++ กว่าจะรู้ว่ารัก ++ @ 21 - 23 ภาค 3

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“เชื่อเถอะเรายังต้องตกลงกันได้อีกหลายครั้ง เพราะน้องนิวยังมีเวลาทำงานเป็นผู้ช่วยของพี่อีกตั้งเดือนนึงเลยนะ”
คราวนี้รอยยิ้มของพี่ศรัณย์ดูมีเลสนัยและไม่น่าไว้ใจเลยจนนิดเดียว แต่อย่างน้อยผมก็ยังโล่งใจที่รอดพ้นเหตุการณ์เฉพาะหน้านี้ไปได้
“แล้วอีกอย่าง” พี่ศรัณย์เว้นวรรคไปนิดหนึ่งเอื้อมมือมาโอบคอผมแล้วดึงเข้าไปหาเค้าก่อนที่พี่ศรัณย์จะก้มหน้าลงมาข้างๆหูผม
แล้วกระซิบด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า “พี่เชื่อว่าเงินซื้อได้ทุกอย่างรวมทั้งศักดิ์ศรีของคนด้วย”
ตอนที่ 21 เงินหรือศักดิ์ศรี
ไม่ว่าเงินหรือศักดิ์ศรีต่างก็เป็นสิ่งจำเป็นของมนุษย์ด้วยกันทั้งนั้น เงินทำให้ชีวิตของเราอยู่รอด แต่คนเราจะมีชีวิตอยู่รอดไปทำไม
ถ้าการมีชีวิตอยู่ต่อไปของเราต้องกลายเป็นคนไร้ศักดิ์ศรี ผมเชื่อว่าศักดิ์ศรีกินไม่ได้ ทำให้ท้องอิ่มก็ไม่ได้ ปลดปล่อยความยากจน
ไปจากเราก็ไม่ได้ แน่ล่ะพูดมาแบบนี้บทสรุปของผมก็น่าจะเป็นคำพูดที่ว่า
“แล้วจะนอนกอดศักดิ์ศรีจนตายไปพร้อมกันทำไม”
อย่าเพิ่งตัดสินจากความคิดในมุมนี้ของผมเท่านั้นครับ เพราะแม้ว่าศักดิ์ศรีจะไม่ทำให้เรากินอิ่มนอนหลับหรือสุขสบายขึ้นมา
แต่การใช้ชีวิตที่เคลือบด้วยเปลือกสวยหรูโดยปราศจากศักดิ์ศรีนั้น เราก็คงหาค่าอะไรไม่ได้เพราะชีวิตเราควรมีค่าไม่ใช่แค่มีราคา
ความมีค่าอยู่ในตัวเราทุกคน แต่การมีราคาเป็นสิ่งที่คนอื่นกำหนดให้เรา และเราจะยอมรับราคานั้นหรือไม่ก็เป็นสิทธิ์ของเราด้วย
ผมเชื่อเสมอว่าจงตีค่าตัวเองไว้อย่างพอดีเราจะได้ไม่หยิ่งผยองถือว่าเราดีกว่าใครแต่ก็อย่าตีค่าต่ำเกินไปจนไม่รู้จักเห็นค่าตัวเอง
เมื่อกลับมาถึงบ้านลุงวิชิตผมก็ขอตัวขึ้นห้องนอนอ้างว่าต้องรวบรวมและสรุปรายงานการประชุมไปส่งให้พี่วิในตอนเช้าพรุ่งนี้
คนอื่นๆก็ไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติอะไร คงจะมีก็แต่พี่ศรัณย์ที่หลังจากนั้นประมาณ4ทุ่มเค้ามาเคาะห้องผมเพื่อจะคุยด้วย
ผมเดินออกมาคุยนอกห้องถามว่าเค้ามีธุระอะไร พี่ศรัณย์มาถามผมว่าเรื่องข้อเสนอที่เค้าเคยพูดไว้ ผมจะตัดสินใจอย่างไร
“เดี๋ยวพรุ่งนี้น้องค่อยบอกได้มั้ยครับ ตอนนี้ยังรวบรวมงานส่งพี่วิไม่เสร็จเลยครับ”
ผมบ่ายเบี่ยงเพราะยังไงก็ไม่ยอมแน่
“ทำไมคิดนานนักล่ะครับ พี่รอนานๆไม่ไหวนะน้องนิว”
พี่ศรัณย์โอบไหล่ผมลูบไล้เบาๆ
“น้องก็อยากคิดให้รอบคอบเท่านั้นครับ สำหรับพี่อาจเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับนิวมันคือเรื่องใหญ่มาก”
“ก็ได้ครับ แต่อย่าลืมว่าถ้าน้องนิวทำตามข้อตกลงของพี่ น้องจะได้ทุกอย่างที่ควรได้และได้มากกว่าที่อยากได้อีกนะ”
“ครับ” ผมหายใจเข้าลึกๆแล้วหันมายิ้มหวานๆ “แต่น้องต้องคิดก่อนว่าน้องจะได้คุ้มกับที่เสียไปมั้ยและน้องมีราคาแค่ไหน”
“ถึงกับประเมินราคาเชียว”
พี่ศรัณย์ทำท่าประหลาดใจนิดๆแล้วยิ่งก้มหน้ามาที่ซอกคอของผม “ถ้าสินค้าดีราคาเท่าไหร่พี่ก็สู้”
“เดินทางมาเหนื่อยๆ แล้วพรุ่งนี้พี่ต้องเข้าประชุมแต่เช้านี่นา ไปนอนเถอะครับ น้องจะกลับไปทำงานต่อแล้ว”
“ก็ได้ครับ พี่ดูไม่ผิดจริงๆว่าอย่างน้องนิวคงเข้าใจอะไรง่าย แล้วเรื่องนี้ก็จะมีเรารู้กันสองคน ก็คิดซะว่าพี่น้องเล่นกันนะจ๊ะ”
เมื่อแยกตัวมาจากพี่ศรัณย์ได้ ผมก็รีบเข้าห้องและล๊อกกลอนอย่างแน่นหนา เดินตรงไปที่เครื่องคอมพิวเตอร์ซึ่งพี่ศรัณย์หามาให้สำหรับต้องพิมพ์งานที่ได้รับมอบหมายจากพี่วิ ตอนนี้ที่หน้าจอยังมีงานค้างอยู่คือ สรุปรายงานการประชุมที่ผมจดไว้ตลอด 3 วัน แต่ผมเซฟงานไว้และปิดหน้าจอลงไปก่อนเนื่องจากผมยังมีเรื่องที่ต้องพิมพ์อย่างเร่งด่วนและสำคัญมากซึ่งต้องส่งให้ทันพรุ่งนี้
ใบลาออก ของผมถูกนำไปวางไว้ที่โต๊ะทำงานของลุงวิชิต โดยมีผมนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของลุงวิชิตเตรียมพร้อมจะให้เหตุผลเต็มที่
“ทำไมถึงคิดจะลาออกซะล่ะ หรือว่าลุงใช้งานเธอหนักเกินไป”
ลุงวิชิตซึ่งบัดนี้กลายเป็นคุณลุงใจดีสำหรับผมไปแล้ว
“เปล่าหรอกครับ แต่เหตุผลก็มีบอกไว้ในจดหมายลาออกอยู่แล้ว เชิญคุณลุงอ่านก่อนก็ได้ครับ”
ผมตอบอย่างสุภาพด้วยน้ำเสียงสบายๆและเป็นกันเองมากกว่าครั้งที่เจอกันแรกๆเมื่อหลายเดือนก่อน
“เอาล่ะ นั่งรอลุงซักครู่ลุงขออ่านเหตุผลของเธอก่อนนะ”
ลุงวิชิตแกะซองจดหมายออกและเริ่มอ่านไปทีละบรรทัดอย่างว่องไว
“เหตุผลของเธอ ลุงคงขัดไม่ได้ซะแล้วสิ เรื่องเกี่ยวกับอนาคตของเธอเลยนี่นา”
ลุงวิชิตวางจดหมายทับลงบนซองตรงหน้าเค้า
“ครับ ผมเองก็ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ยังคิดว่าอยากใช้โอกาสที่คุณลุงเมตตามอบให้อย่างเต็มที่จนกว่าจะสิ้นปี”
ผมเลือกใช้ทั้งน้ำเสียง สายตา และคำพูดที่อ่อนน้อม สุภาพอย่างที่สุดเพื่อให้การลาออกครั้งนี้ส่งผลดีมากกว่าจะผิดใจกัน
“ตลอดเวลา2เดือนมานี้ ลุงเห็นเธอทำงานเอาจริงเอาจังนะ คุณวิลันดาก็บอกว่าสอนงานเธอแล้วไม่หนักใจอะไร ลุงเคยถามถึง
การสอนงานให้เธอว่าเป็นยังไง คุณวิลันดาก็ว่าสอนจนเป็นงานแล้ว นี่ถ้าเธอต้องกลับไปเรียนเค้าก็คงเสียดายเชียวล่ะ”
ลุงวิชิตพูดยิ้มๆ จะว่าไปตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ผมก็เห็นเค้ายิ้มบ่อยๆจนตอนนี้ผมไม่เกร็งไม่กลัวเหมือนมื่อครั้งก่อนๆที่เจอกันแล้วครับ เหตุผลในการลาออกของผมซึ่งลุงวิชิตไม่อาจขัดได้ นั่นคือผมต้องไปฝึกงานสื่อสารมวลชนเพื่อขอจบตามหลักสูตรที่เรียนครับ
ตอนที่ 22 DJ. Generation
การลาออกของผมผ่านไปอย่างราบรื่น เนื่องจากเช้าวันที่ผมยื่นใบลาออกกับลุงวิชิตนั้น พี่ศรัณย์ติดประชุมตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยง
เมื่อเสร็จธุระแล้วผมก็กลับไปเอาของใช้ที่ผมนำติดตัวมาสำหรับใช้ที่บ้านลุงวิชิตในช่วงสายวันเดียวกันและไปหาคุณหญิงน้า ผมไม่ได้เล่ารายละเอียดจริงๆให้ใครฟังทั้งสิ้น (จะว่าไปที่จริงแล้วก็คือผมเพิ่งจะเล่าเรื่องนี้ก็ตอนที่พิมพ์เรื่องเล่านี่เองแหล่ะครับ)
หลังพ้นจากพวกผู้ดีจอมปลอมมาเสียได้สิ่งที่ต้องคิดเป็นลำดับต่อไปก็คือหางานพิเศษทำให้ได้เร็วที่สุดเพราะเหลือเวลาไม่มาก ก็จะถึงกำหนดการจ่ายค่าไถ่บ้านให้ครบเต็มจำนวนทุกบาททุกสตางค์ แต่การหางานทำในกรุงเทพฯก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเอาซะเลย
“คุณเห็นว่าเราน่าจะลองหางานที่บ้านเรานะ ต่างจังหวัดน่าจะหางานได้ง่ายกว่า แล้วเราจะได้ไปอยู่เป็นเพื่อนนายแม่เราด้วย”
คุณหญิงน้า ให้คำปรึกษากับผมหลังจากเห็นว่าผมยังคงหางานพิเศษไม่ได้เสียทีทั้งที่ผ่านมาหลายวันแล้ว
“น้องก็ว่าอย่างนั้นครับ เพราะถึงจะหางานไม่ได้แต่ค่าใช้จ่ายก็ไม่สิ้นเปลือง อีกอย่างก็ใกล้สอบแล้วด้วยยังไม่ได้เข้าเรียนเลย”
ผมเห็นด้วย เพราะในสถานการณ์แบบนี้ถ้าได้ไปอยู่ใกล้ๆนายแม่ ได้ดูแลท่านด้วย หางานไปด้วยคงดีกว่าปล่อยท่านอยู่คนเดียว ผมกลับมาอยู่ที่โคราชได้ไม่กี่วันก็มีประกาศทางสถานีวิทยุว่ารับสมัครผู้ที่สนใจจะฝึกงาน DJ. โดยเป็นโครงการที่ทางคลื่นนี้จัดขึ้นแบบไม่คิดค่าใช้จ่ายแต่จะให้โอกาสคนฟังที่อยากเป็นนักจัดรายการวิทยุไปลองทำงานจริง ผมก็เลยตัดสินใจไปสมัครดู แต่ปัญหาเรื่องไม่รู้ถนนหนทางของผมทำให้ต้องเรียก พี่อาร์ท กลับมาเป็นสารถีขับรถพาไปหาสถานีวิทยุแห่งนั้นในวันที่สมัคร พี่อาร์ทเองก็กำลังวุ่นวายกับการเรียนปริญญาเอกซึ่งนับว่าเป็นปีสุดท้ายแล้วและดูท่าทางจะเครียดมากทั้งเรื่องเรียนและเรื่องงาน แต่เค้าก็มีน้ำใจพาผมไปสมัครทดลองงาน รอรับกลับและเมื่อผมได้เข้าไปฝึกหัดงาน DJ. เรียบร้อยแล้วพี่อาร์ทก็คอยรับส่งด้วย
“เป็นไงมั่งนิว ทำมาตั้งหลายวันแล้ว สนุกป่ะ พี่โคตรอยากทำเลยว่ะ”
พี่อาร์ทถามในวันหนึ่งขณะเราทานข้าวเย็นด้วยกัน
“ก็หนุกดีอ่ะพี่ ถ้าพี่อยากทำจริงๆก็ลาออกจากที่เรียนป.เอกซะเลยสิแล้วมาเป็นดีเจ”
ผมได้ทีเลยแซวซะหน่อยว่าระหว่างเป็นดอกเตอร์กับเป็นดีเจฝึกหัดจะเอาอย่างไหน
“ไอ้บ้า เรียนมาแทบตายเรื่องอะไรจะลาออกวะไอ้อ้วนนี่ พูดมาได้”
ฟังจากที่พูดดูเหมือนจะไม่ชอบใจแต่น้ำเสียงก็ยังคงแสดงว่าพี่อาร์ทล้อเล่น
“จะรู้เหรอ เห็นว่าอยากทำนี่นา ดีซะอีกไหนๆพี่ก็มารับนิวทุกวันตั้งหลายวันแล้วเนี่ยทำไมไม่มาทำงานด้วยเลยล่ะ”
ก็มันจริงนี่ครับระยะทางไม่ใช่ใกล้ๆก็ยังจะมารับ ผมบอกว่าจะกลับเองเค้าก็ไม่ยอมจะมารับผมกลับซะให้ได้
อย่างที่บอกล่ะครับพี่อาร์ทก็คงเห็นว่างานที่ผมทำสนุกและไม่ค่อยมีเรื่องให้เครียดเหมือนอย่างกับงานวิจัยของเค้าก็เลยพูดไปงั้นพอเอาเข้าจริงก็กลับไปตั้งหน้าตั้งตาทำงานวิจัยส่งเพื่อจะได้เป็นดอกเตอร์กับเค้าซะที ส่วนผมเองก็ค่อยๆเรียนรู้งาน
พี่ DJ.จากพี่ๆแรกๆที่ผมเริ่มทำก็เหมือนเมื่อตอนทดสอบก่อนจะเข้าโครงการดีเจฝึกหัด คือให้อ่านพวกข่าวบันเทิงคั่นรายการเพลงทุกครึ่งชม.
ไม่ใช่ว่าพอเค้ารับแล้วก็จะได้เป็นดีเจทันทีหรอกนะครับ มีคนเข้าฝึกฝนรุ่นผมตั้งหลายคนก็สลับคิวกันอ่านข่าวและเกร็ดความรู้ ผมโชคดีกว่านิดหน่อยตรงที่เรียนเรื่องการเขียนข่าวมาก่อนเมื่อหาข่าวหรือเกร็ดความรู้จากเวปต่างๆได้แล้วก็เอามาสรูปอีกทีครับ แต่สิ่งที่ยากและต้องใช้เวลาปรับตัวอยู่นานเลยก็คือ การใช้เสียงสูงเสียงต่ำในการรายงานข่าวบันเทิง เพราะพี่เจ้าของสถานีเค้าไม่ต้องการนอ่านข่าวแบบเรียบๆโดยขาดสีสัน ดังนั้นช่วงแรกๆถึงผมจะอ่านออกเสียงร.เรือและควบกล้ำได้ชัดแต่ก็แข็งทื่อเกินไป พอจะหัดออกเสียงให้ดูหวือหวาตื่นเต้นเพื่อสร้างสีสันก็ดันพูดเร็วเกินไปรัวเกินไปจนพี่ๆดีเจเค้าบอกว่าลิ้นพันกันฟังไม่รู้เรื่องอีก
จนผ่านไปเป็นเดือนจึงเริ่มเข้าที่เข้าทางคือพูดคล่อง ชัดเจน มีลูกเล่นแต่ไม่รัวจนฟังไม่รู้เรื่อง ซึ่งกว่าจะผ่านได้เล่นเอา
เกือบท้อเลย
แล้ววันหนึ่งเมื่อผมผ่านความท้อแท้มาได้ ผมก็ได้รับข่าวดีจากพี่เจี๊ยบที่เป็นทั้งเจ้านายและเจ้าของสถานีที่ผมไปฝึกงานดีเจอยู่ครับ
“สิ้นเดือนนี้พี่จะปรับผังใหม่ พอวันที่1มกราปีหน้าพี่จะให้นิวมาจัดรายการเต็มตัวแล้ว อีกแค่เดือนเดียวเตรียมตัวให้ดีนะ”
เมื่อได้ยินแบบนั้นแม้จะรู้สึกว่าเร็วเกินไปและหวั่นใจบ้างแต่ก็ยังน้อยกว่าตวามดีใจและตื่นเต้นที่อีกไม่นานผมก็จะได้
เป็น DJ.
ตอนที่ 23 คนรักเท่าผืนหนังคนชังเท่าผืนเสื่อ
เมื่อข่าวคราวที่ผมจะเข้ามาเป็นดีเจใหม่และจะได้รับเงินเดือนเทียบเท่าพนักงานประจำสถานีแพร่ออกไปด้วยความดีใจของเพื่อนในที่ทำงานที่ร่วมรุ่นฝึกฝนงานนักจัดรายการมาด้วยกัน ทำให้พี่ปิ๊กที่จัดรายการมาก่อนผมแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจผม
“สวัสดีครับพี่ๆ”
ผมเดินเข้ามาในสถานี้และยกมือไหว้พี่ๆที่อยู่แถวนั้นเมื่อเห็นพี่ปิ๊กเดินมาจึงยกมือไหว้เค้าด้วยแต่เค้าก็ไม่มอง
“เออ มาก็ดีแล้วล่ะเดี๋ยววันนี้พี่จะให้นิวลองจัดรายการลงเทปให้พี่ฟังก่อนนะ จะได้มาตรวจดูว่าต้องปรับหรือเพิ่มลดอะไรบ้าง”
พี่เจี๊ยบ เจ้านายของผมซึ่งเห็นท่าทางเชิดใส่ของพี่ปิ๊กแล้วก็รีบเดินมาชวนคุยเรื่องอื่นคงเห็นผมสีหน้าไม่ดีล่ะมั้งครับ
“โอเคเลยครับ แล้วพี่จะให้นิวไปดราฟเทปตอนไหนล่ะครับ”
ผมก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจท่าทีของพี่ปิ๊กแล้วคุยเรื่องงานกับพี่เจี๊ยบต่อไป
“เออ จะให้พี่แน่งน้อยไปช่วยละกัน เอาห้องซ้อม 2 นะ ตอนบ่ายนิวไม่มีคิวอ่านข่าวใช่ป่ะ เอาตอนนั้นแหล่ะ”
พี่เจี๊ยบกำหนดเวลาและสถานที่ไว้เบ็ดเสร็จแล้วหันไปสั่งพี่แน่งน้อยดีเจใจดีเสียงสวยทั้งในวิทยุและตัวจริง
“ได้เลยค่ะพี่ นิวกินข้าวก่อนละกันนะ พี่เลิกจัดตอนเที่ยงครึ่ง เดี๋ยวพี่ขอกินข้าวก่อน บ่ายโมงเจอกันห้องซ้อมสองเด้อ”
พี่แน่งน้อยรับคำพี่เจี๊ยบ แล้วหันมานัดแนะเวลากับผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะวิ่งกลับไปเตรียมจัดรายการต่อ
การฝึกจัดรายการในช่วงบ่ายผ่านไปด้วยความสนุกสนาน พี่แน่งน้อยสอนการเชื่อมเพลง ต่อเพลง สอนให้ดูคอร์ดเพลงเร็วและช้า สอนให้เปิดจิงเกิ้ลเข้ารายการ และแนะนำว่าช่วงไหนมีใครเป็นสปอนเซอร์บ้างต้องจำให้ดีจะได้ไม่เปิดสปอตโฆษณาผิดตัวน่ะครับ
ซึ่งจะว่าไปก็เป็นเรื่องของความเข้าใจและอาศัยความชำนาญที่ต้องฝึกฝนไปเรื่อยๆส่วนเรื่องเพลง สปอท ก็มีในคอมฯอยู่แล้วครับ
จนกระทั่งช่วงเย็นๆที่ผมกำลังจะกลับบ้านแล้ว ผมก็ออกมานั่งรอพี่อาร์ทที่หน้าออฟฟิศตามเดิมจึงได้เจอพี่ปิ๊กที่กำลังจะเข้าไป จัดรายการช่วง 6 โมงเย็น เมื่อเจอกันจังๆผมก็พยายามเลี่ยงเพราะรู้สึกว่าสายตาท่าทางที่เค้าแสดงออกต่อผมนั้นไม่ค่อยเป็นมิตร
“ทำไมเจอฉันแล้วไม่ไหว้”
นี่คือคำท้วงติงของพี่ปิ๊กทั้งๆที่เค้าเดินผ่านไปได้ซักพักแล้วถึงเดินย้อนกลับมาถามผม
“ก็นิวเห็นว่าพี่รีบๆก็เลยไม่ทันได้ทักครับ ขอโทษที”
ผมเกือบจะพูดแล้วว่าทีตอนเช้าผมไหว้ทำไมไม่รับไหว้ล่ะ
“ก็แล้วไป นึกว่าพอจะได้เป็นดีเจเลยคิดตีเสมอ ก็แค่ดีเจใหม่จะอะไรนักหนา อย่ามาอวดดีกะฉันแล้วกัน”
พี่ปิ๊กพูดลอยๆไม่ได้มองหน้าผม แต่ก็คงไม่ได้หมายถึงใครเพราะตรงนั้นก็มีแค่ผมกับเค้าเท่านั้น
“ผมไม่ได้คิดงั้นนะครับพี่ แต่ก่อนตอนผมฟังวิทยุอ่ะ ผมก็ยังนึกชอบพี่เลยว่าจัดรายการสนุกดี”
ผมบอกจากใจจริง แม้ตอนนี้จะเริ่มเสื่อมความนิยมลงไปแล้วก็เหอะ
“อ๋อ พอมาเจอจริงๆตอนนี้ก็คงไม่ชอบแล้วใช่มั้ย แหงสิ ก็คงคิดว่าจะดังเท่าฉันแล้วล่ะมั้ง ให้มันน้อยๆหน่อยนะนิว”
อ้าว ซวยเลย ไม่รู้ว่าผมพูดไม่เคลียร์หรือพี่ปิ๊กอยากหาเรื่องผมให้ได้ถึงแปลเจตนาผมไปซะคนละทาง
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ เพียงแต่เดี๋ยวนี้ผมมาฝึกงานไงครับ ช่วงที่พี่เริ่มจัดผมก้กลับบ้านละ แล้วพอกลับไปก็มัวแต่ดูละคร”
ผมก็พูดไปตามตรงอีกเช่นเคย เพราะเมื่อก่อนตอน6โมงเย็นถึง2ทุ่มผมก็ฟังพี่เค้าจัดรายการจริงๆหลังจากนั้นก็ไปดูละคร
“เอาเถอะ ถึงนิวไม่ฟังพี่ซักคนก็คงไม่เป็นไรหรอก คนฟังพี่ตั้งเยอะตั้งแยะ อย่างว่านะชั่วโมงบินผิดกันน่ะ”
พูดจบพี่ปิ๊กก็ยักไหล่แบบฝรั่งมังคาแสดงท่าทางว่าไม่ใส่ใจ ต่อให้ผมจะไม่ฟังเค้าจัดรายการแต่คนอื่นก็ฟังเพราะเค้าดังอยู่แล้ว
“นี่จะ 6 โมงแล้ว นิวไปรอพี่ที่เค้าจะมารับ ด้านนอกนะครับ สวัสดีครับ”
ผมรีบขอตัวออกจากบรรยากาศมาคุตรงนั้น และไม่ลืมยกมือไหว้พี่ปิ๊ก
เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้วผมก็เล่าให้นายแม่ฟังว่าที่ทำงานใหม่ต้องเจอกับอะไรบ้าง นายแม่เองก็เป็นห่วงไม่อยากให้มีปัญหากับใคร ผมเองก็บอกไปว่าจะพยายามเลี่ยง แล้วอีกอย่างผมก็จะพยายามอยู่ห่างๆไว้ เมื่อรู้สึกว่าเค้าไม่ชอบเราก็คงไม่เข้าไปข้องเกี่ยวด้วย
“ทำแบบนั้นมันก็ดีหรอกลูก แต่คนเราไม่เหมือนกันนะลูกน้องอาจคิดว่าต่างคนต่างทำงานก็หมดเรื่องแต่เค้าคิดแบบนี้รึเปล่า”
นายแม่ เตือนให้ผมคิดให้รอบคอบอีกครั้งเพราะถึงจะได้ทำงานพิเศษที่ตรงกับสายที่เรียนมา และเป็นงานที่ผมชอบมากก็ตาม
แต่ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจก็ไม่อยากให้ผมต้องทนแรงกดดันจากเพื่อนร่วมงานประเถทที่ชอบข่มคนอื่นให้ด้อยกว่าตัวเค้าแบบพี่ปิ๊ก

whywhy

โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว

minn

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

kiloay

ขอบคุน คราฟผม

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุณมากนะครับ