++ กว่าจะรู้ว่ารัก ++ @ 3

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ผลสอบของนิวน่ะเหรอ ไม่ตกเลยซักตัว ทำได้ไงเนี่ยทำไมไม่ตกเป็นเพื่อนกันมั่ง”
เทค หันมาบอกผลสอบผม ทำให้ผมดีใจมากอย่างน้อยการเริ่มต้นปี1ก็ไม่แย่เกินไปนัก แต่จะให้แสดงอาการดีใจมากมายก็คงจะดูไม่ดี
ก็เลยถามเทค กลับไปว่า “แล้วที่เทคว่าสอบตกน่ะ กี่ตัวเราจะได้ติวให้เทคไง”
“3 วิชา ว่าแต่นิวยังอยากติวให้เราเหรอ ขนาดสอบครั้งแรกนิวยังบ่นเลยว่าเหนื่อยที่ต้องมาติวให้เรา”
เทค ถามผมในวูบแรกผมว่าผมเห็นความดีใจในแววตาของเทค แต่ต่อมาเค้ากลับมีสีหน้าไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก
“ไม่มีปัญหาหรอก แค่ติวไม่กี่วิชาไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไรนักหนาแต่รอให้หายป่วยก่อนนะ”
ผมพูดปลอบใจแต่ก็ให้สัญญาจากความตั้งใจที่จะติวให้เทคสอบผ่านให้ได้ในการลงซ่อมที่จะมาถึง
“ดีจัง นิวใจดีจังเลยอ่ะ งั้น….ข้าน้อยฝากตัวเป็นศิษย์ท่านอาจารย์โปรดรับข้าเป็นศิษย์ด้วย”
ผมแทบสำลักข้าวต้ม เมื่อเห็น เทค ลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นห้องแล้วแสดงอาการยังกับหนังจีนกำลังภายในอย่างนั้น
“ลุกขึ้นเถอะ เราสัญญาจะรับเจ้าเป็นศิษย์ 555”
ผมก็พลอยนึกสนุกรับมุขไปด้วยซะเลย แต่จู่ๆ เทค ก็พูดบางประโยคที่ผมสะดุดหูนิดหน่อย แต่ด้วยความที่ไม่ได้คิดอะไรก็เลย ได้แต่ขำๆเพราะคิดว่า เทค คงยังนึกสนุกอยู่ก็เลยเล่นมุขต่อเนื่องเพื่อสร้างบรรยากาศขำๆกันต่อ
ประโยคที่ว่านั้นก็คือ “ศิษย์ขอบคุณอาจารย์ แต่ศิษย์จะไม่ลุกจนกว่าอาจารย์จะยอมรับรักศิษย์ก่อน 555”
ประโยคที่ผมตอบกลับไปแบบขำๆก็เลยเป็นแบบนี้ “เราไม่ใช่เซียวเหล่งนึ่งนะเว้ย ไอ้เชี่ย…ก้วยลุกขึ้นเดี๋ยวนี้”
ตอนที่ 8 แก๊งแซนวิชช่วงปิดเทอม
ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาเมื่อผมปิดเทอมก็ยังไม่ได้กลับบ้านเกิดที่ต่างจังหวัดแต่ไปรับขนมจากบ้านเพื่อนที่เรียนรามซึ่งเพื่อนคนนี้ เรียนคณะเดียวกันกับ ต๋อม ชื่อแนน ที่บ้านแนนทำแซนวิชขาย ผมก็ไปรับขนมจากที่บ้านแนนมาขายโดยที่ผมจะได้กำไร
จากแซนวิชแต่ละชิ้นชิ้นละ 6 บาท ก็ถือว่ามากอยู่ เนื่องจากเงินที่เป็นรายได้ส่วนนี้ผมก็เอาเก็บเข้าธนาคาร
เป็นเงินเก็บอย่างเดียวส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆผมก็ยังคงได้รับจากทางบ้านเป็นปกติทุกเดือนไม่ว่าจะเป้นค่าห้อง ค่าใช้จ่ายสำหรับการกินการอยู่ หรือซื้อข้าวของต่างๆก็เป็นเงินกงสีที่ทางบ้านโอนมาให้ประจำทุกเดือนตามปกติ
จากการไปขายขนมแซนวิช ทำให้ผมได้รู้จักเพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นอีก 1 คนชื่อว่า ฝน เพื่อนคนนี้กลับมีบทบาทในเรื่องของผม กับเทค
อย่างมากในช่วงเวลาต่อไปข้างหน้า ฝน เป็นคนที่มีอะไรหลายอย่างที่น่าเห็นใจ (ไม่ขอพูดแล้วกันครับ)
แต่ถึงชีวิตส่วนตัวของ ฝน จะเป็นยังไงก็ตาม สำหรับเพื่อนแล้ว ฝน เต็มที่เสมอ แคร์เพื่อนทุกคนมากกว่าตัวเองซะอีก
ฝน มาช่วยที่บ้านแนนทำแซนวิชไปขาย เวลาที่ผมมาบ้านแนน ก็จะเจอฝนมาช่วยงานที่บ้านนี้ทุกครั้ง ก็ได้พูดคุยกันเรื่อยๆ
อาจเพราะผมเป็นคนช่างพูด จนเข้าข่ายพูดมากก็เป็นได้ ทำให้ผมสนิทกับเพื่อนใหม่ๆได้เร็ว  ไม่นานนักผมก็สนิทสนมและรู้จักเพื่อนใหม่ทั้ง แนน และ ฝน รวมไปถึงเพื่อนเก่าอย่าง ต๋อม ก็ถือว่าเราเป็นเพื่อนซี้กันเลยทีเดียว มีอะไรที่ไม่สบายใจเราก็พูดคุยกัน ปรับทุกข์กัน สนุกสนาน  หัวเราะเฮฮาไปด้วยกันได้ แม้แต่ในเวลาที่คนใดคนหนึ่งกำลังร้องไห้ เราก็ร้องไห้ไปด้วยกัน ปลอบใจกันไป ก็ร้องไห้เป็นเพื่อนกันไปด้วย เราเรียกกลุ่มของเราว่า “แซนวิช”
แก๊งแซนวิชของเราจึงประกอบไปด้วย ผม ต๋อม แนน ฝน และสมาชิกที่โผล่มาแจมกับกลุ่มของเราเรื่อยๆก็คือ เทค
เทค เป็นเพื่อนคนเดียวในกลุ่มเพื่อนรามของผมที่มีรถยนต์ ดังนั้นช่วงที่ผมเอาความคิดเรื่องจะขายขนมไปบอกให้เทครู้ เค้าก็อาสาจะมาช่วยขนขนมไปให้ด้วยเสมอ วิธีการขายของผมแต่เดิม ผมก็เอาใส่กระจาดบ้าง ตะกร้าบ้าง แล้วก็ใช้สายคล้องคอ เดินขายไปเรื่อยๆตามป้ายรถเมล์ แถวๆบ้านของแนน ตรงตลาดยิ่งเจริญ สะพานใหม่
เพราะตอนนั้น เทค ยังไม่รู้ว่าผมตั้งใจจะไปช่วยเพื่อนขายขนม ดังนั้นช่วงแรกๆ ผมก็เลยใช้วิธีเดินขายไปเรื่อยๆแถวนั้นซึ่งนี่ก็เป็นวิธีที่ดีมากเลยครับ แม่ของแนนเป็นคนแนะนำวิธีนี้ให้ผม แล้วผมก็รับมาขายอยู่แบบนี้ประมาณ 5 – 6 วัน
เริ่มจากวันแรก 20 ชิ้นก็ขายหมด จึงเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆเป็นวันละ 100 ชิ้น ก็ยังขายหมดแต่ใช้เวลาขายนานขึ้น
จนถึงวันที่ 6  แซนวิช 100 ชิ้นเริ่มหนักจนบ่าของผมจะแบกตะกร้าขนมที่คล่องคอไว้ไม่ไหวแล้ว ก็เหมือนฟ้าประทาน ขณะที่ผมกำลังเดินขายแซนวิชอยู่บริเวณที่จอดรถของตลาดยิ่งเจริญ ผมรู้สึกปวดที่บ่ามากๆเลยเดินมองหาที่นั่งพัก แล้วก็มีรถคันหนึ่งแล่นพรวดพราดเข้ามาเพื่อจะจอดตรงนั้น ในขณะที่ผมกำลังจะเดินข้ามไปนั่งเก้าอี้ตรงป้ายรถเมล์แน่นอน…เสียงเบรคดังมาก แต่ผมไม่เป็นอะไรเลย โธ่…ก็รถกับตัวผมอยู่ห่างกันตั้งเยอะแต่สาเหตุที่รถคันนั้นเบรคซะตัวโก่งก็เพราะเจ้าของรถคือ นายเทค ตะหาก ทันทีที่ เทค จอดรถแล้วเปิดกระจกตะโกนเรียกชื่อผมผมก็รู้แล้วว่า นิสัยทำอะไรตามใจจนเคยตัวแบบนี้มีนายนี่คนเดียวจริงๆ คิดดูสิครับ นึกอยากจอดก็เบรคซะเสียงดังลั่นตลาดเลย
เทค รีบเรียกผมให้หยุดก่อนบอกว่าอย่าเพิ่งไปไหน แล้วบอกให้รอเค้าซักครู่ให้เค้าถอยรถจอดให้เข้าที่เข้าทางก่อน แล้วซักพักเค้าก็รีบวิ่งเข้ามาหาผมอย่างหน้าตาตื่น แล้วดึงสายตะกร้าที่คล้องคอของผมออก แล้วเอาไปคล้องคอเค้า
“โห……หนักนะเนี่ย มาทำอะไรแถวนี้อ่ะนิว แล้วนี่เดินขายเอง หรือว่าช่วยใครขายล่ะ”
“เราขายเองแหล่ะ ก็อยากหารายได้อ่ะ ช่วงนี้ว่างๆนี่ แล้วก็ยังไม่ได้กลับบ้านด้วยเลยหาเงินใช้ดีกว่า”
“อืม….แล้วก็ไม่บอก รู้งี้ให้ไปเป็นแม่บ้านให้เราดีกว่า เราให้เงินเดือนเยอะน๊า…”
เทค เหล่ตามองมาทางผม ปากเค้าก็พูดไป มือก็พยุงตะกร้าขนมของผมแบบเก้ๆ กังๆ ดูก็รู้เลยว่าไม่เคยทำอะไร
“เงินเดือนงามน่ะโอเค แต่ทำไมต้องเป็นแม่บ้านวะ คนรับใช้คุณชายออกจะเต็มบ้าน”
ผมหยุดดื่มน้ำอ้อยสด หันมาถามข้อข้องใจ จากประโยคเมื่อครู่ของเทค
“เฮ้ย….คนใช้ก็คนใช้เด่ะ แม่บ้านก็แม่บ้าน รู้จักเปล่า แม่บ้านน่ะ วู้ย”
เทค ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับทำสีหน้าระอาใจ เหมือนพูดกับเด็กๆที่ไม่ประสีประสาเอาซะเลยแล้วพูดต่อไปว่า
“ไม่อธิบายแล้ว ไม่รู้ก็อย่ารู้ คุณแม่บ้าน กับแม่บ้านของเราน่ะ มันเหมือนกันซะที่ไหนล่ะ ช่างเหอะ กินข้าวยังล่ะ”
เทค นั่งลงตรงป้ายรถเมล์ หันมาถามผมด้วยประโยคแสนยืดยาว ผมยังไม่ทันจะตอบก็มีเสียงหนึ่งพูดกับเทคว่า
“พี่คะ เอาแซนวิชทูน่า 2 ชิ้น แฮม 2 ชิ้นเท่าไหร่คะ” เด็กสาวม.ต้นเดินมาสั่งขนมกับพ่อค้าเทค
“เท่าไหร่วะนิว” เทค หันมาถามผมแล้วหันไปบอกน้องคนนั้นว่า
“เดี๋ยวนะครับ คนขายอยู่นี่ พี่มาช่วยถือของเฉยๆ”
ผมหัวเราะ น้องสาวคนนั้นก็หัวเราะ ก็น่าอยู่หรอก ตอนนั้น เทค ทำสีหน้าเหมือนกับว่าการขายขนมเป็นเรื่องยาก ผมคืนขวดน้ำอ้อยสดให้พ่อค้าไปแล้ว ก็หันกลับมาหยิบแซนวิชตามที่น้องเค้าสั่ง คิดเงิน รับเงิน ทอนเงินอย่างเร็ว
“เก่งจังเลย สอบก็ผ่าน ขายของก็ได้ ใครได้เป็นแฟนโชคดีเลยนะเนี่ย”
เทค ปรบมือให้ผมตรงหน้าป้ายรถเมล์เหมือนเด็กๆที่ดีใจที่มีคนมาช่วยการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าให้ผ่านไปได้ด้วยดี
“เว่อร์ไปแล้ว หน้าอย่างเราอ่ะนะ ใครเค้าจะมาชอบ เก็บของเหอะ จะได้กลับบ้านซะทีต้องเอาขนมไปคืนบ้านเพื่อน” ผมมองดูขนมที่อยู่ในตะกร้า ซึ่งตอนนี้เหลืออยุ่อีกไม่ถึง 10 ชิ้น แต่กับเวลา1ทุ่มถือว่าค่ำเกินไปแล้วที่จะขายต่อไปอีก
“ไปรถเรา เราไปส่งเอง ว่าแต่คิดยังไงมาขายขนม แล้วได้กำไรเท่าไหร่ รับมาจากใคร ฯลฯ”
สารพันคำถามจาก เทค ที่ซักไซ้เกี่ยวกับการขายขนมของผม ซึ่งผมก็ไปตอบสลับกับบอกทางไปบ้านแนนในรถเทค นั่นถือได้ว่าเป้นครั้งแรกที่ เทค ไปบ้านของแนน และได้รู้จักกับแก๊งแซนวิชของพวกผม แล้วนับจากวันนั้น เทคก็อาสามาช่วยรับแซนวิชจากที่บ้านแนนไปช่วยผมขาย ทำให้ เทค เป็นสมาชิกใหม่ในแก๊งของเราไปโดยปริยาย
ต่อมา เทค เสนอให้ผมเอาขนมไปวางขายตามสถานที่ต่างๆ เช่นโรงเรียน หรือฝากร้านขนมร้านอื่นๆวางขายดูน่าจะ ดีกว่ามาเดินแบกแซนวิชขายเองแบบนี้ เพราะทำให้เสียเวลามากเกินไปกับงานเพียงแค่อย่างเดียวซึ่งผมก็เห็นด้วย ดังนั้น ต่อมาผมก็ให้ เทค มารับขนม
ที่บ้านของแนนเหมือนเดิม แต่ผมกับเทค ไปตระเวนหาร้านต่างๆที่พอจะฝากขายได้บ้าง และตามสหกรณ์ของโรงเรียนในละแวกนั้น
ก็ได้อยู่หลายที่เหมือนกัน ทำให้ช่วงหลังผมไม่ต้องไปเดินขายเหมือนช่วงแรกๆ เพียงแต่ต้องไปส่งขนมตามร้านต่างๆให้ทันในช่วงเช้า ผมใช้ระบบรับเงินมาเลย เพราะฉะนั้น ตอนเช้าที่ผมเอาขนมไปวางตามร้านต่างๆ ก็จะเริ่มจากร้านละ 50 ชิ้น ไม่ก็ 100 ชิ้น ผมก็เก็บเงินมาเลย ถ้าทางร้านค้าต้องการขนมเพิ่มก็จะโทร.มาบอก ถ้าไม่บอกล่วงหน้าผมก็เอาแซนวิชไปส่งเท่าเดิมทุกวัน หรือถ้าร้านค้าขายไม่หมด
วันรุ่งขึ้นจะสั่งน้อยลงก็จะโทร.มาบอกล่วงหน้าเช่นกัน ผมก็จะได้กะปริมาณที่จะต้องไปรับจากบ้านของแนนทุกเช้า ไอเดียดีๆแบบนี้ ไม่ได้มาจากผมเลยนะครับ เทค คือคนที่เสนอวิธีการขายแบบใหม่นี้ให้ผม ก็ต้องขอบคุณเทคมากๆ
ดังนั้น ในช่วงที่ผมจะต้องไปติวหนังสือให้ เทค ก็เลยไม่ต้องจัดตารางเวลาเยอะเท่าไหร่นัก ผมก็มีเวลาทบทวนวิชา ที่จะต้องไปติวให้ เทค ได้เต็มที่ เพราะช่วงหลังๆผมไม่ต้องไปเอาขนมที่บ้านแนนด้วยตัวเองอีกแล้ว เนื่องจากว่าบ้าน ของแนนอยู่ทางสะพานใหม่ ซึ่งไกลกับผมมาก เพราะผมพักอยู่อพาร์ทเม้นท์แถวๆ ลาดพร้าว ก็ได้ เทค อีกนั่นแหล่ะ ที่เป็นคนไปรับขนม จากบ้านแนนตอนเช้า แล้วเอาขับรถไปตระเวณส่งขนมให้ตามร้านค้าต่างๆซึ่งเค้าก็รู้จักกันดี ที่ผมสามารถไหว้วาน เทค ในเรื่องการรับ - ส่ง ขนมให้ได้ก็เพราะเค้าเป้นคนรับอาสาเอง โให้เหตุผลที่น่าฟังว่า
1.บ้านเทคอยู่แถวๆลำลูกกา(หมู่บ้านไฮโซมากๆ) ใกล้กับสะพานใหม่มากกว่าอพาร์ทเม้นท์ของผม
2.เทคมีรถอยู่แล้ว ไปรับขนมจากบ้านแนนแล้วไปส่งที่ร้านค้าไปด้เลยไม่ลำบากอะไร
3.ถ้าเทคจะต้องช่วยผมขนแซนวิชไปขายแล้วต้องรอผมทุกเช้า เค้าไปเองจะเร็วกว่าเพราะบางวันรถติดมาก
4.เทคอยากให้ผมมีเวลาทบทวนวิชาที่ต้องติวให้เค้าก่อนเริ่มติวจริงๆจะได้แน่ใจว่าเค้าจะสอบซ่อมผ่าน
5.เทคให้ถือซะว่าการรับ-ส่งแซนวิชแทนผม เป็นเหมือนค่าจ้างในการให้ผมติวให้กับเค้า
แต่ขอบอกไว้ก่อนนะครับ ผมไม่ได้สบายใจเลยกับการพึ่งพา เทค มากขนาดนี้ เกรงใจเค้ามากๆด้วยซ้ำ และไม่เคยคิดจะเอาค่าจ้างอะไร ในการติวหนังสือสอบให้เค้าเลยซักบาทแต่ที่ยอมก็เพราะเถียงเค้าไม่ได้จริงๆ
ส่วนเรื่องเงิน เทค เป็นคนไว้ใจได้ และอาจเพราะบ้ารวยล่ะมั้ง จึงเป็นคนสปอร์ตมากๆ เทค ออกเงินให้ผมก่อนเสมอ เมื่อเอาขนมไปส่งร้านค้าก็จะจดและเก็บเงินมาให้ผมเลยซึ่งในส่วนนี้ เทค เป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้จริงๆ แล้วตอนเย็นๆ เทค จะมาหาผมที่ห้อง เพื่อมาติวหนังสือ ที่ห้องของผมก็จะเอาเงินที่เก็บได้มาให้ผมทั้งหมด จากนั้นผมจึงจะเอาเงินรายได้ทั้งหมดของวันนั้น จ่ายส่วนที่เป็นต้นทุนที่ เทค ออกให้ก่อน (จ่ายแม่แนน) ตอนเช้าคืนให้ เทค ไปครบถ้วนเสมอ
ถ้าใครจะว่า การเป็นเพื่อนกัน เรื่องเงินทอง เป็นสิ่งที่อาจทำให้เพื่อนผิดใจกันได้ ผมก็ไม่เถียงเพราะเห็นมาเยอะแล้ว แต่ในกรณีของผมกับเทค ต้องบอกว่า “ผมโชคดีครับที่มีเทคเป็นเพื่อน” ตลอดเวลาที่เค้าช่วยผมเรื่องขายแซนวิชเนี่ย เราไม่เคยมีปัญหากันเลยสักครั้ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเงิน หรือเรื่องการรับ-ส่งขนม เทค ทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม
ดังนั้น ทุกวันตอนค่ำ หลังจากที่เค้ามาติวหนังสือที่ห้องของผมแล้ว ผมจะเลี้ยงข้าว เทค เสมอๆ เป็นการตอบแทน แม้ว่าบางครั้ง เทค จะเกรงใจมาก แต่ผมก็บังคับให้ เทค กินข้าวที่ผมจ่ายตังให้เพื่อให้ผมสบายใจ เทค ก็ยอมซะด้วย
ตอนที่ 9 เทอม 2 ปี 1
หลังจากที่ติวกันไปแล้วก็ขายแซนวิชไปด้วย ในที่สุด เทค ก็สอบซ่อมผ่านไปได้ในครั้งเดียว ทำให้ไม่มีวิชาตกค้าง จากเทอมแรก เทค ก็เลยลงทะเบียนในเทอม2 ได้ตามหลักสูตรเป๊ะๆซึ่งผมเองก็เช่นกัน แต่มีสิ่งที่เปลี่ยนไปอยู่บ้างคือ ภูมิ เพื่อนที่มาจากโรงเรียนมัธยมที่เดียวกับผม และลงเรียนคณะนิติเหมือนกับผมด้วย เค้าเตรียมตัวเอนทรานซ์ใหม่
เพราะฉะนั้นตั้งแต่เปิดเทอม2 ผมจะไม่ค่อยได้เจอกับ ภูมิ เลยเพราะเค้าตั้งใจจะเอนท์ให้ติด นิติศาสตร์ ธรรมศาสตร์ ผมเคยบ่นเรื่องนี้ให้ เทค ฟังเหมือนกันว่า ภูมิ จะเอนท์ใหม่แล้วทำให้มีเพื่อนมาเรียนน้อยลง เพราะว่าทั้งคณะนิติฯ นี้ ผมก็สนิทแต่กับ ภูมิ และ เทค เท่านั้นเอง ส่วนเพื่อนจากโรงเรียนเก่าที่เรียนคณะอื่น มาในเทอมนี้ก็เตรียบมตัวเอนท์ใหม่กันหลายคน ช่วงนี้แม้กลุ่มของผมจะยังไม่ถึงกับกระจัดกระจายแต่ก็ไม่คึกคักเท่ากับเทอมแรกๆแล้วล่ะครับ
เพื่อนคนไหนที่พักหอพักใกล้กับมหาวิทยาลัยรามฯบางนาชื่อว่า นัมเบอร์วัน ก็ยังเดินมาอ่านหนังสือที่รามฯ บ้างในช่วงกลางวัน แต่ก็เป็นส่วนน้อยที่พักหอพักแบบนี้ ก็เลยทำให้เวลาที่เราเคยเฮฮากันเป็นกลุ่มใหญ่ๆชักจะกร่อยลงไป
หลังจากเปิดเทอมได้ประมาณ1สัปดาห์ คุณแม่ของผมทานก็ขอให้เลิกขายแซนวิชไปก่อน อยากให้ตั้งใจเรียนเต็มที่ เพราะถือว่าช่วงปิดเทอมก็ได้ทำงาน ได้เก็บเงินตามที่ตั้งใจไปแล้ว เมื่อเปิดเทอมก็ควรตั้งหน้าตั้งตาเรียนไปก็พอแล้ว
ผมก็เลยต้องตัดใจ (อย่างมาก) ในการเลิกขายขนมซึ่งทางร้านค้าที่ผมเคยเอาขนมไปวางขายนั้น ก็ยังอยากได้ขนมแซนวิชมาวางขายอยู่ ผมก็เลยแนะนำให้ต๋อมทำงานนี้ต่อจากผม ต๋อมเองก็โอเค ก็เป็นอันว่าโอนกิจการเรียบร้อย
ผมคิดจะตั้งหน้าตั้งตาเรียนอย่างที่คุณแม่ขอร้อง…อิอิ… แต่ผมก็ยังไม่ทันจะได้ทำตามที่ตั้งใจก็เกิดเรื่องขึ้น
หลังจากที่ผมเพิ่งลงทะเบียนไปได้ไม่กี่วันเท่านั้น ซึ่งที่รามจะเป็นระบบให้เข้าเรียนก่อนลงทะเบียนทีหลังน่ะครับ ก็เท่ากับว่าผมได้ไปเรียนจริงๆจังๆเพียงแค่1เดือนนิดๆเองน่ะ หลังจากนั้นก็ต้องหยุดเรียนไปอีกหลายเดือนเลยครับ
เนื่องมาจาก พ่อของเทค ซึ่งกลับมาถึงเมืองไทยแล้ว ตั้งใจจะพาเทคไปดูที่เรียนต่อที่อเมริกา จึงพา เทค ไปอเมริกาประมาณ 1 สัปดาห์ เพื่อดูที่เรียนและที่พัก ซึ่งพ่อเค้าอยากให้ เทค ไปอยู่ใกล้ๆเนื่องจาก พ่อเทค ก็ทำการค้าอยู่ที่นั่น
ในช่วงเวลาที่ เทค ไม่อยู่ผมก็ต้องไปเอาขนมเอง (ตอนนั้นยังขายอยู่ไงกะว่าหลังลงทะเบียนจะเลิกขายทันที) แนน เจ้าของบ้าน
และเจ้าของสูตรแซนวิชที่ผมไปรับมาวางขายตามร้านค้า ก็ใจดีมากอุตส่าห์ให้ยืมมอเตอร์ไซค์ใช้ในการจะขี่ไปส่งแซนวิชตามร้านต่างๆ ซึ่งผมก็จะนั่งรถเมล์ไปบ้าน แนน แต่เช้ารับขนมแล้วก็ใส่รถมอเตอร์ไซค์คันนั้น ขี่ไปตระเวนส่งแซนวิชตามร้านค้าต่างๆ รับเงินมาเรียบร้อย ก็เอารถกลับมาคืนแนนที่บ้านพร้อมทั้งจ่ายตังค่าแซนวิช แต่ทำแบบนี้ไปได้แค่ 4 วันเท่านั้น ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับผม เพราะมีรถยนต์ขับมาเบียดมอเตอร์ไซค์ของผมจนรถล้ม และผมเองก็ถูกกระจกมองข้างของรถมอเตอร์ไซค์บาดที่ขาข้างขวา บริเวณเหนือหัวเข่าไปนิดนึง แผลลึกมากๆครับ
ผมต้องนอนอยู่โรงพยาบาล 2 คืนหลังจากเย็บแผลเรียบร้อยแล้ว ก็ยังไม่กล้าบอกน้า (ซึ่งมีบ้านอยู่จังหวัดนนท์) กลัวว่าถ้าน้ารู้ แม่ก็ต้องรู้ แล้วจะโดนดุเนื่องจากที่ไปเจออุบัติเหตุเนี่ยก็เพราะไปส่งขนมทั้งที่แม่ก็บอกให้เลิกขายซะที (T-T)
แต่จากเรื่องคราวนี้ ต้องขอบคุณแม่ของแนน อย่างมากเลยครับ เดิมทีนึกว่าจะโดนด่าซะแล้วก็ทำมอเตอร์ไซค์เจ๊งนี่ คิดว่าต้องโดนด่าเละแน่ๆ แต่โชคดีครับที่แม่ของแนนใจดี นอกจากจะไม่ด่าแล้วยังออกค่ารักษาให้อีกด้วยนะครับ

หลังจากผมออกจากโรงพยาบาลมาได้2วันเทค ก็โทร.มาหาบอกว่ากลับมาถึงเมืองไทยแล้ว และไปเรียนก็เลยรู้ข่าวว่าผมรถมอเตอร์ไซค์ล้มแถมยังต้องเย็บแผลตั้งหลายเข็ม ก็เลยรีบโทร.มาถามตอนนั้นน้ำเสียงของ เทคเป็นห่วงผมมากจนผมรู้สึกได้ว่า เทค เป็นเพื่อนที่ไม่เคยทิ้งผมเลยตอนนั้นผมรู้สึกดีมากจนผมก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันครับ

minn

ขอบคุนครับ

abcdefghij

อย่าเอาความเจ็บมาให้ฉัน

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

pkclub2146

ขอบคุนนะคับ ^_______^

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

dung

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

Sirakan

ขอบคุนก๊าบ

kiloay

ขอบคุน มากเรยนะคราฟ

GBOMK

ขอบคุนมากกคับผม {:sm-37:}

sensedevil

ขอบคุณมากนะครับ

Rinko

ขอบคุณมากๆ จะติดตามต่อไปนะ

4_NAY

เป็นห่วงกันดีจัง

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

pearl9845

ขอบคุณครับ