++ กว่าจะรู้ว่ารัก ++ @ 1-2 ภาค 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
หลังจากนั้นอีกไม่นาน ความรู้สึกและบรรยากาศของความเป็นเพื่อนก็กลับมาในกลุ่มของผมอีกครั้งโดยเฉพาะความรู้สึก
ที่เหมือนกับมีกำแพงขวางกั้นระหว่างกันของ ผมกับเทค นั้นหายไปหมดแล้วตอนนี้พวกเรากำลังก้าวขึ้นเป็น รุ่นพี่ปี 3
ถือได้ว่าพวกเราเริ่มเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เริ่มเรียนรู้ว่าอะไรคือสิ่งสำคัญมากไปกว่ากันศักดิ์ศรีหรือความเป็นเพื่อนและแน่นอน
พวกผมเลือกให้ความสำคัญกับการเป็นเพื่อนของพวกเรา ไม่ว่าต่อไปข้างหน้าจะเป็นอย่างไรหรือจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไป
แต่สิ่งที่พวกเราทั้งกลุ่มคิดตรงกันคือ การที่พวกเรายังมีกันและกันอยู่มีความผูกพันระหว่างความเป็นเพื่อน ถือว่าดีที่สุดแล้ว
ผมกลับมาเรียนต่อหลังจากไปอยู่ต่างจังหวัดมาระยะหนึ่ง เทคก็ออกจากโรงพยาบาลกลับมาเรียนได้แล้วและที่สำคัญที่สุด
ความเป็นเพื่อนของเรา 2 คนที่กลับมาสนิทกันอย่างจริงใจอีกครั้งผมตั้งใจที่จะถนอมความรู้สึกดีๆนี้เอาไว้ให้นานที่สุดครับ
เพลง เขียนถึงคนบนฟ้า
พิง ลำพระเพลิง
เพิ่งรู้ว่าเหนื่อยแค่ไหน ที่ต้องใช้ชีวิตลำพัง
ฟ้าเช้าๆ มันอ้างว้าง ตั้งแต่เธอจากไป
ชีวิตต้องเดินก็รู้ แต่ไม่รู้ จะเดินเพื่อใคร
ดาวบนฟ้าคว้ามาได้ ใครจะร่วมชื่นชม
ยาม ค่ำคืน ยังยืนมอง ขอบฟ้า
เธอสบตา กับฉัน บ้างรึเปล่า
คิดถึงเธอ คนที่ดีที่สุด
ถึงแม้ได้พูดในวันที่มันสาย
ยังคงรักเธอ เธอได้ยินฉันไหม
อยู่แห่งไหน หัวใจมีแต่เธอ
เพิ่งรู้ว่า กอดมันหวาน
เมื่อเธอนั้นไปไกลลับตา
ใช้ทั้งสองมือ ไขว่าคว้า
คงไม่มีค่าใด
ห้องน้อย ของเธอกับฉัน
ที่วันนั้น มันดูแคบไป
เพิ่งจะรู้ มันกว้างใหญ่
เกินจะนอนคนเดียว
ยามค่ำคืน ยังยืนมองขอบฟ้า
เธอสบตากับฉันบ้างรึเปล่า
คิดถึงเธอ คนที่ดีที่สุด
ถึงแม้ได้พูดในวันที่มันสาย
ยังคงรักเธอ เธอได้ยินฉันไหม
อยู่แห่งไหน หัวใจมีแต่เธอ
คิดถึงเธอ คนที่ดีที่สุด
ถึงแม้ได้พูดในวันที่มันสาย
ยังคงรักเธอ เธอได้ยินฉันไหม
อยู่แห่งไหน หัวใจมีแต่เธอ
ได้ยินไหม ... คิดถึงเธอ
ได้ยินไหม ... คิดถึงเธอ
[wma=300,50]http://mywebpage.netscape.com/djballoon11/Khianthuengkhonbonfa.wma[/wma]
++ ภาค2 ++
เกริ่นนำ กลางปี 2554
ตอนที่ 1 สอบได้เป็นเรื่องตลกสอบตกเป็นเรื่องธรรมดา
ปี พ.ศ.2554 ตอนนี้ผมกับเพื่อนๆเท่าที่เหลืออยู่เริ่มกลับมาใช้ชีวิตนักศึกษากันอีกครั้งแล้วล่ะครับ จะว่าไปพวกเราก็เรียนๆเล่นๆ กันมาตลอด 2ปี เผลอแป๊บเดียวพวกเรากลายเป็นรุ่นพี่ปี3ซะแล้วตอนนี้พวกเราก็ยังเกาะกลุ่มกันอยู่ที่
“สวนรัฐศาสตร์” แปลกใจมั้ย ทำไมพวกผมไปรวมตัวกันแถวนั้น ก็เพราะอยู่ใกล้กับโรงอาหารของมหาวิทยาลัยน่ะครับ ร่มรื่นดีด้วยนะ ขอบอก
ตอนนี้ในกลุ่มของเราก็ยังมีเพื่อนที่เรียนคณะรัฐศาสตร์อยู่เมื่อรวมกับรุ่นน้องที่ส่วนใหญ่เป็นน้องๆคณะรัฐศาสตร์ก็เลยทำให้
ประชากรส่วนใหญ่ในกลุ่มเป็นชาวรัฐศาสตร์ ส่วนพวกชนกลุ่มน้อยอย่างคณะนิติศาสตร์ มนุษยศาสตร์ บริหาร ก็ทำเนียนๆไป ตั้งแต่เปิดเทอมมานี้ผมค่อนข้างเครียดมากกับเรื่องการเรียน เพราะจะว่าไปหลังพ้นการเป็นนักศึกษาปี1มานั้นผมก็เริ่มเครียดแล้ว ก็เพราะวิชาที่เรียนส่วนใหญ่เป็นวิชากฏหมายล้วนๆ ผมเพิ่งคนพบว่าผมไม่ได้ชอบเรียนกฏหมายเลย ให้ตายเหอะ!
ดังนั้น ตั้งแต่เปิดเทอมผมแทบจะหาความสบายใจในการไปเรียนแทบไม่ได้เลย จะมีช่วงผ่อนคลายก็ตอนเฮฮากับเพื่อนๆเท่านั้น แล้วสิ่งที่ยืนยันให้ผมรู้ว่าผมไม่เหมาะกับการเรียนคณะนิติศาสตร์ก็มาถึงเมื่อผลสอบของปี2ออกมาว่าผมสอบตก 6
วิชาอ่ะ
“เอาไงดีวะ เรานึกอยู่เหมือนกันว่ามันจะตกแต่ไมคิดว่าจะตกเยอะขนาดนี้อ่ะ”
ผมเริ่มบ่นอย่างหัวเสียเพราะแม้แต่วิชาที่ผมคาดวาผมทำได้ดีก็ยังสอบตกซะได้
“เราก็ตกเหมือนกัน เฮ้อ ตกด้วยกันทั้งคู่แล้วจะไปพึ่งใครดีเนี่ย”
เทค นั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ข้างๆผม บ่นพร้อมเป่าปากผ่อนลมหายใจอย่าเหนื่อยอ่อน
“ไม่รู้เพื่อนคณะอื่นจะเป็นไงกันมั่งเนอะ เฮ้อ…เซ็งว่ะแก”
ผมเผลอถอนหายใจตาม เทค ไปด้วยความรู้สึกผิดหวังระคนว้าวุ่น
“เอาวะ ถือวะว่าสอบได้เป็นเรื่องตลก สอบตกเป็นเรื่องธรรมดาก็แล้วกัน”
เทค หันมาโอบบ่าผมโยกเบาๆเหมือนจะปลอบใจ
“หรือว่าเราจะย้ายคณะดีวะเทค เรากลัวจะฝืนเรียนต่อไปไม่ไหวอ่ะแก”
ผมหยิบหนังสือวิชากฏหมายขึ้นมาเปิดผ่านๆพลางคิดว่าคงเรียนต่อไม่ไหว
“แล้วนิวจะย้ายไปเรียนคณะอะไรล่ะ ไม่เสียดายเหรอเรียนมาตั้ง 2 – 3 ปีแล้วนะ”
เทค พยายมเกลี้ยกล่อมให้ผมคิดให้รอบคอบก่อนตัดสินใจเรื่องย้ายคณะ
“ไม่รู้ดิ โว้ย เบื่อว่ะ ขี้เกียจคิดอยากนอน เบื่อๆ”
ผมเหวี่ยงหนังสือเรียนลงบนโต๊ะอย่างอารมณ์เสียแล้วก็หลับตาลงรู้สึกเหมือนอยากร้องไห้ ผมบอกไม่ถูกเหมือนกันทั้งผิดหวังเรื่องเรียน ทั้งกังวลใจว่าจะบอกที่บ้านยังไงเรื่องย้ายคณะ ผมคิดจนปวดหัวไปหมดแล้ว ทันใดนั้น เทค ก็เลื่อนมือที่โอบบ่าผมมาแตะที่หัวผมเบาๆแล้วก็แทบไม่ต้องออกแรงเลย เทค ค่อยๆเอนหัวของผมให้เอนลงไปซบที่ไหล่กว้างของเค้าอย่างอ่อนโยน
ตอนที่ 2 ความหวังของนายแม่
หลังจากวันที่ผมไปดูผลสอบและกลับจากมหาวิทยาลัยด้วยความเบื่อหน่ายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ผมกลับมาที่ห้องแล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็เดินไปเดินมาอยู่ในห้องของผม ด้วยกำลังคิดหนักว่าจะหาเหตุผลอะไรไปบอกกับที่บ้านดีนะ เพื่อจะขอเปลี่ยนคณะโดยไม่ใช้เหตุผลว่าสอบตก เพราะกลัวว่าที่บ้านจะเสียใจหรือไม่ก็อาจจะโกรธเลยก็ได้มั้ง
ถ้าเห็นว่าผมไปขอย้ายคณะทั้งๆที่เรียนมาจนถึงปี3แล้ว และผมรู้ว่าแม่ผมอยากให้ผมเป็นทนายความมากเหลือเกิน แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งตีบตันไปหมด ยิ่งสรรหาข้ออ้าง ก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย โธ่…เอ๊ย ทำไมโง่ชิบเลยวะเนี่ย…
ขนาดจะคิดหาเหตุผลขอย้ายคณะยังไม่มีปัญญาจะคิดแล้วจะเอาปัญญาที่ไหนไปเรียนต่อนิติฯวะเนี่ย อยากจะบ้าตายจริงๆ แล้วในที่สุดผมก็ตัดสินใจยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทร.ไปบอกแม่ว่าผมจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดในวันพรุ่งนี้
กลับบ้านเรารักรออยู่
ผมกลับมายืนอยู่ที่หน้าบ้านในตอนสายๆ ป้าออกมาต้อนรับผมอย่างดีใจ เตรียมสำรับอาหารออกมาไว้ให้กินรองท้องก่อนแม่ผมไปทำงานแล้ว ผมเลยยังไม่มีโอกาสบอกเรื่องที่ตั้งใจไว้ให้แม่ทราบเกี่ยวกับการย้ายคณะซึ่งผมคิดทบทวนมาตลอดคืน
ผมเดินสำรวจบ้านไปเรื่อยๆ พบว่าบ้านดูทรุดโทรมลงไปจนแปลกตา รึเป็นเพราะว่าผมไม่ได้สังเกตุทั้งที่กลับบ้านอยู่บ่อยๆ ป้าเล่าให้ฟังว่า ช่วงที่ผ่านมาแม่ผมป่วยอยู่เรื่อยๆ 3วันดี4วันไข้ แต่แม่ก็ยังออกไปทำงานอยู่ทุกวันไม่ได้หยุดพักผ่อนเลย ผมเป็นห่วงแม่จังเลยครับยิ่งได้ฟังแบบนี้ผมก็ยิ่งไม่กล้าบอกเรื่องที่ผมจะย้ายคณะซึ่งผมแน่ใจว่าแม่ต้องไม่สบายใจแน่ๆ ครับ ผมตั้งใจเก็บเรื่องที่จะย้ายคณะเอาไว้ แล้วจะตัดสินใจกลับไปตั้งหน้าตั้งตาเรียนคณะนิติศาสตร์ให้จบอย่างที่แม่คาดหวังให้ได้
สาเหตุการป่วยของแม่
คืนนั้นแม่กลับมาบ้านท่าทางแม่ดีใจมากเมื่อเจอผม อาการดีใจของแม่ดูจะมากกว่าทุกครั้งที่ผมกลับมาบ้าน จนผมเริ่มเอะใจ
ปกติผมมีห้องส่วนตัวนะครับ แต่เพราะนานๆทีจะกลับบ้านผมก็เลยไม่อยากจัดห้องของผมให้ต้องวุ่นวายกันไปทั้งบ้านเปล่าๆ ผมก็จะมานอนห้องเดียวกับแม่ ดูทีวี พูดคุยกันก่อนนอนเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว คืนนี้ก็เช่นเดียวกัน ผมก็ถามอาการป่วยของแม่
“นายแม่เป็นอะไรครับ คุณป้าใหญ่บอกว่า ช่วงนี้นายแม่ป่วยบ่อย”
“นิวรู้เรื่องพี่ชายมั้ยลูก”
แทนที่แม่จะตอบคำถามผม แม่กลับถามผมเรื่องของพี่ชาย
“เรื่องอะไรครับ เกี่ยวกับที่นายแม่ป่วยรึเปล่า”
ผมไม่รู้จริงๆ แต่เริ่มสงสัยว่าเรื่องที่แม่ป่วยน่าจะเกี่ยวกับพี่ชายไปทำอะไรไว้แน่ๆ
“พี่ชายเค้าแอบไปมีครอบครัวแล้วไม่บอกแม่ซักคำ ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่แม่ไม่มีทางยอมรับได้ พี่ชายเค้าก็รู้แต่ก็ยังทำ แม่เคยรู้มานานแล้วว่าเค้าไปติดพันแม่ม่ายคนนึงแม่เคยห้าม พี่ชายเค้าก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะเลิกติดต่อกันแน่ๆ แล้ววันนึงแม่โทร.ไปหาพี่ชายที่ทำงานเค้าลูกน้องบอกว่าพี่ชายพาลูกเค้าไปโรงพยาบาล แม่สังหรณ์ใจเลยว่าต้องเกี่ยวกับผู้หญิง คนนั้นแน่ๆแต่ทีแรกแม่คิดว่าเป็นลูกติดของผู้หญิงคนนั้น แล้วต่อมาแม่คาดคั้นพี่เราเค้าถึงยอมรับว่าเป็นลูกคนที่ 2 ลูกเค้าเอง พี่ชายเราน่ะเช่าบ้านอยู่กับแม่นั่นตั้ง 5 – 6 ปีแล้วนะ แม้แต่ที่แม่ขอร้องให้เลิกกันพี่เราก็ทำท่ารับปากไปอย่างนั้นเอง คิดดูสิลูก พี่ชายเราทำกับแม่อย่างนี้ได้ยังไง เหยียบย่ำหัวใจแม่อย่างที่แม่ไม่คิดว่าพี่เค้าจะกล้าทำได้แบบนี้ แม่ทำใจไม่ได้จริงๆเจ็บที่สุด”
แม่เริ่มระบายความอัดอั้นที่ทำให้แม่ป่วยกระเสาะกระแสะมานานเป็นเดือนๆผมเข้าใจแม่นะ อะไรจะช้ำเท่ากับลูกทำให้เสียใจ แม่ยิ่งพูดก็ยิ่งร้องไห้ และยังพูดต่อไปอีกยืดยาวราวกับว่าเก็บกักความบอบช้ำในใจมาจนไม่อาจทนแบกรับไว้ได้อีกต่อไป
“น้องอย่าทำให้แม่ผิดหวังนะลูก พี่ชายเราน่ะแม่จะไม่สนใจอีกแล้วเราอยู่กัน2คนแค่นี้ก็พอใครเค้าอยากทำอะไรก็เชิญ”
เอาล่ะสิ…แล้วผมจะกล้าทำให้แม่ผิดหวังได้เหรอ ไม่ว่าเรื่องเรียนในวันนี้หรือเรื่องอื่นๆที่สำคัญอย่างเรื่องความรักในวันหน้า

abcdefghij

ยังโสด อยู่นะ ค้าบบบ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

minn

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

dung

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุรคราฟ

kiloay

ขอบคุน น๊ะคราฟ

sensedevil

ขอบคุณมากนะครับ

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

pearl9845

ขอบคุณครับ