++ กว่าจะรู้ว่ารัก ++ @ 5

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ปิดเทอมนี้นิวจะไปขายขนมอีกมั้ย ถ้าไงก็เผื่อเวลาติวหนังสือให้เราด้วยนะแค่วิชาเดียวเอง”
“อืม….เรื่องติวได้เลยสบายมาก ส่วนเรื่องขนมคงไม่ขายแล้วว่ะเข็ดแล้ว อีกอย่างอยากกลับบ้านด้วย”
“นิวจะกลับต่างจังหวัดเหรอ ว๊า…เราก็ไม่ได้เจอนิวเลยสิงั้นเราขอตามไปด้วยได้เปล่า”
เทค พูดแล้วยื่นหน้ามาทำสายตาออดอ้อนใส่ผม จนผมต้องเมินหน้าหนี ไม่รู้ทำไมรู้สึกเขินขึ้นมาได้
“จะบ้าเหรอ แกจะตามไปทำไมทำยังกะเป็นเจ้าไม่มีศาลนะแกนะ” ผมพูดแก้เก้อไปงั้นๆ
“ไม่ตามไปก็ได้ แต่นิวอยู่กรุงเทพฯ รอเจอพ่อเราก่อนได้ป่ะ แล้วนิวค่อยกลับบ้านนะนิวนะ”
เทค ยังไม่หยุดยื่นหน้ามาใกล้ๆผม แต่น้ำเสียงเค้าฟังดูจริงจังขึ้นกว่าเดิมมากจนผมเองก็ยังเผลอตอบตกลง
ตอนที่ 12 พ่อเพื่อนก็เหมือนพ่อเรา อิอิ
แล้วในที่สุดผมก็ได้พบกับพ่อของ เทค คนที่ผมเคยสงสัยมาตลอดว่าเค้าจะมีลักษณะยังไงนะ จะเป็นคนดุมั้ย จะเป็นคนที่เมื่อได้พบกันก็จะรู้สึกถึงพลังมาคุ ได้ทันทีเลยรึเปล่า ผมแอบจินตนาการไปบ้างแล้วเหมือนกัน เพื่อเป็นการเตรียมใจว่า หากไปเจอบรรยกาศที่พ่อลูกเค้าทะเลาะกันขึ้นมา ผมจะได้ตั้งตัวได้ทันแล้วก็รีบชิ่งซะ เดิมทีผมตั้งใจว่าจะอยู่เจอ พ่อของเทค ก่อนแล้วค่อยกลับบ้านที่ต่างจังหวัด แต่ว่า พ่อของเทค เลื่อนกำหนดกลับมา
ผมก็เลยกลับไปพักผ่อนอยู่ที่บ้านเกิดผมที่ต่างจังหวัดก่อน แล้วใกล้ๆเวลาที่จะต้องติวให้ เทค ผมถึงกลับไป กทม. ซึ่งเป็นช่วงที่ พ่อของเทค กลับมาพอดี ก็คงเป็นเวลาที่ตั้งไว้มั้งครับ เพราะเทอมที่แล้วพ่อเค้าก็มาช่วงเวลานี้น่ะนะ
เพราะฉะนั้น ก่อนที่ผมจะติวให้ เทค 1 สัปดาห์ผมก็เลยต้องกลับไปเตรียมตัวอ่านหนังสือสรุปที่ผมทำเองในวิชาที่ผมต้องติวให้เค้าก็คือ EN102 ผมต้องทำสวมุดจดย่อต่างหากเลยอีก1เล่ม เพราะผมก็กลัวสอบตกเหมือนกันนี่ครับ
ก็ใช้สมุดที่ผมจดย่อเองตามความเข้าใจและหลักการจำบทเรียนแบบง่ายๆเนี่ยแหล่ะไปติวให้เพื่อนๆและ เทค ด้วยการที่ต้องไปพบกับ พ่อของเทค ก็ดูเหมือนจะต้องเตรียมตัว (เตรียมใจ) อยู่พอสมควรแล้วนะครับ แต่ที่น่าหนักใจกว่านั่นคือ สถานที่ซึ่ง พ่อของเทค บอกให้ลูกชายเค้าพาผมไปพบเพื่อพูดคุย และทานข้าวกลางวันต่างหากล่ะ เฮ้อ...
โรงแรม ดุสิตธานี ครับพี่น้องคร้าบ โรงแรมหรูขนาดนี้ แต่เสื้อผ้าของผมสิครับที่เป็นปัญหาไม่ว่าพยายามเลือกชุดที่ดูดีแค่ไหนก็ยังไม่เข้าท่าเข้าทางอยู่ดี หล่ะ ผมมีกางเกงสแลคสีดำกับเสื้อนักศึกษาสีขาวอยู่ไม่กี่ตัวนี่นา ก็ยังเพิ่งพ้นจากความเป็นนักเรียน ม.ปลาย ไม่ถึง 2 ปีเลยจะให้มีเสื้อผ้าแบบคนวัยทำงานเต็มตู้ได้ไงกัน จริงมั้ยครับ ?
งานนี้ก็ได้ความมีน้ำใจของ
‘คุณชายเทค’ อีกแล้วล่ะครับ เพราะก่อนวันนัด 1 วัน เทค ก็มารับผมที่อพาร์ทเม้นท์ บอกว่าจะชวนไปธุระกับเค้าหน่อย ผมเองก็เห็นว่าอยู่ว่างๆ และอ่านสรุปวิชาที่ต้องติวให้เค้าเรียบร้อยแล้วก็ตกลงไปกลายเป็นว่าหลายชั่วโมงที่เดินอยู่ใน เซ็นทรัลลาดพร้าว ธุระที่ เทค บอกนั้นกลับมีแต่เรื่องของผมทั้งนั้นเลยครับ
เริ่มจาก พาผมไปซื้อคอนแทคเลนส์ (แค่ลองใส่ครั้งแรกก็ใช้เวลาตั้ง 2 ชั่วโมงแล้วนะครับ แสบตามากๆ เลยกว่าจะได้) ออกจากร้านแว่นตาก็ไปซื้อเสื้อเชิ้ตและเนคไท ซึ่งก่อนหน้านี้ผมไม่เคยมีเสื้อเชิ้ตสีอื่นเลยนอกจากสีขาวไว้ใส่ไปเรียนเมื่อได้เสื้อผ้ามาเรียบร้อย (ส่วนใหญ่ผมเลือกตามที่ เทค เค้าเห็นว่าดีน่ะครับผมก็ไม่คัดค้านเพราะเค้าจ่ายเงินนี่นะ)
ก็ไปทานอาหารกันที่ ร้าน ณ สยาม ตอนนี้เองที่ผมได้สำรวจดูว่าข้าวของที่ซื้อมาสำหรับใส่ไปทานข้าวกับพ่อ เทค ช่างมากมายจริงๆนี่ขนาดไปทานข้าวแค่มื้อเดียว วันเดียวนะเนี่ย ผมยังคิดว่าถ้าเป็นเงินของผมซื้อเองคงใจหายแย่
ก็แต่ละอย่างใช่ว่าจะถูกๆ ผมนึกไปนึกมาชักไม่อยากไปทานข้าวมื้อที่ว่านี้แล้วล่ะ แค่เริ่มต้นก็วุ่นวายซะแล้วนี่ครับ แล้วไม่ใช่ว่าเป็นเงินของ เทค แล้วผมจะจับจ่ายใช้สอยอย่างเพลิดเพลินนะครับ ยิ่งแบบนี้ผมยิ่งเกรงใจมากขึ้นสิครับ
ก็เลยบอกเค้าไปว่า ซื้อเท่านี้ก็มากพอแล้ว ผมขอบคุณเค้าตั้งหลายครั้งหลายหน ทั้งเรื่องข้าวของและอาหารมื้อนี้ แต่ เทค ทำเหมือนไม่เดือดร้อนอะไร พูดแต่ว่าบางครั้งเงินก็ซื้อความสุขได้เหมือนกัน เทค บอกว่าไม่เคยมีความสุขกับการใช้เงินแบบวันนี้มาก่อนเลย ทั้งที่วันนี้เค้าเสียเงินซื้อของน้อยกว่าที่เค้าเคยใช้ซื้อเพื่อตัวเองอีกนะครับ
ผมได้ฟังอย่างนั้นก็รู้สึกว่า คนเราเกิดมาบนกองเงินกองทอง ก็ใช่ว่าจะมีความสุขเสมอไป เพราะ เทค ดูเหมือนมีชีวิตที่อยู่บน กองทุกข์ ซะมากกว่าน่ะสิ ผมก็เลยได้แต่เงียบๆไป ไม่รู้จะพูดอะไรดี แค่รับฟังก็คงพอแล้วล่ะมั้ง
แล้ววันนัดก็มาถึง พ่อของเทค จริงๆ ช่างต่างกับที่ผมเคยคิดไว้เหลือเกิน ท่านเป็นคนใจดีมาก ไม่เคร่งเครียดเกินไป ทันทีที่ผมเดินเข้าไปใน Lobbyโรงแรม พร้อมกับ เทค ท่านก็ยืนขึ้นและยิ้มให้ก่อนเลยด้วยซ้ำ ผมยกมือไหว้ท่าน รู้สึกใจชื้นขึ้นหน่อยอย่างน้อยท่านก็คงไม่ใช่คนเจ้าอารมณ์เหมือนที่ผมคาดเดาไว้ทีแรก เทค แนะนำผมทั้งชื่อและสรรพคุณเลยครับ เช่น เรียนเก่ง ขยันเรียนขยันหาเงิน และเป็นคนติวให้ เทค สอบซ่อมเทอมแรกผ่าน พอเค้าก็ยิ้มๆ
ตลอดเวลาที่ทานอาหารกันท่านชวนคุยหลายเรื่องแม้ว่าท่านจะขรึม สุภาพ แต่ก็เป็นผู้ใหญ่ใจดีคนหนึ่งเลยนะผมว่า จนผมอดคิดไม่ได้ว่า ทำไมระหว่างเทค และพ่อของเทค ถึงมีอะไรกั้นพวกเค้าให้ห่างเหินกันอยู่เสมอแม้แต่ในเวลานี้ แต่ก็นั่นแหล่ะ ผมเป็นคนอื่นอาจจะรู้สึกอย่างผิวเผินก็ได้ รึไม่ก็เพราะ เทค กับพ่อใกล้กันเกินไปจึงเถียงกันบ่อยๆ
ฝ่ายพ่อ ก็คงคิดว่าอะไรที่อยากให้ลูกชายได้ดีก็พยายามกดดันให้ลูกเป็นให้ได้อย่างใจนึกเมื่อไม่ได้ก็มองว่าใช้ไม่ได้ ฝ่ายเทค ก็คงคิดว่าทำไมพ่อต้องมาคาดหวังกับเค้าทีเค้าหวังอะไรพ่อไม่เคยสนใจเค้าเลย แล้วยังทิ้งๆ ขว้างๆ เค้าอีก เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว เทค ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแล้วหันไปบอกพ่อเค้าว่า
“ฝากนิวด้วยนะพ่อพูดกับเค้าดีๆล่ะ”
โชคดีที่ผมได้คุยกับ 2 พ่อลูกนี้มาระยะหนึ่งแล้ว ก็เลยกล้าหันไปดุ เทค นิดหนึ่งว่าพูดกับพ่อให้ดีๆหน่อยสิ แต่เค้ากลับทำท่ายักไหล่เหมือนไม่สนใจคำพูดของผมแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำเลย พ่อเค้าก็เพียงยิ้มรับคำลูกชายไม่ต่อปากต่อคำ
“ลูกคนนี้ไม่เคยได้อย่างใจเลย นิวดูเอาเองแล้วกัน ท่าทางยะโสแบบนี้ เฮ้อ…”
พ่อของเทค หันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงเรียบๆไม่มแววโกรธเคือง แล้วก็ถอนใจ
“แต่ผมก็เห็นว่าเค้าเป็นคนดีนะครับ เวลาอยู่กับเพื่อนๆก็เป็นคนมีน้ำใจมากเลย”
ผมพยายามพูดสิ่งดีๆที่ทั้งผมและเพื่อนๆต่างก็เห็นว่าเป็นข้อดีของ เทค
“มันก็ดีแต่กับคนอื่นนั่นล่ะ กับพ่อน่ะพูดเข้าไปเหอะ มันไม่เคยยอมฟังเลย”
เอาแล้วไงล่ะ! พ่อของเทค เริ่มบ่นเรื่องลูกชายเค้าให้ผมฟังซะแล้ว จะมาคุมั้ยเนี่ย เฮ้อ…
“ขอโทษนะครับ ผมว่าบางครั้งการกระทำก็ดังกว่าคำพูด”
ผมแทรกขึ้นมาด้วยใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ กลัวจะโดนหางเลขไปด้วย แต่ก็เอาล่ะ มันต้องพูดซะมั่งแล้ว
แทนที่ พ่อของเทค จะมีอาการไม่พอใจ หรือตัดบทในสิ่งที่ผมพยายามจะพูด ท่านกลับนิ่งฟังในสิ่งที่ผมจะพูดต่อไป
“ผมว่า ความรัก ความเป็นห่วง และความหวังดี เป็นเรื่องพื้นฐานที่ลูกทุกคนทราบว่าพ่อแม่มีให้ตัวเองนะครับ แต่ว่าการที่พ่อแม่ พยายามพูดว่ารัก พูดว่าเป็นห่วงและหวังดี ไปพร้อมกับการกดดันให้ลูกเป็นไปอย่างใจ ไม่ได้ช่วยให้ลูกรู้สึกเข้าใจได้มากขึ้นหรอกครับ แทนที่พ่อแม่จะบอกลูกว่ารักลูกแค่ไหน ทำไมไม่เอาเวลาเท่าที่มีใช้ให้เกิดประโยชน์ทำกิจกรรมด้วยกัน อยู่ใกล้ชิดกัน ผมว่าสายใยของพ่อแม่ลูกยังไงซะก็ไม่เคยจางหาย รอแต่เวลาให้แน่นแฟ้นขึ้นเท่านั้น เอ่อ… คุณพ่อครับ ยังมีเวลาอยู่ที่เมืองไทย อีกนานแค่ไหนครับ ผมคิดว่าคุณพ่อน่าใช้เวลาอยู่กับเทคให้มากขึ้นกว่าเดิมนะครับ”
โอย……อย่างจะถอนหายใจแล้วปาระเบิดควันหนีไปจริงๆ ตอนที่กลัวก็กลัวจริงๆแต่พอได้พูดดันพูดซะมากมายเลย
“ขอบใจนะลูก เทคเลือกคบเพื่อนไม่ผิดเลยจริงๆ”
พ่อของเทค ยิ้มให้ผมอีกครั้งแล้วลุกขึ้นยืน ยื่นมือมาเชคแฮนด์กับผมแล้วพูดขึ้นว่า “พ่อฝากเทคด้วยนะนิว”
“คุยอะไรกันอยู่ครับ โห…จับไม้จับมือซะเป็นทางการ”
เสียงทักทาย ดังขึ้นมาจากนายตัวแสบ จะคุยอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เรื่องนายทึ่มอย่างแกน่ะ!
“แล้วจะไปไหนกันต่อล่ะเทค”
พ่อของเทค หันกลับไปพูดกับลูกชายเค้า พลางขยับเสื้อสูทให้เข้าที่ อืม…2พ่อลูกนี่ท่าทางคล้ายๆกันเลยแฮะ
โดยเฉพาะวันนี้ เทค ก็ใส่สูทผูกไทค์ แบบสุภาพมากๆ ผมยิ่งมองเห็นว่า2คนพ่อลูกนี่เหมือนกันจริงๆด้วยนะเนี่ย
“พากลับบ้านสิพ่อ ถามแปลกๆเดี๋ยวผมไปส่งนิวที่ห้องก่อนนะ พ่อมีอะไรรึเปล่า”
ดูมันสิครับ มันยังไม่เลิกกวนประสาทพ่อมันอีกแฮะ
แต่ยังไม่ทันจะเดินพ้นประตูโรงแรมเลย เพื่อนๆของพ่อเทค ซึ่งมาทานข้าวที่เดียวกันก็ปรี่เข้ามาทักทายทั้งพ่อทั้งลูกผมงี้ แทบกระเด็นออกไปจากวงสนทนาของพวกเค้าเลยเชียว แต่เทคก็ดึงผมกลับมาแนะนำให้เพื่อนๆของพ่อเค้าได้ รู้จักจนได้ แต่ละคนก็ดูจะร่ำรวยกันไม่ใช่น้อย พ่อของเทคแนะนำว่าผมเป้นลูกชายอีกคน แต่พวกนั้นดูท่าทางไม่เชื่อก็แน่ล่ะ ผมเตี้ยกว่าเทคตั้งเยอะ หน้าตาก็ไปกันคนละทิศเลย ผมหน้าเสี่ยวจะตายไป เทคน่ะหน้าตี๋อินเตอร์ขนาดนั้น
พวกกลุ่มไฮโซ (ขอเรียกแบบนี้แล้วกันนะครับ) ไสนใจผมเลย หลังจากรับไหว้ผมแล้วก็กรี๊ดกร๊าดขอถ่ายรูปคู่พ่อลูก ผมก็งงว่า พวกคนรวยเนี่ยเค้าคิดอะไรประหลาดๆแบบนี้ด้วยเหรอแค่เจอกันก็ต้องถ่ายรูปไว้ด้วยทำยังกะเจอดารา แต่ผมก็พลอยได้อานิสงค์ไปด้วยแหล่ะครับ เพราะจู่ๆ เทค ก็บอกพวกนั้นว่า
“ถ่ายรูปคู่ให้ผมกับเพื่อนหน่อย”
ดังนั้นการไปทานข้าวมื้อนี้ผมจึงได้รูปติดมือกลับมาด้วยแม้จะเป็นรูปคู่หรูๆเพียงรูปเดียวระหว่างผมกับเทคก็ตามที เทคบอกผมว่ายิ้มๆเข้าไว้เวลาคนอื่นดูรูปเค้าไม่รู้หรอกว่าตอนถ่ายน่ะเราเซ็งแค่ไหน เพราะฉะนั้นยิ้มสู้ไว้ก่อนดีที่สุด ก็เป็นอันว่า หลังจากที่ไปทานข้าวกับพ่อของเทค ไม่กี่วันผมก็ได้เห็นรูปที่ว่านั้น อืม...ผมกับเทคยิ้มแป้นเลยแฮะ
ตอนที่ 13 เมื่อ เพื่อนรัก รู้สึก รักเพื่อน
ก่อนจะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ผมขอเล่าให้ฟังก่อนว่า เมื่อตอนที่ผมยังเรียนอยู่ในโรงเรียนชายล้วนนั้น ผมก็มีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชายทั้งหมด แล้วก็ตามธรรมเนียมของโรงเรียนชายล้วนที่เพื่อนผู้ชายคนไหนสนิทกันมากๆ ก็มักจะถูกเพื่อนคนอื่นที่มีอาการสาวๆเอาไปล้อเลียน นินทาทำนองว่า ‘มัน 2 คนสนิทกันเกินเพื่อนรึเปล่าเนี่ย’
ผมก็ไม่เคยใส่ใจอะไรหรอกครับ เพราะตอนนั้นก็เพิ่งเรียนม.ต้นเอง จนถึงช่วงม.ปลายพอขึ้น ม.4 ผมก็เริ่มมีแฟนแล้ว แต่เป็นนักเรียนหญิงจากโรงเรียนอื่น ซึ่งผมกับแฟนสนิทกันในฐานะเพื่อนมาก่อน เพราะจัดกิจกรรมระหว่างโรงเรียน ก็เริ่มจากพูดคุยกันในงานโรงเรียน แล้วก็มีโอกาสมาทำกิจกรรมระหว่างโรงเรียนมาเรื่อยๆ จากนั้นก็โทร.พูดคุยกัน แล้วก็คบกันไปเรื่อยๆจนรู้สึกว่าค่อยๆเปลี่ยนจากเพื่อนมาเป็นแฟน แต่พอขึ้นปี1ต่างคนก็ต่างเรียน เพราะเค้าก็กลับไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยที่จังหวัดบ้านเค้า ก็ส่งเมล์คุยกันบ้าง นานๆไปจากแฟนก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม แต่แปลกนะครับ แทนที่ผมจะเสียใจ หรือ รู้สึกเจ็บปวดผมกลับรู้สึกเฉยๆ แล้วนานๆไปก็ชินไปเองกับการขาดแฟน
จากที่เล่ามา…ผมจึงไม่เคยคิดว่าผมจะชอบผู้ชายได้เลยครับ ก่อนหน้านี้แม้เพื่อนผู้ชายในโรงเรียนชายล้วนจะดีด้วย ผมก็แค่รู้สึกเหมือนเพื่อนคนนึงทำให้กันตามปกติไม่ได้คิดว่าจะต้องรู้สึกพิเศษอะไรเลย อีกอย่างก็เพื่อนชายใจสาวก็คอยล้อเลียน นินทา จนเหมือนต้องระวังตัวไปด้วย แต่ในความสนิทสนมของผมกับเพื่อนๆผู้ชายก็เป็นไปแบบปกติ
ดังนั้นเมื่อผมได้มาเจอกับ เทค การที่เค้าดูแลเอาใจใส่ หรือมาแสดงท่าทีแปลกๆกับผม ก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกพิเศษเลย ในขณะเดียวกัน การที่ผมคอยเอาใจใส่เรื่องเรียน คอยถามไถ่ปลอบใจเทคเกี่ยวกับปัญหาที่เค้าเจอ ก็ไม่ได้คิดเลยว่าจะทำให้ เทค รู้สึกดีเป็นพิเศษ เพราะผมก็พูดคุย ดูแล เอาใจใส่ทุกๆคนแบบนี้เป็นธรรมชาติของตัวผมอยู่แล้วล่ะครับ
ดังนั้น ในคืนหนึ่งที่ผมตกลงไปค้างกับเค้าที่บ้านเพื่อติวหนังสือให้เค้านั้นผมจึงไม่ได้ตั้งตัวมาก่อนเกี่ยวกับสิ่งที่ เทค พูดและทำกับผม และการที่เค้าบอกความรู้สึกที่เค้ามีต่อผมมาตลอด1ปีนี้ให้ผมได้รู้ ผมคิดว่ามันผิดธรรมชาติครับ!
สำหรับผมนั้น เทค เป็นคนที่ดีคนหนึ่ง เป็นคนที่น่าสงสาร เป็นคนที่ไม่เคยได้รับความรักจากใครอย่างที่เค้าต้องการ และในฐานะเพื่อน เทค ก็เป็นเพื่อนที่ดี เป็นเพื่อนที่มีน้ำใจ แต่ก็เป็นเพื่อนที่ผมสามารถจะรักได้เพียงแค่ ‘เพื่อนรัก’
ผมบอกได้เลยว่า ในตอนนั้นไม่ว่าจะยังไง เทค ก็เป็นได้แค่ เพื่อนรัก ที่ผมไม่มีทางจะเปลี่ยนเป็น รักเพื่อน  ผมไม่กล้ายอมรับความรู้สึกของตัวเองว่า คนอย่างผมจะ รักเพื่อนผู้ชายแบบคนรัก ผมขี้ขลาดเกินไปใช่มั้ยครับ ? เอาล่ะ เล่ามาเยอะแล้ว ผมเข้าเรื่องดีกว่านะครับ แต่ขอให้เข้าใจผมด้วยว่า ผมเองก็ตั้งตัวไม่ติดเหมือนกันนะครับ
เรื่องนี้เกิดขึ้นในขณะที่ผมกำลังติววิชา EN102 ให้กับ เทค ที่บ้านของเค้าในคืนหนึ่ง แล้ว เทค ก็หันมาพูดกับผมว่า
“เราว่านิวก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย” เทค พูดแล้วก้มลงมาจูบปากผมในทันที ซึ่งผมเองไม่ทันตั้งตัวตั้งสติ
ตอนนั้นผมช๊อคมาก ทั้งกลัว ทั้งตกใจ และ โกรธมากครับ เลยชกหน้า เทค เข้าให้แล้วด่าว่า
“กูเพื่อนมึงนะ”
จากนั้นผมก็ รีบลุกขึ้นแต่ เทค ดูจะไวกว่าและแข็งแรงกว่ามากเค้าวิ่งเข้ามาดึงแขนผมไว้ แล้วกระชากอย่างแรงจนผมล้มไปตามแรงกระชากของเค้า เทค ไม่หยุดอยู่แค่นั้นยังคงกอดผมไว้แล้วก็พยายามจูบผมอีกครั้งให้ได้
ผมยังคงตกใจและยิ่งกลัวเค้ามากขั้น แม้จะทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่คิดมาก่อนว่าผมจะต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้สิ่งที่พอจะคิดและทำได้ตอนนั้นก็คือ การชกที่ตัวเค้าซึ่งโถมลงมาทับตัวผมไว้ แต่ผมยิ่งดิ้นเค้าก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นอีกปากผมก็ยังด่าว่าเค้าต่างนานา ผมไม่เคยด่าใครหยาบคายด้วยคำพูดกูๆมึงๆมาก่อนเลย แต่ตอนนั้นสุดทนจริงๆแต่ยิ่งผมด่าเค้าไปแรงมากเท่าไหร่เค้ากลับยิ่งขาดสติมากขึ้น จนผมหมดแรงไปเองนั่นล่ะครับเค้าจึงหยุดกระทำ

minn

ขอบคุนครับ

abcdefghij

ความแรง ไม่้มีที่ติ อิอิ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

dung

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

kiloay

ขอบคุน มากเรยนะคราฟ

GBOMK

ขอบคุนคับผม {:sm-21:}

sensedevil

ขอบคุณมากนะครับ

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

pearl9845

ขอบคุณครับ