++ กว่าจะรู้ว่ารัก ++ @ 4

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

หลังจากผมออกจากโรงพยาบาลมาได้2วันเทค ก็โทร.มาหาบอกว่ากลับมาถึงเมืองไทยแล้ว และไปเรียนก็เลยรู้ข่าวว่าผมรถมอเตอร์ไซค์ล้มแถมยังต้องเย็บแผลตั้งหลายเข็ม ก็เลยรีบโทร.มาถามตอนนั้นน้ำเสียงของ เทคเป็นห่วงผมมากจนผมรู้สึกได้ว่า เทค เป็นเพื่อนที่ไม่เคยทิ้งผมเลยตอนนั้นผมรู้สึกดีมากจนผมก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันครับ
ตอนที่ 10 วันที่ผมป่วย กับผู้ช่วยมือดีชื่อเทค
ตั้งแต่ผมต้องนอนพักฟื้นที่อพาร์ทเม้นเป็นเวลาหลายเดือนมานี้ ก็ต้องเปลี่ยนกิจวัตรหลายอย่าง อย่างแรกเลย ก็คือการเลิกขายแซนวิชอย่างเป็นทางการ โอนกิจการให้ต๋อมไปทำต่อ (แหม…พูดซะเป็นทางการเลยเนอะ)
แล้วอักอย่างที่ต้องหยุดทำนั่นคือ การไปเรียนหนังสือทั้งที่ตั้งใจว่า จะเลิกขายขนมหลังจากลงทะเบียนแล้วจะไปตั้งหน้าตั้งตาเรียนตามที่คุณแม่อยากให้ทำซะที กลายเป็นว่าต้องมานอนป่วยอยู่แบบนี้ ช่วงนี้ผมบอกข่าวให้น้ารู้ และบอกแม่แล้วเรื่องที่ผมรถล้ม แต่บอกสาเหตุว่าจะรีบไปเรียนก็เลยนั่งรถมอเตอร์ไซค์วินแล้วเกิดอุบัติเหตุ (หุหุหุ)
แม่และน้าก็เป็นห่วง โดยสลับกันมาเยี่ยมแต่คุณแม่ของผมต้องกลับไปดูแลกิจการที่ต่างจังหวัด (ที่บ้านเกิดของผม) ก็จะมีน้าสาวที่แวะมาเยี่ยมช่วงเสาร์-อาทิตย์ ทีแรกจะให้ผมไปค้างที่บ้านน้าแต่ผมเดินแทบจะไม่ไหวเลยครับ
ก็เลยเปลี่ยนแผนเป็นว่าให้น้าสาวมาเยี่ยมผมแทน แต่พอผมตัดไหมแล้ว น้าสาวก็ไม่ได้มาเยี่ยมอีกเพราะผมโกหกว่าผมเริ่มไปเรียนหนังสือแล้วน่ะครับ แต่จริงๆผมก็ยังนอนเจ็บขา อยู่ที่ห้องเหมือนเดิมล่ะ แต่ไม่ต้องกังวลอะไรหรอก
เพราะช่วงเวลาตั้งแต่พักฟื้นมานี้ ผมมีคนดูแลพิเศษมาคอยเป็นผู้ช่วยผมอยู่แล้วครับ ก็คือ เทค ซึ่งจะมาหาผมที่ห้อง
ทุกๆวันหลังเลิกเรียน (จนถึงช่วงที่น้าไม่ได้มาเยี่ยมเสาร์ - อาทิตย์ เทค กะจะมาดูแลในวันหยุดด้วย) เทค ดูแลดีมากๆ
นอกจากการดูแล ที่ต้องพยุงผมไปเข้าห้องน้ำ (แต่ เทค ยืนเฝ้าหน้าห้องน้ำนะครับ) เรื่องการกินการอยู่ของผมแล้ว เทค ยังเกิดไอเดียใหม่ๆอีกแล้ว ในเรื่องการเรียนของผม เพราะผมไม่ได้ไปเรียนหลายเดือน ก็ได้แต่อ่านหนังสือที่มีรวมถึงฝาก เทค ซื้อ Sheet มาให้จากหน้าราม ไอเดียที่ว่านี้ของ เทค คือเค้าจะเอาเทปไปอัดเวลาไปเข้าเรียนด้วย
ดังนั้น ทุกเย็นหลังเลิกเรียนเค้าถึงมาหาผม ก็เพื่อเอาเทปที่เค้าอัดในชั่วโมงเรียนมาให้ผมฟังแล้วจดเก็บไว้ไงล่ะครับ
“เอาล่ะ ฟังจบแล้วนะ จดทันรึเปล่านิว”
เทค ถามผมหลังจากกดปิดเทปที่อัดเสียงอาจารย์วิชา EN102
“ทันสิ ขอบคุณมากเลยนะตั้งแต่เรานอนป่วยอยู่เนี่ย เทคเดือดร้อนเไปกับเราด้วยเลยนะเนี่ย”
ผมก้มลงเปิดลิ้นชักโต๊ะหัวเตียงเพื่อเก็บสมุดจดพร้อมกับพูดขอบคุณ เทค ไปด้วย
“ไม่เดือดร้อนหรอกยินดีๆ อีกอย่างตอนนี้ก็ใกล้สอบแล้ว นิวรอให้หายสนิทแล้วค่อยไปสอบเลยดีกว่านะ”
“เราก็ตั้งใจว่าจะพักให้แข็งแรงเต็มที่ซะก่อน แล้สค่อยออกไปสอบทีเดียวบอกตรงๆเริ่มขี้เกียจแล้วว่ะแก”
“ขี้เกียจเป็นด้วยเหรอ งั้น เทอมนี้ถ้าเราสอบผ่านหมด แต่นิวสอบตก อย่ามาขอให้เราติวก็แล้วกัน 555”
เทค ไม่พูดเปล่าแต่เอื้อมมือหนาๆมาขยี่หัวผมซะหัวยุ่งไปหมด
“เออๆ หน้าตาตลกดีว่ะเวลานิวหัวฟูๆแบบนี้น่ะ ปกติเห็นแต่เวอร์ชันผมเรียบแปล้ ทรงท่านขุน 555”
เทค หัวเราะตาปิด ทำยังกับว่าสภาพหัวกระเซิงของผม (ซี่งก็มาจากฝีมือของเค้าน่ะแหล่ะ) น่าขำซะเหลือเกิน
“เทค แล้วเรื่องที่แกจะไปเรียนต่อที่อเมริกาล่ะว่าไงมั่ง”
ผมถามเมื่อนึกขึ้นได้ว่า ในเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา หลังจากเทคกลับมาคราวที่แล้ว ผมก็ยังไม่เคยเห็น เทค พูดถึงเรื่องไปดูที่เรียนที่อเมริกาเลย ตอนนั้นผมเองก็มัวแต่พักฟื้นก็เลยลืมๆไป แต่นี่มันก็ผ่านไปจนจะครบ1เทอมแล้วนะ ผมก็เลยอยากรู้ว่า เทค จะตัดสินใจยังไงเกี่ยวกับเรื่องที่พ่อของเค้า อยากให้เค้าไปเรียนที่อเมริกาเพื่ออยู่ใกล้ๆกัน
“เราบอกพ่อว่า เราไม่ไปไหนทั้งนั้นเราจะเรียนรามให้จบก่อน”
เทค ตอบกลับมาสีหน้าเปลี่ยนไปเลย จากที่ยังทำหน้าทะเล้นเมื่อครู่กลับมีสีหน้าหนักใจชอบกล
“แล้วพ่อเทคว่าไงมั่งล่ะ ที่เทคไม่ยอมไปเรียนต่อตามที่พ่อบอกอ่ะ”
ผมเองก็เริ่มเป็นห่วง เทค ขึ้นมาบ้างแล้ว เพราะท่าทางที่ เทค แสดงออกเค้าคงมีปัญหากับพ่อเรื่องเรียนอีกแน่ๆ
“เหมือนเดิมแหล่ะนิว พ่อก็โวยวายหาว่าเราไม่รักดี แล้วพ่อล่ะรักเรามั่งรึเปล่า”
เทค บอกถึงสถานการณ์ที่เค้าต้องเผชิญหลังจากบอกการตัดสินใจเรื่องเรียนนให้พ่อได้รู้
“รักสิ พ่อแม่ทุกคนก็รักลูกน่ะแหล่ะ แต่วิธีการและสถานการณ์มันก็ไม่ได้เป็นไปอย่างใจเรานะเทค”
ผมพยายามปลอบใจ เทค เท่าที่พอจะคิดออก ตอนนี้ผมเห็น เทค ก้มหน้านิ่ง สีหน้าสงบลงไปมาก
“แล้วทำไมคนที่เรารักอย่างพ่อ แล้วก็แม่เรา ถึงได้ทิ้งเราไปล่ะ อย่างนี้เค้าเรียกว่ารักเหรอนิว”
ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย ไอ้เด็กสปอยล์อย่างเทค ที่เคยมีท่าทีเอาแต่ใจกลายมาเป็นเด็กน่าสงสาร เพราะทันทีที่ประโยคเมื่อครู่ ออกจากปากเทค น้ำตาก็ไหลออกมาด้วยเช่นกัน แล้ว เทค ก็สะอื้นหนักขึ้น
“เฮ้ย… อย่ามาขี้แยแถวนี้นะเทค แกก็รู้นี่หว่า ว่าพ่อแกเค้าต้องไปทำงานน่ะ”
ผมคิดว่านั่นจะเป้นคำตอบที่ดีที่สุดแล้วนะ แต่ผมก็คิดผิดเมื่อ เทค หันมามองหน้าผมนิ่งๆตาแข็งกร้าว
“นิวคิดว่าเราดีใจนักเหรอที่มีพ่อทำงานเก่ง เราจะดีใจกว่านี้ถ้าพ่อเลือกจะอยู่ดูแลเรามั่งไม่ใช่ทิ้งขว้างเรา”
เทค ยิ่งพูดก็ยิ่งร้องไห้ เค้าไม่ได้ฟูมฟายนะครับ แต่น้ำตาไหลไม่หยุดเลย จนผมตกใจและรู้สึกหดหู่ไปด้วย
“แล้วไงล่ะ แกจะให้พ่อเค้าเลิกทำงาน แล้วมาอยู่กับแกที่บ้านยังงั้นเหรอ เพื่ออะไรล่ะ โตแล้วนะแกน่ะ”
ผมก็ยังเห็นใจ เทค นะครับแต่คิดว่ายิ่งปลอบก็ยิ่งไปกันใหญ่เลยพูดเตือนสติดีกว่า
“แต่เราไม่ได้ต้องการเงินทองของพ่อ เราต้องการพ่อ ต้องการคนที่รักเราจริงๆต่างหากล่ะนิว”
ก็ถือว่าได้ผลประมาณหนึ่งล่ะครับ เพราะเทคเอามือป้ายน้ำตา และหยุดร้องไห้ทันทีเลย
“แต่การที่พ่อไม่ได้อยู่ด้วยไม่ได้แปลว่าพ่อไม่รักเทคนะ”
ผมพยายามอธิบายเท่าที่สมองจะคิดออกมาได้ในขณะนั้น
“ก็จริงแหล่ะ แต่…เราก็อยากมีใครที่เป็นของเราจริงๆเป็นทั้งคนที่เรารักและเค้าก็รักเรา”
เทค พูดแค่นี้แล้วก็เงียบไป ผมเองก็จนคำพูดไปซะแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมแต่รู้สึกลำคอตีบตันอยากร้องไห้ซะงั้น เวลาที่ผมรู้สึกว่ากำลังจะร้องไห้ ผมจะรู้ตัวเลยว่า ไม่สามารถพูดอะไรต่อไปทั้งนั้น เพราะถ้าผมหลุดคำพูดอะไรออกไปก็ตามผมจะเสียงสั่นแล้วจากที่พยายามกลั้นน้ำตาไว้ ก็จะกลายเป็นว่ายิ่งร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิมซะอีกสิ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าผมนี้ เป็นเหตุการณ์ที่ผมไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้น และไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นเลยด้วยซ้ำ ปกติผมเคยเห็นแต่ในด้านที่เข้มแข็ง มั่นใจ เอาแต่ใจ และกวนประสาทของ เทค เมื่อได้เห็นความอ่อนแอของเค้า ผมก็บอกไม่ถูกนะครับว่า ผมสงสาร เห็นใจ หรือตกใจกันแน่ แต่ผมไม่สามารถควบคุมความสะเทือนใจไว้ได้จริงๆ
“นิว เราขอโทษนะที่แสดงความบ้าบอให้นิวเห็น”
จู่ๆ เทค ก็เปลี่ยนอารมณ์จากความซึมเศร้า มาเป็นรอยยิ้มปลอบโยนผม
“อย่าคิดงั้นดิ เป็นเพื่อนกัน ร้องไห้ด้วยกันจะเป็นไรไป จริงป่ะ”
ตอนนี้ผมห้ามตัวเองไม่ไหวแล้วครับ พูดไปก็น้ำตาไหลไปด้วย สงสารเพื่อนจริงๆเลยตอนนั้น
“นิว ร้องไห้เพราะเราเหรอ” เทค เอื้อมมือที่ถือผ้าเช็ดหน้าขาวสะอาดมาซับน้ำตาให้ผม
“ขอบใจนะนิว เรารู้แล้วว่าเราตัดสินใจถูกที่จะเรียนรามต่อไป อย่างน้อยเราก็มีคนที่เรารักอยู่ที่นี่”
เทค ถอยกลับไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงตามเดิม แต่ยังคงมองหน้าผมนิ่งนาน
“เห็นมั้ย เราก็อ่อนแอเหมือนกัน บ้าบอพอๆ กันมั้ง เราเลยเป็นเพื่อนกันได้ 555”
ผมพยายามหัวเราะแม้ว่าจะยังคงสะเทือนใจอยู่บ้างแต่ก็ดีใจที่ เทค อาการดีขึ้นจากเมื่อครู่นี้มาก
“เราเลือกจะอยู่ที่นี่ เพราะเรารู้ว่ามีนิวอยู่ด้วย นิวอย่าเพิ่งหนีเราทิ้งเราเหมือนพ่อกับแม่ของเรานะนิว”
ตอนที่ 11 1 ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก
มันก็จริงนี่นา คิดดูสิครับความรู้สึกที่ว่าเพิ่งเริ่มต้นชีวิตนักศึกษาเพิ่งผ่านมาไม่นานนี้เอง แต่แป๊บเดียวเท่านั้นพวกผมก็กำลังจะเป็นรุ่นพี่ปี2กันแล้ว แต่กลุ่มของผมคงไม่ใช่รุ่นพี่ที่ดีนักหรอก เพราะตอนพวกเราเป็นน้องปี1น่ะไม่เคยที่จะทำอะไรตามแบบอย่างรุ่นน้องที่ดีซักเท่าไหร่ เช่น พวกเราไม่ไปรับน้อง ไม่เข้าชมรม ไม่เข้าเป็นสมาชิกซุ้มใดทั้งสิ้น ไม่ใช่ว่าเราแอนตี้หรอกนะครับ แต่เป็นเพราะพวกเราคิดกันอย่างง่ายๆว่าเราเลือกเรียนที่รามคำแหงนี่ก็เพื่อเลี่ยงๆ
จากระบบโซตัสอะไรแบบนั้น แล้วอีกอย่างการเข้าระบบต่างๆที่พี่ๆเค้าจัดขึ้นก็ไม่มีการบังคับขึ้นอยู่กับความสมัครใจ ดังนั้น เมื่อผม
และเพื่อนๆสมัครใจที่จะอยู่กันเองแต่เฉพาะกลุ่มของเรา ก็เลยไม่เคยย่างกรายไปที่กลุ่มหรือซุ้มใดเลย
แต่ก่อนที่พวกผมจะก้าวไปเป็นนักศึกษารุ่นพี่ปี 2 (แหม…ช่างน่าภูมิใจซะจริงๆเลย) พวกผมก็ต้องฝ่าด่านอรหันต์จากการสอบแต่ละวิชาที่ลงทะเบียนกันไปในเทอมที่2นี้ให้ได้ซะก่อน การสอบยังคงเหมือนเดิมคือตารางสอบกระจายไป ตลอดทั้งเดือน วิชาแรกของผมไปเริ่มสอบก็ประมาณสัปดาห์ที่2ของเดือนแล้ว ทำให้มีเวลาทบทวนตำราเรียนได้อีก
หลังจากที่เคยเล่าให้ฟังว่าผมพักฟื้นอยู่ตลอดทั้งเทอมที่ 2 ช่วงปลายๆเทอมผมก็หายดีแล้วครับแต่ยังขี้เกียจไปเรียน ดังนั้นพอใกล้สอบ เพื่อนๆก็เลยมารวมตัวที่ห้องผมกันซะเป็นส่วนใหญ่ มาอ่านหนังสือ มาติวด้วยกัน ก็เฮฮากันไป
ตอนนี้ผมก็ได้ข่าวจากเพื่อนคนนั้นคนนี้เกี่ยวกับผลเอนท์ บางคนก็ไปติดที่นั่นที่นี่ ตามความตั้งใจ บ้างก็เอนท์ไม่ติด สำหรับผมแล้ว ออกจะเหน็ดเหนื่อยกับการเอนทรานซ์เหลือเกินก็ได้แต่ให้กำลังใจเพื่อนไปแต่ไม่คิดจะเอนท์ด้วยล่ะ
และแล้วช่วงเวลาเดือนกว่าๆ ของการสอบก็ผ่านไปอีกครั่ง ครั้งนี้บอกตรงๆ ว่าก่อนสอบผมไม่ค่อยสบายใจเลยครับ อาจเป็นเพราะว่าผมไม่ได้เข้าเรียนก็เลยกังวลมากกว่าเทอมแรก แต่ที่ทำให้สบายใจก็คือเทปอัดเสียงที่ เทค ทำให้ ช่วยให้ผมเหมือนได้เข้าไปนี่งเรียนด้วยตัวเองเลยนะครับ แล้วคราวนี้ก็ทำให้ เทค ได้เข้าเรียนทุกวิชาอย่างตั้งใจมาก
เนื่องจาก ถ้าเค้าไม่ตังใจเวลาที่ผมถามอะไรไปเค้าจะตอบไม่ได้ แต่หลังๆดูเค้าตังใจขึ้นมาก สังเกตุจากที่ผมถามเค้า ก็จะได้คำตอบที่ชัดถ้อยชัดคำ เทค บอกว่า
“เราตั้งใจเรียนเพื่อนิวเลยนะ” เออ…ขอบใจว่ะเพื่อน ซาบซึ้งจริงๆ
เมื่อผ่านพ้นช่วงสอบอันเหน็ดเหนื่อยกันไปแล้ว ก็มีเวลาให้พักผ่อนหายใจหายคอได้ระยะหนึ่งก่อนที่จะไปฟังผลสอบของพวกเราซึ่งเหมือนวันชี้ชะตาเลยนะครับ คราวนี้ผมไปเดินดูผลกับเพื่อนๆ ด้วย ได้บรรยากาศเหมือนไปดูผลสอบสมัยเอนทรานซ์เลยทีเดียว เพื่อนผมคนนึงบอกว่า
“แม่ง…ลุ้นเหมือนกูเอนท์ทุกปีเลยว่ะ” ก็จริงของมัน
และผลสอบที่ว่าลุ้นๆนั้นก็ออกมาแล้วครับ ผมรู้สึกเหมือนถูกหวยเลยอ่ะก็สอบผ่านหมดทุกวิชานี่ครับ  แทบจะกระโดดตัวลอยแต่ติดที่ว่า แค่เดินให้ตรงก็เสียวแปล๊บๆที่หัวเข่าแล้วน่ะสิ ก็เลยได้แต่ดีใจเงียบๆไปคนเดียว
อีกอย่างกลัวว่าคนอื่นที่มาดูผลสอบแล้วสอบตกเค้าจะหมั่นไส้แล้วผมจะเจ็บตัวหนักกว่าเดิมก็เป็นได้นะครับ อิอิ ผลสอบของ เทค เทอมนี้ดีขึ้นกว่าเทอมแรกมากเลย เพราะตกแค่วิชาเดียวก็คือ EN102 วิชาที่หลายคนบอกว่าโหด
“อะไรเนี่ย เรารึอุตส่าห์เข้าเรียนตลอดทุกคาบไม่มีโดดเลย ทำไมยังตกได้วะ ทีคนนอนอยู่กะบ้านดันผ่าน”
เทค ทำท่าฉงนซะเต็มประดา เมื่อตอนที่พวกเรากลับมารวมตัวที่โต๊ะกินข้าวในโรงอาหาร
“มันด่ากระทบแกว่ะนิว 555”
บอล เพื่อนจากโรงเรียนเก่าที่อยู่คณะมนุษยศาสตร์ เอกภาษาฝรั่งเศสพยายามเสี้ยม
“เออ รู้แล้ว แต่คนมันเก่งช่วยไม่ได้”
ผมก็รีบตอบกลับไปแบบคนไร้สำนักของความถ่อมตัว 555
“นี่โชคดีนะ ภูมิ มันเอนท์ติดไปแล้วไม่งั้นคงต้องมาซ่อมอีกเพียบ”
ต๋อม ออกความเห็นถึง ภูมิ เพื่อนในคณะเดียวกับผมที่รู้ผลเอนท์แล้วว่าติด นิติฯ ธรรมศาสตร์
“ก็แน่ดิ มันบอกแล้วว่าวัดดวงไปเลย ทุ่มเรื่องเอนท์เต็มที่ก็เลยไม่ค่อยอ่านหนังสือของรามไง”
จ๊อบ เพื่อนจากโรงเรียนเก่าของผม ออกความเห็นเรื่องเอนท์ของ ภูมิ ด้วยอีกคน
“งั้นต่อไปคณะแกก็เหลือกันแค่ 2 คนเองสินะ”
บี เพื่อนผู้หญิงต่างโรงเรียนหันมาถามผมกับเทค
“ช่าย” ผมและเทค พยักหน้าและตอบลากเสียงยาวๆพร้อมกัน
“แต่เพื่อนไปได้ดี ไปที่ชอบๆก็น่าจะดีว่ะ เนาะ”
ก๊ก พูดหลังจากวางขวดน้ำอัดลมและแก้วอีกหลายใบลงที่โต๊ะของพวกเรา
“เอาล่ะๆ น้ำก็มาแล้ว ไปซื้อของกินดีกว่า วันนี้กินฉลองสอบตกหน่อยวะ ไปๆ”
เทค ตบมือเป็นเชิงเร่งให้เราแต่ละคนรีบไปซื้ออาหารมานั่งกินกันได้แล้ว
“คร้าบ คุณชายเทค กูกะลังจะไปอยู่เนี่ย”
ต๋ง ทำท่าโค้งคำนับ ล้อเลียน เทค ตามฉายาที่พวกเราตั้งให้ว่า ‘คุณชายเทค’
“งั้นวันนี้เรากินอะไรดีล่ะ แต่ไม่เอาจานใครจานมันใช่ป่ะ”
ต๋อม ถามเป็นการตัดบท แล้วถือกระดาษปากกาเตรียมจดการโหวตเมนู
หลังจากนั้นพวกเราก็นั่งลง ดื่มน้ำอัดลมกันไปพร้อมๆ กับช่วยกันเลือกอาหารที่จะมาแลองสอบเสร็จก่อนที่จะแยกย้ายกันไปซื้อตามหน้าที่ของแต่ละคน ส่วนผมกับเทคมีหน้าที่นั่งเฝ้าของให้เพื่อนๆ ที่โต๊ะเนื่องจาก ผมคือคนที่สอบผ่านหมดทุกวิชา และ เทค คือคนที่ตกน้อยที่สุดของกลุ่มนั่นเอง
“ปิดเทอมนี้นิวจะไปขายขนมอีกมั้ย ถ้าไงก็เผื่อเวลาติวหนังสือให้เราด้วยนะแค่วิชาเดียวเอง”
“อืม….เรื่องติวได้เลยสบายมาก ส่วนเรื่องขนมคงไม่ขายแล้วว่ะเข็ดแล้ว อีกอย่างอยากกลับบ้านด้วย”
“นิวจะกลับต่างจังหวัดเหรอ ว๊า…เราก็ไม่ได้เจอนิวเลยสิงั้นเราขอตามไปด้วยได้เปล่า”
เทค พูดแล้วยื่นหน้ามาทำสายตาออดอ้อนใส่ผม จนผมต้องเมินหน้าหนี ไม่รู้ทำไมรู้สึกเขินขึ้นมาได้

minn

ขอบคุนครับ

abcdefghij

ต้องสงกระจกแต่เช้า ทุกวัน

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

dung

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

kiloay

ขอบคุน มากเรยนะคราฟ

GBOMK

ขอบคุนคับ {:sm-42:}

sensedevil

ขอบคุณมากนะครับ

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

pearl9845

ขอบคุณครับ

obchoeitoh

ขอบคุณครับ