++ กว่าจะรู้ว่ารัก ++ @ 3 - 4 ภาค 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

แม่เริ่มระบายความอัดอั้นที่ทำให้แม่ป่วยกระเสาะกระแสะมานานเป็นเดือนๆผมเข้าใจแม่นะ อะไรจะช้ำเท่ากับลูกทำให้เสียใจ
แม่ยิ่งพูดก็ยิ่งร้องไห้ และยังพูดต่อไปอีกยืดยาวราวกับว่าเก็บกักความบอบช้ำในใจมาจนไม่อาจทนแบกรับไว้ได้อีกต่อไป
“น้องอย่าทำให้แม่ผิดหวังนะลูก พี่ชายเราน่ะแม่จะไม่สนใจอีกแล้วเราอยู่กัน2คนแค่นี้ก็พอใครเค้าอยากทำอะไรก็เชิญ”
เอาล่ะสิ…แล้วผมจะกล้าทำให้แม่ผิดหวังได้เหรอ ไม่ว่าเรื่องเรียนในวันนี้หรือเรื่องอื่นๆที่สำคัญอย่างเรื่องความรักในวันหน้า
ตอนที่ 3 ตัดสินใจลาออก
ผมกลับมาอยู่บ้านเพียงเพื่อจะหาที่พักสมอง ให้คลายเครียดจากเรื่องเรียนที่ผลสอบออกมาว่าผมตกซะเกือบหมดทุกวิชานั่นล่ะ แต่เอาเข้าจริงผมกลับต้องมาฟังเรื่องเครียดกว่าของแม่ แต่ในทางกลับกันการรับฟังปลอบโยนช่วยให้ผมมองคนอื่นมากขึ้นมองสิ่งต่างๆออกไปไกลจากตัวเอง มองปัญหาของคนอื่นแม้เพียงขณะเดียวก็ทำให้เว้นว่างจากปัญหาที่ผมคิดว่าช่างหนักหนา แล้วการได้รับรู้ว่าตัวผมต้องเป็นที่พึ่งพิงให้กับคนในครอบครัวก็ทำให้ผมเข้มแข็งมากพอจะเลือกอนาคตตัวเองได้อย่างเด็ดขาด
ตอนแรกผมกะว่าจะกลับมาอยู่บ้านอย่างมากก็แค่ 1สัปดาห์ แต่ไปๆมาๆ ด้วยอาการป่วยของแม่ที่เรื้อรังอยู่ทำให้ผมไม่อยากกลับ และแน่นอนว่าอีกสาเหตุนึงก็คือผมไม่อยากกลับไปเรียนในสิ่งที่ผมไม่ชอบอีกต่อไป แม่ถามผมผมก็บอกปัดไปก่อน
ว่าผมอ่านหนังสือเองแล้วใกล้ๆวันสอบผมถึงจะกลับไปเตรียมตัว ทั้งที่ในใจผมอยากบอกแม่ว่าผมเรียนไม่ไหวแล้วครับตะหากล่ะ…
ผ่านไปสู่สัปดาห์ที่ 2 เทค โทร.มาคุยกับผมถามว่าเมื่อไหร่จะกลับไปเรียนเพราะเค้ามาเรียนคนเดียวตลอดเลย
ผมก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ เทค ได้รู้ผมถือว่า เทค ได้เล่าเรื่องในครอบครัวเค้าให้ผมรับรู้อยู่หลายเรื่องผมจึงไม่มีอะไรที่ต้องปิดบัง เทค เช่นกัน
“แล้วนิวได้คุยกับพี่ชายรึยัง เผื่อเค้าจะมาเยี่ยมแม่นิวไง”
เทค ถามกลับมาด้วยความห่วงใย ทั้งยังช่วยเสนอความคิดด้วย
“เราคุยแล้วล่ะเทค พี่ชายบอกว่า เค้าเองก็กลุ้มใจแต่ถ้าแม่ไม่ยอมรับเมียกับลูกเค้า เค้าก็ฝากเราดูแลแม่แทนด้วย”
“อ้าว ทำไมงั้นล่ะ แทนที่จะแก้ปัญหา กลายเป็นทิ้งปัญหาไว้ให้นิวแบบนี้เหรอ”
เทค ทำเสียงเหมือนเป็นเรื่องไม่น่าเชื่อผ่านทางสายโทรศัพท์
“เราก็ไม่รู้จะทำไง คิดว่านานๆไปแม่คงใจเย็นกว่านี้ เราก็จะช่วยพูดแทนพี่ชายอีกที”
ผมบอกถึงความตั้งใจที่คิดไว้ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงได้เมื่อไหร่
“นิวเหนื่อยมั้ย”
คำถามสั้นๆของ เทค ทำให้ผมน้ำตาซึม ผมเหนื่อยครับ เหนื่อยใจ เหนื่อยกาย บอกตรงๆว่าหลายครั้งผมมักจะคิดว่า
ทำไมผมต้องเป็นคนจัดการเรื่องต่างๆ ลูกคนเล็กบ้านอื่นๆต้องรับภาระของคนในบ้านมากอย่างผมรึเปล่า เฮ้อ…แต่เอาล่ะ ผมต้องทำให้ได้
ผมตั้งใจไว้แล้วว่าผมจะดูแลทุกคนในบ้านให้ดีที่สุด ไม่มีเงินก็อาศัยแรง กับ เวลา ในการเอาใจใส่คนในครอบครัวให้มากเข้าไว้
ผมต้องดูแล บ้าน แทนพ่อที่แยกกับแม่ไปนานแล้ว ดูแลแม่ที่เหมือนจะมีแค่ผมเป็นที่พึ่งเพียงคนเดียว แล้วยังคุณป้าใหญ่อีกล่ะ
คุณป้าใหญ่เคยเอาหลานมาเลี้ยงแต่รายนั้นก็แอบไปมีครอบครัวแล้วหายตัวไปเลย คุณป้าใหญ่ถึงกับทรุดก็เรื่องนี้อีกเช่นกัน
“เทค เราว่าเราจะลาออกนะ จะกลับมาอยู่บ้านมาดูแลคนที่บ้าน”
แทนที่ผมจะตอบเทค ผมกลับบอกความตั้งใจที่คิดไว้ให้เทครู้เป็นคนแรก
“เฮ้ย ถึงกับจะลาออกเลยเหรอ เรียนไปด้วยดูแลท่านไปด้วยก็ได้มั้ง มาเฉพาะตอนสอบก็ได้นี่นา”
เสียงแสดงความตกใจของ เทค กรอกใส่หูโทรศัพท์ซะผมเองยังสะด้ง
“ไม่ใช่ทั้งหมด ส่วนนึงที่เราจะลาออกเพราะเราเรียนไม่ไหวและไม่อยากฝืนเรียนอ่ะนะ เรากะว่าเราจะมาลงเรียนใหม่ที่โคราช”
ผมอธิบายความตั้งใจของผมให้ เทค ฟังต่อไป
“เทคก็รู้ใช่ป่ะ ว่ารามฯเค้ามาเปิดวิทยบริการที่โคราช เนี่ย…ปีนี้เป็นปีแรกเลยนะ แต่เราคงสมัครไม่ทันแล้วล่ะรอปีหน้าก็ได้”
“แต่นิวจะเสียเวลาไปฟรีๆ3ปีเลยนะ โอนย้ายดีกว่าอย่างน้อยก็ได้1เทอมแน่ะ แล้วรออีก1ปีกว่าจะได้เรียน ไม่ช้าไปเหรอนิว”
เทค ไม่วายเป็นห่วงกับการตัดสินใจของผม แน่ล่ะ ผมเองยังไม่รู้เลยว่าผมจะทำอะไรในช่วงที่ว่างๆอยู่ตั้ง1ปีนี้
“เรายอมเสียเวลาที่ผ่านมาดีกว่า ต้องเสียเวลาต่อไปอย่างไม่รู้กำหนดเพราะเรียนไม่จบนะเทค เราตัดสินใจแล้วล่ะ”
ผมยืนยันเสียงหนักแน่น นี่เนเรื่องเดียวมั้งที่ผมแน่ว่าตัดสินใจแบบนี้ดีที่สุด
“งั้นเราก็ต้องเรียนคนเดียวสิทีนี้ แต่ไม่เป็นไรเราจะสอบให้ได้Gเลย แล้วจะเอาไปอวด ช่วงที่ปิดทอมเราจะไปหาบ่อยๆ”
“ขอบใจนะ”
ผมพุดได้แค่นั้นแล้วขอวางสายเพราะน้ำตาไหลอีกแล้ว ผมพูดต่อไปไม่ไหว ทำไมผมต้องเสียใจด้วยนะ ผมไม่เข้าใจเลย ทำไม?
ตอนที่ 4 อำลาแก๊งแซนวิช
ผมบอกแม่ว่าผมจะลาออกเพราะผมไม่ชอบเรียนคณะนิติศาสตร์คาดว่าเรียนไปคงไม่จบแน่ ฟังดูเหมือนผมช่างกล้าเลยเนอะ
ไม่ได้กล้าอะไรเลยครับแต่เป็นเพราะผมได้คุยกับแม่ว่าผมไม่แน่ใจว่าจะเรียนนิติฯไหวมั้ย ประมาณว่าหยั่งเชิงท่าทีของแม่ดูก่อน
แม่ผมก็บอกว่าถ้าเรียนไม่ไหวก็อย่าปล่อยให้เวลาผ่านไปเสียเปล่าๆ จะแก้ไขอะไรถ้ายังทันก็ทำซะตอนนี้เลย ผมก็เลยใจชื้นขึ้น
จนมาถึงวันที่ผมบอกแม่ไปอย่างประโยคในบรรทัดแรกน่ะครับ แม่ก็ตกลงนะไม่ว่าผมซักคำเดาว่าแม่คงดูออกว่าผมเรียนไม่ไหว
แม่ถามแค่ว่า
“น้องจะเรียนอะไรลูก จะกลับมาเรียนราชภัฏบ้านเราเหรอ เรียนอะไรก็ได้ขอให้ชอบนะลูก” ผมงี้ซาบซึ้งมากๆ
เป็นความจริงอย่างนึงว่าแม่ย่อมรู้จักตัวเราดีพอๆกับที่เราคิดว่ารู้จักตัวเองนั่นแหล่ะครับ ไม่อย่างนั้นแม่คงไม่ยอมง่ายๆแบบนี้
ผมกลับมาที่หอพักที่ผมเช่าอยู่แถวๆลาดพร้าว โชคดีที่การตัดสินใจของผมยังไม่เกิน1เดือนที่ต้องจ่ายค่าห้องก็เลยมาบอกเลิกเช่าได้ทันเวลา
จากนั้นผมก็เก็บข้าวของต่างๆโดยมีรถจากที่บ้านที่ตามผมมาอีกใน2-3วันหลังจากที่ผมกลับมาบอกเลิกเช่าห้อง
ผมให้รถขนของที่จะเอากลับบ้านที่ต่างจังหวัดไปรอที่บ้านน้าสาวก่อนเพราะผมมีนัดกับเพื่อนๆของผม ‘แก๊งแซนวิช’ ไงครับ
วันนี้อยู่กันครบเลย ทั้ง แนน ฝน ต๋อม เทค และ ผม เรานัดกันมากินพิซซ่าที่ เซ็นทรัล ลาดพร้าว แหล่งรวมตัวประจำกลุ่มเรา
หลังจากที่กินพิซซ่ากันจนอิ่มแล้ว พวกเราก็นั่งพูดคุยกันไปอีกซักพักนึงเพราะต่างก็ไม่อยากจะรีบแยกกันไปให้เร็วนัก
“แล้วแกจะกลับไปทำไรวะนิว”
ฝน ถามเพราะเห็นว่าผมลาออกกลางคันแบบนี้
“ก็นี่ไง มันมีร้านประดับยนต์นะเวย ก็ไปช่วยแม่ดิ”
ต๋อม นำเสนออาชีพเสริมให้ผม
“เออดีเหมือนกันนะแก ฝึกถอดล้อ เชื่อมสายพาน ส่องท่อแอร์ เก๋ดีออก”
แนน รีบเสริมอย่างเห็นเป็นเรื่องตลก
“ก็ว่าจะไปช่วยที่ร้านแม่อยู่ว่ะ แต่ไม่รู้จะทำไร ก็คงถามแม่แหล่ะ”
ผมรับข้อเสนอของเพื่อนๆเอาไว้
“เราว่าอย่าแกต้องไปทำบัญชีว่ะ เพราะมันงก เนอะพวกแก”
ฝน นำเสนอบ้างพร้อมทั้งหันไปขอการสนับสนุนจากเพื่อนๆที่นั่งอยู่ด้วยกัน
“เป็นไรวะ ทำไมไม่พูด ปวดขี้เหรอ”
ต๋อม คงเห็น เทค นั่งนิ่งอยู่นานเลยหันไปตบบ่า เทค แล้วถามแกมรำคาญ ที่จริงผมก็สังเกตุเห็นว่า เทค เงียบ แต่ผมก็ไม่ได้ซักถามเหมือนกับว่าตัวผมเองพอจะรู้ว่า เทค คงใจหายเหมือนที่ผมเองก็กำลังรู้สึกใจหายอยู่ในขณะนี้ ถึงไม่ถามผมก็พอจะรู้ใจหรอกนะ
“คิดถึงนิว”
เทค พูดสั้นกว่าที่เคยพูดมาตลอดเวลาที่รู้จักกัน
“อะไรยะ มันก็นั่งอยู่ตรงเนี้ย แกจะรีบคิดถึงไปทำไมกัน”
แนน หมั่นไส้อดแขวะ เทค ไม่ได้
“อ้าว ว่าไม่ได้นะแก คนมันป้อไปป้อมาตั้งหลายปียังไม่ทันได้ชิม ก็จากกันแล้ว”
ฝน รีบตามกระหน่ำมุขด้วยความหมั่นไส้ไม่ต่างจากแนน
“ไอ้บ้า ไม่ใช่อย่างนั้นเว้ย พวกแกไม่ใจหายบ้างรึไงวะ”
เทค เริ่มอ้าปากเถียงบ้างแล้ว
“ใจหายดิวะ แต่อย่าลืมว่า อยากเจอก็ไปมาหาสู่กันได้ไม่ได้เดินข้ามกระจกหายไปอีกมิตินะแก”
ต๋อม ออกโรงสั่งสอน เทค โดยมี แนน พยักหน้าเห็นด้วยอยู่ข้างๆ เทค ปรับสีหน้าให้สดชื่นขึ้นแล้วยกแก้วน้ำอัดลมขึ้นมาเป็นคนแรกพวกเราที่เหลือก็ทำตามและส่งเสียง “ชนแก้ว” พร้อมๆกัน

abcdefghij

อย่าอัด อั้นความรักเธอไว้

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

minn

ขอบคุนครับ

yut7223

ตามหาอ่านมานาน ขอบคุณมากๆคับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

dung

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคนาฟ

kiloay

ขอบคุน น๊ะคราฟ

kangaza

ขอบคุนคับ

nonggame01

ขอบคุณครับ

sensedevil

ขอบคุณมากนะครับ

pearl9845

ขอบคุณครับ

obchoeitoh

ขอบคุณครับ