++ กว่าจะรู้ว่ารัก ++ @ 16- 18 ภาค 3

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

11. ผมรับฟังเรื่องการแต่งงานของเทค แบบขำๆรู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นไปได้แต่เทคเองกลับร้อนใจและเคร่งเครียดเหลือเกิน
12. และแล้วก็ไม่มีการแต่งงานเกิดขึ้นจริงๆ ผมนึกอยู่แล้วล่ะครับแต่ที่ผมนึกไม่ถึงก็คือ เทคไปบอกผู้หญิงคนนั้นว่าเค้าเป็นเกย์
13. แฟนหนุ่มของเทคถูกตามตัวจากมาเลเซีย เพื่อมายืนยันกับผู้หญิงคนนี้ว่าเทคมีแฟนหนุ่มเป็นตัวเป็นตนแน่ๆแล้ว เฮ้อ..ยุ่งจริง
14. ก่อนจะมาถึงข่าวอัพเดทล่าสุดในจดหมายที่เทคส่งมาถึงผม ผมรู้มาว่าหลังยกเลิกการแต่งงานเทคก็เลิกกับแฟนหนุ่มซะแล้ว
15. ผมบอกเทคเรื่องความอึดอัดใจที่ต้องมาทำงานใช้หนี้ให้กับบริษัทของลุงวิชิตและต้องรับคำสั่งที่ไม่เกี่ยวกับงานจากพี่ศรัณย์อีกด้วย
เทคว่าจะช่วยผมแก้ปัญหาแต่ผมจะสนใจรึเปล่า ผมก็เลยให้เค้าบอกข้อเสนอที่ว่าและข้อเสนอของเค้าก็อยู่ในจดหมายซึ่งจะเล่าในตอนหน้า
ตอนที่ 16 จดหมาย ตั๋วเครื่องบิน และ……
ได้เวลาแล้วครับ เรามาแกะซองจดหมายฉบับสำคัญที่ เทค ส่งมาหาผมแล้วอ่านไปพร้อมๆกันเลยก็แล้วกันนะครับเพื่อนๆ
27 ตุลาคม 2554
Hi Narattakorn
จดหมายฉบับนี้สำคัญมากนะ เราอยากให้นิวอ่านด้วยความตั้งใจและคิดไตร่ตรองให้ดีและรอบคอบที่สุด
เราเคยเล่าถึงชีวิตการทำงานของเราให้นิวฟังหลายครั้งแล้ว และเรารู้สึกว่านิวก็เชื่อมั่นในตัวเรามากกว่าเดิมจริงมั้ย ก่อนหน้านี้
เราไม่กล้าแม้แต่จะพูดกับนิวอย่างจริงจังถึงเรื่องนี้ แต่ตอนนี้เราคิดว่าเราโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ขนาดพ่อเรายังเห็นว่าเราควรที่จะ
แต่งงานให้เป็นหลักเป็นฐานเลยคิดดูสิ แต่นิวคงรู้นะว่าทำไมเราไม่ยอมให้มีการแต่งงานเกิดขึ้น ไม่ใช่เราจะแอนตี้วิธีการของพ่อ
แต่เพราะเรารู้ว่าเราแต่งงานกับใครไม่ได้นอกจากคนที่เราเลือกมาตั้งแต่แรก นิวอย่าเพิ่งขยำจดหมายทิ้งซะก่อนล่ะอ่านต่อไปนะ
ไม่ว่าเราจะพยายามลืมนิวยังไงก็ไม่เคยทำได้สำเร็จซักที นิวเป็นเพื่อนที่ดี และเราก็ไม่อยากเสียเพื่อนไปด้วย
เราพยายามคิดเสมอว่าการมีนิวเป็นเพื่อนก็ดีกว่าชีวิตเราจะไม่เหลือนิวอยู่เลย ที่ผ่านมาเราไม่กล้าคิดเกินเลยกว่าความรู้สึกดีๆที่มี
เพราะเราสำนึกตัวตลอดเวลาว่าเราไม่ได้เรื่องแค่อนาคตตัวเองเรายังมองไม่เห็นเลยจะกล้าพูดเรื่องนี้กับนิวอย่างจริงจังได้ยังไงล่ะ
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้วนะ เรามีงานทำและมั่นคงขึ้นเรื่อยๆ เรามีความรับผิดชอบต่อตัวเองมากว่าแต่ก่อนตั้งเยอะ นิวก็เห็นนี่
เราไม่อยากทำให้นิวโกรธหรอกนะ แต่เราคิดทบทวนหลายรอบแล้ว เราถึงเขียนจดหมายฉบับนี้มาหานิว นิวแต่งงงานกับเรานะ
นิวก็รู้ใช่มั้ยว่าที่สิงคโปร์นี่เค้าซีเรียสมากเรื่องเกย์ ประเภทที่คบกันเปิดเผย เดินไปไหนมาไหนด้วยกันเป็นคู่ๆ
แทบจะหาไม่ได้เลย ยกเว้นแต่ว่าจะรู้กันเองอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นเดินไปตามถนนก็ดูไม่ออกหรอกว่าเป็นเพื่อนรักหรือเป็นคู่รักน่ะ
แต่ที่เราเขียนมานี่เราจริจังมากนะ เราอยากแต่งงานจริงๆ นิวลองพิจารณาข้อเสนอของเราดูก่อนดีมั้ย เราอยากดูแลนิวจริงๆนะ
อย่าเพิ่งคิดว่าเรามีเงื่อนไขเพื่อเอาเปรียบนิว นิวก็รู้ว่าเราไม่เคยคิดแบบนั้น มีแต่ความรักและความจริงใจให้นิวอยู่เสมอจนตอนนี้
เราไม่ได้ฉวยโอกาสที่นิวกำลังต้องรับภาระเยอะแยะของครอบครัวเพื่อเอาเงินทองมาเป็นปัจจัยให้นิวยอมทำตามข้อเสนอของเรา
หรอกนะ แต่ในสภาวะที่นิวเจอแรงกดันขนาดนี้จะดีกว่ามั้ยถ้าเราขอเสนอตัวเป็นคนที่จะคอยดูแลนิวและช่วยรับภาระแทนนิว
อย่าเพิ่งตีความว่าเราจะเอาชนะนิวเลยนะ ความรักไม่ใช่การเอาชนะเราจำได้ที่นิวเคยสอนเราแบบนี้ใช่มั้ย
ตัดเรื่องความอยากเอาชนะออกไปได้เลย ตอนนี้เรามีแต่ความห่วงใย อยากไปอยู่ใกล้ๆอยากเป็นคนที่นิวจะพึ่งพาได้เท่านั้นเองล่ะ
ตลอดเวลา 6 ปีมานี้ เรายอมรับล่ะว่าเราวอกแวกไปบ้าง ก็นิวอยากเฉยชากับเราทำไมล่ะ เออ…..ไม่ได้จะชวนทะเลาะหรอกนะ
เอาเป็นว่าเราอาจพลาดพลั้งไปกับคนอื่นบ้าง แต่เราก็เล่าให้นิวฟังทุกครั้งนี่นา จริงมั้ยล่ะ แล้วตอนนี้เราก็เลิกกับทุกคนหมดแล้ว
นิวจะไม่ให้โอกาสเราบ้างเหรอ จริงอยู่ถึงเราจะไม่สดแล้วนะ แต่เราก็ไม่เคยรักใครมากกว่าที่เรารักนิวเลยนะ เห็นใจเรามั่งสินิว
จดหมายฉบับนี้คงเป็นแค่ส่วนนึงของทั้งหมดที่เราอยากบอกกับนิวอ่ะนะ ถ้าเป็นไปได้เราอยากไปหานิวเอง
ไปนั่งพูดคุยอยู่ใกล้ๆ นิวจะได้รู้ว่าเราจริงจังมากกว่าทุกครั้งที่เคยหยอดๆเล่นๆ แต่ตอนนี้เราเป็นผู้ใหญ่แล้วนะนิวเราจริงจังสุดๆ
ถ้านิวจะเข้าใจเราอยู่บ้าง ก็หวังว่าจะอ่านจดหมายฉบับนี้จนจบและไม่โกรธที่เราพูดเรื่องที่นิวเคยห้ามพูดมาในจดหมายฉบับนี้
นอกจากข้อความที่เราคิดแล้วเขียน เขียนแล้วขยำทิ้งไปหลายรอบเพื่อเลือกคำพูดที่ดีที่สุดโดยจะไม่ทำให้นิวแปลเจตนาเราผิดไป
เรายังได้แนบตั๋วเครื่องบินกรุงทเพฯ-สิงคโปร์มาให้ด้วย อ้อ…pocket money ที่เราแนบมาเป็นเชคสั่งจ่ายในชื่อนิวเลยนะ
หวังว่านิวจะให้คำตอบที่เรารอคอยอย่างมีความหวังนะเพื่อน ขอย้ำว่าคิดให้รอบคอบและตัดสินใจให้ดีที่สุดนะเรารออยู่ที่นี่เสมอ
ปล.ถ้านิวมาหาเราได้ ก็เดินทางมาตามวันเวลาที่เราระบุไว้ในตั๋วก็ดีนะ แต่ถ้าจะเลื่อนไฟลท์ก็ไปติดต่อที่เคาเตอร์ที่ดอนเมืองก็ได้
ปล.อีกนิดนึง ถึงแม้ว่าจะใช้ความรอบคอบในการตัดสินใจแค่ไหนก็ตาม อย่าลืมใช้หัวใจในการตัดสินใจด้วยนะนิว เราขอร้อง
แล้วเราจะรอการตอบรับจากนิวนะ
รักนิวเสมอครับ
Takecare
ตอนที่ 17 จดหมายที่เขียนจากหัวใจและสมองของผม
31 ตุลาคม 2554
สวัสดี เทค เพื่อนรัก
ขอบคุณมากสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้เรามาตลอดนะ เราอ่านจดหมายของเทคด้วยความเข้าใจ จริงๆนะเทค
เรายอมรับว่าวิธีการแก้ปัญหาของเทค มันตรงและรอบคอบน้อยไปหน่อย กับการที่เทคจะเข้ามารับภาระหนี้สินเหล่านี้แทนเรา
ด้วยการแต่งงาน คือมันไม่นิยายเกินไปหน่อยเหรอเทค เทคเองก็บอกว่าที่สิงคโปร์ไม่เปิดรับเรื่องคู่เกย์นี่นา แล้วยิ่งที่ผ่านมาเนี่ย
พ่อของเทคก็อยากให้เทคแต่งงานกับลูกสาวของหุ้นส่วนพ่อเทคซะเหลือเกิน ก็น่าจะเพราะเค้าหวังในตัวลูกชายคนเดียวอย่างเทค
มากจริงๆนะ ไหนจะเพื่อสานต่อธุรกิจไหนจะเพื่อมีลูกหลานสืบสกุลให้พ่อเทคอีกล่ะ แล้วการที่เทคไปบอกกบฝ่ายนั้นว่าไม่ยอม
แต่งงานด้วยเพราะเทคเป็นอะไร ไม่ทำให้พ่อเทคเครียดหนักไปเลยเหรอ ถึงเทคจะบอกว่าฝ่ายผู้หญิงเค้าหาเหตุผลอื่นมายกเลิก
โดยไม่ปริปากบอกว่าความจริงเป็นเพราะเทคไปแอบบอกรสนิยมของเทคให้เค้ารู้ก่อนมีการเจรจาตกลงเรื่องแต่งงานแต่งการกัน
แต่แน่ใจได้ไงว่าเร่องที่เทคพูดออกไปจะไม่ยอนมาทำร้ายตัวเองเข้าสักวัน ที่เราเขียนถึงเรื่องนี้ก่อนเพราะเราเป็นห่วงเทคนะเนี่ย
ทีนี้มาถึงเรื่องในจดหมายของเทคกันบ้าง เราจะบอกให้เทครู้สึกเท่ากับที่เรารู้สึกยังไงดีล่ะว่าเราซาบซึ้งมากๆ
กับความมั่นคง ความรัก และความจริงจังที่เทคบรรยายมาในจดหมาย เราอ่านไปยังอดคิดไม่ได้ว่าเหมือนเทคยืนพูดอยู่ตรงหน้า
แต่ความซาบซึ้งก็ยังเป็นเพียงแค่เรื่องของเราสองคนที่จะรู้กันไปอย่างนี้ ยังไงซะมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะบอกให้ใครๆซาบซึ้งไป
กับด้วยหรอกนะเทค เราคิดว่าการขอแต่งานของเทค เป็นเรื่องใหญ่เกินไป มันเป็นอนาคตที่ไกลตัวเกินไปสำหรับตัวในเราเวลานี้
เราเองก็อยากให้เทคคิดทบทวนด้วยความรอบคอบเหมือนกัน โลกนี้ไม่ได้มีแค่เราสองคนหรอกนะ เราเข้าใจเทคมากขึ้นกว่าเดิม
และเราก็รู้สึกดีที่ไม่ว่าจะนานแค่ไหน เทคยังคงให้เราได้อยู่ในที่ที่มีค่ามากเสมอ เราเองก็ยินดีจะอยู่ในพื้นที่นั้นของเทคตลอดไป
แต่ในความเป็นจริง ในสังคมที่ไม่ได้มีแค่เรากับเทค เรายังมองไม่เห็นว่าการเลืกทำตามหัวใจเพยงอย่างเดียวจะราบรื่นไปได้จริงๆ
เราคงเป็นคนไม่มีหัวใจสินะที่ไม่ยอมรับการช่วยเหลือที่เทคยินดีเสียสละทั้งชีวิตเพื่อเราแต่เราขอให้เทคคิดว่า
เพราะเรามีหัวใจและหัวใจของเรายังต้องคิดไตร่ตรองเพื่อใครๆอีกมากมาย เราไม่ได้มีชีวิตและหัวใจเพื่อตัวเราคนเดียวหรอกนะ
แม้ว่านั่นจะเป็นสิ่งที่เราอยากทำเหลือเกินในเวลาที่เราเหนื่อยล้าที่สุดและต้องการคนที่พร้อมจะดูแลเราได้อย่างเทค แต่ก็ทำไม่ได้
เทคยังจำเรื่องของพี่ชายเราได้มั้ย ตอนนั้นเรายังเคยบอกเทคเลยว่า ทำไมพี่ชายของเราเลือกทำตามใจของเค้าโดยทิ้งนายแม่กับเรา
ทั้งๆที่พี่ชายก็เคยเป็นคนที่อยู่ข้างเราอยู่ข้างเดียวกันกับนายแม่ของเรามาก่อน เมื่อตอนที่คุณป๋ายืนยันว่าจะไปมีครอบครัวใหม่
ตอนนั้นพี่ชายเสียใจจะเป็นจะตาย ที่คุณป๋าพุดง่ายๆว่าดูแลครอบครัวมานานแล้ว อยากมีอิสระที่จะไปทำตามใจคุณป๋าเองบ้าง
แล้วไงล่ะ ผ่านไปไม่นาน พี่ชายก็บอกเราว่าเค้าเลือกลูกเมียเค้าและขอไปทำเพื่อครอบครัวของเค้า ฝากให้เราดูแลนายแม่แทนเค้า
มาถึงตอนนี้เราจะเป็นอีกคนที่เลือกทำตามใจตัวเองได้ยังไงกันล่ะเทค เราจะปัดความรับผิดชอบเรื่องต่างๆไปให้ใครในเมื่อไม่มี
ที่เราเขียนมาอย่างนี้ขอให้เทคเข้าใจด้วยว่าเราไม่ได้อยู่กับความรับผิดชอบด้วยความทุกข์ทรมานแต่อย่างใด
เราพอใจเต็มใจที่จะดูแลรับผิดชอบชีวิตของทุกคนในบ้านให้เค้ามีความสุขทั้งกายและใจ เพราะถ้าพวกเค้ามีความสุขเราก็สุขด้วย
ดังนั้นถ้าเทคจะเป็นห่วงเราก็ห่วงเถอะนะ แต่อย่ากังวลว่าเราจะทุกข์ร้อนกับความรับผิดชอบเหล่านี้เลย เมื่อไม่มีใครทำเรายินดีทำ
เราเริ่มต้นดูแลคนในครอบครัวแทนคุณป๋าแทนพี่ชายมาได้ระยะหนุ่งแล้ว ตอนนี้เรารู้สึกถึงภาระที่ต้องรับผิดชอบไว้อย่างดีที่สุด
ไม่ใช่เป็นภาระที่จำเป็นต้องรับไว้หรอกนะ แต่เป็นภาระที่เราเต็มใจจะดูแลพวกเค้าอย่างดีเท่าที่เราจะทำได้ ตอนนี้ทุกคนในบ้าน
เหลือเราเป็นที่พึ่งอย่างจริงจังแค่คนเดียวเท่าน้นเองนะ เราจะเลือกเดินไปตามความพอใจของเราเองไม่ได้หรอก เทคเข้าใจเรานะ
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้เรามาตลอดและมีแต่ะมั่นคงขึ้น เราขอโทษด้วยที่เราไม่สามารถ
ตอบแทนความรู้สึกดีมากมยของเทคได้เลยแม้แต่อย่างเดียว ถ้าเราบอกว่าเรารักเทค เทคจะเชื่อมั้ย นี่เป็นความจริงใจที่สุดจากเรา
แต่เราเลือกที่จะอยู่กับภาระหน้าที่ของเราที่นี่มากว่าจะไปอยู่กับหัวใจของเราที่นั่น ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่เทคคิดจะทำเพื่อเรา
เราก็ไม่รุ้ว่าจะมีใครทำเพื่อเราได้มากเท่าเทครึเปล่า แต่ขอให้รู้ไว้ว่าเราซาบซึ้งมาก ถ้าหากเราเลิอกได้เราก็จะเลือกตอบแทนน้ำใจ
ของเทคเป็นคนแรก เพียงแต่ตอนนี้เราไมอยู่ในฐานะที่จะเลือกอะไรได้ทั้งนั้นล่ะ ขอโทษอีกครั้งนะเทค เราขอโทษจริงๆ
เราคืนตั๋วเครื่องบินและเชคมาพร้อมจดหมายฉบับนี้และหวังว่าต่อจากนี้ไป เราจะไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้กันอีกแล้วนะเทค
จาก เราเอง คนโง่ที่ไร้หัวใจ
ตอนที่ 18 เหมือนนกไร้ปีก
หลังจากผมส่งจดหมายฉบับนั้นไปหาเทคแล้ว ชีวิตประจำวันของผมก็ผ่านไปอย่างเซื่องซึม เหนื่อยหน่าย สิ่งรอบตัวดูหม่นมัว
ผมกลับมาทำงานในเช้าวันจันทร์อย่างไร้เรี่ยวแรง คืนวันอาทิตย์ที่ผมต้องกลับมานอนบ้านลุงวิชิต ผมก็รู้สึกปวดหัวอยู่แล้วครับ
มาถึงที่ทำงานผมแยกไปล้างหน้าเพื่อเรียกความสดชื่นแต่ก็ไม่ได้ผลเท่าไหร่ ความเย็นของน้ำที่ชะโลมหน้าผมไม่ทำให้ผมชุ่มชื่น
ขึ้นมาได้เลย ริมฝีปากแห้งผากมีแต่ไอร้อนผ่าวออกจากปากของผม แต่ก็ยังไม่เท่าความเหือดแห้งทรมานที่กัดกินอยู่ในใจของผม
“น้องนิวไม่สบายหรือเปล่าครับ”
เสียงพี่ศรัณย์ถามขึ้นเบาๆจากด้านหลัง
“ตัวร้อนนิดหน่อยครับ คงโดนฝนตอนกลับมาเมื่อวานน่ะครับ”
ผมตอบด้วยเสียงแหบ
“ไหนพี่ดูซิ”
พี่ศรัณย์ถือวิสาสะเข้ามาแตะหน้าผากของผม “ไปหาหมอดีมั้ยเพราะเย็นนี้พี่จะพานิวไปสัมมนาด้วยน่ะ”
“แต่นิว……”
ผมกำลังคิดหาคำปฎิเสธ เพราะในเวลานี้ผมอยากกลับไปนอนร้องไห้เงียบๆคนเดียวมากกว่า
“งานนี้ยังไงพี่ก็ต้องขอให้นิวไปด้วยนะ เพราะคุณวิติดธุระจริงๆ พี่ถึงต้องให้นิวตามไปจดรายงานการประชุมคราวนี้”
เฮ้อ สุดท้ายเหตุผลและความจำเป็นของเจ้านายย่อมมาก่อนเสมอ
“ก็ได้ครับ งั้นน้องไปทำงานก่อนนะ แล้วจะถามพี่วิด้วยว่าต้องจดรายละเอียดอะไรบ้างตอนสัมมนาน่ะครับ”
แม้จะเบลอๆแต่ผมก็พยายามตั้งสติเพื่อจะทำงานในเช้าอันแสนหดหู่นี้ให้ผ่านไปได้อย่างดี
จนถึงตอนเย็นที่ผมจะต้องกลับบ้านพร้อมพี่ศรัณย์อาการไข้ก็ยังไม่ลดลง ดีที่ช่วงกลางวันพี่วิเอายาพาราฯมาให้กินแล้วนอนพัก
งานช่วงบ่ายมีแค่เคลียร์เอกสารทั้งงานที่ต้องพิมพ์ งานที่ต้องถ่ายเอกสารไว้ใช้ในงานสัมมนา จัดเตรียมป้ายชื่อ และสมุดลงชื่อ
จากนั้นพี่วิก็บอกให้ผมไปนอนพักในห้องทำงานของพี่ศรัณย์ก่อนก็ได้ แล้วผมก็นอนหลับยาวจนกระทั่งได้ยินเสียงพี่ศรัณย์ปลุก
ผมยังคงเดินไปทำอะไรต่างๆได้เป็นปกติแต่ถ้าถามว่ารู้ตัวรึเปล่าว่า ทำอะไรบ้าง? ก็ยอมรับเยครับว่าทำเหมือนเครื่องจักรน่ะครับ
ไม่รู้เป็นเพราะพิษไข้หรือเป็นเพราะกินยาแล้วนอนมากเกินไป แต่ผมมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่รถพี่ศรัณย์มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านแล้ว
“น้องนิวไปไหวเหรอลูก ป้าว่านอนพักผ่อนที่บ้านดีกว่านะ ศรัณย์ไม่ต้องเอาน้องไปไม่ได้เหรอลูก”
คุณป้าสมรเป็นห่วงผมมาก
“ลูกก็อยากให้น้องนิวพักนะแม่ แต่คุณวิไปไม่ได้แล้วลูกไม่มีคนช่วยงานจริงๆนี่ครับ”
พี่ศรัณย์ ยืนยันว่าผมจำเป็นต้องไป
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณป้า น้องไปไหว อีกอย่างพี่วิก็สอนงานน้องไว้หมดแล้ว ถ้าให้คนอื่นไปแทนก็ต้องบอกกันใหม่”
“งั้นนิวไปพักไปลูกไป เดี๋ยวให้เด็กจัดกระเป๋าให้ อ้อ…จะต้องเตรียมของส่วนตัวก็ไปเตรียมก่อนซะลูก”
คุณป้าสมรจัดแจงให้
“งั้นน้องนิวไปพักซะก่อนนะครับ พี่ว่าจะออกเดินทางตอนหนึ่งทุ่ม อืม….มีเวลาตั้ง 2 ชั่วโมงพอมั้ยเนี่ย”
พี่ศรัณย์ถามไถ่
“พอครับ น้องขอตัวก่อนนะครับ”
ว่าแล้วก็เดินเลี่ยงออกมา แม้จะพูดแต่ละคำผมก็เหนื่อย อยากมีเวลาส่วนตัวสัก2ชั่วโมงก็ยังดี
เมื่อกลับเข้ามาในห้องนอนผมบอกให้เด็กรับใช้ที่ชื่อแป้นเข้ามาเก็บเสื้อผ้าเท่าที่จำเป็น และสั่งห้ามรบกวนตลอดสองชั่วโมงนี้
ทีแรกแม่แป้นทำหน้าเป็นเครื่องหมายคำถาม จนผมต้องย้ำด้วยสีหน้ายิ้มๆ(แม้จะฝืนยิ้มสุดๆ)แล้วยืนยันว่า
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ”
ผมรู้สึกเหมือนคนที่เพ้อๆละเมอๆยังไงก็บอกไม่ถูก เพราะทันทีที่ประตูห้องปิดลงผมเดินไปล๊อกห้องเพราะอยากร้องไห้ให้เต็มที่
แต่แทนที่ผมจะรีบโถมตัวลงไปนอนร้องไห้ให้สะใจ สมกับที่อัดอั้นมาตลอดทั้งวัน ผมกลับเดินไปส่องกระจกแล้วลองฝืนยิ้มดู
ประหลาดดีมั้ยครับ แต่พอผมเห็นหน้าตัวเองในกระจกแล้วผมว่าสภาพของผมก็ไม่ต่างจากคนที่ป่วยหนักมาหลายวันเลยล่ะนะ
ตาบวมๆ ปลายจมูกสีแดงกล่ำ ดูคนในกระจกสิยืนยิ้มทำบ้าอะไรอยู่ ยิ่งฝืนยิ้มน้ำตาก็ยิ่งเอ่อท่วมดวงตาทั้งสองข้างน่าสมเพชจริงๆ
จู่ๆก็เหมือนห้องทั้งห้องหมุนคว้างไปหมด ผมเห็นเงาตัวเองในกระจกพร่าเลือนเต็มที แม้ผมจะพยายามเดินต่อไปให้ถึงเตียงนอน
ก็เหมือนเป็นเรื่องยากเย็นนักหนา เรี่ยวแรงที่จะยกขาเดินก็ไม่มี ทำได้แค่ใช้แรงเท่าที่มีอยู่ลากขาพยุงตัวไปจนถึงเก้าอี้ที่ปลายเตียง
ทำได้เท่านี้ผมก็หมดเหมือนจะขาดใจซะแล้วสิ ใจเต้นแรงเหมือนไปวิ่งด้วยความเร็วสูงบนสายพานตามฟิตเนสยังไงยังงั้นเลยล่ะ
ผมเอามือกุมไปที่หัวใจซึ่งกำลังเต้นถี่และรัวขึ้นทุกที ดวงตาพร่าพรายและเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ผมอยากปล่อยโฮดังๆ
ก็ไม่กล้าทำเกรงคนอื่นจะได้ยินจึงต้องกัดริมฝีปากที่แตกระแหงไว้อย่างสุดกลั้น ร่างกายเบาหวิวเหมือนจะถูกลมพัดพาให้ปลิวได้
ผมเอนหลังลงไปนอนบนเตียงนุ่มปล่อยให้น้ำตาไหลพรากๆโดยไม่อดกลั้นอีกต่อไปแล้วขณะที่จดหมายของผมถูกส่งไปถึงเทค
หัวใจของผมก็หลุดลอยตามข้อความในจดหมายฉบับนั้นไปด้วย เพราะทุกตัวอักษรเหมือนกรีดเอาเลือดเนื้อของผมเขียนลงไป
ผมรู้ว่าคำปฎิเสธในจดหมายนั้นจะบาดลึกหัวใจคนอ่านอย่างร้ายกาจ แต่เค้าจะรู้มั้ยว่าคนเขียนก็กำลังทรมานแทบขาดใจเจียนตาย

minn

ขอบใจมากเลยครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

cawee

ขิบคุนคราฟ

kiloay

ขอบคุน คราฟผม

pearl9845

ขอบคุณมากนะครับ