ก๋วยเตี๋ยว เป็นไง" ผมเสนอเมนู ขึ้นก่อนที่วิทย์จะคิดออก
"อืม ดีเลย งั้นไป" อาร์ม เอ่ยสนับสนุน
โรงอาหารวันนี้ดูคนเยอะเป็นพิเศษเพราะติดช่วงเที่ยงพอดี แต่ไงก็คอยไม่ถึงสิบห้านาที ผมก็ได้ราดหน้ามาจานหนึ่ง ส่วนคนอื่นเหรอก็เหมือนกันแหละ แบบพวกไม่มีหัวคิดใครสั่งอะไรสักคนก็ตามกันหมด มื้อเที่ยงนี้ก็ผ่านไปด้วยดีกับราดหน้าหนึ่งจานบวกน้ำชาดำเย็นหนึ่งแก้ว ช่วงบ่ายวันนี้ผมไม่มีเรียน ผมเลยเสนอไอเดียไปเที่ยวกับเพื่อน ที่ในตัวเมือง เพื่อนก็เห็นดีเลยไม่รีรอแยกย้ายกันไปเปลี่ยนผ้าก็กลับมาเจอกันที่หน้ามหาลัยและออกเดินทาง
"ร้องคาราโอเกะ ป่าว"วิทย์เอ่ยถามผมเมื่อมาถึงหน้าร้านคาราโอเกะของห้างแห่งหนึ่ง
"อืม ก็ดีนี่ ว่าไงหล่ะ โก้ อาร์ม" ผมตอบและหันกลับมาถามเพื่อนอีกสองคนที่เดือนตามอยู่ด้านหลัง
"ว่าไงว่ากัน อ่ะ"โก้เอ่ยตอบ ส่วน อาร์มก็ยืนยิ้มพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ
ระหว่างที่ร้องเพลงได้ไม่นานนัก วิทย์ที่นั่งอยู่ข้างผมก็เอนตัวมาพิงที่ไหล่ของผมเขาพึมพำอะไร ผมก็ไม่แน่ใจ ได้ยินแค่คำว่าว่า-รัก-คำเดียว ผมเลยไม่ได้ใส่ใจอะไรก็นึกว่าเขาคงฮัมตามเพลงที่โก้และอาร์มร้องอยู่ บ่ายแล้วเราก็แยกย้ายกันกลับ ยังคงเหลือแค่ผมกับวิทย์ ที่กลับทางเดียวกันเพราะเราอยู่หอห้องเดียวกัน
ผมก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำ และเดินไปที่ตู้ผ้าเพื่อที่จะเอาชุดนอนมาเตรียมที่จะใส่นอนในคืนนี้ มือของคนอยู่ข้างหลังผมโอบเข้ามากอดผมไว้ ผมตกใจนิดหน่อยเพราะรู้ว่าคงเป็นวิทย์
"ป๋อง"เขาเรียกชื่อผมเบาที่ข้างหู ผมสะดุ้งนิดหน่อย
ลมหายใจอุ่น ๆของเขาวิ่งผ่านข้าง ๆ หูผมเบา ๆ แต่ผมยังคงยืนนิ่งอยู่
"ป๋อง"เขาเรียกชื่อผมย้ำด้วยน้ำเสียงอ่อน ๆ
"อะไรอ่ะวิทย์ นายอย่ามาเล่นแบบนี้น่ะ"ผมสวนกลับเมื่อเริ่มรู้สึกว่าท่าจะไม่ดีแล้ว
"เราชอบนาย"เขากระซิบที่ข้างหูผมเบา ๆ ผมได้ยินก็ยิบแกะอุ้งมือที่โอบผมไว้ออก และหันหน้ากลับมาเพื่อมองหน้าคนที่พูด
"นายว่าอะไรน่ะ นายบ้าหรือเปล่า อย่ามาแกล้งเราเล่นเลยไม่สนุกน่ะ"ผมตอกกลับไปเป็นชุด  ด้วยสีหน้าที่เริ่มแดงก่ำขึ้นเรื่อย
"ไม่ได้แกล้ง เราพูดจริง เราชอบนาย..."เขาเว้นช่วงให้ความเงียบแทรกเข้ามานิดนึงก่อนเอ่ยขึ้น่ต่อ"ตั้งแต่ที่เราเจอนายที่หน้ามหาลัย ของวันแรกที่เราเข้าไปทักนาย นายจำได้ไหมวันนั้นน่ะ เราดีใจมากที่นายคุยกับเรา แต่เราก็ไม่กล้าที่จะบอก"
ผมยื่นนิ่ง เพราะอึ้งว่าเพื่อนที่เราสนิทจะเป้ฯแบบนี้ ถึงผมจะเป็นแบบนั้นด้วยก็เถอะ แบบว่าไม่คิดว่าเขาจะชอบผม ผมที่เป็นเพื่อน เพื่อนที่สนิท ผมได้เอ่ยอะไรออกมา เลยแม้แต่คำเดียวได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
"ป๋อง"เขาเรียกชื่อผมเหมือนจะเป็นการเรียกสติของผมให้กลับมา
"อะไรเหรอ"ผมถามเขากลับเมื่อได้สติ
"ป๋องไม่ต้องรีบก็ได้เราคอยได้ คอยมาก็หลายเดือน ก็รออีกหน่อยจะเป็นไรไป"เขาเปรยออกมา
"วิทย์ เราชอบนาย ที่นายเป็ฯเพื่อนที่ดีมาตลอด แต่ในฐานะนั้นเราคง..."ผมหยุดคิดครู่นึงว่าควรจะบอกไปหรือเปล่าว่าผมมีคนที่ชอบแล้ว แต่เอาเหอะถึงยังไงก็เพื่อนบอกไปดีกว่า
"เรามีคนที่เราชอบแล้ว เราขอโทษน่ะ เรากับนายคงเหมาะกับการเป็นเพื่อนมากกว่า"ผมตอบออกไป และหันกลับมาหยิบชุดนอนที่อยู่ในตู้ออกมาและเดินเข้าไปไหนห้องน้ำ
ผมออกมาจากห้องน้ำ ก้อเห็นเขายืนหน้าห้องน้ำ ผมตกใจนิดหน่อย
"เราขอโทษ"เขาเอ่ยขึ้นเมื่อผมออกมาจากห้องน้ำ
ผมยิ้มแหย่ ๆ ให้เขานิดหน่อยก่อนที่จะเอ่ยตอบ
"ดีแล้วหล่ะ ที่นายกล้าบอก ไม่เหมือนเราที่ไม่กล้าไม่รู้ว่าใจตัวเองต้องการเขาคนนั้นหรือเปล่า นายไม่ต้องขอโทษเราหรอก ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกัน"........ผมนอนคิดไม่ตกทั้งคืนว่าเราจะบอกพี่รินทร์ดีหรือเปล่า ว่า ผมรักเขารักมาตลอด ตอนนี้ก็ยังรักเขาอยู่ คิดถึงเขาทุกคืน ทุกวัน ทุกลมหายใจ และเขาหละจะคิดถึงผมหรือเปล่า เขารักผมบ้างไหม อยากรู้จัง...........

ปิดเทอมแล้วผมเลยเดินทางกลับบ้านระหว่างทางผมคิดมาตลอดว่าต้องบอกความในใจกับพี่รินทร์ให้ได้แต่ก็ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปเมื่อไหร่อาจจะเป็นเพราะลมที่พัดเข้ามาทางหน้าตางบ้านสีเหลี่ยมเล็กๆของรถณถสารที่ผมนั่งมาก็ได้ ทำให้ผมเคลิ้มและก็หลับไปในที่สุด...

abcdefghij

กว่าจะรู้ ว่ารัก ก็ อิอิ สแล้ววว

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ  Smile :')

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

dung

ขอบคุณนะครับ

mbamint

ขอบคุณมากๆ ครับ

boneviper

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

llsjAr

อนะเราเข้าใจความรู้สึกนี้

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

มีคนแอบชอบอีกละ

pearl9845

ขอบคุณมากๆ ครับ

wiput

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ