++ กว่าจะรู้ว่ารัก ++ @ 8 - 9 จบภาค 1

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

คำปฏิเสธที่ 10
หลายครั้งหลายหนที่ผมปฏิเสธที่จะไปเยี่ยม เทคทั้งที่ยิ่งได้ฟังข่าวของ เทค มากขึ้นเท่าไหร่ ผมก็เริ่มเป็นห่วง เทค มากขึ้นเรื่อยๆแต่ผมก็ยังไม่พร้อมจะกลับไปแสดงอาการเป็นห่วงเป็นใยให้ เทค รับรู้ทั้งสิ้นตอนนี้ผมขอเวลาบ้าง
เพื่อให้ผมแน่ใจว่าตัวเองเป็นห่วง เทค มากพอที่จะลืมความรู้สึกแย่ๆที่ฝังใจผมตลอด1เทอมที่ผ่านมานี้ได้แล้วจริงๆ
ตอนที่ 17 อย่างไรก็เพื่อนกัน
แล้วในที่สุดผมก็ตัดสินใจเดินทางกลับกทม.เร็วขึ้นกว่าที่ตั้งใจ เหตุผลคือ ‘จะกลับไปเยี่ยมเพื่อนที่ป่วยอยู่รพ.’
ผมกลับมาถึง กทม.แล้ว แต่ยังไม่ได้ไปเยี่ยม เทค ในทันที บอกตรงๆว่ายังฟอร์มจัดอยู่ก็เลยปล่อยผ่านไปก่อนละกัน เอาไว้ฤกษ์งามยามดีเมื่อไหร่ผมค่อยไปเยี่ยมอาการป่วยของ เทค เพราะคิดว่าพักรักษาตัวมาหลายวันก็น่าจะดีขึ้น ทีแรกตั้งใจว่าจะชวนเพื่อนคนใดคนหนึ่งไปเยี่ยม เทค ที่โรงพยาบาลด้วยกัน แต่มาคิดอีกทีก็กลัวเพื่อนแซวว่าใจอ่อน ก็เลยกะว่าจะลุยเดี่ยวไปดีกว่า ผมไปเยี่ยม เทค ในช่วงเย็นของวันหนึ่งหลังจากที่ไปทานข้าวกับเพื่อนๆ แก๊งแซนวิช ซึ่งมากันครบทีเดียว เช่น ฝน แนน ต๋อม และผม ทุกคนถามถึง เทค แต่แทนที่ผมจะเป็นคนตอบกลายเป็น ฝน ตอบ
ฝน เล่าว่าตั้งแต่ ผมกับเทค มีปัญหากันคราวนั้นแล้วผมโทร.ไปเล่าให้ ฝน ฟังแล้วหลังจากนั้น ฝน ก็โทร.คุยกับ เทค ซึ่งก็ทำให้ เทค โทร.กลับไปเล่าเรื่องต่างๆให้ ฝน ฟังเป็นระยะๆ จน ฝน กลายเป็นที่ปรึกษาให้กับ เทค หลายๆ เรื่องจะว่าไป ฝน ก็ค่อนข้างรับรู้ความรู้สึกทุกอย่างของ เทค ได้อย่างดีทีเดียวในฐานะเด็กมีปัญหาเหมือนกัน แต่ในขณะเดียวกัน ฝน ก็เป็นเพื่อนที่ดีของผม คือสามารถพูดคุยให้ เทค เข้าใจผมมากขึ้นและทำให้ เทค ค่อยๆ ตัดใจจากผมได้ ผมชวนเพื่อนๆที่ไปมีตติ้งกันวันนี้ไปเยี่ยม เทค ด้วยกันต่อ แต่ทุกคนพากันติดธุระหมด แถมฝากผมไปเยี่ยมอีกด้วย
ที่โรงพยาบาลพระรามเก้า ผมเดินมาถึงห้องพักฟื้นผู้ป่วยของ เทค ก้มหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลาตอนนี้ใกล้จะ5โมงเย็นแล้วเหรอเนี่ย ดีนะที่ผมไม่ต้องเสียเวลางมโข่งหาห้องผู้ป่วยของ เทค อีกเพราะมาถึงแล้วเมื่อแจ้งว่าจะเยี่ยมผู้ป่วยชื่ออะไร ก็รู้หมายเลขห้องพัก อีกทั้งบุรุษพยาบาลก็ยังมีน้ำใจอาสาพาเดินไปที่ห้องพักผู้ป่วยอีกด้วย ก็เป็นอันว่าเหมือนพริบตาเดียวเท่านั้นเอง
แล้วผมก็มายืนเซ่ออยู่หน้าห้องพักผู้ป่วย ในใจก็รู้สึกสับสนนิดหน่อยว่าจะเปิดประตูเข้าไปดีมั้ย หรือถอยกลับไปดีนะ แต่ไหนๆก็มาถึงแล้ว เข้าไปดูสภาพมันซักหน่อยคงไม่เสียหายอะไรนักหรอก ผมกลั้นใจนิดนึงแล้วเปิดประตูเข้าไป เทค ยังคงนอนหลับตานิ่งๆอยู่บนเตียง โทรทัศน์สำหรับผู้ป่วยและญาติ (ซึ่งกรณีของ เทค ไม่มีญาติมาเฝ้าเลยครับ) เห็นสภาพของ เทค แบบนั้นผมใจเสียไปเยอะเลยครับ เทค ดูเหมือนคนข้างถนนที่ถูกคนมารุมตีซะน่วมไปหมด ผมถามตัวเองว่า
‘เราใจร้ายมากเลยรึเปล่านะ แต่เราไม่รู้นี่ว่าเทคจะเป็นหนักขนาดนี้’ แล้วก็เถียงเองในใจ
ซักพัก เทค หันมาทางผม ด้วยสัญชาติญาณ (มั้ง) ผมรีบถอยออกมาซะชิดประตูห้อง แต่ก็รู้ตัวว่าไม่ควรถอยหนีอีกจึงเดินไปที่เตียงคนไข้ ผมรู้สึกเก้อเขินอยู่เหมือนกันนะครับ ทำได้แค่ยิ้มๆ นั่นถือเป็นยิ้มแรกของปีนี้ที่ผมมีให้เค้าเลย ไม่นับพวกยิ้มแค่นๆ ยิ้มเยาะ ยิ้มพอเป็นพิธีนะครับ เพราะผมรู้สึกว่าตอนนี้ ผมยิ้มให้เค้าด้วยความเต็มใจมากขึ้น เป็นรอยยิ้มเพื่อจะปลอบใจ เพื่อจะใช้แทนความรู้สึกต่าง และแทนคำปลอบโยนให้ เทค หายเจ็บและไม่ต้องเหงา
“เป็นไงมั่งเทค เจ็บมากมั้ย”
ผมถามหลังจากยิ้มตั้งแต่เดินจากประตูมาจนถึงขอบเตียงคนไข้
“ดีขึ้นมากแล้วล่ะนิว มายังไงเนี่ย กินข้าวรึยัง”
คำตอบของ เทค ยังคงมีมากกว่าคำพูดทั่วๆไปแต่เต็มไปด้วยความห่วงใยให้ผมเหมือนเดิม
“กินมาแล้ว เรานัดเจอฝน แนน ต๋อม แล้วเทคกินไรยัง เราไม่ได้ซื้อไรมาฝากเลยนะ โทษที”
ผมรู้สึกดีขึ้นแล้วครับ สามารถพุดคุยได้เป็นปกติแล้วล่ะครับ จึงถามต่อไปว่า “แล้วน้องนพมาเยี่ยมบ้างรึยังล่ะ”
“เราบอกเลิกน้องเค้าไปแล้วล่ะนิว เราไม่อยากฝืนใจตัวเอง เราไม่อยากให้ใครต้องมาเสียใจเพราะเราอีก ขอบใจนะที่มาเยี่ยม แต่เรื่องของเรานิวไม่ต้องคิดมากหรอก เราตัดสินใจแบบนี้ทำให้เราสบายใจกว่าเดิม เราไม่อยากให้น้องเค้ามาเสียใจเสียเวลาไปกับเราอีก และเราก็ยังรู้สึกภูมิใจว่าเราซื่อสัตย์กับใจตัวเอง”
เทค พูดยาวยืด นี่ก็ถือว่าเป็นประโยคยาวๆจาก เทค ในช่วง1ปีที่ผ่านมานี้ หลังจากที่เรา 2 คนพูดแบบถามคำตอบคำกันมาตลอดทั้งปี ตอนนี้ในใจผมรู้สึกปลอดโปร่งอย่างมาก เหมือนได้ เพื่อนรัก กลับคืนมา แล้วคราวนี้ผมตั้งใจว่าผมจะถนอมเค้าเอาไว้ให้นานที่สุด และแม้ว่าผมจะยังรักเค้ามากกว่านี้ไม่ได้ แต่ผมก็จะไม่ยอมเสียเพื่อนไปอีกแล้วครับ
ตอนที่ 18 การกลับมาของการเป็นเพื่อน
หลังจากที่ผมไปเยี่ยมเยียน เทค ที่โรงพยาบาล ได้พูดคุย ถามไถ่ทุกข์สุขกันพอประมาณแล้ว จึงถามเค้าว่าต้องการอะไรบ้าง
เพราะเท่าที่ดุเสื้อผ้า ข้าวของที่แม่บ้านเตรียมมาให้เค้าใช้ที่โรงพยาบาลนี้ ชักจะเหลือน้อยลงไปแล้ว ผมก็เลยอาสากลับไป เอาของใช้ที่จำเป็น รวมทั้งหนังสืออ่านเล่น CD walkeman และแผ่น cd ที่เค้าอยากได้มาฟังขณะพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล ผมใช้เวลาเดินทางนานมากๆจากย่านพระรามเก้ามาถึงบ้านของ เทค ที่ลำลูกกา เกือบจะถอดใจหลายครั้งเลยครับ
ก็คิดดูสิครับ กว่าจะฝ่าการจราจรที่แสนติดขัดมาได้แต่ละแยก แล้วระยะทางก็ไกลกันยังกับเดินทางข้ามจังหวัดก็ไม่ปาน แต่ในที่สุดผมก็มาจนถึงบ้านของ เทค จนได้ เมื่อมาถึงแล้วผมก้ขอน้ำดื่มเป็นการด่วน ระหว่างนี้ก็รอให้เด็กรับใช้ของเค้าไปจัดเตรียมของที่ผมจดใส่กระดาษตามคำบัญชาของ 'คุณชายเทค' ช่วงที่กำลังรอของใช้ต่างๆอยู่นี้เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คุณแม่บ้านเป็นคนเดินไปรับสาย ซักพักจึงเดินมาหาผม บอกว่า
"คุณท่านจะพูดสายกับคุณค่ะ" อืม...พ่อเทคนี่เอง
"ฮัลโหล ครับ นิวเองครับพ่อ"
ผมรีบมารับสายอย่างเร่งด่วนหวังที่จะบอกข่าวคราวลูกชายเค้าให้ได้รู้
"นิวเหรอ เทคมันไปก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีกล่ะ"
พ่อเทค ถามคำถามที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยิน ขนาดผมเป้นคนอื่นยังรู้สึกแย่เลยที่ถูกพ่อตัวเองตราหน้าว่าเป็นคนผิด
"มีเรื่องน่ะครับ แต่เทคไม่ได้ไปหาเรื่องใครนะครับพ่อ เค้าถูกคนอื่นทำร้ายนะครับ"
ตอนนั้นผมรู้สึกว่าเสียงสั่นมาก อาจจะด้วยหลายความรู้สึกเลยทั้งโกรธทั้งร้อนรนที่จะอธิบายแทน เทค
"โฮ้ย...ไม่ต้องแก้ตัวแทนมันหรอก เรียกร้องความสนใจน่ะสิ"
พ่อเค้าก็คงเผลอตัวเหมือนกัน เพราะดันตะโกนใส่ผมซะหูชา
"แล้วคุณพ่อจะมาเยี่ยมเทคได้รึเปล่าครับ"
ผมข่มทั้งความกลัวและความโมโห ถามกลับไปอย่างเรียบๆ
"อืม..ไม่ได้หรอกนิว พ่อยังติดงานอยู่เลย ฝากนิวดูแลเทคด้วยแล้วกัน"
นั่นคือคำตอบของคนเป็นพ่อครับ บอกตรงๆในวินาทีนั้นผมสิ้นความนับถือ พ่อเทค ไปเลยทีเดียว
"ได้ครับ"
ผมเริ่มเซ็งจนไม่อยากพูดอะไรต่อ
"ขอบใจนะลูก อ้อ..แล้วต้องใช้เงินเท่าไหร่ก็บอกมาแล้วกัน จะส่งไปให้ เฮ้อ..ลูกคนนี้หาแต่เรื่องมาให้"
พ่อของเทค พูดง่ายๆ เหมือนกับว่าเงินทองมันจะรักษาเยียวยาจิตใจลูกชายเค้าได้งั้นล่ะ
"ครับ" ผมรับคำด้วยความเหนื่อยใจเหลือเกิน
เดินออกมาจากบ้าน เทค พร้อมด้วยกระเป๋าเดินทางขนาดกลางๆซึ่งใส่ของใช้ต่างๆไว้ตามที่ เทค บอกมาทุกอย่าง ผมอยากบอก เทค เหลือเกินว่า ข้าวของมากมายอยู่ในกระเป๋า ผมมีแรงที่จะถือไปให้เค้า แต่สิ่งที่ผมพยายามแล้วที่จะเอาไปให้กับคนป่วยอย่าง เทค แต่ผมกลับไม่มีปัญญาทำให้ นั่นคือ ความรัก ความห่วงใย ที่เป็นรูปธรรมจาก พ่อของเทค ที่จริงแล้ว ผมมีโอกาสพูดคุยกับพ่อของเค้าอยู่หลายนาที แต่ผมกลับไม่สามารถโน้มน้าวใจให้ พ่อของเทค กลับมาเมืองไทยเพื่อเยี่ยมเยียนอาการป่วยของลูกชายเค้าได้เลย ผมได้แต่คิดว่าผมน่าจะพยายามให้มากกว่านี้ แต่ผมก็ทำไม่สำเร็จ ผมนั่งคิดเรื่องนี้วนไปวนมาในสมองจนกระทั่งรถแท็กซี่ที่นั่งจากปากซอยบ้าน เทค พามาจอดที่หน้าโรงพยาบาลพอดิบพอดี
ตอนแรกผมคิดว่าแค่มาเยี่ยมแล้วก็จะกลับไปพักผ่อนที่อพาร์ทเม้น แต่ไปๆมาๆผมกลับมาสาละวนกับเรื่องของ เทค จนได้ ผมเดินมาใกล้จะถึงห้องพักของ เทค ผมเดินผ่านพยาบาล2คนที่ยืนบ่นเกี่ยวกับความเรื่องมากของ ผู้ป่วยทยาวัติ
พยาบาล 1 : น่ารำคาญจัง เดี๋ยวจะเอานู่นเดี๋ยวจะเอานี่
พยาบาล 2 ; คุณทยาวัติใช่มั้ย พวกเศรษฐีน่ะเธองี่เง่าเนาะ
พยาบาล 1 : ฉันว่าพวกขาดความอบอุ่นมากกว่าดูสิป่วยตั้งนานไม่เห็นพ่อแม่มาเฝ้า
พยาบาล 2 : ไม่ดีเหรอจ๊ะ พยาบาลพิเศษอย่างเราๆก็ได้เงินอื้อเลย
พยาบาล 1 : ก็เพราะมีเงินหร้อก ไม่งั้นคงไม่มีใครเอา
ชัดเจนมากครับ ผมยืนฟังจนแน่ใจแล้วก็เดินผ่านพยาบาล2คนนั้นไป เพื่อไปให้ถึงห้องพักผู้ป่วยของ เทค ให้เร็วที่สุด ก็จริงอย่างที่เค้าพูดนั่นล่ะ เทค เป็นคนรวย เป็นคนขาดความอบอุ่น และที่จริงที่สุดก็คือจนถึงวันนี้พ่อแม่ก็ยังทอดทิ้งมันได้ลง ผมเปิดประตูเค้าไปก็เห็น เทค มองมาทางประตูพอดี ผมรีบปั้นยิ้มให้ก่อนเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกแย่ๆที่เพิ่งผ่านมาเมื่อกี้
"แหม...ยิ้มแต้มาเชียว คิดถึงเราเหรอ"
อืม...ยังปากดีเหมือนเดิม ไอ้เพื่อนบ้า
"ไม่ได้คิดถึง แต่ยิ้มเยาะเว่ย"
เอาซี๊ ปากดีมาก็ปากเสียกลับ
"เหรอ นิวคงสมน้ำหน้าเรามากสินะ เราเข้าใจ"
อีกแล้วครับ เทค เริ่มเปลี่ยนอารมณ์ง่ายอีกแล้ว
"เอานี่ เราเอาของมาให้แล้วนะ ดูซิว่าของที่สั่งครบมั้ย"
ผมขี้เกียจต่อปากต่อคำ เดินเอากระเป๋าไปวางที่เตียงคนไข้ให้ เทค ตรวจเช็คดูอีกที
"ไม่เช็คหรอก เราเชื่อใจนิว เอาของเก็บไว้ในตู้ให้เราหน่อยนะ"
เทค ยื่นกระเป๋าคืนกลับมาให้ผม ผมก็รับมาแล้วไปจัดเรียงของในตู้ให้ เทค
ระหว่างที่ผมเก็บข้าวเก็บของอยู่นั้น เทค ก็ส่งเสียงขึ้นมาให้ผมหยิบน้ำดื่มมาให้เค้า พร้อมทั้งน้ำดื่มของผมเองด้วย ผมเดินกลับมานั่งใกล้ๆเตียงคนไข้ของ เทค เรา2คนต่างก็ดื่มน้ำในขวด ไม่ได้พูดอะไรกันเท่าไหร่ แล้ว เทค ก็ถามผมว่า
"นิวมาเฝ้าไข้เราหน่อยได้มั้ย"
"ฮ่าๆ จะมาอ้อนอะไรวะเทค อยู่มาตั้งหลายวันไม่ชินอีกเหรอ"
ผมหัวเราะถ่วงเวลาคิดว่าจะอยู่เฝ้าไข้ดีมั้ย
"ชินน่ะก็ชินอยู่หรอก แต่ตอนนั้นไม่มีใครไง ตอนนี้เรามีนิว"
ผมหันไปเจอหน้า เทค ทำตาละห้อยแทนที่จะสงสาร ผมปล่อยก๊ากเลยครับ ดูก็รู้ว่ามันแกล้งอ้อน
"อืม...เราอยากกลับไปดูละครที่บ้านมากกว่า แกเองก็น่าจะพักผ่อนเร็วๆ"
ผมหยุดขำก่อน แล้วก็บอกเค้าไปอย่างนั้นเพื่อลองดูซิว่าจะยังอ้อนต่อมั้ย
"โธ่...ดูละครที่นี่ก็ได้ น่านะ"
เทค เอื้อมมือมาเขย่าแขนผม จนผมลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วสะบัดแขนผมออกจากมือเค้า
"เฮ้ย โกรธอีกแล้วเหรอ อ่ะๆ ไม่กวนแล้วก็ได้ นิวกลับไปพักผ่อนเหอะ ว่างก็แวะมาเยี่ยมเรานะ"
เทค ปล่อยมือจากแขนผมทันที แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"เออ เรากลับบ้านล่ะนะ"
ผมพูดแล้วเดินไปสบายกระเป๋าของผมเตรียมจะเดินออกไป
"นิวจะกลับยังไงล่ะ นี่ก็ค่ำแล้วนะ"
เทค ยังอุตส่าห์เป็นห่วงผมอีก เฮ้อ....
"ก็เพราะมันค่ำแล้วน่ะสิ เราถึงจะรีบกลับ เพราะต้องกลับมาอยู่เป็นเพื่อนแกที่นี่คืนนี้อีก"
ผมหันไปยิ้มให้ เทค เห็นเค้ายิ้มกว้างตอบกลับมา แล้วผมก็เดินยื้มออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
แล้วคืนนั้นผมก็ตัดสินใจได้ว่า ควรกลับมาอยู่เป็นเพื่อน เทค ที่โรงพยาบาล อาจเพราะสงสารตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นสภาพความเจ็บป่วยของเค้า แล้วก็เห็นใจที่พ่อเค้าไม่ใส่ใจเค้าเท่าที่ควร รวมทั้งอยากให้คนอื่นๆเห็นว่า เทค ไม่ได้ไร้ญาติขาดมิตร
หลังจากผมเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ก็ออกมานอนที่เตียงสำหรับญาติผู้ป่วย คืนนั้นผมกลับมาทันดูละครได้
ประมาณครึ่งเรื่อง ก็ดูละครไปด้วยพูดคุยกับ เทค ไปด้วย ผมรู้สึกว่าผมคิดไม่ผิดที่กลับมาอยู่เป็นเพื่อน เทค ในคืนนี้ เพราะถ้าผมไม่ได้มาอยู่เป็นเพื่อน เทค ที่โรงพยาบาลคืนนี้ ผมก็คงนอนไม่หลับอยู่ดี เพราะคงอดเป็นห่วงเค้าไม่ได้หรอก
"นิวจะนอนก่อนก็ได้นะ เราจะดูบอลตอนดึกๆ"
เทค ส่งเสียงมาหลังจากที่เรา 2 คนต่างก็ดูรายการทีวีกันจนดึก
"ไม่เป็นไร ถ้าง่วงแล้วเราจะนอนเอง ตอนนี้เรายังไม่ง่วง"
ผมพุดออกไปไม่ทันขาดคำ ดันหาวออกมาซะได้ เฮ้อ..หน้าแตกเลย
"ไม่ง่วงเหรอ แล้วหาวทำไมเนี่ย"
เทค หัวเราะนิดๆแล้วแกล้งแซวผม
"เออน่า เราอยากดูบอลไง กะจะดูบอลเป็นเพื่อนแกอ่ะ"
ผมยังคงหาเรื่องแก้ตัวไปพร้อมกับที่ยังคงหาวต่อไปอีก
"นี่นิว ดูดีๆซิ สภาพเราขนาดนี้เราไม่มีแรงไปปล้ำนิวหรอกไม่ต้องกลัว หลับไปเลยไป"
เทค พูดดักคอผมอย่างรู้ทัน แล้วก็หัวเราะต่อไปอีกเป็นนาน
"เออๆ ก็ได้ๆงั้นเรานอนก่อนนะ"
ผมเขินเล็กน้อยที่ถูกดักคอ แล้วก็รีบเลื่อนผ้าห่มมาคลุมตัวซะมิดชิดก่อนที่จะหลับสนิทถึงเช้า
หลังจากนั้นอีกไม่นาน ความรู้สึกและบรรยากาศของความเป็นเพื่อนก็กลับมาในกลุ่มของผมอีกครั้ง โดยเฉพาะความรู้สึก
ที่เหมือนกับมีกำแพงขวางกั้นระหว่างกันของ ผมกับเทค นั้นหายไปหมดแล้ว ตอนนี้พวกเรากำลังก้าวขึ้นเป็น รุ่นพี่ปี 3
ถือได้ว่าพวกเราเริ่มเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เริ่มเรียนรู้ว่าอะไรคือสิ่งสำคัญมากไปกว่ากันศักดิ์ศรีหรือความเป็นเพื่อนและแน่นอน
พวกผมเลือกให้ความสำคัญกับการเป็นเพื่อนของพวกเรา ไม่ว่าต่อไปข้างหน้าจะเป็นอย่างไรหรือจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไป
แต่สิ่งที่พวกเราทั้งกลุ่มคิดตรงกันคือ การที่พวกเรายังมีกันและกันอยู่มีความผูกพันระหว่างความเป็นเพื่อน ถือว่าดีที่สุดแล้ว
ผมกลับมาเรียนต่อหลังจากไปอยู่ต่างจังหวัดมาระยะหนึ่ง เทคก็ออกจากโรงพยาบาลกลับมาเรียนได้แล้วและที่สำคัญที่สุด
ความเป็นเพื่อนของเรา 2 คนที่กลับมาสนิทกันอย่างจริงใจอีกครั้งผมตั้งใจที่จะถนอมความรู้สึกดีๆนี้เอาไว้ให้นานที่สุดครับ

                                                                             อวสาน :+: กว่าจะรู้ว่ารัก :+: ภาค1

abcdefghij

อย่าความคิด ที่ไม่ดี มาลงที่เรานะ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

minn

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

dung

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

kiloay

ขอบคุน น๊ะคราฟ

GBOMK

ขอบคุนคับผม{:7_210:}

sensedevil

ขอบคุณมากนะครับ

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

pearl9845

ขอบคุณครับ