++ กว่าจะรู้ว่ารัก ++ @ 11 - 12 ภาค 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ไม่ใช่เลยเค้าบอกว่าเราน่าเบื่อ ไม่เก่ง แย่กว่าแฟนคนก่อนของเค้าเราเสียเซลฟ์ไปเลยรู้มั้ย
ตั้งแต่นั้นเราตั้งใจไว้เลยว่าจะไม่มีอะไรกับผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว และมันก็พาลทำให้เราหมดอารมณ์กับผู้หญิงทั้งหลายไปเลยว่ะ”
อืม…มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย ผมเพิ่งรู้ว่าชีวิตของเทค นี่มันช่างโชกโชนเหลือประมาณจริงๆเลยแฮะ ไม่รู้จะสงสารดีมั้ย
แต่เรื่องปมในใจที่ว่าคนที่เค้ารักมักจากเค้าไปก่อนเนี่ย ทำยังไงดีนะเค้าถึงจะเลิกคิดแบบนี้ซะทีเฮ้อ เทค เอ๋ย น่าสงสารจัง
ตอนที่ 11 คำบอกรักในวันพักร้อน
วันพรุ่งนี้แล้วสินะ ที่ผมกับเทค จะต้องกลับจากเกาะเสม็ด หลายวันที่อยู่ที่นี่ผมรู้สึกเหมือนอยู่อีกโลกนึงเลยก็ว่าได้ ประมาณว่าอยากกินก็เดินไปกิน อยากว่ายน้ำก็ลงทะเลไปเลย อยากนอนตื่นสายก็ไม่ต้องตั้งนาฬิกาปลุก อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะหมดเวลานี้แล้วความสุขผ่านไปเร็วเสมอ แล้วใครล่ะเป็นคนกำหนดเวลาเหล่านี้ให้สั้นก็ตัวเราเองแหล่ะครับ ผมเองก็ต้องกลับไปอยู่กับแม่ต้องไปดูแลคุณป้าใหญ่เรื่องไปตรวจเชคความดันในสัปดาห์หน้า เทคเองก็ต้องไปเจอพ่อเค้าที่กรุงเทพฯเห็นมั้ยว่าเราแต่ละคนมีหน้าที่ที่ต้องทำ มีคนแวดล้อมที่เราจะละเลยไม่ได้ ผมตระหนักตลอดเวลาว่าโลกนี้ไม่ได้มีแต่ผมหรือเทคแค่นั้น จริงมั้ยครับ และเพราะผมคิดแบบนี้แหล่ะ ผมถึงต้องพิจรณาคำขอร้องของเทคครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งที่ผมเองก็สับสนไม่แพ้กัน
วันนี้เราสั่งอาหารมากินที่ห้อง เพราะไม่อยากเดินไปหาร้านที่ไหนแล้ว คงเพราะเหนื่อยจากที่เล่นน้ำมาทั้งวันก็เป็นได้
ตลอดวันนี้ฝนตกปรอยๆ หยุดบ้าง ตกบ้างสลับกันไปทั้งวัน แต่ด้วยความที่ไม่มีแดดผมก็เลยเล่นน้ำซะเต็มที่เลยทีเดียว
ตอนค่ำหลังจากทานอาหารแล้ว เทค บอกว่าอยากชวนผมไปเดินเล่นที่ชายหาดครับ ผมเองก็ว่าดีเดินให้อาหารย่อยจะได้ไม่อ้วนเราเดิน ในระยะห่างๆกัน แต่ก็ใกล้กันพอให้ได้ยินสิ่งที่เราคุยกันโดยไม่มีขึ้นต้น ลงท้าย นึกเรื่องไหนได้ก็คุยกันไปตามใจเราบางเรื่องเราขำกันจะเป็นจะตาย บางเรื่องเราก็เงียบๆกันไปทั้งคู่ บางคนที่เราพูดถึงก็ทำให้เรายิ้มด้วยกัน แต่บางคนเราก็ยิ้มไม่ออก
“นิว ยังจำเรื่องที่เราบอกได้มั้ยเรื่องของคนที่เรารัก”
เทค ถามขึ้นเบาๆ แต่ผมก็ได้ยินชัดทุกคำ
“ทำไมเหรอเทค”
ผมไม่แน่ใจว่า เทค ต้องการสื่อสารอะไร
“เรารู้สึกว่าคนที่เรารักมักทิ้งเราไปเสมอ”
เทค หยุดเดิน ยืนตรงเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มีแต่ดวงดาวใส
“คนที่เรารักก็ต้องอยู่ในใจเราสิ ถ้าเราเก็บเค้าไว้ในใจเค้าจะไม่ไปไหนหรอก”
ผมยังคงเดินล้ำหน้า เทค ไปนิดหน่อย แล้วหันกลับมาพุดกับเค้า
“งั้นเราคงมีคนเก็บไว้ในใจเต็มไปหมด แต่ในชีวิตจริง เราไม่มีใครเลย”
“แล้วเทคต้องการอะไร ความรัก หรือ คนรัก บางครั้งการมีความรักโดยไม่ได้ครอบครองคนรักมันก็ดีกว่านะ”
ผม เดินไปใกล้ๆเทค มองหน้าเค้าให้ชัดเต็มตาอีกครั้ง
“เราต้องการทั้งสองอย่าง”
เทค ก้มหน้ามาใกล้ๆผม ผมเบี่ยงหน้าหลบแล้วถามเค้าว่า
“แล้วถ้าต้องเลือก ให้คนที่เทครักอยู่ด้วยแต่เค้าไม่รักเทค กับการที่คนที่เทครักรักเทคตลอดไปแม้ไม่ได้อยู่ด้วยกัน”
“เราเลือกอย่างหลังเพราะเรารู้ดีว่าอยู่ใกล้คนที่ไม่รักเรามันเจ็บกว่า สู้ให้คิดถึงคนที่รักเราอย่างมีความสุขไม่ได้”
ผมรู้สึกร้อนๆเหมือนจะเป็นไข้ บรรยากาศเต็มไปด่วยความสับสน ไม่แน่ใจ ทั้งใจของผมเองและใจของเทค
“นิวล่ะ จะเป็นคนรัก หรือจะเป็นแค่ความรักของเรา”
เสียงที่ถามออกมามั่นคงจริงจังจนผมต้องระวังคำตอบที่ผมจะพูดต่อไป
“เทคยังไม่เลิกคิดแบบนี้อีกเหรอ เราขอรักเทคแบบเพื่อนไปก่อนได้มั้ย ตอนนี้เราให้ได้แค่นี้”
“ก็ยังดี ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย”
เทค ยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วเดินเข้ามาหาผม เรายืนมองหน้ากันอยู่นานมาก ผมไม่รู้ว่าความโกรธ ความขยะแขยงที่เคยเกิดขึ้นอย่างเมื่อก่อนนี้หายไปไหนหมด ทำไมผมไม่เกรี้ยวกราด ทำไมผมยอมรับเงื่อนไขความรักผิดปกตินี้ได้ ผมรู้แต่ว่าผมอุ่นใจจริงๆอย่างน้อยสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้
ก็ไม่ทำให้ ผมกับเทค ต้องผิดใจกันเหมือนเมื่อครั้งก่อน และผมก็ไม่รู้สึกถูกคุกคามจากเทค มันเกิดความมั่นใจลึกๆว่าอย่างน้อยๆผมจะมีเพื่อนที่ดีที่สุดคนนึงชื่อว่า เทค เพื่อนที่จะไม่มีวันทำร้ายผมไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม เทค ก้มหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ ผมเห็นสีหน้าอ่อนโยนกับดวงตาหวานลึกซึ้งที่เทคมองเข้ามา ‘เค้ากำลังจะจูบผมครับ’
ตอนที่ 12 กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง
ผมกลับมาจากเกาะเสม็ดได้หลายเดือนแล้ว ช่วงที่ผ่านมาผมได้ใช้เวลาไปกับการเที่ยวอย่างเต็มที่เพราะก่อนหน้านี้ผมก็ไม่เคย
มีโอกาสไปไหนๆเหมือนกับเพื่อนๆในวัยเดียวกัน ขอเล่าย้อนความนิดนึงนะครับ ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ย้ายมาเรียนหนังสือ
ที่กรุงเทพฯโดยมาอาศัยบ้าน คุณหญิงน้า อยู่ตั้งแต่เรียนชั้นประถมปีที่ 6 และก็อยู่บ้านน้าเรื่อยมาจนเรียนจบมัธยมปีที่6เลยครับ
การดูแลของน้าสาวผมค่อนข้างเป็นไปอย่างมีระบบระเบียบจนตัวผมซึ่งยังเป็นเด็กรู้สึกอึดอัด เบื่อหน่าย และอคติกับน้าสาว
เรื่องการปฏิบัติตัวเมื่ออยู่กับน้าสาวก็เป็นอีกเรื่องที่ผมไม่เคยชิน ไม่เคยต้องทำ แต่กลับต้องมาถูกฝึกฝนที่บ้านน้าสาวนี่เอง
ต้องลองนึกภาพนะครับว่าเด็ก ป.6 ที่ไม่เคยต้องทำอะไรเลย กลับต้องมาหัดซักผ้า หัดล้างจาน หัดงานบ้านสารพัด สุดเซ็งเลย
เอ๊ะ…นอกเรื่องซะเกือบลืมว่าจะเล่าเรื่องการเที่ยวเตร่ในวัยเด็กตะหากไม่ใช่เรื่องทำงานบ้านที่แสนจะจุกจิกจู้จี้สารพัด
ก็เพราะที่บ้านน้าสาวผมมีระเบียบมากมายน่ะสิครับทำให้ผมไม่เคยได้ไปเปิดหูเปิดตาที่ไหนเลยโชคดีที่ผมเองก็ไม่ชอบเที่ยวด้วย
เมื่ออยู่กับน้าสาวตอนเย็นต้องกลับพร้อมกัน ห้ามกลับค่ำเกิน1ทุ่ม ห้ามไปค้างบ้านเพื่อน และ ห้ามเอาเพื่อนมาค้างที่บ้านน้าสาว
ต้องขอย้ำก่อนนะครับว่ากฏระเบียบเข้มงวดแบบนี้ถูกบังคับใช้แค่ช่วงที่ผมยังเป็นเด็กนักเรียนใส่กางเกงขาสั้นไปเรียนอยู่เท่านั้น
ปัจจุบันนี้ผมไม่ต้องอยู่ภายใต้กฏอัยการศึกของ “คุณหญิงน้า” อีกต่อไปเพราะผมเป็นผู้ใหญ่รับผิดชอบตัวเองได้แล้วน่ะสิครับ
ที่กล่าวมาอย่างยืดยาวเนี่ยก็เพื่อจะบอกว่า การได้ไปเที่ยวเสม็ดกับ เทค ในครั้งนี้ถือว่าเป็นการได้เที่ยวตามใจตัวเองอย่างแท้จริง
ไม่ว่าจะอยากทำอะไร อยากกินอะไร อยากได้อะไร ก็สามารถตัดสินใจเองได้โดยไม่ต้องรอถามใครเหมือนอย่างที่ผ่านๆมา
ผมจำช่วงเวลานั้นได้ดี ผมจำความตื่นเต้นตอนไปต่อเรือ จำความสงบสบายใจของที่พัก และจำเรื่องของผมกับเทคได้แม่นยำ
มีเพียงอย่างเดียวที่ผมลืมทำและไม่ได้นึกมาก่อนเลยจนกระทั่งกลับมาอยู่ที่บ้านแล้วนั่นคือ การถ่ายรูปตอนที่ผมกับเทคไปเที่ยว
เพื่อนๆเชื่อมั้ยว่าจนถึงทุกวันนี้รูปถ่ายที่ผมกับเทคถ่ายด้วยกันก็มีเพียง1ใบที่ถ่ายเมื่อครั้งไปทานข้าวกับพ่อของเทคนั่นล่ะครับ
ตอนไปเที่ยวที่เกาะเสม็ดนั้นผมเห็น เทค จดอะไรๆ ที่เค้าสนใจลงในกระดาษ A4  ก็ปึกหนาๆที่ผมเห็นนั่นแหล่ะครับ
ผมถามเค้าว่าทำไมไม่เขียนในสมุดให้เป็นเรื่องเป็นราว เทค ก็ให้เหตุผลกำปั้นทุบดินจนผมอยากจะทุบเค้าว่า
“ขี้เกียจว่ะ”
จะว่าไปแล้ว เทค เป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้ผมอยากเลียนแบบเรื่องการเขียนไดอารี่และตอนนี้ผมก็เริ่มเขียนบันทึกแล้วครับ
เมื่อกลับมาถึงบ้านใหม่ๆผมก็ไปหาสมุดที่ยังไม่ได้ใช้มาลองเขียนไดอารี่ดูแรกๆก็เบื่อๆขี้เกียจเขียนแต่ก็อยากเอาชนะตัวเองดูมั่ง
พอผ่านไปนานวันเข้าก็เริ่มเคยชินจนเป็นสิ่งที่ผมต้องทำเป็นประจำทุกวันนับจากตอนนั้นมาจนถึงปัจจุบันนี้เลยครับ
โลกแห่งความเป็นจริง กำลังหมุนรอบตัวผมอย่างที่มันควรจะเป็น เมื่อโลกหมุนทำหน้าที่ของมันผมก็ต้องทำหน้าที่ของผม
เวลาแห่งการพักผ่อน การใช้ชีวิตให้ผ่านไปวันหนึ่งๆ อย่างสุขสบายก็ใกล้จะหมดลงทุกที เพราะผมกำลังจะต้องกลับไปเรียน
หนังสือในรั้วมหาวิทยาลัยอีกครั้งหนึ่ง ออกจะรู้สึกเขินๆและรู้สึกแปลกเหมือนกันที่ต้องกลับไปเป็นน้อง ปี 1ทั้งที่ผมอายุ 21
ตอนนี้ผมเริ่มค้นชุดนักศึกษากลับมาลองใส่ดูว่ายังใส่ได้รึเปล่า เก่าไปมั้ย ต้องซ่อมรึว่าต้องซื้อใหม่ ก็จะได้มีเวลาจัดการไป
ผมไม่ได้เจอ เทค หลายเดือนแล้วครับ เทค เองก็สาละวนกับการลงทะเบียนเรียน ลงทะเบียนซ่อม ลงทะเบียนซัมเมอร์
ผมเองก็รู้สึกแปลกๆที่ไม่ได้รับรู้ข่าวของ เทค เลยไม่ว่าจะมาจากเพื่อนในมหาวิทยาลัยหรือมาจากแก๊งแซนวิชที่หายเงียบไป
แต่ด้วยเรื่องของผมเองก็มีภาระที่ต้องจัดการอีกหลายอย่างทั้งเรืองเรียน และเรื่องจิปาถะของทุกคนในครอบครัวที่ยิ่งนานวัน
ก็ยิ่งดูเหมือนว่าการตัดสินใจทุกเรื่องต้องเกี่ยวพันกับผมไม่ทางตรงคื่อให้ผมตัดสินใจให้ก็ต้องมาถามความเห็นอยู่เรื่อยๆ
ช่วงเวลานี้ผมไม่รุ้ว่า เทค ต้องเผชิญกับอะไรบ้างและยิ่งไม่รู้ว่า เทค เผชิญเรื่องต่างๆ นั้นได้อย่างแข็งแกร่งสักเพียงใด
ผมได้แต่ขอให้ช่วงเวลาที่ผมไม่ได้เจอ เทค จะทำให้ผมได้รับข่าวดีเรื่องใดเรื่องหนึ่งที่จะเกิดขึ้นในชีวิตอาภัพของเค้าบ้าง
อย่างน้อยมันก็เป็นความคาดหวังที่ทำให้ผมสบายใจได้ว่าตราบใดที่ยังไม่ได้ข่าวอะไรของ เทค ก็น่าจะแปลว่าเค้ายังสบายดี
ในช่วงเวลานี้คนที่เข้ามามีบทบาทในชีวิตของผมและญาติๆของผมโดยที่ผมก็จับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเค้าเข้ามาต้งแต่เมื่อไหร่คนๆนั้นก็คือ
“พี่อาร์ท” หลายครั้งเค้าอาสาขี่รถพาผมไปดูสถานที่ตั้งของมหาวิทาลัยท้งที่หนทางแสนยาวไกลเค้าก็ยังมีน้ำใจ
มีบางครั้งที่ผมจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากพี่อาร์ทให้พาคุณป้าใหญ่ไปหาหมอนี่ยังไม่นับไปถึงความเอื้อเฟื้อที่เค้ามีให้ผม
มาอย่างสม่ำเสมอในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่น เลี้ยงข้าว เลี้ยงหนังไปซื้อของเป็นเพื่อนทั้งยังช่วยถือของอีกด้วยนะครับ พี่เค้าก็ดีเนอะ

rebornarm

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

abcdefghij

ไม่เบื่อ บ้าง หรอ กับการที่ต้องร้องให้

minn

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

dung

ขอบคุณครับ

cawee

ขอลคุนคราฟ

kiloay

ขอบคุน นะ คราฟ

hiroshi111

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุณมากนะครับ

obchoeitoh

ขอบคุณครับ