++ กว่าจะรู้ว่ารัก ++ @ 7- 9 ภาค 3

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
แต่จู่ๆก็เปลี่ยนใจยอมให้โอกาสแม่อีกครั้งโดยยืดเวลาให้แม่หรือพี่ชายหาเงินมาใช้หนี้จนถึงสิ้นปีนี้ซึ่งเหลือเวลาอีกเกือบครึ่งปี
เมื่อลุงกลับไปแล้วผมเองแทบเข่าอ่อนกับเรื่องหนี้สินที่เพิ่งได้รู้ในวันนี้เองแต่พอเห็นนายแม่ทรุดลงไปกับพื้นผมก็ต้องฮึดขึ้นใหม่
รีบไปพยุงนายแม่ไว้แต่เมื่อหันไปขอยาดมจากคุณป้าใหญ่ก็เห็นว่าท่านนั่งกุมหน้าอกด้วยว่าความดันขึ้นกระทันหันผมจะทำไงดี
ตอนที่ 7 หน้าที่ของลุกคนเล็ก (งั้นหรือ?)
เพื่อนๆเชื่อมั้ยครับว่า ความโชคร้าย มักพาเอาเรื่องเลวร้ายมาให้เราคราวละมากๆ และมาในเวลาที่เราตั้งตัวไม่ติดซะด้วยสินะ
เพราะหลังจากที่ผมเพิ่งรับรู้เรื่องหนี้สินจากลุงวิชิตเมื่อ 4 วันก่อนและภายในวันเดียวกันนั้นนายแม่ก็ต้องเข้ามานอนรักษาตัว
อยู่ในโรงพยาบาลพร้อมกับคุณป้าใหญ่ ผ่านมาถึงวันนี้นายแม่ยังนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ส่วนคุณป้าใหญ่กลับบ้านแล้ว
คืนแรกที่ท่านทั้งสองต้องนอนโรงพยาบาลนั้น ผมกลับเข้ามาที่บ้านอย่างอ่อนแรง ที่บ้านไม่มีใครเลย ไม่มีคุณป๋าที่จะอธิบายว่า
ไปติดหนี้สินลุงวิชิตตั้งแต่เมื่อไหร่จำนวนเงินมากขนาดไหน ไม่มีพี่ชายที่จะคอยเป็นที่พึ่งให้กับผมทั้งที่เค้ารู้เรื่องนี้มาโดยตลอด
ในภาวะแบบนี้ผมไม่อยากถามนายแม่หรอกครับ แค่นี้ท่านก็ทรุดแล้วถ้าต้องให้ท่านเล่าก็คงต้องรอเวลาสักหน่อยน่าจะดีกว่านะ
เพื่อนๆ ครับ มีใครเป็นลูกคนเล็กบ้างครับ แล้วใครบ้างที่ถูกเลี้ยงอย่างตามใจ ได้รับสิ่งที่ดีที่สุดยิ่งกว่าพี่ๆคนอื่น นี่เป็นคำถามที่ผม
คิดวนเวียนอยู่ตลอดทั้งคืน ถ้ามีใครที่โชคดีอย่างนั้นผมคงอยากบอกว่าผมไม่เคยถูกเลี้ยงดูตามแบบฉบับของลูกคนเล็กทั่วๆไป
ผมได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี ความรัก ความอบอุ่น ความใกล้ชิดเต็มเปี่ยมชีวิตผมแม้ว่าวันหนึ่งคุณป๋ากับนายแม่จะแยกทางกันก็ตาม
แต่ผมไม่เคยเป็นเด็กขาดความอบอุ่น ทุกเวลาที่ผ่านมาและดำเนินไป ผมยังมีคุณป๋าและนายแม่ให้คอยดูแลห่วงใยกันอยู่
เสมอๆ
เพียงแต่ในเวลาที่ปัญาภาระสารพัดอย่างรุมเร้าพร้อมๆกัน ผมก็อยากตีอกชกหัว ร่ำร้องและกล่าวโทษโชคชะตาที่แกล้งผมอย่างนี้
คำถามสารพัดอย่างที่ขึ้นต้นด้วยคำว่า ทำไม? ต่างก็หมุนวนอยู่ในสมองของผมครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่จบไม่สิ้นจนผมปวดศรีษะสุดๆ
คำถามที่ว่านั้นเริ่มจาก ทำไมผมไม่เคยรู้เรื่องหนี้สิน ทำไมนายแม่กับพี่ชายไม่จัดการปัญหานี้ให้เรียบร้อย ทำไมปล่อยให้ปัญหา
ยืดเยื้อมาจนถึงป่านนี้ ทำไมคุณป๋าไม่แก้ปัญหาเอง ทำใมลุงวิชิตจึงใจดำนัก ทำใมลุงไม่ไปทวงกับคุณป๋า มาขู่บังคับนายแม่ทำไม
ยิ่งคิดก็ยิ่งมีแต่คำถามที่หาคำตอบไม่ได้ ผมเริ่มเหนื่อยกับการกล่าวโทษสิ่งต่างๆทั้งโชตชะตาและผู้คนที่เกี่ยวข้องกับภาระหนักนี้
ผมคิดไปจนถึงว่า ทำไมคุณป๋ากับนายแม้องเลิกกัน ถ้าตอนนี้ท่านอยู่ด้วยกันลุงวิชิตจะทำแบบนี้รึเปล่า คงจะเห็นแก่คุณป๋าบ้าง
อย่างน้อยๆ คุณป๋าก็เป็นน้องชายแท้ๆของลุงวิชิต แต่นี่ลุงวิชิตคงเห็นว่านายแม่กับคนที่อยู่บ้านนี้เป็นคนอื่นจึงขู่บังคับได้ตามใจ
ในคืนแรก หลังจากส่งนายแม่กับคุณป้าใหญ่ไปนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ผมได้แต่กลับมานั่งคิดเรื่องต่างๆไปเรื่อยเปื่อย
และเดียวดายอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ลมเย็นๆพัดมานรู้สึกหนาวเหน็บผมนั่งชันเข่าใช้สองแขนโอบกอดตัวเองไว้ไม่ให้หนาว
ตอนนี้ข้าวของในบ้านยังเก็บไม่เรียบร้อย และผมก็ไม่อยากเห็นความรกของบ้านที่ถูกคนพวกนั้นรื้อค้นตามอำเภอใจเมื่อช่วงบ่าย
ผมปล่อยให้น้ำตารินไหล ไปพร้อมกับเวลาแต่ละนาทีที่ผ่านพ้นไปอย่างไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ผมนั่งอยู่อย่างนั้นจนเผลอหลับ
ถึงเช้า
วันที่สอง ตอนเช้าผมไปเรียนตามเดิม ตอนนี้ผมไม่มีเวลานั่งปล่อยอารมณ์ให้เศร้าไปกับเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ผมต้องจะดูแลนายแม่
และไปรับคุณป้าใหญ่ออกจากโรงพยาบาลตอนที่ยงหลังเลิกเรียน ดังนั้นผมจึงต้องลุกขึ้นจัดการกับชีวิตของตัวเองให้ได้ซะก่อน
ผมไปเยี่ยมนายแม่ที่ห้องพักผู้ป่วยมาแล้ว จึงไปรับคุณป้าใหญ่ออกจากโรงพยาบาล กลับมาถึงก็ดูแลคุณป้าใหญ่ทานข้าว
ทานยา
จากนั้นก็ส่งคุณป้าใหญ่เข้านอนดูจนแน่ใจว่าท่านอาการดีขึ้นแล้ว ผมก็กลับมาที่บ้านของผมเพื่อเก็บข้าวของให้เข้าที่ตามเดิม
วันที่สาม ผมโทรศัพท์ไปหาพี่ชายตั้งแต่เช้า เพราะผมนอนแทบไม่หลับเอาซะเลย พี่ชายยังไม่ไปทำงานก็เลยได้เล่าให้พี่ชายฟัง
ว่าตอนนี้ที่บ้านเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทั้งยังขอคำอธิบายเรื่องทั้งหมดอีกที พี่ชายเล่าว่าคุณป๋ากับนายแม่เอาบ้านไปจำนองไว้เมื่อปี 2530
ซึ่งก็ไม่แปลกที่ผมจะไม่ทราบเพราะตอนนั้นผมแค่6ขวบเอง ซึ่งทางครอบครัวผมเป็นฝ่ายผิดที่ไม่ใช้หนี้ตามกำหนดเวลาที่คุยกัน
เมื่อนานวันเข้าดอกเบี้ยรวมกับเงินต้นก็ทวีคูณมากขึ้น จนเมื่อปี 2542 หลังจากที่คุณป๋ากับนายแม่แยกทางกันแล้วลุงวิชิตถึงมาทวง
หนี้สินจำนวนมากมายนี้ด้วยการจะยึดบ้านที่ผมอยู่นายแม่กับพี่ชายจึงไปตกลงทำสัญญาใหม่เพื่อจะใช้หนี้จำนวนมากนี้ให้สำเร็จ
แต่แล้วทั้งพี่ชายและนายแม่ก็ขาดการติดต่อไปอีก พี่ชายบอกว่าอาจเพราะนายแม่โกรธเรื่องพี่ชายได้เสียกับพี่สะใภ้ที่แม่รังเกียจ
เมื่อนายแม่ไม่ติดต่อไปหาพี่ชาย พี่ชายไม่กล้าสู้หน้านายแม่ ก็เลยไม่มีใครออกหน้ารับผิดชอบหนี้สินให้ลุงวิชิตอีกจนได้ เฮ้อ….
ผมบอกให้พี่ชายพาพี่สะใภ้กับหลานๆมาเยี่ยมนายแม่ เพราะในเวลานี้สิ่งที่นายแม่ต้องการที่สุดก็น่าจะเป็นกำลังใจจากลูกทั้ง 2 คน
ตอนที่ 8 สิ่งที่ต้องทำ
ผ่านไป 2 วัน พี่ชายของผมก็พาครอบครัวของเค้ากลับมาที่บ้าน ผมไปเกริ่นให้นายแม่ฟังไว้แล้วว่าพี่ชายจะกลับมาเยี่ยมนายแม่
ทีแรกนายแม่ก็ยังทำเหมือนไม่สนใจเท่าไรนักที่พี่ชายจะพาครอบครัวกลับมาแต่เมื่อพี่ชายพาครอบครัวกลับมาถึงจริงๆ
นายแม่ก็ร้องห่มร้องไห้ด้วยหลากหลายความรู้สึก แรกๆก็ตัดพ้อต่อว่าที่พี่ชายเลือกที่จะมีครอบครัวตามใจตัวเองโดยไม่นึกถึงใจ
ของนายแม่โดยเฉพาะการเลือกลูกสะใภ้ที่แม่เห็นว่าไม่เหมาะสมกับลูกชายคนโตของตระกูล แต่พี่ชายก็กราบเท้าขอโทษนายแม่
ทั้งยังพาพี่สะใภ้เข้ามากราบท่านอีกด้วย นื่เป็นครั้งแรกที่คนในครอบคัวผมได้เห็นหน้าพี่สะใภ้และหลานๆ 2 คน ผมนึกว่านายแม่
จะลุกขึ้นสะบัดเท้าหรือขยับตัวหนีอย่าชิงชังลูกสะใภ้ตามแบบฉบับละครไทยแต่ก็เปล่า นายแม่เพียงแต่นิ่งๆและรับไหว้ตามปกติ
แต่อาการไม่ปกติมาเกิดกับหลานๆ ไม่ใช่ว่านายแม่ลุกขึ้นมาวีนใส่หลานนะครับแต่ท่านมีเรี่ยวแรงลุกขึ้นมาทั้งโอบทั้งกอดหลาน
ผมเห็นพี่ชายกับพี่สะใภ้ก้มหน้าร้องไห้อยู่ข้างๆเตียงคนไข้ก็เลยเดินเข้าไปบอกให้พี่ชายประคองพี่สะใภ้ไปนั่งได้แล้ว
และชี้ให้ทั้ง 2 คนดูปฎิกิริยาของนายแม่ที่แสดงอาการปลาบปลื้มหลานชาย 2 คน พร้อมทั้งยิ้มให้กำลังใจพี่ชายและพี่สะใภ้อีกครั้ง
เมื่อพี่ชายพาหลานๆกลับมา ก็เหมือนเป็นการนำพาความสดชื่นสดใสมาให้กับนายแม่ด้วย เพียงแค่วันรุ่งขึ้นนายแม่ก็กลับมาบ้าน
ด้วยความที่นายแม่อยากอยู่ใกล้หลานๆ ด้วยล่ะมั้งครับ ช่วงที่นายแม่กลับมาพักรักษาตัวที่บ้านก็ทำให้มีเวลาใกล้ชิดทำความรู้จัก
กับพี่สะใภ้ไปในตัว พี่สะใภ้ของผมก็พยายามปรับตัวเข้ากับนายแม่อย่างเต็มที่เช่นกัน อาจเพราะพี่สะใภ้เป็นคนช่างเอาอกเอาใจ
และโอนอ่อนผ่อนตามนายแม่ว่าอย่างไรพี่สะใภ้ก็ว่าตามนั้น อาจเป็นเพราะพี่สะใภ้มีระเบียบแบบแผนในการเลี้ยงหลานๆ เป็นที่
ถูกใจนายแม่ด้วยก็ได้ทำให้นายแม่มองว่าแม้พี่สะใภ้จะมีที่มาอย่างไรก็ช่างแต่พี่สะใภ้ก็สามารถเลี้ยงหลานๆ ของแม่ได้น่าพอใจ
หลายวันมานี้ นายแม่ยังไม่ได้เข้าไปตรวจกิจการที่ร้าน น้าชายของผมซึ่งเป็นทั้งน้องชายและหุ้นส่วนธุรกิจของนายแม่ก็คอยดูแล
กิจการเป็นอย่างดี ซึ่งทุกวันก็จะเอาเอกสารมาให้นายแม่ตรวจที่บ้าน นายแม่เห็นว่าเป็นการรบกวนเวลาน้าชายมากเกินไปจึงให้
พี่ชายของผมเข้าไปช่วยดูแลกิจการแทนนายแม่ เพื่อแบ่งเบาภาระของน้าชายได้บ้าง แต่เอาเข้าจริงพี่ชายกลับปฎิเสธโอกาสนี้
นายแม่ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายจึงปฎิเสธ พี่ชายก็ให้เหตุผลว่าไม่ถนัดงานด้านนี้ แต่ถนัดงานด้านโรงแรมอย่างที่ทำอยู่มากกว่า
พี่ชายบอกว่าอีกไม่กี่วันต้องกลับไปทำงานแล้วด้วยถ้าเข้าไปช่วยกิจการตอนนี้ก็ต้องทิ้งข้างไว้ครึ่งๆ กลางๆ อยู่ดี ซึ่งนายแม่ก็เข้าใจ
ถึงอย่างนั้นผมก็พอจะเดาใจนายแม่ได้ ว่าการที่ท่านอยากให้พี่ชายไปดูแลกิจการในช่วงเวลานี้ก็เพื่อจะให้พี่ชายอยู่สานต่อกิจการ
แทนแม่และจะได้ไม่ต้องพาหลานๆ ที่แม่กำลังรักกำลังหลงกลับไปอยู่ไกลกันถึงทางใต้ แต่ในเมื่อพี่ชายปฏิเสธนายแม่ก็
ตามใจ
นายแม่แข็งแรงและกะปรี้กะเปร่าขึ้นมาก พี่ชายก็ได้พักเหนื่อยมาพอสมควร ส่วนพี่สะใภ้นั้นกลายเป็นคนโปรดของคุณป้าใหญ่
ไปซะแล้วเพราะความที่พี่สะใภ้เป็นคนขยัน และทำงานบ้านอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง คุณป้าใหญ่ก็เลยเอ็นดูพี่สะใภ้เป็นพิเศษ
แต่นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วผมยังไม่เห็นทีท่าของนายแม่หรือพี่ชายจะปรึกษาหารือเกี่ยวกับเรื่องหนี้สินที่ต้องชำระให้ลุงวิชิต
ผมเห็นว่าคงปล่อยผ่านเลยไม่ได้แล้ว แม้ผมจะไม่อยากไปสะกิดความรู้สึกของนายแม่หรือทวงถามความรับผิดชอบของพี่ชาย
แต่ถ้าผมไม่พูดก็ไม่รู้ว่าใครจะพูด แล้วผมไม่แน่ใจว่าจะมีโอกาสที่เรา 3 คนแม่ลูกจะได้เจอหน้ากันแบบนี้อีกเมื่อไหร่
“น้องอยากถามว่าเรื่องเงินที่ต้องคืนให้ลุงวิชิตนายแม่กับพี่ชายจะว่ายังไงครับ”
“พี่ว่าน้องอย่าเพิ่งเอาเรื่องเครียดๆมาพูดกับนายแม่เลยนะ ให้นายแม่พักผ่อนก่อนดีกว่า”
“น้องก็ไม่ได้อยากรื้อฟื้นให้ต้องขุ่นใจกับเรื่องหนี้สินนี้หรอกนะครับ แต่ถ้าเราไม่รีบแก้ไขก็ต้องเจอเค้ามาหาเรื่องอีกสิครับ”
“ตอนนี้ที่ร้านก็ต้องใช้เงินลงทุนเพิ่มแม่ไม่เงินก้อนไปให้เค้าหรอกลูก แล้วแม่ก็ไม่อยากไปให้ลุงวิชิตเค้าดูถูกอีกแล้วนะลูก”
“แล้วพี่ชายจะลองไปคุยกับลุงเค้าอีกสักครั้งได้มั้ยครับ ถึงเรายังไม่มีเงินไปใช้หนี้เค้าเราไปขอผ่อนใช้เค้าก็ดีกว่าเงียบหายนะ”
“พี่ก็ไม่คุยนะ น้องไม่รู้หรอกว่าคราวก่อนเค้าพูดจาถากถางนายแม่แล้วก็ลามมาตำหนิถึงคุณป๋าอย่างเจ็บแสบด้วย พี่ไม่ชอบ”
เมื่อพูดกันแล้วยังหาข้อตกลงไม่ได้ทั้งนายแม่และพี่ชายก็เฉไฉไปทำอย่างอื่นกันหมดทิ้งให้ผมนั่งเครียดอยู่คนเดียวเหมือน
ทุกวัน
ตอนที่ 9 คุณหญิงน้า
แล้วพี่ชายก็พาครอบครัวเค้ากลับลงใต้โดยที่ยังไม่ได้ข้อสรุปอะไรเกี่ยวกับเรื่องหนี้สินที่ค้างคาอยู่ ที่จริงผมก็พยายามหาโอกาส
จะพูดเรื่องนี้กับพี่ชายและนายแม่อีกหลายครั้งแต่ทั้งนายแม่และพี่ชายก็แสดงท่าทางเหมือนจะเป็นจะตายถ้าต้องกลับไป
พบเจอ
กับลุงวิชิตผู้เป็นเจ้าหนี้ หนักๆเข้าผมก็ไม่อยากพูดถึงเรื่องหนี้สินให้เกิดเป็นการยืนคนละฝั่งของคนในครอบครัวไปซะเปล่าๆ
แต่เมื่อผ่านไป1เดือนก็ดูเหมือนทั้งพี่ชายและนายแม่จะลืมเรื่องหนี้สินไปแล้ว ทั้งที่โทรศัพท์พูดคุยกันอยู่ตลอดแต่ก็ไร้วี่แวว
ที่จะ
ปรึกษากันถึงช่องทางที่หาเงินมาชดใช้หนี้สินจำนวนเงินเป็นล้านให้ทันเวลาที่ลุงวิชิตกำหนดไว้ซึ่งก็อีกเพียงแค่ 5 เดือนนับจากนี้
เมื่อผมหาทางออกกับเรื่องนี้เองไม่ได้ จึงตัดสินใจโทร.หาคุณหญิงน้า แม้ว่าช่วงเวลาที่ผมไปอาศัยบ้านคุณหญิงน้าอยู่นั้นจะมีข้อ
ขัดแย้งกันอยู่เสมอๆแต่ตลอดเวลา 10 ปีที่อยู่กันมาผมก็รู้ดีว่าคุณหญิงน้าเป็นคนเดียวที่มีน้ำใจและโอกาสที่จะเอื้อเฟื้อพี่น้องคนอื่น
ทีแรกผมไม่กล้าโทร.ไปหรอกครับ เพราะแม้ว่าผมจะออกจากบ้านคุณหญิงน้าไปอยู่อพาร์ทเม้นท์จนย้ายมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด
ก็หลายปีแล้วแต่ผมไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือใดๆจากคุณหญิงน้าเลย ด้วยว่าตอนที่ผมออกจากบ้านคุณหญิงน้าต่างก็รุ้สึกไม่ดี
คือ ตอนนั้นผมยังเป็นวัยรุ่นก็เลือดร้อน ผู้ใหญ่จะเตือนด้วยความหวังดียังไงแต่ถ้าวิธีการที่ใช้ไม่ถูกใจผมก็ต่อต้านรุนแรงพอกัน
ทางด้านคุณหญิงน้าก็เห็นว่าอุตส่าห์เอาผมมาชุบเลี้ยงอยากสอนอยากบอกให้ได้ดี ให้เข้าสังคมกับใครๆได้แต่ผมก็ไม่เอาไหน
ทั้งยังหาเรื่องมาให้คุณหญิงน้าปวดหัวอยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะความดื้อดึงของผมที่คงทำให้คุณหญิงน้ารู้สึกหมดความอดทนเช่นกัน
แต่ถึงที่สุดแล้วผมก็มาทบทวนดูว่า ผมควรกลัวหรือ ผมควรอายหรือ ถ้ากับคุณหญิงน้าที่ผมรู้ใจกันพอสมควรตามประสาคนเคย
อยุ่ด้วยกันเป็นครอบครัวเดียวกันมาตั้งเป็นนาน ผมยังไม่กล้าเข้าไปพบไปพูดคุยขอความเห้นใจจากท่านแล้วผมจะกล้าไปพูดคุย
ขอความอนุเคราะห์จากลุงวิชิตที่เสมือนญาติห่างๆ(ในความสัมพันธ์ที่คบหาพบเจอกันน่ะครับ)ได้อย่างไร เมื่อคิดได้แล้วก็ลุยเลย
ผมโทร.ไปที่บ้านด้วยความรู้สึกลุ้นๆชอบกลเหมือนกลัวว่าความแข็งข้อกระด้างกระเดื่องที่ผมเคยทำไว้กับคุณหญิงน้าจะทำให้
ท่านไม่ยอมช่วยผมแต่คิดอีกทีท่านก็คงไม่ใจดำกับนายแม่และพี่ชายนักหรอก ถ้าหนักหนานักก็ให้พี่ชายมาพูดอีกทีก็คงได้ล่ะนะ
ทันทีที่คุณหญิงน้ารับสายแล้วรู้ว่าเป็นผม น้ำเสียงก็บ่งบอกความยินดีที่ผมติดต่อกลับไป ผมแปลกใจมากกับปฎิกิริยาที่คาดไม่ถึง
ผมนึกว่าคุณหญิงน้าจะโกรธเคืองผมเหมือนที่ผมรู้สึกห่างเกินกับคุณหญิงน้ามาตลอดหลายปีจนถึงขณะที่ถือหูโทรศัพท์อยู่นี้
คุณหญิงน้าบอกว่ารู้ข่าวคราวของผมอยู่เรื่อยๆ ผ่านจากนายแม่บ้าง พี่ชายบ้าง ก็รออยู่ว่าเมื่อไหร่ผมจะติดต่อไปหาท่านด้วยตัวเอง
ยิ่งได้พูดคุยแบบนี้ทานก็สบายใจว่าหลังจากผมออกจากบ้านของท่านไปแล้ว ผมก็ยังเอตัวรอดได้ไม่หลงทางไปจนกู่ไม่กลับ
“แล้วคุณไม่โกรธน้องเหรอครับ” ผมเรียกคุณหญิงน้าว่า ‘คุณ’
“คุณจะโกรธเราทำไมล่ะ เด็กวัยรุ่นก็ชอบดื้อกับผู้ใหญ่แบบนี้ทุกคนล่ะ ดีเท่าไหร่แล้วที่เราไม่นอกลู่นอกทางไปไหน”
“แล้วคุณกับคุณน้าสบายดีนะครับ ประทานโทษ คุยมาตั้งนานเพื่งจะถาม มัวแต่เล่าเรื่องของน้องซะนาน”
“คุณสบายดีน้าเขยเราก็สบายดี ขอบใจมาก เออ ว่างๆก็กลับมาที่บ้านบ้างนะ บ้านนี้ไม่มีเราอยู่คุณว่ามันเหงาๆนะ”
“ขอบคุณครับ” ผมน้ำตาไหลอีกแล้วไม่นึกเลยว่าที่ผ่านมาผมมองคุณหญิงน้าผิดมาตลอดผมนึกว่าท่านใจร้ายใจดำกับผม
“นี่เรียนใกล้จบแล้วใช่มั้ย? นายแม่เราน่ะเค้าบอกคุณ” คุณหญิงน้าถามเรื่องเรียนเป็นลำดับต่อไป
“ครับใกล้แล้ว น้องอยากเรียนให้จบภายในสามปี” ผมตอบไม่เต็มเสียงนัก “ก็พยายามเข้านะเก่งมากแล้วล่ะคุณเอาใจช่วย”
“แต่ถ้าน้องตั้งใจเรียนมากกว่านี้เหมือนที่คุณเคยบอกเคยตีกรอบไว้น้องคงจบไปนานแล้ว” ผมเริ่งเสียงสั่นอีกแล้วครับ
“เอาเถอะๆ ตอนนั้นคุณก็บังคับเรามากเกินไป อีกอย่างคุณยังคิดว่าเราจะไม่เรียนต่อด้วยซ้ำแค่รู้ว่าเราตั้งใจเรียนก็ดีใจแล้ว”
“คุณครับ น้องยังมีเรื่องต้องรบกวนคุณอีกแล้วล่ะครับ เรื่องบ้านหลังนี้ที่ติดจำนองกับพี่ชายคุณป๋า”ผมค่อยๆ เข้าประเด็น
“เอาอย่างนี้นะถ้าว่างเมื่อไหร่มาค้างที่บ้าน แล้วเราจะได้ปรึกษากันได้ถนัดๆหน่อย ดีมั้ย?”
“ก็ดีครับต้องรบกวนด้วยนะครับ” ผมตอบไปอย่างเกรงใจสุดๆ“ไม่ต้องคิดมากหรอกบ้านนี้ต้อนรับเราเสมอนะลูก”

rebornarm

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

abcdefghij

คิดว่าดีแล้วหรอ กับคนไม่เอาไหนอ่ะ

minn

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

kiloay

ขอบ คุน นะ คราฟ

pearl9845

ขอบคุณมากนะครับ

obchoeitoh

ขอบคุณครับ