++ กว่าจะรู้ว่ารัก ++ @ 1 - 3 ภาค 3

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“นิว นิว ได้ยินป่ะ เรานั่งเรียบร้อยแล้วเลยรีบเอามือถือมาคุยต่อนิวล่ะอยู่ไหน” เสียงของ เทค เหมือนเด็กทำผิดที่กลัวถูกจับได้
“ก็ในแอร์พอร์ตนี่ล่ะ” ผมตอบด้วยเสียงแหบแห้ง“งั้นเราจะออกไปหา” แต่เทคก็ถูกห้ามไว้เพราะเครื่องบินกำลังจะขึ้นแล้ว
“ไม่เป็นไร เราแค่จะบอกว่า เอ่อ คือ จะบอกว่าเทครักเรายังไงเราเองก็…” ..ตู๊ด ตู๊ด ..จู่ๆสัญญาณก็หายไปทั้งที่ผมยังพูดไม่จบ
ผมรีบดูที่มือถือว่ามีอะไรผิดปกติรึเปล่า ขีดแบตมือถือก็เต็มขีดสัญญาณก็มี แล้วเกิดอะไรขึ้น เฮ้อ…ผมทิ้งตัวลงนั่งอย่างอ่อนล้า
วันนี้มีแต่สิ่งผิดพลาด พลาดตั้งแต่ต้นจนวินาทีสุดท้ายวินาทีที่ผมกำลังจะพูดคำสุดท้ายออกไปให้เทคได้รู้ คำนั้นก็คือคำว่า ‘รัก’
++ ภาค3 ++
เกริ่นนำ
7 กันยายน 2554 สนามบินดอนเมือง
ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาใดก็ตามสถานที่แห่งนี้ไม่เคยเงียบเหงาเลยแม้แต่วินาทีเดียว ผู้คนคราคร่ำ เสียงรอบข้างเซ็งแซ่อยู่เป็นนิจ
และสิ่งที่เห็นอยู่ทุกครั้งที่ได้มาสนามบินดอนเมืองก็คือ ภาพของผู้คนมากบ้างน้อยบ้าง ที่กำลังยืนรอคอยเวลาแห่งการพบเจอ
และพรากจากกัน ฝ่ายหนึ่งคือผู้มาส่งและผู้ที่กำลังจะเดินทางไป อีกฝ่ายคือผู้มารอรับและผู้ที่กำลังจะกลับมาพบเจอกันอีกครั้ง
สิ่งที่เหมือนกันของคนทั้ง2ฝ่ายนี้ คือน้ำตา ซึ่งอาจจะเกิดจากความตื้นตัน ปีติยินดี ที่ได้พบกับคนที่จากกันไปไกลในที่แสนไกล
หรืออาจจะเป็นความรู้สึกโหยหาอาทร ห่วงอาลัย และคิดถึงสุดหัวใจต่อผู้ที่กำลังจะต้องเดินทางไกลไปยังบ้านเมืองที่ไม่คุ้นเคย
น้ำตา ดูเหมือนเป็นสัญลักษณ์แห่งการจากลาและการต้อนรับ ถ้าสนาบินมีชีวิตจะปลอบใจคนเหล่านี้ว่าอย่างไรหนอหรือว่าบางที
อาจจะเคยชินกับสถานการณ์เหล่านี้จนอยากจะสอนให้เราทั้งหลายเข้าใจในสัจธรรมที่ว่า
“พบเพื่อจาก พรากเพื่อเจอ” แทนก็ได้
ผมเป็นอีกคนนึงที่กำลังยืนรอผู้ที่กำลังจะมาอย่างกระวนกระวายใจ ตามกำหนดเวลาที่เครื่องบินจะมาถึงก็ไม่น่าจะเกิน 2 ทุ่มนี่นา
แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงผมก็ต้องรอคนที่กำลังจะกลับมาหาผม คนที่ผมได้บอกลาเค้าผ่านมือถือในวันที่เค้าเดินทางจากไป
วันนี้ผมจะไม่พลาดอีกแล้ว เพราะการกลับมาคราวนี้จะไม่เหมือนกับครั้งอื่นๆ คนที่จะมากับเค้าบอกให้ผมเตรียมตัวล่วงหน้า
มีอะไรหลายอย่างที่ เทค อยากให้ผมเตรียมไว้ให้เค้าที่นี่ ผมไปจัดการตามนั้นตั้งแต่ช่วงกลางวันหลังจากที่ผมไปสมัครงานแล้ว
ผมกำลังนึกถึงเรื่องต่างๆมากมายที่ผ่านมาระหว่าง ผมกับเทค มันช่างมีความทรงจำหลากหลายเหลือเกิน คิดไปก็รู้สึกตีบตันจน
น้ำตารื้นขึ้นทั้ง 2 ข้าง ผมพยายามไม่ร้องไห้แต่น้ำตาก็ไหลจนได้ ผมรีบใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาก่อนที่เค้าจะมาถึงในอีกไม่นานนี้
ผมไม่อยากให้เค้าเห็นว่าผมเป็นคนอ่อนแอ ไม่ใช่จะถือดีหรอกครับแต่การกลับมาของ เทค ครั้งนี้สำคัญมากจริงๆผมอยากสดชื่น
สดใส ไม่ใช่อ่อนแอ หรือร้องไห้เป็นเผาเต่าตั้งแต่เค้ายังไม่ทันมาเจอกับผม ผมอยากจะหยุดคิดเรื่องระหว่างผมกับ เทค ลงให้ได้
แต่ผมก็ทำไม่ได้ ด้วยว่าระยะนี้ไม่ว่าทำอะไรในความคิดผมก็จะมีแต่เรื่องของ เทค อยู่เสมอแทบจะเรียกว่าทั้งยามตื่นและหลับฝัน
น้ำตายังไม่ยอมหยุดไหลแต่ไม่เป็นไร ผมหวังแต่ว่าเมื่อได้พบกัน เทค จะเห็นว่าที่ผมร้องไห้นี้เกิดจากความรู้สึกยินดีไม่ใช่เสียใจ
ตอนที่ 1 ความห่างไกลทำให้คิดถึง
ปี พ.ศ.2554 จนถึงขณะนี้ เทค เดินทางไปสิงคโปร์ได้หลายวันแล้วส่วนผมเองแม้เป็นช่วงปิดเทอมแต่ก็ใช่จะได้อยู่ว่างๆนะครับ
เพราะผมยังคอยช่วยติวให้เพื่อนและรุ่นน้องอยู่ทุกวัน มาถึงตอนนี้ความรู้สึกรุนแรงที่อยากจะบอกความในใจให้ เทค รู้เหมือนจะ
ลดน้อยลงจากวันที่ไปส่งเค้า ผมประเมินอารมณ์ตัวเองแล้วพอจะเข้าใจได้ว่าผมคงเสียดายที่เค้าจะไปอยู่ซะไกลผมก็เลยอยากรั้ง
เค้าไว้ด้วยคำพูดอะไรสักอย่าง เพื่อให้เค้าเปลี่ยนการตัดสินใจ ซี่งผมเองก็ยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าผมจะรับผิดชอบคำพูดตัวเองได้
มากแค่ไหนกัน บางครั้งผมก็รู้สึกโล่งใจที่ยังไม่ได้พูดอะไรให้ เทค ฟังในวันที่ไปส่งเค้าครั้งนั้น เพราะเมื่อลองคิดทบทวนดูแล้ว
หากวันนั้นผมบอกว่าผมรักเค้า ผมก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าผมรักเค้าแบบไหนกันแน่ ลองคิดูอีกทีคำพูดนั้นอาจจะยิ่งทำร้ายเค้ามากขึ้น
อย่างน้อยๆตอนนี้ผมก็รู้ว่าการเดินทางไปสิงคโปร์ของ เทค ไม่ใช่การแยกขาดจากกันเสียทีเดียว เพราะเค้ายังโทร.มาหาผมเสมอ
ไม่ใช่แค่กับผมเท่านั้นหรอกนะครับที่ เทค ส่งข่าวให้รู้ถึงความเป็นไปแต่เค้ายังส่งข่าวให้เพื่อนๆคนอื่นรู้ทางอี-เมล์อีกด้วย เช่น ฝน
นี่เป็น FW.mail ที่ ฝน ส่งมาให้อ่านว่า เทค ส่งเมล์ไปหาเค้าหลังจากเทคไปอยู่สิงคโปร์ได้ไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ สงสัยตาทึ่มจะเหงา
>From: "tayavat manopnarit" <tayavat1อย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com>
>To: saytofonอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
>Subject: มีคนบ่นคนบ่นคิดถึงผม หรือครับ?
>Date: Fri, 03 Dec 2011 14:34:45 +0000
>ใครบางคน บอก ใครอีกคนว่า คิดถึง ผู้ชายหน้าตาดีที่ชื่อ เทค
>ตอนนี้เราก็มาอยู่ที่หน้าคอมฯแล้วไงว่าแต่ช่วงที่ไม่ได้คุยกัน
>นานแค่ไหนแล้วเนี่ย เอาเป็นว่าเรายุ่งมากเลย ไม่ได้ลืม แต่ไม่ได้ติดต่อมา
>นิวบอกว่าฝนส่งข้อความมาหาเรา เราก็เลยลองเข้ามาเชค
>ถึงได้รู้ว่าฮอทเมล์เค้าตัดการเป็นสมาชิกของเราไปแล้วแต่ก็ต่อติดใหม่ได้ง่ายจัง
>(นิวบอกว่าสมัครยาก ไม่เห็นยากเลย นิวน่ะไม่เคยอะไรง่ายซักอย่าง
>มิน่าใจแข็งเป็นบ้า)
>ช่วงนี้เรื่องของฝนนิวเล่าแล้ว แต่เรื่องของนิว นิวให้เรามาถามฝน
>(งงจัง..2 คนนี้เล่นอะไรอีกเนี่ย)
>ไม่ได้คุยกันระยะประชิดตั้งนาน2คนนี้ยังไม่เลิกเล่นปริศนาทายใจกันอีกเหรอ
>สงสัยนิวมีปัญหาหัวใจแน่เลย เราลองแซวว่ามีใครมาจีบมั้ย
>พีแกเงียบไปเลยแล้วเสียงอ่อยๆลงด้วย
>(ทีแรกนึกว่า อ่อย )
>แบบให้ท่าตอนหลังโดนด่ากลับมาซะเสียงดังเลยมีสติว่าคงไม่ใช่)
>เอาล่ะตอนนี้เราพอจะว่างมั่งแล้ว จะพยายามเชคเมล์บ่อยๆนะครับ
>อยากคุยกับเพื่อน(ฝน)นะ
>อื้ม........คิดถึงเมืองไทยจังเล้ย
>ปล.เรื่องของเรา ฝนไปถามนิวแล้วกันนะรับ (555เล่นด้วยคนนะ)
>Take care
นี่เป็นตัวอย่างของเมล์ที่ เทค ส่งมาหา ฝน หลังจากที่เค้าเพิ่งโทร.ทางไกลมาหาผมเมื่อไม่กี่วันก่อน เรียกได้ว่าช่วงแรกๆ
เทค ใช้เวลาไปกับการส่งเมล์ตอบเมล์และคุยโทรศัพท์ทางไกลมากกว่าการไปหาที่เรียนซะอีก แต่ก็ดีกว่าเงียบหายเหมือนที่ผมกลัวใช่มั้ยครับ
ฝนบอกว่าจะสอนผมเล่น MSN ด้วยล่ะครับ แต่ผมไม่รู้จักน่ะสิว่าเจ้า MSN เนี่ยเป็นยังไง เฮ้อ…อย่างผมเนี่ยแค่ส่งเมล์ได้ก็นับว่าเก่งจะแย่แล้ว
ตอนที่ 2 หัดเล่น MSN
แรกๆที่ผมลองเล่น MSN ก็เป็นเพราะเพื่อนของผมอยากคุยกับผมแบบสดๆสามารถตอบโต้กันได้ แต่ผมก็เล่นเนตอยู่ที่ร้าน
ซะเป็นส่วนใหญ่ไม่สะดวกพูดคุยทางโทรศัพท์เพราะผมจะไม่มีสมาธิ สุดท้ายทั้งการเล่นเนตและคุยโทรศัพท์ก็จะไม่รู้เรื่องทั้งคู่
นึกย้อนไปผมก็ยังขำอยู่เลยเพราะเมื่อก่อนผมไม่เคยรู้ว่า MSN คืออะไรอย่างที่เล่าไว้แล้วล่ะครับว่าแค่สมัครฮอทเมล์ได้ก็เก่งแล้ว
แทบจะเรียกได้ว่าตอนที่ผมมีเมล์ของฮอทเมล์ใหม่ๆ นะผมก็ส่งเมล์คุยกับเพื่อนแทบทุกเดือนเพราะกำลังเห่อของใหม่ไฮเทคนี่นา
เพื่อนๆคนอื่นอาจเห็นเป็นของธรรมดา ใครๆ ก็มีเมล์ ใครๆ ก็เล่น MSN เป็นทั้งนั้น แต่คนโลวเทคอย่างผมมันเยี่ยมมากเลยจอร์จ…
เชื่อมั้ยครับ ผมเป็นคนที่ขี้ขลาดขี้กลัว ยิ่งอะไรใหม่ๆ ที่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นแล้วผมรู้สึกว่ายากแล้วล่ะก็ผมจะลีกเลี่ยงให้ไกลเลย
เรื่องMSNนี่ก็เหมือนกันผมรู้สึกไปซะแล้วว่ายากเพราะแค่สมัครฮอทเมล์ผมยังทำอยู่ตั้งนานแล้วเล่น MSN จะยากขนาดไหนเนี่ย
ผมพยายามหลีกเลี่ยงการเล่น MSN มาตลอดด้วยการชวนเพื่อนที่เล่นเนตเวลาเดียวกันไปเข้าห้องแชทรูมตามเวปต่างๆแล้วก็คุยกัน
แต่สิ่งที่เป้นปัญหาอย่างมากคือ การที่เวปค้างห้องแชทรูมมีปัญหาคุยๆไปข้อความดีเลย์ขึ้นมาเฉยๆก็มีจนเพื่อนๆพากันบ่นว่าเซ็ง
ในที่สุดแก๊งแซนวิชอีกเหมือนเดิมที่คอยหว่านล้อมและสอนให้ผมใช้โปรแกรม MSN ในการพูดคุยกับเพื่อนๆเป็นผลสำเร็จจนได้
หลังจากความพยายามผสมความกดดันของเพื่อนๆที่สอนผมให้เล่น MSN จนผมสามารถพิมพ์ข้อความพูดคุยโต้ตอบกับเพื่อนได้
การนัดคุยกันในเวลาเล่นเนตครั้งต่อๆมาก็ไม่ต้องไปพึ่งพาห้องแชทรูมของเวปต่างๆอีกแล้วแต่ในตอนนั้นถ้าใครอยากเห็นรูปผม
อยากให้ผมเปลี่ยนสีข้อความ แม้แต่เปลี่ยนขนาดข้อความก็ดูจะเป็นเรื่องยากเย็ญสำหรับผมขึ้นมาทีเดียว (โง่มาก่อนฉลาดแท้ๆ เรา)
ผ่านไปสักระยะหนึ่ง ผมก็เริ่มเข้าที่เข้าทางกับการเล่น M (หึหึเริ่มเรียกแบบย่อๆเป็นแล้วเห็นมั้ย) ก็เริ่มได้พูดคุยกับเพื่อนที่อยู่ไกล
ตอนนั้นเพื่อนที่อยู่ไกลผมที่สุดก็คือ เทค นี่ล่ะครับตอนแรกผมส่งเมล์ไปบอกเค้าว่าผมเล่น M เป็นแล้วนะเค้าก็ยังส่งเมล์กลับมาหา
ทำนองว่าไม่อยากจะเชื่อแต่พอเค้าเห็นผมเล่นMเข้าจริงๆก็เชื่อเลยวาผมเล่นได้แต่เป็นการเล่น M ตามแบบของผมคือออนไลน์ได้
แล้วก็ไม่แก้ไขเปลี่ยนแปลงอะไรใน M ทั้งสิ้น พิมพ์อย่างเดียว ตัวอักษรตามที่เครื่องตั้งค่าไว้และเป็นสีดำล้วนๆเป็นแบบนี้อยู่นาน
เมื่อเล่น MSN เป็นแล้วเพื่อนที่ผมได้พูดคุยด้วยบ่อยที่สุดก็เห็นจะเป็น เทค และ ฝน นี่ล่ะครับ แม้ว่าผมไม่ได้มาออนฝนกับเทคก็คุย
กันไปอาจเพราะเค้า2คนมีอะไรหลายอย่างที่คล้ายๆกัน และดูจะพูดคุยกันถูกคอซะด้วยสิครับโดยเฉพาะเรื่องนินทาผมลับหลัง
แต่ผมไม่ซีเรียสหรอกเพราะจะว่าทุกเรื่องที่เทคกับฝนคุยกัน ถ้าผมออนพร้อมกับฝนเมื่อไหร่ ฝนก็จะเล่าให้ผมฟังอย่างละเอียด
หรือแม้แต่ถ้าผมได้คุย M กับเทค เค้าก็จะเล่าให้ผมฟังว่าได้คุยอะไรกับฝนบ้าง รวมทั้งเล่าด้วยว่านินทาผมไว้ว่าอย่างไร ฮ่าๆ
พอเล่นนานๆไป ผมก็เริ่มวิชาแก่กล้าแล้วครับ ก็ได้วิชามาจากพวกเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่คุยกันใน MSN เนี่ยแหล่ะที่คอยแนะนำผม
บางอย่างผมก็ถามดูว่าจะทำอย่างที่เพื่อนๆ ทำต้องไปแก้ไข เปลี่ยนแปลงที่ตรงไหน จำได้ว่าอย่างแรกที่ผมหัดเปลี่ยนก็คือดิสเพลย์
แล้วถ้าใครที่ได้คุยMกับผมจะรู้ว่า ผมยังสาละวนเปลี่ยนดิสเพลย์อยู่ประจำจนถึงทุวันนี้เลยเชียว ก็การมีดิสเพลย์เนี่ยเป็นการโชว์
รูปที่เราชอบ รูปที่เราอยากนำเสนอนี่นา ผมก็นำเสนอรูปที่ผมอยากให้เพื่อนๆ เห็นสิครับ (ซึ่งไม่ใช่รูปผมเนื่องจากผมรู้ตัวว่าขี้เหร่)
เริ่มแรกก็เป็นรูปต้นไม้ ใบหญ้า บ้านเรือน ดารา อะไรไปเรื่อยๆ ยิ่งช่วงไหนมีละครที่ผมกำลังปลื้มด้วยนะ ผมโชว์รูปเต็มเหนี่ยว
ลำดับต่อมา ก็เริ่มเปลี่ยนสีข้อความ เพราะเห็นคนอื่นเปลี่ยนสีกันสวยงามดีก็อยากเปลี่ยนบ้าง ทั้งที่ตอนนั้นมีให้เลือกไม่กี่สีเองนะ
แต่ผมก็ยังเลือกใช้ได้ไม่หมดเลยครับ แล้วก็มาถึงเปลี่ยนแบคกราวด์ ผมเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาสารพัดแบบสุดท้ายก็มาจบลงที่สีขาว
ธรรมดาที่สุด เพราะดูง่าย สบายตาและเหมาะกับสีข้อความของเพื่อนๆที่คุยกัน ซึ่งแต่ละครั้งมากันคนละหลายสีเลยก็เคยมาแล้ว
สิ่งที่ขาดไม่ได้ในการเล่น MSN ของผมกับเพื่อนๆ คือการนัดเวลาในการคุยรวมห้อง เพราะนานๆเราจะเจอกันพร้อมหน้าทั้งแก๊ง
ส่วนใหญ่เป็นผมที่นัดกับ เทค ไว้ก่อนว่าเค้าจะว่างมาออนตอนกี่โมง และเพื่อนคนอื่นๆว่างตรงกันก็จะได้มาคุยรวมซึ่งนานๆ ครั้ง
ก็ตอนนี้เพื่อนผมแต่ละคนเริ่มไปทำงานกันหมดแล้วี่ครับเหลือแต่ผมที่ยังเรียนปี  2อยู่เลย แล้วก็นายทึ่มที่คุยกันล่าสุดใน M บอกว่า
พ่อกำลังจะส่งเทคไปเรียนออกแบบเครื่องประดับครับหลักสูตร6เดือน นี่ก็ยังโม้อยู่เลยว่าถ้าเรียนจบจะมาฉลองกับผมที่เมืองไทย
ตอนที่ 3 อนาคตสดใสของนายทึ่ม
เช้าวันที่ 21 มิถุนายน 2554 ผมกำลังยืนรอเพื่อนๆในมหาวิทยาลัยที่จะมาลงทะเบียนพร้อมกันในช่วงเช้าของวันนี้ แต่ตอนนี้ผมยัง
ไม่เห็นเพื่อนในกลุ่มมาถึงสักคน นอกจากโอ๋ที่นั่งรถมาพร้อมกับผมแต่เช้า ส่วนคนอื่นคงเจอปัญหารถเมล์ไม่ยอมเข้ามาส่งอีกละ
“เฮ้ย นิวแกโทร.ถามไอ้หญิงดิ มันมาถึงปากทางยังวะ นานแล้วนะเว้ยจะ 11 โมงแล้วเนี่ย”
โอ๋ เร่งให้ผมโทร.เข้ามือถือของเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มที่น่าจะมาพร้อมกับเพื่อนอีกหลายคน
“เออๆ โทร.เดี๋ยวนี้แหล่ะ ฉันก็ไม่อยากช้าว่ะ ให้ลุงมาส่งแล้วรอรับกลับด้วยเกรงใจลุงว่ะแก”
ผมพูดจบก็รีบกดหมายเลขต่อสายคุยกับ หญิง ทันที
“เฮ้ย ถึงไหนแล้ววะแก อะไรนะยังไม่เข้ามาในเมืองเลยเหรอ เอาไงดีวะเนี่ย”
“แกรอฉันกะนิ่มก่อนได้ป่ะ เออๆ ก็รีบอยู่เนี่ย ถ้าขับเองได้ไปขับแล้วล่ะแก”
หญิง บอกให้ผมกับโอ๋ รออยู่ที่มหาวิทยาลัยก่อน ผมก็ตกลงแล้ววางสายไป
“ยังมาไม่ถึงเหรอนิว นานเลยดิ ฉันว่าเราไปลงทะเบียนก่อนดีกว่าว่ะ พอมันมาก็รออีกไม่กี่คน”
โอ๋ เสนอทางเลือกเพื่อความรวดเร็วให้กับผมหลังจากผมเล่าให้ฟังว่า หญิงกับนิ่ม ยังมาไม่ถึงครึ่งทาง
“เออก็ดี จะได้เขียนใบลงทะเบียนให้เพื่อนๆเราด้วย พอมาปั๊บก็ให้มันไปจ่ายตังเนอะ จะได้เร็วๆ”
ผมเองก็เห็นด้วยกับโอ๋ ดังนั้นผมกับโอ๋จึงไปลงทะเบียนกันก่อน เพื่อนๆที่มาทีหลังก็มารับใบลงทะเบียนที่ผมเขียนไว้ให้
แล้วก็ทะยอยกันไปจ่ายเงิน ทีแรกผมยังคิดว่าอาจจะติดเที่ยงซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้น พวกเราจะต้องรอเจ้าหน้าที่อีกครั้งตอนบ่ายเลย
แต่โชคดีที่ หญิง นิ่ม มาถึงพร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆ ทั้ง สุ แอ๊บ นาง นา เอ แมน ซึ่งแต่ละคนก็หอบแฮ่กกันมาเลยเชียวครับ
ในระหว่างที่รอเพื่อนๆลงทะเบียนผมกับโอ๋ก็เข้าไปเล่นเนตในห้องคอมของมหาวิทยาลัย ที่มหาวิทยาลัยเล่นMSNไม่ได้ผมจึงแค่
เชคเมล์ ก็พอดีมีเมล์ฉบับล่าสุดส่งมาจาก เทค พอดีเลยครับ ผ่านมานานกว่า 6 เดือนแล้วผมหวังว่าจะได้ข่าวดีเรื่องการเรียนของเค้า
From: "tayavat manopnarit" <tayavat1อย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com>
To: narat_narakอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
Subject: เราเรียนจบแล้วนะ
Date: Mon, 21 June 2011 08:40:48
เย้ๆ ว่ะ ฮ่า ฮ่า  เรียนจบแล้วคร้าบ เฮ้ย นิวเราเรียนจบแล้วนะ
ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะได้พูดคำว่าเรียนจบกะเค้าด้วย 555 แต่แกก็คงทำเสียงดุเราเหมือนเดิม ว่าจบแค่หลักสูตร6เดือนใช่มั้ย? แต่เราก็ภูมิใจนะนิว อย่างน้อยเราก็ทำอะไรสำเร็จได้บ้างเหมือนกัน
ที่เราไม่ได้ออนเลยช่วงเดือนนี้ เพราะเราเริ่มเข้ามาช่วยงานพ่อแล้วล่ะ ก็จะจบแล้วนี่ร้อนวิชาไงเลยของานพ่อทำรู้เปล่างานที่เราออกแบบนะขายได้เกลี้ยงเลย พ่อชมเราด้วยนะว่าเก่ง ไม่นึกเลยว่าจะทำให้พ่อภูมิใจได้ โคตรซึ้ง T-T
ตอนนี้เราจบอย่างเป็นทางการละได้ประกาศนียบัตรรับรองฝีมือไปติดฝาบ้าน1ใบกะเงินรางวัลของพ่อให้เรามาก้อนนึง
เดี๋ยวจะเอาเงินก้อนนี้กลับไปฉลองกะนิวที่เมืองไทยนะ อ้อ!ฉลอง 2 เรื่องเลย ก็ทั้งเรียนจบและได้งานทำด้วยไงล่ะงานดีเงินดีด้วย
ตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายออกแบบผลิตภัณฑ์เชียวนะ แผนกจิวเวลรี่อ่ะ เป็นไงพอจะมีหน้ามีตาไปสู่ขอลูกชายใครได้บ้างรึยัง กร๊ากๆ
เอาไว้แค่นี้ก่อนนะ อะแฮ่ม พอดีว่า ผุ้จัดการจะต้องเตรียมงานไปเสนอกับที่ประชุมครับ กลับมาแล้วค่อยคุยกันนะที่รัก
Take care
ผมอ่านเมล์จาก เทค ฉบับนี้ด้วยความตื้นตันอย่างบอกไม่ถูกเหมือนได้เห็น เทค คนใหม่คนที่ไม่มีปมด้อย ไม่มีอดีตที่เจ็บปวด
แต่เป็น เทค ที่มองเห็นคุณค่าของตัวเอง เป็นคนที่มองเห็นจุดยืนที่มั่นคงและอนาคตที่ชัดเจนของตัวเค้าเองผมสัมผัสได้เลยว่า
เทค กำลังมีความสุข สดชื่น มากขนาดไหนตอนที่พิมพ์แต่ละตัวอักษรใน e-mailฉบับล่าสุดนี้มาถึงผม “ดีใจด้วยนะเทค”

rebornarm

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

abcdefghij

อย่าคิดว่าคุนดีนะ ผมไม่เห็นด้วย

minn

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

kiloay

ขอบ คุน นะ คราฟ

pearl9845

ขอบคุณมากนะครับ

obchoeitoh

ขอบคุณครับ